Mathijs kwam thuis, eerder dan gepland. Hij had geen reden gegeven op zijn werk, geen haast, gewoon een gevoel dat hem richting huis trok. Misschien was het de hitte van de dag, misschien was het simpelweg het idee van een vrije middag.

Hij gooide zijn autosleutels op de tafel in de hal, schopte zijn schoenen uit en liep door naar de woonkamer. Maar toen hij bij het raam stond, bleef hij even stil.

Daar lag ze.

Liza, zijn vrouw. Perfect. Onbewust verleidelijk.

Ze lag languit op de ligstoel in de tuin, haar benen losjes uitgestrekt, haar huid warm en glanzend van de zon. Haar donkerblauwe bikini was klein, maar niet ordinair, en hij kon bijna voelen hoe zacht haar huid moest zijn. Haar donkere zonnebril bedekte haar ogen, haar lippen stonden net iets open, alsof ze in een lichte droom verzonken was.

Wat een vrouw. Wat een geluk had hij.

Hij had haar al jaren. Maar zo zag hij haar zelden. Zo los. Zo natuurlijk.

Hij glimlachte even, schudde zijn hoofd en besloot zich boven even op te frissen. Maar toen hij de trap opliep, veranderde iets.

Boven in de slaapkamer trok hij zijn overhemd los, liep naar het raam en keek automatisch naar beneden, een laatste blik op Liza voordat hij naar de badkamer zou gaan.

Maar toen zag hij hen.

Achter de schutting, verscholen in de schaduw.

Drie jongens.

Ze keken.

Mathijs hield zijn adem in. Zijn ogen verscherpten, zijn kaak spande zich kort aan.

Samuel.

Hij herkende hem meteen. De oudste zoon van Brian. Altijd met een valse grijns, altijd een tikkeltje te zelfverzekerd, alsof de wereld hem iets verschuldigd was. En naast hem stonden nog twee jongens. Net zo zwart als hij. Jongens die hij niet kende.

Maar hun blikken waren hetzelfde.

Gefixeerd op Liza.

Op zijn Liza.

Hij had zich kunnen ergeren. Had kunnen vloeken, de ramen openrukken en hen wegsturen.

Maar hij deed het niet.

In plaats daarvan bleef hij kijken.

Boos werd hij niet. Zelfs niet jaloers.

Hij glimlachte even. Iemand zoals zij zouden ze nooit krijgen.

Maar terwijl hij daar stond, met uitzicht op zijn halfnaakte vrouw en drie jongens die naar haar verlangden, kon hij niet ontkennen dat er een vreemd gevoel in hem groeide.

Wat moest hij hier eigenlijk mee?

Hij had geen antwoord.

Nog niet.

Mathijs bleef staan, zijn hand nog steeds op de gordijnrand, zijn blik gefixeerd op het tafereel beneden. Liza, zongebruind en achteloos mooi, halfnaakt in hun tuin. Haar huid glansde in de hitte, haar borstkas rees en viel traag, alsof ze compleet vergeten was dat de wereld bestond. Ze had geen idee. Toch?

Zijn ogen gleden naar de drie jongens achter de schutting. Gefluister. Korte grinnikjes. Blikken die vastgezogen bleven aan haar lichaam.

Liza was niet helemaal zichzelf, de laatste tijd. Dat was hem wel opgevallen. Afwezig in haar blik. Haar reacties trager. Alsof er iets in haar hoofd speelde wat ze niet durfde uit te spreken.

Hij had een vermoeden. Maar dat kon niet waar zijn.

Dat sloeg nergens op.

Toch ontkiemde er iets in zijn hoofd. Een beeld. Een gedachte.

Niet voor het eerst. En niet zomaar een gedachte.

Liza… met een donkere man.

De buurman? Of zijn zoon Samuel?

Of... Samuel en zijn vrienden?

Zijn adem stokte even. Waarom dacht hij dit?

Maar hij bleef kijken.

Zijn vingers spanden zich om de gordijnrand, maar hij trok zich niet terug. Waarom kon hij niet stoppen?

En toen voelde hij het.

Een spanning, laag in zijn onderbuik. Een tinteling. Een groeiende warmte.

Hij betrapte zichzelf op opwinding.

En niet voor het eerst.

De laatste tijd gebeurde dit vaker.

Bij het idee alleen al werd hij hard. Hij wilde zijn overhemd verder losknopen, maar zijn lichaam reageerde sneller dan zijn hoofd. Terwijl hij zijn broek losmaakte, sprong zijn stijve tevoorschijn, pulserend in de koele lucht van de slaapkamer.

Zijn vingers gleden er automatisch omheen.

Zijn gedachten gingen niet naar Liza en hemzelf.

Ze gingen naar Liza… in de tuin… met Samuel.

Met die vrienden erbij.

Zijn grip verstevigde. Hij zag het voor zich. Hoe ze daar lag, sappig, gewillig, warm van de zon en hun blikken.

Zou ze dat doen?

Zou ze het willen?

Zou ze weten dat ze keken?

Zijn ademhaling werd zwaarder. Zijn hart bonsde.

En beneden, onwetend of juist niet, gleed Liza’s hand over haar dij, steeds dichter naar haar bikinibroekje.

Mathijs staarde.

Zijn vingers knepen kort om zijn harde pik.

Dit was niet normaal.

Maar hij kon niet meer stoppen.

Liza lag nog steeds roerloos in de zon, haar lichaam loom van de warmte, haar gedachten nog steeds gevangen in de fantasie die haar niet losliet.

Tot haar muziek plotseling haperde.

De zachte ruis in haar oren verdween, en in plaats daarvan hoorde ze stemmen.

Lage, fluisterende stemmen.

Ze fronste even, haar hoofd nog zwaar van de hitte, maar toen bereikten de woorden haar echt.

Haar adem stokte. De manier waarop ze praatten. Wat ze zeiden.

Ze herkende de stem van Samuel.

Ze waren dichtbij.

Ze keken.

En ze hadden geen idee dat ze hen nu kon horen.

Liza bleef liggen.

Haar hart klopte sneller. Haar lichaam bevroor even, niet van schrik, maar van iets anders. Spanning. Anticipatie.

Ze voelde hun blikken nu. Langzaam, indringend. Ze konden hun ogen niet van haar afhouden.

Boven in de slaapkamer zag Mathijs hoe Liza reageerde. Hoe haar hand langs de bandjes van haar bikinitopje gleed. Hoe haar borstkas iets zwaarder bewoog, haar ademhaling net een fractie dieper werd.

Ze wist het.

En ze speelde ermee.

Mathijs' hand verstrakte om zijn erectie. Zijn ademhaling versnelde.

Beneden, tussen de schuttingen, bleven de jongens speculeren.

"Zou ze het doen?"

Liza’s gedachten gaven het antwoord voordat ze het kon tegenhouden.

Ja.

"Denk je dat ze genoeg heeft aan die slappe buurman van Samuel?"

Haar gedachten gaven opnieuw antwoord.

Nee.

Haar vingers bewogen opnieuw over haar huid. Langzaam. Speels.

"Kan ze pijpen?" vroeg een van hen, zacht, bijna grijnzend.

Liza’s keel werd droog. Ja.

Dat wil ze wel proberen.

"Denk je dat ze strak is?"

Voor hen wel.

Haar dijen trokken zich samen. Haar ademhaling versnelde. Haar fantasie kreeg nu gezichten.

Samuel. Zijn twee vrienden.

Ze kende hun namen niet, maar ze had ze vaker gezien. Vaker het gevoel gehad dat ze naar haar keken.

In haar hoofd versmolt de realiteit met haar fantasie.

Ze lag hier. Op diezelfde stoel.

Een van hen zat tussen haar benen.

Geen spel. Geen voorzichtigheid.

Zijn lichaam drukte zich tegen haar aan, zijn gewicht onvermijdelijk, zijn harde, zware pik duwde zich tussen haar dijen.

De andere twee stonden bij haar gezicht.

Ze keek omhoog.

Ze opende haar mond.

En om de beurt liet ze hen zien dat ze kon pijpen.

Terwijl de ander voelde hoe strak ze was.

Een zachte kreun ontsnapte aan haar lippen.

Een zachte kreun ontsnapte haar lippen.

Het was geen deel van haar fantasie. Het was echt.

Liza verstijfde onmiddellijk.

Haar hart klopte keihard tegen haar borst, haar ademhaling stopte abrupt. Wat had ze gedaan? Haar hand lag op haar bikinibroekje, haar vingers duwden licht in de natte stof.

Nee…

Ze slikte. Nee, dit was fout.

Haar lichaam verraadde haar.

Boven, achter het raam, zag Mathijs het gebeuren.

Hij zag hoe haar hele houding plotseling veranderde. Haar ontspannen, sensuele uitstraling verschoof naar paniek, schaamte. Haar hand trok zich terug.

En onderaan de schutting?

De jongens zagen het ook.

Maar zij schrokken evenveel als zijzelf. Samuel en zijn twee vrienden maakten zich razendsnel uit de voeten. Alsof ze waren betrapt, alsof ze voelden dat dit te echt was geworden. Hun opwinding was zichtbaar in hun haast.

Liza kon alleen maar staren naar het lege plekje waar ze zojuist stonden. Haar wangen gloeiden, niet langer van de zon, maar van iets veel diepers, veel beschamenders.

Wat had ze gedaan?

Ze had zich laten gaan.

Ze had hun woorden als brandstof gebruikt, haar eigen fantasieën met hun realiteit verweven.

Ze had een grens overschreden.

Ze druipte van schaamte, net zo nat als haar bikinibroekje, toen ze zichzelf omhoog duwde van de ligstoel. Binnen. Ze moest naar binnen.

Weg uit de zon. Weg van dit moment.

Mathijs kwam pas later naar beneden, volledig gekleed, met een kalmte die bijna onnatuurlijk aanvoelde, alsof hij een toneelstuk opvoerde waarin niets ongewoons was voorgevallen. Zijn pas was beheerst, zijn houding ontspannen, alsof de beelden van zojuist zich niet in zijn hoofd hadden vastgezet.

Liza stond in de keuken, haar rug naar hem toe, haar vingers verkrampt om het aanrecht geklemd, alsof de koude steen onder haar handpalmen haar kon verankeren in de realiteit. Haar hele lijf tintelde nog, niet alleen van de hitte van de middag, maar van iets wat dieper zat, iets wat ze niet kon benoemen zonder zichzelf te veroordelen.

Ze hoorde hem binnenkomen, zijn voetstappen dof op de houten vloer. Voelde zijn aanwezigheid, zelfs zonder hem te zien. Haar adem stokte even, haar borstkas bewoog subtiel sneller, haar gedachten raasden als een storm door haar hoofd. Wat moest ze zeggen? Moest ze überhaupt iets zeggen?

Maar hij zei niets. Geen enkel woord. Geen vraag, geen opmerking, geen blik die haar dwong zich te verklaren.

Langzaam draaide ze zich om, haar beweging bijna aarzelend, alsof ze bang was om hem in de ogen te kijken. En toen ze dat deed, schrok ze.

Zijn ogen hielden haar vast.

Niet vragend, niet verwijtend, maar ook niet leeg. Ze waren gevuld met iets wat ze niet kon plaatsen.

Ze wist het.

Hij wist waar ze aan gedacht had. Dat moest wel.

En de vraag die haar nu nog meer verwarde dan haar eigen fantasieën: wat vond hij daar eigenlijk van?

Ze zocht naar een teken in zijn blik, een barst in zijn façade, iets wat haar zou verraden of geruststellen. Maar hij bleef kalm, de stilte tussen hen was dik en ondoordringbaar.

Alsof er niets gebeurd was.

Maar er was wél iets gebeurd.

In haar hoofd wist ze nog precies wat.

Samuel tussen haar benen.

De pikken van zijn vrienden in haar gezicht.

Haar wangen gloeiden, niet meer van de zon, maar van schaamte, van opwinding die ze niet kon toelaten, niet mocht toegeven.

Ze klemde haar dijen stevig tegen elkaar, alsof ze daarmee de hitte in haar binnenste kon doven, alsof ze zichzelf kon dwingen om niet opnieuw weg te zakken in de beelden die haar overweldigden. Maar het was zinloos. Haar huid bruiste nog na, haar zenuwen stonden nog strak, haar lijf had iets gevoeld wat ze niet zomaar kon uitwissen.

Een koele douche? Nee, dat zou niet helpen.

Dit ging dieper.

Dit zou haar niet zomaar loslaten.

-