Mathijs had gedacht een spelletje te spelen, maar nu drong de waarheid langzaam tot hem door.

Hij had de regie allang niet meer in handen.

Vanuit de rand van de zaal keek hij toe, zijn blik vastgezet op Liza en Brian. Een kwartier lang had hij haar gezien, had hij alles geobserveerd. Brian, die steeds dichterbij kwam, wiens stem nauwelijks hoorbaar was, maar wiens lippen telkens bij haar oor waren. Hij fluisterde.

Mathijs had het gewild. Hij had haar hier gebracht. Maar hoe langer hij keek, hoe dieper het in zijn lijf sneed.

Een slechte smaak kroop omhoog in zijn keel.

Maar zijn stijve was er ook.

Hij haatte zichzelf ervoor, maar het feit bleef. Hij was hard.

Wat had Brian haar verteld?

Waarover had ze geglimlacht?

Waarom leek ze nu anders?

Hij zag haar niet terugdeinzen, zag haar niet ongemakkelijk wegschuiven. Ze hield stand. Ze deed mee.

Mathijs balde zijn vuisten in zijn zakken. Hij wilde haar terughalen. Haar uit deze situatie halen. Maar hij bleef waar hij stond. Nog steeds toeschouwer.

Toen zag hij hoe Brian haar hand vastpakte. Nonchalant. Overtuigd.

En Liza volgde hem.

De deur uit.

Naar buiten.

Mathijs had gedacht een spelletje te spelen, maar nu drong de waarheid langzaam tot hem door.

Hij had de regie allang niet meer in handen.

Vanuit de rand van de zaal keek hij toe, zijn blik vastgezet op Liza en Brian. Een kwartier lang had hij haar gezien, had hij alles geobserveerd. Brian, die steeds dichterbij kwam, wiens stem nauwelijks hoorbaar was, maar wiens lippen telkens bij haar oor waren. Hij fluisterde.

Mathijs had het gewild. Hij had haar hier gebracht. Maar hoe langer hij keek, hoe dieper het in zijn lijf sneed.

Een slechte smaak kroop omhoog in zijn keel.

Maar zijn stijve was er ook.

Hij haatte zichzelf ervoor, maar het feit bleef. Hij was hard.

Wat had Brian haar verteld?

Waarover had ze geglimlacht?

Waarom leek ze nu anders?

Hij zag haar niet terugdeinzen, zag haar niet ongemakkelijk wegschuiven. Ze hield stand. Ze deed mee.

Mathijs balde zijn vuisten in zijn zakken. Hij wilde haar terughalen. Haar uit deze situatie halen. Maar hij bleef waar hij stond. Nog steeds toeschouwer.

Toen zag hij hoe Brian haar hand vastpakte. Nonchalant. Overtuigd.

En Liza volgde hem.

De deur uit.

Naar buiten.

Mathijs wachtte exact vijf seconden. Lang genoeg om een excuus te bedenken voor als iemand hem zag volgen, kort genoeg om de afstand niet te groot te laten worden. Zijn hart bonsde in zijn keel.

Buiten was het donker, de parking uitgestrekt, verlicht door enkele kille lantaarnpalen. De meeste gasten waren nog binnen, lachend, drinkend, zich niet bewust van wat zich hier afspeelde.

Hij zag hen. Liza en Brian.

Ze liepen naar de rand van de parking.

Naar een auto.

Zijn auto.

Ze stapten niet meteen in. Brian opende de deur, plaatste een hand op Liza’s onderrug en duwde haar subtiel dichterbij. Ze zei niets. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, keek hem aan.

Ze lachte.

Mathijs voelde iets breken.

Dit ging te ver. Hij moest haar stoppen.

Zijn voeten bewogen sneller dan zijn gedachten konden bijhouden. Hij moest haar terughalen.

Maar toen hij de auto bereikte, was het al te laat.

De deur was dicht.

De motor draaide niet.

Maar binnen bewogen ze.

Mathijs klemde zich vast aan de realiteit, wist dat hij moest weglopen, dat hij zichzelf dit niet moest aandoen. Maar hij kon het niet. Hij moest kijken.

Voorzichtig gleed hij langs de zijkant van de auto, zocht een hoek waar hij net genoeg kon zien zonder gezien te worden.

En toen zag hij het.

Brian zat achter het stuur, zijn ogen half gesloten, zijn mond iets geopend van genot.

Zijn hand rustte op haar hoofd.

Liza. Zijn Liza.

Ze zat tussen zijn benen.

Haar lippen strak om zijn schacht.

Ze ging op en neer.

Brian had haar niet overgehaald. Hij had haar niet hoeven dwingen, niet hoeven overtuigen. Zijn woorden waren nauwelijks suggestief geweest. Het was niet zijn toon geweest, niet de exacte zinnen die hij had gefluisterd in haar oor.

Het was hoe hij het had gezegd.

Zelfverzekerd. Rustig. Onontkoombaar.

"Kom even met me mee."

Zo simpel was het geweest.

Liza had niet direct gereageerd, had de suggestie even laten hangen tussen hen in, had zichzelf een moment gegund om het gewicht ervan te voelen. Haar hoofd zei nee. Maar haar lichaam voelde anders. Een stroom van onverklaarbare spanning trok van haar buik naar beneden, een tinteling die haar warm maakte tussen haar dijen.

Ze had even om zich heen gekeken, alsof er iemand was die haar zou tegenhouden. Maar Mathijs was nergens te bekennen. Hij was binnen, nog steeds in gesprek. Hij zou haar hier niet missen.

Toen ze hem volgde naar buiten, voelde ze de avondlucht op haar huid, koeler dan de warmte binnen, maar het hielp niet om haar gedachten te verfrissen. Ze wist niet waarom ze liep, waarom ze geen pas inhield, waarom ze haar pols niet uit zijn hand trok. Het was alsof haar lichaam al wist waar het wilde zijn.

Bij de auto bleef ze staan, haar hakken tikten zachtjes op het asfalt. Ze had kunnen afhaken. Nog steeds. Maar Brian had haar aangekeken, zijn ogen donker en doordringend, een grijns op zijn lippen alsof hij haar gedachten al had gelezen.

"Wil je dat ik je zeg wat je moet doen?" had hij gevraagd, laag, met een bijna spottende ondertoon.

Haar ademhaling versnelde.

"Of weet je het zelf al?"

Daar was het gebeurd.

Haar laatste twijfels smeulden weg in haar opwinding.

Ze stapte de auto in.

Binnen was het donker, maar niet volledig.

De straatlantaarns wierpen een zachte, oranje gloed door de voorruit, vangen van schaduwen over zijn sterke handen, over zijn dijen, over de gesp van zijn riem.

Haar hart bonkte onregelmatig in haar borstkas. Ze wist wat hier zou gebeuren.

Maar tot hoe ver?

Niet verder dan dit.

Ze voelde het leer van de stoel onder haar dijen, voelde hoe haar rok iets omhoog kroop, haar huid blootleggend tegen het koele materiaal. Brian bewoog niet direct, wachtte af, keek haar alleen aan, liet de spanning langzaam en onvermijdelijk groeien.

Ze wist dat ze moest gaan. Dit was vreemdgaan.

Of niet?

Toen hij zijn riem losmaakte, hoorde ze hoe het metaal zacht tegen elkaar klikte. Haar buik trok samen, haar vingertoppen tintelden. Ze had dit moment al eens voorgesteld.

Maar nu gebeurde het echt.

Hij trok de rits van zijn broek naar beneden, het geluid scheurde door de stilte in de auto. Zijn hand verdween in zijn boxershort, duwde de stof omlaag, bevrijdde wat hij al die tijd voor haar verborgen had gehouden.

Haar ogen volgden onbewust de beweging.

En toen zag ze hem.

Haar lippen gingen iets open. Een rilling trok over haar ruggengraat.

Hij was groot.

Groter dan ze had gedacht. Lang, dik, zwaar in zijn hand. De kleur donkerder dan alles wat ze kende.

Haar mond werd droog. Haar benen voelden slap.

Dit was vreemdgaan.

Of niet?

"Pijpen is geen vreemdgaan," fluisterde haar eigen stem in haar hoofd, maar het klonk als iemand anders.

Brian pakte haar hand.

Liza verstijfde.

Zijn vingers schoven over de hare, duwden ze richting zijn schacht. Warm. Stevig. Pulsend.

Ze voelde hoe hij leefde in haar hand.

Ze was verloren.

Haar vingers krulden zich er langzaam omheen.

Voorzichtig trok ze hem af, haar hand gleed stroef over de gespannen huid, haar duim wreef onbewust over de dikke aderen. Haar ademhaling ging steeds sneller, een hitte trok langs haar hals. Ze voelde haar wangen gloeien, haar borsten strak in haar jurk.

Ze keek naar hem op, zijn blik duister en kalm, alsof hij al wist wat er ging gebeuren.

Ze boog zich voorover.

Haar lippen raakten eerst alleen de eikel, een zachte kus, een onschuldige aanraking die alles behalve onschuldig was. Ze voelde de warmte. De grootte. De geur, mannelijk, aards, anders dan alles wat ze kende.

Ze kon zichzelf niet meer tegenhouden.

Haar lippen openden zich verder. Haar tong gleed voorzichtig langs de rand. Haar mond opende zich langzaam, en ze liet zich leiden door Brian’s hand, die haar nek zacht maar dwingend ondersteunde.

Haar lippen schoven over zijn dikke eikel.

Haar adem stokte.

Haar mond sloot zich eromheen.

En toen nam hij de leiding.

Haar hoofd ging langzaam op en neer, haar zachte kreuntjes vulden de stilte in de auto.

Ze wist niet dat Mathijs dit zag.

Mathijs stond als versteend naast de auto, zijn vingers krampachtig gebald tot vuisten. Dit was zijn vrouw. Zijn prachtige, trotse Liza. De vrouw die hij kende als gereserveerd, beheerst, met die gracieuze elegantie die haar zo onweerstaanbaar maakte. Maar in deze auto, in het gedempte licht van de straatlantaarns, zag hij een andere versie van haar.

Binnen, op de leren stoel tussen Brian’s dijen, zat ze op haar knieën voor een andere man. Haar lange, golvende haar lag slordig over haar schouders, haar hals gebogen, haar lippen strak om de zwarte, indrukwekkende paal van de man die haar nu volledig domineerde.

Brian hield haar vast.

Zijn grote, donkere hand had zich in haar haren genesteld, zijn vingers diep in de weelderige lokken verankerd. Hij begeleidde haar ritme, bepaalde haar tempo, liet haar verder gaan dan ze zichzelf zou toestaan.

Mathijs voelde een golf van paniek. Moest hij ingrijpen?

Dit kon hij niet laten gebeuren.

Zijn lichaam wilde bewegen, zijn spieren spanden zich, maar zijn voeten bleven genageld aan de grond. Zijn verstand vocht tegen zijn lust, tegen de opwinding die hij niet mocht voelen, maar die hem als een ketting vasthield.

Toen hoorde hij het zachte gezoem van een raampje dat naar beneden gleed.

Brian had het geopend.

Misschien was het te warm in de auto. Misschien wilde hij Mathijs laten horen wat er gebeurde.

En nu hóórde hij het.

Het zachte, natte geluid van haar mond die over hem gleed. De natte zuigende klanken.

En haar stem.

Liza’s zachte, onderdrukte kreuntjes.

Ze had haar lippen wijd om hem heen gesloten, haar wangen hol getrokken terwijl ze hem diep in haar mond nam. Haar ademhaling was onregelmatig, een lichte hijg die haar inspanning verraadde.

Mathijs voelde hoe al het bloed uit zijn gezicht trok. Zijn huid verbleekte, maar zijn lichaam verraadde hem volledig.

Hij was nog nooit zo hard geweest.

Hij kon zichzelf niet eens meer aanraken, kon niets anders dan kijken. Ademloos. Gevangen tussen een allesomvattende opwinding en de realiteit die hem had verpletterd.

Toen Brian haar haar losliet, verwachtte Mathijs dat Liza zich terug zou trekken.

Dat ze zou stoppen.

Dat ze uit deze trance zou ontwaken en zich zou realiseren wat ze aan het doen was.

Maar dat gebeurde niet.

Liza pijpte door.

Uit zichzelf.

Zonder dwang.

De zwarte, glanzende schacht van Brian verdween weer in haar mond, haar speeksel maakte hem nat, liet hem glimmen onder het zachte licht van de lantaarnpaal.

Mathijs kon zijn ogen er niet van afhouden.

Ze trok haar lippen los, en wat ze toen deed, deed alles in hem schokken.

Ze kuste hem.

Niet zomaar.

Met pure overgave, haar mond open, haar tong likkend over de dikke eikel. Een kus zoals ze hem nog nooit aan iemand anders had gegeven.

Een kus die geen twijfel kende.

Ze streelde hem met haar lippen, draaide haar tong langzaam rond de rand, proefde hem alsof hij iets heiligs was, alsof ze niets anders wilde dan dit moment.

Niet als het sletje wat ze niet was.

Maar als het sletje dat diep in haar zat.

Dat zich nu even liet zien.

Brian lachte zacht. Zijn stem was donker en tevreden.

"Je bent prachtig zo."

Zijn duim gleed over haar wang, veegde een druppel speeksel weg die langs haar kin naar beneden liep.

"Blijf zo doorgaan."

En ze deed het.

Zonder twijfel. Zonder te stoppen.

Zeker vijf minuten lang keek Mathijs stil en ademloos toe hoe zijn vrouw zich overgaf aan deze man.

Haar hoofd bewoog in een ritmische, toegewijde cadans. Diep.

Brian hield zijn hand weer in haar haar, begeleidde haar zachtjes, liet haar tempo bepalen, maar liet haar weten dat hij de controle had.

Ze werkte.

Haar mond gleed over zijn lengte, nat en strak. Haar handen hielden hem bij de basis vast, haar vingers bewogen lichtjes over de warme huid, streelden hem, aanbaden hem.

Mathijs zag alles.

En hij kon niets meer doen.

Brian leunde ontspannen achterover in de zachte lederen stoel van zijn auto, zijn hand losjes rustend in het weelderige haar van de vrouw die zich voor hem op haar knieën had laten zakken. Ze was al over de grens. Ze was overgegeven aan het moment, aan de situatie, aan hem. Precies zoals hij had geweten dat ze uiteindelijk zou doen.

Haar lippen bewogen zich toegewijd over zijn schacht, haar tong warm en zacht, haar speeksel een glinsterende sluier over zijn dikke lengte. Hij voelde hoe ze hem proefde, hoe ze zijn smaak in zich opnam, hoe ze niet alleen haar mond maar haar hele lichaam gebruikte om hem te vereren.

Het was een beeld dat hij nooit zou vergeten.

De trotse, stijlvolle Liza, de vrouw van een ander, neergeknield tussen zijn benen, haar perfect gevormde lippen rond zijn stijve, donkere paal.

Brian glimlachte, een langzaam, zelfverzekerd gebaar terwijl hij haar bewegingen observeerde. Ze was niet onzeker meer. De aarzeling die er buiten nog was geweest, was verdwenen. Ze had de controle verloren en dat accepteerde ze nu.

Zijn vingers gleden opnieuw door haar haar, speelden met de zachte lokken terwijl hij haar kalm aanmoedigde.

"Dat is het, Liza... zo wil ik je hebben."

Haar ogen schoten even naar hem op, wazig van opwinding, haar lippen nog steeds strak om zijn schacht geklemd.

Hij voelde hoe haar tong zich om hem wikkelde, hoe ze hem net iets dieper nam, hoe ze zijn compliment in zich opnam als een verslaving.

"Je doet het goed," fluisterde hij, laag en ruw. Zijn duim gleed langs haar wang, veegde een druppel speeksel weg.

Ze was zo nat van hem. Haar mond, haar kin, haar handen—alles glansde van haar toewijding.

En ze wilde meer.

Zijn grip in haar haar verstevigde. Niet hard. Niet dwingend. Maar als een teken van dominantie, van bezit. Hij wist dat ze daar gevoelig voor was.

Dat had hij in haar ogen gezien toen ze haar knieën op de vloer plaatste.

Ze had dit nodig.

Dit moment. Deze overgave. Deze zwarte pik die haar grens definitief brak.

En haar man?

Brian wist het niet. Hij wist niet dat Mathijs op nog geen meter afstand stond, zijn keel droog, zijn handen slap langs zijn lichaam, terwijl hij dit alles in zich opnam.

Maar zelfs als hij het geweten had…

Hij had haar niet gestopt.

Want nu had Liza geaccepteerd wat ze echt wilde.

Ze had geen idee hoelang ze daar al zat, op haar knieën tussen Brian’s benen, haar mond strak om zijn pulserende, zware schacht. Alles om haar heen was vervaagd. De parkeerplaats, de auto, de wereld zelf—niets bestond meer, behalve de man voor haar, de hitte van zijn huid tegen haar lippen, en de druppels speeksel die van haar kin gleden terwijl ze hem dieper nam dan ze ooit iemand had genomen.

Ze had het niet gewild. Maar ze had het gewild.

Ze had het zichzelf ontzegd, maar nu kon ze zich niet meer ontkennen. Hij voelde té goed. Zijn geur, zijn smaak, de manier waarop hij haar haar vastgreep en haar zacht, maar onmiskenbaar leidde. Dit ging verder dan alleen lust. Dit was een ontdekking, een waarheid die diep in haar verborgen had gelegen en die nu bruut naar de oppervlakte werd gehaald.

En ze liet het toe.

Ze zoog hem harder. Haar tong gleed in lange, glijdende bewegingen langs de onderkant van zijn schacht terwijl ze haar lippen strak om hem sloot. Ze hoorde haar eigen natte, obscene geluiden, voelde hoe hij steeds onrustiger werd, zijn ademhaling zwaarder, de grip in haar haar net iets steviger.

Ze wist het.

Hij ging komen.

Brian zag het gebeuren. Hij voelde het.

Liza had zich overgegeven. Eindelijk.

Geen terughoudendheid meer. Geen aarzeling. Geen leugens over wat ze echt wilde.

Ze ging door. Werkte voor hem. Pompte haar lippen op en neer over zijn dikke, kloppende paal, haar wangen hol getrokken, haar speeksel druipend langs zijn schacht. Dit was niet zomaar een vrouw die een man bevredigde. Dit was een vrouw die zichzelf ontdekte.

Zijn vingers hielden haar stevig vast, net genoeg om haar te laten weten dat hij haar leidde, dat hij haar beheerste, dat ze niet zomaar kon stoppen. Maar dat wilde ze ook niet meer.

"Fucking hel, Liza…" Hij kreunde diep, zijn hoofd tegen de hoofdsteun, zijn spieren gespannen. Hij was er.

Zijn pik klopte heftig in haar mond, een laatste waarschuwing. Hij hield haar stevig vast.

En toen…

Kwam hij.

Mathijs zag alles.

Hij stond buiten de auto, hijgend alsof hij zelf op de rand van een climax stond, zijn vingers krampachtig gebald, zijn lichaam verlamd door een mengeling van afgrijzen, machteloosheid en een opwinding die hij niet kon verklaren.

Hij zag hoe Liza’s ogen groot werden toen Brian’s hete, dikke lading haar mond vulde.

Hij zag hoe haar keel bewoog terwijl ze het doorslikte.

Ze stopte niet.

Ze bleef zuigen, zijn schacht uitmelkend, haar lippen zuigend om alles eruit te trekken. Ze had hem tot de laatste druppel.

En toen likte ze hem na.

Liza, zijn vrouw, zijn nette, beschaafde, verlegen Liza, likte hem schoon.

Niet gehaast. Niet ongemakkelijk. Geil.

Met haar ogen nog steeds naar Brian opgekeken, als een vrouw die net haar diepste verlangen had ontdekt.

Mathijs voelde zijn pik pijn doen van hoe hard hij was.

En hij haatte het.

Mathijs voelde zijn ademhaling onregelmatig gaan, zijn keel droog en schurend, terwijl hij zich langzaam een stap terug liet zakken in de schaduw van een geparkeerde auto. Hij moest afstand nemen. Hij moest wegkijken.

Maar hij kon niet.

Zijn blik bleef gevangen op het tafereel in de auto.

Liza had hem niet vergeten.

Ze had haar mond nog steeds om Brian’s stijve schacht, haar lippen rood en glanzend van speeksel, haar hand glijdend over de gladde, natte huid. Maar tussen haar kreunen door, tussen de kussen op zijn eikel en de likken langs de dikke ader die over de onderkant liep, had ze het gefluisterd.

"Mathijs…"

Zijn naam.

Het kwam er aarzelend uit, alsof haar hoofd zich ineens realiseerde wat haar lichaam al had geaccepteerd.

Mathijs verstijfde. Wat betekende dit? Was dit schuld? Was dit een vergissing? Had ze spijt?

Brian lachte zacht, nonchalant, zijn hand rustend op haar achterhoofd, maar zonder haar te dwingen. Zijn stem was laag, beheerst. Te kalm.

"Maak je geen zorgen, Liza. Je hebt niks verkeerds gedaan."

Niks verkeerds gedaan?

Mathijs voelde zijn vuisten balden, zijn kaakspieren zich aanspannen tot pijnlijke knopen. Dat kon Brian wel vinden.

Hij had zijn vrouw op haar knieën voor zich gehad, had haar haar laten grijpen, haar laten zuigen alsof ze nooit iets anders had gewild—en dat was zogenaamd niet verkeerd?

Maar het ergste was nog dat Mathijs het niet kon veroordelen. Niet echt.

Want hij keek nog steeds.

Hij zag hoe Liza niet eens reageerde op Brian’s woorden. Ze leek niet eens te horen wat hij zei. Ze bleef hem aftrekken. Haar vingers gleden teder over zijn schacht, haar duim wreef langs zijn eikel, haar lippen kusten hem met dezelfde devotie waarmee ze hem eerder in haar mond had genomen.

Ze was nog steeds bezig.

Mathijs had afstand genomen, maar hij kon haar nog steeds zien. Hij zag hoe ze haar tong over hem liet glijden, hoe haar lippen zachtjes zuigend speelden rond de top.

Ze wilde meer.

Nu? Hier?

Mathijs wist het niet meer.

Zou hij haar stoppen?

Of wilde hij zien hoe ver ze zou gaan?

-