Vandaag kwam Merel laat uit school. De zon scheen en het was gewoon veel te warm: bloedheet. Merel was superblij, dat ze vanmorgen toch nog (op het laatste moment) haar langere broek had omgeruild voor een kort broekje, misschien iets té kort. Er boven droeg het meisje een luchtig shirtje. Maar alsnog…, wat had ze het heet! Zweetdruppeltje parelden op haar voorhoofd en ze kon niet wachten tot ze thuis was en in ieder geval haar bh even kon uitdoen, wat een ondingen waren dat zeg… pfff… En een ijsje, dat zou ook wel nice zijn. Op de fiets verkoelde het briesje haar nog wat, dat was één van de voordelen van op de fiets naar school. Wat in zichzelf neuriënd sloeg Merel de bocht op en het was dat ze alert reageerde en vol in haar rem kneep, want anders was ze met haar fiets hard tegen de afzetting gereden. Waar kwam die ineens vandaan?

‘Moet je daar zijn?,’ vroeg één van de twee stoere stratenmakers.

‘Euhm, ja…, eigenlijk wel…,’ stamelde Merel.

De twee keken elkaar aan en lachten, Merel werd er ongemakkelijk van; ze zagen er echt uit als ongure types met echt veel te veel tatoeages, belachelijk gespierde armen en… Nou ja, types waarvoor haar moeder haar altijd waarschuwde…

‘Nee, nee…, hoeft niet,’ zei Merel snel, ‘ik kan ook…

Wat ze had willen zeggen was, dat ze wel om kon fietsen via het achtersteegje, dat was geen probleem. Beter zelfs, ze wilde niet door hun…, hier… geholpen worden…

Maar de twee waren verbazingwekkend snel en stonden al bij haar fiets.

‘Het hoeft echt niet,’ herhaalde Merel, ‘ik kan echt wel…’

Maar de ene stoere stratenmaker had haar fiets al opgepakt en tilde hem over de afzetting en over de zandvlakte naar de andere kant van de opbreking.

‘Kom je nog schoonheid?,’ lachte hij haar toe.

Merel was inmiddels knalrood en voelde zich opgelaten. Dat ze geen andere keuze had dan tussen de afzetting door te glippen en over het zand naar de andere kant te lopen, naar de stoep vlakbij hun oprit, was haar al duidelijk.

‘Oké,’ zei ze nog. Merel durfde de stoere mannen amper aan te kijken, zo met die ontblootte gespierde bovenlijven, ze waren overdadig getatoeëerd en zagen er bijna crimineel uit. Omgekeerd leek dat minder een probleem: ze keken het meisje van haar eerste stap op het zand haar hele route na, tot helemaal aan haar verplaatste fiets toe, haar met hun ogen uitkledend, haar prille leeftijd hierbij volledig negerend.

‘Als je vaker hulp nodig hebt…’

‘…Het is ook zo heet…’

‘…Mooie blauwe ogen meisje…’

De opmerkingen die ze hoorde waren best erg en Merel voelde zich ongemakkelijk, maar stiekem genoot ze er intens van. Merel voelde zich groot en gewaardeerd: trots.

Achter haar rug hoorde ze de mannen nog lachen en fluisteren. Ze hoorde zelfs hoe ze op hun vingers floten. Pas toen haar fiets netjes op slot in de schuur stond en ze de keukendeur achter zich dicht trok, bleef ze even stil staan en probeerde rustig te ademen, haar hard bonzende hart kwam langzaam tot rust.

Maar niet helemaal. Toen Merel boven op haar kamer krakend haar net gemaakte, krokante tosti’s naar binnen hapte, kon ze het toch niet laten even naar haar raam te lopen en naar buiten te gluren.

Ja hoor: daar stonden ze…

Eikels. Ze waren niet normaal. De dingen die ze net zeiden, dat was echt niet helemaal oké. Als haar ouders dat hoorden, zouden ze er gelijk op af stappen. Stelletje engerds. Merel nam nog een lekker hapje, keek weer naar buiten. Wat deed die ene nou? …Iewww, hij zat gewoon in zijn kruis te graaien. Gatverdamme! Waren ze niet opgevoed ofzo? Later hoefde zij dus echt nooit, nooit zo’n type vriend. No way! Zij wilde een romantische gast die er knap uitzag, met goede manieren… Niet van die gore oude types met overal tatoeages. Al hun spieren zaten onder. Merel roerde nog eens met haar tosti door de saus. Mjammie… Ze nam nog een hap en keek weer. Dat was lekker zeg… De tosti, niet die mannen, duh…, natuurlijk niet. Wow…, die ene, de donkere , raapte iets op en je zag heel zijn spieren opbollen. Omg…, gatver, dat zag er toch niet uit. En die andere, die ook nog kaal was, had een buikje en superveel borsthaar. Iew. Wie had zoiets? Later als zij een vriend had, hoefde hij dat echt niet te hebben…

Net op tijd zag ze de sausdruppel bijna vallen en ze kon haar bord er niet onder houden, die stond nog op haar bureau. Ze stak haar tong uit en hield haar hoofd schuin en wist de druppel net voor hij viel weg te likken. En toen…

Er was iets veranderd… buiten…

Merel keek naar buiten en zag de twee mannen naar haar wijzen. Ze lachten en stootten elkaar aan. De dikke met het buikje stak zijn hand op en toen de andere ook. Als vanzelf zwaaide ze terug, waarop de twee mannen nog harder lachten en heel erg vrolijk reageerden.

Shit. Merel ging snel weg bij het raam en baalde van zichzelf. En van de mannen, vooral van de mannen. Ze waren niet normaal. Waarom gingen ze geen vrouwen van hun eigen leeftijd lastigvallen?

Die middag keek Merel nog veelvuldig naar buiten. Soms kort, maar meestal heel lang. Spiedend naar die spierbundels. Van veilig op afstand zagen ze er nog steeds smerig, eng en gevaarlijk uit, maar het had toch ook wel iets interessants… Op haar laptop had ze tussendoor haar lievelingsverhaaltjes website open gezet: opwindend. Gisteren had ze hier een erg lekker verhaal gelezen over een sauna, ‘'Ik dacht dat dit niet mocht in de sauna',’ oei wat lekker geil was ze daarvan geworden. Snel inloggen… Haar toetsen typten haar stoute inlognaam: ‘hockeygirlzoektdaddy’, ze vond het zelf wel goed gekozen… Even later opende ze een verhaal wat ‘*Esmee en de Hoveniers*’ heette, het maakte haar minstens net zo geil, of beter gezegd: geiler dan ze al was en al snel zakte ze meer en meer onderuit op haar bureaustoel. Merel las het ene na het andere verhaaltje en maakte haar broek open en los. Het meisje liet haar vingers driftig en vaardig langs en tussen haar warm dampige plooitjes glijden. Hmmm…, dat was lekker. Na tien minuten lekker vingeren lag Merels broek op haar voeten, haar benen uiteen gebogen, waardoor ze er beter bij kon. Ze was nat, behoorlijk nat en een zoet weeïge geur dampte onhoog en maakte haar nog geiler. Klikklik…, volgende verhaal. Ze giechelde, zuchtte en kreunde, zich onbewust voorstellend dat zij dat meisje was in die verhalen, dat sterke, volwassen mannen met episch grote en lekkere stijve penissen dingen met haar deden… Haar vingers bewogen sneller en sneller, glipten in en uit, diep en dieper uit haar soppende kutje… Ahhhggg…, hmmm…

Haar eigen borstjes knedend en de combi met haar foute fantasieën, haar hand langs haar vulva, de vinger die steeds in en uit haar gaatje gleed, de nattigheid verspreidend over haar plooitjes, ‘aggghhh…, hmmm…’ Steeds driftiger bewoog ze haar vaardige vingers en duwde, wreef en verwende zichzelf naar een heerlijk orgasme… ‘ah, ja, ja…, jaaahhh… omg, jaaahhh…, hmmm…’

Jeetje, wat kwam ze lekker klaar. Ze moest echt even bijkomen. Achteloos veegde ze haar nattige vingers af aan haar shirtje. Ze haalde een aantal keren diep adem en veegde wat zweet van haar hoofd. Wow, wat was alleen thuis zijn toch lekker. Zeker met zo’n coole website!

Zo. Nu even lekker douchen. Merel kleedde zich haastig uit, zoals gewoonlijk deponeerde ze haar gedragen kleding in een hoekje van haar kamer en keek nog even voorzichtig naar buiten. Ah, ze waren nog bezig. Hmm, die spieren en die criminele tatoeages… hihihi. Maar: bah, totaal niet haar ding. Gelukkig had zij meer niveau en stijl. Ze kriebelde even langs haar blote tietjes en haar harde tepeltjes. Why the hell waren die zo hard? Afgeleid als ze was, frunnikte Merel even aan haar knetterharde knopjes. Hihihi. Haar handjes veegden wat langs haar schaamhaartjes. Ze vond dat altijd best kriebelig lekker aanvoelen… Ze twijfelde al een tijdje over afscheren, ze had bij de hockey gehoord en vooral gezien van andere meiden uit haar team dat afscheren eigenlijk wel moest. Nou ja, misschien… Opeens besefte ze dat ze naakt bij het raam stond. Ze keek op. Gelukkig hadden die lekkere gasten, euh… die vieze mannetjes het niet door. Dát zou pas gênant zijn!

Zo, en nu douchen! In haar blootje rende ze de gang over naar de douche.

Ze was blij dat die creepy mannen buiten waren en niet binnen. Ze waren eng! En raar…, ze voelde zich… euh, vies en bekeken door hen. Bah.

Dat was anders, toen Merel die middag een boodschapje ging doen. Ze zag daar gek genoeg niet tegen op. Sterker nog: ze had er zelfs wel zin in en in plaats van door de achtertuin, via het achterpaadje te gaan en de mannen zo te ontlopen, trok ze haar stoute, zanderige schoenen aan en liep door de voordeur en zo naar de enorme zandvlakte, waar de twee stoere, bezwete mannen nog steeds bezig waren. Ze keken gelijk op.

‘Hoi,’ lachte de donkere van de twee.

De andere man krabde aan zijn buik en legde zijn schep neer. ‘Geen fiets schoonheid?’

Merel bloosde meteen en omdat ze niet goed wist wat ze moest antwoordden, zei ze maar niks en keek nors voor zich uit.

‘Lachend ben je mooier hoor, meisje.’ De mannen lachten zelf om het hardst.

Merel wist een glimlachje op haar snoetje te toveren en keek toch even op. Ze zette haar eerste stap in het zand en wat eerst heel grappig en stoer leek, voelde nu opgelaten: ze wilde zo snel mogelijk doorlopen.

‘Ja sorry meisje, we zijn nog tot vrijdag bezig, dus hopelijk heb je niet te veel last van ons.’

‘Nee hoor,’ zei ze terwijl ze opzij keek.

‘Tot vrijdag?’ klonk ineens de doordringende, scherpe stem van Gerdien, de buurvrouw, die altijd overal een mening had en zich altijd en eeuwig tegen alles aan bemoeide.

‘Ja mevrouwtje, vrijdag, het is een heel eind en we moeten de hele straat doen…, die boomwortels hé…’

Gek genoeg was Merel blijven staan. De ergerlijke aanwezigheid van haar bemoeizieke buurvrouw gaf haar iets meer gevoel van veiligheid, ze was nu niet meer alleen met die twee crimineel ogende mannen. Ze luisterde naar de conversatie.

‘Tor vrijdag? En hoe moet ik dan met mijn fiets door al dat smerige zand?’

Het viel Merel nu op dat haar kutbuurvrouw daar met haar fiets stond en beide mannen geen aanstalten maakten haar te helpen, zoals ze dat met haar wel hadden gedaan. Ze zag dat de dikke buik haar een knipoogje gaf en ze moest nu toch wel lachen. Dit was echt grappig. En hoe zou dit aflopen?

‘We willen u wel optillen, maar ik denk dat u te zwaar bent en dan zakken we weg in het…’

‘Schandalig!’ sputterde ze nu uit, ‘dat breekt hier de weg maar open en dan die beledigende opmerkingen, ik zit toch helemaal niet te wachten op twee van die criminele getatoeëerde n***rs!,’ riep ze wild.

‘Ooo…,’ Merels oren tintelden en ze kreeg grote ogen. Haar buurvrouw zei gewoon het N-woord!

‘Hee hee mevrouwtje,’ zei de behaarde dikke, zijn donkere collega stratenmaker zei niks en lachte alleen maar, al keek hij wel lachend naar Merel. De dikke ging verder, ‘misschien keek u niet goed maar ik ben dat niet hé, hij is de zwarte man!’ Hij wees plagend naar zijn vriend, die het allemaal wel best leek te vinden en dichter bij Merel kwam staan.

Er ontstond een woordenwisseling, waarbij de stratenmaker met de lichtere huidskleur vooral rustig en grappig was (en oké: beledigend, maar dat was buurvrouw Gerdien ook en zij was begonnen vond Merel). Haar vuurvrouw sputterde en spoot vuur, ging steeds hysterischer en harder praten en liep uiteindelijk ploeterend door het zand, daarbij een spoor makend met haar wielen, waar de werklui weer wat van zeiden. Merel moest zo lachen.

‘Jeetje, is dat jouw buurvrouw?’

Merel knikte, ‘zo is ze altijd.’

‘Jeetje wat een buurt, arme jij…’

‘Nou wij zijn niet arm hoor,’ Merel begon bijna uit te leggen dat haar vader arts was en haar moeder advocaat, maar ze had al door dat ze het verkeerd begreep. Ze sloot haar mond, werd rood en schaamde zich.

‘Hee meisje, mogen we wat vragen?’

‘Ja, mag,’ zei Merel die zich inmiddels weer wat opgelaten voelde en zich dom voelde door net.

‘Ons water is op en…,’ de man knikte even omhoog naar de zon, ‘het is bloedheet, kunnen we misschien zo onze waterflesjes even bijvullen?’

‘O ja, ja hoor, natuurlijk meneer,’ zei de naïeve Merel, ‘maar ik…, ik ben zo terug, ik moet even boodschappen…’

‘Rustig, rustig, geen probleem meisje. We lopen niet weg, we wachten net zo lang op jou tot je ons kan bevochtigen… Als zo’n mooi, knap meisje ons nattigheid kan brengen, dan…’

‘Hee joh,’ zei de andere stratenmaker, ‘kap joh, ze is niet zo oud hé!…’

Merel bloosde, knikte en haastte zich met grote stappen over het zand. Ze was knalrood. Jeetje… die gasten waren echt erg. …Bevochtigen…, Nattigheid… Ze was niet gek, en zo klein was ze niet meer, ze wist dondersgoed wat ze bedoelden. Zulke grapjes werden op school vaak genoeg gemaakt, zet een stel pubers bij elkaar en alles werd dubbelzinnig opgevat.

Maar dat die mannen dat tegen haar zeiden, tegen zo’n jong meisje…, hoe durfden ze? Aan de andere kant, Merel had gezien dat hun flesjes echt leeg waren en het was ook echt heel heet. Ze giechelde nu opnieuw: *heet*…, ook zoiets. Ze moesten eens weten hoe heet zij soms was… Het meisje voelde gelijk een kleur opkomen en verbande de gedachte direct. Nee: Merel doe normaal, gedraag je. Ze keek nog eens achterom. Die gasten waren superfout, crimineel en oud. Veeel te oud. …En lekker, dacht ze nog giechelend…

Toen Merel terugkwam van de supermarkt stonden de zwarte en de witte man samen te praten in de schaduw van de eikenboom, die in hun voortuin stonden. Weer pauze? dacht Merel nog, die twee hadden voortdurend pauze. Werkten ze ooit wel eens?

‘Hoi schoonheid,’ begroette de donkere man haar.

‘Hee, we dacht al, die komt niet meer terug…,’ zei de bierbuik.

‘Tuurlijk wel,’ zei Merel.

‘Dat van dat water, dat kon toch echt?’

‘Ja hoor, zal ik het zo even halen?,’ antwoordde het meisje.

‘We lopen wel mee joh,’ zeiden ze.

O nee, dacht Merel, maar ze deden het echt.

Merel pakte de sleutel van de achterdeur onder de plantenpot vandaan, zonder daarbij rekening te houden dat de twee vlak achter haar stonden. Ze voelde zich opgelaten, zo met die twee stoere, gespierde volwassen mannen erbij. Bovendien roken ze licht naar zweet, al vond ze het niet perse vies ruiken, het had wel iets stoers en mannelijks… Maar die blote glimmende bovenlijven, al die spieren en tatoeages… als haar ouders wisten dat ze ze nu water ging geven. Omg, die zouden helemaal weird doen en allemaal stomme waarschuwingen geven. Helemaal niet nodig: oké, ze waren wat onopgevoed en asociaal met hun grapjes en opmerkingen, maar ze waren superaardig. Echt.

De deur ging open en Merel stapte de royale keuken in. ‘Euh…,’ stamelde ze. Wat nu? Die twee konden beter buiten blijven, de flesjes aangeven, dan kon zij… Maar ze stapten al mee naar binnen. Ze liepen gelijk naar de kraan en wasten hun handen. Om beurten lurkten ze voorover gebogen aan de kraan en vulden zelf hun waterflesjes al.

Merel zette haar boodschapjes op de aanrecht en stond er wat verloren bij.

De ene keek in haar tas, ‘zo meisje, ga je cupcakes maken? Dat lusten wij ook wel hé, Stanley?’

Die knikte. Hij heette dus Stanley. Hoe zou die andere heten?

‘Ik ga ze vanavond maken, met mama,’ zei Merel nog. Maar dat werd genegeerd.

‘Mag ik even naar de w.c.?’ vroeg de bierbuik nu.

Merel, die geen nee durfde te zeggen, antwoordde gelijk vriendelijk dat het mocht en waar het was. Ze bleef nu achter met de enorme stoere en er intimiderend uitziende donkere man. Stanley. Het werd even ongemakkelijk stil.

‘Hoe heet je eigenlijk?’

‘Merel.’

‘Leuke naam,’ lachte de donkere man. ‘En je bent…, hoe oud?’

‘Zestien.’

‘Leuke leeftijd. We vroegen ons al af hoe oud je was, ik dacht vijftien, Sjon dacht iets jonger. Dan had hij dus toch gelijk…’

Merel lachte maar wat opgelaten mee.

‘Sjon is zo terug hoor,’ zei de man. ‘Dan ga ik ook even, mag toch wel? Of willen jullie geen zwarte mannen op jullie witte w.c.?’

‘Nee, nee, tuurlijk niet, het mag…, echt, mijn ouders discrimineren nooit…,’ Merel lachte verlegen. Stanley en Sjon dus, dacht ze nog.

Stanley lachte. ‘Geen probleem meisje, eh… Merel… geen probleem hoor.’

Ze lachten nu allebei. Zo ongemakkelijk…

‘En… je zit nog op school? Neem ik aan?’

Merel knikte.

‘Welke klas?’

‘O, de vierde, vier gymnasium, ik heb een klas overgeslagen.’ Ze bloosde, dit klonk vast opschepperig.

‘Zo, slimme dame, nou zo intelligent zijn wij twee niet hoor,’ lachte Stanley.

Sjon kwam terug. ‘Verraadt hij nou dat we dombo’s zijn? Stanley, dat zouden we niet verklappen…’

Weer werd er gelachen. Merel ontspande al meer en meer en ze vond ze echt heel grappig.

Stanley verdween naar de w.c. en Sjon pakte een keukenstoel en ging daar op z’n gemakje op zitten. ‘Hé, hé, even bijkomen…’

Merel glimlachte.

‘Ik kan anders ook koffie zetten …of thee?’

‘Nou…’ Sjon keek wat rond. ‘Heb je anders een biertje?’

‘Euh ja, ja…, natuurlijk,’ zei het meisje. ‘Wilt u dat?’

‘Graag,’ zei Sjon.

Merel ging het gelijk halen en nam er uit gemak maar gelijk twee mee. Lekker handig, ze vond dat wel slim van zichzelf.

Sjon was eigenlijk heel gezellig, hij vroeg Merel naar van alles en nog wat en voor ze het wist zat ze te lachen en te giechelen om de grapjes die hij maakte en de gezichten die hij daarbij trok. Hij was zo grappig! Na een hele tijd kwam Stanley terug en toen die ook een biertje dronk vertelde Merel over haar hockey en haar andere hobby’s. Voor ze het wisten was er een uur voorbij en gelukkig keek ze toevallig op de klok, anders waren de twee oudere mannen nog binnen gebleven tot haar ouders al thuis kwamen. Dat gebeurde nu niet. Nét niet.

Toen Merel daarna op haar kamer kwam en naar buiten keek, hoorde ze haar ouders net thuiskomen. Buiten stonden Sjon en Stanley met wat stenen te sjouwen en keken vrolijk lachend naar boven, naar het raam waar achter het meisje hen stond te bekijken. Ze zwaaiden wat over en weer en Merel voelde iets geks in haar onderbuik. Waarom vond ze die mannen zo gezellig en aardig? …Zo leuk? Ze waren oud, heel oud, ze waren veel te gespierd en veel te getatoeëerd en ze zagen er dus echt uit als twee criminelen. Toch genoot ze van al hun aandacht en van hoe ze praatten met haar, ze voelde zich zo gewaardeerd door de twee mannen, alsof ze haar ook echt leuk vonden en haar als volwassene behandelden. Een paar keer had ze gedacht dat het zelfs op verliefdheid leek, alsof ze haar lekker vonden, …geil… Maar nee, dat kon natuurlijk niet. Ze vergiste zich vast, ze was ten slotte nog veel te jong!

Maar er was iets anders, wat haar op was gevallen en toen ze weg liep bij het raam keek ze nog eens beter. Ja, het was echt zo: er lag zand in haar kamer. Als een soort spoor. Merel keek beter en het spoor liep helemaal van de trap naar haar kamer en bij haar bed, kastjes en bureautje. Shit…, daar lag haar laptop…

En ze waren dus boven geweest! Allebei of één van de twee? Wie zou er op haar kamer geweest zijn? En waarom? Vast Stanley, die ene keer bleef hij zo lang op de w.c… Wat zou hij of wat zouden ze gedaan hebben?

Zenuwachtig liep Merel op en neer. Ze had zelfs een veger en blik tevoorschijn gehaald en had daarmee alles snel weggeveegd, tot en met de trap aan toe. Wat moest ze nu? Miste ze iets? Ze kon niets bedenken, het leek er op, dat alles nog op zijn plek stond. De kast?

Merel keek erin, het leek er wel op alsof iemand de stapeltjes met haar bh’s en onderbroeken wat had verschoven, of was dat verbeelding? Hmmm…

Ze dacht even na. Haar laptop? Ze pakte hem van haar bureau en klapte hem open. Shit…

Merels hart stond stil en het leek ook niet meer van plan te zijn weer op te starten. Een knoop hoopte zich samen in haar buik. S H I T. Toen snakte ze naar adem en haar lichaam schokte. Kut. Serieus kut! Haar laptop stond open bij haar zoekgeschiedenis, bij een stoute verhalensite; opwindend…, een site die ze af en toe bezocht en dan lekker wegdroomde in foute fantasieën en ondeugende verbeeldingen. Ze kon zich niet herinneren haar laptop zo achter gelaten te hebben. Toch? Of… wel? Merel twijfelde. Had zij de laptop zo achtergelaten, zonder vergrendeling en op haar zoekgeschiedenis? Ze had die website wel bezocht, maar… Een gevoel van paniek golfde door haar heen, ze probeerde het zich goed te herinneren, maar… Verdikkeme, en mama die de hele tijd van beneden riep. Getergd stierde het pubermeisje naar haar kamerdeur. ‘JAHAA, wat is er nou?’

Mama wilde weten of ze ook een tompouce wilde. Ja, dat wilde Merel wel. Uiteindelijk kreeg ze beneden nog een berisping voor haar brutale reactie van net, allemaal bezorgde vragen over of het wel goed gegaan wast thuis en uiteindelijk zaten papa, mama en dochter aan de tompouce. Alles leek tevreden en perfect.

…Maar het zat onze Merel toch niet lekker…