Mathijs reed de straat uit, zijn handen losjes om het stuur geklemd, maar zijn hartslag verraadde zijn opwinding. Dit gevoel, deze spanning, het zat alweer diep in hem verankerd. Hij had nauwelijks iets hoeven doen en toch voelde hij hoe het spel zich weer in beweging zette, hoe hij opnieuw aan de rand stond van iets wat hem volledig in zijn greep hield. Hij had zich voorgenomen kalm te blijven, de controle te behouden, maar de adrenaline gloeide al door zijn aderen. Hij wist niet eens precies wat hij hoopte dat er zou gebeuren, alleen dat het onvermijdelijk was dat er iets gebeurde. En dat hij, ook nu weer, zou toekijken.

Terwijl hij uit het zicht verdween, stond Eva voor de deur en drukte zonder aarzeling op de bel. Binnen enkele seconden ging de deur open en werd ze begroet door een zichtbaar nerveuze Liza, haar handen even kort over haar heupen strijkend alsof ze zichzelf moest herpakken voordat ze haar vriendin binnenliet. Eva nam haar in zich op, haar blik zacht maar onderzoekend. Ze kon Liza lezen als een open boek, en hoewel ze besloot er niet direct over te beginnen, zag ze meteen dat er iets speelde.

"Goedemorgen, schoonheid," zei ze met een brede grijns, terwijl ze zonder aarzeling een stap naar binnen zette en Liza een speelse knipoog gaf. "Je kijkt alsof je een misdaad hebt begaan. Moet ik me zorgen maken?"

Liza dwong zichzelf tot een glimlach. "Goedemorgen. Kom binnen."

Ze liepen samen naar de tuin, waar de ochtendzon zachtjes over de tuintafel streek. Liza schonk koffie in, haar vingers net iets te strak om het oor van de mok geklemd. Eva begon ontspannen over de gebruikelijke dingen te praten—werk, Bas, een documentaire die ze had gezien—maar terwijl ze sprak, merkte ze hoe Liza steeds afwezig naar haar koffie staarde, haar gedachten duidelijk ergens anders. Naar iets zo zwart als de koffie zelf?

Liza knikte af en toe, gaf korte antwoorden, maar haar hoofd was er niet bij. Het idee dat ze John moest betalen liet haar niet los. Het had zich in haar vastgebeten, als een giftige gedachte die haar niet meer wilde loslaten. Was het niet belachelijk? Onmogelijk? En toch voelde het alsof er iets in haar lichaam wakker was geworden, iets wat ze niet kon negeren, hoe hard ze ook probeerde. En Mathijs had geen idee.

Eva zweeg even en kantelde haar hoofd, haar blik scherp maar geduldig. "Liza," zei ze uiteindelijk zacht, met een vleugje amusement in haar stem. "Waar zit je met je hoofd?"

Liza schrok op, knipperde even, maar vond niet meteen een antwoord. Ze glimlachte nerveus, haalde een hand door haar haar en schudde haar hoofd. "Oh, nergens. Gewoon… van alles."

Eva grinnikte, haar vingers zachtjes tikkend op haar mok. "Van alles, hmm? En dat 'van alles' heeft niks met een bepaalde buurman te maken?"

Liza voelde haar hart in haar keel bonzen. Ze had haar stem onder controle, maar haar lichaam verraadde haar. Eva had haar door. Zoals altijd.

Liza zuchtte en rolde met haar ogen, maar een glimlach trok toch aan haar lippen. "Het is niet de buurman," zei ze uiteindelijk, haar stem zachter dan daarvoor. "Het is de buurjongen. De jongste. John."

Eva’s wenkbrauwen schoten omhoog. "John?" herhaalde ze met een mengeling van verbazing en nieuwsgierigheid. "Jij en... John? Nou, vertel op."

Liza speelde met het oor van haar mok, haar blik naar beneden gericht. "Eerst en vooral: er is niets gebeurd tussen mij en John," zei ze, haar stem net iets steviger dan daarvoor, alsof ze zichzelf daar eerst van moest overtuigen voordat ze verder kon gaan. "Maar ik weet niet hoe het begonnen is. Misschien toen we hem voor het eerst spraken, misschien al eerder. Hij kijkt op een bepaalde manier naar me, alsof hij me..." Ze stopte, schudde haar hoofd en lachte nerveus. "Alsof hij me door en door kent. Alsof hij precies weet wat ik denk. Wat ik wil. Nog voordat ik het wist. Maar hij zegt nooit iets. Hij blijft stil, maar ik voel het. En als ik heel eerlijk ben..." Haar stem stokte even, haar wangen kleurden licht. "Ik kijk ook."

Eva’s ogen gleden over haar vriendin en een grijns kroop langzaam over haar gezicht. "Jij lust er wel pap van, hè?" plaagde ze, maar haar toon was warm, niet veroordelend. Toch zag ze de lichte bezorgdheid in Liza’s blik, een twijfel die ze niet volledig kon verbergen.

Liza slikte, haar vingers verkrampt om haar mok. "Ik weet niet wat er met me aan de hand is. En dan was daar Mathijs vanochtend, met dat hele verhaal over John betalen. Hoe hij het zei, Eva, het voelde... anders. Hij bracht het zo luchtig, maar het bleef hangen. Alsof hij ergens op doelde zonder het echt te zeggen. Alsof hij wilde dat ik iets zou oppikken zonder dat hij het hoefde uit te spreken."

Eva boog zich iets naar voren, haar interesse nu volledig gewekt. "Wat zei hij precies?"

Liza haalde diep adem, haar blik op haar handen gericht. "Hij zei gewoon dat hij John nog moest betalen, dat hij het vergeten was. En toen... toen zei hij dat John het ook aan mij kon vragen als hij echt iets wilde." Ze keek Eva vluchtig aan, haar wangen rood. "Ik weet het niet. Misschien bedoelde hij er niks mee, maar het voelde... raar. En het bleef in mijn hoofd zitten. Alsof hij het expres zo formuleerde."

Eva trok haar wenkbrauwen op en hield haar mok even stil voor haar lippen. "Dus jij hoort dat, en je eerste gedachte is... wat precies?"

Liza bevochtigde haar lippen, haar stem daalde tot een fluistering. "Alsof hij bedoelde dat ik John... op een andere manier zou kunnen betalen." Ze sloot haar ogen kort en schudde haar hoofd. "Dat is toch gek? Dat kán hij toch niet bedoelen?"

Eva’s blik werd scherper, maar ze hield haar gezicht ontspannen. "Hmm," was alles wat ze zei, terwijl ze een slok van haar koffie nam en nadacht. Dit bevestigde haar vermoeden. Mathijs speelde een spel waarvan Liza nog niet eens de regels begreep.

Eva’s grijns verdween niet, maar haar ogen vernauwden iets terwijl ze haar vriendin bestudeerde. Mathijs. Ze had hem altijd een slimme man gevonden, maar te rustig, té onverschillig over alles wat er de laatste tijd met Liza speelde. En nu dit? Dit was geen toeval. Het begon te dagen dat hij misschien veel meer wist dan Liza zich realiseerde. Misschien zelfs meer dan zij zelf op dat moment durfde te begrijpen.

Toch hield Eva haar vermoeden voor zich. "Dus... hij vindt het prima dat je het zelf met John regelt?" vroeg ze luchtig, haar ogen speels, maar haar gedachten scherp.

Liza schudde haar hoofd en lachte kort, maar haar vingers tikten rusteloos tegen de tafel. "Ik weet niet eens of hij dat bedoelde, maar... de gedachte liet me niet meer los. Het sloeg nergens op, maar het is alsof..."

"Alsof je wil weten wat er zou gebeuren als je hem echt moest 'betalen'?" vulde Eva met een opgetrokken wenkbrauw aan.

Liza sloot even haar ogen en knikte. "Dat is toch krankzinnig?"

Eva leunde ontspannen achterover en nam een slok van haar koffie, haar blik ondeugend en prikkelend. "Of onvermijdelijk," zei ze droog, terwijl haar ogen Liza speels onderzochten. Ze liet Mathijs nu even voor wat hij was en richtte zich volledig op haar vriendin, haar lippen krulden in een lichte grijns terwijl ze haar vingers over de rand van haar mok liet glijden. "Maar goed," vervolgde ze met een bijna samenzweerderige ondertoon, "als we dan toch bezig zijn met hypothetische scenario's... Hoe zou je dat dan aanpakken?" Ze hield haar hoofd schuin, alsof ze een echte economische kwestie besprak, maar haar ogen twinkelden. "Ik bedoel, er is blijkbaar een flinke achterstand qua betalingen. Denk je dat je dat in één keer in kan halen? Of..." Haar stem daalde iets terwijl ze Liza met een schalkse blik aankeek. "Voor elk karweitje een heitje?"

Liza voelde haar wangen gloeien en drukte haar mok tegen haar lippen, alsof die haar zou beschermen tegen de schaamte die als een warme golf door haar lijf trok. "Eva, je bent verschrikkelijk," lachte ze, maar haar stem trilde iets te veel om overtuigend te zijn.

"Ben ik dat?" Eva trok een onschuldige blik, maar haar ogen verraadden haar. "Ik probeer alleen maar mee te denken, ik wil ten slotte niet dat je financiële problemen krijgt." Ze beet kort op haar onderlip, haar lachje duisterder nu. "Wat is praktisch gezien het beste plan? Langzaam aflossen of... in één keer van de schuld af?"

Liza schudde haar hoofd, haar lachjes werden steeds nerveuzer, haar vingers gleden rusteloos over haar dij terwijl haar gedachten alweer een stap verder sprongen. "Het is niet alsof ik daar serieus over nadenk..." mompelde ze, haar stem zachter dan ze had bedoeld.

"Nee, natuurlijk niet." Eva leunde verder naar voren, haar ogen fonkelend als een duivel op haar schouder. "Maar stel dat je dat wél zou doen... dan is er nog iets om over na te denken."

Liza keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, haar ademhaling iets gejaagder. "Oh god, wat nu weer?"

Eva likte even kort over haar lippen en glimlachte breed, haar schouders nonchalant ophalend. "Nou," zei ze, haar stem bijna fluweelzacht, "als John net zo groot geschapen is als zijn vader, dan is het misschien de moeite waard om die schuld écht even goed te overwegen."

Liza’s mond viel een stukje open, haar ogen werden groot. Eva hield haar blik vast, de spanning tintelde tussen hen in. Twee vriendinnen, giechelend als tienermeisjes met een veel te stout geheim. Maar beiden wisten ze dat dit meer was dan een grapje.

Eva kantelde haar hoofd en tikte nadenkend met haar vinger tegen haar kin. "Misschien moet ik Bas maar even vragen of ik mag helpen met jouw groot geschapen buren," zei ze met een knipoog, haar stem luchtig, maar haar blik had een scherpe ondertoon. "Misschien hebben we dan samen die schuld zo ingelost."

Liza sloeg haar hand tegen Eva’s arm. "Hou op!" siste ze, maar haar ogen glommen van spanning en opwinding. "Ik ben al erg genoeg bezig."

Eva grijnsde breed en haalde nonchalant haar schouders op. "Je zou het ook aan Mathijs kunnen opbiechten, weet je? Wie weet staat hij er ook wel open voor." Haar stem was bijna achteloos, maar haar blik bleef strak op Liza gericht.

Liza verstijfde even, haar vingers klemden zich om haar mok. "Nee," zei ze uiteindelijk, haar stem plots een stuk serieuzer. "Dat kan niet. Ik ben vreemdgegaan, Eva. Dat is onvergeeflijk."

Eva hield haar hoofd schuin en keek haar met een doordringende blik aan. "Waarom denk je er nu dan weer aan?" vroeg ze scherp.

Liza zuchtte en leunde achterover in haar stoel, haar ogen sloot ze even alsof ze zichzelf bij elkaar moest rapen. "Omdat ik aan niks anders meer kan denken," gaf ze uiteindelijk toe, haar stem nauwelijks hoorbaar.

-