Toen die Jari veel te laat binnen kwam en een stoel pakte om pal naast mij te komen zitten was ik verbaasd. Hij introduceerde zich voor de rest van de workshop als Jari Vyborski, in luid en duidelijk Russisch . En zei toen zachtjes tegen mij: ‘Ik zag u op de deelnemerslijst en had u gecheckt op LinkedIn. En die eh… sexverhalen van u op die ‘exciting’ website vond ik geweldig! Dus ik dacht, bij u wil ik zitten.´ Hij keek me aan met indringende ogen, ik denk grijsblauw. Eind twintig, begin dertig? Moeilijk te schatten. Hij praatte zachtjes verder: ‘In Rusland noemen ze me soms Chinees. Klopt niet, ik kom uit Karjala, vroeger Fins ten westen van Sint-Petersburg.’ Bleek gelig gezicht, zwart sluik haar en toegeknepen ogen. Hij schoof zijn stoel aan, onder tafel legde hij even zijn hand op mijn dij.

Elke twee jaar was er het Congres van het Slavisch Instituut in Berlijn. Vanaf de jaren tachtig, nog in de DDR tijd ging ik naar dat evenement, altijd in de grote, monumentale Russische ambassade. Unter den Linden. Brandenburger poort. Prachtige plek. Met workshops, lezingen, films, voorstellingen, persoonlijke contacten en goed van eten en drinken. Je hoorde daar Russisch, Pools, Bulgaars, Slowaaks, Oekraïens en talen van de Balkan. Als vertaler Russisch voor mij een paradijs. Ook schrijvers, cultuurbobo’s en soms een journalist kwamen daar. Maar nu, voorjaar 2023 was het anders. Het Slavistencongres werd nu in de Tsjechische ambassade gehouden. Vanwege de oorlog niet meer te gast bij de Russen.

Een half uur pauze vanaf half elf. Jari, slank, lang, glipte sneaky langs de rij bij het buffet. Hij kwam met een hoog theeglas met dubbele koffie en een taartbordje volgestapeld met appelflappen, blini’s en koffiebroodjes bij mij aan tafel zitten. De bult in zijn broekzak was een appel. ‘Heb jij niet ontbeten of zo?’, vroeg ik en hij knikte ja met een grijns. ‘Gisteravond kwam ik aan. Ik vond nog een hostel in Strausberg, net buiten Berlijn. Ver weg, goedkoop en met alleen maar jonge Russen. Ik vond het daar niet fijn, werd meteen uitgehoord door een oudere Rus met een eigen kamer. Wie ik was, waar ik vandaan kwam, hoe ik er door was gekomen en dat ik niet in de dorm, maar bij hem op kamer kon slapen. Vanmorgen meteen uitgecheckt, voordat ik daar verlinkt wordt. Wegwezen, dacht ik. Zeg, welke workshop doe je hierna?’

‘Dan zit ik bij Bulgaars en Macedonisch. Helemaal boven op vier.’

‘Ah! Dan ben ik – hij keek op een plattegrond - denk ik daarnaast bij Sloveens. En kunnen we afspreken…’ Hij keek mij indringend aan: ‘Op het eind van de gang op vier is een ‘bathroom’ , die heb ik toen ik hier aankwam even bezocht om mij op te frissen. Daar ben ik om…. eh…. 11:35. Dan kom jij ook en kunnen we elkaar even…. eh… vasthouden, oké? Oké, ja? Dus vijf over half!’

Ik wou niets liever. Toen ik de toiletruimte binnenkwam, stond Jari uit het hoge raam te kijken, met zijn kont naar achter. ‘Geweldig, eindelijk in Berlijn! Altijd al gewild: magisch!’ Ik stond al achter hem, liet mijn handen onder zijn hoody, shirt en hemd glijden, had een tepel te pakken. Hij moest mijn harde wel voelen tegen zijn billen. Hij draaide zich om, zijn ene hand ging naar mijn kruis, de andere in mijn nek en hij trok mijn hoofd naar zijn mond.

Een smeltende tongzoen van hem en ik proefde gulzig van zijn lippen, zijn neus, zijn tong en vol in zijn mond. Mmmm! Godsamme wat heerlijk! Ik trok hem stevig tegen mij aan: een lenig, pezig, gespierd lichaam en zijn pik voelde ik hard en heet schuren langs die van mij. ‘Vijf minuten, hè, vijf minuten anders gaan wij opvallen!’ Net te kort om hem zijn broek omlaag te trekken en hem te pijpen en ook toen hij mijn broekriem wilde losmaken, bedachten we toch maar verstandig te zijn. Hij ging de WC uit, drie minuten later ik ook. We hadden camera’s in de gang gezien.

‘Zeg, ken jij die twee jonge Russinnen misschien van twee jaar geleden?’, vroeg hij mij tijdens de lunch. Hij knikte met zijn hoofd naar twee sexy, vet opgemaakte vrouwen, die bij de afhaalbalie stonden te flikflooien met een veertiger, die ik wel kende van 2019, een schrijver uit Belarus, die nu in Leipzig woonde. Nee, ik miste een aantal bekende Russen van vorige conferenties. Gecanceld misschien? ‘Poetinhoeren zijn dat,’ mopperde Jari zachtjes. ‘Totaal geen verstand van Tolstoj, Toergenjew, Dostowjeski. Weten niks van Navalny. Alleen maar uit op uithoren, spioneren en desinformatie. Kijk nou wat ze doen!’ De ene streek de schrijver over zijn schouder, de ander gaf hem een knietje tegen zijn dij.

Jari voelde zich niet op zijn gemak, dus ik stelde hem voor snel te eten en een half uurtje de Mall of Berlin in te lopen, die zich schuin aan de overkant van de ambassade bevindt. Tussen alle mannenmodezaken was het daar aangenaam druk. Daar vertelde hij veel over zichzelf.

Opgegroeid bij grootouders in Karjala. Kent Fins en Russisch. Literatuurstudent. Bang om van de straat geplukt te worden en naar het front in Oekraïne gestuurd te worden. Bi, en vooral gek op oudere types (ook vrouwen die hem laten komen). Van de winter over het ijs van het Peipusmeer naar Estland gevlucht. Verstopt in een vrachtwagen door een Estische chauffeur bij de overtocht naar Zweden. Vier nachten verwend, nou ja gewoon misbruikt door een Zweedse trucker die hem mee kon smokkelen op de veerboot naar Rostock-Warnemünde. En eindelijk: gisteren met de trein naar Berlijn.

‘Maar door dat gelazer gisteravond voel ik me tussen Russen niet veilig. Die ene Poetinhoer vroeg mij in de foyer nog: ‘Heeft u een accreditatie voor deze Slavistenmeeting? Want waar is uw badge? U had bij de workshop Sloveens een handgeschreven naambordje op tafel?’ Hoe kan dat kutmens dat weten?? Zij wás daar niet eens! Wie houdt mij hier in de gaten?’ En dan, hij hield mij even tegen, keek mij met zijn lieve grijsblauwe ogen aan: ‘Zou ik niet bij u, bij jou kunnen overnachten?’ Ik druk hem heel stevig tegen me aan. We omhelzen elkaar stevig. Nee, zoenen midden in de Mall, dat maar niet.

Dat Jari ’s middags niet meer op de conferentie was, viel niemand op. Maar nu was ik hem kwijt, dat lekkere joch! En hij heeft mij hunkerend achtergelaten. Shit! Ik had geen nummer van hem, zag hem geen één keer zijn mobiel checken. Niks op papier. Ik vroeg nog bij de organisatie of ‘Jari Viporski’ op de deelnemerslijst stond. Nada, niet dus. Ook de volgende ochtend op het Slavistencongres was hij niet aanwezig. Ik kon wel janken.

Dan: in de thee- en koffiepauze in de middag stond hij opeens naast mij met een nette broek aan, een overhemd en een leren jasje. ‘Heb je een half uur tijd voor iets lekkerders dan koffie met een blini?’ vroeg hij grijnzend. Ik knikte en liep zijn grote stappen achterna. ‘Wat heb je gedaan vanmorgen?’, vroeg ik hem. ‘Ik was in West, zijstraten van de Kurfürstendamm. Bij de Humana kocht ik deze mooie tweede hands kleding en ik was een beetje op zoek naar werk en onderdak.’ ‘En wat zit er allemaal in die zware rugzak, ook daar gekocht zeker?’ ‘Ja’, zei Jari, ‘mijn oude vieze kleren zitten erin en nog wat nieuwere kleding en de rest van mijn spullen.’

Ik keek hem verwijtend aan: ‘Ik had helemaal niks van jou, geen nummer, geen gegevens, geen…’ ‘Ik heb geen telefoon’, zei hij snel, terwijl wij overstaken. ‘Hè?? Geen telefoon?’ Ik keek verbijsterd. ‘Nee, voordat ik over de grens was in Estland heb ik de Simkaart uit mijn mobiel gehaald en mijn SDkaartje. Die heb ik allebei nog. Maar mijn telefoon heb ik weggegooid.’ Met grote stappen waren we aan de overkant beland, in de Berlin Mall met al die mannenmode. ‘Ik wil niet getraceerd kunnen worden, nergens!’ zei hij indringend. ‘Maar, als jij geld opneemt, kunnen ze weten waar jij bent’, zei ik.

Hij liep naar de lift, die naar de P-Garage ging. Op niveau drie stapten we uit en hij stapte op de WC’s af. ‘Heb jij een pasje? Om te betalen? Alleen met een pasje kom je erin of met je parkeerticket.’ Ik keek hem vragend aan. Zei hij: ‘Nee, ik heb geen pasjes, alleen contant geld en dat kan hier niet. Dus nee, ik neem nooit geld op, want ik heb genoeg contant bij me. Met mijn opa in Karjala heb ik alles, echt alles voorbereid om ongezien weg te komen uit Rusland. Een keer per week gebruik ik iemand anders telefoon om hem een SMS-je te sturen. Dan weet hij dat ik leef en waar ik ben. En hier in Berlijn bij een afhaalpunt van UPC kan ik maandag een pakketje ophalen. Met een boek en weer extra contanten.’

We stonden al binnen, hij draaide direct de deur op slot. Het was er schoon, licht en lekker warm door een installatie die aangrenzend stond te zoemen. Hij ging door z’n knieën, maakte mijn broekriem los en trok in één ruk mijn broek en oranje boxer omlaag. Mijn pik was nog slap, maar in no-time kreeg hij hem hard door er heerlijk aan te trekken en te zuigen. Uit een klein tubetje kneep hij wat gel om met zijn middelvinger in mijn sterretje te prikken. Zijn andere hand reikte omhoog, tussen mijn kleren en streelde mijn zachte buik. O man, dit is goddelijk, wat doet die gast dat heerlijk! ‘Lekker?’ ‘Heerlijk!’ En hij ging verder en zei dingen in het Russisch die ik nog niet kende, maar vast wel ruig en geil waren. Ondertussen liet ik zijn gladde zwarte haar door mijn handen glijden, greep hem stevig bij zijn schouders, toen bij zijn hoofd. Ik dwong hem mijn pik in zijn mond te houden, hij deed zijn best om heen en weer te gaan, wrong zich los en hapte naar adem. ‘AAHghh! Fokking lekker dit! Mmmmwah!’ En weer hapte hij toe, wreef nu met beide handen onder mijn kleren.

Opeens stond hij op, gooide zijn bovenkleding af en draaide mij hardhandig om, zodat ik met mijn ellebogen op de wastafel kon leunen. In de spiegel zag ik zijn pezige bovenlijf en harde tepels. Hij maakte mijn gaatje nog gladder met zijn middelvinger. Hij maakte zijn broek los, trok zijn stijve pik tevoorschijn en toen werden wij gestoord door gerammel aan de WC deur.

Jari haalde zijn schouders op. ‘Laat maar, we kunnen gewoon…’ Maar een boze gebiedende stem – ik verstond het Duits luid en duidelijk – zei dat wij er direct uit moesten komen of dat hij anders de deur zou openmaken. De garagewacht had ons gespot door de camera’s in het trappenhuis. Jari was vliegensvlug in de kleren, glipte door de deur toen de garagewacht die opende en ging er vandoor. Ik stond daar lullig in mijn onderbroek en mijn broek omlaag. ‘Verdwijn! Wegwezen hier! Geen drugs toch, hè? Die rugzak, neem die mee alstublieft! Abhauen!’

Ik sjouwde maar terug naar de ambassade. Nu was ik hem weer kwijt: ik ging maar wat internetten in de mediatheek. Ha, maar ik had zijn rugzak, dus…., toen de middagworkshops ten einde liepen? Daar stond Jari bij de ingang en ik gaf hem zijn zware rugzak. ‘Ja sorry, ik wil echt niet gesnapt worden.’ Hij glipte naar binnen toen door de andere deur iemand naar buiten ging. ‘Ik ga gewoon meeëten?’ vroeg hij en wij liepen alvast naar het dinerbuffet. Met een officiële badge – waar had hij die vandaan? – en zijn nu nette kleren viel hij deze keer niet op. Ik besloot hem mee te nemen naar mijn verblijf in Kreuzberg. Vanaf U-Bahnhof Mohrenstrasse waren we al snel in de Bergmannstrasse. Ik wees naar de bovenste ramen van een statig huis: ‘Dat is mijn plek, welkom jongen!’

Vlot ging hij de 17 plus 10 keer 10 treden omhoog naar de vijfde verdieping. Zijn rugzak was blijkbaar geen probleem. Ik stond zoals altijd even uit te hijgen daarboven en liet hem binnen in onze Wohngemeinschaft. Berndt, de medic waarvan ik wist dat hij bi is, was niet thuis. Dieter, een andere huisgenoot zou een lang weekend weggaan. En Giancarlo en vriendin, van wie ik de kamer huurde waren zes weken naar Costa Rica. Jari bekeek nieuwsgierig alle kamers – hé, hier is nog een kleine kamer over voor mij? – de woonkeuken en de badkamer. ‘Gaaf! Cool hier! In Sint Petersburg woon ik in een Kommunalka met twaalf bewoners, één woonkeuken, één plee en één douche. En dit, voor jou, is een mooie kamer, zeg!’ Hij hing al uit een raam, keek naar de overkant, omlaag in de levendige Bergmannstrasse en naar opzij naar de Marheineke markthal.

Mijn kamer heeft een grote comfortabele matras op een soort pallets als onderstel. Er staan een paar grote planten. Een heerlijke hangbank, tafel voor mijn laptop en zo. Een grote passpiegel, waarvoor ik me gisteravond had zitten aftrekken. Jari pakte de halters naast mijn bed en tilde met gemak de twee keer 15 kilo. ‘Ah! Lekker trainen elke ochtend? Maar Axel, zullen we nu, nú eindelijk…..’

Hij gooide zijn leren jasje op de bank en deed snel zijn bovenkleding uit. Dan had hij opeens alleen nog een felblauwe jockstrap aan waar zijn stijve pik bijna uitbarstte. Hij hielp mij nog sneller uit de kleren te komen, stroopte mijn oranje boxer af en greep mijn lul die al stijf werd. ‘Mee! Naar de bank en op je knieën daar, oké?’

Ik wou niks liever. Die leren bank was er gewoon voor gemaakt, leek wel. Ik ging op mijn knieën, mijn voeten staken over de rand, mijn hoofd plantte ik tegen de rugleuning. Mijn billen omhoog. Ik gaf mij helemaal over aan zijn stevige massage, van mijn nek en schouders, mijn flanken, mijn billen. Natuurlijk greep hij onder me door, streek over mijn buik en beetje hangende tepels, en wilde mij aftrekken. ‘Wacht even. Ik pak wat gel.’ ‘Heb ik ook naast mijn bed, een tube glijmiddel, pak die maar.’

‘Dit ook?’ Hij hield mij poppers onder mijn neus en begon mijn pik af te trekken en mijn gat in te smeren. Ik gromde van ja, werd sowieso al ontzettend geil van zijn aanpak. Hij sloeg me met platte hand hard op mijn billen. ‘Hou je hiervan, hé? Zeg eens!’ Ik gromde weer van ja en meteen ging hij tekeer: wel twintig, dertig keer spanks achter elkaar, steeds harder tot ik au zei. Toen floepte hij zijn pik uit zijn strap en tussen mijn eigen ballen doorkijkend zag ik hem in de aanslag.

Zijn glimmende eikel kwam naar voren, drukte tegen mijn gat. ‘Lekker zo? Snel? Langzaam? Hard of…? Zeg maar!’, vroeg hij. ‘Rustig aan’, kreunde ik, ik voelde mijn billen nog gloeien van de slagen. ‘Oké dan, gaat ie komen, Axel!’ Kalm drong hij binnen, stukje bij beetje, tot ik zijn schaamhaar voelde kriebelen tegen mijn kont. Diep zat hij in mij en bewoog rustig, maar krachtig heen en weer, ging meer rechtop staan en trok mij aan mijn heupen wat omhoog. Nog intenser voelde ik zijn schacht op en neer gaan. Hij stootte een paar keer hard, hijgde: ‘Zal ik in je spuiten? Of wat wil je? Over je heen? In je mond?’ Ik kreunde: ‘Even los nu, Jari, ik wil je zien! Zien als je op me spuit, oké?’ Hij trok zich terug, ik draaide mij op mijn rug en lag wat ongemakkelijk met mijn hoofd, maar hij draaide mij languit op de bank. Duwde mijn benen ver naar achteren en stootte nogmaals bij mij naar binnen.

Weer langzaam heen en weer, gleed zijn pik in en uit, bijna helemaal uit mijn gladde anus, terwijl hij mij lieflachend aankeek met zijn grijsblauwe ogen. Ik zag, ik voelde gewoon dat ie ging klaarkomen. Hij trok bliksemsnel zijn pik eruit, de eerste stoot landde tussen de haartjes op mijn borst, een paar stralen op mijn gezicht en een kwakje op de bank. ‘Ach, is toch leer, niks aan de hand’, zei hij en toen verrast: ‘Hé, kijk nou!’ Zijn hand greep in de spleet van de bank. Met een grijns trok hij een kleine glanzend roze vibrator tevoorschijn. ‘Ha, ha, voor Giancarlo’s vriendin? Of voor hemzelf, als zij hem verwent? Of voor lieve Berndt? Ha, ha!’ We konden er lekker om lachen, gingen staan om nog even te knuffelen. We keken uit het raam over de daken van Kreuzberg, die rood kleurden door de avondzon. ‘Ga mee onder de douche,’ stelde ik voor.