Het event werd georganiseerd door zijn bureau. Een formele, maar informele bijeenkomst, bedoeld om een nieuwe klantrelatie te verstevigen, de oplevering van een pand te vieren en te netwerken. Brian was een uitstekende toevoeging aan deze avond. Niet alleen was hij een ervaren ondernemer met de juiste connecties, maar hij had ook de exacte aanwezigheid die Mathijs hier wilde.

Een subtiele test.

Een gelegenheid.

Een experiment.

Dus had hij Brian zonder veel poespas uitgenodigd. Een luchtige opmerking, een schouderklop. "Kom ook even langs, joh. Neem je jongens mee. Altijd goed om connecties te leggen, en een beetje ontspanning kan geen kwaad, toch?"

Brian had gelachen, op zijn kenmerkende, zelfverzekerde manier. Die lach die Liza ooit had laten blozen. "Je weet het zeker? Mijn jongens kunnen nogal... aanwezig zijn."

Mathijs haalde zijn schouders op. "Ach, een beetje energie kan geen kwaad."

John en Samuel erbij betekende dat hij hen—en Liza’s reacties op hen—van dichterbij kon observeren.

Wat zou ze doen als ze ineens oog in oog stond met Samuel, onvoorbereid? Wat zou Samuel doen?

Wat als hij haar zou laten verrassen?

En misschien nog wel interessanter… Wat als ze zou genieten van die verrassing?

Daarom had hij haar niets verteld.

Waarom zou hij?

Liza wist van niets toen ze die avond haar hakken aantrok en haar jurk gladstreek. Ze dacht dat dit een standaard netwerkavond was.

Ze zag er prachtig uit.

Een elegante zwarte jurk die net strak genoeg was om haar vormen te accentueren, zonder schreeuwerig te zijn. Een lage rug, haar gebruinde huid subtiel blootgesteld. Sophisticated. Onschuldig.

Ze had geen idee wat haar te wachten stond.

Toen ze aankwamen, had Mathijs haar hand losjes in de zijne. Hij wilde haar laten wennen aan de setting. Even laten ontspannen. En toen pas—uit het niets—bracht hij haar naar Brian.

Brian stond daar al, een glas whisky in zijn hand, zelfverzekerd als altijd.

En naast hem: John.

En natuurlijk... Samuel.

Liza verstijfde.

Haar ogen flitsten kort naar Mathijs.

Hij zag het. Voelde het.

Het moment waarop ze besefte wat hij had gedaan.

Wat nu?

Ze kon geen kant op. Ze moest hen begroeten.

En dus deed ze dat.

Met diezelfde stem als altijd. Die kleine glimlach.

Maar Mathijs zag haar vingers.

Haar hand aan haar wijnglas. Hoe ze haar grip verstevigde, alsof ze zichzelf eraan moest vastklampen.

Ze was van slag.

En dat was precies wat hij wilde zien.

De lucht in de ruimte was warm, gevuld met het zachte geroezemoes van gesprekken, het geklink van glazen, het gedempte gelach van mensen die zich vermengden in de achtergrond. Maar voor Liza bestond de wereld plotseling uit maar drie mensen.

Drie mannen.

En haar.

De verhoudingen tussen hen waren complex. Meer dan ze op het eerste gezicht leken.

Liza wist niet dat Mathijs het wist. Ze wist niet dat hij haar had gezien, dat hij boven had gestaan, zijn blik gefixeerd op haar lichaam, zijn gedachten gevuld met beelden die ze zelf niet durfde toe te laten. Ze wist niet dat hij het opwindend vond.

Samuel wist wat hij had gezien. Hij had haar in de tuin bekeken, haar hand op haar bikinibroekje zien rusten, de spanning in haar lijf zien opbouwen. Maar hij wist niet dat Liza wist dat hij daar stond. Hij had geen idee dat ze zijn gefluister had gehoord, dat ze had geluisterd, dat ze... gereageerd had.

Brian wist wat Liza had gezegd. Het gesprek met Eva stond nog in zijn geheugen gegrift. De fantasieën. De bekentenis. Haar fascinatie voor zwarte mannen. En nu stond hij hier. Naast haar. Dichterbij dan ze zich misschien comfortabel voelde.

John, waar het allemaal mee begon, dreigde verder achterop te raken. Te stil. Maar zodra zijn ogen de hare vonden, was het er weer. Die blik. Een blik die iets in haar buik deed draaien, een warmte die zich diep in haar lijf nestelde.

Mathijs merkte het allemaal. Hij zag hoe Liza’s ademhaling net iets dieper werd toen Brian haar begroette. Hoe haar lippen onbewust even vochtig werden toen Samuel’s blik de hare kruiste.

Perfect.

Hij glimlachte, ontspannen. De observator. De regisseur.

"Ik haal wat te drinken voor ons," zei hij luchtig.

Hij liet haar zomaar achter.

Bij hen.

John zweeg.

Samuel zweeg.

Maar Brian niet.

Hij was niet iemand die ongemakkelijke stiltes liet bestaan. Hij was een man die ruimte vulde.

"Je ziet er prachtig uit, Liza," zei hij soepel, terwijl hij zijn hand losjes op haar rug legde. Net lang genoeg. Net intiem genoeg.

Liza sluit haar ogen heel even.

Die aanraking.

Niet meer dan een seconde, maar ze voelde het tot diep in haar buik.

Haar lichaam reageerde zonder dat ze er controle over had.

Ze lachte kort, zenuwachtig, op een manier die ze probeerde te verbergen. "Dank je, Brian. Jullie ook trouwens. Allemaal heel stijlvol vanavond."

Brian knikte zelfverzekerd. Zijn hand verdween weer, maar haar huid voelde nog steeds de hitte van zijn aanraking.

Samuel was stiller dan normaal.

Hij had zijn handen in zijn zakken, zijn houding ontspannen, maar zijn ogen niet.

Hij keek haar aan.

En Liza hield hem in de gaten.

Wat dacht hij? Wat wist hij?

Haar maag trok samen toen ze besefte dat ze niet alleen benieuwd was... maar dat het haar opwond.

Mathijs bleef langer weg dan nodig, verdween in een luchtig gesprek met iemand die belangrijk leek, maar waar hij zich eigenlijk nauwelijks op concentreerde. Zijn blik dwaalde zo nu en dan terug naar Liza, alsof hij haar niet volledig wilde loslaten, maar hij gaf haar wel de ruimte. Hij wist dat ze zich ongemakkelijk kon voelen in dit soort settings. Ze kende hier wel een paar gezichten, maar niemand echt goed. Ze was altijd vriendelijk, maar toch een beetje afwachtend. Brian was misschien nog wel degene die ze het best kende, en hij leek zich daar terdege van bewust.

Brian liet de stilte niet ongemakkelijk worden. Hij had die ontspannen uitstraling die maakte dat je je op je gemak voelde, zelfs als hij het gesprek langzaam in een richting leidde die je niet had voorzien. Na een paar minuten gebaarde hij naar John en Samuel, stuurde hen met een achteloos gebaar weg richting een groep verderop, waar blijkbaar iets gebeurde dat meer voor jongeren bedoeld was. Het was geen bewuste strategie, hij had geen idee dat zij een bedreiging vormden, maar het gaf hem wel meer ruimte om zich op haar te richten.

Liza voelde het meteen. De dynamiek verschoof. Waar eerst nog de aanwezigheid van de jongens een soort schild was geweest, een afleiding, was ze nu alleen met Brian. En Brian verspeelde geen tijd. Zijn complimenten waren geen luchtige beleefdheden meer, maar doelgericht. Hij keek haar aan met een speelse, maar doordringende blik.

"Weet Mathijs eigenlijk wel wat hij heeft?" vroeg hij, zijn stem laag en soepel, alsof het een terloopse opmerking was. "En belangrijker nog, weet hij wat hij ermee moet?"

Liza slikte. De woorden kwamen binnen als een elektrische schok, niet eens zozeer door de brutaliteit ervan, maar door het feit dat ze haar iets lieten beseffen wat ze zichzelf nog niet had durven toegeven. Ze beantwoordde de vragen in haar hoofd, automatisch, zonder dat ze er controle over had.

Nee.

Nee.

Ze had het idee dat Brian haar gedachten kon lezen. Hij keek haar niet zomaar aan, hij doorzag haar. Hij zag haar onzekerheid, haar interne strijd, de verwarring die ze voelde, maar ook het vuur dat diep in haar brandde. De blik die hij haar gaf was allesbehalve onschuldig.

Haar huid tintelde. Ze voelde zijn blik over haar verzinnen, over haar lichaam dwalen alsof hij haar al had aangeraakt. Te dichtbij. Te intens. Maar het deed iets met haar, iets wat ze niet wilde benoemen.

Ze wilde iets zeggen, maar ze wist niet wat. Misschien een ontwijkend antwoord, misschien iets om de spanning te breken, maar de woorden bleven steken in haar keel. En Brian zag het.

Hij grijnsde nauwelijks merkbaar, kantelde zijn hoofd iets en sprak laag, met een zekerheid die haar ademhaling liet stokken.

"Ik weet wat jij wil."

Haar ogen schoten naar hem op. Haar lippen gingen een fractie open, maar geen enkel geluid kwam over haar tong. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Haar lichaam reageerde sneller dan haar gedachten, haar hart bonkte tegen haar ribben.

Brian’s blik dwaalde langzaam af naar Mathijs, die nog steeds verderop stond, druk in gesprek met een paar mannen in pakken, ogenschijnlijk volledig onbewust van wat zich hier afspeelde.

"Jij ook?" vroeg hij haar, een subtiele hint in zijn stem.

Liza voelde haar maag samentrekken, een golf van iets onverklaarbaars door haar heen stromen. Wat bedoelde hij precies? Hier? Nu?

Dacht hij dat ze al zo ver was?

Dat ze dit wilde?

Het feit dat ze twijfelde, dat haar gedachten direct naar die mogelijkheid schoten, was al erg genoeg.

En Mathijs had geen idee.

Tenminste, dat dacht ze.

Want Mathijs keek toe.

Vanuit zijn ooghoeken observeerde hij hoe haar lichaam zich spande, hoe haar ademhaling versnelde, hoe ze haar gewicht subtiel van haar ene voet naar de andere verplaatste, alsof ze zich ergens tegen wilde verzetten, maar niet wist hoe.

Hij zag haar blik, de aarzeling in haar houding. En hij wist genoeg.

Hij nam een slok van zijn drankje, haalde langzaam adem en stapte toen op de twee af. Met een ontspannen glimlach verontschuldigde hij zich, alsof er niets bijzonders aan de hand was.

"Sorry, schat, ik moet zo even iets uitleggen aan een paar van die saaie, hoge piefen," zei hij luchtig, zijn hand even kort op haar onderrug. "Jij redt je hier toch wel?"

Hij keek naar Brian, alsof hij alleen maar zeker wilde weten dat zij in goede handen was.

Brian grijnsde, zijn blik onpeilbaar.

"Uiteraard," zei hij, met dat zelfvertrouwen dat Liza ergens diep vanbinnen op haar plek hield.

Mathijs knikte, drukte nog een snelle kus op Liza’s wang, en verdween weer in de menigte.

Hij had haar bij Brian gelaten.

Alleen.

En nu wist ze niet meer of dat een test was… of een zet in een spel dat zij nog niet eens doorhad dat ze speelde.

-