Toen ik Jessica voor het eerst zag, voelde het alsof ik abrupt teruggetrokken werd uit de intimiteit van de afgelopen dagen met Emily. Ik stond weer met beide benen op de grond, en het moment van betovering dat Emily en ik deelden, leek even verstoord. De volgende kandidaat stond voor me, een herinnering aan waarom we hier eigenlijk waren. Toch voelde het vreemd, bijna oneerlijk, om nu Emily even los te moeten laten voor iemand die misschien wel met dezelfde intenties kwam. Maar het verschil tussen de twee vrouwen was direct voelbaar.

Jessica had een andere uitstraling. Waar Emily altijd krachtig en zelfverzekerd oogde, straalde Jessica iets anders uit—iets zachts, terughoudends, maar niet zonder diepgang. Ze leek verlegen, maar op een manier die me nieuwsgierig maakte. Haar schoonheid was direct en onmiskenbaar, zelfs nog meer dan op de foto’s die ik van haar had gezien. Haar donkere ogen, een bijna mysterieus contrast met haar glanzend blonde haar, hielden mijn blik vast en lieten me mijn woorden haast vergeten.

Tijdens de rondleiding door de villa was ze stil, maar haar blik sprak boekdelen. Haar ogen gleden over elke ruimte met een soort bewondering die ze niet met woorden uitdrukte, maar ik kon het zien in haar gezicht. Ze volgde me rustig, haar blik bleef steeds op mij gericht als ik sprak, en ik zag een subtiele glimlach om haar lippen spelen als onze blikken elkaar kruisten. Ik voelde een warmte in mezelf opborrelen. Ze had een onmiskenbare aantrekkingskracht, anders dan Emily, maar niet minder sterk.

Ondanks de aantrekkingskracht wist ik dat de komst van Jessica de dynamiek tussen Emily en mij onvermijdelijk zou veranderen. Waar Emily en ik de afgelopen dagen een soort privé-bubbel hadden gedeeld, moest ik nu rekening gaan houden met iemand anders. Emily had zich even teruggetrokken om de komst van Jessica te verwerken, maar terwijl ik Jessica door de villa leidde, voelde ik haar aanwezigheid. Emily had zich halverwege bij ons gevoegd en hield ons van een afstand in de gaten. Haar houding was niet direct jaloers, maar ik kende haar goed genoeg om te zien dat ze de situatie nauwlettend observeerde.

"Hoe gaat het?" vroeg Emily uiteindelijk, met een vage glimlach toen ze naast ons kwam lopen. Haar ogen schoten kort naar Jessica, die beleefd glimlachte, en vervolgens weer naar mij. "En, wat vindt Jessica van de villa?" vroeg ze met een ongedwongen toon, maar ik voelde de onderhuidse spanning. We stonden ondertussen in de oude bibliotheek, misschien iets langer dan Emily naar haar zin was.

"Het is prachtig hier," antwoordde Jessica zacht, haar blik nog steeds op mij gericht. Haar stem had een kalme, bijna verlegen klank, maar haar ogen vertelden een ander verhaal. Ze waren donker, intens, alsof ze meer wist dan ze liet blijken. Emily leek het ook te merken, haar ogen volgden die van Jessica, en voor het eerst in lange tijd voelde ik een lichte nervositeit opkomen. Het idee dat beide vrouwen hier waren voor mij - het voelde opeens zwaarder dan ik had verwacht.

Emily's luchtige opmerking dat er ook gewerkt moest worden, liet me zachtjes lachen. "Jessica gaat er wel vanuit," zei ik, hoewel ik wist dat Emily zelf de afgelopen dagen niet veel werk had verricht - niet op dat gebied, ten minste. Ik zag Emily’s mondhoeken omhoog krullen, maar haar blik bleef scherp, als een roofdier dat zijn territorium bewaakte. Jessica bleef stil, maar haar ogen bleven dieper graven. Die blik, zo vastberaden en intens, deed iets met me. Het voelde vreemd om me zo nerveus te voelen in hun aanwezigheid. Bij Emily was ik al snel gewend geraakt aan de spanning en intimiteit, maar met Jessica was het anders. Het was nieuw, ongrijpbaar, en dat maakte het intrigerend.

Ik merkte dat Emily zich iets naar me toe draaide, alsof ze onbewust haar claim op me wilde versterken. Ze glimlachte naar Jessica, maar ik kon de spanning in haar schouders zien. "Hoe vind je de bibliotheek?" vroeg Emily, haar toon beleefd, maar scherp genoeg om Jessica's aandacht even van mij af te trekken.

"Het is prachtig," antwoordde Jessica weer, kort en bescheiden. Ze liet haar hand langs de oude boeken glijden, haar vingers zachtjes langs de ruggen van de oude werken. "Zo'n rijke geschiedenis." zegt ze niet zomaar, maar oprecht geïnteresseerd.

Emily knikte, haar ogen nu even afgewend van mij, maar de gespannen sfeer bleef hangen. Ik stond tussen hen in, me afvragend hoe de komst van Jessica ons allemaal zou veranderen. De dagen met Emily hadden me laten denken dat we iets unieks deelden, maar nu leek alles opeens in beweging. Jessica was hier, en hoewel ze zo anders was dan Emily, voelde ik de aantrekkingskracht die ze op me had. Maar hoe zouden Emily en ik hiermee omgaan? Hoe zou Jessica zich verder laten zien?

Het was duidelijk: de komst van Jessica zou alles veranderen.

Ik bood Jessica iets te eten aan, wat ze met een bescheiden glimlach en een zachte "dank je" afsloeg. Ze vroeg om wat tijd om uit te pakken, wat me een moment gaf om met Emily te praten. De spanning tussen ons voelde anders nu, alsof de intimiteit van de afgelopen dagen plotseling vervaagd was. Emily was direct. Terwijl we samen zaten, draaide ze zich naar me toe, haar ogen doordringend.

"Wat betekent dit nu, na wat er vannacht gebeurde?" vroeg ze. Haar woorden hingen zwaar in de lucht. "Was het liefde… of gewoon harde seks?" Ze hield mijn blik vast, zoekend naar antwoorden die ik zelf niet eens wist.

Ik haalde mijn schouders op en keek even weg. "Ik weet het niet," antwoordde ik eerlijk. "Wat er tussen ons gebeurde, was bijzonder... maar nu Jessica hier is..." Mijn stem stierf weg. Het voelde onrechtvaardig om Jessica meteen weg te sturen, maar het voelde ook alsof ik Emily tekortdeed door die gedachte alleen al.

Emily’s blik verzachtte iets. "Ik begrijp het," zei ze langzaam. "Dit hoort erbij, toch? Het programma..." Maar ik zag het aan haar ogen, ze voelde meer dan ze zei. Ze beet op haar lip, alsof ze een deel van haarzelf moest wegduwen om rationeel te blijven. "Dan is het aan mij om je te overtuigen dat ik degene ben die je zoekt."

Ze schoof dichter naar me toe, haar bewegingen sierlijk en verleidelijk. Haar hand gleed over mijn been, steeds hoger, tot ze mijn kruis bereikte. Ik hapte naar adem toen haar vingers zachtjes druk uitoefenden. Voor ik het wist, waren onze lippen verstrengeld in een gepassioneerde kus. De intensiteit was net zo sterk als de afgelopen nacht, en ik wist dat dit elk moment verder kon gaan.

Maar toen hoorden we voetstappen. Jessica. Haar aanwezigheid bracht ons abrupt terug naar de realiteit. Emily trok zich terug, haar blik half geërgerd, half schuldig. Het was een directe consequentie van het feit dat er nu iemand anders was.

Jessica verscheen in de deuropening, haar donkerblonde haar glanzend in het zonlicht dat door het raam naar binnen scheen. Ze leek een subtiele spanning in de lucht op te vangen. Haar ogen flitsten tussen ons heen en weer, maar ze zei niets over wat ze mogelijk had gezien. In plaats daarvan was ze direct, ondanks haar verlegen uitstraling.

"Is er vanmiddag een moment voor ons om wat een-op-een tijd door te brengen?" vroeg ze, haar stem zacht maar zelfverzekerd. Zowel Emily als ik keken verrast op. Jessica’s initiatief verraste me, gezien haar eerder ingetogen houding. Ze was hier duidelijk niet alleen om af te wachten wat er gebeurde.

Emily glimlachte flauw, een bijna ongemakkelijke lach, en schudde haar hoofd lichtjes. "Nou, ik denk dat jij je dan kunt bezighouden met het werk in de B&B," plaagde ik Emily, die nog net een knipoog naar me wierp voor ze de kamer verliet. Maar ik voelde dat haar lach meer was om haar eigen onzekerheid te maskeren.

Jessica en ik vertrokken samen. Ze had schildermateriaal meegenomen en wilde een mooi plekje in de omgeving opzoeken om samen te schilderen. Het voelde vreemd, bijna onwerkelijk, dat ik hier nu met een andere vrouw op pad was, slechts uren na de nacht met Emily. Maar ik probeerde me in te leven in Jessica’s perspectief. Ook zij was hier voor een strijd, maar op haar eigen, veel subtielere manier.

Ze was anders dan Emily - minder direct, maar ze wist wat ze wilde. Ze was vastberaden op een ingetogen manier. Terwijl we door de natuur wandelden, voelde ik een zekere spanning tussen ons. Ze liep dicht naast me, haar donkere ogen bleven elke beweging die ik maakte volgen. Soms betrapte ik haar erop dat ze snel wegkeek wanneer onze blikken elkaar ontmoetten.

We vonden een rustig plekje bij een oude boom, met uitzicht op een schilderachtige heuvel die uitkeek over het dal. De zon stond laag aan de hemel, en de lucht was gevuld met het zachte geritsel van bladeren. Jessica begon haar spullen uit te pakken, en ik keek toe terwijl ze de doeken en verf voorbereidde. Ze had een bepaalde gracieuze precisie in haar bewegingen die me fascineerde. Dit was haar manier om zichzelf uit te drukken, haar manier om me te laten zien wie ze was.

"Dit is een van mijn favoriete manieren om te ontspannen," zei ze terwijl ze een penseel in de verf doopte. "Ik wil iets moois creëren... iets blijvends." Ze keek me aan, en ik voelde een diepe, stille intensiteit in haar woorden.

Ik knikte, maar ik wist dat ze niet alleen over het schilderen sprak. Dit was haar manier om een connectie te maken, op haar eigen voorwaarden. Terwijl ik haar bezig zag, vroeg ik me af hoe ik Jessica beter kon leren kennen. Ze was nog steeds een mysterie voor me, maar dat maakte haar des te interessanter.

De middag begint luchtig. Terwijl we buiten zitten, trekt Jessica haar schildermateriaal tevoorschijn en probeert me enthousiast iets bij te brengen. Ze kiest een lichte, speelse toon, alsof ze me niet te veel wil overrompelen, maar ik blijk een waardeloze leerling te zijn. Ik krijg de verf niet goed op het doek, en mijn penseelstreken zijn allesbehalve vloeiend. Ze probeert serieus te blijven, maar ik merk hoe ze haar lachen steeds probeert te verbergen, waarbij haar hand voor haar mond schiet. Wanneer ze uiteindelijk toegeeft en hardop lacht, zie ik een andere kant van haar. Jessica is op haar mooist wanneer ze oprecht lacht. De verlegenheid die ze eerder toonde, lijkt weg te smelten, en even is ze volledig in het moment.

"Misschien moet je het maar opgeven," plaagt ze, terwijl ze mijn verfklodders op het doek inspecteert. "Je bent een natuurtalent... in abstracte kunst."

"Dat was precies mijn bedoeling," antwoord ik met een grijns, terwijl ik de verf per ongeluk op mijn eigen voorhoofd veeg. Jessica schiet in de lach en schudt haar hoofd.

"Hier, laat mij dat maar doen," zegt ze terwijl ze de kwast overneemt. Ze beweegt soepel, geconcentreerd. Terwijl ze werkt, word ik stil en kijk ik toe hoe ze een waar meesterwerkje creëert. Haar handen zijn behendig, en haar ogen stralen terwijl ze het landschap om ons heen op het doek vastlegt. In die serene stilte besef ik hoe mooi ze is, niet alleen van buiten, maar in hoe ze zich uitdrukt door haar kunst.

Het voelt vreemd om dit moment zo te delen met iemand die ik eigenlijk nog maar net ken, terwijl Emily in mijn achterhoofd blijft hangen. Toch, Jessica's rustige aanwezigheid doet iets met me. Ze is anders dan Emily, op zoveel manieren.

Naarmate de middag vordert, verschuift de sfeer. Nadat ze klaar is met schilderen, spreid ik een kleedje uit en leg ik wat drankjes en hapjes neer die ik had meegenomen. Jessica kijkt me dankbaar aan en gaat naast me zitten. De lucht is warm, de zon staat laag aan de hemel, en er hangt een ontspannen stilte om ons heen. Het is een moment van wederzijdse nieuwsgierigheid, waarin we elkaar beter proberen te leren kennen.

Ik weet dat ze 34 is, een jaartje jonger dan ik, en dat ze in Nederland woont. Haar werk als kunstenaar en zzp’er kunstcriticus brengt haar in contact met verschillende creatieve kringen. Ik vraag haar naar haar favoriete programma’s, en ze lacht terwijl ze toegeeft dat ze meer van "Tussen Kunst en Kitsch" houdt dan van "B&B vol liefde".

"En jij? Kijk je veel tv?" vraagt ze speels.

"Eigenlijk nooit meer," antwoord ik schouderophalend. "Zeker niet in zo’n omgeving."

Ze knikt begrijpend, haar blik glijdt kort over het landschap, maar keert al snel terug naar mij. Dan stelt ze een gedurfde vraag, een die ik niet had verwacht.

"De aanwezigheid van Emily zorgt er vast ook voor dat je andere manieren vindt om je te vermaken, toch?" Ze stelt het achteloos, alsof het een simpel feit is. Maar ik voel de onderliggende toon van haar woorden, en het is duidelijk dat ze wel een idee heeft van wat er tussen mij en Emily speelt.

Ik probeer rustig te blijven en antwoord eerlijk, zonder in detail te treden. "Er is zeker een goede klik tussen ons," zeg ik voorzichtig. Ik wil haar niet voor de gek houden, maar ik wil ook niet te veel weggeven. Jessica kijkt me een moment aan, knikt dan langzaam. Ze laat de ruimte open voor interpretatie.

"Ik kan me voorstellen dat Emily heel anders is dan ik," zegt ze, haar stem zachter nu, alsof ze in gedachten verzonken is.

Ik kijk haar aan, maar antwoord niet direct. Hoe kon ik iets zeggen over een vrouw die ik pas een paar uur ken, tegenover iemand met wie ik de afgelopen dagen zoveel had gedeeld? "Misschien," zeg ik uiteindelijk, maar verder laat ik het daarbij. De middag had me al genoeg om over na te denken gegeven.

De zon hangt laag aan de hemel, en het warme licht kleurt de villa in zachte tinten oranje en roze. We lopen langzaam terug, terwijl ik nog steeds het moment met Jessica in mijn gedachten laat rondzingen. De tijd leek voorbijgevlogen te zijn, en dat zegt veel. Jessica keek me voor we uit elkaar gingen even aan, met een veelbelovende blik die me kippenvel gaf. Ze vertelde dat ze zich even wilde opfrissen, en ik knikte, me ervan bewust hoezeer haar aanwezigheid mij raakte. Terwijl ze haar schilderspullen oppakte en verdween naar haar kamer, bleef ik even stilstaan.

Mijn hart bonsde in mijn borst, een gevoel dat me dierbaar was, maar dat ik onmiddellijk probeerde weg te drukken. Het voelde fout. Alsof ik Emily verraadde, hoewel ik niets had gedaan wat ik zou moeten verbergen. Maar dit ging niet alleen over wat er fysiek was gebeurd. Het ging over de emoties die ik voelde, die ik amper durfde te benoemen. Jessica had iets bij me losgemaakt, en dat maakte de situatie... ingewikkeld.

Voordat ik mezelf kon verliezen in mijn gedachten, hoorde ik voetstappen. Uit het niets kwam Emily om de hoek gelopen, alsof ze me betrapte. Mijn hart sloeg opnieuw een slag over, maar deze keer om een andere reden. Emily zag er prachtig uit, mooier dan ooit, met haar blonde haren die soepel over haar schouders vielen en een jurk die haar vormen perfect benadrukte. Zij droeg wel echt de lekkerste jurkjes, zonder er ooit ook maar echt sletterig uit te zien. Het leek alsof ze nog meer moeite had gedaan om er verleidelijk uit te zien, alsof ze haar positie wilde verstevigen nu Jessica in het spel was.

Het was moeilijk om niet onder de indruk te zijn van haar uiterlijk, maar mijn gedachten dwaalden af. Hoe snel was alles veranderd? Slechts een paar dagen geleden draaide alles om Emily en mij, de intimiteit die we deelden, de passie die ons verbond. Deze ochtend was dat nog zo. En nu, met Jessica erbij, voelde het alsof ik door een ander filter naar alles keek. Opeens ging het niet alleen meer om die heerlijke seks met Emily – er waren andere factoren die begonnen te tellen. En dat maakte het ingewikkeld.

Emily bleef niet stil. "Dus, hoe was het met Jessica?" vroeg ze luchtig, maar haar ogen verraadden haar nieuwsgierigheid. Ze wilde weten wat er was gebeurd, wat er was gezegd. Of misschien zelfs wat ik voelde. Ik voelde haar onzekerheid, ook al probeerde ze dat te verbergen achter een speelse glimlach. Haar vragen kwamen snel, bijna dwingend, alsof ze antwoord nodig had om haar positie te begrijpen.

"Het was leuk," antwoordde ik simpel. Ik wilde niet te veel details geven, maar ik was ook niet van plan om te liegen. "We hebben gepraat, gelachen. Ze is aardig."

Emily keek me aan, duidelijk nog niet tevreden met mijn antwoorden. "Alleen aardig?" vroeg ze, haar stem iets zachter, alsof ze bang was voor het antwoord.

Ik haalde mijn schouders op, niet goed wetend hoe ik dit moest uitleggen zonder haar te kwetsen. "Het is anders met haar, dat merk ik wel."

Dat was de waarheid, maar het voelde niet goed om het zo te zeggen. Emily keek even weg, en ik zag hoe ze haar lippen op elkaar perste. Ze wilde sterk blijven, maar haar onzekerheid was voelbaar. En dat maakte het voor mij nog moeilijker. Ik zat vast tussen mijn eigen gevoelens en die van deze twee vrouwen, beiden zo verschillend en toch zo belangrijk voor mij. De situatie werd steeds bizarder en spannender.

Seks leek opeens niet meer het enige te zijn waar het om draaide. Het ging om veel meer. Om keuzes, om eerlijkheid, om emoties die ik nog niet helemaal kon plaatsen. Terwijl Emily naast me stond, zo dichtbij en toch zo ver weg, besefte ik hoe complex dit allemaal aan het worden was.

Emily geeft wat onzeker en bijna verlegen toe dat ze het jammer vond dat er vandaag niets tussen ons gebeurd was. Die opmerking zat vol met onderhuidse betekenis, maar het was vooral duidelijk dat de fysieke aantrekkingskracht tussen ons de overhand had. Haar woorden deden me beseffen hoe sterk onze band op dat vlak was. Ze leek opgelucht dat ik, nu Jessica uit beeld was, haar weer makkelijk kon vergeten. Maar ik wist dat dit ook omgekeerd zou kunnen gelden.

Ik voelde de behoefte om haar gerust te stellen, om die onzekerheid die ik in haar blik zag weg te nemen. "Kom, loop even mee," fluisterde ik zachtjes, terwijl ik haar hand pakte en richting de achterkant van de tuin leidde. De tuin was stil, afgezonderd van de rest van de villa. De avondlucht voelde koel aan op mijn huid, maar ik kon de warmte van Emily naast me voelen. We liepen langs het laatste gebouw, een oud opslagschuurtje dat ik zelden gebruikte. De sfeer veranderde zodra we daar waren, afgezonderd van de wereld.

Zonder iets te zeggen, greep ik haar bij haar heupen. Mijn handen rustten stevig op haar slanke taille terwijl ik haar diep in de ogen keek. Ik zag iets in haar ogen, iets zachts, kwetsbaars, dat haar zelfverzekerde uitstraling van eerder deed vervagen. "Ik heb je gemist," fluisterde ik zachtjes, maar op een manier die zwaar woog. De woorden leken haar meer te raken dan ik had verwacht. Haar adem stokte even, en ik voelde de emoties bij haar opborrelen, emoties die misschien dieper gingen dan ze had willen toegeven.

Zonder goed te weten of ze hierop zat te wachten, boog ik naar haar toe, voorzichtig, aftastend. De spanning tussen ons was bijna tastbaar op dat moment, alsof we op een grens balanceerden. Toen mijn lippen haar lippen raakten, voelde het alsof alles even stilviel. De wereld, de villa, Jessica – alles vervaagde. Emily reageerde onmiddellijk. Haar handen schoten naar mijn gezicht, haar vingers grepen mijn kaaklijn stevig vast terwijl ze haar tong diep in mijn mond duwde. De zoen was intens, bijna wanhopig. Het was een uiting van al die opgekropte emoties die ze niet eerder had durven tonen.

We stonden daar, verborgen achter het schuurtje, diep met elkaar zoenend, alsof we niets anders nodig hadden dan dit moment. Emily drukte zich tegen me aan, haar heupen stevig tegen de mijne, alsof ze wilde bewijzen dat onze band nog net zo sterk was als voorheen. Minutenlang bleef de wereld om ons heen niet bestaan, alleen wij tweeën, met niets anders dan onze lichamen en die intense connectie.

Er was echter ook een andere realiteit die niet genegeerd kon worden. Terwijl ik haar tegen me aanvoelde, ging mijn gedachte kort naar Jessica. Wat als ze ons nu zou zien? Het besef dat ik in een gevaarlijk spel was beland, gaf alles een extra lading. Dit spel, vol met verleidingen en onderlinge concurrentie, was opwindend, maar ook gevaarlijk.

Het moment met Emily had me iets belangrijks laten voelen: wat wij hadden, was niet zomaar iets. Het ging verder dan alleen lust, er zat ook een emotionele band onder, al wilde ik dat misschien niet altijd erkennen. Maar tegelijkertijd kon ik Jessica niet zomaar wegzetten als een voorbijganger. Ze zou wel eens degene kunnen zijn waar ik al die tijd op had gewacht. Ja, wie weet. Om mij om dat uit te zoeken. Maar dat gold dus ook voor Emily, natuurlijk. Kon ik maar in de toekomst kijken.

Het was een ingewikkelde situatie. Emily had bevestiging nodig dat ze nog steeds belangrijk voor me was, dat ze nog steeds degene was die mijn aandacht kon vasthouden. En ik had die bevestiging ook nodig – dat onze gevoelens echt waren, dat ze nog niet vervlogen waren. Maar aan de andere kant wilde ik Jessica ook niet afschrikken of verraden door betrapt te worden.

Het was een gevaarlijk spel, dat wist ik. Maar een deel van mij vond dat ook wel opwindend. Het was spannend, verboden, en precies dat maakte het misschien wel zo intens.

En het spel werd nog spannender. Nog gevaarlijker.

De gedachte dat we misschien betrapt zouden worden, wakkerde het vuur alleen maar verder aan. Misschien wilde ik het zelfs wel, onbewust. Een confrontatie met Jessica zou de kaarten direct op tafel leggen. Dan zou ze weten waar ze aan toe was en kon ze zelf bepalen of ze wilde blijven of niet. Maar dat risico maakte het nu juist zo verleidelijk, zo onweerstaanbaar.

Emily drukte zich nog dichter tegen me aan terwijl we verborgen stonden achter het schuurtje. Haar lippen waren zacht en hongerig tegen de mijne, en toen mijn hand zich als vanzelf over haar borst legde, voelde ik haar lichaam direct reageren. Haar adem stokte even, en met een lichte kreun duwde ze zich steviger tegen mijn hand. We wisselden geen woorden meer, onze lichamen spraken nu de taal van verlangen en verlangen alleen. Terwijl ik zachtjes in haar borst kneep, maakte ik haar duidelijk dat dit spel nog lang niet afgelopen was.

In een halve fluistering, met haar mond vlak bij mijn oor, hijgde ze: "Je moet het niet doen… niet nu." Haar stem was zacht, bijna kwetsbaar, maar haar handen vertelden een ander verhaal. Terwijl ze haar woorden uitsprak, voelde ik haar vingers over mijn lichaam glijden, haar handen die steeds brutaler werden. Ze kneep zachtjes in mijn kruis, haar aanraking brandde door de stof van mijn korte broek. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, en ik voelde hoe de grens tussen het gevaar en de lust steeds verder vervaagde.

We zoenden opnieuw, wilder deze keer. Mijn hand gleed vanaf haar hals onder haar jurkje, de huid van haar borst voelde warm en zacht aan onder mijn vingers. Ze rilde even, haar ademhaling versnelde, en ik voelde hoe haar handen nu stevig mijn erectie omklemden. De stof van mijn broek bood nauwelijks nog enige weerstand; mijn verlangen was pijnlijk duidelijk zichtbaar.

De spanning tussen ons werd bijna ondraaglijk, en het voelde alsof we elk moment de controle zouden verliezen. Haar handen bewogen zich vakkundig over mijn schacht, en mijn hand bleef haar borsten strelen terwijl ze zich tegen me aan drukte, haar lippen vonden steeds weer de mijne in gejaagde, zinderende zoenen. Ik proefde haar verlangen in elke aanraking, in elke beweging van haar lichaam tegen het mijne. De bandjes over haar schouders waren daar al vanaf gevallen en langzaam had door mijn hand de stof zich laten vallen tot over haar borsten. Haar buik nog strak verpakt in de luchtige stof van haar jurkje, maar haar borsten vrij en binnen bereik, prachtig rond, met mooie, harde tepels die naar voren priemden.

Haar fluistering in mijn oor bracht mijn hoofd op hol. "Na vannacht neem ik ook genoegen met een vluggertje," zei ze zacht, haar stem dik van opwinding. Ze wist precies wat ze deed, me gekmakend met haar woorden en daden. Het was alsof alle remmen los waren, alsof de opwinding en het gevaar alles versterkten.

Ik had haar bijna omgedraaid om haar tegen de muur van het schuurtje te drukken en haar verder te nemen, toen ze plotseling voor me op haar knieën zakte. Mijn hart sloeg een slag over toen ik haar vastberaden blik opving. Zonder enige aarzeling maakte ze mijn broek los, haar handen vakkundig en snel. Voor ik het wist, bevrijdde ze mijn stijve erectie uit de beklemmende stof, en het voelde alsof hij letterlijk in vrijheid opsprong, hongerig naar haar aanraking. Alsof dit weer gebeurde voor het eerst sinds al die jaren, zo gek maakte ze me nog steeds.

Emily keek me aan met een vurige blik in haar ogen, een mengeling van speelsheid en pure overgave. Haar hand sloot zich stevig om mijn schacht, en met zelfverzekerde bewegingen begon ze me af te trekken. Het ging razendsnel, haar grip precies goed, haar aanrakingen zo doelgericht dat ik me afvroeg hoe ze wist hoe ze me op dit tempo kon brengen naar het punt van geen terugkeer.

Het was haar manier van een vluggertje - snel, intens, en vooral heel opwindend. Het idee dat Jessica elk moment kon opdagen, maakte alles alleen maar heftiger. De gedachte dat we betrapt zouden kunnen worden, liet de adrenaline door mijn lijf stromen, waardoor het gevoel nog intenser werd.

Toen ik voelde dat het einde naderde, gaf ik een half verstikte waarschuwing. "Ik kom zo," fluisterde ik hees, mijn ademhaling haperend door de spanning die zich opbouwde. Emily aarzelde geen moment. Ze boog haar hoofd voorover, haar tong gleed over de top van mijn erectie, en toen sloot ze haar lippen eromheen. De warmte van haar mond was overweldigend, en ik kon niets anders doen dan mezelf aan haar overgeven. Ze ving alles op, nauwkeurig en zonder een spoor van bewijs achter te laten.

Mijn lichaam beefde terwijl ik me tegen de muur van het schuurtje drukte, mijn hoofd in de wolken van het snelle, maar ongelooflijk intense genot dat ze me had gegeven. Emily stond langzaam op, haar ogen glinsterden van triomf en voldoening. Ze veegde nonchalant haar mond af, alsof er niets was gebeurd. Met een samenzweerderige glimlach keken we elkaar aan, en ik wist dat dit moment ons spel alleen maar gevaarlijker had gemaakt.

Ik trok mijn broek weer op en maakte de knoop nonchalant dicht, alsof we zojuist iets heel gewoons hadden gedaan. Emily haalde haar vingers door haar haar, alsof ze wilde dat het er net zo onschuldig uitzag als onze gezichten probeerden te doen. We deelden een laatste, stille blik, vol van alles wat er net was gebeurd, maar onuitgesproken bleef. Een samenzweerderige glimlach verscheen even op haar lippen, en ik kon niet anders dan kort grijnzen, al voelde het allemaal dubbelzinnig aan.

We liepen samen terug naar de villa, onze passen langzaam, alsof we de tijd probeerden te rekken voordat we weer in de realiteit van Jessica's aanwezigheid stapten. De lucht voelde zwaar aan, alsof er iets in de lucht hing dat op het punt stond te exploderen. Emily liep iets voor me, haar heupen wiegend in een onbewuste zelfverzekerdheid. Het gaf haar een bepaalde charme die moeilijk te negeren was, en ondanks de verwarring in mijn hoofd, kon ik niet ontkennen hoe verleidelijk ze was.

Bij de villa aangekomen zagen we Jessica zitten, rustig leunend tegen de rand van een stoel op het terras. Haar ogen ontmoetten de onze meteen, en hoewel haar gezicht vriendelijk was, voelde ik een scherpe blik achter haar glimlach. Ze had vast wel door dat er iets aan de hand was. Haar blik gleed kort van Emily naar mij en terug, net lang genoeg om de onderhuidse spanning voelbaar te maken.

"Waar waren jullie?" vroeg ze nonchalant, terwijl ze met haar hand een pluk haar uit haar gezicht veegde. De vraag klonk eenvoudig, maar er zat iets achter. Alsof ze het antwoord al wist, maar ons de kans gaf om het te bevestigen of te ontkennen.

"Gewoon even achter het schuurtje," zei ik luchtig, hopend dat mijn stem even kalm klonk als mijn woorden. "Even wat frisse lucht gehaald."

Jessica knikte, haar ogen bleven iets te lang op me gericht. Ze zei niets meer, en dat was misschien nog erger dan als ze doorgevraagd had. Die stilte voelde beladen, alsof ze iets wist, maar er nog niet klaar voor was om het hardop uit te spreken. Misschien zag ze het aan onze gezichten, aan de manier waarop Emily en ik onbewust iets meer afstand hielden dan voorheen. Misschien voelde ze het gewoon.

De concurrentiestrijd was onmiskenbaar begonnen, ook al hadden we nog geen woord over uitgesproken. Emily was fel, speels, en wist precies wat ze wilde. Jessica daarentegen was rustiger, bedachtzamer. Als twee totaal verschillende krachten stonden ze tegenover elkaar, als dag en nacht, en ik bevond me middenin. Ik vroeg me af hoe lang dit spel onopgemerkt kon blijven. Jessica was geen naïef meisje; ze zou vast al haar vermoedens hebben. Maar hoe zou ze reageren als ze de waarheid zou kennen? Was ze opgewassen tegen iemand als Emily, die alles zo direct benaderde, zo vol verlangen en passie?

Of was de werkelijkheid gecompliceerder dan ik dacht? Misschien leken deze twee vrouwen, zo verschillend op het eerste gezicht, wel veel meer op elkaar. Misschien hadden ze meer gemeen dan ik nu kon zien, en zou de concurrentiestrijd iets opleveren wat ik niet had verwacht.

Terwijl ik naar Jessica keek, en toen weer naar Emily, die naast me zat maar haar ogen op iets anders gericht hield, wist ik één ding zeker: de komende dagen zouden allesbepalend zijn. Het spel was begonnen, en ik had geen idee waar het zou eindigen.

En nu waren het er nog maar twee...

-