Het huis was gevuld met de gebruikelijke geluiden van een doordeweekse avond: het zachte gezoem van de vaatwasser, het tikken van de regen tegen het raam en het gedempte geluid van de televisie, waar Mathijs zonder veel aandacht naar keek. Liza bewoog zich door de ruimte alsof er niets veranderd was, alsof de wereld nog precies hetzelfde was als een paar dagen geleden, alsof zij nog precies dezelfde vrouw was.

Maar ze wist dat dat niet waar was.

En wat haar het meest verwarde, was dat Mathijs niets door leek te hebben. Geen blikken die langer bleven hangen dan normaal, geen vragen, geen tekenen van achterdocht. Alles in zijn houding en doen en laten bleef onveranderd, alsof hij haar niet had verraden met een plotselinge confrontatie, alsof hij niet wist hoe ze op haar knieën had gezeten voor Brian, hoe ze had geproefd van wat niet van haar was en hoe ze had genoten van het moment dat alles had veranderd.

En dus speelde zij het spel mee.

Met een glimlach die iets te strak was en een stem die net te gecontroleerd klonk, stelde ze hem de gebruikelijke vragen over zijn werk, over het nieuws, over wat ze morgen zouden eten, terwijl haar gedachten bleven hangen bij iets wat ze niet mocht denken.

Maar er zat ook een andere kant aan deze nieuwe realiteit.

Sinds die bewuste avond had Mathijs vaker dan normaal zijn verlangen naar haar laten blijken, niet met woorden, maar met daden, met kleine, onuitgesproken signalen die alles betekenden en tegelijkertijd niets vroegen. Soms, zonder enige aankondiging, stond hij plotseling achter haar, zijn handen losjes om haar heupen, zijn adem warm in haar nek, waarna hij zonder aarzeling zijn broek losmaakte en haar hand leidde naar wat daaronder wachtte.

En Liza had geen reden om te weigeren.

Ze wilde het niet weigeren.

Er zat iets in haar, een schuld die nooit uitgesproken was, een gevoel van verantwoordelijkheid dat haar dreef tot overgave. Ze voelde zich goed wanneer ze voor hem neerknielde, voelde zich nodig, voelde zich misschien zelfs een beetje veilig, omdat ze wist dat ze hem daarmee tevreden hield.

Elke keer weer gaf ze zich aan hem over, niet uit liefde, niet uit verlangen, maar uit een diepgewortelde behoefte om iets te herstellen wat ze nooit hardop kon benoemen. Haar lippen sloten zich strak om hem heen, en ze vergat zichzelf compleet.

Ze was zo goed geworden in het negeren van haar eigen behoeftes, dat ze het bijna als een overwinning zag wanneer ze hem binnen een minuut liet beven en kreunen, wanneer hij zich volledig aan haar overgaf en ze zonder moeite alles in haar mond liet verdwijnen.

Mathijs was gelukkig.

Zij was dat in zekere zin ook.

Maar terwijl zij haar mond afveegde en haar gezicht weer in de plooi trok, terwijl hij haar een voldane kus op haar voorhoofd gaf en met een ontspannen zucht op de bank neerplofte, wist ze diep vanbinnen één ding zeker.

Zij bleef altijd onbevredigd.

En dat wist Mathijs.

Mathijs had tijd nodig gehad om alles een plek te geven, om te begrijpen wat hij had gezien, wat hij had gevoeld en, belangrijker nog, wat dit voor hem betekende. Maar telkens wanneer hij zijn ogen sloot, wanneer de stilte van de nacht hem omhulde en zijn gedachten de vrije loop kregen, zag hij haar weer voor zich, daar in die auto, haar lippen strak gesloten om die enorme zwarte pik, haar mond wijd open terwijl ze zich overgaf aan iets wat niet van haar was, maar wat ze zonder aarzeling had genomen.

Het beeld stond op zijn netvlies gebrand, niet als een herinnering die hij wilde verdringen, maar als een moment dat hij koesterde, als iets waarvan hij wist dat hij het nooit meer uit zijn hoofd zou kunnen zetten, en eerlijk gezegd ook niet wilde. Het was het meest opwindende wat hij ooit had gezien, het puurste, het meest rauwe, het meest eerlijke, en diep vanbinnen wist hij dat hij haar nog nooit zo mooi had gevonden als op dat ene moment, haar lippen glanzend van speeksel, haar wangen rood van opwinding, haar ogen gevuld met een lust die hij in al hun jaren samen nog nooit zo bij haar had gezien.

En misschien, hoe verwarrend het ook was, had hij haar ook nog nooit zo gelukkig gezien.

Dat besef trof hem harder dan hij had verwacht, maar hij hield het vast, hield het stevig in zijn gedachten en omarmde het als een waarheid die hij moest accepteren. Want als dat geluk was, als zij daar in die auto, op haar knieën voor Brian, haar mond vol met alles wat die man haar kon geven, op haar gelukkigst was geweest, dan was dat hem meer waard dan zij zich ooit zou kunnen voorstellen.

Meer dan zij zelf dacht.

En daarom lag alles open, niet als een dreiging, niet als een verlies, maar als een kans, een mogelijkheid om haar te geven wat ze niet durfde te vragen, haar te laten ontdekken wat ze nooit zou durven benoemen. Want hij begreep nu wat hij werkelijk had, wat zij werkelijk was, en dat was niet iets om bang voor te zijn, maar iets om te koesteren, iets om te beschermen, iets wat zich niet met haast of dwang liet sturen, maar langzaam moest rijpen, moest groeien, tot het vanzelf onvermijdelijk werd.

Daarom had hij geen haast, geen noodzaak om haar te laten weten wat hij wist, om haar op haar misstap aan te spreken of haar uit haar schuldgevoel te verlossen. Ze hoefde zich geen zorgen te maken, ze hoefde niets te vrezen, want hij zou haar de ruimte geven, haar zachtjes begeleiden zonder dat ze het merkte, haar sturen zonder dat ze zich gestuurd voelde, tot ze uiteindelijk zelf zou inzien wat hij allang wist.

Maar dat hoefde hij haar niet te vertellen. Sommige dingen begrepen vrouwen pas als het moment daar was.

Mathijs bracht het terloops ter sprake, bijna achteloos, alsof het niets bijzonders was, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, toen hij op een doordeweekse avond aan tafel zat en nonchalant meldde dat hij John had gevraagd of hij wat klusjes wilde doen rond het huis, een manier om wat bij te verdienen, simpel werk waar hij niet veel moeite voor hoefde te doen, maar waarmee hij toch wat extra geld kon verdienen.

John had vrijwel direct ingestemd, had beleefd geknikt en gezegd dat hij het graag wilde doen, zonder enige aarzeling, zonder een spoor van twijfel, alsof hij deze kans niet wilde laten schieten, alsof er iets meer achter zijn enthousiasme zat dan slechts de behoefte aan wat extra zakgeld.

Later die avond, terwijl ze samen in de keuken stonden, vertelde Mathijs het aan Liza, zijn stem rustig, maar met een ondertoon die haar niet ontging, een lichte dubbelzinnigheid in de manier waarop hij het bracht, alsof er iets was wat hij niet volledig uitsprak, alsof hij wilde zien hoe ze zou reageren, hoe ze deze nieuwe ontwikkeling zou ontvangen.

Met een schuin glimlachje, een speelsheid die net iets te nonchalant klonk, voegde hij eraan toe dat John er was om haar te helpen, dat ze hem mocht inzetten waar nodig, dat ze hem gerust kon vragen als ze iets had waarbij ze hulp kon gebruiken, en hoewel hij de woorden luchtig uitsprak, voelde ze iets in haar onderbuik samenkrimpen, een vreemd gevoel dat ze niet meteen kon plaatsen, alsof dit meer was dan zomaar een jongen die wat klusjes zou doen.

Liza trok haar wenkbrauwen op, niet meteen afwijzend, maar wel licht geïrriteerd, omdat ze vond dat dit iets was wat hij met haar had moeten overleggen, omdat ze het idee had dat hij zomaar beslissingen nam over wie in hun huis kwam en wat er binnen hun muren gebeurde, maar tegelijkertijd, ergens diep vanbinnen, in een plek die ze liever niet onder ogen zag, vond ze het ook een opwindend idee, een prikkelende gedachte dat John, die haar nog steeds met die onhandige verlegenheid bekeek, nu een reden had om vaker in haar buurt te zijn, om in haar huis te komen, om haar op een manier te benaderen die hij eerder misschien niet had gedurfd.

En dus protesteerde ze niet echt, liet ze haar irritatie slechts als een formaliteit klinken, een dun laagje verstandige terughoudendheid dat ze over haar echte gevoelens legde, terwijl ze haar gedachten langzaam liet afdwalen naar de dingen die hij zou kunnen doen, de manier waarop hij zich in haar huis zou bewegen, hoe het zou zijn om hem daar te zien, om zijn aanwezigheid te voelen, om hem iets te vragen en hem te zien gehoorzamen.

Misschien was dit helemaal niet zo’n slecht idee.

Toen de avond viel en het huis weer stil werd, leek alles precies zoals het altijd was, alsof er niets veranderd was, alsof de dag een gewone dag was geweest waarin John slechts een klusje had gedaan en Liza daarna verderging met haar gebruikelijke routine, alsof haar gedachten niet hadden afgedwaald, alsof haar ademhaling niet net iets zwaarder was geweest toen ze hem af en toe betrapte op een snelle, schichtige blik in haar richting, alsof er niet een onzichtbare spanning in de lucht had gehangen die ze niet durfde te benoemen, maar die ze met elke vezel van haar lichaam had gevoeld.

Mathijs had niets gezegd, had zich gedragen zoals altijd, had John vriendelijk bedankt en hem met een schouderklopje uitgezwaaid alsof dit niets meer was dan een alledaagse gebeurtenis, maar hij had wel gezien hoe Liza die avond iets rustelozer was, hoe haar bewegingen net iets aarzelender waren, hoe ze iets minder op haar gemak leek, alsof er een energie door haar lichaam raasde waar ze geen uitweg voor vond, een spanning die haar uit balans bracht zonder dat ze zich er volledig bewust van was.

Normaal zou hij haar benaderen, haar aanraken, haar lichaam opeisen zoals hij de laatste tijd steeds vaker deed, haar laten voelen dat hij haar verlangens begreep en haar bevrijden van dat knagende gevoel dat zich onder haar huid genesteld had, maar deze keer deed hij niets.

Hij keek haar slechts aan, met die kalme, peinzende blik van iemand die alles zag, maar niets uitsprak, van iemand die een spel speelde dat alleen hij kende, en terwijl ze onrustig naast hem op de bank zat en af en toe haar benen over elkaar sloeg in een poging de prikkelende spanning in haar lichaam te negeren, bleef hij onaangedaan, volledig opgaand in de schijnbare normaliteit van de avond, terwijl zij langzaam in de leegte van haar eigen verlangen verdronk.

En op dat moment, toen ze zich volledig bewust werd van haar eigen frustratie, van de onrust die zich in haar had opgestapeld zonder dat ze een manier vond om het te ontladen, besefte ze dat de controle die ze dacht te hebben over zichzelf niets meer was dan een dun laagje zelfbedrog, dat het evenwicht waar ze zich aan vastklampte slechts een illusie was, een vals gevoel van stabiliteit dat op elk moment kon instorten, en dat Mathijs – zonder dat hij iets had hoeven zeggen of doen – dat beter leek te begrijpen dan zijzelf.

-