Deel 2 van de serie heeft iets langer op zich laten wachten dan ik had verwacht. Ik hoop dat de delen elkaar sneller op gaan volgen zodra ik de karakters beter leer kennen. Reacties zijn zeer welkom!

De volgende ochtend word ik wakker met een lichte kater, gisteren toch meer wijn gedronken dan ik had gewild. Mijn hoofd bonkt zachtjes en mijn mond voelt droog aan. Terwijl ik langzaam mijn ogen open en mijn omgeving weer in me opneem, voel ik een golf van opwinding door mijn lichaam stromen. De zoen met Yasmin gisteren, ik kan haar bijna weer proeven, voelen hoe ik mijn vingers door haar haren haalde. Haar blik nadat we elkaar eindelijk loslieten, de opwinding in haar ogen. Ik heb nog nooit zo’n goede eerste zoen met iemand gehad. Normaal is het altijd een beetje aftasten, maar dit was gelijk vuurwerk. Ik ben enorm geil, ondanks de kater tintelt mijn hele lichaam.

Zonder dat ik er erg in heb, zakken mijn handen langzaam naar beneden, richting mijn pik en ballen. De huid voelt nog steeds heerlijk glad aan van de scheerbeurt van gisteren. Ik laat mijn ballen langzaam tussen mijn vingers door rollen, terwijl mijn andere hand zachtjes mijn voorhuid over mijn eikel trekt. Ik ben echt enorm opgewonden, binnen no time ben ik keihard. Met mijn ogen dicht haal ik gisteravond weer voor mij. Het moment dat ze binnen kwam lopen, de ondeugende blikken die ze mij gaf. Op het moment dat ik denk aan haar decolleté, haar borsten en hoe het zou voelen die vast te pakken en te zoenen kom ik al bijna klaar. Ik doe het even rustiger aan, maar op het moment dat ik weer aan de zoen denk en hoe goed haar lichaam tegen dat van mij aanvoelde kan ik het niet meer houden. Het begint in mijn tenen, kruipt door mijn kuiten omhoog, tot het mijn hele lichaam overneemt. Ik kreun verbaasd van hoe snel en heftig ik klaar kom. Straal na straal spuit over mijn buik en borstkas, het blijft maar komen.

Buiten adem en met een racend hard kijk ik naar de rotzooi. Gelukkig heb ik altijd een handdoek in de buurt liggen. Ik veeg mijn sperma op, trek mijn bedlinnen van mijn bed en gooi alles direct in de wasmachine en ga onder de douche staan. Ik laat het warme water over mijn gezicht lopen en was mijn borst, buik en kruis. Mijn gedachten zijn even heerlijk leeg en ik geniet ultiem van de douche. Na een paar minuten begint er wat te knagen. Een lichte paniek grijpt me vast. Wat nu? Heb ik misbruik gemaakt van het feit dat ik haar leidinggevende was? Die gedachte raast door mijn hoofd en laat me niet los. Nee, herinner ik mezelf, dat ben ik niet meer. Ik ben niet langer haar baas, dus waarom voelt het dan toch zo verkeerd? Is het omdat Yasmin duidelijk aangeschoten was? Is het omdat we half plagend hebben besproken om een keer samen te gaan werken voor mijn bedrijf? Heb ik misbruik gemaakt van deze situatie? De serene rust die ik een paar minuten had na mijn orgasme is compleet verdwenen.

Het laat mij de hele ochtend niet los. Tijdens de standaard weekend klusjes blijf ik erover malen. ‘Zij flirtte met mij lang voordat ik haar kuste’. ‘Maar we hadden echt flink gedronken’. ‘Wees niet zo hard tegen jezelf, dit soort dingen gebeuren zo vaak. Jullie hebben hier beide van genoten’. ‘Wat als ze dit ziet als een manier om haar werk te ontsnappen’.

Tegen lunchtijd pak ik mijn laptop erbij en kijk mijn berichten even na. Ik heb mijzelf aangeleerd dit pas ‘s middags te doen, anders krijg ik in huis niks gedaan en wordt het een grote puinhoop. Ik zie een paar e-mails van klanten die ik vrijdag niet meer heb opgepakt. Een aantal reacties op rapporten die ik afgelopen week heb geschreven. Veel bedankjes en complimenten, een aantal pittige, inhoudelijke vragen en wat financieel werk. Zonder al te veel moeite ga ik er doorheen. Het bevestigt weer dat ik een goede keuze heb gemaakt. Vroeger was ik op donderdag al kapot van werk, maar nu het mijn eigen bedrijf is, kom ik er zonder problemen doorheen. Ik vind het geen probleem om op zaterdag ook nog even mijn laptop open te klappen. Het geeft zelfs energie, omdat de behaalde resultaten veel grijpbaarder zijn. De rapporten, de complimenten die vroeger naar mijn werkgever gegaan zouden zijn, de opbrengsten die direct naar mijn bankrekening gaan.

Dan kom ik bij mijn laatste mail. Een bevestiging van een afspraak voor een nieuwe klant. Gelijk voel ik een knoop in mijn maag ontstaan. Dit is een grote vis, een familiebedrijf in het noorden van het land dat hard aan het groeien is. Als ik hier mijn voet tussen de deur kan krijgen, zit ik de komende maanden wel goed. Ik zet de afspraak in mijn kalender en blok de hele dag. Ik boek een hotelletje in de buurt en een massage voor na de meeting. Wat er ook gebeurt, dat heb ik wel verdiend na de afspraak. Ik heb geen zin om na zo’n stressvolle dag nog 3 uur in de auto te gaan zitten.

Ik open de presentatie die ik wil gaan geven. Cijfermatig staat het verhaal, ik weet zeker dat ik ze goed kan helpen met hun uitdagingen die ontstaan door de groei die ze doormaken. Ik mis alleen de connectie. Het is een familiebedrijf dat tot nu toe enorm op vertrouwen en intuïtie vaart. De boekhouding draait bij wijze van spreken nog op Excel, hoe ga ik ze meenemen in mijn modellen en voorspellingen? Hoe laat ik de essentie van mijn oplossing zien zonder te verzanden in “theoretisch gereutel”, waar de familie Rasker allergisch voor is?

De knoop in mijn maag schiet langs mijn hart meteen naar mijn keel. Dit is precies waar ik vroeger Yasmin vaak voor gebruikte. Ze is altijd uitstekend in staat om “theoretisch gereutel” te vertalen in iets tastbaars. Het behapbaar te maken voor iedereen die er misschien net wat minder vanaf weet. Daarnaast weet ze altijd leven te creëren in presentaties door kleine workshops toe te voegen en mensen persoonlijk te betrekken. Maar kan ik haar dit vragen? Gaat ze dit überhaupt geloven, of gaat ze denken dat hier iets anders achter zit? En, als ze er wel op ingaat, vergooi ik dan mijn kans op nog zo’n heerlijke zoen? Mijn vingers door haar haar, haar kont vast te pakken terwijl we elkaar vasthouden. Mijn hand langzaam naar boven te laten strelen, en erachter te komen hoe haar borsten voe…

Nee, het is het een of het ander. Ik kan het niet maken om haar een uitweg te bieden van haar doodlopende baan en dan tegelijkertijd die spanning opzoeken. Ze verdient het om gezien te worden, om te ontdekken wat ze kan in haar werk. Het is een schande dat ze zit weg te kwijnen bij mijn oude bedrijf. Ik ga gewoon gebruik maken van haar kwalitieten. KWALITEITEN! Zet het uit je hoofd.

Ik open LinkedIn om Yasmin een bericht te sturen, en zie nog een bericht van haar dat ze mij gisteren heeft gestuurd: “Ik ben misschien een paar minuten later hoor! Lange dag, wil mij nog even mooi maken :).” Nou, dat was haar uitermate goed gelukt. Na mijn bericht 10x omgegooid en herschreven te hebben stuur ik haar een bericht terug:

“Hi Yasmin! Ik realiseer mij nu pas dat ik je nummer alleen op mijn oude werk telefoon had, dus even zo. Vond het echt gezellig gisteren, leuk om even bij te praten. Het deed mij echt wat om te horen hoe je je niet gezien voelt. We zaten een beetje te grappen over hoe je mij misschien kon ondersteunen, maar ik kan misschien je hulp echt gebruiken. Ik moet binnenkort naar een prospect toe, maar mijn pitch is veel te droog. Zou jij komende week mij een middag kunnen helpen om hier wat leven in te blazen?

App of bel mij maar op mijn nieuwe nummer! 06xxx.”

Na ongeveer een uurtje krijg ik een appje van Yasmin:

“Oh wow. Dit berichtje had ik niet verwacht, hiermee overval je mij echt een beetje. We hebben het gisteren wel even besproken, maar ik had niet verwacht dat hier echt iets uit zou komen. Ik zou je graag helpen, maar ik weet niet of je wat aan mij hebt. Echte sales pitches heb ik nog nooit mogen doen. Wat verwacht je precies van mij?

Bedankt voor je advies en luisterend oor gisteren! Ik voelde mij nu zeker gezien, ik vond het heel fijn met je.”

Ik lees Yasmin's bericht nog eens door en denk na over hoe ik het beste kan reageren. Ik wil haar niet afschrikken, maar wil ook voorkomen dat ze denkt dat ik andere motieven heb. Na een paar minuten begin ik te typen:

Thanks voor je snelle reactie! Wat ik eigenlijk van je verwacht, is dat je me helpt om mijn pitch duidelijker en begrijpelijker te maken, zonder al te veel jargon. Inhoudelijk klopt het, maar ik wil dat het verhaal soepel en aantrekkelijk overkomt. Daarnaast zou het super zijn als je kunt meedenken over hoe we de sessie wat minder saai en wat interactiever kunnen maken. Lijkt het je wat?

Yasmin reageert al snel:

"Het klinkt spannend en ik wil het graag proberen. Wat me wel zou helpen, is om een beschrijving van de klant te krijgen zodat ik me beter kan inleven. Wanneer en waar wil je afspreken? Ik kan niet op korte termijn vrij vragen van werk."

De onzekerheid druipt er bijna vanaf. Misschien is dit ook de reden dat ze niet echt gezien wordt op werk. Ik weet wat ze kan, maar ze verkoopt zichzelf totaal niet. Zo zonde! Ik reageer:

“Hier is een korte beschrijving van de klant: het is een familiebedrijf in het noorden van het land, de familie Rasker. Ze groeien snel en lopen tegen allerlei groeipijnen aan, vooral op het gebied van organisatie en financiën. Ze hebben tot nu toe veel op intuïtie en vertrouwen gedaan, maar willen nu meer structuur en professionaliteit in hun processen brengen. Ze zijn misschien een beetje stug, echte Groningers, maar ze zijn enorm eerlijk. Ze kunnen ook niet tegen sommige Randstedelijke trekjes, je moet ze niet meer proberen te verkopen dan wat je kan bieden.

Kan je komende woensdag, na werk? Ik heb een kantoortje waar ik soms klanten ontvang. Ik zorg wel voor wat eten. Hou je van pizza? Wat wil je erop?

En maak je alsjeblieft niet te druk. Als ik dacht dat je mij niet zou kunnen helpen, zou ik je echt niet vragen. Ik heb het druk genoeg!”

Ik hou de app lang open, en ik zie Yasmin lang typen. Dan weer even niet, dan weer typen, dan weer niks. Na een minuut of 20 krijg ik eindelijk een reactie terug: “Ik zal er zijn, en ik ga mijn best doen. Doe mij maar een pizza Prosciutto!”

Op woensdagmiddag ben ik al vroeg op het kantoortje om de laatste voorbereidingen te treffen. Het is een kleine, knusse ruimte die ik af en toe huur om klanten te ontvangen. Ik zet de stoelen recht, leg de presentatiematerialen klaar en zorg ervoor dat er genoeg notitieblokken en pennen zijn. De projector staat al aan en de eerste dia van mijn presentatie verlicht de muur. Ik ben nog bezig met wat laatste dingen als ik de voetstappen op de gang hoor. Even later gaat de deur open en komt Yasmin binnen met een voorzichtige glimlach. Ik zie meteen dat ze ook een beetje zenuwachtig is. Ze is zakelijk gekleed, misschien om duidelijk te laten merken waar ze voor komt, en waar vooral niet? Ze draagt een strakke, donkere spijkerbroek, met een shirtje helemaal tot haar nek en een jasje eroverheen. Waar ze haar haar normaal los draagt, heeft ze het nu vastgezet. Ze is nog steeds prachtig, maar ze ziet er een stuk minder sexy uit dan de vorige keer. Of, in ieder geval, anders sexy.

Hey," zeg ik, terwijl ik naar haar toe loop. "Welkom! Alles goed?"

"Hey," antwoordt ze, haar stem iets zachter dan normaal. "Ja hoor. Beetje spannend, dit. Ik weet nog steeds niet zo goed waar ik jou nou mee kan helpen."

"Maak je geen zorgen," zeg ik geruststellend. "Je kan niks fout doen, en ik vraag je echt niet voor niks. Ik weet zeker dat je iets aan mijn verhaal kan verbeteren." Ik probeer haar op haar gemak te stellen en biedt haar wat drinken aan terwijl ze haar spulletjes klaarlegt voor de “meeting”. Ze haalt een A4tje met wat tekst, een notitieblokje en een pen uit haar tas en legt ze netjes op de tafel.

“Doe maar gewoon wat water, dank je!”

Ik zet een flesje water voor haar neer, en ik begin mijn laptop aan te sluiten op de projector. "Oké, laten we beginnen," zeg ik uiteindelijk, terwijl ik mijn notities erbij pak. "Dit is de basis van de pitch zoals ik die nu heb staan."

De eerste paar minuten zijn inderdaad wat ongemakkelijk. Ik merk dat Yasmin even moet wennen en eerst niet echt in durft te breken. Ze luistert aandachtig en maakt een paar aantekeningen maar zegt nog niks. Als ik op een stukje uit kom waar ik weet dat er echt nog wel wat op aan te merken is, laat ik expres even een stilte vallen.

Ik zie Yasmin even naar haar woorden zoeken, en ze zegt: “Wat bedoel je precies met ‘groeipijnen’ hier? Is dat niet een beetje algemeen? Hoe je het nu brengt klinkt het een beetje alsof ze geen idee hebben wat ze aan het doen zijn.” Ze schrikt een beetje van haar laatste zin.

“Ik denk dat je gelijk hebt, maar ik weet zo goed hoe ik het anders kan brengen zonder te diep op de materie in te gaan hier. Wat zou jij doen?”

“Heb je misschien een voorbeeld hoe je dit bij een andere klant fout hebt zien gaan? Misschien kan je dat benoemen, en aangeven hoe zij dit kunnen voorkomen?”

“Kijk, dit is waar ik je voor heb uitgenodigd Yasmin. Dankjewel! Dat heb ik zeker, daar zal ik nog even een slide voor inbouwen.”

Ik ga verder met mijn presentatie, en ik merk dat Yasmin steeds scherper en ook wat brutaler wordt. Ze onderbreekt me regelmatig met scherpe vragen en statements: "Kun je dit deel over 'financiële structuren' simpeler uitleggen? Ik denk dat je ze hier kunt verliezen." "Je zegt hier 'professionaliseren van processen', maar wat betekent dat eigenlijk in de praktijk voor hen?" “Je belooft hier een afname van kosten met 15% maar je legt heel slecht uit waar dit nou vandaan komt. Het komt voor mij een beetje over als een te makkelijke belofte.”

Ik zie haar veel schrijven en notities maken, en haar zelfvertrouwen neemt met de minuut toe. Ze drukt me regelmatig met mijn neus op de feiten, het is soms even flink confronterend maar ik weet ook dat mijn verhaal morgen een stuk sterker staat.

Op het moment dat ik door de presentatie heen ben, gaat de bel: De bezorger staat voor de deur. “Tijd voor pauze!” Zeg ik. “Ah, heerlijk. Ik ga even snel naar het toilet hoor!”

Ik haal de pizza’s op, en als ik weer het kantoortje binnen loop is Yasmin nog niet terug. Ik spiek even snel op haar A4tje, ik kan het niet laten. Ik zie een zeer uitgebreide voorbereiding: Ze heeft zich helemaal ingeleefd in de situatie, heeft zich helemaal verplaatst in de situatie van de Raskers. In een aantal kernwoorden heeft ze de zorgen, triggerpoints en wensen van de familie uiteengezet en hoe ze hier op kan reageren.

Wanneer Yasmin terugkomt, trekt ze meteen de pizza naar haar toe. “Ik had net niet door hoeveel honger ik had zeg!” en ze valt aan op de pizza. Ik pak twee kleine flesjes wijn uit de kast en twee kopjes. “Normaal drink ik hier nooit, maar ik kan het niet maken om je droog te laten staan als je je vrije avond aan mijn pitch opoffert. Wil je een, euh, kopje wijn?” Ze schiet in de lach, en knikt enthousiast, haar mond vol met pizza.

De sfeer is al wat losser en ik merk dat ze meer ontdooid is. "Ik moet zeggen, ik ben onder de indruk van je voorbereiding. Je bent echt in de huid van de klant gekropen. Ik heb net even stiekem op je A4tje gekeken, en ik snap nu ook heel goed waar je commentaar vandaan komt!" Yasmin lacht verlegen en zegt: "Ja, ik hou wel van een beetje roleplay." Ze lijkt meteen van zichzelf te schrikken door de dubbelzinnige opmerking en loopt een beetje rood aan.

Ik kan een kleine grijns niet onderdrukken, maar besluit haar niet verder te klieren. “Hoeveel tijd heb je hier eigenlijk in gestoken Yasmin?” "Best wel wat uren. Ik wilde zeker weten dat ik je echt kon helpen en wilde je niet teleurstellen." “Ik ben je echt dankbaar Yasmin, maar dat had je echt niet hoeven doen. Dat kan ik toch niet van je vragen.” “Het is echt geen probleem, ik heb het graag gedaan. En ik heb ook nog wat ideeën hoe je het nog wat interactiever kan maken.” Ze schuift haar stoel naast die van mij en trekt mijn laptop tussen ons in.

"Wat als je hier een korte workshop invoegt?" stelt ze voor, terwijl ze een dia aanwijst. "Dan kunnen ze zelf aan de slag met een voorbeeld van een financiële planning. Dat maakt het tastbaarder voor hen." Ik knik en schrijf het op. Yasmin wijst naar een andere dia en onze handen strijken even langs elkaar. Ik schrik er even van, dit is de eerste keer dat we elkaar weer aanraken na onze kus. Ik twijfel of de aanraking bedoeld is of per ongeluk en ik ben even de focus kwijt. Ze kijkt me met vragende ogen aan. Haar prachtige, sprekende ogen. Met alleen een klein beetje mascara. “Sorry, wat zei je?” Vraag ik. "Misschien kun je hier hen vragen naar hun eigen ervaringen en uitdagingen," zegt ze zachtjes. "Dat betrekt ze meer bij het verhaal." "Goed plan, laten we dat doen." Ik schrik dat mijn stem een beetje hees is.

Zo gaan we nog even door. Yasmin heeft een aantal slimme aanpassingen, maar ik merk ook dat ik soms echt wat moeite heb om me te focussen. De geur van haar parfum, de momenten dat onze benen elkaar net even raken. Het voelt soms een beetje alsof ik naast het knapste meisje van de klas zit op de middelbare school, ik voel mij net een puber.

We bespreken nog wat laatste dingen en ik merk dat Yasmin een beetje onrustig wordt naarmate we bijna klaar zijn. Haar lichaamstaal verandert subtiel maar duidelijk; ze friemelt met haar pen, draait hem tussen haar vingers en tikt er zachtjes mee op de tafel. Ze kijkt vaker op haar horloge, alsof ze de tijd in de gaten houdt, en verschuift ongemakkelijk op haar stoel. Haar ogen blijven wat vaker in die van mij hangen, en ze lijkt haar focus steeds meer te verliezen.

"Oké, ik denk dat we alles hebben besproken," zeg ik uiteindelijk, terwijl ik mijn notities samenvouw. Yasmin knikt, maar haar glimlach bereikt haar ogen niet helemaal. Ik kan zien dat er iets aan haar knaagt.

"Ja, ik denk het ook," antwoordt ze, terwijl ze haar notitieblok dichtklapt en haar spullen bij elkaar raapt. Ze klungelt een beetje en doet er erg lang over om alles in haar tas te stoppen. Ik heb het idee dat ze het jammer vindt dat we klaar zijn. We staan op en lopen samen naar de deur. Buiten blijven we even staan, beiden onzeker over hoe we afscheid moeten nemen. Het is alsof we beiden iets willen zeggen, maar niet de juiste woorden kunnen vinden.

"Nou, bedankt nogmaals voor je hulp," zeg ik, een beetje ongemakkelijk. "Ik waardeer het echt."

Yasmin glimlacht. "Graag gedaan. Het was fijn om te helpen." Ze kijkt me even aan, haar ogen groot en vragend. De stilte hangt weer tussen ons en ik voel de spanning. Uiteindelijk besluit ik haar een knuffel te geven. Voorzichtig stap ik naar voren en sla mijn armen om haar heen. Ze beantwoordt de omhelzing en drukt zich zachtjes tegen me aan. Het moment duurt langer dan ik had verwacht, en ik voel haar warmte door mijn kleding heen.

Op dat moment geeft Yasmin me een voorzichtig kusje op mijn wang. Haar lippen zijn zacht en blijven een beetje aan mijn wang plakken. Ze blijft even met haar gezicht vlakbij die van mij, haar adem schokt een beetje. Ik voel haar warme adem langs mijn wang gaan en mijn hartslag versnelt. De tijd lijkt even stil te staan en ik twijfel. Er is een deel van me dat haar dichter bij wil trekken en haar echt wil zoenen, maar een ander deel zegt me dan ik dan misbruik maak van de situatie. Ik laat haar los, doe een stap naar achteren en zeg: "Dank je wel, Yasmin," zeg ik, terwijl ik haar aankijk. "Je hebt me echt enorm geholpen. Ik ga nu vol vertrouwen naar de meeting volgende week."

Ze glimlacht, maar ze kijkt mij even niet aan. "Graag gedaan. Succes volgende week. Ik weet zeker dat je het geweldig gaat doen." We blijven nog een moment staan, de spanning tussen ons nog steeds tastbaar. Uiteindelijk knik ik, zeg “Tot snel!” en draai me om. Terwijl ik wegloop, voel ik haar blik nog even op mijn rug branden.

Op de weg terug naar huis weet ik niet zo goed hoe ik mij moet voelen. Ik voel mij een beetje schuldig, Yasmin heeft echt veel meer tijd gestoken in het voorbereiden van de meeting dan ik had verwacht. Als ik dit aan een professional had gevraagd, was ik zo duizend euro kwijt geweest. Heeft ze dit gedaan om indruk op mij te maken? Vind ze het leuk om te doen? Zoekt ze een uitweg van haar normale werk?

En wat moet ik met de spanning die tussen ons hangt? Yasmin voelt voor mij nog steeds als een collega, en een waar ik een machtsverhouding over heb. Dat kan niet, dat voelt niet goed. Maar, zij zoekt het toch op? Maar zoekt ze het op voor mij, of zoekt ze puur een kans om zich verder te ontwikkelen op werkgebied en ben ik nu de makkelijkste manier om stappen te zetten? Ben ik te voorzichtig? Ben ik te streng voor mijzelf?

Ook thuis blijf ik malen, en kom niet in slaap. Ik besluit Yasmin een bericht te sturen. Ik wil haar bedanken voor haar werk, ze heeft zoveel tijd en moeite gestoken in de voorbereiding, daar moet ik haar voor bedanken met meer dan alleen een ‘Dankjewel’. Ook al is het laat op de avond en ligt ze waarschijnlijk al lang te slapen, ik besluit haar nog een appje te sturen:

“Yasmine, je hebt mij echt ontzettend goed geholpen vandaag. Als ik volgende week vrijdag deze klant binnenhaal, heb ik dat echt een beetje aan jou te danken. Je hebt er veel meer tijd in gestoken dan ik had verwacht, als ik hiervoor een professional had ingehuurd was ik waarschijnlijk veel geld kwijt geweest met minder resultaat. Ik wil daarom graag iets terug doen. Ik weet alleen niet zo goed hoe. Als je wil, mag je dit zien als je eerste opdracht als consultant en kan ik je ervoor betalen. Stuur mij een open Tikkie, dan maak ik je eerste salaris als ZZP’er over!”

Zodra ik mijn bericht verstuur, zie ik de vinkjes meteen blauw worden. Mijn hart slaat over, ik had ergens gehoopt dat ze dit morgen pas zou lezen. Met mijn hart in mijn keel staar ik naar WhatsApp, om te kijken of ze terug begint te typen. Na een minuut of 5 zie ik dat ze begint te typen. Ik blijf naar mijn schermpje staren, ik merk dat ik enorm onrustig ben. Wat is er toch met mij aan de hand?

Na dik een kwartier typen krijg ik de reactie van Yasmin terug:

“Bedankt voor je lieve woorden. Dit doet mij meer dan je denkt. Ik wil geen geld van je, je brengt mij op een avond meer dan ik in een jaar op mijn werk krijg. Dat is mij de tijd die ik er insteek 10x waard. Je kan een ding voor mij doen.”

Mijn hart schiet in mijn keel. De wildste fantasieën schieten door mijn hoofd. Dan zie ik dat Yasmin weer verder typt, ze doet er 10 minuten over om 8 woorden te typen:

“Mag ik met je mee naar de pitch?”