De ochtendzon scheen nog steeds warm over de tuin, haar stralen gleden over de houten tafel waar twee opnieuw gevulde mokken koffie dampend hun geur verspreidden. De lucht was gevuld met het zachte ruisen van de bomen en het verre gelach van een kind in een verderop liggende tuin. Het was een scène van pure rust en eenvoud, niets aan deze setting verraadde de lading die onder de oppervlakte kolkte. Twee vrouwen, ontspannen in hun stoelen, pratend over alledaagse dingen, en toch hing er een onzichtbare spanning tussen hen in.

Liza zat met haar benen over elkaar geslagen, haar blote voet wiebelde lichtjes in de lucht terwijl ze haar vingers rond haar mok krulde. Haar witte zomerjurkje, losjes vallend over haar lichaam, onthulde net genoeg van haar gebruinde huid om speels en verleidelijk te zijn zonder opzichtig te worden. Haar lange, kastanjebruine haren rustten over haar schouder, een paar lokken dansten zachtjes in de warme bries. Haar blik was scherp en dromerig tegelijk, een mengeling van verwarring en verlangen die ze zelf nog niet helemaal begreep.

Eva, een paar jaar ouder, was haar tegenpool in zoveel opzichten en toch waren ze op hun manier perfect in balans. Haar donkerbruine haren golfden soepel langs haar gezicht, haar ogen sprankelend van speelse scherpte terwijl ze achteroverleunde in haar stoel, haar benen lui uitgestrekt. Haar jurk was diepblauw, net wat strakker om haar rondingen, haar huid had een natuurlijke gloed die moeiteloos elegantie uitstraalde. Ze lachte warm, met dat soort zelfverzekerdheid die alleen vrouwen met ervaring en een vleugje geheimen bezaten.

Twee vrouwen, twee droombeelden. Als je een jongen van negentien was, zou dit een scène zijn die je in je geheugen zou branden. Twee vrouwen die alles hadden wat je verlangde, maar waarvan je wist dat ze onbereikbaar waren. Of toch niet?

Een stem, laag en beleefd, verstoorde de rust en liet beide vrouwen opschrikken.

"Goedemorgen, mevrouw."

Liza’s vingers verstijfden om haar mok, haar hart sloeg een fractie sneller toen ze de stem herkende. Eva draaide haar hoofd langzaam om, haar ogen vernauwden zich even, onderzoekend en nieuwsgierig.

Daar stond hij. John.

Hij had geen idee wat ze zojuist hadden besproken. Geen flauw benul van de gedachten die door hun hoofd hadden gespeeld. Hij zag slechts twee vrouwen, twee schoonheid die hem met verschillende reacties begroetten. Liza's glimlach was nerveus, bijna schuchter, terwijl Eva’s mondhoek zich in een prikkelende grijns krulde, een blik van speelse interesse in haar ogen.

Eva zag John voor het eerst, en ze was onder de indruk. De jongen was lang, breder gebouwd dan ze had verwacht, zijn schouders krachtig, zijn houding gespannen, maar niet onzeker. Zijn huid had die diepe, warme tint die de zon enkel versterkte, en zijn gezicht had een mengeling van jeugdigheid en scherpte, een jongen die de overgang naar man-zijn al bijna voltooid had. Zijn kaaklijn was strak, zijn lippen vol en gespannen, zijn donkere ogen onrustig, maar gefocust. Een jongen die misschien niet veel zei, maar wiens blik boekdelen sprak.

Hij stond daar, keurig, respectvol, niet wetend dat hij zojuist twee vrouwen had onderbroken die zich, op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen, al over hem hadden gefantaseerd.

Liza herstelde zich snel en stond op, haar glimlach nu iets steviger, alsof ze zichzelf dwong om normaal te blijven doen. "John, fijn dat je er bent. Loop maar even mee, dan geef ik je iets te doen," zei ze luchtig, terwijl ze hem een kortere blik schonk dan normaal. Ze voelde haar hart iets sneller slaan, maar John leek het niet op te merken. Waarom zou hij?

John knikte beleefd en liep om de tafel heen, langs Eva, die hem met open nieuwsgierigheid bleef volgen. Hij voelde haar blik, maar durfde haar niet lang aan te kijken. Toen hij in de deuropening stond, hield Liza hem nog even staande. "Kijk maar even bij de trap, ik geloof dat Mathijs daar iets wilde laten fixen," voegde ze eraan toe, alsof ze zich wilde indekken.

John knikte opnieuw en verdween naar binnen, zijn schouders strak, zijn pas net iets te gehaast. Nog voordat de deur volledig achter hem in het slot viel, klonk zijn stem alweer door de hal. "Kraakt nog steeds?" vroeg hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Liza verstijfde even, haar blik schoot naar Eva, die haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.

Liza had geen idee dat John wist van het probleem bij de trap. Of misschien wist ze het wel, maar had ze er gewoon niet bij stilgestaan. Eigenlijk waren alle klusjes die Mathijs hem gaf onzin, kleine dingen die weinig om het lijf hadden. Maar daar had John nooit over nagedacht. Hij deed gewoon wat hem gevraagd werd.

Liza daarentegen voelde plotseling een ongemakkelijke warmte in haar buik opborrelen. Zou er dan toch meer achter zitten? Haar blik gleed weer naar Eva, die haar inmiddels met een veelbetekenende grijns zat aan te kijken. "Nou," fluisterde Eva met een onderdrukte lach, "dat wordt interessant."

Eva keek haar met een geamuseerde grijns aan. "Nou, dat is ‘m dan," zei ze op samenzweerderige toon, haar ogen nog steeds twinkelend van amusement. "En jij gaat hier niks mee doen?"

Liza lachte schamper en ging weer zitten, maar haar vingers speelden rusteloos met de rand van haar jurk. "Hou op, Eva. Ik ga John gewoon laten werken, zoals Mathijs dat gevraagd heeft."

Eva trok een wenkbrauw op en pakte haar telefoon van tafel. "Goed, dan vraag ik Bas of ík het mag doen. Als jij het niet doet, moet iemand die jongen toch wat begeleiding geven." Ze hield haar scherm omhoog alsof ze daadwerkelijk zijn nummer zocht, haar glimlach uitdagend.

Liza sloeg haar hand tegen Eva’s arm. "Doe normaal!" Maar haar lach was gespannen, haar gezicht warm.

Eva liet haar telefoon zakken en keek haar met een speelse, maar vastberaden blik aan. "Luister, je hebt de fout al gemaakt, toch? Waarom zou je jezelf blijven kwellen? Geniet ervan. Laat los. Weet je hoe weinig vrouwen zichzelf dit ooit toestaan? Hoe vaak krijg je zo’n kans? Denk een keer aan jezelf. Mathijs weet het niet, en als hij het al wist, had hij allang iets gezegd. Of niet?"

Liza beet op haar lip, haar ademhaling iets zwaarder. "Ik weet het niet, Eva... Het voelt nog steeds..."

"Stout?" vulde Eva haar aan, haar stem nu zachter, bijna fluisterend. "Misschien is dat juist wat je nodig hebt. Denk er eens over na, Liza. Zo'n jonge, onervaren jongen, met dat lijf... Dat is toch een droom om te mogen begeleiden? Hij doet vast alles wat je van hem vraagt."

Liza voelde een siddering langs haar ruggengraat trekken en sloeg haar ogen neer. Ze bevochtigde haar lippen en sprak nauwelijks hoorbaar: "Ik denk dat ik eerder alles zou willen doen wat híj van míj zou vragen..."

Eva’s grijns werd nog breder, haar ogen fonkelden van ondeugend plezier. "Doe dat dan!" zei ze plots luid en duidelijk, terwijl ze haar mok op tafel zette. Ze stond op en boog zich even naar Liza toe, haar stem nu een sluwe fluistering. "Ik moet toch gaan..."

Eva nam haar mok op en trok haar jurk even glad terwijl ze opstond, haar bewegingen beheerst en elegant zoals altijd. Ze wierp Liza nog een veelzeggende blik toe voordat ze richting de deur liep. "We spreken elkaar snel," zei ze met een knipoog, haar stem warm, maar met een speelse ondertoon die Liza opnieuw deed blozen.

Binnen was John nog steeds bezig bij de trap, knielend op de overloop, terwijl hij met geconcentreerde blik een schroef controleerde. Hij hoorde de deur opengaan en keek automatisch op. Daar stond Eva, onder aan de trap, haar hand losjes op de leuning, haar lippen iets getuit in een subtiele glimlach. Vanuit zijn positie kon hij recht naar beneden kijken, haar decolleté open en verleidelijk voor hem zichtbaar. De zachte welving van haar borsten gevangen in het spel van licht en schaduw, een beeld waar hij zich met moeite van los kon rukken.

"Werkze, John," zei ze, haar stem iets lager dan normaal, haar blik vuriger dan nodig was.

John slikte, zijn mond plots kurkdroog. Zijn vingers verstijfden om het gereedschap in zijn hand, maar hij kon geen woord uitbrengen. Alles aan deze vrouw leek hem uit te dagen, zonder dat ze daar moeite voor hoefde te doen.

Eva merkte het, natuurlijk merkte ze het. Haar mondhoeken krulden iets verder omhoog en haar blik gleed onbeschaamd omhoog, haar ogen even rustend op zijn kruis voordat ze zich weer naar boven werkte. Ze stapte naar een paar treden naar hem toe, met nu goed zicht op een duidelijke bobbel in zijn losse spijkerbroek, vertraagde net iets, en fluisterde, amper hoorbaar: "Laat dat maar aan de hitsige huisvrouw over die hier woont..."

John voelde hoe een golf hitte hem overspoelde, zijn ademhaling stokte even, maar voordat hij iets kon zeggen, was ze al verdwenen.

Op datzelfde moment liep Liza de hal in. Ze hield haar hoofd iets scheef en keek omhoog naar John, zich van geen kwaad bewust. "Ben je bijna klaar?" vroeg ze, haar stem voorzichtig.

John knikte snel en boog zich weer over de trap, maar in zijn hoofd tolde alles. Liza stond daar, vlakbij. Eva’s woorden echoden nog in zijn oren.

Was er een beslissing genomen?

Liza stond in de keuken, haar handen stevig op het aanrecht terwijl ze haar ademhaling probeerde te kalmeren. De stilte in het huis voelde zwaarder nu Eva weg was, alsof de muren haar gedachten konden horen, haar verlangen konden proeven. Eva’s woorden echoden nog in haar hoofd, telkens opnieuw, als een mantra die ze niet kon negeren. Ze had gelijk. Ze had altijd gelijk. Liza had dit al gedaan. En ze wilde het weer. Ze wilde het nog steeds. Hoe erg dat haar ook tegenstond.

Ze draaide haar polsen een paar keer rond, alsof ze spanning uit haar lichaam probeerde te schudden, maar het werkte niet. Haar hart bonkte luid en snel in haar borst, haar hele lichaam stond op scherp. Dit was haar kans. Mathijs wist niets, en dat wilde ze zo houden. Al voelde die gedachte tegenstrijdig, ergens diep vanbinnen.

Haar vingers gleden over het aanrecht toen ze haar keel schraapte en zijn naam uitsprak. "John? Kun je even komen?"

Ze hoorde de zware, bedachtzame passen op de houten vloer. Alsof hij wist dat er iets stond te gebeuren, maar nog niet begreep wat. Toen hij in de deuropening verscheen, keek hij haar even aarzelend aan. "Ik was bijna klaar," mompelde hij. Zijn stem klonk schuchter, verontschuldigend zelfs, alsof hij een fout had gemaakt.

Maar Liza wist beter. De laatste minuten had hij niets meer gedaan. Dat zag ze in zijn blik, in de manier waarop hij haar aankeek, ongemakkelijk en tegelijk gefascineerd. Alsof hij de situatie probeerde te doorgronden, maar nog niet wist hoe.

Zijn handen zaten diep in zijn zakken, alsof hij iets probeerde te verbergen, alsof hij zichzelf onder controle probeerde te houden. Maar Liza zag het. Meteen. Haar ogen gleden onwillekeurig naar beneden, naar die subtiele, maar onmiskenbare bobbel onder de dunne stof van zijn broek. Haar adem stokte een fractie van een seconde, nauwelijks merkbaar, maar John zag het. Zijn ogen ontmoetten de hare en de spanning in de ruimte werd tastbaar.

Ze slikte. Hij slikte. En daar stonden ze dan, gevangen in een moment dat zich vanzelf had gevormd, zonder woorden, zonder uitleg. Slechts ademhaling en een geladen stilte waarin alles mogelijk leek.

Liza draait zich langzaam om, haar handen even steunend op het aanrecht terwijl ze haar ademhaling probeert te kalmeren. Ze voelt hoe zijn ogen onmiddellijk over haar rug glijden, haar achterkant observerend, langer dan hij zou moeten. Haar huid tintelt onder zijn blik, een prikkelend besef dat ze zichzelf laat voelen, zich bewust is van haar lichaam zoals ze dat in lange tijd niet is geweest. Ze sluit kort haar ogen, herpakt zich en haalt diep adem voordat ze met een vlakke stem begint te spreken.

"Ik hoorde dat er nog iets openstond," zegt ze, haar toon neutraal, bijna afgemeten, alsof ze een zakelijke overeenkomst wil bespreken. Ze kijkt hem niet aan, blijft met haar rug naar hem toe staan, omdat ze weet dat haar gezicht haar zou verraden. "Dat wil ik oplossen."

Ze biedt geen verdere uitleg. Geen context. Ze wil hem niet de kans geven om een rationeel gesprek te voeren, omdat ze weet dat ze zichzelf dan tegen zal houden. Dit moment vraagt geen logica. Alleen instinct.

Langzaam draait ze zich om, haar vingers glijden langs de rand van het aanrecht voor steun. Ze is zichtbaar nerveus, haar keel droog. Haar ogen zoeken de zijne en in die fractie van een seconde ziet ze hoe zijn blik opnieuw over haar lijf glijdt. Vanaf haar slanke hals naar beneden, langs haar borst, over haar taille en haar heupen. Zijn ademhaling is iets zwaarder, zijn schouders net iets strakker.

"Hoe kan ik je betalen voor je bewezen diensten?" vraagt ze, haar stem kalm maar met een onderliggende spanning die haar verraadt. Ze probeert de controle te behouden, zich professioneel voor te doen, maar haar ogen verraden haar intenties. Ze glijden over zijn torso, blijven steken bij de contouren van zijn armen, zijn brede schouders, en eindigen onmiskenbaar op de plek waar ze niet had moeten kijken. Maar ze doet het toch.

Zijn kruis.

Ze slikt. Haar blik blijft net een seconde te lang hangen voordat ze haar ogen terug omhoog dwingt. Of ze het nu wilde of niet, ze had het gezien. En hij had het gemerkt.

Maar dan, zonder erbij na te denken, zet ze een stap dichterbij. De afstand tussen hen verdwijnt bijna volledig, slechts een ademhaling scheidt hun lichamen. Ze voelt de hitte die van hem afstraalt, de spanning die in zijn houding verankerd ligt, de manier waarop hij onbewust zijn spieren aanspant alsof hij elk moment in beweging moet komen, maar tegelijkertijd vastgenageld lijkt op zijn plek.

Haar blik zoekt de zijne en houdt hem vast. Ze dwingt hem om naar haar te kijken, om te voelen wat ze zelf voelt, om de stilte tussen hen te vullen met alles wat ze niet durft uit te spreken. "Ik weet dat Mathijs je niet betaalt," begint ze, haar stem laag, beheerst, maar met een onmiskenbare ondertoon die haar ware intenties verraadt. "En dat is niet eerlijk."

John opent zijn mond, alsof hij iets wil zeggen, maar geen woorden vindt. Zijn blik flikkert even, onzeker en toch gevangen in haar aanwezigheid. Liza weet wat ze doet, al voelt het alsof haar lichaam de controle heeft overgenomen en haar gedachten slechts volgen. Ze zet nog een halve stap dichterbij, haar borsten nu bijna tegen zijn borst, haar geur vermengd met de zijne.

Ze kantelt haar hoofd iets en fluistert, haar lippen nauwelijks een paar centimeter van de zijne verwijderd. "Ik zie hoe je naar me kijkt. Ik hoor je bijna denken. Daarom ben je hier, toch? Niet voor die klusjes waar je niks voor krijgt?"

Johns ademhaling hapert. Zijn borstkas beweegt sneller op en neer, en de manier waarop zijn vingers lichtjes trillen langs zijn zij verraadt alles wat hij niet uitspreekt. Hij slikt, zijn mond opent zich opnieuw, maar opnieuw komt er geen woord over zijn lippen.

En dan, zonder waarschuwing, voelt hij haar handen op zijn kruis. Niet aarzelend. Niet voorzichtig. Allebei. Palmen die warm en doelbewust over hem heen glijden, vingers die met gevoel de contouren van zijn hardheid verkennen. Zijn hele lijf verstijft, behalve dáár, waar hij alleen maar verder uithardt onder haar aanraking.

Liza voelt hoe groot hij is, hoe zwaar. Haar hoofd duizelt, maar haar handen blijven bewegen, aftastend, ontdekkend. Haar ademhaling versnelt en haar ogen, groot en bijna verslonden door de gloed van haar opwinding, vinden die van hem weer. "Zeg me waar je aan denkt als je naar me kijkt…" Hijgt ze zacht, haar stem hees van verlangen. "Laat me je wat teruggeven..."

De laatste restjes van gezond verstand flikkeren ergens in haar achterhoofd, maar ze worden weggedrukt door het moment, door de elektrische spanning tussen hen, door de geur van hem, de hitte van zijn huid, de ruwe ademhaling die verraadt hoe ver ze hem al heeft gekregen. Ze weet niet eens meer zeker of ze zichzelf nog onder controle heeft.

Johns vingers spannen zich tot vuisten langs zijn zij, zijn hele lijf trilt onder de explosieve opwinding die zich in hem opbouwt. Hij weet dat hij hier weg zou moeten gaan. Maar hij weet ook dat hij dat niet zal doen.

-