Henk en Ellen zijn een stel, ze wonen samen.
Ellen, een bloedmooie meid, begin dertig.
Waar vijf avonden sportschool per week niet toe leiden.
Een beetje gespierd maar dat is mooi.
Slank, een gladde huid.
Prachtige lange blonde haren.
Oh wow, a real goddess.

Hij, Henk, nou ja…

Maandag:

De wekker gaat, halfzeven.
Ellen staat op, onder de douche, haar wassen, föhnen, klaar.
Henk blijft liggen.
Ze maakt zich een cappuccino, smeert twee broodjes en stopt een appel en een mandarijn in haar laptoptas.
Om kwart over zeven stapt ze in haar BMW i5 en rijdt naar haar werk. Het is een halfuurtje rijden maar ze is graag op tijd.

S’ avonds als ze om halfzes thuiskomt zit Henk in z’n relax fauteuil en kijkt TV. Netflix, Disney+, HBO, noem maar op.
Ze gaat naar de keuken om het eten klaar te maken.
“Schat, als je toch in de keuken bent, neem je dan een flesje bier voor me mee uit de koelkast?”
Ellen zucht.
Ze weet niet wat haar vriend mankeert.
Vier jaar geleden kwam hij thuis van zijn werk en zei tegen haar:
“Ellen, ik heb ontslag genomen, ik word huisman.
Maar dat werd hij niet.
Hij werd een luie donder.
Ze brengt hem zijn flesje bier en loopt terug naar de keuken.
Ze houdt nog steeds van hem.
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze terugdenkt aan die eerste keer toen ze uit eten gingen. Hoe hij de portier van zijn auto voor haar open hield om haar te laten instappen. Hoe hij de deur van het restaurant waar zij zouden gaan eten voor haar open hield. En hoe hij de stoel achteruitschoof om haar te laten plaats nemen aan het tafeltje waar ze zouden gaan eten. Hij was zo’n echte gentleman, zo attent, zo lief ook. En wat zag hij er goed uit. Fris geschoren, haren netjes geknipt, nagels netjes gemanicuurd, lekker geurtje mee en blinkend zwart gepoetste schoenen. Van top tot teen verzorgd. Zo wil een vrouw haar man graag zien.
Na het eten maakt ze zich klaar. Sportbroekje aan, topje aan, trainingspak aan. Sportschoenen en sokken in de tas, flesje water, smartphone en earbuds mee. Klaar om naar de sportschool te gaan.

Sportschool:

Hoi José
Hoi Ellen
José is Ellens beste vriendin, ze kennen elkaar al jaren.
Ellen trekt haar schoenen en trainingspak uit.
Tegenover hun beiden zit een leuke man. Hij is bezig de veters van zijn sportschoenen dicht te knopen.
Wat een mooie man denkt ze.
Hij is klaar en gaat naar de sportzaal.
“Mooie man hé”, zegt José
“Hoe bedoel je?”
“Nou, ik zag je wel kijken hoor.”
“Och José.”
“Arme ziel.”
“Hoezo José.”
“Mark heeft een halfjaar geleden zijn vrouw verloren. Borstkanker. Achtergebleven met twee jonge kinderen.”
“De wereld is wreed José.”
“Maar wel lekker in bed hoor.”
“Och José je gaat ook echt met elke man naar bed is het niet?”
“Ellen toch, dat weet je wel beter.”
“Sorry José.”
“Geeft niet meisje.”
“Geeft wel José, ik had immers beter moeten weten.”
“Wanneer ruil je die lapzwans van jou in voor een echte vent. Mark is vrij hoor.”
“Ik houd nog altijd van hem José.”
Kijk daarin verschillen we nou, jij bent van de liefde en trouw en ik van de lust en “one night stands.”
“Jouw ridder op het witte paard komt ook nog wel José.”
“Misschien maar voorlopig nog niet, heb veel te veel lol in de lust en de seks. Kom op, buds in, sporten.”

Dinsdag:

De wekker gaat, halfzeven.
Ellen staat op, onder de douche, haar wassen, föhnen, klaar.
Henk blijft liggen.
Aan het werk maar weer.

S’ avonds als ze om halfzes thuiskomt zit Henk in z’n relax fauteuil en kijkt TV. Een rij van zeven, acht lege bierflesjes staan naast zijn stoel.
Ellen zucht.
Ze houdt nog steeds van hem.
Een glimlach verschijnt op haar gezicht als ze terugdenkt aan de goede jaren die ze samen hebben gehad. De lekkere seks die ze hadden. Hij was zo attent en zo lief. Hij dacht altijd aan haar en zorgde ervoor dat ook zij klaarkwam. Ze hadden het zo goed met z’n tweeën. Een fantastisch seksleven, heerlijke vakanties en wat is ervan over…
Als ze nu sporadisch nog seks hebben gaat hij met z’n dikke bierpens op haar liggen. Hop, hop, hop en klaar komt hij. Zo onbevredigend.
Wat is er toch met hem gebeurd?
“Och Henk, zie je zelf nou toch. Je hebt je zelf in geen dagen gewassen en geschoren. Je gaat nooit meer eens naar de kapper. Je draagt al twee weken dezelfde kleren. je stinkt een uur in de wind Wat is er toch met je aan de hand.”
“Er is niets met me aan de hand schatje.”
“Oh Henk toch, natuurlijk wel. Ik ben je vriendin en ik houd van je, je kunt me toch vertellen wat er vier jaar geleden is gebeurd.”
Henk zwijgt.
Ellen zucht.
Henk zwijgt altijd, om een één of andere reden wil hij er niet over praten maar ondertussen richt hij zichzelf ten gronde.

Sportschool:

José is er vandaag niet maar Mark wel.
“Goede avond Mark.”
“Goede avond dame, kun je me vertellen hoe je mijn naam kent en hoe je heet?”
“Ik ben Ellen en je naam ken ik van José.”
“Van die wilde stoeipoes?”
Ellen moet lachen. “Ja, die ja.”
“Heb je zin in een wedstrijdje Ellen, fietsen, wie het verst komt?”
“Ja leuk.”
Getweeën lopen ze de sportzaal in. Ze stappen op twee naast elkaar geplaatste fietstrainers en gaan erop zitten.
“Hoelang Mark?”
“Eerst even een beetje opwarmen Ellen.”
Een tijdje later.
“Ben je opgewarmd Mark?”
“Ja, twintig minuten wie het hardst kan.”
Mark wint de wedstrijd. Ellen is een fitte meid maar fit is Mark ook en hij is ten slotte een man.
Ze stappen af, zij naar rechts en hij naar links. De tussenruimte tussen de twee trainers is klein dus botsen ze tegen elkaar op.
“Oops”, zegt Ellen, haar beide armen rusten tegen Marks brede borst.
Ze kijken elkaar in de ogen. Even aarzelt hij maar dan kust hij haar en zij kust hem terug. Hij slaat zijn armen om haar en nu kust hij haar op haar mond. Hun tongen ontmoeten elkaar nu.
Overal in de sporthal klinkt er nu een gejoel.
“Hé kijk daar, een ontluikende liefde, waar een sportschool niet goed voor is”, zegt Ron Haans.
Met blozende wangen laten de twee geliefden elkaar los.
“Geeft niet hoor, mag best”, zegt Ron.
Na het sporten zitten Ellen en Mark in de bar.
“Wat wil je drinken Ellen?”, vraagt Mark.
“Doe maar een watertje Mark.”
“Met bubbels?”
“Ja, lekker.”
“Wie past er nu op je kinderen Mark?”
“Mijn zus. Als ik mijn zus niet had gehad, had ik het denk ik niet gered. M’n zus is de beste zus die broer zich maar kan wensen. Ik ben haar zo dankbaar. En niet te vergeten dat ze ook nog haar eigen gezin heeft.”
“Familie Mark, familie is alles.”
Mark slaat een arm om Ellen heen en trekt haar tegen zich aan en kust haar op haar wang. Ze voelt zich zo veilig bij deze man.
“Ga je zo meteen met me mee Ellen, ik kan niet te lang wegblijven Liesbeth moet nog naar huis rijden.”

Woensdag:

Die ochtend wordt ze wakker in Marks bed. Ze kijkt op haar horloge. Tien voor zeven. Tijd om op te staan. Ze kijkt naar links Mark is er niet.
Op dat moment huppelt een klein meisje van een jaar of vijf de kamer binnen. Ze draagt een roze nachtjapon met daarop Goofy, een Disneyfiguur. Ze springt bij haar op bed en gaat tegen haar aanzitten. Met haar guitige twinkelende oogjes kijkt ze naar boven.
“Wie ben jij”, vraagt ze.
“Ellen, en jij?”
“Mariëlle.”
“Mariëlle is een mooie naam Mariëlle.”
De guitige blonde krullenbol kijkt haar aan met haar ontwapende blik.
“Word jij onze nieuwe mama?”
Ellen moet glimlachen.
“Ja Mariëlle, wie weet, misschien wel.”
Bij zichzelf denkt ze, ja waarom eigenlijk ook niet.
“Ik moest je halen van papa, het ontbijt is klaar, we kunnen eten.
Mariëlle neemt Ellens hand en trekt haar mee.

“Goede morgen Ellen, wat wil je drinken koffie of thee?”
“Koffie graag Mark.”
Een jongeman van een jaar of zes staat op van de tafel en loopt op haar toe en geeft haar een hand.
“Ik ben Piet”, zegt het jongetje.
“En ik ben Ellen, maar dat had je al gehoord hé.
Na het eten gaat ze naar haar werk. Ze komt iets te laat maar met de moderne flexibele werktijden maakt dat niet zoveel uit.

Als ze s’ avonds thuiskomt zit Henk in zijn relax fauteuil, ongewassen, ongeschoren, kruimels van de chips op zijn inmiddels veel te kleine vuile T-shirt. Zijn lul hangt uit de gulp van zijn broek en op die broek zitten de vochtplekken van zijn sperma.
Henk kijkt naar een pornofilm. Een blonde getatoeëerde snol met hangtieten en een bolle buik ligt een soort Ron Jeremy te pijpen. De film is te walgelijk om aan te zien. Het is van een ontstellend deerniswekkende kwaliteit.
De tranen schieten Ellen in de ogen en nu moet ze echt huilen.
“Oh Henk, hoe kun je”, snikt ze.
“Echt Henk er zijn grenzen aan wat ik kan verdragen en die grens is nu bereikt, ik ga bij je weg.”
“Oh schatje toch, wat is er dan”, zegt hij nog.
Ellen vlucht de kamer uit en pakt haar kleren in twee weekendtassen en stapt in haar auto en rijdt weg. De rest van haar spullen komen later wel.
Ze belt aan bij José.
José doet open en kijkt haar strak aan.
“Ik zie het aan je betraande ogen, je hebt hem eindelijk in de steek gelaten.”
“Ja José, ik kon het niet langer verdragen.”
“Nou Ellen droog je traantjes maar meisje, je hebt hier goed aan gedaan van nu af aan gaat alles beter.”

Sportschool:

José en Ellen gaan gezamenlijk naar de sportschool. Daar treffen ze Mark.
Mark loopt op Ellen toe en kust haar hartstochtelijk.
“Ellen heeft een probleem Mark”, zegt José.
Mark draait zich om en kijkt José aan.
“Wat voor een probleem José.”
“Ze zoekt onderdak, ze is bij haar vriend vandaan.”
“Zeg José, speel je nu de relatiebemiddelaar?”, vraagt Ellen.
“Jullie houden toch van elkaar, ik zie de liefde in jullie ogen.”
“Ja, dat wel José maar om dan meteen maar bij hem in te trekken?”
“Och niet zo moeilijk doen Ellen, gewoon proberen. Als het niet goed gaat kom je maar bij mij, je bent altijd welkom.”
“Maar wat denk jij ervan Mark?”, vraagt Ellen.
“Och Ellen, het hartje van mijn dochter heb je al gestolen en Piet vind je een toffe meid dus wat voor bezwaren kan ik nog hebben.”
“Hé prachtig toch, ook weer geregeld”, zegt José.
“Och Ellen, je maakt me zo gelukkig.
“Ja Mark, in een keer weer een compleet gezin.”

Donderdagochtend:

Die ochtend staan Mark en Ellen tegelijk op en dekken tezamen de tafel voor het ontbijt. Even later komen Mariëlle in haar roze nachtjapon en Piet, keurig gekleed de woonkamer binnen en gaan aan tafel zitten. Nu zijn ze met z’n vieren.
Mark staat op en neemt Ellens linkerhand in de zijne.
“Ellen”, nu moet hij even slikken.
“Ellen, wil je met me trouwen?”
“Weet je het heel zeker Mark?”, vraagt Ellen.
“Ja Ellen, heel zeker.”
“Ik ook Mark, ja dus, ja ik wil.”
Mark pakt nu haar ander hand en trekt haar omhoog en kust haar.

Op kantoor:

Ellen komt om kwart voor acht haar kantoor binnen.
“Goede morgen baas.”
“Goede morgen Ellen.”
“Goede morgen chef.”
Ze kijken haar allemaal een beetje bevreemd aan. Ze hebben haar in lange tijd niet zo gelukkig gezien.
“Wat is er gebeurd Ellen, je kijkt zo gelukkig”, vraagt haar eerste assistent.
“Ik ga trouwen Geert.”
“Maar niet met Henk.”
“Nee Geert, niet met Henk, ik ga trouwen met Mark.
“Kennen we hem Ellen.”
“Ik denk het niet Geert.”
“Hoe heb je hem leren kennen Ellen.”
“In de sportschool.”
“Zo’n spierbundel?”
“Nee Geert, dat valt wel mee, maar zeg eens jullie zijn allemaal uitgenodigd voor m’n trouwdag hoor dan leren jullie hem kennen.”
“En wanneer is de grote dag Ellen?”
“Ik weet het nog niet precies, het is zo’n geregel, burgerlijke stand, fotograaf, trouwlokatie, de feestgelegenheid, de jurk, de kaarten, mijn god nog zoveel te doen. Maar ik denk over vier, vijf weken.”
“We horen het wel Ellen, als je maar gelukkig wordt.

Donderdagavond:

“Je ex staat voor de deur met een bos rode rozen”, zegt Mark.
“Och nee.”
“Wil je hem niet zien?”
“Nee, ach nou jou toe maar dan.”
“Moet ik hem binnenlaten?”
“Nee Mark niet doen, laat hem maar op de stoep, ik ga wel naar hem toe en laat ons maar even alleen.
Henk staat op de stoep.
Hij heeft zich gewassen, geschoren en z’n haren netjes gekamd. Heeft schone kleren aan en ziet er voor het eerst sinds jaren een beetje toonbaar uit
“Ellen ik, ik heb geen ontslag genomen, ik ben ontslagen.”
“En dat vertel je me nu pas Henk na vier jaar.”
“Ellen ik…”
“Henk, dat overkomt wel meer mensen hoor, ontslagen worden. Een echte vent recht dan zijn rug en gaat op zoek naar een andere baan. In deze tijden niet eens zo moeilijk.”
“Ellen ik…”
“Voor rozen is het nu te laat Henk, dat werkt niet meer.”
“Ellen ik…”
“Dit is nu mijn huis Henk. Mark en ik gaan trouwen. We houden van elkaar.”
“Ellen, het spijt me zo, kun je me ooit vergeven.” Een traan loopt uit zijn ogen en stroomt over zijn wang.
Ondanks alles wat er gebeurd is heeft Ellen medelijden met hem.
Ze geeft hem een kusje op zijn wang.
“Henk, wordt weer de man die ik eens liefhad, dan komt alles goed met je.
Het ga je goed.