De ochtend erna voelde vreemd. Alles was hetzelfde, maar niets was hetzelfde.

Mathijs zat aan de keukentafel, zijn vingers losjes om zijn koffiemok gevouwen. Liza stond bij het aanrecht, haar rug naar hem toe, alsof ze letterlijk afstand moest bewaren. Ze schonk zichzelf een kopje thee in, haar bewegingen beheerst, bijna overdreven nonchalant.

Maar hij zag het.

De kleine dingen.

Haar schouders die net iets te gespannen waren. De manier waarop ze haar lippen vochtig maakte. De manier waarop ze haar heupen net iets te bewust bewoog.

Ze voelde zich schuldig.

En ze vermoedde nog steeds niet dat hij het wist.

Dat maakte het nog erger.

Mathijs wist niet wat hij erger vond: dat ze vreemd was gegaan, of dat ze dacht dat ze ermee wegkwam.

Hij speelde zijn rol perfect.

"Lekker geslapen?" vroeg hij, zijn stem even kalm als altijd.

Liza draaide zich om, haar hand om haar kopje geklemd, en haar ogen waren groot, bijna verrast. Alsof ze niet verwacht had dat hij iets zou zeggen.

"Ja, prima," antwoordde ze, te snel, te geforceerd.

Ze nam plaats tegenover hem, blies in haar thee en keek omlaag. Ze kon hem niet aankijken.

Mathijs knikte langzaam en nam een slok van zijn koffie.

"Ik moet straks nog even met Brian dat schuurtje aanpakken."

Liza verstijfde even. Een fractie van een seconde. Maar hij zag het.

"Oh, gezellig," zei ze, haar stem vlak.

Ze kon geen grotere leugen vertellen.

De zon stond hoog toen Mathijs en Brian buiten stonden, het schuurtje tussen hun huizen als een symbolische barrière.

Brian droeg een strakke, mouwloze top, zijn donkere huid glinsterend van het lichte zweet terwijl hij met een schroevendraaier bezig was. Zelfverzekerd. Op zijn gemak.

Waarom ook niet?

Hij had zijn pik gisteravond nog diep in de mond van Mathijs’ vrouw gehad.

En hij wist dat niemand daar iets van zou zeggen.

"Handig zo'n extra opslag," merkte Brian op, nonchalant, alsof ze over het weer praatten.

Mathijs keek opzij, probeerde iets in zijn gezicht te lezen.

"Ja," antwoordde hij droog.

Het was bizar.

Twee mannen, samen aan het klussen, terwijl er tussen hen een grens was overschreden die nooit meer terug te draaien was.

En Brian?

Die genoot ervan.

Mathijs zag het in de manier waarop hij bewoog. In de ontspannen glimlach die net iets te vaak op zijn gezicht verscheen.

Alsof hij wist dat hij had gewonnen.

Maar wat had hij precies gewonnen?

Liza?

Of de controle?

Mathijs was even naar binnen om wat gereedschap te pakken toen hij hen zag.

Brian en Liza.

Pratend. Te dichtbij.

Liza’s houding was gespannen, haar armen over elkaar geslagen, haar blik onzeker. Brian daarentegen stond ontspannen, zijn ogen op haar gericht, zijn glimlach klein, maar aanwezig.

Hij wist iets.

Hij voelde iets.

En Liza?

Wat dacht zij?

Mathijs bleef in de deuropening staan, deels verscholen. Hij zou moeten ingrijpen. Hij zou iets moeten zeggen.

Maar hij deed niets.

Want hij wilde zien waar dit heenging.

Waar stopte dit?

Of beter nog…

Stopte het überhaupt nog wel?

De week kroop traag voorbij. Liza was gespannen. Méér nog dan eerst.

Ze had zichzelf wijs gemaakt dat het een eenmalige vergissing was. Dat ze het kon wegstoppen. Dat ze het kon vergeten.

Maar ze vergat niets.

Niet de geur van hem.

Niet de smaak.

Niet de manier waarop hij haar had aangekeken terwijl ze hem in haar mond had genomen.

En het ergste?

Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze het opnieuw.

Voelde ze het opnieuw.

En telkens wanneer ze Mathijs aankeek, was ze bang dat hij het wist.

Eva had het meteen door.

Tijdens het werk, tijdens de lunch, tijdens korte momenten samen. Ze had al een paar keer gevraagd of alles goed ging.

"Je bent zo... afwezig."

"Is er iets gebeurd?"

"Je weet dat je me alles kunt vertellen, toch?"

Liza had telkens gezwegen. Zich eruit gepraat. Maar het vrat aan haar.

En uiteindelijk kon ze niet meer.

Die avond, onder het oranje licht van de lantaarnpalen, brak ze.

Het grind knisperde onder hun schoenen terwijl ze samen langs het water liepen. De lucht was fris, maar Liza voelde zich heet.

Ze had haar armen over elkaar geslagen, haar ademhaling onrustig. Eva liep rustig naast haar, haar blik schuin naar Liza gericht, haar mondhoeken lichtjes naar beneden getrokken.

"Ga je me nu eindelijk vertellen wat er aan de hand is?" vroeg Eva zacht.

Liza bleef stil. Haar keel voelde droog, haar hart klopte in haar borst.

Toen kwam het.

Alles.

In één ademteug viel het uit haar mond.

Ze vertelde wat ze had gedaan.

Met wie.

Waar.

En hoe lekker ze het vond.

Haar stem trilde. Haar vingers speelden nerveus met de rits van haar jas terwijl ze de details opbiechtte. De parkeerplaats. De auto. Hoe Brian haar hoofd had vastgehouden. Hoe ze hem had geproefd. Hoe ze hem tot de laatste druppel had genomen.

Eva stopte met lopen.

Ze keek haar met grote ogen aan, haar mond half open.

Liza durfde haar nauwelijks aan te kijken. Haar gezicht gloeide.

"God."

Het was het enige wat Eva kon zeggen.

Liza schaamde zich kapot.

"Het spijt me," fluisterde ze.

Eva's blik werd zachter. En toen... glimlachte ze.

"Waarom zeg je dat? Je hebt niets verkeerds gedaan."

Liza snakte naar adem.

"Hoe kan je dat zeggen? Ik ben vreemdgegaan. Het is geen fantasie meer. Het is... echt."

Eva legde haar hand op Liza's arm, haar ogen kalm, geruststellend.

"Of is het juist wél een fantasie?"

Liza's lippen gingen een stukje open. Wat bedoelde ze?

Eva kneep zachtjes in haar arm en lachte kort.

"Je fantaseert toch nog steeds? Je wil toch nog meer?"

Liza voelde haar adem haperen. Ze wist niet wat ze moest zeggen.

Eva keek haar onderzoekend aan.

"Of ben je bang omdat het nu geen droom meer is, maar iets wat je écht voelt?"

Liza slikte.

Eva had gelijk.

Ze kon zich nog zo schuldig voelen, nog zo kapot schamen...

Maar diep vanbinnen wist ze het al.

Ze was nog lang niet klaar.

De wind gleed zacht langs hun gezichten terwijl ze langs het water liepen, het maanlicht spiegelend op het donkere oppervlak. Liza's hart bonkte nog steeds in haar borstkas. Haar huid gloeide van de schaamte, van de opwinding, van de bekentenis die ze zojuist had gedaan. Maar Eva keek haar niet veroordelend aan.

Integendeel.

Eva glimlachte. Een mysterieuze glimlach.

Toen haalde ze adem.

"Liza… er is iets wat je niet weet over mij."

Liza fronste, haar ademhaling vertraagde iets. Wat bedoelde ze?

Eva keek vooruit, haar blik zacht en mijmerend. Alsof ze een herinnering opnieuw beleefde.

"Voordat ik met Bas trouwde… had ik een ander leven."

Liza stopte met lopen. Ze keek haar vriendin aan, verbaasd.

"Wat bedoel je?" vroeg ze, haar stem zacht, onzeker.

Eva keek haar nu aan, maar met een andere blik dan voorheen. Diepe ogen, een menging van kalmte en iets anders.

"Ik heb altijd een voorkeur gehad."

Liza slikte. Ze wist al wat ze ging zeggen, nog voordat de woorden haar lippen verlieten.

"Ik deed het liever met een zwarte jongen dan met een witte."

Liza's ogen werden groot. Haar mond viel een stukje open. Eva? Eva, die altijd zo kalm en volwassen was?

"Veelvuldig," voegde Eva er met een korte glimlach aan toe. Ze genoot van de schok op Liza’s gezicht.

Liza kon het niet geloven.

Eva. Eva die altijd zo beheerst was. Zo zelfverzekerd.

En nu? Nu biechtte ze op dat ze net zo’n fantasie had gehad als zijzelf.

Nee. Niet alleen een fantasie.

Een ervaring.

Liza kon niets zeggen. Haar lippen bleven een beetje openstaan terwijl Eva haar strak aankeek.

"Ik heb ze allemaal gehad," fluisterde Eva toen, haar stem doordrenkt met iets wat niet alleen nostalgie was.

Liza rilde. Haar huid tintelde.

"Je hebt… je bedoelt…?"

Eva knikte langzaam.

"Meerdere. Soms tegelijk. Soms met één. Jongens. Mannen. Jonger, ouder. Maar altijd zwart."

Liza voelde haar dijen samentrekken. Haar keel droog.

"Eva…"

Eva glimlachte alleen maar. Een geheimzinnige, ondeugende glimlach.

"En weet je wat het ergste is?" ging ze verder.

Liza kon alleen maar haar hoofd schudden.

"Ik denk er nog steeds aan."

Een golf van iets ondefinieerbaars schoot door Liza heen.

Dit was niet de Eva die ze kende.

Dit was een andere Eva.

Een Eva die nog steeds honger had.

Ze zag hoe haar vriendin even haar onderlip nat maakte met haar tong, hoe haar ogen naar de grond dwaalden alsof ze dacht aan een moment uit haar verleden.

En toen keek ze haar weer recht aan.

"Bas weet het."

Liza knipperde.

"Bas… weet wat?"

"Alles."

Liza snakte naar adem.

"Bas weet wat ik allemaal gedaan heb voordat we samen waren."

Liza kon het niet geloven.

"En hij vindt het niet eens erg."

Dit keer was het Liza die haar adem inhield.

Eva’s glimlach werd iets breder. Speels.

"Sterker nog," zei ze, haar stem zachter, bijna verleidelijk, "hij vindt het geil."

Liza's hele lijf voelde ineens zwaar. Warm.

"Soms vertel ik het hem. Gewoon… om hem op te winden. Over hoe het voelde. Hoe groot ze waren. Hoe hard ze me namen. Wat ze met me deden."

Liza voelde haar benen slap worden.

Eva stapte dichterbij.

"Dat kan," fluisterde ze, "bij sommige mannen."

Liza kon niet antwoorden. Haar hoofd tolde.

"Niet bij allemaal," voegde Eva er luchtig aan toe.

"Maar bij Mathijs?" Ze liet haar stem hangen, haar blik nieuwsgierig.

Liza's lippen waren droog.

"Denk jij…?"

Eva knikte langzaam.

"Mathijs is niet als andere mannen."

Liza voelde haar hart sneller slaan.

Wat bedoelde ze?

Eva boog iets naar haar toe.

"Liza…" fluisterde ze toen, "ik heb Bas nooit bedrogen. Dit was allemaal voor hem."

Dat was het verschil.

Liza kreeg het ineens benauwd.

Dit wás vreemdgaan.

Voor haar.

Maar voor Eva was het nooit bedrog geweest.

En tóch…

"Ik wil je helpen," zei Eva plots.

Liza keek haar geschrokken aan.

"Ik wil met je praten. Fantaseren.* Misschien wel… meer dan dat."

Liza hapte naar adem.

Wat bedoelde ze?

Wat bedoelde Eva hier verdomme mee?

En…

Waarom maakte het haar zo opgewonden?

De nacht voelde zwaarder nu ze hun geheimen hadden gedeeld. Een hoofdstuk was afgesloten, maar de deur naar iets nieuws stond wagenwijd open.

Liza wist niet of ze erin durfde te stappen.

Eva had haar laten zien dat wat ze voelde, wat ze deed, niet vreemd was. Niet uitzonderlijk. Niet eens uniek.

Maar het verschil tussen hen was groot.

Eva had haar verleden.

Liza zat er middenin.

En erger nog: Eva wilde meedoen.

"Met of zonder Mathijs," had ze gezegd. Alsof het niets was.

Maar voor Liza was dit alles.

Ze slikte en keek naar de grond terwijl ze hun wandeling voortzetten, de avondlucht koel op haar huid. Het voelde alsof haar wereld zich opende, en ze wist niet of ze daar klaar voor was.

De lantaarnpalen wierpen lange schaduwen over het fietspad. Het grind knisperde onder hun schoenen, en het enige geluid was hun zachte ademhaling en het verre geruis van een snelweg in de verte.

Totdat ze hen zagen.

Twee jonge, zwarte mannen kwamen hen tegemoet. Joggers.

Hun lichamen droegen het ritme van hun passen. Glanzend van een dun laagje zweet, kleren strak om hun gespierde lijven. Hun huiden donker onder het straatlicht, hun blikken scherp.

Ze keken.

En bleven kijken.

Naar Eva.

Naar Liza.

Niet zoals mannen soms kijken. Niet gehaast of beschaamd. Niet half geïnteresseerd.

Nee.

Dit was honger.

Liza schrok.

Een fractie van een seconde voelde ze het in haar buik. Dat gevoel.

Ze had zichzelf net beloofd niet verder te gaan.

Maar hun blikken lieten haar lichaam wat anders voelen.

Eva zag het. Natuurlijk zag ze het.

Ze gniffelde zacht, alsof dit niets voor haar was, alsof het haar helemaal niet raakte. Maar Liza kende haar nu beter.

Eva genoot.

Ze liep traag. Express. Zodat de jongens langer konden kijken.

En toen, nét toen ze voorbij waren, draaide Eva haar hoofd iets, alsof ze de hitte van hun blikken in haar nek voelde branden.

"Lijkt me heerlijk," zei ze achteloos, haar stem speels, maar donker van onderliggende spanning.

Liza keek haar aan. Haar lichaam nog steeds strak van het moment.

Eva glimlachte.

"Gewoon hier. Eén van hen. Tegen een boom."

De woorden raakten Liza in haar kern.

Ze voelde haar adem vastlopen in haar keel.

Eva draaide haar hoofd een stukje en keek haar recht aan.

"Wat jij?"

Liza wist het niet.

Nee.

Dat wilde ze niet.

Of wel?

Haar ogen gleden over Eva’s gezicht, dezelfde Eva die net had toegegeven dat ze het allemaal had gedaan.

En toch…

Liza keek over haar schouder.

Een fractie van een seconde. Dat was alles.

Maar het was genoeg.

De joggers waren niet meer ver.

En in dat korte moment, zag ze het.

Tussen hun benen.

Forse, zware bobbels in hun shorts. Onmiskenbaar.

Ze had het meteen gezien.

En ze kon het niet ont-zien.

Haar keel werd droog. Haar huid prikkelde.

Eva grinnikte.

Ze had het ook gezien.

"Misschien wel," fluisterde Liza toen. Bijna niet hoorbaar.

Maar Eva hoorde het.

En Eva wist:

Liza was nog lang niet klaar.

-