In deel 3 van mijn verhaal heeft u kunnen lezen hoe ik in de herkansing van mijn Keuring uiteindelijk toch geslaagd ben. Ik had het niet verdiend. Normaal worden brutale Meiden zoals ik zonder pardon van de Opleiding verwijderd. Ik was Meester Graficus veel dank verschuldigd. Ik zou nu nog beter mijn best moeten doen. Ik kon me nu echt geen fouten meer permitteren.

U heeft ook gelezen hoe Meester Anton mij klaar vingerde. Dat was een onderdeel van de Keuring. Zo kunnen ze testen of een Meid gemakkelijk klaarkomt. Ik kom heel snel klaar en ik maak er veel herrie bij. Mannen schijnen dat fijn te vinden. Daar heb ik wel punten mee gescoord denk ik. Ik moet zeggen dat gevingerd worden met toeschouwers erbij geen onverdeeld genoegen is. Klaarkomen is altijd lekker, maar klaarkomen met Publiek erbij is toch anders. Het is behalve lekker ook vernederend en schaamtevol.

Veel Publiek was er natuurlijk niet. Alleen Meester Graficus en John. Maar alles werd gefilmd. En wat er met die videobeelden gebeurt…

Ik weet niet of de redactie het toestaat, ik wil graag even de Lezers bedanken die zo lief gereageerd hebben op mijn verhaal. Ik zou jullie graag persoonlijk bedanken, maar daar geeft deze website geen mogelijkheid voor. Dan gaan we nu maar snel verder met deel vier van mijn verhaal.

———————————————

De volgende dag ging ik met gemengde gevoelens weer naar dezelfde kamer. Ik was blij dat ik geslaagd was. Ik mocht nu de Opleiding echt gaan volgen. Hoewel ik toch sterk de indruk had dat ik al een paar lesjes gehad had. Ik had geleerd mezelf te Presenteren. En ik had geleerd wat Aanbieden was. En Meester Graficus had mij van mijn stotter probleem afgeholpen. Even afwachten of dat blijvend zou zijn. Ik begrijp dat sommige lezers mijn gestotter irritant vinden. Begrijpelijk. Maar geloof me, ik kan er echt niets aan doen.

Ik was ook blij dat ik eindelijk mijn Uniform zou krijgen. Ik had eigenlijk gedacht dat ik gisteren al mijn Uniform zou krijgen, maar niet dus. Ik moest daar speciaal nog een keer voor terugkomen.

Sommige mensen beweerden dat Sex-Slavinnen van Meester Graficus naakt op de Slavinnen-Markt tentoongesteld werden. Dat is onzin natuurlijk. Dat mag niet eens volgens de Wet. Nee, ik kreeg echt wel een Uniform. Ik had op mijn aanmeldingsformulier mijn kledingmaten, cupmaat en schoenmaat door moeten geven. Ik kreeg dus een Uniform keurig op maat gemaakt. Ik was ondertussen wel heel benieuwd hoe dat Uniform eruit zou zien. Ik dacht wel dat het een beetje bloot zou zijn. Een tikkeltje uitdagend zou ik wel lekker inden. Als het maar niet vulgair werd… Het moest wel decent blijven. Mijn Vader zou het ook goed moeten kunnen keuren. Misschien een crop-topje en heel kort broekje, of een mini-rokje. Zoiets als wat ik vroeger op school droeg. Hoewel… nou ik er over nadacht. Dat keurde mijn Vader toen helemaal niet goed… Maar ja… toen was ik zestien, nu ben ik negentien. Kun je als je negentien bent nog wel zo’n kort topje en klein broekje dragen…?

Hoe dan ook. Ik moest nog even afwachten hoe mijn Uniform eruit zou zien.

Maar ik was niet alleen maar blij. Ik was ook bezorgd. Ik moest deze keer naakt verschijnen in de Keurings-Kamer bij Meester Graficus en de Instructeurs. Ik mocht me niet in die kamer omkleden. Dat kostte teveel van zijn kostbare tijd vond Meester Graficus. Ik begreep dat ook wel. Ze hadden het natuurlijk al enorm druk met de Opleidingen en dan moesten ze ook nog al die Leerlingen persoonlijk keuren. Ik weet liet hoeveel Meiden ze moesten keuren, maar het was best pittig werk. Ze wilden het natuurlijk wel goed doen. En als je dan ook nog zo’n recalcitrante trut hebt als ik, die een Herkansing nodig heeft dan snap ik best dat ze ongeduldig werden.

Gisteren werd ik ook al naakt de gang op gestuurd met mijn kleren in mijn armen. Dat was niet zo erg want er liep gelukkig niemand op de gang op dat moment.

Alle Leerlingen waren intern op het Opleidingsinstituut. We hadden allemaal een eigen Kamer. Ik besloot daarom dat ik mijn kleren maar gewoon op mijn Kamer zou laten liggen. Mijn kamer was immers niet ver verwijderd van de Keurings-Kamer. Er zaten slechts drie vier gangen en een lange trap tussen. Ik zat al jaren op atletiek en kon heel hard rennen. Het zou dus geen probleem zijn om naakt van mijn Kamer naar de Keurings-Kamer te sprinten. Ik hoopte alleen dat ik onderweg niemand tegen zou komen.

Dat deed ik dus. Ik rende één gang door, bocht om, tweede gang door. Door de deur naar het trappenhuis. Ik keek steeds schichtig om me heen. Niemand. Gelukkig.

Snel… snel de trap op. Drie treden tegelijk. Deur door. Derde gang. Dit was een lange gang waar ik gelukkig ook niemand tegen kwam. Eind van deze gang was ik er bijna. Nog maar één bocht om. Ik vloog uit de bocht botste pardoes op twee onderhoudsmonteurs, die met de verlichting bezig waren.

“Ooohhh… Ooohhh… Sorry! Sorry! Sorry!” schreeuwde ik.

Ik weet niet wie het meeste schrok. De Mannen of ik, maar de twee mannen waren al snel bekomen van de schrik en ik raakte totaal in paniek.

“Hoho Hallo Dame,” riepen de Mannen.

“Waar ga jij naartoe in je blote kont?”

Blote kont? Was het maar alleen een blote kont. Ik was nota bene hélemaal naakt. Snel bedekte ik met mijn handen mijn borsten en mijn kruis en kroop bijna in elkaar van pure schaamte. Ik schoof met mijn rug tegen de muur verder totdat ik voor de deur stond van de Kamer waar ik naar binnen moest.

“Hier… hier…hier…hier m-m-moet ik zijn…” stotterde ik angstig.

De Mannen stonden met grote verbaasde ogen naar mij te staren.

Ik klopte paniekerig op de deur, maar er gebeurde niets. Waarom liet Meester Graficus mij niet binnen komen? Ik klopte nog een keer. Iets harder nu. Weer geen reactie.

Ik keek naar de twee Mannen in hun blauwe overal. Een jonge sportieve vent van mijn leeftijd en een oudere man. De oudere man was heel groot en breed en hij had enorme handen. Ik had geen idee waarom die grote handen mij zo opvielen. Hij droeg een volle zwarte baard. Een indrukwekkende verschijning was het wel. Eigenlijk best een leuke man. De mannen hadden hun gereedschap nog in hun handen, maar ze maakten geen aanstalten om weer aan het werk te gaan. Ze bleven totaal geobsedeerd naar mij staren.

Ik bonkte nu echt keihard op de deur. Ik wist wel dat dat niet mocht. Meester Graficus zou woedend worden, maar dat kon mij op dat moment niets schelen. Ik moest naar binnen!

“Er is niemand daar binnen,” zei de oudste van de twee onderhoudsmonteurs.

Ik keek de grote man verbijsterd aan. Niemand daar binnen? Hoe kon dat nou? Ik probeerde de deur te openen. Op slot. Wat was dat nou? Ik was weer precies op tijd, net als gisteren en net als gisteren waren Meester Graficus en de Instructeurs er nog niet. Maar nu zat ook de deur nog op slot. En nu stonden twee vreemde mannen mij aan te staren.

“Ben jij een Leerling van dit Instituut?” vroeg de jonge man naar de bekende weg.

“Eeeuuhhh…. Ja… ja… ja… ik… ik ben een L-L-Leerling,” stotterde ik.

“Is het gebruikelijk dat Leerlingen hier naakt over de gang te rennen?” vroeg de oudste.

“Nee… nee… nee… natuurlijk niet..!” riep ik verontwaardigd.

“Ik…ik…ik moest hier zijn… hier in deze Kamer… naakt… ik moest naakt komen…”

De mannen begonnen nu te lachen. Ze vonden het wel komisch. Ik niet. Ik vond het alleen maar vreselijk beschamend. Ik voelde me ongelooflijk kwetsbaar, maar ik werd tegelijkertijd ook woedend.

Ik wilde dit niet. Waarom waren die twee macho kerels hier? Precies op het moment dat ik hier naakt op de gang liep? En waarom was die klote-deur op slot? Hoe lang ging dit godverdomme nog duren?

“Word jij hier opgeleid tot Sex-Slavin,” vroeg de grote Monteur.

Kennelijk wisten die mannen heel goed wat voor Instituut dit was. Hij vroeg dus ook naar de bekende weg.

“Dat gaat u niets aan,” antwoordde ik nogal onaardig.

“Nou nou zeg, wat een brutaaltje,” zei de jonge Monteur lachend.

“Ze is brutaal en preuts,” zei de oudste.

“Mogen wij je tieten zien?’’

“Nee!” Snauwde ik.

“Ga weg! Jullie moeten weggaan hier. Ik wil dit niet!”

“Ho ho Meisje. Wij gaan niet weg. Wij werken hier. Ga jij zelf maar weg.”

Ik wilde heel graag weggaan, maar dat kon niet. Ik moest wachten op Meester Graficus en de Instructeurs.

“Weet jij wat voor soort Meiden opgeleid willen worden tot Sex-Slavin?” vroeg de oudste aan de jongste.

“Ik denk dat het meestal exhibitionistische sletjes zijn,” antwoordde de jonge man.

Ik vermoedde eigenlijk dat die jonge man wel eens gelijk kon hebben. Was ik niet gewoon een exhibitionistisch sletje? Dat vonden de jongens op de middelbare school ook al. Dus waarschijnlijk was het waar. Nou en… wat dan nog…?

“Als het een exhibitionistisch sletje is, waarom laat ze dan haar tieten niet zien?” merkte de oudste terecht op.

“Wij willen je tieten zien!” zei je jonge man nog eens.

“Nee!’ schreeuwde ik.

“Jij bent echt een brutale Meid,” zei de oudste.

“Ik geef je nog één kans. Laat nu meteen je tieten zien!”

“Nee! Nee! Nee!”

Ik wilde dat echt niet. Ik gunde deze mannen niet dat ze mij compleet naakt zouden zien.

“Als jij je tieten nu niet laat zien dan ga jij er veel spijt van krijgen, Meisje,” zei de oudste nog eens.

Wat was dat voor onzin? Hoezo zou ik er spijt van krijgen? Wat verbeeldde die man zich wel? Hij was maar een onderhoudsmonteur. Dacht die man nou echt mij te kunnen commanderen? Op zich had ik wel een zwak voor deze grote sterke man. Ik viel sowieso op oudere mannen. En deze was echt leuk. Onder andere omstandigheden zou ik hem vast wel mijn tieten laten zien. En nog wel meer ook… Maar nu niet. Niet met die andere man erbij. En niet terwijl ik stond te wachten op Meester Graficus. Ik wilde nu pertinent niet mijn tieten laten zien. Ik hield mijn handen en armen stevig voor mijn lichaam geklemd. Niets zouden ze nog van mij zien… Niets!

Waar bleef Meester Graficus nou? Hoe lang moest ik hier nog wachten terwijl deze opdringerige mannen mij spottend becommentarieerden?

Niet lang gelukkig. Want daar kwamen Meester Graficus, John en Anton al aanlopen.

“Er staat hier een leuke Leerling op u te wachten Heren,” zei de oudste monteur.

“Ze is wel brutaal tegen ons geweest en ze is preuts.”

“Ze wilde haar tieten niet laten zien,” voegde de jongste er lachend aan toe.

“Klopt het wat de Heren zeggen?” vroeg Meester Graficus aan mij.

“Was jij brutaal tegen de Heren? En weigerde jij je tieten te tonen?”

“Ooohhh… Eeeuuhhh… j-j-j-Ja… Ja meester… d-d-d-dat klopt…M-M-M-Meester…” gaf ik schoorvoetend toe.

“Dan hebben we nog veel werk te doen met jou, Meisje,” zei Meester Graficus.

Ik begreep niet goed wat hij bedoelde. Veel werk…? En gaf hij die mannen nou gelijk? Had ik het weer fout gedaan? Had ik gewoon mijn tieten moeten tonen…?

“Hoe lang hebben jullie nog werk hier?” vroeg Graficus aan de mannen.

“Over een kwartiertje zijn we hier klaar,” antwoordde de oudste.

“Prima, dan zie ik jullie straks wel,” zei Graficus.

Ik hoorde die merkwaardige conversatie met verbazing aan. Wat betekende dat nou weer?

Maar veel tijd om daarover na te denken had ik niet meer. Meester Graficus pakte zijn sleutel en maakte de deur open. Hij gaf mij met zijn vlakke hand een vinnige pets op mijn kont.

“Aaauuuwww…!”schreeuwde ik.

“Kom Teefje. Hop hop. Mee naar binnen. Dan gaan we je Uniform passen.”

Wordt vervolgd

U mag reageren lieve Lezers. Dat vind ik zelfs heel leuk. :-)

XX AnnA