Terwijl Liza in de keuken haar handen over de enorme, nog verpakte penis van John laat glijden, staat Mathijs buiten, half verscholen in de schaduw, zijn ademhaling oppervlakkig en onregelmatig. Hij had zijn auto een paar straten verderop geparkeerd, zijn hart bonkend van spanning terwijl hij terug naar hun huis sloop. De anticipatie had zijn bloed al sneller doen stromen voordat hij ook maar iets had gezien. Maar nu, nu hij daar stond, verborgen bij het smalle raampje aan de zijkant van het huis, kon hij alleen maar ademloos toekijken.

Hij wist niet waar hij op moest hopen. Zou er überhaupt iets gebeuren? Of bleef het slechts bij een geladen moment zonder vervolg? Een deel van hem verlangde naar meer, hunkerde naar het moment waarop Liza haar laatste reserves zou laten varen. Maar een ander deel van hem vreesde het juist, omdat hij wist dat er dan geen weg terug meer was. De spanning in zijn lijf groeide, de kloppende pijn in zijn broek maakte het moeilijk helder te blijven denken.

Hij had zich zorgen gemaakt dat Eva een spelbreker zou zijn, dat zij de boel zou ontregelen en Liza zou terugtrekken naar de veilige kant van de grens. Maar hij had ze gehoord. Toen ze in de tuin zaten, had hij hun stemmen nog kunnen volgen, fragmenten van hun gesprek hadden hem bereikt. De speelse plagerijen, de suggestieve opmerkingen van Eva. Nu was Eva weg. En wat er overbleef, was een geladen lucht, een huis waarin alleen Liza en John zich nog bevonden.

Hij durfde niet dichterbij te komen. Hij wilde het niet verstoren. Hij moest dit precies goed doen. Dit moment moest zich ontvouwen zonder zijn inmenging, zonder dat Liza zich bewust zou zijn van zijn aanwezigheid. Dit was het spel dat hij speelde, en hij wist dat hij het nooit zo dichtbij had gevoeld als nu.

Een moment lang had hij gevreesd dat hij te laat zou zijn, dat Liza en Eva samen met John de trap op waren gegaan om iets te bespreken buiten zijn zicht. Het idee dat hij het belangrijkste moment zou missen, dat het zou gebeuren zonder dat hij het kon observeren, had hem nerveus gemaakt. Maar zijn geduld werd beloond. Nu had hij perfect zicht. En wat hij zag, was meer dan hij zich had voorgesteld.

Liza’s vingers bewegen aarzelend maar doelgericht over de strakke stof van Johns broek, tastend, verkennend. Haar aanraking is niet vluchtig of toevallig. Nee, ze verkent hem bewust. Ze voelt de contouren, de onmiskenbare omvang die hij met zich meedraagt, en ze trekt haar handen niet terug. Haar ademhaling is versneld, haar lippen iets geopend, alsof ze zichzelf verbaasd over haar eigen daden. John staat stil, onzeker, maar hij beweegt niet weg. Hij laat het toe.

Mathijs voelt een steek van iets wat op jaloezie lijkt, diep verborgen onder de laag van rauwe opwinding die hem overneemt. Maar dit is geen pijnlijke jaloezie, geen bitterheid. Dit is pure fascinatie. Hij dacht dat John misschien zou aarzelen – de jongen heeft geen idee wat hem overkomt – maar wat hem echt verbaasd, is dat Liza niet stopt. Dat ze niet eens meer lijkt te twijfelen. Ze zou op elk moment kunnen stoppen, zich kunnen terugtrekken, zich kunnen bedenken. Maar dat doet ze niet. Haar vingers bewegen, masseren, testen.

Zijn mond is droog, zijn pik keihard in zijn broek, kloppend op het ritme van zijn ademhaling. Hij probeert te slikken, maar zijn keel voelt schraal. Zijn vingers klemmen zich om de vensterbank, knokkels wit. Hij had gedacht dat hij misschien schuldgevoel zou voelen. Misschien woede. Misschien een soort afkeer van zichzelf. Maar er is niets anders dan deze pure honger, dit allesverterende verlangen om te zien hoe ver ze zou gaan.

Dit is zijn Liza. Zijn keurige, mooie, trouwe Liza. En ze staat hier, haar handen op een andere man, haar vingers spelend over een pik die niet de zijne is. En hij kan niet wegkijken. Hij wíl niet wegkijken.

Binnen zoekt Liza zijn blik, haar ogen donker en vastberaden, terwijl ze haar handen langzaam over de lange, hete contouren van zijn pik laat glijden. Ze voelt hoe gespannen hij is, hoe onzeker, maar juist dat voedt haar eigen vertrouwen. Dit is nieuw voor hem, dat weet ze, en die wetenschap geeft haar een macht die haar opwindt op een manier die ze nooit eerder had gevoeld. Haar vingertoppen verkennen de harde lijnen van zijn opwinding, haar ademhaling verdiept zich bij de gedachte dat dit door haar komt.

Zijn eikel rust zwaar tegen de binnenkant van zijn broek, bijna tegen zijn knie aan, en dat besef doet haar slikken. Haar blik dwaalt even af, haar lippen tuiten zich onbewust terwijl ze haar hand steviger om hem heen sluit. Hij is veel langer dan zij, zijn brede borstkas torent boven haar uit, maar ze voelt zich geen moment klein of kwetsbaar. Integendeel. Ze tilt haar kin op, haar mond opent zich iets, en wanneer ze haar lippen tegen hem drukt, is het niet op zijn lippen, maar op zijn borst.

Een diepe zucht ontsnapt haar. Ze voelt zijn hartslag bonken onder haar kus, voelt hoe hij zijn adem inhoudt, verstijfd van het moment. "Zeg het maar…" fluistert ze, haar stem zacht maar doordrenkt met honger en iets anders, iets wat ze zelf amper durft te benoemen. Haar vingers bewegen rustiger nu, niet aarzelend, maar verkennend, genietend, spelend.

Mathijs hoort het niet. Hij staat buiten, verborgen in de schaduw, zijn eigen ademhaling zwaar en onregelmatig, zijn pik pijnlijk opgesloten in zijn broek terwijl hij dit gadeslaat. Maar hij ziet het wel. Hij ziet hoe Liza naar John kijkt, hoe haar vingers hem strelen, hoe ze haar lippen opent en opnieuw haar mond op zijn borst drukt, haar adem warm tegen zijn huid. Haar hand glijdt langzaam naar boven en wrijft over zijn gespierde borst, alsof ze hem wil voelen, alsof ze hem helemaal in zich op wil nemen. Ze wacht op zijn reactie, haar ogen vragend en hongerig, maar als die niet meteen komt, ziet Mathijs hoe ze dan maar zelf verdergaat, haar vingers steviger om hem heen sluitend, haar lippen trillend van ingehouden spanning.

Mathijs ziet hoe ze een stapje terug doet, haar blik gefocust, haar lippen iets van elkaar terwijl haar borstkas rijst en daalt in een ritme dat verraadt hoe diep ze in dit moment opgaat. Ze heeft geen enkel besef van dat ze bekeken wordt, geen enkel idee dat hij buiten ademloos toekijkt, verslonden door het beeld van haar totale overgave. Dit is een kant van haar die hij nooit eerder heeft gezien voor of na die ene keer, een Liza die zich volledig laat leiden door haar eigen instincten, en in deze roes is ze mooier dan ooit.

Haar vingers glijden beheerst langs de rand van Johns broek, langzaam, speels bijna, alsof ze hem test, zijn reactie peilt, genietend van de onmiskenbare spanning die in de lucht hangt. Ze neemt haar tijd, laat haar nagels even langs de stof krassen voordat ze met beide handen zijn broek losmaakt. Haar ademhaling is diep, haar wimpers trillen subtiel terwijl ze hem bevrijdt, stukje bij beetje, centimeter voor centimeter. John staat als bevroren, zijn kaak aangespannen, zijn handen machteloos langs zijn zij terwijl hij zich aan haar overgeeft.

Zijn broek zakt uiteindelijk naar beneden, stof ritselt tegen zijn benen, en daar, half tegengehouden door de strakke elastische rand van zijn boxershort, springt zijn zware, lange, dikke en vooral diepzwarte paal naar voren, als een moker die zijn vrijheid opeist. Liza's ogen flitsen naar beneden, haar adem stokt hoorbaar, haar vingers blijven even in de lucht hangen alsof ze zichzelf dwingt de impact van dit moment volledig te voelen.

Mathijs voelt hoe zijn keel droog wordt, hoe zijn eigen hartslag oorverdovend bonkt in zijn borstkas. Dit is het moment dat hij had gewild, en toch overspoelt het hem, overvalt het hem. Dit is zijn vrouw, zijn Liza, knielend voor een ander, en hij kan geen spier bewegen. Hij kan alleen maar toekijken.

''Jezus, John...'' hijgt ze fluisterend, haar ogen groot van indruk, haar mond open en droog van opwinding, terwijl haar vingers zonder aarzeling de contouren van zijn zware eikel verkennen, die onderuit zijn boxershort naar voren duwt. Ze heeft geen besef van wat ze precies doet, geen controle over het moment, alsof ze gedreven wordt door iets diepers, iets wat ze niet volledig begrijpt. Ze is zichzelf volledig verloren, verzwolgen door de spanning die in de lucht hangt, de pure hitte van zijn lichaam tegen het hare.

John kreunt zacht als haar vingers hem aftasten, zijn lijf verlamd van opwinding, zijn ademhaling zwaar en oppervlakkig. Hij wil iets zeggen, misschien haar stoppen, maar de woorden blijven steken in zijn keel. Dit voelt verkeerd, hij weet het, en toch kan hij zich er niet tegen verzetten. Het is alsof zijn lichaam en zijn gedachten losgekoppeld zijn, alsof hij enkel bestaat in dit moment, in haar aanrakingen. Zijn grootste angst is dat hij te snel gaat, dat hij zich verliest in haar voordat hij er klaar voor is, voordat hij echt begrijpt wat hier gebeurt.

Ze kan haar ogen er niet vanaf houden. Zo heet. Het voelt zo goed. Haar vingers strelen zachtjes de gespannen eikel, lichter van kleur dan de rest van zijn schacht, terwijl ze met moeite zijn boxershort omlaag werkt. Elke centimeter die zich onthult, laat haar adem iets sneller gaan, haar lichaam iets warmer worden. De rest van zijn paal is diepzwart, pulserend onder haar aanraking, en als de laatste barrière verdwijnt, laat hij zich volledig zien, lang, dik, zwaar, en zo warm in haar hand.

John zegt nog steeds niets, hij hijgt en staart haar aan, alsof hij het niet kan geloven. Dit had hij niet verwacht toen hij vanochtend deze kant op liep. Maar nu staat hij hier, zijn broek op zijn enkels, met zijn veel te knappe buurvrouw voor hem, haar handen aftastend en strelend over zijn eikel en schacht, haar vingers speels en onderzoekend. Hij is groot, langer dan haar arm, en als ze een stapje dichterbij zet, voelt ze hoe zijn eikel tegen haar buik drukt, net onder haar borsten omhoog wijzend. Haar ene hand glijdt onderlangs de schacht, langzaam, zo tergend langzaam, terwijl ze elke ader onder haar vingers voelt kloppen. Haar andere hand masseert zijn ballen zacht, zijn huid warm en strak, zijn opwinding onmiskenbaar.

Ze lacht kort, een nerveuze giechel die haar eigen verlangen verraadt. Hij is groot, zoveel groter dan ze gewend is. Haar hart bonkt in haar borstkas. Ze ruikt hem nu ook, de mix van zijn goedkope deodorant, zijn lichte zweet, de zwaardere, mannelijke geur die zich mengt met de lucht om hen heen. Het is bedwelmend, bijna verslavend.

''Denk je hieraan?'' vraagt ze hem zachtjes, haar stem laag en zwoel, haar vingers stevig om hem heen geklemd. ''Of denk je aan meer?'' daagt ze hem uit, terwijl haar lichaam bijna in brand vliegt van verlangen. John slikt, zijn ogen groot, zijn spieren gespannen.

Liza voelt hoe haar hoofd tolt, hoe de woorden van Eva door haar gedachten flitsen. Gewoon genieten. John moest toch nog betaald worden.

Ze kijkt hem aan, een speelse glinstering in haar ogen. ''Misschien... misschien kunnen we een afspraak maken.'' Haar stem is nauwelijks meer dan een fluistering. ''Voor elke keer dat je een klusje doet... zal ik je persoonlijk bedanken.''

Ze hoort haar eigen woorden en voelt hoe haar huid tintelt van spanning en opwinding. Maar op hetzelfde moment, nauwelijks hoorbaar, klinkt er een zacht geluid bij de achterdeur. Mathijs staat daar. Hij had zich stil gehouden, hij had zich verborgen gehouden. Maar nu hoort hij haar. Precies dit. John en Liza horen hem niet. Maar Mathijs moest dichterbij komen. Om het beter te zien. Om ze te horen.

Johns lichaam verstijft nog meer. Zijn ademhaling stokt. Dit gaat te snel. Te ver. Hij kan zich niet meer beheersen. Zijn hand schiet naar haar pols en hij houdt haar tegen. ''Wacht...'' mompelt hij, bang dat hij elk moment komt. Zo geil wordt hij van haar.

Liza smult van zijn reactie. Het feit dat hij zo op scherp staat, dat hij zo dicht tegen de rand aanzit enkel door haar aanraking, maakt haar trots, maakt haar opgewonden. Dit is een kracht die ze nog niet eerder zo gevoeld heeft. Haar vingers laten hem los, maar haar ogen blijven op hem gericht, uitdagend, plagend.

Mathijs staat bij het raam, half verborgen achter het gordijn. Niemand die hem ziet, niemand die zijn ademhaling hoort. Maar via de spiegel in de gang kan hij alles perfect zien. Zijn Liza, daar, staand, maar zoveel kleiner dan John, met die blik in haar ogen die hij nog nooit zo had gezien. Niet te geloven dat ze dit echt doet. Wat ongelooflijk geil. Zijn hart bonkt in zijn keel terwijl hij zichzelf verbiedt om zich te bewegen, om zich te verraden. Dit is zijn vrouw. En hij laat haar gaan.

Liza kijkt naar John met een glinstering in haar ogen en hervat haar bewegingen, haar hand weer glijdend langs zijn schacht, traag en doelbewust. "Wil je niet komen?" bespeelt ze hem zwoel, haar stem lager en verleidelijker dan hij haar ooit gehoord had. Haar vingers strelen hem met net genoeg druk om hem gek te maken, om hem over de rand te duwen.

John kijkt paniekerig om zich heen. De realiteit dringt tot hem door. "Wat als we betrapt worden?" fluistert hij schor. "Misschien niet nu... maar straks... als ik..." Hij slikt, niet in staat het hardop te zeggen.

Liza grijnst, haar vingers nog steeds spelend over zijn huid. "Trek je jezelf liever thuis af?" vraagt ze hem plagend, een speelse fonkeling in haar ogen. Dan, tot ieders verbazing, zakt ze langzaam naar de grond. Haar knieën raken de keukenvloer, haar handen glijden langs zijn dijen omhoog, en met een ondeugende glimlach kijkt ze op naar hem. "Of liever hier?"

Johns adem stokt. Zijn borstkas rijst en daalt zwaar. Ze kijkt naar hem op, haar blik hongerig en duivels geil. Haar ogen dwalen omhoog langs zijn gespierde torso, langs zijn strak gespannen huid, tot ze zijn gezicht bereiken. Hij kan alleen maar naar haar staren, zijn mond iets geopend, alsof hij niet kan geloven dat dit echt gebeurt.

Ze opent haar mond langzaam, haar lippen vochtig, haar adem warm en zacht. "Ik wil niks morsen," zegt ze zacht, haar stem nauwelijks meer dan een zucht. Alsof dat hem moet geruststellen. Haar blik blijft op hem gericht, haar tong glijdt kort over haar onderlip terwijl ze wacht op zijn reactie.

Johns hand vindt zijn eigen grote, kloppende geslacht. Zijn vingers klemmen eromheen, en zoals hij het zo vaak in zijn gedachten had gedaan, begint hij zich langzaam af te trekken. Alleen is er nu geen fantasie nodig. Hier zit ze. Zijn buurvrouw. Zijn onbereikbare, bloedmooie buurvrouw. Op haar knieën. Met fonkelende ogen en open mond. Ze smeekt erom.

Mathijs kijkt toe met open mond, zijn knokkels wit terwijl hij zichzelf tegenhoudt. Hij ziet hoe John zijn enorme, donkere paal richt op Liza, hoe hij zichzelf naar de climax werkt, zijn lijf trillend van spanning. Mathijs doet niks. Hij wil dit zien.

Johns ademhaling versnelt, zijn spieren verkrampen. Zijn heupen stoten een laatste keer naar voren. En dan, met een diepe, rauwe kreun, trekt hij zich klaar.

Liza hijgt, haar blik nog steeds omhoog gericht. De eerste spuit raakt haar wang, de tweede haar kin. Ze kreunt als ze het voelt, kruipt iets dichterbij. De dikke, warme stralen bereiken haar tong, haar lippen, haar lange, glanzende haren. Ze sluit haar ogen en geniet, terwijl John nog nasiddert, zijn lijf schokkend onder het laatste restje spanning dat uit hem vloeit.

Liza voelt de warmte op haar huid, de viscositeit van het zaad dat zich verspreidt over haar gezicht, haar hals, de toppen van haar borsten. Haar ademhaling is zwaar, haar lichaam brandt van de opwinding, haar huid tintelt waar hij haar geraakt heeft. Haar vingers glijden langs haar kin, verzamelen het sperma dat daar blijft hangen, en met een onbewuste, zwoele beweging likt ze het van haar vinger, haar tong langzaam over haar lippen strijkend. Ze sluit haar ogen even, genietend van de zinderende energie die nog steeds tussen hen hangt.

John kijkt naar beneden, zijn borstkas rijst en daalt in diepe, onregelmatige ademhalingen. Hij kan niet geloven wat hij net heeft gedaan, wat zij net heeft gedaan. Het beeld van Liza, zijn buurvrouw, op haar knieën voor hem, haar gezicht nat van zijn zaad, is te overweldigend om te bevatten. Haar ogen flitsen even omhoog naar hem en hij voelt zijn benen trillen. Hij weet dat hij zich moet herstellen, iets moet zeggen, maar de woorden blijven steken in zijn keel. Hij had hier al zo vaak van gedroomd, en toch voelt de realiteit duizend keer intenser.

Mathijs houdt zijn adem in. Hij staat nog steeds verstopt bij het raam, zijn ogen wijd, zijn hele lichaam strak van spanning. Hij had gedacht dat hij misschien spijt zou voelen, misschien jaloezie, misschien een steek van woede. Maar er is alleen maar fascinatie. Pure, rauwe fascinatie. Hij had Liza nog nooit zo gezien, nog nooit zo verloren in haar instincten, nog nooit zo gretig. En wat hem het meeste raakt, is dat ze niet stopt. Terwijl John nog nasiddert, zijn lijf schokkend van de nasleep van zijn orgasme, reikt Liza voorzichtig naar zijn nog druipende schacht, haar vingers glijdend over de natte, nog steeds warme huid. Ze kijkt even naar boven, naar John, en zonder een moment van aarzeling brengt ze haar lippen naar voren.

Mathijs ziet haar mond zich openen, haar tong zich uitstrekken, en met een trage, bijna tedere beweging laat ze haar lippen over de natte eikel glijden. Ze kust hem. Zacht, verkennend. Een vlaag van hitte schiet door Mathijs' onderbuik. Dit is niet meer alleen nieuwsgierigheid, niet alleen experimenteren. Dit is overgave. Zijn keel voelt droog, zijn handen trillen terwijl hij zichzelf dwingt stil te blijven, zichzelf verbiedt om in te grijpen. Hij moet dit zien, elke seconde van dit moment in zich opnemen. Want dit is geen fantasie meer. Dit is echt.

Liza blijft tussen haar bewegingen door fluisteren, haar stem laag en speels, alsof dit een spelletje voor haar is, alsof ze zichzelf een doel heeft gesteld dat behaald moet worden. "Elf klusjes, John..." Haar stem is zacht, verleidelijk, haar lippen even om zijn eikel glijdend voordat ze hem weer diep in haar mond neemt. "Je hebt elf keer gewerkt... en ik heb je pas één keer betaald." Ze pauzeert een fractie van een seconde, haar ogen glinsterend terwijl ze hem strak aankijkt. "Al ben ik bezig met de tweede... zou je kunnen zeggen."

John kreunt diep, zijn lichaam schokt onder haar aandacht. Dit had hij nooit verwacht, niet op deze manier, niet zo. Haar mond voelt hemels, zelfs nu, zelfs na zijn ontlading. Maar ze stopt niet. Ze blijft doorgaan, gretig, begerig, en haar blik laat hem geen seconde los. Zijn ademhaling stokt, zijn hoofd kantelt iets naar achteren, maar zijn ogen blijven op haar gericht, groot en vol ongeloof, niet in staat te bevatten wat hier gebeurt. Zijn lichaam reageert vanzelf, zijn pik blijft stijf, wordt zelfs harder dan daarvoor, alsof zijn opwinding alleen maar toeneemt door de manier waarop ze hem behandelt.

Mathijs beseft dat hij niets kan doen. Niet alleen omdat hij het niet wil, maar omdat hij haar niet meer kan stoppen. Hij ziet Liza zoals hij haar nog nooit heeft gezien—gelukkiger, geiler, vol overgave. Dit mag hij haar niet ontnemen. Dit moment is van haar, en hij is slechts een toeschouwer. Dit besef dringt langzaam tot hem door, als een warme golf van opwinding en verlies tegelijk. Hij voelt hoe hij steeds dieper in dit spel wordt getrokken, maar ook hoe hij de controle verliest. Hij windt zich verder op, raakt meer gefascineerd, maar begrijpt nu ook dat hij dit niet meer kan sturen zoals hij eerst dacht.

Liza blijft beheerst. Dit is geen chaotische honger, geen wilde lust. Nee, ze neemt haar tijd, ze neemt de controle. Haar lippen slobberen zijn natte pik naar binnen met een gemak dat ze zelf nooit had gedacht te bezitten. Het sperma dat nog op haar huid ligt, koelt langzaam af, een kietelend contrast met de warmte in haar mond. Ze proeft hem, zuigt hem dieper naar binnen, geniet van de zwaarte, de dikte, de zoute smaak die zich met haar speeksel vermengt. En de hele tijd kijkt ze John aan, haar ogen smekend, begerig, alsof ze niet kan en niet wil stoppen.

John kan geen woord uitbrengen. Ze laat hem niet eens antwoorden. Zijn spieren spannen zich aan, zijn ademhaling versnelt, en hij probeert zich vast te houden aan het aanrecht achter hem om niet om te vallen. Minuten verstrijken, haar mond blijft hem verwennen, haar tong danst langs de schacht, haar handen masseren subtiel zijn ballen. Mathijs kijkt ademloos toe, verstijfd van het beeld dat zich voor zijn ogen afspeelt.

En dan voelt Liza het. Na ruim tien minuten van onafgebroken genot voelt ze hoe zijn lichaam schokt, hoe hij op het punt staat om opnieuw te exploderen. Zijn handen klemmen zich steviger vast, zijn heupen beven, en met een rauwe kreun voelt hij hoe hij haar mond vult. Liza kreunt zacht terwijl de warme, dikke lading haar tong raakt, haar wangen vult. Ze slikt niet meteen, geniet van de textuur, de hitte, terwijl ze hem tot de laatste druppel leegzuigt. John hijgt, zijn hele lijf in extase, en Mathijs… Mathijs kan niets anders doen dan toekijken, zijn hart bonkend in zijn borst, terwijl hij beseft dat hij nooit meer terug kan naar hoe het was.

Liza slikt uiteindelijk alles weg, haar tong glijdt langs haar lippen om de laatste restjes op te vangen terwijl haar vingers nog steeds strak om Johns warme, kloppende schacht geklemd zijn. Ze voelt hoe zijn spieren onder haar grip samentrekken, hoe gevoelig hij nu is na zijn ontlading, maar toch blijft ze hem langzaam aftrekken, haar greep stevig, haar bewegingen traag en doordacht. Ze wil hem nog niet loslaten.

Haar ogen flikkeren omhoog naar zijn gezicht, haar blik speels en bijna onschuldig, alsof ze dit niet net met volledige overgave heeft gedaan. "Kan je nog een derde keer, denk je?" vraagt ze hem, haar stem zwoel maar ook uitdagend, alsof het een test is, een grens die ze verder wil oprekken.

Johns ogen worden groot. Hij kan het nauwelijks bevatten. Zijn hele lijf trilt nog van de intensiteit van wat er net is gebeurd, zijn ademhaling zwaar en diep. Zijn mond opent zich even, maar er komt geen geluid uit, geen duidelijke reactie, behalve de schok in zijn ogen, de verbijstering op zijn gezicht.

Mathijs, verstopt achter het gordijn, voelt hoe zijn eigen lichaam verstijft bij haar woorden. Hij moet zich vastgrijpen om niet door zijn knieën te zakken van pure spanning. Dit had hij niet zien aankomen. Zijn keurige, bescheiden Liza, die tot voor kort nog in ontkenning was over haar eigen verlangens, vraagt nu schaamteloos aan haar jonge buurjongen of hij nóg een keer kan klaarkomen.

"Misschien ergens anders?" voegt ze er nog aan toe, haar stem een fluistering, haar vingers die nog steeds speels over zijn schacht bewegen, alsof ze met het idee speelt om dit niet hier te laten eindigen, om het verder te trekken, om die grens nog verder op te zoeken.

John hijgt, zijn lippen half geopend, zijn handen licht trillend langs zijn zij. "Ik... Ik weet niet," stamelt hij uiteindelijk, zijn stem hees, bijna verontschuldigend. Hij is op. Uitgeput. Zijn lichaam heeft nog niet eens de kans gehad om te herstellen van de vorige keren, en toch lijkt Liza nog niet klaar met hem.

Mathijs voelt een golf van opluchting, vermengd met iets wat bijna als jaloezie voelt. John kan niet meer. Dat betekent dat het hier stopt. Voor nu. En ergens is dat een geruststelling, want als hij nóg langer toe moest kijken, was hij misschien zelf ook over een grens gegaan. Maar dat Liza deze woorden überhaupt uitgesproken had, dat ze dit wilde, dat ze blijkbaar nog niet voldaan was – dát blijft hangen in zijn hoofd.

Liza glimlacht, een zachte, tevreden glimlach, alsof ze eindelijk iets van spanning van zich af heeft laten glijden. Ze is zelf niet gekomen, maar dat lijkt haar op dit moment niet eens uit te maken. Dit moment was genoeg. Ze trekt langzaam haar handen terug, laat Johns nog steeds warme, natte schacht los en komt overeind, haar bewegingen traag, sensueel, zonder enige schaamte.

Ze loopt naar de spiegel aan de muur, haar heupen nog wiegend van de opwinding die door haar lijf giert. Haar vingers raken haar eigen huid aan, glijden over haar wangen, haar kin, haar hals, waar de warme, witte sporen van zijn climax nog zichtbaar zijn. De substantie glinstert zacht onder het licht, en even houdt ze haar adem in.

Langzaam veegt ze met haar vingers wat van het sperma weg, kijkt naar haar reflectie, haar ogen donker en peinzend. Dit is zij. Dit is de vrouw die ze aan het worden is. En tot haar eigen verbazing voelt ze iets wat lijkt op trots. Niet schuld, niet schaamte. Trots.

Achter haar, in de weerspiegeling, ziet ze John staan, nog half met zijn broek op zijn enkels, zichzelf haastig weer fatsoenerend. Zijn handen trillen licht terwijl hij zijn rits omhoog trekt, alsof hij nog steeds in shock is van wat er zojuist is gebeurd. Hij kijkt haar niet aan. Hij weet niet wat hij moet zeggen. Hij wil iets zeggen, maar zijn woorden blijven hangen in de lucht.

Liza ziet hem knikken, nog steeds sprakeloos, en als hij zich dan haastig omdraait om te vertrekken, fluistert ze afwezig, bijna nonchalant: "Tot snel..."

John verstijft even, alsof haar woorden hem opnieuw raken, maar hij zegt niets. Hij vertrekt. De deur valt zacht in het slot achter hem.

Liza blijft staan voor de spiegel, haar vingers nog steeds spelend over haar huid, haar ademhaling langzaam tot rust komend. Ze laat haar blik nog een keer langs haar gezicht glijden, de glinsterende sporen van Johns genot nog op haar hals en borst. Ze likt haar lippen en sluit haar ogen even, alsof ze het moment wil laten bezinken.

En dan opent ze ze weer.

Niet om naar zichzelf te kijken.

Niet om naar de deur te kijken waar John net doorheen is vertrokken.

Maar om te kijken naar de reflectie van Mathijs, die bij het gordijn staat. Ze had hem al gezien...

Zijn gezicht is wit weggetrokken, zijn ogen groot, zijn lippen op elkaar geperst. Hij had zichzelf verraden. Hij was vergeten zich te verbergen. En nu kijkt Liza hem recht aan.

De stilte in het huis is oorverdovend.

-