We aten die avond wat later dan normaal. Voor mij was dat geen probleem; ik was eraan gewend om laat te eten, zeker als ik geen gasten had. En nu, ondanks dat Jessica en Emily hier waren, voelde het anders dan wanneer ik de gebruikelijke reizigers in mijn B&B ontving. Ze waren geen gewone gasten. De B&B was sowieso nooit helemaal volgeboekt. Ik had er bewust voor gekozen om het niet te druk te maken, zodat ik altijd een gevoel van rust en ruimte kon behouden. Dat was ten slotte waarom ik hierheen was gekomen. En die rust was nog nooit zo waardevol geweest, nu ik me bevond in het midden van een strijd om mijn hart. Als dat nog echt was, ten minste.

De zon was al onder, en de warmte van de dag maakte langzaam plaats voor een koele bries. We zaten in de tuin, onder het zachte schijnsel van de lampjes die ik door de bomen had gehangen. Het was even wennen, zo met z’n drieën, maar toch voelde het goed dat Jessica hier was. De klik die we die middag hadden gevoeld, leek zich nu voort te zetten, en de sfeer was ontspannen. Gezellig, zelfs.

Wat me misschien nog wel meer verraste, was dat er ook een klik leek te zijn tussen haar en Emily. Ondanks de rivaliteit die onvermijdelijk leek, gingen ze prima met elkaar om. Misschien had het te maken met het feit dat we allemaal min of meer generatiegenoten waren, of misschien was het gewoon de invloed van een goed glas wijn. De maaltijd die ik had bereid was simpel, maar lekker, en langzaam maar zeker kwamen de tongen los.

Ergens was het vreemd om aan deze tafel te zitten, met Emily naast me. Emily, die nog geen uur geleden mijn zaad had geslikt achter het schuurtje. Dat leek alweer een eeuwigheid geleden, maar telkens als ze een dubbelzinnige blik mijn kant opwierp, werd ik eraan herinnerd. Het was alsof ze subtiel wilde laten weten dat ze het niet was vergeten. Haar ogen glinsterden ondeugend als ze me aankeek, en ik kon voelen hoe haar aanwezigheid een bepaalde spanning in de lucht bracht. Een spanning die alleen wij tweeën voelden, terwijl Jessica onbewust naast ons zat.

Maar afgezien van die onderhuidse spanning, verliep de avond opvallend normaal. We praatten over van alles en nog wat, zonder dat het ongemakkelijk voelde. Soms ging het gesprek meer tussen de dames, en op die momenten leunde ik gewoon wat achterover, genietend van het tafereel. Ik keek naar ze terwijl ze met elkaar praatten, twee prachtige vrouwen, elk op hun eigen manier indrukwekkend. Jessica met haar verfijnde, intellectuele charme, en Emily met haar wilde, onweerstaanbare aantrekkingskracht. Ik voelde een stille voldoening opborrelen, bijna geluk. Wat het ook was, het besef dat ik binnenkort een keuze zou moeten maken voelde tegelijkertijd als een last en een zegen. Want wie ik ook zou kiezen, het zou een goeie keuze zijn. Dat wist ik zeker.

En toch, ergens diep vanbinnen, begon het te knagen. Ik hou niet van confrontaties, zelfs niet wanneer ik er soms bewust naartoe werk, zoals eerder die middag met het vluggertje met Emily. Dat was een vorm van spanning opzoeken, het randje van het toelaatbare opzoeken. Jessica zou ongetwijfeld iets doorhebben, al was het maar omdat ze slim genoeg was om de signalen op te pikken, zelfs als ze er niet over sprak. Maar echte, directe confrontaties? Nee, die vermeed ik liever.

Daarom deed het me goed om ze nu zo gemoedelijk te zien. De lucht was ontspannen, en het leek erop dat we allemaal ons best deden om de situatie licht en luchtig te houden. Geen scherpe opmerkingen, geen jaloerse blikken. Het was bijna alsof er geen rivaliteit bestond tussen hen, alsof de strijd om mijn aandacht even naar de achtergrond was verdwenen, overspoeld door een gezamenlijke behoefte aan gezelligheid en verbinding. Of misschien was het simpelweg het wijntje dat de scherpe randjes van de dag had verzacht.

Toch wist ik dat dit maar tijdelijk was. Deze kalme avond was een adempauze, een rustpunt voor wat onvermijdelijk zou komen. De spanning onder het oppervlak was er, ook al werd er nu niet over gesproken. Emily's ondeugende blikken en Jessica’s stilzwijgende aanwezigheid waren tekenen dat deze situatie niet eeuwig zo zou blijven. En diep vanbinnen wist ik dat dit spel, hoe gemoedelijk het vanavond ook leek, nog gevaarlijker zou worden naarmate de dagen vorderden.

Maar op dit moment, in het zachte avondlicht, voelde alles even goed. Alsof de tijd even had stilgestaan, en ik gewoon kon genieten van het gezelschap van twee vrouwen die, hoe verschillend ook, elk iets bijzonders in mijn leven brachten. Een moment van vrede, voor de storm die zou komen.

Ik voelde me oprecht gezegend met deze twee vrouwen om me heen. Het was nog steeds onwerkelijk om te beseffen dat ze hier naartoe waren gekomen – voor mij. Voor mij! Hoe bizar het ook voelde, ik kon het niet anders omschrijven. Twee totaal verschillende persoonlijkheden, elk met hun eigen charme, maar allebei verbonden door hun interesse in mij. De gedachte alleen al deed mijn hoofd tollen.

Toen ik eerder in de keuken bezig was met het klaarmaken van het diner, merkte ik dat ze zich allebei even hadden teruggetrokken. Geen van hen bood aan om te helpen, wat ik vreemd vond, maar ik vermoedde dat ze misschien hun eigen momenten van rust nodig hadden. Het leek me echter onschuldig genoeg. Pas toen ik het eten had opgediend en ze terugkwamen naar de tuin, volledig omgekleed en stralend, begreep ik waarom ze zich hadden teruggetrokken. Het voelde alsof ze zich allebei opnieuw presenteerden, alsof dit een soort parade was van hun vrouwelijkheid – voor mij. Het maakte de situatie des te bizarder, maar ook fascinerend.

Emily verscheen als eerste. Ze had een lange, lichtgekleurde jurk aangetrokken die vanaf haar taille elegant zwierde bij elke stap die ze zette. De jurk benadrukte haar slanke, sierlijke figuur, en haar borsten rustten zachtjes in een bescheiden, maar verleidelijk decolleté. Over haar schouders had ze een kort, blauw spijkerjasje gedrapeerd, wat haar speelse en ontspannen uitstraling versterkte. Het was een subtiele herinnering aan de wilde, ongecompliceerde kant van haar karakter. Ze zag er prachtig uit, speels en vrij, maar tegelijkertijd verleidelijk zonder het te overdrijven.

Kort daarna verscheen Jessica. Zij had een volledig andere aanpak gekozen. Ze droeg een elegante, zwarte jurk die net boven haar knieën eindigde, versierd met delicate kanten randjes die haar outfit een verfijnde, bijna mysterieuze uitstraling gaven. Haar haar had ze netjes opgestoken, wat haar gezicht nog stralender deed uitkomen, en ze droeg eenvoudige, maar stijlvolle oorbellen die subtiel schitterden in het avondlicht. De hoge hals van haar jurk bood geen inkijk, maar juist dat maakte haar uitstraling zo krachtig en intrigerend. Het was alsof ze met haar ingetogen stijl wilde laten zien dat ze geen afleiding nodig had om indruk te maken. En het werkte. Ze zag eruit als een klassieke schoonheid, elegant en geraffineerd.

De contrasten tussen hen waren onmiskenbaar – Emily was luchtig, speels en verleidelijk, terwijl Jessica juist rust uitstraalde met haar verfijnde, ingetogen charme. Ze waren als dag en nacht, en toch bevonden ze zich samen in deze scène, allebei op hun eigen manier betoverend. Terwijl ik naar hen keek, voelde ik me bijna ongemakkelijk in mijn eigen simpele outfit. Een korte broek, blote voeten en een wijdvallend shirt met lange mouwen dat ik over mijn torso had getrokken – het was niets vergeleken met hun zorgvuldige kledingkeuzes. Toch leek het hen niets uit te maken. De blikken die ze me toewierpen waren nog steeds bewonderend, misschien zelfs een beetje uitdagend. Alsof ze me wilden laten weten dat mijn eenvoud hun interesse in mij niet verminderde.

Misschien was het de omgeving die alles in hun ogen wat indrukwekkender maakte. Deze plek, mijn kleine stukje paradijs, had altijd een bepaalde magie in zich gehad. Het huis, de tuin, de lucht die altijd een beetje zoeter rook als de avond viel. Of misschien was het mijn kookkunst – het eten dat ik had klaargemaakt voor ons. Of het was simpelweg de situatie zelf, de spanning die in de lucht hing, de onuitgesproken gevoelens die tussen ons drieën zweefden. Wat het ook was, ik kon nog steeds niet helemaal bevatten dat dit allemaal echt gebeurde.

Toen we uiteindelijk aan tafel gingen, voelde het alsof ik een toneelstuk opvoerde, met twee hoofdrollen aan mijn zijde. Ik speelde de gastheer, maar ook de man tussen twee werelden. Twee werelden die elk op hun eigen manier hun aantrekkingskracht uitoefenden. Ik nam een slok van mijn wijn en glimlachte, terwijl de absurditeit van de situatie langzaam tot me doordrong. Hier zat ik, simpel gekleed, tussen twee adembenemende vrouwen die mij fascinerend genoeg vonden om hier te zijn. Het voelde als een spel, een spel dat steeds ingewikkelder werd, maar waar ik met volle teugen van genoot.

Hoe was ik hier terechtgekomen? Was het geluk? Het toeval? Of had ik deze situatie onbewust gecreëerd, stap voor stap, zonder dat ik het echt doorhad? Het maakte nu niet uit. Ik genoot van het moment, van hun aanwezigheid, en van het bizarre, wonderlijke gevoel dat ik dit mocht meemaken. Het leven hier in deze villa was altijd rustig en onvoorspelbaar geweest, maar dit – dit was van een heel ander niveau.

Emily was wel wat timider geworden nu Jessica er was. Het was subtiel, maar ik merkte het duidelijk. Haar anders zo speelse en directe houding had iets ingetogens gekregen, alsof ze niet goed wist hoe ze zich moest gedragen in de aanwezigheid van haar "rivaal." Jessica daarentegen leek zich geen moment ongemakkelijk te voelen. Ze paste zich nauwelijks aan Emily aan, alsof ze de dominante rol in dit kleine toneelstuk had opgeëist zonder erover na te denken. Dat vond ik typisch voor Jessica, die altijd met een zekere zelfverzekerdheid door het leven leek te gaan. Misschien kwam dat ook doordat ze een paar jaar ouder was dan Emily. Zou die leeftijdsverschil nog steeds meespelen, zelfs nu we allemaal volwassen waren? Misschien zag Emily Jessica wel als iemand om tegenop te kijken, terwijl Jessica in Emily juist een jongere, minder ervaren concurrent zag. Overschatting en onderschatting lagen dus beide op de loer...

Hoe dan ook, de dynamiek tussen hen was voelbaar. Emily bleef terughoudend, maar ik wist dat ze haar plek niet zomaar zou opgeven. Terwijl we aan het opruimen waren na het diner, leek de spanning even op te lossen, totdat Jessica plotseling rechtstreeks naar me toe kwam. Ze keek me doordringend aan en vroeg zonder enige aarzeling of we even samen tijd konden doorbrengen. Voor haarzelf, zei ze met een rustige vastberadenheid. Ze wilde me even alleen spreken, weg van Emily. De manier waarop ze het vroeg, was alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze eiste geen aandacht, maar ze verwachtte het wel.

Emily, die net nog bezig was met de borden, leek even te verstarren. Haar ogen werden groot en een lichte schok van verbazing ging door haar heen. Dit verraste haar duidelijk, en ik voelde hoe de sfeer veranderde. Emily beet kort op haar lip, maar voordat ze iets kon zeggen, stemde ik in met Jessica's verzoek. Het voelde alsof ik geen andere keuze had, alsof dit moment onvermijdelijk was. Emily was echter niet van plan zich zomaar gewonnen te geven. Terwijl ik opstond, kwam ze stiekem naar me toe en fluisterde ze, zo zacht dat alleen ik het kon horen: "Wij hebben vandaag toch al onze momenten gehad..." Er zat iets speels in haar stem, maar ook een waarschuwing. Ze wilde dat ik haar niet vergat, niet nu Jessica in het spel was gekomen. Het was haar manier om haar aanwezigheid in mijn gedachten vast te houden, zelfs terwijl ik met Jessica wegging.

Jessica en ik liepen zwijgend door de omgeving van de villa. Het was donker, en de stilte tussen ons was geladen. De avondlucht voelde fris aan op mijn huid, en het ruisen van de bomen in de verte gaf de nacht een rustige, maar intense sfeer. We liepen een tijdje zonder veel te zeggen, gewoon pratend over koetjes en kalfjes, totdat Jessica eindelijk het onderwerp aansneed dat ze echt wilde bespreken.

"Het is me opgevallen dat er een klik is tussen jou en Emily," begon ze, zonder omwegen. Haar toon was kalm, maar ik hoorde de onderliggende spanning in haar stem. Ze wilde weten hoe het precies zat tussen ons, en ik wist dat ik eerlijk moest zijn. Dit was het moment waarop alles op tafel zou komen. Dus ik vertelde haar de waarheid, voorzichtig maar zonder iets achter te houden. Ik vertelde haar over Emily, over wie ze was, en over hoe het tussen ons was verlopen. Zelfs over het feit dat er al seks was geweest tussen ons, al koos ik mijn woorden zorgvuldig. Ik wilde Jessica niet kwetsen, maar ik kon ook niet doen alsof het niets betekende.

Jessica's reactie was niet meteen zichtbaar, maar ik zag haar ogen even afdwalen, alsof ze de informatie moest verwerken. Ze schrok er duidelijk van, al probeerde ze haar emoties onder controle te houden. Ze waardeerde mijn eerlijkheid, dat zag ik, maar dit was niet wat ze had verwacht. Het duurde even voordat ze weer sprak. "Dus... Moet jij dan ook zoiets van mij verwachten?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem wat zachter, met een bijna pijnlijke voorzichtigheid.

Ik schudde meteen mijn hoofd. "Nee, totaal niet," antwoordde ik snel. "Dit met Emily... Ik wist niet wat ik moest verwachten toen ik hieraan begon. Het gebeurde, en ja, het beviel me. Maar dat betekent niet dat ik dit van jou verwacht. Integendeel, Jessica. Ik geniet ook van jouw aanwezigheid, zonder dat er seks bij komt kijken. Dit hoeft niet hetzelfde te zijn." zeg ik haar snel. Misschien wel te snel...

Er volgde een lange stilte. Ik kon aan haar gezicht zien dat ze met zichzelf in gevecht was. Het was voor haar duidelijk moeilijk om dit allemaal een plek te geven, en ik voelde me schuldig dat ik haar in deze positie had gebracht. Ze had zich veel voorgesteld van deze reis, van deze situatie, en nu ontdekte ze dat er al iemand anders was. Niet zomaar iemand anders, maar iemand met wie ik al een stap verder was gegaan dan ze had gedacht.

"Ik wist niet dat ik met... zoveel moest concurreren," fluisterde ze, alsof ze het nauwelijks hardop durfde te zeggen. "Ik had gehoopt dat dit anders zou lopen, dat ik... meer tijd zou hebben gehad om je te leren kennen zonder dat ik me zorgen hoefde te maken over een ander."

Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik wilde haar geruststellen, maar de situatie was complex. "Je staat niet in de weg," antwoordde ik uiteindelijk. "Ik wil dat je hier blijft, Jessica. Je hoeft niet weg te gaan. Maar ik snap dat het lastig is." De keuze was natuurlijk aan haar.

Jessica zuchtte, alsof ze even wat lucht nodig had om haar gedachten te ordenen. "Misschien sta ik mezelf in de weg," zei ze zacht. "Ik weet gewoon niet hoe ik me moet voelen hierover. Ik wil je beter leren kennen, maar ik weet niet of ik... of ik dit aankan." Haar stem brak bijna, en ik voelde hoe moeilijk het voor haar was om deze woorden uit te spreken. Als Emily dit zou zien..., dacht ik nog.

Ik besloot het nog voor Emily op te nemen. "Emily is niet zomaar iemand. Ze is geen eerste de beste. Maar dat betekent niet dat jij tweede keuze bent, Jessica. Als jij eerder was gekomen, was het misschien wel anders gelopen. Maar dat betekent niet dat ik niet dezelfde gevoelens voor jou had kunnen hebben. Dit heeft tijd nodig. Jullie zijn allebei bijzonder voor me." En dat kon ik zeggen na een enkele dag. Klonk ik wel oprecht? Ik geloof het wel. Want ik meende het oprecht.

Jessica knikte langzaam, maar ik wist dat ze nog steeds twijfelde. Dit was geen makkelijke situatie voor haar, en ik kon niet ontkennen dat ik het voor haar lastig had gemaakt. De stilte tussen ons hing zwaar in de lucht, terwijl de woorden die we hadden uitgewisseld ons allebei raakten. We wisten allebei dat de komende tijd cruciaal zou zijn voor wat er zou gebeuren – tussen ons, tussen Emily en mij, en vooral binnenin Jessica zelf.

Maar Jessica geeft nog niet op. Ik zie haar even aarzelen, en het lijkt alsof ze innerlijk een strijd voert om moed te verzamelen. Ze kijkt me aan, haar blik iets gespannens, maar ook vastberadens. "Ik kan ook wel doen wat Emily doet," zegt ze, haar stem net wat te stevig, alsof ze zichzelf dwingt deze woorden uit te spreken. Ze heeft geen idee wat Emily precies allemaal met mij heeft gedaan, maar het maakt niet uit – ze wil laten zien dat ze ook bereid is om ver te gaan, misschien zelfs verder dan ze ooit voor zichzelf had gedacht.

Toch klinkt ze allesbehalve overtuigend. Haar woorden komen er met een krampachtige onzekerheid uit, en het lijkt meer een wanhopige poging om mijn aandacht vast te houden, dan een oprechte wens om hetzelfde te ervaren als wat ik met Emily had gedeeld. Het breekt mijn hart een beetje, omdat Jessica altijd zo beheerst en kalm was geweest, en nu leek ze iemand die aan het wankelen was, op zoek naar houvast. Ik zie haar worstelen met haar eigen onzekerheden, en haar poging om mee te kunnen doen aan een spel waar ze eigenlijk helemaal niet thuishoort.

Even schiet er een ongemakkelijk gevoel van schuld door me heen. Natuurlijk vind ik het ergens vleiend dat ze zichzelf zo aanbiedt, alsof dat nodig zou zijn om een kans te maken. Maar het voelt verkeerd. Het was niet haar, niet de Jessica die ik kende en bewonderde om haar rust en zelfverzekerdheid. Dit klonk als de woorden van iemand die zichzelf verloor in de situatie, die iets probeerde te doen om relevant te blijven. En dat deed pijn.

"Jessica, stop..." zeg ik zacht maar met klem, terwijl ik dichter naar haar toe stap. "Je hoeft dat echt niet te zeggen of te doen. Zo ben ik niet. Het gaat hier niet om wie meer doet om mijn aandacht te winnen." Ik probeer haar gerust te stellen, mijn handen rusten even kort op haar schouders. "Wat jij en ik hebben, is genoeg zoals het is. Dat hoeft niet hetzelfde te zijn als met Emily. Het is anders, maar dat is oké." Ze was hier pas een dag. Rustig aan...

Ze kijkt me aan, haar ogen schieten even snel weg, alsof ze bang is wat ik zal zien als ze me recht in de ogen aankijkt. Maar dan zegt ze ineens iets wat me volledig overvalt. "Ik zag jullie... aan het einde van de middag," fluistert ze bijna. Haar stem trilt lichtjes, en ik merk hoe ze zich kleiner maakt terwijl ze het uitspreekt. "Toen Emily je... aftrok."

Mijn hart slaat over. Ik voel mijn gezicht rood worden, alsof ik betrapt ben bij iets dat diep privé had moeten blijven. En dat was ik ook. Mijn gedachten tollen en ik weet even niet wat ik moet zeggen. De schaamte overvalt me, terwijl ik besef dat Jessica stiekem naar ons heeft staan kijken. Haar blik zoekt de mijne, maar ik kan niets anders dan geschrokken terugkijken. Dit was het laatste wat ik had verwacht te horen.

Voordat ik een woord kan uitbrengen, vervolgt ze met een verwarrende vraag: "Is dat wat je wilt? Dat ik dat ook doe?" Ze stelt de vraag op een toon die bijna wanhopig klinkt. "Als je die behoeftes hebt... Ik wil je ook wel... aftrekken, als dat is wat je nodig hebt." Haar woorden komen gehaast, alsof ze zichzelf moet bewijzen. Ze voegt er snel aan toe: "Ik ben misschien wel preuts, maar ik ben geen maagd of zo."

Maar de spanning in haar stem is onmiskenbaar. Dit is niet zoals met Emily, waar alles zo natuurlijk en geladen met pure lust was. Dit voelt als iets anders. Jessica probeert iets te doen waarvan ze denkt dat het moet, niet omdat ze het zelf wil. Ik voel hoe elke zenuw in haar lichaam gespannen staat, en het is duidelijk dat dit voor haar een groot offer is, een manier om te proberen in mijn gunst te blijven. Het is dan ook niet opwindend, gek genoeg.

"Jessica..." begin ik zachtjes, terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek. "Dit hoeft niet. Echt niet. Ik wil niet dat je dit doet omdat je denkt dat het moet. Dat is helemaal niet waar het om gaat." Ik kijk haar indringend aan, hopend dat ze begrijpt wat ik bedoel. "Vanmiddag, hoe wij samen waren... dat was ook mooi. Dat was genoeg."

Ze zwijgt, maar de stilte tussen ons is zwaar. Ze zoekt naar woorden, maar weet niet goed hoe ze verder moet. Ik zie haar vechten met zichzelf, met haar emoties. Ze voelt zich verloren in deze situatie en dat breekt mijn hart.

Maar dan verandert er iets in haar houding. Jessica kijkt me aan, haar ogen helder en vastberaden, alsof ze plotseling besloten heeft alles op tafel te leggen. "Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg om jullie zo te zien," zegt ze plotseling, bijna nonchalant, maar met een ondertoon die serieus is. "Ergens... vond ik het wel iets spannends hebben." Alsof ze het ook al verwacht had. De spanning en lading tussen mij Emily had ze waarschijnlijk al vanaf het eerste moment gevoeld.

Haar bekentenis overvalt me. Ze meent het. Ik voel het in de manier waarop ze het zegt. Dit is geen wanhoopspoging meer om mijn aandacht vast te houden. Dit is haar pure, rauwe eerlijkheid. Ze had ons gezien, en in plaats van afschuw of jaloezie, voelde ze een zekere opwinding. De spanning tussen ons verandert van toon, en ik weet even niet wat ik hieraan moet toevoegen. Haar woorden blijven hangen in de lucht, onuitgesproken verlangens die ik niet had verwacht.

Toch, ondanks de bekentenis, kan ik hier nu niets mee. Het verandert niets aan de situatie. Ik weet niet wat ik moet zeggen, hoe ik moet reageren. "Jessica..." begin ik weer, maar de woorden blijven hangen. Ook zij lijkt even verrast door haar eigen openheid, alsof ze niet helemaal begrijpt wat ze zojuist heeft gezegd.

We blijven even in stilte staan, beiden worstelend met de situatie die ons omringt. De avondlucht voelt nu kouder, scherper, en ik voel hoe de woorden van Jessica zich als een knoop in mijn maag nestelen. Dit was niet zomaar iets om los te laten, niet zomaar iets om aan voorbij te gaan. Wat ze had gezegd, dwong me om niet alleen over haar na te denken, maar ook over mezelf. Over mijn eigen rol in dit alles.

Was dit wat ik wilde? En zo ja, waarom? De gedachten stapelden zich op, maar antwoorden kwamen niet. De spanning tussen Jessica en mij hing zwaar in de lucht, en ik wist dat dit gesprek nog lang zou doorwerken in mijn hoofd. Jessica had iets opengebroken in zichzelf, en in mij.

"Dit is... heel wat om over na te denken," fluisterde ik, terwijl ik haar nog een laatste blik toewierp. Ze knikte langzaam, zonder een woord te zeggen. Het was tijd om terug te gaan, maar de stilte tussen ons zou ons nog lange tijd volgen. Terwijl we terugliepen naar de villa, voelde ik hoe mijn gedachten zich vastbeten in de woorden van Jessica. Dit ging dieper dan ik had verwacht. Veel dieper. En eerlijk gezegd leidde dit ertoe dat juist overweeg haar toch naar huis te sturen... Ook al was ze er nog maar een dag. En dit voor haar bestwil.

-