Elke jeugdbeweging heeft ongetwijfeld zijn geheimen: soms zijn het tradities die al jaren meegaan en waar een mysterie rond hangt, soms zijn het gebeurtenissen die collectief verzwegen worden, soms is het een combinatie van beide. Eén van de best bewaarde geheimen van mijn jeugdbeweging is een spel waar zelfs de oudste leden niet van afweten en waar elke oud-leider over zwijgt als het graf. Dat maakt het spel ook zo spannend. Als we er subtiel over willen praten, noemen we het ‘koning en koningin’, maar de volledige naam is ‘Piemelkoning en tepelkoningin’.

Niemand weet welke generatie exact is gestart met het spel, maar het is een feit dat het al jaren gespeeld werd, nog voor ik in de leiding stapte. De spelregels van het spel worden mondeling doorgegeven en worden elk jaar bij het begin van het kamp herhaald. Voor de meisjes in de leiding gaan de spelregels als volgt:

1) Elke leidster moet dagelijks een tepel tonen aan iemand uit de medeleiding. Deze persoon wordt haar ‘getuige’ voor een dag.

2) Je kan op één kamp nooit twee keer dezelfde getuige hebben.

3) Op de nachtvergadering bewijst jouw getuige je deelname aan het spel. Heb je geen getuige, dan moet je je schade inhalen door ter plekke, aan de volledige leiding, je tepels te laten zien.

Voor de jongens gelden dezelfde regels, maar – dat kan je wel raden - met hun lul in plaats van hun tepels.

Het hoeft geen betoog dat dit spel op elk kamp zorgt voor de nodige geilheid. Wat begint met het tonen van een tepeltje, kan al snel uitmonden in het zuigen aan een tiet, lul of kutje. Gedurende het kamp gebeurt het dan ook dat er gefoefeld wordt tussen de tenten, gevogeld in het bos of gekreund onder de douches.

De laatste drie jaar leek het spel echter minder geile situaties voort te brengen. Het is dan ook niet moeilijk om de spelregels te omzeilen. Hoewel de meeste jongens het niet erg vonden om hun edele delen aan iedereen te laten zien, toonden de meisjes hun kroonjuwelen vaak enkel aan elkaar. Daarnaast had je natuurlijk enkele koppels in de leiding, die alvast één getuige voorsprong hadden. Tot slot waren er dan nog de ‘valse getuigen’: leiders die in werkelijkheid niets van elkaar gezien hadden, maar het op een akkoordje hadden gegooid. Tja, probeer dat eens te ontkrachten.

Ondanks de stagnatie de laatste jaren, leek er dit kamp beterschap op komst. Toen de eerstejaars het spel uitgelegd hadden gekregen, waren de meesten onder de indruk geweest, maar waren er ook al steelse blikken heen en weer gevlogen. Bovendien waren er dit jaar enkele mokkeltjes in de leiding gekomen om U tegen de zeggen; de ervaren ploeg had al het hele jaar verlekkerd naar hen uitgekeken. Ze zouden de nieuwelingen maar al te graag ‘een handje helpen’ in het spel.

Dat ‘handje helpen’ kon op verschillende manieren. Het was intussen een klassieker dat een paar oudere leiders en leidsters samenwerkten om twee nieuwelingen naar elkaar toe te leiden. Dit kamp waren ze er al in geslaagd dat slungelige Victor zijn lul had getoond aan Nina, één van die nieuwe mokkeltjes met een kontje zo sappig als een perzik. Totaal onverwacht had Nina hem kort afgetrokken, alvorens hem met blauwen ballen te hebben achtergelaten. ’s Avonds bij het kampvuur had Victor alvast gezworen dat hij dit kamp slechts één doel had: zijn blauwe ballen leegspuiten in Nina.

Ikzelf had er dan weer tot nu toe een rustig kamp opzitten. Ik ga intussen vijf jaar mee in de leiding en ken de kneepjes van het spel (en mijn spel) goed genoeg om te weten hoe ik het moet spelen. De eerste twee dagen had ik mijn broek laten zakken voor Jonas en Jens, twee steengoede maten met wie ik samen in de leiding ben gegaan. De derde dag had ik mijn vleeswaren tentoongesteld aan Julie, een derdejaars leidster met wie ik ooit iets heb gehad en die dus toch mijn merchandise al kent. Stiekem had ik gehoopt dat zij misschien een van haar sappige tepeltjes ging laten zien, maar het enige wat ik had gekregen was een glimlach en een knipoog. Ik liet me echter niet uit het lood slaan en koesterde ergens nog de hoop dat ik later dit kamp misschien toch in haar strakke broekje ging geraken.

Na de vierde dag van het kamp was Julie echter uit mijn gedachten verdwenen en hier is waarom. Het was die dag al bloedheet geweest: zo’n drukkende, helse warmte die enkel in het hartje van de zomer voorkomt. Hoewel het buiten al aan het schemeren was, koelde het nauwelijks af en bleef de hitte als een deken over het kamp liggen. Ik bevond me in de materiaaltent, waar ik ons materiaal van die dag aan het wegzetten was. Iedereen die in de zomer al eens in een tent heeft gelegen, weet hoe verstikkend zo’n tent kan worden als de zon er de hele dag opzit. In de tent was het half duister en hing er een duffe geur. Ik had mijn shirt uitgetrokken en voelde het zweet over mijn rug parelen, terwijl ik een zware doos met camouflagenetten boven op het rek probeerde te slingeren. Ik ben zeker geen tengere grasspriet, maar ook niet de grootste krachtpatser, waardoor ik moeite had met de doos op het bovenste rek te krijgen.

‘Heb je hulp nodig daarmee?’

Geschrokken liet ik de doos met een plof op de grond vallen en keek achterom. Bij de ingang van de tent zag ik Imke staan, met het Kubb-spel in haar handen. Imke was één van de nieuwe leidsters van dit jaar en in mijn ogen veruit de knapste. Bovendien was ze altijd enthousiast, stond steeds klaar om te helpen en kon nu al beter overweg met de kinderen dan vele ervaren leiders. Sommige van de leiding vonden haar soms wat braaf of naïef, maar ik kon het goed vinden met haar en vond het oprecht jammer dat ik dit jaar bij een andere groep had gestaan.

‘Heb ik jou net doen schrikken?’, lachte ze.

‘Nee, ik had gewoon erg veel zin om deze doos zonder reden op de grond te gooien’, knipoogde ik. Snel liet ik mijn ogen over haar gaan, al wist ik dat ik mezelf moest inhouden. Omdat ik nooit masturbeer op kamp (ik vind mijn slaapzak volspuiten weinig charme bezitten), wist ik dat één korte blik op Imke meer dan genoeg was. Als er iets was dat immers nog zoeter was dan haar karakter, dan was het wel haar lichaam. In volle bloei tastte het de grenzen van moeder natuur af. Imke had stijl, zwart haar tot aan haar schouders, een knap snoetje en enkele mooi gevormde benen die eindigden met een paar strakke billen. Ze was redelijk klein, ongeveer 1,60 meter, maar het was alsof haar lichaam had besloten dat te compenseren door drie lichaamsdelen van haar bijna komisch groot te maken: haar ogen, haar lippen en haar borsten. Haar ogen waren twee grote, donkere kijkers die je steeds smekend leken aan te kijken, haar lippen waren vol en dik, alsof ze erom vroegen om op te bijten, en haar tieten waren als twee grote meloenen die rijp waren voor de oogst.

Ondanks mijn voornemen voelde ik mezelf al hard worden toen ik haar bekeek. Imke had een strakke, beige short aan met daarboven een witte tanktop met knoopjes aan de voorkant. Onder de witte stof bolden twee gigantische heuvels op, die het topje tot het uiterste leken uit te rekken en waardoor het aan haar lijf leek te kleven. Twee van haar knoopjes stonden open en gaven een kleine inkijk, alsof het de poorten waren naar het paradijs die op een kiertje stonden. Hoeveel zou ik geven om eens met haar knopen te spelen.

Ineens merkte ik dat ik naar Imke aan het staren was en herstelde me snel.

‘Pff, sorry. Het is zo’n warme dag, ik weet even niet waar ik het heb.’

‘Zeg me wat, ik heb me net gedoucht en zweet me alweer kapot’, reageerde Imke. Even kwam het beeld van een naakte Imke in de douche me voor de ogen, maar ik probeerde te focussen op de echte Imke, die nog beter was dan mijn fantasie. Ze had intussen een kleine, draagbare lamp aangestoken die een dimlicht verspreidde.

‘Weet jij waar dit moet?’, wees ze naar het Kubb-spel.

Ik knikte naar de kast tegenover me, waarin er onderaan nog een plekje was.

Het volgende moment nam Imke het spel vast en boog diep voorover om het in de kast te krijgen. Ik slikte terwijl ik haar shortje zag strakgetrokken worden tussen haar billen en haar tieten zag schommelen en klotsen als rijp, verboden fruit. De knoopjes van haar topje leken zich vast te klampen voor hun leven en ik bad dat er eentje zou losspringen. Welke cupmaat zou ze hebben? Dit moest toch zeker een D of een E zijn? In mijn broek begon mijn jongeman zich te roeren.

Met een zucht duwde Imke het spel in de kast, onbewust van hoe geil ze mij had gemaakt.

‘Je zou toch denken dat Kubb niet hard zou zijn, zelfs in zo’n weer. Het is gewoon spelen met wat stokken …’ pufte ze en veegde zweet van haar voorhoofd. Ik beet op mijn lip en haalde mijn schouders nonchalant op. Ik was al hard zonder dat ze speelde met mijn stok.

‘Tja, het is gewoon echt zo’n zwoele zomeravond’, probeerde ik het koel te spelen. ‘Geldt je aanbod nog steeds om te helpen met de camouflagenetten?’

‘Goh, het is zo’n zwoele zomeravond: ik heb denk ik wel genoeg werk heb verzet voor vandaag.’ Terwijl ze dat zei, draaide Imke zich om en wandelde naar buiten. Een seconde later keerde ze grijnzend terug.

‘Ik zal je wel helpen. Iemand moet hier toch de boel rechthouden. Straks begint de vergadering en sta je hier nog.’

‘Mijn redster in nood’, knipoogde ik.

Snel kwam Imke dichterbij om te helpen. Nu ze dichtbij stond, kon ik de zoete geur van haar shampoo ruiken. Terwijl ze voorover boog om de doos vast te nemen, gleden mijn ogen opnieuw in haar decolleté en ik wenste dat mijn handen dat ook konden. Van dichterbij leken ze nog magnifieker. Ik zag hoe glad en egaal haar lichtgebruinde huid was, hoe vol de aanzet van haar tieten, hoe enkele zweetdruppels bijna treiterend in de diepte tussen haar bollen verdwenen. Achter het witte topje, meende ik een kleine, zwarte bh te onderscheiden.

Om niet betrapt te worden rukte ik mijn blik los van Imkes roombollen en keek haar in de ogen. Ik kon niet anders dan me opnieuw verbazen over hoe prachtig ze was, hoeveel jeugd en schoonheid ze uitstraalde. In het warme, zachte licht leken haar ogen te glanzen en haar lippen nog roder dan normaal. Op de rest van haar gezicht waren een heleboel schattige sproetjes zichtbaar, alsof Imke besprenkeld was geweest met bruine suiker.

‘Moet de doos op de kast?’, vroeg ze.

‘Je doos moet op mijn bast’, dacht ik, maar knikte braaf. Vervolgens tilden we samen de doos omhoog. Meteen bleek dat we iets over het hoofd hadden gezien: Imke geraakte niet tot bovenaan het rek. In een fractie van een seconde liep het fout. We verloren ons evenwicht en terwijl ik het volledige gewicht van de doos boven me hield, viel Imke, letterlijk met haar borst vooruit, tegen mij aan. Elektriciteit knetterde in mijn lichaam toen ik haar zachte bollen over mijn naakte bovenlichaam voelde glijden. In een reflex sloeg Imke met haar handen om haar heen. Ik kon een zachte kreun niet onderdrukken toen ze haar hand ineens recht op mijn warme lul plaatste.

In een schok trok Imke haar hand terug en krabbelde terug recht.

‘Sorry’, stamelde ze met een vuurrood gezicht.

‘Het is … oké. Never … mind’, gromde ik terwijl ik mijn spieren opspande en de doos met een laatste krachtinspanning het rek op duwde. Bloed pompte intussen naar mijn lul, die op oorlogssterkte kwam. Toen ik terug naar Imke keek, merkte ik dat haar ogen op mijn naakte bovenlijf bleven hangen.

‘Wel, je weet dingen wel extra uitdagend te maken, ‘mijn redster in nood’, grapte ik. In een fractie schoten mijn ogen opnieuw naar de grote welvingen onder haar topje, terwijl ik mijn lul pijnlijk voelde kloppen.

Imke was nog steeds rood, maar leek zich wat te herstellen.

‘Tja, iemand moet jou toch wat uitdaging geven hé. Al was het nu niet meteen mijn bedoeling om second base bij je te gaan. Sorry.’ In een flits schoten haar ogen naar de bolling die duidelijk was in mijn broek.

Ik maakte een wegwerpgebaar en probeerde haar gerust te stellen. Het afgelopen jaar had ik genoeg met Imke samengewerkt om te weten dat machopraat of- gedrag haar niet zouden bekoren, maar dat eerlijkheid het belangrijkste was.

‘Oh, kom nou Imke. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal. En ik bedoel: met koning en koningin gebeurt er waarschijnlijk wel wat meer dan dat’.

Zo rood als Imke was geweest na het aanraken van mijn lul, zo bleek werd ze nu.

‘Fuck’, vloekte ze zacht en keek op haar horloge. ‘Nee, nee. Het is al zo laat!’

‘Rustig, wat is er?’

Bijna smekend boorden Imkes donkere kijkers zich in mijn ogen.

‘Ik ben het spel helemaal vergeten. Ik heb geen getuige voor vandaag. Wat moet ik nu doen?’

Dit is het eerste deel van een verhalenreeks. De volgende delen zijn al geschreven, de bedoeling is om ze week per week te releasen. :)