Mathijs keek nog steeds naar de scène in de auto, zijn lichaam strak van spanning, zijn handen klam en nutteloos langs zijn zij. Liza wilde verder. Dat zag hij. Haar hand bleef rusten op Brian’s schacht, haar vingers nog steeds om hem heen geklemd, langzaam bewegend over de natte, pulserende huid. Ze was er nog niet klaar mee.

En Brian wist dat ook.

Zijn paal was nog steeds keihard.

Maar in plaats van haar verder te laten gaan, stopte hij haar.

Zijn hand gleed door haar haar, langzaam, bijna teder, terwijl hij haar hoofd iets naar achteren trok. Ze keek op, haar lippen glanzend van speeksel, haar ogen groot, verlangend, verward.

"Niet hier."

Zijn stem was kalm, laag. Ongelooflijk beheerst. Alsof hij niet net haar keel had gevuld met zijn orgasme, alsof hij niet net de controle over haar had genomen op een manier die ze zelf nooit had voorzien.

Liza’s borstkas ging snel op en neer. Haar lichaam was nog niet klaar. Ze wilde meer.

Mathijs kon het zien. Hij kon het voelen.

Ze had zich overgegeven aan een oerinstinct dat ze misschien nog niet volledig begreep, maar Brian wel.

En Brian speelde ermee.

Hij legde zijn duim zacht tegen haar onderlip, veegde er even overheen, alsof hij het laatste beetje van zichzelf wilde opruimen. Hij glimlachte, zelfverzekerd, zijn lichaam nog steeds loom achterover geleund in de autostoel.

"Geduld, Liza."

Het was geen bevel. Het was een belofte.

Mathijs voelde een scherpe steek in zijn maag. Het risico was te groot.

Brian had zich in kunnen houden, maar Liza had dat niet gedaan.

Ze had willen doorgaan. Op een openbare parking.

Voor Mathijs was er geen twijfel meer: ze was verder gegaan dan ze ooit gedacht had te gaan, en het ergste was... ze was nog niet klaar.

Brian had haar daar laten zitten, in haar eigen opwinding, in haar eigen roes, zonder haar volledig te geven wat ze nu zocht.

Hij liet haar verlangen.

Hij liet haar wachten.

En Mathijs wist op dat moment dat hij zelf geen enkele controle meer had.

Mathijs zorgde ervoor dat hij op tijd weer binnen was. Hij liep door de drukte, zijn gezicht strak, zijn gedachten als een storm die hij maar net kon beheersen. Zijn handen trilden. Zijn nek was klam. Hij had geen idee hoe hij eruitzag, tot hij de twee buurjongens trof.

John en Samuel keken hem vragend aan.

"Gaat het goed?" vroeg Samuel met een opgetrokken wenkbrauw.

Mathijs merkte pas toen dat hij wit zag. Hij kon zichzelf niet eens meer verbergen.

Hij slikte en trok een snelle, geforceerde glimlach op zijn gezicht. Zijn hart bonsde in zijn keel.

"Ja, tuurlijk. Waarom?"

John en Samuel wisselden een korte blik.

"We zoeken onze vader," zei John uiteindelijk. "We zagen hem een tijdje niet meer. Jij hebt hem niet toevallig gezien?"

Mathijs voelde een steek in zijn buik. Hij wist precies waar hun vader was geweest.

Hij wist precies wat hij had gedaan.

"Nee, sorry," zei hij, zonder te knipperen. Zonder een spoor van waarheid.

Samuel snoof, knikte langzaam. Hij geloofde het niet helemaal.

Maar voordat hij verder kon vragen, gebeurde er iets wat hen alle drie afleidde.

Brian en Liza kwamen binnen.

Mathijs draaide zich langzaam om en zag hen de zaal binnenlopen alsof er niets gebeurd was.

Maar er was wél iets gebeurd.

En iedereen leek het te voelen.

Brian liep ontspannen, zijn schouders losjes, zijn blik scherp en geamuseerd. Zelfverzekerd. Alsof hij niets meer hoefde te bewijzen, alsof hij volledig in controle was.

Liza daarentegen...

Haar gezicht was rood. Haar ademhaling onregelmatig. Haar houding gespannen.

Ze was stil.

Mathijs zag hoe ze langs hem heen keek, hoe ze oogcontact vermeed.

Ze wist dat hij wist.

En niet alleen hij.

John en Samuel hadden het ook door.

Ze keken naar hun vader. Keken toen naar Liza. Er klopte iets niet.

En Mathijs merkte dat ze niet de enigen waren.

Hij hoorde fluisterende stemmen. Zachte gesprekken tussen andere gasten die even hun blik over Brian en Liza lieten glijden en iets opmerkten. Een gespannen energie in de lucht.

Alsof men voelde dat er iets niet klopte.

Een knoop vormde zich in zijn maag.

Had hij een fout gemaakt?

Kon hij dit nog herstellen?

Of...

Was het al te laat?

Maar als iemand kon doen alsof er niets aan de hand was, dan was hij het.

Mathijs herstelde zichzelf snel, rechtte zijn rug en trok een ontspannen glimlach over zijn gezicht. Dit was zijn kracht. Hij hoefde niets te zeggen. Hij hoefde alleen maar te doen alsof.

En Brian?

Die deed hetzelfde.

Hij liep richting een tafel, pakte een drankje en keek even richting Mathijs, zijn blik kort, ondoorgrondelijk, met een subtiele grijns om zijn lippen. Alsof hij de enige in de kamer was die wist hoe Liza’s mond om zijn pik had gevoeld.

Mathijs verbeet de klap.

En Liza?

Ze stond daar. Stiller dan ooit. Haar schouders strak. Haar handen verstrengeld voor haar buik. Haar lippen nog steeds een beetje vochtig.

En ze durfde niemand aan te kijken.

Mathijs hield zijn handen losjes op het stuur terwijl de auto geruisloos door de nacht reed. Hij had zich hersteld. Zijn ademhaling was rustig, zijn gelaatsuitdrukking ontspannen. Alsof er niets was gebeurd.

Liza zat naast hem, haar gezicht naar het raam gericht, haar ogen onzichtbaar voor hem. Ze had nauwelijks gesproken sinds ze waren vertrokken.

En toch wist hij dat haar hoofd niet leeg was.

Hoe kon het ook?

Ze had net een andere man gepijpt.

Zijn zaad doorgeslikt.

Mathijs hield zijn blik strak op de weg, maar zijn zintuigen stonden op scherp.

Toen ze haar lippen opende om iets te zeggen, rook hij het meteen.

Die bekende, diepe geur die hij uit duizenden zou herkennen. Niet van haar. Niet van zichzelf.

Van Brian.

Zijn sperma.

Liza’s stem klonk schor, zachter dan normaal. Ze zei niet veel. Maar dat hoefde ook niet.

Hij wist het.

Ze kon het nog steeds proeven.

En dat besef…

Waarom windt hem dit zo op?

Zijn vingers klemden zich steviger om het stuur.

De auto van Brian reed achter hen, zijn koplampen wierpen lange schaduwen over de weg. De man die net zijn vrouw had gebruikt, reed nu kalm achter hen aan. Alsof er niets aan de hand was. Alsof hij niets had gedaan wat niet mocht.

Maar hij had alles gedaan wat niet mocht.

Mathijs haalde diep adem, schoof die gedachte opzij.

De wagens kwamen tot stilstand voor hun huizen. Een keurig, onschuldige avond was voorbij.

Liza stapte zwijgend uit, haar lichaam nog steeds gespannen. Ze had niets door.

Brian ook niet.

Mathijs sloot zijn deur en draaide zich half om, net op het moment dat Brian op hen afkwam.

Met een knipoog en een ontspannen grijns haalde hij zijn handen uit zijn zakken.

"Leuke avond," zei hij nonchalant, zijn stem diep en beheerst. Alsof hij niet net zijn pik door de keel van Mathijs’ vrouw had laten glijden.

Zijn grijns verbreedde zich nauwelijks merkbaar.

"Moeten we vaker doen."

Mathijs wist niet of hij het meende. Of hij het expres zei om hem uit te dagen.

Liza’s ademhaling haperde even. Maar ze dwong zichzelf om te glimlachen.

Mathijs lachte ook. Geforceerd. Net als zij.

Ze lachten om verschillende redenen.

Liza lachte om haar schuld. Om haar schaamte.

Mathijs lachte om zijn geheim.

Want zij wisten niet dat hij het had gezien.

Ze vermoedden het niet eens.

Ze waren verblind.

Liza door haar schuldgevoel.

Brian door zijn arrogantie.

Binnen, tussen de vier muren van hun huis, werd er geen woord over gesproken.

Maar in het hoofd van Mathijs schreeuwde het.

De slaapkamer was stil, maar hun gedachten waren dat niet.

Mathijs lag op zijn rug, zijn ogen strak op het plafond gericht, zijn lichaam gespannen onder de dunne lakens. Naast hem lag Liza, haar rug naar hem toe gedraaid, haar ademhaling langzaam en beheerst. Maar ze sliep niet.

Geen van beiden sliep.

Beiden dachten aan hetzelfde.

Wat als Liza verder was gegaan?

Wat als Brian, in plaats van haar mond, haar lichaam had genomen? Haar rok omhoog had geschoven, haar ondergoed had opzijgetrokken, en haar daar in de auto op zijn stijve lul had laten zakken?

Mathijs kon het zich levendig voorstellen. Hoe Liza’s perfecte lichaam zich bovenop hem zou hebben bewogen, hoe haar handen zich aan hem zouden hebben vastgeklemd terwijl hij haar diep binnendrong. Hoe haar gezicht er zou hebben uitgezien—de uitdrukking die ze zou hebben gehad terwijl ze hem in zich voelde.

Zijn pik pulseerde.

Dit was nog maar net een fantasie.

Nog maar net.

Naast hem lag Liza, haar lippen iets van elkaar, haar borstkas rustig op en neer bewegend, maar haar gedachten minstens zo verhit als die van hem.

Ze zag zichzelf in die auto.

Hoe Brian haar over zich heen zou trekken, zijn handen zwaar op haar billen, zijn enorme schacht diep in haar, haar volledig vullend.

Hoe zou dat voelen?

De gedachte deed haar dijen samentrekken.

Ze beet op haar onderlip, haar ademhaling iets sneller dan een paar minuten geleden. Ze voelde de opwinding in haar buik. Ze voelde hoe haar lichaam reageerde, hoe haar gedachten gevaarlijk werden.

En in het donker voelde ze dat ze niet de enige was.

Mathijs bewoog zich iets, zijn ademhaling kort en onregelmatig. En toen greep hij haar hand.

Liza verstijfde.

Maar haar vingers ontspanden toen ze voelde wat hij wilde. Wat hij nodig had.

Zijn stijve.

Haar vingers sloten er automatisch omheen. Hard. Klam. Groot in haar hand, maar niet zoals…

Ze schudde de gedachte weg.

Mathijs kreunde zachtjes.

Ze trok langzaam over zijn lengte, haar hand stevig, ritmisch, terwijl haar gedachten nog steeds dwaalden. Dit was het minste wat ze kon doen.

Ze was hem iets verschuldigd, toch?

Maar terwijl ze hem aftrok, kon ze het niet helpen... Waarom voelde dit anders? Waarom had hij haar hand vastgepakt? Was hij ergens mee bezig?

Mathijs opende zijn mond, alsof hij iets wilde zeggen.

Wilde hij bekennen?

Liza panikeerde.

Voordat hij ook maar een woord kon zeggen, verdween ze onder de dekens.

Zijn adem stokte.

En toen voelde hij haar lippen om zijn stijve.

Mathijs kon het niet geloven.

Ze begon hem te pijpen.

Maar niet zomaar.

Niet zoals altijd. Niet routineus, niet zoals een vrouw haar man soms pleziert in een relatie die al jaren bestaat. Nee.

Ze nam hem met dezelfde toewijding als eerder die avond.

Dezelfde lippen. Dezelfde tong. Dezelfde bewegingen. Maar nu voor hem.

Zijn hoofd viel achterover in het kussen. Zijn hele lichaam brandde.

Hij was nog steeds de man waar ze van hield. De man die ze bedrogen had.

Ze was nat. Hij wist het zeker. Haar fantasie was nog niet gestopt.

En de zijne ook niet.

Zijn buikspieren spanden zich, zijn ademhaling werd gejaagd. Hij hield dit niet lang vol.

Niet nu hij precies wist wat hij had gezien.

Liza’s hoofd, heen en weer bewegend in de auto.

Haar mond rond Brian’s pik.

Brian’s pik, zo groot, zo dik, diep in haar keel.

Mathijs hijgde.

Zijn pik was maar een fractie van die van Brian.

Maar het maakte Liza nu niets uit.

Want ook zij dacht aan Brian.

Ze pompte haar lippen sneller, haar mond nat, haar tong glijdend over zijn eikel, maar in haar hoofd zat iemand anders.

Brian.

Zijn geur, zijn huid, de manier waarop hij haar hoofd had vastgehouden.

En toen voelde ze het.

Mathijs’ lichaam spande zich volledig.

Zijn handen vlogen naar de lakens, zijn buik schokte.

Een rauwe kreun verliet zijn lippen en zijn warme lading spoot haar mond in.

Ze slikte zonder aarzeling.

Zonder schaamte.

Net zoals eerder.

Binnen drie minuten was het gebeurd.

Liza veegde haar mond af en kroop langzaam weer naast hem, alsof er niets gebeurd was.

Ze keek hem aan, en haar stem brak bijna van de emotie.

"Ik hou van je."

Mathijs lag verstijfd naast haar.

Was dit zijn Liza?

Zijn ogen bleven open terwijl zij zich naar de andere kant draaide, haar rug weer naar hem toe. Binnen enkele minuten sliep ze.

En uiteindelijk, na alles, viel ook hij in slaap.

-