Natuurlijk moest haar kleding in de was, maar eigenlijk was dat iets waar ze dan nu niet op had gerekend. Mirjam had zich zo vrij gevoeld om in Zuid-Limburg te blijven en niet naar de Hofstad terug te rijden in afwachting op haar aanwinst. Doordat ze haar verleidelijke krachten had gebundeld richting de verkoper, was ze nu in een luxe kamer van een hotel in Epen terecht gekomen, waarbij zijn vrouw niet moest weten dat hij haar kosten voor het verblijf geregeld had.

Mirjam was als dame met aanzien niet in de positie dat iemand ook maar iets voor haar voor hoefde te schieten, maar genieten deed ze er wel van. De man had wel door dat zij wel wat te spenderen had, maar doordat zij voor die prachtige, klassieke vuurrode Alfa Spider Duetto van de tweede helft van de jaren ’60 ging, deed hij wel moeite voor haar. Toen de vrouw van de verkoper haar nog had gewezen op die blinkende, zwarte Porsche Panamera, had Mirjam die zo goed als nieuwe bak afgewezen door simpel te stellen dat die Alfa een wagen met een verhaal was. Dat die dame dat verhaal niet hoefde te weten, was maar goed ook.

Doordat zij zich totaal niet voorbereid had hierop, moest ze improviseren. Normaal was Mirjam wel uitgebreid beneden gaan genieten van het diner, het terras en de algemene gezelligheid. Ze had namelijk niet eens moeite om haar vioolkunsten voor heimwee te laten zorgen. Ze dacht er niet eens aan. Doordat ze zowel morgen als overmorgen ook met deze zwarte jurk van korte stof moest doorkomen, moest die wel gewassen en gedroogd worden.

Nadat ze zichzelf slechts een eenvoudig hoofdgerecht had gegund met een keurig glas witte wijn waarbij de zuren mooi aansloten bij wat er op haar bord te vinden was, was ze naar haar kamer gegaan. In alle andere gevallen was ze dieper op de wijn, die ze niet kon plaatsen, ingegaan, maar haar jurk had de aandacht. Ze had de deur nog maar net dichtgedaan toen haar jurk over haar hoofd ging. Snel liep ze naar de badkamer, zette water in de wasbak en liet de stof weken.

Mirjam liep vervolgens in haar string dieper de kamer in. Ze had de waterkoker al gevuld en aangezet toen ze besefte dat ze eventuele hotelgasten van De 4 Jaargetijden wel een heel vrijgevig beeld schonk. Mirjam lachte in zichzelf. De avond was gezien de tijd van het jaar nog niet gevallen dus gold dat een eventuele hotelgast van de overburen wel heel specifiek door de ruiten moest kijken naar haar. Daarom besloot Mirjam niks te ondernemen tegen het zicht, mede ook omdat haar lichaam dichterbij de ramen alleen maar beter zichtbaar zou zijn. Daarom liet ze zich daarna op het bed zakken met haar kop thee op het nachtkastje en haar telefoon in haar hand. Wat was de laatste keer dat ze ergens had overnacht zonder haar viool op de kamer te hebben?

‘Auxerrois?’

‘Nee, het was een Gewürztraminer van eigen hand.’ De grijzige man van een leeftijd waarop hij vast niet lang meer hoefde te werken, althans, zo schatte Mirjam hem in, liep naar de bar en kwam terug met de fles. ‘Domein Steenberg. De Gewürztraminer is een verrassende explosie van smaak. Het citrus wordt door velen opgehaald, maar gisterenavond dus geserveerd vanwege de subtiele zuren die mooi bij het eten pasten.’

Mirjam knikte. ‘Goede keuze. Ja, goede keuze,’ alsof ze zichzelf moest bevestigen terwijl ze naar het etiket staarde. ‘Maar, ik bedoelde eigenlijk dat ik benieuwd was naar de Auxerrois. Er zijn niet veel die zich er nog aan wagen, blijkbaar, maar ergens wordt ook gesteld dat deze druif met geschiedenis karakter heeft én hier dus goed gedijt.’

De man knikte. ‘Mee eens. Ik heb hem niet, maar mocht je willen, kan ik wel wat voor je regelen. Hoe zit je in je tijd?’

‘Zoals je weet, of misschien weet, zal ik hier voor twee nachten verblijven. Mijn auto is morgen gereed.’

‘Oké, wacht even.’ Hij liep weg naar het kantoortje. Mirjam was nog maar een paar happen verder aan haar ontbijt toen hij alweer aan haar tafel stond. Terwijl hij een elegant wijnglas vulde met een slok witte wijn vertelde hij dat ze over een uur zou worden opgehaald en dan meer van de Auxerrois zou kunnen ervaren. Mirjam dankte hem, pakte het glas, walste en snoof het op.

‘Chenin Blanc?’ zei Mirjam nog haar slok op zich in laten werkend.

De man glimlachte. ‘Riesling. Ook van eigen bodem.’

Mirjam keek hem verbaasd aan. Tijdens de SDEN2 had de cursusleider, haar beminnende wijnviking, haar meermaals Riesling voorgezet, maar toch leek deze anders. Ze kon het erg waarderen. Terwijl ze hem bekende alleen bekend te zijn met wijn van deze druif van Oostenrijkse en Duitsland, schonk hij haar glas een normale hoeveelheid in. Nadat ze die in haar hand had genomen, vertelde hij dat ook Zuid-Limburg haar Riesling heeft, evenals de Elzas. Die laatste wist Mirjam eigenlijk wel, maar had ze niet scherp. Daarna herhaalde hij de tijd van inmiddels minder dan een uur weg, om zich weer bij zijn vrouw te voegen voor de werkzaamheden in het rustige, mooie hotel.

Nadat Mirjam het goed verzorgde ontbijt achter zich had gelaten en zich weer even op haar kamer terug had getrokken, staarde ze wat uit het raam. Met een glas water in haar hand zag ze menig wielerrenner op de weg onder haar het plaatsje uitrijden, ongetwijfeld de weg inzettend richting Vaals, of Vijlen. Ze was blij dat met enige hulp van de föhn haar jurk weer ontdaan was van haar actie van de dag ervoor. Haar mondhoeken krulde op bij die gedachte. Had ze dat echt gedaan?

Nadat ze kort beneden een praatje had gemaakt met een van de medewerksters, welke gezien haar tongval duidelijk niet ver hier vandaan kon komen, werd ze door de man van de wijn geïntroduceerd aan een jongeman. Mirjam nam hem snel in zich op. Hij moest van de dertig nog niet hebben aangeraakt, een goede levensstijl onderhouden en iemand om hem heen hebben die hem goed kleedde, of gewoon zelf smaak hebben. ‘Francesco.’

‘Klinkt niet Limburgs,’ zei Mirjam terwijl ze hem de hand schudde, zonder haar handschoen uit te doen.

‘Klopt, ergens nog Italiaanse roots.’

‘Mooi, Mirjam. Aangenaam.’

‘Francesco zal je meenemen naar een locatie waar een van de oudste wijndomeinen van Nederland en naar mij bekend sowieso de oudst producerende,’ zei de man hen daarna achterlatend.

‘Apostelhoeve.’

‘Juist. Klaar voor, mevrouw.’

‘Zeg maar Mirjam, mevrouw klinkt zo…’

‘Oud? Zie het als wijn. Rijping is essentieel.’

Mirjam moest lachen om de opmerking van het broekie, waarna ze naar de auto volgde. Een grote Volvo XC90 met een hagelnieuw kenteken reed hij vervolgens met speels gemak naar de bestemming die zij inmiddels al geraden had.

Mirjam keek verbaasd op toen ze niet de wijnranken van de Apostelhoeve trof, maar een wit chateau-achtig gebouw met donkere pannen als bijna sprookjesachtige dakbedekking. Haar gevoel zei haar echter dat ze niet ver van die wijngaarden moest zitten en gezien de man van het hotel erg prettig en vertrouwd was geweest, besloot ze gewoon haar fluwelen handschoen om de klink te leggen en het portier te openen. Het grind knisperde onder haar pumps. Even trok ze haar jurkje goed om haar lichaam, waarna ze Francesco volgde.

‘Nee, ik ben niet de eigenaar of familie van de wijngaard, maar hier komt veel samen. Vandaar dat de collectie hier u tong zal strelen op een manier die ongekend is voor Nederland en die u zeker zal bekoren.’

‘Misschien dat je dan best hoogdravend ben,’ glimlachte Mirjam naar hem. ‘Daarbij zou deze mevrouw het op prijs stellen niet benaderd te worden met u.’

‘Oké, wat jij wilt.’ Francesco was duidelijk een beetje uit zijn element gebracht en dat was precies ook wat Mirjam wilde.

Nadat hij haar naar de kelder had geleid middels een gang en trap vol foto’s en verhalen waarbij menig keer halt had gehouden om de verhalen ook een podium te geven, ging Mirjam aan een robuuste eikenhouten tafel van flinke omvang zitten. Het matige licht aan de randen van deze kelderruimte toonde vele wijnen. Fransesco zette een paar wijnglazen op tafel, liep weg en kwam terug met een fles. Hij schonk in twee glazen wat in en gaf vervolgens één van die twee aan Mirjam.

‘Terwijl ik je verbazing zie over de kleur, die misschien wat goudgeel te noemen is, kan ik je zeggen dat de Auxerrois een druif is die inmiddels in Limburg onder de kenners als klassiek wordt beschouwd. Hij gedijt hier goed en wie van mooie, complexe witte wijnen houdt, zal dit goed kunnen waarderen. Ik denk dat de geur al genoeg over het karakter zegt.’ Francesco snoof daarop flink de geur van de inhoud van zijn glas op, om vervolgens zijn glas wat heen en weer te schudden en een slok te nemen.

‘Ik ben onder de indruk,’ zei Mirjam, nadat haar slok op was en haar glas zonder vragen opnieuw gevuld was. ‘Ik waardeer je kennis die je wilt delen en deel daarbij je mening dat het op een fijne manier complex is.’

‘Dan ga ik iets halen wat nog mooier is.’

‘Wijn?’

‘Wat dacht je dan?’

Mirjam glimlachte naar hem. ‘Ik ben benieuwd.’

Toen Francesco terug was en de Cuvée in een nieuw glas schonk, zag Mirjam de fonkeling in zijn blik. Of het kwam door de mystiek van deze wijnkelder in dit chateau waar menig Limburger met aanzien op gezette tijden aanwezig was om de juweeltjes van hun wijnen te genieten, door het onderschatte karakter van de Auxerrois of dat het Francesco’s elegante voorkomen zelf was, kon Mirjam niet plaatsen, maar hoe meer hij praatte, hoe meer ze aan zijn lippen hing en de neiging kreeg om hem te zoenen. De Cuvée was, en dat moest Mirjam wel bekennen, een geweldige blend waarvoor ze woorden tekort kwam, maar haar gedachtes kwamen dat ook als het om Francesco ging. Ze zag in deze gastheer een jonge, zuidelijke variant op Ronald, haar wijnviking, maar dan zonder die woeste haren.

Mirjam betrapte zichzelf dat Ronald echt wat bij haar los had gemaakt. Haar gedachtes sloegen op hol en nadat ze sinds tijden ineens in korte tijd met twee mannen geneukt had, want zo voelde het omdat het pure lust was geweest, dacht ze ook nu aan seks. Ze kreeg de neiging haar dijen niet bijeen te houden, wat niet eens erg was, gezien hij dat niet kon zien. Ze voelde de warmte van haar intieme zone meer en meer de aandacht vragen en doordat tussen al het proeven door er meer gedeeld werd, voelde ze een bepaalde aantrekkingskracht bij Francesco. De Limburgse gastvrijheid op tafel, die buiten de wijn zich kenmerkte is wat lokale kaas, worst en brood, wilde ze van hem voelen. Terwijl hij vertelde over de wijnen, de druiven en de kenmerken die het Limburgse land hieraan gaven, proefde zij bij elke slok meer en meer lust.

‘Mag ik een kijkje nemen?’ De vraag van Mirjam volgde na het zoveelste glas en toen het Limburgse rood al bereikt was. Francesco had haar gezegd nog iets speciaals te hebben wat alleen in het bergdorpje zelf te verkrijgen was. Natuurlijk wist Mirjam al waar hij op doelde, maar ze wist ook dat ze zelf nog nooit een Bergdorpje genoten had. Daarvoor mocht ze wel met hem mee de kille gang aan de zijkant van de kelder in, daar waar vele flessen lagen om op een zeer stabiele, koele temperatuur tot rijping te komen. Mirjam merkte dat ze hem steeds vaker aan begon te raken en dat hij dat niet erg vond. Aan het eind van de gang draaide zij zich om en vonden hun lichamen elkaar zonder dat hierover gesproken werd. Zijn handen om haar taille voelden alsof ze hier al de hele tijd naar verlangd hadden en zijn zoenen waren duidelijk meer dan plichtmatig. Onder elke andere omstandigheid had Mirjam deze keldertemperatuur willen vermijden, maar dat achter haar de rits van haar jurk misschien te snel naar beneden was, vond ze nu niet erg.

Haar handen waren op zijn rug en haar been om hem heen. Haar onderlichaam schuurde al tegen zijn kruis, voelend dat hij daar ook iets mocht ontkurken. Toen hun tongen elkaar vonden, drukte haar kruis zo hard op zijn pantalon, dan zijn erectie tegen haar slipje smeekte om bevrijd te worden. Onhandig deed ze dat met haar linker handschoenen.

Terwijl zijn handen steeds meer huid van haar rug in contact liet komen met de temperatuur van de wijnkelder, dacht Mirjam aan hoe dankbaar ze haar vriendin wel niet was. Het ene avondje van de SDEN1 had haar niet alleen het vervolg van de SDEN2 gebracht en ook niet alleen de kennis van wijn. Het had haar een vuur in het leven gebracht die haar echt liet leven. Nu was ze in handen van een jonge wijnkenner die er duidelijk geen moeite mee had om haar hier in de donkerte van deze gang tussen wijnen die alle rust verdiende uit de kleren te werken voor een wip.

Zijn erectie stond al met de Italiaanse trots omhoog, gedreven door haar fluwelen hand tussen hun lichamen in. Mirjam kreunde nog voordat deze passie toe was getreden tot haar. Langzaam vertrok zijn broek met zijn boxer naar zijn enkels, geheel vrijwillig aangetrokken door de zwaartekracht. Mirjam voelde zijn handen op haar rug en ondertussen bewogen hun onderlichamen al tegen elkaar alsof ze al één waren. Francesco gleed met een hand verder naar onderen, trok haar jurkje ook daar naar haar taille, waardoor het stofje letterlijk alleen nog om haar middel hing. Kort daarna was haar beha ook buitenspel gezet en voelde ze zijn hand tussen hen in ruimte maken om haar natte string opzij te trekken. Maar goed dat hij niet wist dat die string na gisteren vergeten was bij de was.

Mirjam voelde haar tepels reageren op zowel de kou als de opwinding. Het resultaat van deze liefdesknopjes mag duidelijk zijn. Ze deinsden mee op hun bewegingen waarbij Mirjam bij elke wrijving van zijn lid tussen haar dijen vurig hoopte dat hij niet alleen van rijpe wijn hield om te beminnen. Ergens wist ze dat antwoord al. Haar gedachtes kreunde obscene, schreeuwerige taal waarin ze hem vurig vroeg haar te nemen, maar haar mond ging daar niet in mee. Haar mond vond zijn hals, kuste hem passioneel en liet dus alleen haar lippen spreken.

Zijn rechterhand vond zijn weg via haar achterwerk, langs haar heupen, naar voren. Terwijl zijn harde lul nog heen en weer bewoog, deed die hand wat ze zo vurig verlangde. Haar vochtige string werd opzij getrokken, waarna ze zijn lid echt tegen haar opwinding voelde glijden. Alsof hij wachtte op goedkeuring bleef hij haar intens berijden, zonder in haar te zijn met de flessen wijn om hen heen als stille getuigen. Mirjam voelde zich in extase. Dit was heel andere dan de dag ervoor met de autoverkoper. Dit was passie, gedreven door wijn, gedreven door een wederzijds verlangen. Hoe nat ze was toen hij zijn eikel tegen haar natte schaamlippen zette, was niet uit te drukken in woorden. In een keer verdween zijn jonge staaf in haar, een tevreden kreun bij haar losmakend.

Hun lichamen walsten als een mooie rode wijn in het glas, rond van beweging de smaak verder opwekkend. Hij bewoog diep in haar en bleef door hun bewegingen ook diep in haar. Mirjam hing inmiddels om zijn middel, want allebei haar benen waren speels om hem heen. De opwinding zorgde ervoor dat ze de koude stenen in haar rug niet eens als koud ervaarde. De stilte van deze wijnkelder werd nu volledig gereserveerd voor haar soppende dijen en hun lichte gehijg. Haar handen genoten van zijn gespierde torso, van zijn sterke armen en van zijn hals. Af en toe drukte ze haar onderlichaam fermer op zijn middel, waardoor hij even magistraal diep in haar bleef.

Toen Francesco zijn penis even zover terug trok dat hij helemaal uit Mirjams natte schede tevoorschijn kwam, gebruikte zij dat moment om haar benen aan de grond te zetten. Nu ze hier toch was, nu de tijd toch geen belemmering voor haar was, kon ze het er maar beter van nemen. Ze draaide zich om, zette haar handen tegen de muur en draaide verleidelijk met haar achterste tegen zijn pik. Hij trok woest haar string naar beneden, waar zij vrijwillig uitstapte, om het minieme, kanten stofje opzij te werpen.

Mirjam voelde dat Francesco met precisie zijn lul tegen haar kutje zette, naar binnen kwam en haar achterlangs begon te neuken. Zijn krachtige handen omvatten het enige stukje waar er nog kleding te ervaren was bij haar, waarop ze hem al snel duidelijk maakte dat zijn handen haar borsten niet moesten vergeten. Het was niet tegen dovemans oren gezegd, want zo lang Francesco haar zo in deze donkere gang diep achterlangs neukte, bleven zijn handen met haar borsten spelen. Mirjam voelde zich zoals elke vrouw zich in de handen van een man behoort te voelen.

Het ritme van zijn goddelijke penetratie maakte dat Mirjam bijna in trance geraakte. Dit kwam mede doordat hij bij elke stoot zo diep zijn lul in haar bracht, dat zijn ballen van genot haar genotsknopje raakte. Het lukte Mirjam niet meer om stil te blijven, want telkens als die ballen haar clitoris beroerden, moest ze wel kreunen van absolute geilheid.

Op het moment dat hij zijn pik uit haar trok en andere planen met haar had, voelde ze hoe hij haar bij haar hand pakte, tegen zich aan trok en hoe ze vervolgens als een verliefd stel zoenend de weg terug naar de kelderkamer met de grote eikenhouten tafel vonden. Mirjam lag al op haar rug daarop voordat ze besefte dat ze zo lag. Zijn lichaam boog hij over haar heen met zijn pik opnieuw diep in haar. De korte stootjes waarmee hij haar nu op een zalige manier verwende waren zo kort omdat zijn mond bij haar borsten was. Happend en likkend speelde hij met haar borsten, wat haar de kans gaf om met haar handen door zijn korte krullen te strijken. De robuuste tafel leek gemaakt om op geneukt te worden en Mirjam had echt niet de illusie om te denken dat zij de eerste daar was.

Ronald was haar wijnviking, Francesco haar Romeinse wijngod. Met een lichaam als een gladiator wist hij haar te beminnen alsof hij daadwerkelijk die goddelijke macht had. Was het de wijn? Mirjam klemde haar benen opnieuw om hem heen toen hij met zijn mond haar borsten liet voor wat ze waren. Haar harde tepels deinden mee op het iets krachtigere, maar meer ongecontroleerde ritme van zijn stoten. Hij gromde wat. Mirjam legde haar handen op zijn borstkas en keek hem in het matige licht van deze ruimte hem strak aan. Met haar blik gaf ze goedkeuring en hij wist waarvoor.

Francesco rechtte zijn rug nu helemaal, hield haar taille strak beet en leek met elke stoot de zege voor zijn climax te geven. Zijn uithoudingsvermogen zorgde ervoor dat hij nog flink wat stoten in Mirjams kletsnatte vagina bewoog, alvorens hij met flink wat tevreden gegrom zijn zaad diep in haar spoot. Mirjam voelde zijn orgasme aan alles en ging er zelf volledig in op. Met haar lichaam probeerde ze het maximale aan zaad te verwelkomen, waardoor hij nog langdurig in haar bleef en pas echt uit haar kwam toen zijn lul op retour ging.

Toen Mirjam haar jurkje recht had en ze in stilte van een magistraal glas Bergdorpje genoten, besefte ze dat als Ronald het zaadje voor het idee van de reis in haar had geplant, Francesco het startschot van die reis in haar had gespoten. Hij moest eens weten! Nadat zij opnieuw haar glas gevuld had zien worden, kwam een man binnen. Uitvoerig wijdde hij uit over deze unieke rode wijn van Nederlandse bodem, om haar vervolgens terug naar het hotel in Epen te rijden. Francasco kon immers niet meer rijden.

De hele terugrit moest Mirjam, terwijl de man van stand louter over wijnaangelegenheden oreerde, denken aan het feit dat haar beha en string nog ergens in de donkere gang van de wijnen lagen. Het was wel duidelijk dat de wijn naar meer smaakte.