Die avond, liggend in mijn tent, dacht ik terug aan alles wat er de afgelopen dagen was gebeurd. Judith en ik hadden samen een achtbaan van emoties doorgemaakt, en ik probeerde alles op een rijtje te krijgen.

Ik verlangde naar duidelijkheid in mijn relatie met Judith. Ik wilde weten waar ik aan toe was en wat ik kon verwachten. Judith had gezegd dat ze niet klaar was voor iets serieus, en dat deed pijn, maar het was iets wat ik al had verwacht. Mijn onzekerheid werd versterkt toen ze mijn hand losliet bij aankomst op de camping. Waarom deed ze dat? Schaamde ze zich voor mij? Of was ze gewoon bang voor wat anderen zouden denken? Die vragen bleven door mijn hoofd spoken, en ik voelde mijn zelfvertrouwen langzaam wegglippen.

De manier waarop ik Judith's lichaam had verkend, gaf me echter vertrouwen. Haar reacties, haar zachte kreunen en hijgen, lieten me zien dat ik haar plezier kon geven. Het was alsof ik een nieuwe kant van mezelf had ontdekt, eentje die ik graag verder wilde verkennen.

Judith was complex en ambivalent over een serieuze relatie. Ze had sterke gevoelens voor mij, maar haar angst voor de toekomst en haar eigen onzekerheden maakten haar terughoudend. Haar bereidheid om over haar gevoelens te praten en zich fysiek en emotioneel voor mij open te stellen, toonde haar groei. Judith worstelde met sociale druk en verwachtingen, en dat gaf haar karakter een realistische dimensie van onzekerheid.

Met deze gedachten probeerde ik mijn ogen te sluiten. Het was een bewogen dag geweest, vol emoties en nieuwe inzichten. Er waren nog veel onduidelijkheden, maar ik voelde me vastberaden om door te gaan, om te blijven ontdekken en groeien, zowel met Judith als individueel.

-

Terwijl ik mijn gedachten probeerde te ordenen, hoorde ik plotseling ophef van buiten mijn tent. De stemmen klonken gespannen en het leek alsof er iets aan de hand was.

Nieuwsgierig, maar vooral bezorgd, hees ik mezelf uit mijn slaapzak. Met alleen een boxershort aan, stapte ik de koele avondlucht in en liep snel naar de tent van Judith en Nicola. De stemmen werden luider naarmate ik dichterbij kwam, en ik kon de angst in Nicola’s stem horen. Dit was niet goed.

"Nicola, wat is er aan de hand?" vroeg ik bezorgd toen buiten de tent bleef staan.

Judith schrok hoorbaar bij mijn stem. Nicola deed hun tent open. Ze stond daar, gekleed in haar verleidelijke nachtkleding, haar ogen groot van schrik. Nicola daarentegen leek opgelucht me te zien en rende meteen naar me toe om me te omhelzen. Ze zag er nog steeds prachtig uit, zoals ze zich had gekleed voor haar date. Haar geur was een mengeling van parfum en een vleugje nachtelijke frisheid. Maar mij viel vooral haar betraande ogen op...

"Nick, ik ben zo blij dat je hier bent," fluisterde Nicola terwijl ze zich tegen me aan drukte. Haar aanwezigheid, haar geur, haar nabijheid – alles was overweldigend. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik voelde een ongemakkelijke warmte door mijn lichaam stromen. Beschaamd over mijn opwinding, ging ik snel zitten om het te verbergen, toen ze me vroeg stil te zijn verder te komen. Zo zat ik opeens in hun tent. Maar niet zoals ik me vaak had voorgesteld.

Judith keek ons aan met een mengeling van ergernis en jaloezie. "Wat doe jij hier, Nick?" vroeg ze scherp, haar armen over elkaar geslagen. Zeker niet de reactie die ik verwacht had na eerder deze avond. Kil was ze.

"Ik hoorde wat ophef en wilde weten wat er aan de hand was," antwoordde ik zachtjes en zeer onzeker, mijn blik afwendend. De spanning in de tent was meteen om te snijden. Judith wilde duidelijk niet dat ik hier was, maar Nicola blijkbaar wel, alleen wist ik niet precies waarom.

Nicola draaide zich naar Judith en zuchtte diep, geërgerd. Daarna keek ze mij aan en gaf ze me uitleg. "Ik had een ruzie met Toni. Hij probeerde... iets wat ik niet wilde." legde ze uit, haar stem trillerig en emotioneel.

Judith’s blik verzachtte nu enigszins, maar de spanning bleef voelbaar. "Oké, maar Nick, het is laat. Misschien moet je gewoon terug naar je tent gaan," zei ze met een geforceerde kalmte. Ik was hier nu niet voor haar. Was dat het probleem? Ook dit baarde me zorgen, maar ik was hier dus niet voor haar.

Nicola schudde echter haar hoofd en keek smekend naar mij. "Blijf alsjeblieft nog even, Nick. Ik voel me veiliger met jou hier." zei ze toen opeens, en was natuurlijk wel erg benieuwd wat er dan gebeurd was. Het was de eerste keer dat ze zijn naam had genoemd, en ik wilde deze Toni maar al te graag een klap op z'n smoel geven. Ook weer iets wat ik in het echt nooit zou kunnen doen, maar zat me toch aardig op te winden. Judith keek echter steeds moeilijker toen ik besloot even te blijven.

Ik voelde me verscheurd tussen de twee meisjes, beide met hun eigen gevoelens en behoeften. Terwijl ik daar zat, met Nicola dicht tegen me aan en Judith’s blik als een schaduw over ons heen, wist ik dat deze nacht nog ingewikkelder zou worden dan ik had verwacht.

-

Voordat Nicola kon vertellen wat er precies was gebeurd, zag ik hoe Judith steeds geïrriteerder raakte. Ze keek van Nicola naar mij, en ik kon de spanning in haar ogen zien toen Nicola me vertelde hoe erg ze mij waardeerde. "Je hebt geen idee hoe blij ik ben dat jij hier bent, Nick. Je betekent zoveel voor me," zei Nicola, haar stem zacht en vol emotie.

Judith's gezicht vertrok en voordat ik iets kon zeggen, stond ze op. "Dit is belachelijk," zei ze boos. "Ik snap echt niet wat hier aan de hand is." Zonder verder uitleg te geven, stormde ze de tent uit. De flappen van de tent wapperden nog na toen ze in de nacht verdween.

"Judith, wacht!" riep ik haar na, maar ze antwoordde niet. De stilte die volgde was oorverdovend. Ik bleef achter met Nicola, die me vragend aankeek.

"Wat is er aan de hand, Nick?" vroeg ze zachtjes, haar ogen vol verwarring en bezorgdheid. Ik kon haar moeilijk aankijken. De woorden bleven steken in mijn keel. Hoe kon ik uitleggen wat er tussen Judith en mij speelde, vooral nu?

"Het is... ingewikkeld," mompelde ik uiteindelijk, mijn blik afwendend. "Laten we het er later over hebben."

Nicola knikte langzaam en zuchtte. "Oké, ik begrijp het. Bedankt dat je hier bent." Ze legde haar hand dankbaar op mijn knie en keek me liefdevol aan. Haar nabijheid en de warmte van haar aanraking voelden troostend, maar ook verwarrend.

We waren nu samen in haar tent, en ik voelde me ongemakkelijk bewust van mijn bijna naakte lichaam in slechts een boxershort. Ik trok snel de dekens over me heen, hopend mijn opwinding te verbergen. Maar Nicola leek zich daar niet door te laten afleiden. Ze kroop half over me heen om de tent te sluiten, haar silhouet verlicht door het zachte maanlicht dat door de stof scheen.

De stilte die volgde was beladen met onuitgesproken woorden en ongekende verlangens. Ik kon de geur van haar parfum nog steeds ruiken, en de blik op haar gezicht was even verleidelijk als de situatie waarin we ons bevonden.

Waar was ik in beland? De warmte van haar lichaam naast het mijne, de zachte aanraking van haar hand, de spanning in de lucht – alles was intens en verwarrend. Ik wist dat ik op een kruispunt stond, niet zeker welke kant ik op moest. De nacht zou nog lang en vol vragen zijn, en ik was bang voor de antwoorden die ik zou vinden.

-

Terwijl Nicola haar tranen droogde, schoten mijn gedachten nog even terug naar Judith. Moest ik haar niet volgen? Misschien zou het helpen om haar te troosten, om haar te laten weten dat ik om haar geef. Maar ergens diep vanbinnen wist ik dat mijn aanwezigheid haar op dit moment waarschijnlijk alleen maar meer zou irriteren. Judith leek al niet verder te willen, toch? Misschien was het beter om haar wat ruimte te geven.

Nicola veegde de laatste tranen van haar wangen en glimlachte zwakjes naar me. "Dank je, Nick. Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent." Haar ogen straalden dankbaarheid uit, en ik voelde een golf van schuld door me heen spoelen. Hoe kon ik haar zo aanraken en toch zulke sterke gevoelens voor Judith hebben? En wat moest ik met de gevoelens die ik voor Nicola had, die nu alleen maar sterker werden?

Haar hand rustte nog steeds op mijn knie, en ik voelde mijn stijve alleen maar harder kloppen. De spanning in mijn lijf was bijna ondraaglijk, en ik worstelde met de tegenstrijdige emoties die door me heen raasden.

"Het valt eigenlijk wel mee, wat er met Toni is gebeurd," zei Nicola uiteindelijk, haar stem kalmer dan voorheen. Ze keek me even aan en wendde toen haar blik af. "Hij was gewoon weer zo'n jongen die maar één ding wilde. Het verbaast me eigenlijk niet meer." Ze zuchtte en schudde haar hoofd. "Jongens zijn soms zo voorspelbaar."

Haar woorden sneden door me heen, en ik voelde me nog schuldiger. Was ik ook zo voorspelbaar? De spanning tussen ons, mijn opwinding – was ik niet anders dan die jongens waar ze het over had? Ik wilde haar laten zien dat ik anders was, dat ik om haar gaf op een manier die verder ging dan alleen fysieke verlangens.

Maar op dit moment hield ik mijn commentaar voor me. Ik wist dat dit niet het moment was om mijn gevoelens te bespreken. In plaats daarvan gaf ik haar een bemoedigende glimlach en probeerde haar gerust te stellen met mijn aanwezigheid. "Ik ben blij dat je erover wilt praten," zei ik zachtjes, hopend dat mijn stem de kalmte uitstraalde die ik zelf niet voelde.

We zaten daar in stilte, de nacht omhulde ons met een zachte, troostende deken. De onweersbui in de verte leek verder weg te trekken, en de rust keerde langzaam terug. Ondanks de verwarring en de spanning voelde ik een diepere verbondenheid met Nicola. Misschien zou deze nacht ons helpen om elkaar beter te begrijpen en de complexiteit van onze gevoelens te ontrafelen.

-

Er viel een stilte, een ongemakkelijke stilte die vooral voor mij voelbaar was. Nicola zat daar, mooi te wezen, en leek wel door te hebben dat ik mijn ogen niet van haar af kon houden. Ze genoot zichtbaar van mijn zwijgzame aandacht, en ik kon niets anders doen dan haar bewonderen. Het was wel een vreemde situatie geworden op deze manier. En ik begreep er eerlijk gezegd helemaal niks van. Ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik wat miste. Waarom werd Judith boos? Waarom wilde Nicola dat ik bleef? En waarom bleef ik zitten? Ja, als ik opsta, sla ik haar in haar gezicht met m'n stijve... Dat was een reden om te blijven zitten, zal ik maar zeggen, maar er was ook meer. Ik was natuurlijk ook betoverd door Nicola. Een spreuk die ze jaren geleden al startte.

Haar lange, donkere haar viel in golven over haar schouders, glanzend in het zachte licht van de campinglampen die door de tent schenen. Ze had een paar lokken achter haar oor gestoken, waardoor haar gezicht duidelijk zichtbaar was. Haar ogen, groot en helder, hadden een ondeugende twinkeling die me gevangen hield. Haar volle lippen waren lichtjes gespreid in een speelse glimlach, alsof ze wist wat haar aanwezigheid met me deed.

Nicola zat half achterovergeleund op haar handen, haar houding ontspannen maar verleidelijk. Haar outfit was duidelijk bedoeld voor haar date: een nauwsluitende top zonder bh... En een kort rokje dat nauwelijks haar bovenbenen bedekte. De stof van haar top accentueerde de rondingen van haar borsten, en elke beweging die ze maakte leek doordacht, bijna alsof ze een show voor me opvoerde. Haar slanke benen waren gestrekt, en ik kon mijn blik niet afhouden van de elegante lijnen van haar lichaam. Ja, als je er zo bijloopt, wilde ik bijna zeggen...

Ze keek me met een flirterige glimlach aan, haar ogen vol uitdaging. "Je vindt zeker dat ik erom vraag? Dat ik het er te dik bovenop leg?" vroeg ze plotseling, haar stem zacht maar uitdagend. Ze veranderde van houding, haar benen over elkaar slaand en haar rug iets krommend zodat haar decolleté nog meer opviel. Het was alsof ze zich er niet van bewust was wat ze met me deed, maar ik wist beter. Alsof ze m'n gedachten kon lezen. Mijn blik sprak vast boekdelen...

Ik schrok van haar directe vraag en voelde mijn gezicht warmer worden. Mijn hartslag versnelde en ik had moeite om mijn ademhaling onder controle te houden. "Eh... nee, dat is het niet," stamelde ik, mijn stem wat onvast. Ze poseerde voor me, zogenaamd onbewust van het effect dat ze op me had, maar ik wist dat ze precies wist wat ze deed. Hoe kwam ze hier opeens bij? Waarom deed ze dit? Ik vermoedde dat Nicola minstens zo onzeker was als ik of Judith op dit gebied. Zij uitte het alleen heel anders. Zij zocht de aandacht daarom extra op. Maar was ze vergeten dat ik haar stiefbroertje was? Of zat ik er helemaal naast? Dat kon ook nog.

Nicola grijnsde naar me, haar ogen vol pretlichtjes. "Oh? Wat bedoel je dan?" vroeg ze, haar toon speels maar onderzoekend.

Ik slikte en probeerde de juiste woorden te vinden. "Ik bedoel... het is niet gek dat jongens soms maar één ding van je willen. Je bent gewoon... erg aantrekkelijk," gaf ik uiteindelijk toe, mijn stem bijna een fluistering. Ik probeerde het nog zo te zeggen, dat dit natuurlijk geen verrassing voor haar kon zijn, maar het kwam m'n mond uit alsof het een geheim was wat alleen ik wist. En daarmee gaf ik natuurlijk een ander geheim prijs. Het geheim wat ik al jaren voor haar koesterde.

Er volgde een geladen stilte, de spanning tussen ons bijna tastbaar. Nicola's glimlach werd breder en haar ogen glinsterden. Het was alsof ze hierop had gewacht, alsof mijn opmerking precies was wat ze wilde horen.

"Is dat zo?" zei ze zachtjes, haar stem vol speelse verrukking, maar ook een onzekere realisatie vond ik terug in haar blik. Ze leunde iets dichter naar me toe, haar blik intens. "Denk jij dat ook, Nick?" durft ze me toch te vragen, en ik slik. De toon wordt namelijk serieuzer.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. De spanning tussen ons was ondraaglijk, en ik voelde een vreemde mix van opwinding en schuld. Mijn gevoelens voor Judith, mijn verwarring over mijn aantrekkingskracht tot Nicola – het was allemaal te veel om in één keer te verwerken. Toch kon ik niet ontkennen dat ik gevangen was door Nicola's schoonheid en de manier waarop ze me aankeek.

"Ik denk... ik denk dat je heel mooi bent, Nicola," fluisterde ik uiteindelijk braaf, mijn stem bijna brekend van de spanning.

Nicola's grijns werd zachter, bijna triomfantelijk. "Dank je, Nick," zei ze zachtjes, haar hand weer leggend op mijn knie. "Dat betekent veel voor me." slikt ze fluisterend en ik zie dat het wat met haar doet.

Ik voelde een rilling van opwinding door mijn lichaam gaan bij haar aanraking. De stilte tussen ons was gevuld met onuitgesproken verlangens en de spanning van wat er misschien zou komen.

-

Er viel weer een stilte, en deze keer was het Nicola die hem doorbrak. "Judith heeft over jullie verteld, weet je," zei ze plotseling, haar stem zachter, bijna fluisterend. Mijn hart sloeg een slag over en ik voelde mijn ademhaling versnellen. Wat had Judith precies verteld? En waarom aan Nicola?

"Wat... wat heeft ze verteld?" vroeg ik, mijn stem onvast. Ik probeerde mijn nervositeit te verbergen, maar ik wist dat ik rood werd. Ik ontkende dus niks.

Nicola glimlachte, maar het was een glimlach die een vleugje nieuwsgierigheid en iets ondefinieerbaars bevatte. "Niet alles, denk ik. Maar ik weet dat ze je bezocht heeft onder de douche." Haar ogen hielden de mijne vast, zoekend naar een reactie. De toon van ons gesprek werd steeds serieuzer en de spanning in de tent was bijna tastbaar.

Ik voelde mijn mond droog worden. "Oh... dat..." stamelde ik, niet zeker wat ik moest zeggen. De herinnering aan dat moment kwam weer boven, en ik voelde een mix van schaamte en opwinding. Wat er vanavond gebeurd was, kon ze nog niet weten. Ik hield m'n mond verder.

Nicola liet de details achterwege en keek me alleen maar intiem en onderzoekend aan. "Nick, ik moet toegeven dat ik ook vaak aan jou denk... op die manier," gaf ze toe, haar stem zacht maar vol betekenis. "En ik doe dat al een tijdje." Ze liet een korte pauze vallen, alsof ze de impact van haar woorden wilde laten bezinken.

Mijn hart bonsde in mijn borst en ik wist niet hoe ik moest reageren. "Echt?" was alles wat ik kon uitbrengen, mijn stem klonk zwak en onzeker.

Ze knikte langzaam, haar ogen nog steeds op de mijne gericht. "Ja, echt. Ik hoor je soms ook als je... je weet wel, als je je thuis aftrekt." Haar stem was zacht en vol medelijden. "Dat vind ik zielig."

Mijn gezicht werd nog roder en ik voelde een golf van schaamte over me heen spoelen. Judith had dit ook al gezegd, maar nu hoorde ik het Nicola zelf zeggen. En sprak blijkbaar de fantasie aan van beiden hierdoor. Ik kon niets zeggen, mijn mond voelde droog en mijn gedachten waren een warboel.

Nicola leunde iets dichter naar me toe en legde haar hand weer op mijn knie. "Het is oké, Nick," zei ze zachtjes, haar stem geruststellend. "Ik wil je gewoon laten weten dat ik het begrijp. En dat ik je wil helpen." Haar hand begon langzaam over mijn knie te wrijven, richting de dekens. Mijn mond viel langzaam open... Deze vakantie was idioot aan het worden.

"Ik wil alles ontdekken, maar het liefst met iemand die ik ken," fluisterde ze toen, haar stem vol verlangen. Het draaide dus niet alleen om mij. Mijn adem stokte en ik slikte moeizaam. Haar hand verdween langzaam onder de dekens, en ik voelde een rilling van opwinding door mijn lichaam gaan.

Gebeurde dit nou echt? Ik kon het nauwelijks geloven. De wereld om me heen leek te vervagen en alles wat overbleef was Nicola, haar zachte aanraking en haar intense blik. Mijn hart bonsde in mijn borst en ik voelde een mengeling van opwinding, verwarring en verlangen.

-

Ik wilde haar nog stoppen, maar ergens diep vanbinnen wist ik dat ik dat niet echt wilde. Haar hand gleed verder naar mijn boxershorts en toen ze de strak gespannen stof aftastte, kon ik een kreun niet onderdrukken. Onze blikken kruisten elkaar, en ik kon nauwelijks geloven dat dit echt gebeurde. "Ssst, wees stil," suste Nicola, haar hand glijdend over de tentstok onder de dekens, onderzoekend maar doelgericht.

Niet veel later trok ze met haar andere hand de dekens weg. Een moment van paniek overspoelde me en ik probeerde haar te stoppen, nu iets meer gemeend. "Nicola, dit is misschien niet zo'n goed idee," zei ik zachtjes, mijn stem vol twijfel en schaamte. "Wat als Judith terugkomt? Of iemand anders ons ziet?"

Nicola keek me aan, haar blik kalm en geruststellend. "Het is oké, Nick," fluisterde ze. "Wees maar niet bang. Niemand gaat ons storen. Vertrouw me." Haar ogen vielen op mijn stijve en de strak gespannen stof van mijn boxershorts. Haar hand rustte er nog steeds op, en voorzichtig zette ze haar massage door. Ik voelde een mengeling van genot en schaamte, maar kon haar aanraking niet weerstaan.

"Relax, het is echt oké," fluisterde ze opnieuw. "Ik wil dit, en ik weet dat jij het ook wil. Vertrouw me." Haar woorden drongen langzaam tot me door en ik voelde mijn spanning een beetje afnemen. Haar hand gleed langs mijn been en verdween in mijn boxershorts. Ze pakte me nu echt vast, en haar grip was zekerder dan die van Judith eerder deze avond. Ik kon wel raden dat dit niet de eerste keer was dat Nicola een stijve piemel vast had.

Met haar hand in mijn broekje begon ze me vervolgens heel geduldig en bekwaam af te trekken. Haar bewegingen waren ritmisch en vol vertrouwen, en ik voelde hoe mijn lichaam zich aan haar aanraking overgaf. Ze kwam dichterbij en fluisterde in mijn oor, haar ademhaling zacht en opwindend. "Je hebt een grote," fluisterde ze, haar lippen streelden mijn oor. Ze kuste mijn oorlel, maar tot mijn verbazing zoenden we niet. Het leek vreemd, alsof er een onuitgesproken grens was die we nog niet durfden te overschrijden.

Haar hand bewoog rustig door en ik begon te accepteren dat dit echt gebeurde. Mijn ademhaling versnelde en ik voelde mijn lichaam reageren op haar aanrakingen. De schaamte en onzekerheid maakten plaats voor een intens gevoel van genot en verlangen. Terwijl Nicola doorging, begon ik haar woorden echt te geloven. Het was oké. We wilden dit allebei. En in dat moment van kwetsbaarheid en opwinding, vertrouwde ik haar volledig.

-

Ze bevrijdde me uit mijn boxershorts en keek er echt even met bewondering naar. Mijn erectie stond fier overeind en ik voelde mijn gezicht rood worden van opwinding en schaamte. "Ik ben nog nooit zo opgewonden geweest," fluisterde ik, mijn stem trillend van verlangen.

Nicola glimlachte en haar hand vond de weg terug naar mijn erectie. Ze begon me af te trekken terwijl ze me langzaam achterover duwde, liggend op Judith's gedeelte van hun grote gezamenlijke matras. De spanning tussen ons was bijna tastbaar, en ik voelde hoe mijn hart bonkte in mijn borstkas.

"Ik voel me eindelijk vrij," zei Nicola zachtjes, haar stem vol emotie. Ik wist niet precies wat ze daarmee bedoelde, maar ik voelde de betekenis in haar woorden. Ze kwam voor me zitten, strekte haar lichaam uit en begon langzaam en gespannen haar topje uit te trekken. Haar prachtige borsten kwamen tevoorschijn en ze leek ze echt even aan mij te tonen, ze duwde ze tegen elkaar aan met haar armen. Mijn adem stokte bij het aanzicht, en ik voelde een intense golf van verlangen door me heen gaan.

Ze kwam tussen mijn benen zitten en met een hand trok ze me wat fanatieker af. Haar borsten schudden mee met de bewegingen en ik kon mijn blik niet van haar afhouden. Haar andere arm hield ze niet veel later onder haar borsten, waardoor ze ze nog meer toonde. Ze leek te genieten van de manier waarop ik naar haar keek, en ik voelde me gevangen in haar betovering. Alsof ze al die tijd mij had horen denken, elke keer dat ik naar haar keek of over haar fantaseerde.

Ik moest moeite doen om niet te komen. Ik wilde het niet, omdat ik me daarvoor schaamde. Maar de intense sensaties die haar aanrakingen teweegbrachten, maakten het moeilijk om me te beheersen. Nicola boog zich echter over me heen en duwde me verder achterover. Ze bracht een van haar borsten naar mijn gezicht, haar tepel naar mijn mond. Instinctief opende ik mijn mond en nam haar tepel in mijn mond. Zorgzaam en bijna moederlijk voerde ze me haar tepel terwijl ze me nog steeds af bleef trekken.

De sensatie van haar tepel in mijn mond en haar hand rond mijn erectie was overweldigend. Mijn ademhaling versnelde, mijn hart bonkte wild in mijn borstkas en ik voelde hoe ik dichter bij een climax kwam. Het was alsof alle emoties, onzekerheden en verlangens van de afgelopen dagen samenkwamen in dit ene intense moment.

Nicola's aanrakingen werden doelgerichter en ik voelde een krachtige golf van genot door mijn lichaam trekken. Mijn mond liet haar tepel niet los, en ik kreunde zachtjes van de opwinding. De climax was onvermijdelijk en naderde snel, als een onweersbui die op het punt stond los te barsten...

-

Nicola genoot hoorbaar en zichtbaar van het moment. Haar ogen glinsterden van plezier en haar glimlach was breder dan ooit. Haar ademhaling versnelde en ze leek echt op te gaan in het moment. Ze was nog mooier dan zojuist, haar gezicht straalde van opwinding en genot. Het was ongekend intiem en ik kon nauwelijks geloven wat er gebeurde. Het voelde alsof ik in een droom was beland, eentje die ik niet wilde beëindigen.

Plotseling voelde ik de onvermijdelijke climax naderen. Mijn ademhaling werd oppervlakkiger en mijn spieren spanden zich aan. "Nicola, wacht," zei ik met een schorre stem, terwijl ik haar hand stopte. "Ik... ik ga zo komen. Ik schaam me er een beetje voor en ik wil niet... alles onder... spuiten." Mijn gezicht werd nog roder van schaamte, en ik keek weg.

Nicola keek me aan met een vertederde glimlach. "Je bent echt aandoenlijk, Nick," fluisterde ze zachtjes, haar stem vol warmte en begrip. Ze leek even te twijfelen, alsof ze nadacht over de beste manier om me gerust te stellen. Haar blik was teder en liefdevol, en ze gaf me een geruststellende knipoog. "Maak je geen zorgen. Ik weet we een oplossing."

Zonder iets te zeggen, zakte ze verleidelijk voor me af... Haar bewegingen waren soepel en elegant, en ze kwam tussen mijn benen te liggen met haar handen op mijn stijve lid. Haar vingers gleden zachtjes over de gespannen huid van mijn schacht, en ik kon het niet helpen om te kreunen van genot.

Even later voegde ze haar mond toe aan het spel. Haar warme adem voelde als een streling op mijn huid. Ze keek me aan, haar ogen donker van verlangen, terwijl ze met hapjes en kussen langs mijn schacht omhoog werkte naar mijn eikel. De spanning was bijna ondraaglijk, en ik voelde mijn hart bonzen in mijn borst. Buiten begon het fel te lichten. De onweersbui was toch gekomen. En hierbinnen begon het nu toch aardig te stormen.

De spanning tussen ons steeg terwijl Nicola haar lippen rond mijn eikel sloot en er een lik aan gaf. Haar tong voelde zacht en warm aan, en het gevoel was overweldigend. Ik kon niet geloven dat dit nu gebeurde. En dan juist vanavond. Na zo lang over haar gefantaseerd te hebben en me daar ook zo schuldig over gevoelt te hebben, lag ze gewoon voor me tussen m'n benen, m'n schacht warm in haar handen, haar lippen kussend op m'n eikel met haar tong die erlangs gleed alsof zij hier net zo lang naar uitgekeken had als ik. En waar ik net nog bijna klaarkwam, maakte ze nu wat minder haast om mijn climax te bereiken. Ze vond het leuk en ze genoot van het moment. Dat werd me steeds meer duidelijk. Al wist ik echt niet waarom. En zeker niet waarom nu. Dat ging ik haar nu niet vragen. Want ze keek me aan en langzaam bleef ze m'n eikel kussen en likken en kneedde ze mijn schacht met haar zorgzame handen. En ze keek me aans alsof ze me nog niet alles had laten zien. Met een laatste lik omhoog opent ze vervolgens haar mond en kijkt ze me uitdagend aan en verlang ik naar het moment waarop ze hem dan eindelijk haar mond in zou laten glijden. En wat had ik daar lang naar verlangd.

-

Maar plotseling sloeg de bliksem wel heel dichtbij in en we schrokken beiden van de klap en het licht. Waar we net al wel wat druppels hoorden, zaten we opeens in een hoosbui. Wind, regen en bliksem volgden elkaar continu op. We staakten onze bewegingen en keken naar de lichten die van buiten kwamen, waar de hemel door de bliksem werd verlicht.

"Shit, wacht," zei ik snel, terwijl ik overeind schoot. "Judith!" liet ik toen uit. Wel het laatste wat ze wilde horen, maar ze begreep me gelukkit snel. "Ze is buiten in deze storm!"

Nicola kon het aanvankelijk niet plaatsen. Haar ogen flitsten verward heen en weer, en ze leek niet te begrijpen wat ik bedoelde. Maar toen ik haar eraan herinnerde dat Judith buiten was, terwijl het nu begon te gieten, waaien en donderen, begreep ze het. Haar ogen werden groot van bezorgdheid, en ze knikte snel. Ik had liever dat ze niet gestopt was. Maar we hielden zicht op de prioriteiten. Dat zei misschien ook wel genoeg. Dit moment was maar een moment geweest.

"Je hebt gelijk," zei ze snel, haar stem nu serieus en vastberaden. "We moeten haar zoeken." Alles leek meteen vergeten te zijn. Jammer, maar Judith was daarbuiten.

We kleedden ons snel aan. Ik trok wat normale kleren aan, mijn handen trilden van de adrenaline en de haast. De regen trommelde op het tentdoek en de wind rukte aan de touwen. Ook onze ouders kwamen naar buiten, gewekt door de plotselinge storm. Ze keken bezorgd en verward om zich heen, en ik zag ook de paniek in hun ogen, toen onze tenten nog net niet wegwaaiden, en ze begrepen dat Judith niet hier was.

"Judith is buiten!" riep ik naar hen, mijn stem bijna verloren in het geluid van de storm. "We moeten haar zoeken!"

Samen besloten we met z'n allen Judith te gaan zoeken in de woeste regen en het felle onweer. De bliksem verlichtte de nacht en de donder rolde als een dreigende waarschuwing door de lucht. Mijn hart bonsde in mijn borst terwijl we ons een weg baanden door de regen, vastbesloten om Judith te vinden en in veiligheid te brengen.

-

Ik voelde me schuldig naar Judith toe. Het was mijn schuld dat ze nu buiten in deze storm was. Mijn gedachten gingen terug naar onze ruzie en hoe ik ervoor gekozen had om bij Nicola te blijven. Het had Judith boos en gekwetst achtergelaten. Het besef dat ik haar in de steek had gelaten, woog zwaar op mijn hart.

Terwijl we ons door de regen haastten, kon ik niet anders dan terugdenken aan mijn moment met Nicola. Het was abrupt beëindigd door de storm, en hoewel ik het jammer vond, begon ik te beseffen dat het misschien beter zo was. De opwinding was nu ver te zoeken, en ik begon in te zien dat met beide meisjes in deze situatie alles niet wenselijk was. Niet op deze manier. Niet nu. Niet hier. En waarschijnlijk nooit.

De vier van ons splitsten zich op om naar Judith te zoeken. Onze ouders doorzochten de camping, hun stemmen verloren in de stromende regen. Nicola en ik besloten richting het strand te gaan, denkend dat Judith misschien daarheen was gegaan. De wind sloeg ons om de oren en de regen maakte het zicht moeilijk, maar we bleven vastberaden.

Het strand was verlaten, de golven beukten woest tegen de kust. Er was geen spoor van Judith. Mijn hart zonk in mijn schoenen en ik voelde de wanhoop opkomen. Waar kon ze zijn? Wat als er iets was gebeurd?

Nicola legde een hand op mijn arm, haar ogen vol bezorgdheid. "We vinden haar wel, Nick. We moeten gewoon blijven zoeken," zei ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het gebulder van de storm.

Ik knikte, hoewel de angst en schuldgevoelens me bijna verlamden. Samen staarden we uit over het donkere, onstuimige water, terwijl de regen op ons neerplensde. Judith moest hier ergens zijn, en ik moest haar vinden. Ik keek naar de onstuimige zee wat nu voor het eerst een zee oogde. De mooie bosrand die in de zon het contrast vormde, stormde mee met de wind en takken lagen al op het strand verspreid. Dit mooie stukje paradijs was plots veranderd. Nog niet zo lang geleden zaten we daar in die kuil, ik en Judith. En nu? Het paradijselijke was er nu wel van af...

-