Dare: Zorg er samen voor dat er minstens 17 reacties verschijnen onder het verhaal "Het onverwachte bezoek van de verkoper."

De beloning: Als jullie voor 16 mei 2025 die 17 reacties halen, dan krijgen jullie - mijn nieuwsbrieflezertjes - persoonlijk een heel speciale foto van mij doorgestuurd. Wat voor foto? Laten we zeggen... een exclusief beeld van een gedenkwaardige outdoor facial. Een beetje stout, een beetje zomers, speciaal voor jullie!

Mijn vingers bewegen traag over het trackpad van de laptop die op een klein tafeltje voor me staat. Ik zit gekruld in de grote leunstoel op het terras. De avondzon werpt een aangename, oranje gloed op mijn gezicht, de laatste warmte van de dag voelt zalig op mijn huid. Een gevoel dat ik nauwelijks opmerk, want mijn blik is gefixeerd op het oplichtende scherm, een portaal naar een andere wereld, een wereld vol verwachting en... gehoorzaamheid. Ik kijk naar een van mijn laatste verhalen, waar de reacties blijven binnenkomen. De teller loopt op. Het is het ultieme, zichtbare bewijs van de honger, de betrokkenheid, de... gehoorzaamheid van mijn nieuwsbrieflezers. Elke nieuwe reactie is een kleine jolt van energie, een bevestiging dat ik niet alleen ben in deze reis.

Ik heb ze uitgedaagd, een paar dagen geleden al. Ik heb hen een simpele dare voorgelegd, nonchalant verstopt in de staart van een nieuwsbrief, als een nawoord dat de ware boodschap bevat. Een taak die hun inzet vereist: hun stem laten horen, hun collectieve verlangen bundelen. Zeventien reacties. Niet meer, niet minder. Zeventien zielen die hun aanwezigheid laten gelden, hun honger laten spreken onder dat éne verhaal dat hen zo diep raakt. Ze moeten hun sporen achterlaten, een digitale handtekening van hun aanwezigheid en hun wens, vóór vandaag, 16 mei. De deadline. Die speelse, maar onzichtbare zweep die de voorbije dag over ons allemaal heeft gehangen, de adrenaline opvoerend bij elke naderende minuut. Een deadline die nu, terwijl de zon als een vuurbal langzaam onder de horizon zakt en de lucht paars kleurt, officieel is verstreken. De tijd is om.

De beloning? Die hangt als een zoete, verboden vrucht in de lucht. Een foto. Niet zomaar een foto. Een héél speciale foto. Een exclusief beeld van een moment dat in mijn geheugen staat gegrift als de ultieme overgave, de perfecte mix van kwetsbaarheid en kracht, van explosie en puur, rauw genot... een outdoor facial. De zon op mijn huid, de wind die even stokt, het onverwachte moment van explosie, de ultieme, natte belijdenis van lust. Een foto die meer zegt dan duizend woorden, meer dan ik ooit in tekst kan beschrijven... speciaal voor hen. Voor degenen die de dare aandurven.

En gek genoeg... ik ben er gerust in. Want die 17 is niet toevallig gekozen. Eigenlijk heb ik een beetje vals gespeeld, een klein, speels complot met mezelf gesmeed. Ik heb de statistieken bestudeerd, de digitale voetsporen van hun eerdere enthousiasme. Ik merk dat de meeste verhalen, zelfs de meest gewaagde, niet verder komen dan elf, misschien twaalf reacties op z'n hoogst. Iets wat ik de week daarvoor nog heb uitgetest, met een iets eenvoudigere dare, om zeker te zijn. Dus zeventien... zeventien lijkt veilig. Net buiten bereik. Een uitdaging die hen zal prikkelen, ja, maar die hoogstwaarschijnlijk niet gehaald zal worden. Zo blijft de beloning een belofte, een fantasie die de spanning hoog houdt, zonder dat ik de kwetsbare stap daadwerkelijk moet zetten.

En nu... nu scrol ik, mijn adem stokt even in mijn keel. Ik tel de reacties onder het verhaal, mijn vinger beweegt over de namen... 5... 10... 15... 17. Precies zeventien. Niet achttien, niet zestien. Zeven-tien. De vloedgolf is er. De drempel is gehaald. De deadline is verstreken, en zij... zij hebben het gehaald. Een lichte schok gaat door me heen, een mix van triomf – Godverdomme, ik wist wel dat ze het kunnen! – en een speelse, bijna opgewonden ergernis over hoe snel ze zijn, hoe gretig, hoe waanzinnig hongerig naar die beloning. Applaus voor jezelf, lieve, volhardende, onbevreesde zielen... jullie zijn fantastisch. Jullie hebben je stem laten horen.

Maar dan... een koude golf. Dwars door de triomf heen. Een ongemakkelijk gevoel dat zich vanuit mijn buik verspreidt. De realiteit slaat in. Ze hebben het gehaald. Dat betekent... dat ik me letterlijk moet exposen. Maar: wil ik dit wel? Nu het moment daar is, voelt het anders dan de fantasie. Wil ik me wel zo, letterlijk, blootgeven aan wildvreemde mensen? Het idee om me te moeten tonen, om die foto te maken, die kwetsbaarheid vast te leggen... het is niet alleen opwindend, de gedachte daaraan doet de kriebels opkomen, die bekende, opwindende zindering van verlangen... maar op dit moment is het vooral... angstaanjagend. Hoe kan ik een foto van een facial maken, vol overgave, vol explosie, zonder dat mijn gezicht herkenbaar is voor de buitenwereld? Zonder dat mijn identiteit onlosmakelijk verbonden wordt met die ultieme, intieme daad? De kwetsbaarheid voelt plots te groot. Kan ik een manier bedenken om hier onderuit te komen, zonder gezichtsverlies te lijden? Zonder die fantastische, volhardende fans van me te schofferen? Kortom: het kriebelt in mijn onderbuik, maar de remmingen, de bezwaren die dit met zich meebrengt... ze zijn als een muur. Hoog. Stevig. Onrustmakend groot. De drang is er, de opwinding ook, maar de angst is groter.

Oh kijk. Daar is het... mijn potentiële excuus. Ik scroll nog eens, met een lichtelijk gespannen glimlach. Ik kijk beter naar de namen, zie dezelfde namen soms twee keer verschijnen. Twee keer hun hongerige kreet onder dat verhaal. Twee keer hun verlangen geuit. Ah, de lieverds... ze zijn zó enthousiast, zó gretig, kunnen het niet laten om een dubbele portie verlangen achter te laten. Een kleine, lieve, overijverige fout. En zou ik het hen kúnnen kwalijk nemen? Nee. Hun gretigheid is op zichzelf al... opwindend. Maar het biedt een uitweg. Want ik tel de stemmen. Ik beslis of een dubbele stem telt in mijn spel. De regels zijn flexibel als je de regels maakt. Op dit moment bepaal enkel ik of de uitdaging doorgaat of niet. En ik heb een meer dan geoorloofd excuus. Een perfecte uitweg om die beangstigende stap van volledige blootstelling te vermijden, zonder gezichtsverlies.

Alleen... wat wil ik zelf? Nu die muur van remmingen en bezwaren zich zo duidelijk voor me opwerpt, nu die angst zo voelbaar is... wat wil de vrouw hier, gekruld in deze stoel op het terras, écht? Wil ik hiermee ophouden, veilig blijven, die muur laten staan? Of stiekem... heel stiekem... toegeven aan die groeiende golf van verlangens die zich verzet tegen het veilig spelen, die me fluistert dat de opwinding van het wel doen zoveel groter is dan de angst? Dat de connectie die ontstaat door deze kwetsbaarheid te delen zoveel intenser is dan de afstand houden?

Misschien... ja, misschien moet ik wel gewoon een beetje... overtuigd worden. Een laatste, klein duwtje. Niet van mijzelf deze keer. Nee. Een zachte, maar ferme hand in mijn rug die me de laatste stap laat zetten, me laat buigen voor de collectieve wens van mijn fans, hun collectieve honger. Ik beslis een mailtje rond te sturen naar mijn nieuwsbrieflezers. Niet om te vragen of ze enthousiast zijn – dat hebben ze bewezen met 17 reacties – maar om te vragen wat ze willen. Om hen te vragen mij te overtuigen. Een persoonlijke, gepassioneerde overtuiging die mijn laatste restje twijfel wegvaagt, die die muur van remmingen laat brokkelen, en me laat zien hoeveel ze deze beloning écht verdienen, hoeveel ze die outdoor facial écht willen.

Een mailtje gaat de deur uit... waarbij ik mijn lot volledig in de handen van anderen leg. Het oordeel aan hen overlaat en me daaraan overlever. De ultieme test van hun verlangen... en mijn overgave. Ik wacht. Met kloppend hart, met die mengeling van angst en opwinding die nu overheerst. Op de reacties van mijn fans. Op de woorden die me over de rand zullen duwen. Wie kan mij overtuigen?

De avondzon is nu definitief onder de horizon verdwenen en de zachte schemering kruipt over het terras. De laptop gloeit als een baken van spanning op mijn schoot. Het duurt niet lang. Amper een paar minuten nadat de mail de deur uit is gegaan, begint het digitale spervuur. De laptop begint te piepen. Nieuwe mail. En nog een. En nog een. De reacties stromen binnen, een vloedgolf. Pure, ongefilterde respons op mijn uitdaging, op mijn kwetsbaarheid, op de vraag of ze mij over de rand wilden duwen. Het begint braaf, bijna smekend. Zachte, bijna verlegen woorden die verlangen fluisteren, honger belijden alsof het een gebed is. Zinnen beginnen met 'Alsjeblieft...', 'We willen zo graag...', 'Het zou alles betekenen...', 'We smeken je...'. Het raakt me, het voelt teer en krachtig tegelijk. Vraagtekens verdwijnen en uitroeptekens komen in de plaats. 'Je MOET!', 'Doe het nu!', 'We wachten! Stop met plagen!', 'Geef ons die foto!'. Een rauwe, ongeduldige kracht in hun woorden, een eisen die tegelijkertijd intimiderend én... goddelijk opwindend is. Mijn fans eisen hun beloning op, nemen de macht over die ik hen zojuist, al spelend, heb aangeboden. Ze grijpen de kans.

Ontelbare woorden, allemaal met hetzelfde doel, allemaal gericht op mij. Een speels avontuurtje met mij. Een stap verder. De grens over. Nu. De opwinding schiet omhoog. Wild, oncontroleerbaar. Het voelt als duizenden kleine elektrische schokjes die zich vanuit mijn buik verspreiden door mijn hele lijf, mijn zenuwen op scherp zetten, mijn huid doen tintelen. Mijn hart bonst hard en snel, mijn adem stokt in mijn keel. Mijn hoofd tolkt, helder nadenken, logische argumenten afwegen... onmogelijk. De stortvloed aan woorden en verlangens overspoelt me.

Damn, wat doen ze me aan!

De woorden vliegen van het scherm, slaan in, prikkelen, overspoelen. Ze drijven me tot het uiterste. Mijn lichaam reageert met een intensiteit die bijna pijnlijk is. Maar dan... te midden van de chaos... is er een mail die inslaat: “Maak ons blij maar meer nog maak jezelf blij. Geef je over aan jouw lusten. Ik weet dat je niets liever wilt dan jouw heerlijk geil lichaam te tonen aan jouw bewonderaars.” Is het echt zij die dit doen? Zijn het hun woorden, hun eisen, hun smeekbedes die me over de rand duwen? Of... Of moet ik eerlijker zijn? Moet ik zeggen: wat doe ik mezelf aan? Want de waarheid is... dit is precies wat ik zelf wil, diep vanbinnen. Dit spel van geven en nemen, van uitdagen en uitgedaagd worden, van verbergen en onthullen. Dit is de reden waarom ik dit alles ben begonnen. Ik wil mezelf blootgeven. Niet alleen fysiek op die foto, in dat ene, intieme moment, maar emotioneel, door deze stap te zetten, door mijn angst te overwinnen. Ik wil die kick beleven, de pure, rauwe, ongefilterde opwinding in volle hevigheid door me heen laten razen, veroorzaakt door de collectieve energie van al deze verlangens die zich op mij richten. De opwinding die nu mijn lichaam overneemt, is een spiegel van de opwinding die ik hun bezorg met mijn verhalen, mijn dares, mijn foto's.

De muur van remmingen en bezwaren die ik daarnet nog voelde, de angst die me deed twijfelen... ze brokkelt nu af, valt weg onder deze stortvloed van puur verlangen. Heel even... heel even voel ik nog een laatste restje 'gezond verstand' tegensputteren. Een klein, zwak stemmetje dat waarschuwt: 'Weet je het zeker? Er is geen weg meer terug als je dit doet. Je geeft een stukje van jezelf weg, voor altijd.' Maar het is een zwak geluid tegenover het oorverdovende koor van waanzin. Tegenover de onweerstaanbare drang naar die kick, naar die verbinding, naar die ultieme overgave. Het besluit wordt niet 'genomen'... het is er al. Het overspoelt me, net als de opwinding. Het voelt onvermijdelijk. Het is de enige logische conclusie van dit spel. Oké. Het is beslist. Ik sta op uit de leunstoel, mijn benen voelen een beetje wankel. De laptop blijft achter, gloeiend op het tafeltje, mijn inbox vol met mailtjes. De avondlucht is koeler nu, maar ik voel de hitte nog steeds in me.

Het besluit is gevallen. Morgen is de dag. De woorden galmen in mijn hoofd, een zachte, onherroepelijke echo. De angst is er nog, ja, een lichte beving onder de huid, een herinnering aan de muur van remmingen die ik daarnet voelde, maar de overwinning op die angst, het toegeven aan de drang, de keuze voor de opwinding... het heeft een nieuwe, krachtige energie vrijgemaakt. De foto... die brandt nog steeds in mijn gedachten, het is het epicentrum, de ultieme beloning. Maar: het gaat niet alleen om de foto zelf. Het gaat om het moment van delen. En dat moment... dat kan niet zomaar, hup, in één keer, in een simpele mail gegooid worden. Niet na dit alles. Nee. Dit verdient meer. Dit verdient opbouw. Spel. Dit verdient dat ik de teugels van de spanning stevig in handen neem en mijn bewonderaars meevoer. Alles rustig opbouwen... dat betekent geen bom die valt, maar een langzame, sensuele, uitgekiende striptease. Niet alleen van mijn lichaam, maar ook van mijn ziel, van mijn gevoelens tijdens dat moment, tijdens die dag. Hints. Glimpen. Flarden van herinnering. Foto's die nét niet alles laten zien – een blik, een gebaar, een deel van mijn huid getekend door de zon of... door iets anders. Woorden die nét niet alles vertellen, maar genoeg om de verbeelding te laten overuren maken, om de honger aan te wakkeren tot het knaagt, tot het pijn doet van verlangen. De spanning opvoeren, laagje voor laagje, moment na moment, tot het bijna ondraaglijk wordt. Tot ze smeken om de finale. Tot aan die ene ultieme, alles onthullende foto. Het moment dat de laatste sluier valt, het moment van de waarheid. De explosie die de opbouw rechtvaardigt. De pure, rauwe, natte, gulzige glorie van het hoogtepunt.

Ik wil hen niet zomaar een foto sturen en zeggen 'hier, dat was het'. Nee. Ik wil hen mee de afgrond van waanzin in trekken. De waanzin van pure, ongeremde opwinding, van de grens tussen fantasie en realiteit die vervaagt bij elke nieuwe onthulling. De waanzin van collectief verlangen gericht op één punt. De waanzin van jezelf verliezen in de anticipatie. Het wordt een overgetelijke trip. Een reis naar de kern van verlangen, geleid door mij, hun gids in de duisternis en het licht. Een reis die hen zal bijblijven lang nadat de beelden zijn gezien. Dit wordt geen uurtje spanning meer. Dit wordt een weekend. Hun weekend. Ons weekend.

De beslissing is genomen, het weekend kan beginnen. Maar de onrust in mijn lijf blijft. Gedachten zoemen als ongeleide projectielen door me heen. Adrenaline overspoelt me. Er is maar één plek waar ik nu heen wil, één persoon bij wie ik rust en kracht vind voor wat komen gaat. Ik vind hem in bed. Zijn blik is zacht. Hij ziet de mix van opwinding en zinderende energie in mijn ogen. Zonder een woord te zeggen, opent hij zijn armen. Ik loop naar hem toe en kruip in de veilige omhelzing van mijn man, Kristof. Zijn armen sluiten zich om me heen, zijn warmte omhult me. Ik leg mijn hoofd op zijn borst, luister naar het rustige ritme van zijn hartslag. Mijn steun. Mijn rots. Mijn alles. De anker in deze groeiende storm van waanzin die ik zojuist heb ontketend. In zijn armen voel ik me veilig, geaard, klaar om te navigeren door de chaos. Hoe dit verhaal ook gaat eindigen, ik weet dat ik altijd op hem zal kunnen terugvallen.

In de veilige, intieme cocon van ons bed, fluisteren we de plannen voor morgen door. Het voelt paradoxaal: zo dichtbij, zo veilig, en tegelijkertijd praten over de ultieme, publieke blootstelling die voor de deur staat. We spreken af hoe we het gaan aanpakken. "Niet dadelijk alles doorsturen," fluistert Kristof, zijn hand op mijn borst. De hitte van het moment... hij kent me. In de roes van het delen geef ik me te veel bloot. De drang naar onthulling is te groot om tegelijkertijd de filter te zijn. Maar dan... een plotselinge gedachte, een praktische hobbel die de sensuele stroom van het plannen even onderbreekt. "Maar hoe gaan we dat eigenlijk doen?" vraag ik. "Foto's nemen? Hoe ga ik foto's nemen op een moment dat ik me volledig moet overgeven aan het genieten, aan de passie? Dat kan toch niet! Ik kan me toch niet concentreren op de camera als ik... als ik me laat gaan?" Ik voel de frustratie opkomen. "Eigenlijk... eigenlijk missen we nog een cameraman. Iemand die alles vastlegt, die de momenten vangt, terwijl ik... gewoon ben." En zoals zo vaak, is het manlief die de meest nuchtere, meest praktische oplossing aandraagt, de redding brengt te midden van mijn wilde plannen. Hij grijnst in het donker, ik voel het tegen mijn hoofd. "Gewoon je telefoon op een staander zetten," fluistert hij. "Die ene, weet je wel? Die ik je een paar jaar geleden voor Kerst gaf?" Hij lacht zacht. "Dan heeft dat ding eindelijk eens echt nut! We filmen het gewoon allemaal. Van begin tot eind." De simpele genialiteit van het idee verbaasd me. Natuurlijk! Filmen! "De foto's... die genereren we daarna wel," vult hij aan. "Achteraf. Rustig. We kiezen de beste frames uit de film. Automatisch." De aanpak wordt strategisch, nu ook technisch uitgedacht.

We wijzen elke dag een emotie toe. Zaterdag: passie, creatie, overgave. Zondag: angst, selectie, onthulling. Het klinkt logisch, een emotionele verdeling van taken. "Zaterdag," zeg ik, mijn stem zacht in het donker. "Morgen. Morgen gaan we voor het beeldmateriaal zorgen – de film van de passie. De camera (nou ja, de telefoon op de staander), wij, de zon, de... passie, seks." Hij strijkt over mijn rug. De dag van creëren, van je overgeven aan het moment, aan elkaar, aan de camera die stil getuige zal zijn. En zondag? "En zondag," vervolg ik, mijn stem wordt iets zwaarder, "zondag... zondag is de dag van het filteren. De dag dat de beelden worden bekeken, gesorteerd. De dag van de angst. De angst om me te exposen. Om de naakte waarheid te tonen."

De spanning in mijn buik blijft, maar de plannen geven structuur aan de chaos. De gedachte aan de telefoon op de staander, stil registrerend, voegt een nieuwe laag toe aan de opwinding. Ondanks de veiligheid van zijn armen, ondanks de plannen die nu vastliggen, voel ik de zenuwen in mijn buik kriebelen, nu niet alleen van opwinding, maar ook van anticipatie en een gezonde dosis angst voor wat komen gaat. De beslissing is genomen, de weg ligt open, en die weg is gedurfd. Ik val in een ondiepe slaap. Dromen flitsen voorbij, fragmenten van beelden, van gezichten, van de zon, van... overgave. Een rusteloze voorbereiding op de storm.

De volgende ochtend, zaterdagochtend, word ik niet gewekt door een wekker, maar door het zachtste geluid denkbaar: het heldere, vrolijke klinken van fluitende vogeltjes buiten het raam. Een melodie die puur en onschuldig klinkt, in schril contrast met de plannen die zich in mijn hoofd ontvouwen. En dan het licht. Het zonlicht piept brutaal, vrolijk, door de gordijnen naar binnen. Een warme streep valt over het bed, over mijn borsten en voelt als een zachte aanraking. Het voelt aan als een voorteken. Een teken van de natuur zelf. Geen donder en bliksem, geen storm, geen waarschuwing, maar zon en zang. Moedertje natuur... ze is er klaar voor. Ze geeft haar zegen. Ze opent het podium voor de passie die vandaag vastgelegd zal worden.

(wordt vervolgd)

- - - -

Deze dare is een weergave van een waargebeurde ervaring die ik samen met mijn nieuwsbrieflezers heb beleefd.

Wil je je ook inschrijven voor die nieuwsbrief? stuur me dan een mailtje, mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.