Beste Lezers,

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar het achtste deel uit een langere serie. Ik raad u aan om eerst de voorafgaande delen te lezen.

Ter verduidelijking.

Het doet ons deugd alle leuke reacties te lezen en te horen hoe blij sommige van jullie zijn dat deze serie hier weer terug is, zich deze weer herinneren.

Zoals ik in het begin al gezegd had, heeft deze serie eerder op deze site gestaan. En was opeens verdwenen, terwijl het nog niet af was. Heb daar over de jaren vaker wel eens een vraag over gekregen, en recentelijk met de redactie gepraat over het hoe en waarom. Die kwestie is uit de wereld, dus vandaar een hernieuwde poging.

Het verhaal is niet helemaal hetzelfde meer als het. Met name doordat wij (ik en de betrokkenen) overwogen hadden het in boekvorm uit te geven en aan het editten geslagen waren.

En al schrijvende kwam meer naar boven, deels omdat sommige zaken waren blijven liggen, zelfs verzwegen waren, omdat het toen niet op hun waarde werd ingeschat, het soms ook complexer of ondoorzichtiger bleek te zijn dan ieder van ons doorhad. Dat zal vanaf deze bijdrage en in de komende (10 a 15) bijdrages meer naar boven komen.

Heel veel leesplezier.

JohanK

Hoofdstuk 33. Hoe nu verder?

Het viel me op dat ze op hete kolen zat en uiteindelijk kwam de prangende vraag op tafel. Ze durfde me daarbij niet echt aan te kijken en vroeg zachtjes: “Heb je over ons nagedacht? Wil je nog met mij verder gaan na alles wat ik je aangedaan heb?“ Rustig liet ik de vraag bezinken. Ik had hem wel verwacht maar nam desondanks de tijd om mijn antwoord te formuleren. Stelde eerst een wedervraag: “Wat zou je zelf doen als ik nu in jouw situatie zou zitten?” Ze voelde aan dat de vraag een valkuil was die ze echter niet kon ontwijken en zei: “Ik zou je het huis uitgegooid hebben en je flink laten bloeden voor wat je me aangedaan had.”

Dit antwoord lokte natuurlijke een volgende vraag van mijn kant uit: “En wat verwacht je van mij dan nu en wat zou je graag willen dat ik zou zeggen?”

Ze zuchtte verdrietig en zei vervolgens: “Dat je me aan de kant zet zoals Marcel en Wouter vanaf het begin af aan al gezegd hebben. Dat geen man met een vrouw getrouwd wilt zijn die haar geld als hoer verdient en haar man bedriegt. Ik had gehoopt dat je anders was, maar vergis me dus in je.” Ik keek haar verbaasd aan en antwoordde: “Heb ik jou of iemand anders ooit veroordeeld op wat voor werk men doet? Daarvoor zou ik je nooit aan de kant zetten. Ik ben wel zeer teleurgesteld over het feit dat je me al die jaren bedrogen en niet vertrouwd hebt. En meer nog dat je onze afspraak stilzwijgend verbroken hebt, je eigen weg gegaan bent. Dat je daarmee verraad gepleegd hebt aan onze afspraak.”

Ze keek me verbaasd in de ogen en wilde blijkbaar zeker zijn van wat ik geantwoord had: “Dus je wijst me niet af omdat ik een hoer ben?” “Klopt” zei ik “dat is geen reden voor mij en dat zou je allang moeten weten. Jij stippelt jouw levenspad uit zoals ik dat met het mijne doe. Je maakt daarop elke dag je eigen keuzes, goede en zeer zeker ook minder goede, meer niet. Het was deels jouw keuze om dat werk te gaan doen, net zoals ook om mij daar geen deelgenoot van te maken door niets te vertellen. In andere woorden: Je koos simpelweg voor dat levenspad zonder mij verder te willen bijpraten over die keuze van je. Het kan natuurlijk altijd gebeuren in het leven dat wegen zich scheiden, de afspraak was echter dit tegen elkaar te vertellen.”

Wilma knikte: “Dat klopt dat hadden we afgesproken. Het spijt me nu dat ik dat niet gedaan heb, dat was een erg slechte keuze van mij. Dat leven is me niet bevallen, ik had alleen de moed niet om het jou te vertellen. Ik schaamde me al die jaren dood hierover, het vrat me van binnen op. Mams zei dat laatst ook al tegen me: ‘schaamte is een zielvretende emotie’, en dat is meer dan waar. Kun je me dit vergeven?” Mijn antwoord was vrij straight: “Wat moet ik vergeven, dat je zonder mij een nieuw leven bent begonnen of dat je mij dit niet verteld had? En dan nog, wat heeft het nu, na dik 3 jaar, nog voor zin je te vergeven. Je hebt die keuze al zo lang geleden gemaakt en er nooit spijt over gehad. Voor mij betekent het gewoon dat het voor jou al die tijd de juiste keuze was. Ook nu nog, want je bent nog altijd niet eerlijk tegenover mij en wellicht ook niet naar jezelf. Daarboven op genoot je van de vrijheid die je had, dat je aan een saai huwelijk ontsnapt was, zoals je zelf meer dan eens gezegd hebt. Wat mij op dit moment wel uitermate verbaasd, is dat je toch weer iets met mij wilt. Je hebt al die jaren een dubbelleven geleid en ik had verwacht, nu je uit handen van die mannen bent, dat je op eigen benen wilde gaan staan. Dat was ook het doel van mijn actie, zoek er niet meer achter. Nogmaals, dat leven is je bevallen anders had je het niet zo lang vol gehouden, of vergis ik me hierin? Daarbij, je bent nu financieel onafhankelijk dus wat houd je tegen om te scheiden van mij. We komen wel tot een regeling m.b.t. de omgang met de kinderen, dat hoeft je niet tegen te houden. En ik zal altijd van je blijven houden. Vindt het alleen jammer dat het zo heeft moeten verlopen.”

Wilma wilde wat zeggen maar ik gaf aan dat ik nog niet uitgepraat was, ging verder zeggende: “Maar ok, het is nu eenmaal niet anders en we moeten door. Ik weet dat onze ouders je al op je gedrag en de consequenties daarvan aangesproken hebben. Ik heb geen behoefte om in herhaling te vallen, en kijk liever vooruit. Ik wil niet in het negatieve, verwijtende blijven zitten. Nee Wilma, ik geef hier liever een positieve draai aan. We hebben samen een drietal prachtige kinderen op deze wereld gezet, daarmee de verantwoordelijkheid voor hun opvoeding op ons genomen. Al zijn we dan nu niet meer verliefd op elkaar, hebben onze wegen zich deels gescheiden, dan nog ontslaat ons dat niet van deze opgave. Persoonlijk zou ik graag samen met jou de komende zeg maar 6 jaar, hier nog een mooi vervolg aan willen geven. Dat was voor mij ook het belangrijkste motief voor die actie. Namelijk om jou uit de klauwen van deze mannen te bevrijden, zodat je zonder druk van buitenaf hierover kunt nadenken en beslissen. Het is nu voor jou de tijd om je keuzes te maken over het vervolg van je leven. Je kent nu mijn voorkeur, maar misschien is dat niet wat je zelf in gedachten had. Denk er goed over na, bespreek het met je moeder en eventueel anderen en dan hoor ik dat wel van je. En als je kiest voor mijn voorstel om de komende jaren samen de opvoeding van onze kinderen te blijven doen, dan praten we wel over hoe we dat samen gaan invullen. Zelf gaan mijn gedachten uit naar zoiets als zeer goede vrienden, misschien zelfs ooit weer ‘friends with benefits’. Maar dat is koffiedik kijken, eerst wil ik weten hoe jij hier in staat, hoe jij dit ziet. Want vertel me niet dat je hier nog niet over nagedacht had.”

Hoofdstuk 34. In gesprek met de kinderen.

We zaten vervolgens een tijdje rustig voor ons uit te kijken. Wilma nog altijd aan het voeteneinde van het bed, spelend met haar trouwring. Opeens werden we gestoord voor het avondeten. Ik kreeg een stevige en voedzame vissoep voorgeschoteld, terwijl Wilma zich bij de anderen aan de eettafel voegde. Na het eten kwamen Manon en Lilian bij me op bed zitten en babbelden we rustig over hun vakantie, school en andere zaken. Opeens, of zoals men wel eens zegt ‘vanuit het blauwe hinaus’, vroeg Manon of ik en mama gingen scheiden. Ik schrok me wezenloos en vroeg hoe ze op die gedachte kwam. Ze antwoordde dat iedereen, maar met name mama, de hele week al liep te huilen, verdrietig en ook boos was. En helemaal dat beide oma’s erg boos op Wilma waren. Ik nam haar in mijn armen en zei dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken. Dat mama en ik absoluut niet wilden scheiden alleen maar boos op elkaar waren. Maar dat was iedereen wel eens op elkaar. Ik zag hun beiden opvrolijken door mijn antwoord en Lilian voegde toe: “Als jullie zouden scheiden willen we bij jou blijven paps. En dat geldt ook voor Kaj.” Ik keek haar aan, gaf haar een knuffel en zag opeens in mijn ooghoek Wilma staan. In een soort van bevroren houding, waarna langzaam tranen over haar gezicht begonnen te rollen. Ze wilde weglopen maar ik was snel uit mijn bed en bij haar. Zei tegen Manon en Lilian: “willen jullie wat te drinken en knabbelen voor ons allemaal halen en kunnen jullie ook Kaj vragen om hiernaartoe te komen. Dan gaan we samen eens praten over alles wat gebeurd is de laatste tijd en wat we er samen aan kunnen veranderen.”

Ik nam Wilma mee terug de kamer in en praatte wat met haar. Het was natuurlijk een klap in haar gezicht om te horen dat de kinderen de voorkeur aan mij gaven maar ik had haar hier al min of meer voor gewaarschuwd. En kwam hier even op terug, en zei dat ik wel begreep dat het hard bij haar aankwam dit ook uit de mond van je kinderen te horen. Daar bovenop zei ik tegen haar: ‘Kinderen worden opgevoed door wat de volwassene is en niet door zijn of haar praatjes’. Denk hier over na als we dadelijk met hun gaan praten, want de laatste jaren heb jij je te weinig aan je woorden gehouden. Wilma antwoordde dat dat het niet was , meer het besef dat ze ons allen de laatste jaren zo verwaarloosd had en dat mijn moeder gelijk had toen ze stelde dat Wilma een slechte moeder was. Ik antwoordde snel: “Een slechte moeder is een groot woord, je hebt de laatste jaren niet altijd de juiste keuzes gemaakt en bent te egoïstisch geweest, te veel voor je eigen genot gegaan zonder acht te geven op ons. Daar komt bij dat Marcel en Wouter echte roofdieren waren, en zich in ons huiselijk leven hebben binnen gedrongen, ons gezin hebben proberen kapot te maken. Ze probeerden je te isoleren zoals roofdieren dat doen als ze het zwakste dier in een kudde uitzoeken als hun prooi. Dan ben je bijna zo goed als verloren.”

Ze keek me aan, gaf me een kus zeggende: “zo heb ik er eigenlijk nog nooit tegen aangekeken, maar het is een goede vergelijking. Nu ben ik maar wat blij dat ze definitief uitgeschakeld zijn door ons” en ze praatte me even bij over de getoonde video in de seksclub en de daarop volgende inval van de politie. En dat beide heren in de cel zaten nu. Ik was trots op hun en lachend antwoordde ik: “dus we moeten alleen nog de ontstane onrust in ons gezin herstellen nu die roofdieren uit de roulatie genomen zijn.” Er verscheen een lachje op haar gezicht, terwijl ze zei: “Was het maar altijd zo simpel.”

En dat waren terechte woorden, want simpel was het dus niet bleek wat later. Om eerlijk te zijn was het daaropvolgende gesprek met onze kinderen erg confronterend voor ons beiden, zelfs voor mij tot mijn grote verbazing. Onbedoeld waren Wilma en ik naast elkaar op bed gaan zitten, met onze armen in elkaar verstrengeld. Dit onbewuste gebaar, ons zo knus samen te zien zitten, bleek de spanning bij de kinderen een beetje weg gehaald te hebben.

De meisjes nestelden zich aan het voeteneinde van het bed terwijl Kaj een stoel pakte. Kinderen zijn gevoeliger en zien meer dan we vaak denken. Wilma heeft het erg voor haar kiezen gekregen in dit gesprek en het was min of meer een bevestiging van wat ik zojuist tegen haar gezegd had m.b.t. het doen van de dingen die je beloofde.

Het bleek een meer dan goede zet geweest te zijn dat we uitgebreid de tijd genomen hadden voor dit gesprek met hen. Als gezin bracht het ons ook dichter bij elkaar, was mijn inschatting achteraf. Helemaal omdat de kinderen zich gewaardeerd voelden doordat naar hun geluisterd werd, zij vrijuit konden spreken, en wij ook openlijk spraken over hoe moeilijk opvoeden soms kon zijn en iedereen wel eens fouten maakte. Aan het einde van het gesprek lagen de meisjes naast ons in onze armen en zat Kaj aan het voeteneinde. Een eerste horde was zogezegd genomen.

Het enige minpuntje was dat Wilma zich nog altijd een slechte moeder voelde, hoe ik ook op haar inpraatte. Maar deze gesprekken hadden haar gelukkig wel de ogen geopend, met name over de onverwachte en ondoordachte gevolgen van haar keuzes.

De dag daarop hadden we een lang gesprek met onze ouders. Zij waren, meer nog dan ik, niet volledig overtuigd door Wilma, maar ook niet tegen onze hernieuwde poging. Uiteindelijk ging het geluk van hun kleinkinderen hun het meest aan hun hart.

Hoofdstuk 35. Veranderde omstandigheden en afspraken.

Wilma en ik hadden wel wat nieuwe afspraken gemaakt voor de toekomst. Ik had ondermeer aangegeven dat ze bij mij in bed mocht blijven slapen als ze dat wilde, maar dat seks voorlopig niet tot het pakket hoorde. Dat ik de huidige situatie meer als een status quo zag in het belang van onze kinderen, maar van intimiteit geen sprake kon zijn. Daar was teveel voor gebeurd en het vertrouwen te beschadigd was. Ik begreep wel dat het een tegenvaller voor haar was, maar zo eenvoudig ben ik nu ook weer niet te verleiden. Daar moest ze dan toch echt wel haar beste beentje voor inzetten. Als ze seks wilde hebben moest ze dat maar buiten de deur zoeken en doen en als ze daarna thuis wilde slapen dan in de logeerkamer. Ook geen seks meer met anderen in ons huis en zeker geen seksvrienden mee naar huis nemen. Mocht ze verliefd worden op iemand anders dan zouden we de situatie bespreken, ook met de kinderen.

Met name voor Wilma veranderde er heel veel nu ze niet meer als hoertje hoefde te werken. Ook niet meer als beleggingadviseur trouwens. Wel zou ze haar studie afronden en tot die tijd blijven werken voor die holding. Maar dat zou niet meer dan 4 en hoogstens 6 maanden zijn, dan zou haar contract aflopen. Wilma gaf aan dat ze deze wereld wel spannend vond, maar absoluut niet meer als hoertje wilde werken. Wat haar bevallen was waren die thema-avonden in de seksclub en eigenlijk wilde ze graag iets meer in die richting doen. Meer inhoud en cachet geven zei ze, maar het hoe en wat wist ze nog niet. Ze vroeg me wel of ik haar eens mee wilde vergezellen naar zo een avond zodat ik een idee zou krijgen. En voegde er direct aan toe dat ze eerst de gesprekken met Karin, haar psychologe annex seksuologe, achter de rug wilde hebben voordat ze hiermee iets wilde gaan doen. Want misschien kwam ze daar wel op andere ideeën of inzichten. Voor nu wilde ze weten of ik er problemen mee zou hebben als ze in die wereld wilde blijven werken.

Een week of 2 later, aan het begin van een avond zat ze weer eens bij me aan het voeteneinde. Wat me opviel was dat ze inmiddels veel rustiger was, relaxed op een bepaalde wijze. En toen ik haar aankeek zag ik dat die harde trekken vervangen waren door een zachtere en meer sensuele uitstraling. Een beeld deed me aan iets denken, iets dieps in mij wakker maakte. Een soort van déjà vu, iets wat me deed denken aan oude wijsheden of kennis, maar wat ik helaas op dat moment geen plek kon geven. Het bleef echter zeuren, hangen in mij achterhoofd, en toeval of niet een aantal weken later kwam ik bij het opruimen van wat boekenkasten een oud kunsthistorisch fotoboek tegen. Was daar eens rustig in gaan bladeren en kwam wat foto’s tegen van oeroude afgodbeeldjes. Beeldjes uit zeg maar prehistorische tijden die de oermoeder of oergodin voorstelden. Zeer regelmatig afgebeeld als zeer volumineuze vrouwen, die werden aanbeden als symbool voor de vruchtbaarheid van ondermeer de aarde. In deze oertijden trof men ook vaker matriarchale samenlevingsvormen aan. Leefgemeenschappen waar de vrouw de scepter voerde en niet de man. En soms kwam het voor dat de vrouw geen vaste partner had maar meerdere. Wilma had, qua postuur misschien niet direct, voor mijn gevoel zo eenzelfde uitstraling als van die beeldjes. Ik las Wikipedia erop na en het scheen zelfs zo te zijn dat in het hedendaagse Mongolië dit soort samenlevingsvorm nog voortkwamen. En zich bijvoorbeeld op de volgende wijze uitte: “Is de man niet goed voor zijn vrouw , dan vindt hij buiten de deur zijn bijl en schoenen en hoeft hij niet meer terug te komen.” Vertaal dit eens naar onze tijd en kijk dan eens naar de alimentatie die je als man moet betalen. Een indirecte val of gevangenis waar we als man in vast zitten. Als je als man niet oplet ten minste. Ik heb die gedachtes van die oergodin later met Wilma gedeeld, omdat het wellicht een leuk onderwerp voor een thema avond kon zijn.

In de periode na de inval in de seksclub had Wilma een tweetal gesprekken met de politie gevoerd. Nadat Wouter en Marcel in hechtenis genomen waren, werd ook haar eventuele. betrokkenheid bij de chantage zaken onder het vergrootglas gelegd. Gelukkig was dit voor haar met een sisser afgelopen, omdat al snel bleek dat alles uit de koker van Wouter en Marcel voortkwam, en Wilma en haar andere ‘collega’s’ simpel in de val gelokt waren. Haar advocate had verder een schikking weten te treffen met de belastingdienst. Dit laatste ging uiteindelijk relatief eenvoudig, mede gezien bovenstaande vrijspraken. Voor haar werkzaamheden als prostituee, gold min of meer hetzelfde, doordat ook hier aangetoond werd dat alles onder dwang was gebeurd. In haar voordeel sprak daarbij dat zij vrijwillig met de politie had samengewerkt en op eigen initiatief onder ‘behandeling’ van een psychologe stond. Een psychologe die haar was aangeraden door haar moeder. Die niet alleen goede vriendinnen bleken te zijn, maar ook al een kleine 10 jaar nauw met haar samenwerkten.

Hoofdstuk 36. De psychologe: Karin.

Deze vrouw, Karin genaamd, beschikte naast haar universitaire diploma als psychologe ook over een master had als seksuologe, en was nog net geen 39 jaar oud. De laatste week van november, op een dag na zo een sessie, kwam Wilma zwaar gefrustreerd thuis en was geen weg met haar te bewandelen. Ze vierde al haar boosheid op mij los en in het gesprek dat daarop volgde zei ze dat ze niet het idee had vooruit te komen bij deze dame, dat ze empathie miste. Ze had niet het gevoel dat deze persoon zich kon inleven in haar situatie en haar dus begreep. Ik was stomverbaasd mede omdat haar moeder razend enthousiast over haar was, en zij juist op haar aanbeveling Karin benaderd had. En ik had een erg groot vertrouwen in haar moeders mensenkennis, vermoedde dat het probleem op een ander gebied lag. En stelde voor dat het misschien een idee was als ik haar eens vergezelde op zo’n gesprek, wat haar bij nader nadenken wel een goed idee leek. Wie weet zou dat helpen en anders was er geen kip over boord. Ze besprak het met haar en Karin ging aarzelend akkoord. Ondertussen had ik dit al stiekem met haar moeder besproken, ook voorzichtig gepolst waarom zij zo weg met haar liep.

Had vervolgens mijn gedachten laten gaan over Wilma’s frustratie, waarop zich in mijn hoofd zich een ideetje ontwikkeld had om haar probleem te visualiseren. Een paar dagen, op de dag van zo een sessie, zei ik tegen Wilma: “Neem eens je mooiste lingerie setje mee en ook dat mooie doorschijnende negligé.” Ze keek me verbaasd aan en vroeg waarom?

Ik zei: “Ik heb een plannetje en als ik je vraag of aanstoot ga je even naar het toilet en kleed je je om. En je komt pas naar buiten als ik je roep.”

Een uurtje later zaten we bij de psychologe. Wat een mooie vrouw was de eerste gedachte die in me opkwam. Ongeveer van dezelfde leeftijd als Wilma, wellicht iets jonger. Zeer elegant gekleed, design mantelpakje waarvan ze het jasje uit had gedaan. De verwarming stond relatief hoog, dus dat was wel te begrijpen. Ze had een mooie witte bloes aan, een fraai decolleté, cup-D was mijn inschatting. Donkerblond met een lichte tint, wellicht Zuid-Europese roots uit een erg ver verleden. Als ze ook dat Latijnse temperament had, was het plaatje compleet.

Hoofdstuk 37. Een toneelstukje.

Ik stelde me voor en zij vroeg daarop aan Wilma: “Waarom wilt u zo graag dat uw man u vergezelt?” Ik: “Mag ik deze vraag i.p.v. mijn vrouw beantwoorden?” en stootte tegelijkertijd Wilma aan. Die snapte de hint, stond op en zei: “Sorry, maar ik moet dringend naar het toilet.” Ik knikte en ging in op Karin’s vraag: “Zij heeft het gevoel dat u haar niet volledig begrijpt of aanvoelt. En ik dacht dat het misschien kon helpen als iemand anders, iemand die haar situatie goed kent u dit uitlegt, dat misschien verhelderend werkt en een impasse doorbreken.” Karin knikte begrijpend, waarop ik verder ging. Vertelde een beetje over Wilma’s seksuele verleden, zei dat ze vroeger, in onze studententijd, al een erg losbandig leven leidde, frequent ook wat langere seks-relaties erop na hield, naast onze relatie. Vervolgde mijn verhaal door te zeggen: “Dat was eigenlijk vrij normaal in die tijd, veel studenten hadden toch een wat meer vrijere moraal of kent u dat niet uit uw eigen tijd?” Ik zag haar lichtelijk blozen zonder dat ze verder op mijn opmerking inging. Mijn uitleg vervolgend zei ik: “De vraag die Wilma nu bezighoudt is of haar huidige oversekste of nymfomane gedrag, die extremere losbandigheid en het verlangen naar seks voortkomt uit het gebruik van drugs, zoals XTC of cocaïne, of iets van haarzelf is, wat nu losgekomen is in deze laatste periode?”

Daarop riep ik Wilma die vervolgens in een werkelijk oogverblindende outfit naar binnen kwam gelopen. Ik keek naar de reactie van Karin, zag weer die lichte blos op haar gezicht verschijnen, en als ik het goed had ook wat hardere tepels. Dit negerend zei ik: “Ik heb Wilma gevraagd dit mee te nemen en aan te trekken. Wat ik u hiermee wil duidelijk maken, is dat ze een erg sensuele en seksuele uitstraling heeft. Het is dat gevoel van verleiding, van macht over mannen en vrouwen, dat haar opwindt. En ik zie dat het u ook niet onberoerd laat. Dit is waar Wilma van geniet en waardoor ze zich kan overgeven aan haar lustgevoelens. In het begin is het de pure geilheid en dat gevoel van macht, maar later op de avond is het meer de lust en een soort roes waarin ze zich laat meeslepen.”

Hoofdstuk 38. Mijn bekentenis.

De psychologe knikte begrijpend en ik had het gevoel dat de boodschap was overgekomen. Zag haar ook stiekem naar Wilma gluren, ze kon haar ogen haast niet van haar afhouden. Wilma keek me aan en ik zei: “Kleed je maar even om schat, ik denk dat Karin nu wel begrijpt waar je mee worstelt”. De psychologe knikte bevestigend en slikte even toen Wilma wegliep. Ik zei: “Ja he, ze is een zeer mooie en sexy vrouw” en opnieuw bloosde ze, alsof ze zich betrapt voelde. Om haar te redden uit deze ongemakkelijke situatie ging ik verder met mijn betoog: “Ik heb u zojuist uitgelegd wat Wilma graag bespreekbaar wilt maken, wat haar ze mee worstelt. Zelf zou ik graag zien dat u alles in een nog wat breder perspectief plaatst. Dat Wilma leert wat haar sterktes zijn, daar voor durft uit te komen. Dat ze zogezegd in haar sterkte komt. Dat is volgens mij van een ander kaliber, iets heel anders en meer dan want ze hier laat zien met haar sexy en spetterende uitstraling. Dat is slechts een aspect van haar, zij is zoveel meer waard als vrouw, moeder en persoon. Ze heeft veel meer in haar mars dan ze denkt, iets waar ze zich misschien niet bewust van is of niet durft te tonen. Ik weet dat dit een andere vraag is als waarmee zij naar u gekomen is, ze is te bescheiden of te onzeker schat ik in. Ze heeft de laatste tijd ook heel wat klappen gehad die haar zelfvertrouwen aangetast hebben. Enerzijds het feit dat ze misbruikt is door die mannen, maar ik denk dat de keuze van onze kinderen voor mij bij een eventuele scheiding nog harder bij haar aangekomen is. Dit zal ze vanuit zichzelf nooit naar voren brengen. Ik vind het belangrijk dat ze haar eigen sterktes leert zien, en stel het op prijs als hier een tipje of meer van naar buiten komt, dat u een eerste aanzet levert als Wilma daar klaar voor is. Zij zal dat nooit durven zeggen of vragen. Ik heb mijn kansen bij haar hierop verspeeld ben ik bang.”

Karin stelde dan een wedervraag: “Waarom denk je dat laatste Martin?” Mijn antwoord was simpel en direct: “Wat ik u net liet zien van Wilma kon ik vroeger nooit. Haar mooiheid, haar sensualiteit delen met anderen was een stap te ver voor me. Ik ben altijd bang geweest om haar te verliezen, zag wel die mooiheid of grootsheid in haar maar dit delen met anderen zoals zojuist met u, is me nooit echt gelukt. Een gebrek van vertrouwen in mijzelf en indirect heb ik daarmee bijgedragen dat Wilma haar vertrouwen in mij verloor. Dat heb ik pas de laatste weken leren inzien. Ik kan haar nu loslaten, nu het te laat is.”

Op dat moment kwam Wilma weer aangekleed naar binnen gelopen en brak ik het gesprek af. Stond op, bood Wilma mijn stoel aan en nam afscheid van Karin. Waarop zij zei dat als ik wilde, we een andere keer hier eens verder over konden praten.

Bij de rest van het gesprek was mijn aanwezigheid niet nodig dus ging ik in een bar aan de overkant van haar kantoor een lekker glas bier drinken. Een klein uur later kwam Wilma glunderend naar buiten, gaf me een dikke kus op het verwarmde terras, opgetogen zeggend: “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Eindelijk begrijpt ze me en hebben we heerlijk gesproken met elkaar.” Er volgde van mijn kant een kort antwoord: “Gewoon een gevoel schat, meer niet. Ben nu wel blij dat de aanpak goed is gevallen en je stappen kunt gaan maken. En trouwens wat een mooie vrouw is die Karin en zag je hoe ze op je reageerde. Je liet haar niet onberoerd,” waarop Wilma geheimzinnig lachte. De daarop volgende keren ging Wilma met steeds meer plezier naar haar toe en het was duidelijk te merken dat de sessies aansloegen en haar goed deden.

Toen kwam een moment, vlak voor de kerst, dat ze me vroeg om bij de volgende sessie, begin januari, aanwezig te zijn. Ik kon daar geen nee tegen zeggen als het om onze toekomst ging. Helemaal omdat zij zoveel inspanningen deed kon ik niet achterblijven . Maar gaf wel aan dat ik eerst alleen een sessie met Karin wilde hebben. Dat werd geregeld en in de periode tot die afspraak heb ik mij regelmatig afgevraagd waar ik aan begonnen was en wat ik graag bespreken wilde. Wilma was niet echt behulpzaam in die tijd, eerder het tegenovergestelde moest ik zeggen.

Hoofdstuk 39. Een terugval.

Helaas werd de goede sfeer van de laatste weken toch weer naar de verdommenis geholpen door Wilma. Ze was in december weer elke dag gaan werken voor die holding. Haar baas had haar en haar collega in de periode daarvoor vrijaf gegeven in afwachting van het politieonderzoek, zo had Wilma mij verteld. Iets vergelijkbaars gold ook voor haar studie. Eind november was er gelukkig een verklaring gekomen die stelde dat Wilma en haar collega onwetend waren van de criminele activiteiten van hun opdrachtgevers. Dat was voldoende om weer aan het werk te gaan en de studie voort te zetten.

Om wat achterstallig werk zo snel mogelijk te verwerken was Wilma 4 dagen per week gaan werken, maar niet meer dan 5 uur per dag was afgesproken. Tussen Kerst en Nieuwjaar zouden we beiden een drietal dagen werken, maar dan ging het meer om de jaarafsluitingen, zowel voor haar als voor mij. Zij voor die holding, ik voor mijn eigen bedrijven.

Zoals gebruikelijk gingen we tweede kerstdag bij mijn ouders eten en zouden de kinderen daar een paar dagen blijven, en reden met 2 auto’s naar het Zuiden. Kaj bij mij in de auto, onze 2 dochters bij Wilma. En ik zou ze dan de 29e in aan het eind van de ochtend ophalen.

Wilma was de 27e al vrij vroeg de deur uit zonder echt goed afscheid te nemen van mij en de kinderen. En de 2 daaropvolgende dagen leek ze wel van de aardbodem verdwenen. Een vrijwel totale radiostilte zoals men wel eens zegt, ik kreeg geen enkele reactie op wat voor Whatsappje dan ook. En hetzelfde hoorde ik ook van de kinderen die me in paniek belden. Helemaal Manon die haar telefoon in mams auto was vergeten. Wat achteraf een geluk bij een ongeluk bleek te zijn. Het echt enige contact wat ik had was daarbij ook nog eens zeer bevreemdend. Op de avond van de eerste dag had ik haar via FaceTime proberen te bellen. Standaard neem ik altijd mijn telefoongesprekken op als die via FaceTime verlopen, ik weet niet waarom, een soort obsessie waarschijnlijk. Dus nu ook en tot mijn grote verrassing werd de telefoon opgenomen.

Maar niemand antwoordde ik hoorde in eerste instantie alleen maar achtergrond geluiden die leken op slagen, gekreun en gezucht. Toen zei een vrouwenstem: “Wilma, deze is voor jou” waarop terug geschreeuwd werd: “Zet uit …domme, we zijn met opnames bezig, dat zie je toch.” En daaropvolgend een mannenstem: “Zet direct uit trut, je ziet toch dat ze in deze positie niet kan praten”. En vanaf dat moment was de telefoon uitgeschakeld. Daarna niets meer gehoord en de telefoon was de 2 volgende dagen ook uit. De dag daarop was ik naar mijn schoonmoeder gelopen met de vraag wat te doen. Moest ik naar de politie gaan om een vermissing te melden? Ze wist hier ook geen raad mee en we besloten van lieverlede het een paar dagen aan te kijken.

Daar de afspraak was dat als ze seks met iemand zou hebben, ze ofwel daar bleef slapen of achteraf thuis op de logeerkamer dacht ik dat dit het iets in deze trant moest zijn. Aan de andere kant was de afspraak dat ze in de avond thuis zou zijn voor de kinderen, maar ja die waren er nu ook niet, dus had ze haar kans blijkbaar geroken. Helaas hield ze zich (weer) niet aan de afspraken, zoals mij te informeren wanneer ze zou wegblijven. Ik was dus aardig pissig en teleurgesteld toen ik de kinderen ging ophalen. Al haar kleding en toiletspullen had ik reeds uit onze slaapkamer verwijderd en naar een logeerkamer verplaatst. Ook haar toegang tot ons huis was al geblokkeerd.

Hoofdstuk 40. Een ontnuchtering.

In de tussentijd had ik al een paar keer gecheckt waar ze verbleef middels de functie ‘waar zijn mijn vrienden’. Niet op haar telefoon, want die was uitgeschakeld maar die van Manon. Tot mijn verbazing kreeg ik constant dezelfde locatie, ergens ten zuiden van de snelweg tussen Eindhoven en Maarheeze. Of het nu in de ochtend, middag of nacht was, dat maakte geen verschil, de auto stond daar. Het bevreemdde me een beetje en ik besloot er naar toe te rijden, voordat ik de kinderen zou ophalen. Het was maar een kleine omweg en ik besloot de 29e erg vroeg af te rijden en gaf mezelf tot pakweg 11.00 de tijd om zeg maar te spioneren. Had voor de zekerheid een thermosfles met warme koffie meegenomen, alsmede wat broodjes, een verrekijker en een goede fotocamera. Zo stond ik al om 9.00 uur op een desolaat bedrijventerrein, bijna tegen de Belgische grens aan. Het zag er verlaten maar niet verwaarloosd uit. Maar ja, ik was er ook bijzonder vroeg en dan ook nog eens vlak voor de jaarwisseling. Haar auto stond een eindje verderop geparkeerd en aan de bladeren en vogelpoep op het dak van de auto te zien, werd al duidelijk dat deze even niet gebruikt was. Ik had mijn eigen auto wat verderop geparkeerd uit het directe zicht van Wilma haar auto maar wel met een goede kijk op de diverse bedrijfspanden en loodsen. Er gebeurde vrij weinig in de tijd dat ik daar was, ergens ook wel logisch gezien de tijd van het jaar.

Juist op het moment dat ik het wilde opgeven kwamen 2 VW busjes gevolgd door een grote Mercedes het terrein opgereden. Ik legde de fotocamera naast me neer en nam de verrekijker in mijn handen. Uit de eerste VW stapten een 4-tal stevig uitziende mannen, en uit de tweede een 6-tal zeer schaars geklede vrouwen, maar geen Wilma. Als laatste gingen de deuren van de Mercedes open. Hier stapten ook weer twee stevige gebouwde mannen uit, waarvan een de achterdeur opende. Aan een paar riemen sprong een tweetal honden uit de auto. Niets bijzonders was mijn eerste gedachte en wilde mijn verrekijker al weer opruimen.

Toen zag ik de man aan een andere riem trekken en tot mijn grote verbazing kwam Wilma als een hondje uit de auto gekropen. Vrijwel helemaal naakt en toen ik goed keek zag ik een staart uit haar kont omhoog steken. De man nam de riemen in een hand en zij werd net als de honden mee getrokken. Op handen en knieën kroop ze voort, maar wel met hand- en kniebeschermers. Ook viel me op dat de man haar met een zweepje regelmatig een tik gaf, blijkbaar ging het hem niet snel genoeg. Ik was met meer dan stomheid geslagen en had nog net het besef om snel mijn fotocamera te nemen en wat foto’s te nemen voordat ze het gebouw in verdwenen.

Ik bleef verdwaasd achter in de auto en het kostte me een aantal minuten voordat ik me weer hervonden had. Dacht je alles in de wereld al meegemaakt te hebben , overkwam je dit. Ik pakte de camera op en speelde de foto’s terug. Vergrootte het beeld een beetje en ja hoor, het was duidelijk Wilma die daar aangelijnd mee naar binnen werd getrokken. En naar haar gezicht kijkend was er geen blik van schaamte of zo. Integendeel zelfs schatte ik in. En waarvoor zou ze zich moeten schamen, er was verder toch niemand anders hier.

In gedachten verzonden was ik vervolgens naar mijn ouders gereden en had daar de kinderen opgepikt.

Op de terugweg naar huis vroegen de meisjes of mama ziek was omdat ze niets van zich had laten horen terwijl ze dat toch beloofd had. Ik kon alleen maar zeggen dat ik het ook niet wist omdat ik net als hun geen reactie van haar had gekregen. Vertelde hun over de gemaakte afspraken m.b.t. seks met anderen, en dat als mama straks thuis zou komen ze in de logeerkamer moest blijven slapen, voor altijd. Omdat ze haar afspraken met ons weer niet was nagekomen. Dat konden ze wel begrijpen maar de stemming was toch weg.

Bij thuiskomst was er nog geen Wilma te zien dus begaven we ons maar naar Oma. En sprak met haar af dat als ik morgen nog niets van haar gehoord had, ik naar de politie zou stappen om haar als vermist op te geven. Had haar maar niet de foto’s laten zien, deze arme vrouw had de laatste maanden al te veel meegemaakt met haar dochter.

Hoofdstuk 41. Wilma’s thuiskomst.

Een dik uur na middernacht, ik lag net in bed, stond Wilma voor de deur te claxonneren. Eigenlijk had ik totaal geen zin om open te maken, maar dit geluid kon de kinderen wakker maken. Die trouwens bij mij in bed lagen omdat ze net als ik te erg van slag waren over hun moeder. Ik was voorzichtig opgestaan, naar buiten gelopen en gevraagd wat ze nog op dit tijdstip wilde. Ze was witheet van woede maar dat deed me niets meer en uiteindelijk werd ze wat rustiger. En vroeg me wat aan de hand was dat ze niet naar binnen kon. Had haar daarop geantwoord dat ze nu even niet welkom was na haar wangedrag van de laatste dagen. Dat we op het punt stonden de politie in te schakelen, haar als vermist op te geven. Want uiteindelijk was ze 3 dagen onbereikbaar geweest, wist niemand waar ze uithing. Zij nu ook niet mocht verwachten dat we haar met open armen ontvingen, nadat ze ons zo respectloos behandeld had. En ten slotte dat ze in mijn huis te gast was, ik haar getolereerd had in het belang van de kinderen. En vroeg nogmaals: “Wat wil je nu eigenlijk?”

Ik kon in het licht van onze buitenverlichting zien dat Wilma aangeslagen was door mijn woorden en er verslagen bijstond. Ze zei dat ze heel hard gewerkt had, ook om de opgelopen achterstand in te halen en bij haar vriendin Valerie was blijven slapen. Ik lachte haar excuus weg en zei: “En dan kun je dus niet even bellen en reageren op onze berichtjes. Nee Wilma, kom niet met dit soort smoesjes aan.” Ik keek op mijn mobiel en zag nu wat berichtjes van haar van de laatste 2 uur. En zei smalend: “Vertel me ook niet dat de batterij leeg was of zo, want nu vanavond na 23.00 kon je wel opeens reageren. Ik had je gebeld en de eerste keer was de telefoon opgenomen, had naast wat gekreun jou en even later ook een man horen schreeuwen om deze uit te zetten. Nee, het is mijn mening dat je drie dagen uit je bol gegaan bent. Het maakt me niets of je seks hebt en ook niet met wie of hoe. Had gewoon het fatsoen en respect gehad om ons te laten weten waar je uithing. En trouwens niemand wist waar je uithing, die mensen hadden je kunnen vermoorden of weet ik veel wat. Houd daar rekening mee als je in de toekomst de hoer gaat spelen want anders kan het zomaar verkeerd aflopen. Die hebben namelijk niet voor niets een pooier. Ik laat je nog voor deze ene keer binnen, maar flik ons dat nooit meer. Je spullen liggen op de logeerkamer, wat ook je slaapplaats wordt voor de komende tijd. De kinderen liggen bij mij in bed dus val ons niet lastig vannacht.”

Wilma keek me verbaasd aan en vroeg: “Waarom dat, waarom kan ik niet bij jou slapen?” “Dat was de afspraak als je seks zou hebben, zou je op de logeerkamer slapen. En omdat je geen respect voor ons hebt getoond zal dat zo blijven. Ik deel mijn bed niet met iemand die ik niet kan vertrouwen en eigenlijk niets meer mee heb.” Deze woorden kwamen hard aan, en Wilma liep met gebogen hoofd en zachtjes huilend naar binnen en boven.

Vroeg in de ochtend waren de kinderen al wakker. Ik hield ze even in bed en vertelde hun dat hun moeder midden in de nacht thuisgekomen was. Ook dat ze volgens mij gelogen had over wat ze de laatste dagen gedaan had, t.w. overwerken en daarom niet kon antwoorden op onze berichtjes. En dat ze pas gisteravond laat wat Whatsappje’s verstuurd had, ook naar hun. En gaf ze hun iPhones, ook aan Manon. Ze waren opgelucht te horen dat hun moeder thuis was, maar ook meer dan boos op haar.

Wat later die ochtend bij het ontbijt schoof Wilma aan. Ze verontschuldigde zich bij haar kinderen voor het niet antwoorden op hun berichtjes en dat ze hun zoveel angst bezorgd had. Dat zou niet meer gebeuren, beloofde ze. Op hun vraag wat ze dan de laatste dagen gedaan had zei ze dat ze bij vrienden was geweest en dat ze door de gezelligheid alles en iedereen vergeten was. Er viel een ijzige stilte waarna de kinderen naar boven gingen, zonder haar een blik te gunnen. Wilma keek me aan en vroeg: “Wat was dat en wat heb je hun verteld?” Ik zei: “Hetzelfde wat jij mij gisteravond verteld had m.b.t. overwerken, wat ik trouwens toch al niet geloofde. En nu kom je weer met een ander verhaal dus dan kun je wel raden hoe ze over je denken.”

Wilma keek me daarop aan en zei: “Ik heb het goed verpest bij jou en de kinderen deze dagen. Meende je echt alles wat je vannacht zei, dat je niets meer met me hebt? Ik wil namelijk heel graag met je praten over wat de laatste dagen gebeurd is, zodat je weet dat niet alles mijn schuld is?”

Ik: “Ik ben niet geïnteresseerd in je smoesjes en al helemaal niet in je seksuele escapades als dat het is wat je wilt delen met me. Doe dat maar met Karin. Ik wil wel luisteren naar je uitleg maar ook dan alleen met je moeder en Karin erbij en het liefst zo snel mogelijk. Voor mij is belangrijker dat ik nog een paar mooie dagen met de kinderen heb.”

Hoofdstuk 42. Wilma’s bekentenis - poging nummer zoveel.

Ze knikte opgelucht en ging hun direct bellen. Vroeg in de middag zaten we met zijn allen om tafel. Kort gezegd kwam het erop neer dat een van haar oude klanten met haar contact opgenomen had. Deze scheen op de hoogte te zijn van haar nieuwe situatie en wilde graag weten wat haar plannen waren voor de toekomst. Hij hoopte haar daar eventueel mee te helpen, door samen iets te beginnen. Deze man kende ze uit het BDSM-circuit. Hij was wat men in die kringen een meester noemde en zij was al die jaren 2-wekelijks zijn slavin geweest. Iedere keer een dagdeel en dat was haar meer dan goed bevallen. Eindelijk een man die wist wat hij wilde en dat bekoorde haar wel, daarbij tersluiks naar mij kijkend.

Ze vertrouwde hem volledig en was ze op zijn uitnodiging ingegaan. En het was niet bij dat gesprek gebleven. Omdat ze al jaren zijn slavin was en er nog altijd een klik bestond tussen hun, was het gesprek uitgelopen op een meerdaagse sessie. Nu kon dat ook makkelijk door de veranderde omstandigheden. Want ze had hem geïnformeerd over onze nieuwe afspraken m.n. over de seks en aangezien de kinderen uit huis waren voelde ze zich niet verplicht thuis te komen.

Deze man zo vervolgde ze, had ideeën over hoe samen met haar een business te starten, wilde dat graag met haar bespreken of beter nog, haar dit laten meemaken als ze daar ten minste voor open stond. Het betrof ondermeer het maken van BDSM-films, het streamen van life BDSM-sessies en ten slotte over het opzetten van een exclusieve BDSM seksclub. Samen met haar als zij hierin ook wilde investeren.

Hij beschikte over een uitgebreide en zeer goed ingerichte BDSM-ruimte waar ook voldoende plaats was voor het opnemen van die films, om BDSM-sessies te streamen en zelfs om in klein groepsverband BDSM-feestjes te houden. Zij had zich laten ompraten om deze dagen eens verschillende ideeën samen met hem en zijn vrienden in de praktijk uit te proberen, zeg maar eens proef te draaien.

Het in eerste instantie alleen maar ging over het opnemen van een BDSM-film en over het life-streamen van BDSM-sessies. En omdat zij toch geen afspraken of verplichtingen had staan, geen idee had over hoe en wat ze wilde gaan doen, leek haar dit een goed en opwindend idee om zich eens op te oriënteren.

Hij had echter, zo vervolgde ze, misbruik gemaakt van haar situatie. Haar als een slavin gebruikt, zoals hij haar rol zag in zijn business model. En de hele tijd ging het om zijn en niet onze business. Daar kwam bij dat hij, na dat afgebroken telefoontje van jou, de telefoon had ingepikt, pas gisteravond laat bij het weggaan had teruggeven.

Met het argument dat ik me volledig moest richten op het wat ze aan het doen waren en niet gestoord kon worden door telefoontjes van wie dan ook. Vanaf het eerste moment moest in zijn ogen alles perfect zijn, was de telefoon buiten haar bereik, opgeborgen en werd niet gerespecteerd dat ze met het thuisfront contact wilde opnemen. Hij had haar volledig geïsoleerd, gewoon misbruikt en proberen te overtuigen van zijn businessmodel, haar min of meer willen dwingen om in te stappen.

Terugblikkend was het gewoon een spontane en helaas ook foute keuze geweest en was ze zeer teleurgesteld in hem, daar hij, net als eerder W & M, alleen op haar geld uit was. Min of meer in het gat wilde springen dat deze hadden achter gelaten.

Wij drieën hadden haar verhaal met open mond aangehoord. In wat voor wereld waren we eigenlijk aanbeland, vroeg ik me af, en zag ook de verbijstering en ontluistering in de ogen van Karin en mijn schoonmoeder. Karin stelde als eerste een vraag: “Waarom ben je drie dagen bij die man gebleven, want dat komt toch over dat je het naar je zin had?” Wilma reageerde met: “Ik weet het niet. Ik houd wel van extreme BDSM en de ideeën die hij had leken me spannend. Daar was ik de eerste keer bij hem al achtergekomen. En sorry om te zeggen, ik heb wel genoten van de seks, maar het geheel voelde niet goed. Zoals ik al zei, leek het er meer op dat hij mij voor mijn geld wilde hebben en ik niets in te brengen had. Ik voelde me niet serieus genomen en dat gevoel werd groter en groter.“ “En nu dan? Hoe denk je verder te gaan?” , vroeg Karin.

Voordat Wilma kon antwoorden viel ik in: “Als ik het zo hoor was je misschien met deze man in zaken gegaan, als hij oprecht geweest was en je als gelijke in business behandeld had. Je genoot er van om bij hem te zijn, zijn slavin te zijn, en zeer zeker ook van de seks. Zo erg zelfs dat je niet aan ons meer dacht, want voordat je met die sessies begon had je ons ook al kunnen inseinen. Dus voordat je Karin antwoord geeft op haar vraag, passen wij eigenlijk nog wel in jouw wereld? Als ik zie hoe snel je de 27e de deur uit was op weg naar hem, zonder echt afscheid van ons te nemen, spreekt dat al voor zich. En dat is alleen maar versterkt doordat je vannacht pas na middernacht thuis kwam. Als het aan jou gelegen had was je, denk ik, nog langer daar gebleven. Nu moest je bij hem wel weg omdat de kinderen thuis zouden komen. En je trouwens alweer een belofte verbroken had. Daar hoor ik niets over, alleen maar over je teleurstelling in hem.

Ik denk na dit verhaal van jou dat we beter uit elkaar gaan en een omgangsregeling moeten treffen.”

Ik zag iedereen schrikken van mijn conclusie en aansluitende vraag en langzaam drong bij hun de reikwijdte door van Wilma’s verhaal, ook bij haarzelf. Ze schrok zich rot en zei snel: “Nee, dat zie je verkeerd. Dat ik genoot van de BDSM betekent niet dat ik een relatie met die man wil. Voordat ik met hem in zaken zou gaan, wilde ik dat sowieso goed afstemmen met jou en de anderen. Als jij tegen zo een vaste BDSM-relatie bent zou ik daar zeker ook niet aan beginnen. En misschien is het wel verstandig die twee gescheiden te houden.“

Hoofdstuk 43. Een Oude liefde en BDSM meester.

Ik keek haar eens goed aan en zei: “Volgens mij speelt er meer tussen jou en die man dan jij nu prijsgeeft. Je hebt je gewoon 3 lange dagen overgeleverd aan hem, je meester en je hang naar onderdanigheid en seks. Nee, tussen wat je zegt en doet zit een wereld van verschil en het begint ongeloofwaardig te worden. Hoe lang ken je hem al, en hoe lang ben je zijn slavin? En bestaat er ook zoiets als een slavinnen contract?”

Ze kleurde rood en zuchtte: “Voor jou kan ik ook niks verborgen houden. Is dit nu echt belangrijk om te weten? Ik ga toch niet in zaken met hem. En je hebt eerder al gezegd dat je niets wilt weten van mijn seksuele escapades.” Opeens zei haar moeder: “Ik wil nu eigenlijk ook wel alles weten van die man en je relatie met hem. Wat Martin vindt boeit me niet maar ik wil weten wat je zoal uitgespookt hebt. En Karin denk ik ook wel.”

Beetje bij beetje kwam daarna wat los uit Wilma, maar het was trekken. Dat ze hem al bijna vanaf het begin kende. Altijd bij hem thuis afsprak voor een sessie van zeker 3 uur. En ook vaak sessies bij hem had met meerdere mannen en regelmatig ook vrouwen of eigenlijk slavinnen. En ja, dat zij ook in het verleden een slavinnen contract getekend had, dat nu trouwens afgelopen was.

Dat hij haar recentelijk weer benaderd om een nieuw contract te tekenen, eentje dat wel op elk moment opzegbaar zou zijn. Ook dat daar een wel zeer goede vergoeding tegenover had gestaan, zeker als ze mee wilde werken aan films en live streaming sessies. Hij had dat voorstel aangepast tot een gezamenlijk business project, dat volgens hem nog lucratiever voor haar zou zijn. Ze mocht ondermeer zelf bepalen welke dagen en uren ze wilde komen. En het extreme BDSM betrof, zei ze, want daar kikte ze wel op. En ter afsluiting zei ze dat er in het verleden sprake was geweest van een korte liefdesrelatie tussen hun, niet langer 4 maanden.

Dit laatste kwam als een mokerslag bij me binnen. Dat was toch iets anders dan dat werken als een hoertje voor Wouter en Marcel. In al die jaren had zich dus veel meer afgespeeld dan wat zij mij verteld had. Het was waar dat ik geen interesse in de details had, maar dit had ze wel kunnen delen. Verbijstering overheerste bij me door alles wat ik deze middag hoorde en al helemaal na alles wat de laatste dagen of beter laatste maanden verteld was. En toen kwam de woede, boosheid in mij op.

De hele kamer was stil gevallen bij het horen van haar verhaal, misschien nog meer door de zakelijkheid of kilheid van haar verhaal. Geen enkel teken van emotie of schuldgevoel was te onderkennen bij Wilma, het leek voor haar wel de normaalste gang van zaken. Haar moeder en Karin keken mij indringend en vragend aan. En zagen, dacht ik, ook de boosheid en woede in mij opflikkeren. En ook weer doven, overgaan in een vorm van berusting. Ik hield mijn kaken op elkaar, haalde mijn schouders op, iets in de vorm van wat kan ik hier nog mee. Wilma keek ons allen aan en vroeg waarom niemand wat zei: “Ik ben toch nu eerlijk geweest tegen jullie allen en heb toch ook gezegd dat ik met deze man niet in business wil gaan. En als Martin het niet wilt ook geen verdere BDSM-relatie met hem zal beginnen. Martin heeft toch nooit iets willen weten van wat er zoal gebeurd is in al die jaren. Dus waarom zijn jullie nu zo stil? Trouwens Martin, ik heb voor ons huwelijk ook soms korte en langere liefdesrelaties gehad, dat heb je altijd geweten, dus dit moet ook niks nieuws voor je zijn.”

Ik zei tegen haar: “Alles komt aan op eerlijkheid en openheid Wilma. Je bent heel erg veranderd deze laatste 3 jaren, en helaas niet in je voordeel. Ik dacht dat je me de laatste maanden alles verteld had, niet dus. Gemaakte afspraken gaan voor jou blijkbaar niet op en op de kop toe lieg je ook nog eens, en niet zo een beetje ook. Niet alleen over die man, of wat in het verleden gespeeld heeft tussen jullie. Maar nu weer over deze laatste dagen.

Je krediet bij de kinderen, hoe fragiel dat ook al was, ben je nu sowieso kwijt.

Hoofdstuk 44. Toch een scheiding?

Nu ik je zo aanhoor rijst bij mij de vraag je ooit wel echt van me gehouden hebt. Je bent toen alleen maar getrouwd met mij omdat je zwanger was, je een vader voor je kind nodig had, terwijl je nog niet eens wist of het wel van mij was. Wat gelukkig wel zo was, net zoals de andere 2 trouwens. Maar nu, nu ben je weer de oude Wilma van voor ons huwelijk, en de kinderen lijken bijzaak voor je.

Ik moet gewoon concluderen dat ik niet de juiste man voor jou ben. Je houdt van dominante mannen die je zeggen wat je moet doen, je aanpakken als je niet gehoorzaamt. Zo zit ik niet in elkaar, ga je al helemaal niet slaan of straffen. Dat is niet mijn manier om problemen aan te pakken. Nee, ik spreek je op je verantwoordelijkheid aan. Op je karakter en als dat me niet bevalt ga ik er dat niet uitslaan. Daarom is het nu einde verhaal voor mij, ik kan hier niet mee om- en doorgaan. En datzelfde geldt mijns inziens ook voor de kinderen, gezien hun reactie gisteren en vanochtend.

Het spijt me verder om dit nog te zeggen, ik moet dit echter gewoon kwijt. Moet mijn moeder helaas gelijk geven met betrekking tot jou: je bent een inslechte moeder, egoïstisch van aard die haar gezin, haar kinderen, verwaarloosd, ondergeschikt maakt voor haar eigen lusten en genot. Het beste is dat je teruggaat naar je meester, daar vind je wel wat je zoekt. Hij laat het je wel voelen wanneer je iets niet goed doet, dit in tegenstelling tot mij. En misschien moet je wel met hem in zaken gaan. Voor mij en de kinderen lijkt mij een scheiding nu het beste.

Toen ik achter je overspel kwam was dat niet mijn eerste keuze, ik vond een slecht huwelijk wenselijker voor onze kinderen dan een scheiding. Dit hele gebeuren, daar word ik echter zo doodmoe van, emotioneel uitgeput. En ik besef nu dat je toch niet verandert. Het voelt als vechten tegen de bierkaai aan, strijden voor een verloren zaak. De realiteit is, hoe moeilijk ik het ook vindt, dat ons huwelijk gewoon geen toekomst meer heeft. Ook de kinderen gaan er zichtbaar aan onderdoor. Je gedrag van de laatste dagen spreekt meer dan boekdelen. Je wist niet hoe snel je de 27e bij ons weg moest gaan en bent tot het uiterste moment bij hem gebleven. Ik kan gewoon niet leven met een vrouw die geen respect voor ons heeft, niet met anderen rekening houdt en die ik niet kan vertrouwen. Het spijt me ten zeerste.”

Ik twijfelde nog of ik de video van gistermorgen wilde laten zien, maar besloot van niet, alles was toch al min of meer gezegd.

Wilma keek na deze woorden geschrokken naar iedereen en zei ten slotte tegen haar moeder: “Zeg jij wat Mams, dit kan toch niet zo maar het einde zijn?” Haar moeder snikte en zei: “Sorry schat, maar ik moet Martin gelijk geven in deze. Je bent teveel veranderd en ik herken je ook niet meer.”

Op dat moment nam Karin het woord, en vroeg aan Wilma of ze even de kamer wilde verlaten. Vroeg daarna aan ons of we haar vertrouwden. Zo ja, zij in dit geval, een andere, meer orthodoxe en niet helemaal professionele, behandeling op Wilma wilde loslaten. Maar wel eentje die binnenshuis moest blijven en waar ze mijn hulp bij nodig had, zonder dat ze verder in details trad. Mams ging zonder enige aarzeling akkoord, zij had een blind vertrouwen in haar. Ik keek naar Karin en vervolgens naar Mams, zag een smekende blik in haar ogen. En besloot puur en alleen voor haar om op het verzoek van Karin in te gaan. Wat kon ik nog meer verliezen?

Karin nam mijn schoonmoeder even apart, en vroeg aan mij of ze een glas water kon krijgen en tegen Wilma te zeggen dat ze wee naar binnen kon komen. Zogezegd, zo gedaan en bij mijn terugkomst hoorde ik dat mijn schoonmoeder samen met de kinderen naar huis was gegaan.

Hoofdstuk 45. Karins aanpak.

Karin had intussen het jasje van haar mantelpakje uitgedaan, haar haren hingen nu ook losjes over haar schouders en als ik het goed zag had ze ook 1 of 2 knoopjes van haar bloesje losgemaakt. In ieder geval was de aanzet van haar weelderige borsten duidelijk zichtbaar.

Voor meer over haar aanpak in een volgend deel.