De opdracht

Kristof staart naar het bericht van Marie op zijn scherm. “Klaar voor een volgende opdracht, Kristof?”

De vraag is speels, uitdagend, maar landt als een steen in de kolkende poel van zijn gedachten. Zijn hart, dat eindelijk wat tot rust was gekomen na de intense nacht en de verwarrende ochtend met Leen, hervat zijn onregelmatige, zware bonzen tegen zijn ribben. Hij voelt zich leeg, uitgeput, maar tegelijkertijd schiet er een ongewenste stroom adrenaline door zijn aderen. Het is het Pavlov-effect van Marie.

Hij zucht en typt een antwoord, een poging om de controle die hij de afgelopen dagen zo verloren was, terug te winnen. “Hangt ervan af, Marie. Gisteren was... intens. Ik weet niet of ik al klaar ben voor meer gekkigheid.” Hij leest zijn eigen woorden terug. Ze klinken zwak, een hol protest. Hij weet dat het geen zin heeft, maar hij moet het proberen.

Het antwoord komt bijna onmiddellijk, vrolijk en afwerend. “Oh, maar dit is anders, lieverd. Dit is een opdracht voor jullie tweetjes. Een uitje, zeg maar. Perfect met dit prachtige weer.” Lieverd. Dat ene woord, zo neerbuigend, zet hem op scherp. En een opdracht voor hen tweetjes? Dat is nieuw. Het wantrouwen, een constante metgezel in zijn interacties met Marie, scherpt zich aan. Zijn vingers vliegen over het toetsenbord. “Wij tweetjes? Wat bedoel je?”

“Simpel. Neem Leen vanmiddag mee naar het strand. Knokke, bijvoorbeeld. Ik ben er zeker van dat ze houdt van de sfeer daar. Maak er een leuke namiddag van.” Knokke. Een normale strandnamiddag. De woorden botsen met alles wat hij van Marie kent. Een normaal uitje, zomaar? Het is een Trojaans paard, hij voelt het tot in zijn botten. Zijn vingers typen zijn ongeloof. “Naar Knokke? Gewoon... een leuke strandnamiddag? Dat klinkt te normaal. Waar zit het addertje?”

De drie puntjes van haar antwoord verschijnen en verdwijnen, een kleine, plagende dans. “Scherp gezien, jongen! Natuurlijk is er een addertje. Terwijl jullie daar zijn, op dat mondaine strand, tussen al die mensen... is jouw taak om Leen te observeren. En te fotograferen.” Kristof ontspant een fractie. Fotograferen. Dat is bekend terrein. Leen is zijn favoriete model. “Geen probleem”, typt hij opgelucht.

Maar dan komt het antwoord van Marie: “Niet zomaar fotograferen, Kristof. Je fotografeert haar terwijl ze... interactie heeft. Met andere mannen.” De lucht wordt uit zijn longen geslagen alsof hij een fysieke klap krijgt. Zijn adem stokt. Andere mannen. De woorden exploderen in zijn hoofd, en onmiddellijk voelt hij die bekende, ijzige klauw van jaloezie in zijn maag grijpen. Het is een misselijkmakend, koud gevoel, dat tegelijkertijd een verraderlijke, hete golf van opwinding door zijn lendenen jaagt. Deze tweestrijd, deze walgelijke mix van pijn en lust, is Marie’s specialiteit. Het is haar speelterrein, en hij is er de speelbal. “Wat?!” reageert hij. “Wil je dat ik foto's neem van Leen terwijl ze met andere kerels staat te neuken of zo? Ben je gek geworden?” Zijn woorden zijn ruw, een uiting van de rauwe paniek die hij voelt. Hij overdrijft, weet dat hij overdrijft, maar hij wil shockeren, haar terugduwen.

Een stroom van ‘Hahaha’s’ verschijnt op het scherm, gevolgd door een tranende lachemoji. Ze geniet van zijn reactie. “Rustig, tijger. Zo extreem bedoel ik het niet. Flirten, praten, lachen... Het maakt niet uit wat ze doet, Kristof. Het gaat erom dat ze aandacht krijgt, dat ze straalt, misschien zelfs een beetje provoceert. En jij legt dat vast. Discreet, natuurlijk. Je hoeft die mannen niet herkenbaar in beeld te brengen, het gaat om Leen. Om haar uitstraling, de manier waarop ze geniet van de aandacht, misschien een hand op iemands arm, een uitdagende blik...”

Kristof slikt. Het beeld dat Marie schetst is pijnlijk accuraat. Hij kent Leen. Hij ziet haar al voor zich, daar op de dijk, haar heupen wiegend, een glimlach die net iets te lang blijft hangen bij een compliment van een vreemde. Hij weet hoe ze kan zijn als ze zich bekeken voelt, hoe ze geniet van het spel van verleiding, van het testen van haar macht. Hij weet dat ze van geen ophouden weet, dat ze te ver zal gaan, puur voor de kick, voor de reactie die het bij hem – en bij anderen – teweegbrengt. Hij zucht diep. Nee, dit is een opdracht die hij liever niet doet. Het raakt te dicht aan zijn eigen onzekerheden.

“Bovendien wil ik die foto's zien, Kristof. Meteen. Stuur ze door. Ik wil zien hoe ze is, hoe ze speelt met vuur. En ik wil dat je me beschrijft wat jij voelt terwijl je die foto's neemt. De jaloezie, de trots, de opwinding, de machteloosheid... Alles.” De opdracht wordt nu in zijn volle, perverse glorie onthuld. Hij moet niet alleen haar voyeur zijn, maar ook zijn eigen psycholoog, zijn eigen pijnlijke emoties ontleden voor Marie's vermaak.

“Marie, dit is... dit gaat te ver. Dit wil ik niet.”

“Ach, Kristof, ik weet dat jullie ervan zullen genieten, elk op zijn eigen manier. Dit is gewoon een verlengstuk van al het vorige. Een spel.”

“Dit is geen spel meer, dit is...” Hij weet niet hoe hij de zin moet afmaken. Dit is echt. Dit is zijn leven, zijn relatie, zijn vrouw. De gedachten schieten door zijn hoofd. Het strand. Leen, stralend in de zon, het middelpunt van de aandacht. Andere mannen die naar haar kijken, naar haar verlangen, op haar kwijlen. En hij, aan de zijlijn, onzichtbaar, gedwongen om het vast te leggen met zijn camera. De opdracht is pervers, vernederend. Maar tegelijkertijd, en hij haat zichzelf ervoor, raakt het precies de juiste snaar. De gedachte aan Leen die straalt onder de aandacht van anderen, en hij die gedwongen wordt dat te documenteren... Het is een ondraaglijke, maar tegelijkertijd onweerstaanbaar opwindende gedachte. Hij kijkt naar buiten. De zon schijnt nog steeds, een uitnodiging die nu voelt als een bevel. Hij probeert een laatste uitweg.

“En wat als ik weiger, Marie? Wat dan?”

Een korte, ijzige stilte valt in de chat. De speelse emojis zijn weg. Dan komt het antwoord, koel en direct, elke letter een dreigement. “Weigeren? Tja, Kristof... Laten we zeggen dat die ene foto die Leen je stuurde vanuit dat toilethokje – je weet wel, die waar ze zo... herkenbaar op staat – dan wel eens 'per ongeluk' online zou kunnen verschijnen. Op een plek waar veel mensen hem zien. Jammer voor haar reputatie. En voor die van jou, natuurlijk.” Kristof staart naar de woorden. De val is dichtgeklapt. Er is geen ontsnappen aan. De speelsheid was een leugen, het spel een dekmantel voor pure, onversneden dwang. Hij voelt zich koud worden, het bloed trekt weg uit zijn gezicht. Hij is niet langer een speler. Hij is een pion. En hij heeft zojuist zijn volgende zet gekregen. Knokke wacht.

Mijn bikini

Ik sta voor de grote passpiegel in onze slaapkamer. Kristof is beneden, waarschijnlijk nog wat beduusd door het 'spontane' idee om naar Knokke te gaan dat ik hem via 'Marie' heb ingefluisterd. Perfect. Nu heb ik even de tijd om mijn 'wapen' voor vandaag te kiezen. Ik houd een kleine, groene bikini voor me. Deze had ik online besteld, een impulsieve aankoop, maar nu zie ik de potentie ervan.

Ik trek het broekje aan, dan het topje, en knoop de dunne touwtjes vast. Het beeld in de spiegel doet me even naar adem happen. Deze bikini is kleiner, veel kleiner, dan alles wat ik ooit gedragen heb. Het broekje is maar een paar centimeter breed op het breedste punt. De geknoopte touwtjes aan de zijkanten komen niet hoger dan mijn heupbeenderen. De achterkant is Braziliaans gesneden – geen string, maar het laat aan beide kanten een flink stuk bil bloot. Provocerend. Precies goed.

Het topje lijkt mijn borsten amper te bedekken, waardoor ze voller en groter lijken. Een touwtje scheidt de driehoekjes stof boven mijn borstbeen, wat een diep, uitdagend decolleté creëert. De driehoekjes zelf zijn net breed genoeg om niet obsceen te zijn, maar smal genoeg om aan weerszijden, boven en onder, een verleidelijk stukje borst bloot te laten. Ondanks de dunne stof lift het topje mijn borsten stevig en mooi.

Ik vind het geweldig. Normaal ben ik kritisch op mijn lichaam, terughoudend om me zo bloot te geven op het strand, maar hoe ik er nu uitzie in deze bikini... ja. Het felle groen contrasteert perfect met mijn bleke huid en de lichte tint in mijn blonde haar. Mijn lichaam lijkt slank maar toch volrond. Ik weet dat ik indruk zal maken. En publiek zal er zeker zijn in Knokke. Vooral Kristof, mijn eigen, onwetende voyeur met zijn camera. De gedachte aan zijn gezicht, zijn strijd tussen jaloezie en opwinding als hij me hierin ziet, en dan ook nog eens foto's moet nemen... Een ondeugende glimlach trekt over mijn gezicht. Dit is precies wat onze relatie nodig heeft. Een beetje vuur.

Tevreden trek ik er mijn korte, fleurige zomerjurkje overheen. Luchtig, onschuldig bijna, maar het verhult nauwelijks wat eronder zit. Het perfecte contrast. Zo, ik ben klaar voor een namiddagje Knokke. Ik loop de trap af, mijn glimlach nu ingehouden, onschuldig. Kristof kijkt op als ik de woonkamer binnenkom. Ik zie de korte flits van waardering in zijn ogen als hij mijn jurkje ziet, snel gevolgd door die gespannen blik die ik er de laatste uren ingemasseerd heb. "Klaar?" vraag ik liefjes. Hij knikt alleen maar.

Rit naar zee

De auto zoeft over het asfalt richting kust. Terwijl Kristof strak voor zich uit kijkt, laat ik mijn gedachten afdwalen naar hoe schaars ik eigenlijk gekleed ben. Een flinterdun, kort zomerjurkje, die zeer kleine bikini eronder, en mijn sandaaltjes die ik net heb uitgeschopt. Mijn blote voeten rusten nu op het dashboard. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst met zo weinig aan door de straten reed. Ik voel me ondeugend. Intens ondeugend. Kristof zou woedend zijn als hij wist wat ik écht aan het doen ben, dat ik 'Marie' ben, dat deze hele trip, inclusief zijn bizarre opdracht, mijn idee is. Natuurlijk is dat deel van de kick. Een klein steekje schuldgevoel? Misschien heel even, maar het lost op in de opwinding. Ik ben hem ten slotte niet ontrouw, ik ben niet van plan met iemand anders aan te pappen – tenzij het functioneel is voor het spel, natuurlijk. Ik wil gewoon een beetje pronken, mezelf laten zien op een manier die Kristof normaal gesproken ongemakkelijk zou maken. En hij moet het vastleggen. Hij zal het weten, hij zal het zien, maar hij zal de waarom niet begrijpen. Het is ons spel, ook al kent hij de regels niet helemaal.

Op de radio start die onmiskenbare gitaarriff. Bryan Adams, “Summer of 69”. "Yes!" roep ik uit en draai de volumeknop hoger. De energie van het nummer vult meteen de auto. Ik begin direct mee te zingen, luidkeels en vol overgave: "Oh, when I look back now, that summer seemed to last forever!"Ik kijk naar Kristof. Zijn gezicht blijft strak, zijn handen geklemd om het stuur. Hij reageert totaal niet op de uitbarsting van jeugdige energie die uit de luidsprekers knalt. Het contrast is perfect. "Got my first real six-string, bought it at the five-and-dime..." zing ik mee. Ja, denk ik. Misschien is dit wel jouw 'first real test', Kristof. Kijken of we het vuur in je continue kunnen laten branden, of je bereid bent te 'spelen tot je vingers bloeden', zoals Bryan zingt. Figuurlijk dan. Geen gezapigheid meer.

"'Those were the best days of my life!'" galm ik mee met het refrein. Nou, Kristof, denk ik venijnig. Dit worden onze nieuwe 'beste dagen'. Of je nu wilt of niet. Ik creëer ze wel voor ons. Geen terugkijken naar die saaie zomer van een jaar geleden, maar het nu intens maken. Deze opdracht, deze spanning, dit spel... dit is onze zomer van '69, hier en nu. "Kom op, Kristof!" roep ik, terwijl ik een denkbeeldige gitaarsolo speel op mijn schoot. "Zing mee! Of ben je al je jeugdige enthousiasme verloren? Zo serieus! We worden toch nog geen oude mensen?"

Hij werpt me een korte, geïrriteerde blik toe. "Ik moet me concentreren, Leen." "Concentreren waarop?" vraag ik plagerig. "Op het feit dat we gewoon een heerlijke dag aan zee tegemoet gaan?" Ik laat mijn stem wat zachter worden, uitdagend. "Of misschien denk je aan hoe het vroeger was? Bang dat we veranderen, dat we weer leuke dingen doen?"

Zijn kaken spannen zich aan. Hij zegt niets, maar ik zie dat ik hem raak. Hij wil geen verandering, hij wil veiligheid, voorspelbaarheid. Precies wat ik nu doorbreek. "Ontspan toch eens, rocker!" Ik geef hem een speels tikje tegen zijn arm. "Het leven is te kort om altijd maar serieus te zijn! Straks aan zee gaan we los!" "Laat me nu rijden," zegt hij, zijn stem laag en gespannen. "Oké, baas," zeg ik met een zoet lachje. De energie van het nummer blijft nog even hangen in de auto, ook al is het afgelopen. Ik kijk naar buiten, naar de eerste borden die Knokke aankondigen. De lucht ruikt zouter. Mijn eigen, zorgvuldig georkestreerde paradijs - of misschien zijn persoonlijke hel - ligt binnen handbereik. Het spel gaat de volgende fase in.

Het strand

De zeebries voelt heerlijk aan als we over het mulle zand richting de waterlijn lopen, weg van de drukte van de dijk. Kristof draagt de strandtas en de handdoeken. Zijn gezicht is nog steeds gespannen. Ik loop naast hem, voel het warme zand tussen mijn tenen, mijn zomerjurkje wappert om mijn benen. De geur van zout en zonnebrandcrème hangt in de lucht, vermengd met het geluid van lachende kinderen en het ruisen van de golven.

"Hier is het goed," zeg ik. Ik wijs naar een plekje iets dichter bij de duinen. Een beetje beschut tegen de wind en de meeste voorbijgangers, maar met perfect zicht op de zee en, belangrijker nog, goed zichtbaar voor wie wil kijken. Kristof knikt alleen maar en spreidt onze handdoeken uit op het warme zand. Zijn bewegingen zijn efficiënt, bijna mechanisch. Ik wacht tot hij klaar is. Dan, met een gevoel van opwinding dat door me heen trekt, trek ik mijn zomerjurkje over mijn hoofd uit. Ik doe het langzaam, bewust, genietend van het moment van onthulling. Terwijl de lichte stof over mijn hoofd glijdt en ik daar sta in alleen de kleine, groene bikini, hoor ik duidelijk een bewonderend "Wow!" uit de richting van het groepje jongeren komen. Perfecte timing. Ik kijk naar Kristof. Zijn mond valt letterlijk open. Zijn ogen scannen me van top tot teen, een onverholen mix van pure begeerte en... ja, is het paniek? De schok van de confrontatie met de realiteit van 'Marie's' opdracht, misschien? Hij staart me een lange seconde aan, zijn adem stokt hoorbaar, maar er komt geen woord over zijn lippen. Dan slikt hij, zijn adamsappel beweegt op en neer, en hij rukt zijn blik weg, dwingt zichzelf naar de zee te kijken. Maar die eerste reactie, die open mond, die sprakeloosheid... die heb ik gezien. Het spel werkt precies zoals gepland.

Kristof rommelt ondertussen in de strandtas. Hij haalt de zonnebrandcrème tevoorschijn en een boek. Zijn telefoon houdt hij achteloos in zijn hand. Het scherm is naar beneden gericht, maar ik weet dat dat zijn 'camera' is voor vandaag, het instrument voor zijn opdracht. Hij probeert normaal te doen, maar de lichte trilling in zijn handen verraden hem.

Ik ga zitten op mijn handdoek en leun achterover op mijn ellebogen, met mijn gezicht naar het water. Ik begraaf mijn tenen in het fijne, bleke zand aan de rand van de handdoek. Terwijl ik probeer er niet te opzichtig over te zijn, monster ik mijn eigen lichaam en mijn kleine bikini. Klein is hij zeker. En de stof is zo dun en licht dat ik hem nauwelijks voel. Ik kijk naar mijn borsten en zie mijn tepels prominent en hard afsteken tegen het dunne topje, dat strak tegen mijn huid gespannen zit. De driehoekjes stof lijken nog kleiner dan ik me herinner van voor de spiegel in de slaapkamer. Het gebrek aan voering is hier, in het felle zonlicht, ook duidelijker. Een verrassend groot stuk decolleté ligt bloot tussen de dunne groene lapjes die een deel, maar lang niet alles, van mijn borsten bedekken. Op de een of andere manier lijken mijn borsten groter en voller dan daarnet. Ik heb het vreemde gevoel dat ze tegen het kleine topje drukken, dat in zijn beknoptheid nauwelijks voldoende lijkt om ze tegen te houden. Ik heb het idee dat als ik heen en weer zou wiegen, de dunne groene stofjes zouden verschuiven en mijn tepels zouden onthullen. Hoewel het topje niet doorschijnend is, is de stof dun genoeg dat ik denk een hint van donkerte te zien waar mijn tepelhof, zo groot als een muntstuk, zich bevindt. En als ik gelijk heb, zit de rand van mijn tepelhof maar millimeters verwijderd van de rand van de groene stof.

Mijn blik glijdt lager over mijn lichaam. Mijn bikinibroekje zit laag – heel laag. De touwtjes aan de zijkant rusten net onder mijn heupbeenderen, en de schaarse groene driehoek aan de voorkant spant strak van het ene heupbeen naar het andere, met slechts een miniem spleetje tussen de bovenrand van het broekje en mijn huid. Het lijkt me dat de voorkant kleiner is dan eerder, maar ik kan niet bedenken waarom dat zo zou zijn. Toch zit de bovenrand zo laag dat, als ik me daar niet geschoren had, plukjes schaamhaar er zeker bovenuit zouden piepen. Ik schat dat de bovenrand van het flinterdunne broekje hooguit een centimeter boven de top van mijn clitoris zit. Ik laat mijn benen iets openvallen en geniet van de manier waarop de stof van het broekje strak maar comfortabel over de huid tussen mijn benen spant. De stof vormt zich zo nauw tegen me aan dat ik vanuit mijn oogpunt een hint zie van de spleet tussen mijn benen. Net genoeg om sexy te zijn, maar niet zo opvallend dat het vulgair wordt, denk ik. Maar, net als bij het topje, ben ik me bewust van het gebrek aan voering en de mogelijkheid dat de dunne stof, strak gespannen over mijn schaamheuvel, iemand die vanuit de juiste hoek kijkt een duidelijke 'cameltoe' zou tonen.

Ik besluit mijn bijna-naaktheid te negeren, of er misschien juist een beetje van te genieten. Ik gooi mijn hoofd achterover en sluit mijn ogen. De zon op mijn lichaam voelt heerlijk. Het omhult me in een warme, zwoele gloed. Ik voel de hitte van de zon over en onder mijn huid bewegen. Het lijkt me te doorboren, me te vullen. De grens tussen mijn huid en de lucht wordt vaag. Mijn gedachten drijven weg. Terwijl ik daar lig, lijkt het bijna alsof de huid direct onder de stof van de bikini gonst van extra warmte, alsof de stof de hitte van de zon absorbeert en concentreert waar het mijn huid raakt. Al snel wordt de extra warmte een lichte tinteling, en dan een sterkere. De extra warmte lijkt mijn tepels te strelen, bijna te knijpen, alsof warme vingers eroverheen bewegen. Tussen mijn benen nestelt de warmte zich in mijn spleet. Ik voel een plotselinge tong van warmte op en neer bewegen tussen mijn lippen daar beneden. Deze tinteling is brandstof. Brandstof voor het spel. Het maakt me scherp, klaar.

Ik open mijn ogen weer. Ik scan de omgeving. Links de jongeren, waarvan die ene donkerharige nog steeds mijn kant op kijkt, nu met een brede grijns na zijn 'Wow!'. Rechts een man van middelbare leeftijd, zijn boek voor zich, maar met zijn gezicht duidelijk naar ons gekeerd. En naast me, Kristof, die onrustig zijn telefoon in zijn hand klemt. Zijn blik is strak op de horizon gericht, maar ik weet dat hij alles ziet. Het podium is gereed. De hoofdrolspeelster is opgewarmd.

De eerste onthullingen

De warmte van de zon en de tintelingen op mijn huid hebben me volledig wakker geschud. Het spel kan nu echt beginnen. Ik reik naar de strandtas en haal er een boek uit – een opzettelijk gekozen, nogal expliciete erotische roman. Eentje waarvan ik weet dat Kristof hem afkeurt. Ik zag hem een paar weken geleden al eens de wenkbrauwen fronsen toen hij me ermee in bed betrapte, dus ik had hem laten liggen. Maar dit lijkt me het perfecte moment en de perfecte plek ervoor. Nog een kleine prikkel voor mijn gespannen observant naast me. Ik sla het boek open bij de pagina met het ezelsoor. Het verhaal is direct, sexy, meeslepend. Maar na slechts een pagina of twee merk ik dat ik me niet kan concentreren. Eerst weet ik niet waarom, maar dan voel ik het: die vreemde, intense warmte tussen mijn benen. Ik ga rechtop zitten, leg het boek naast me neer en kijk naar beneden.

Er lijkt iets vreemds, iets veranderd. Dan zie ik het. De voorkant van het bikinibroekje lijkt nóg kleiner dan ik me herinnerde. De bovenrand zit nog lager, het bedekt maar net de plooi huid boven mijn clitoris. De driehoek stof lijkt ook smaller, wat haast onmogelijk is. Eerder was het al smal, maar nu is het bijna schandalig – niet meer dan een centimeter of vijf breed op het breedste punt. Vreemd. Hoewel de stof zeker smaller is, hij niet is opgepropt; integendeel, hij lijkt strakker gespannen en vormt zich nog nauwer om mijn vlees dan voorheen. Het broekje trekt een duidelijke groef waar het zich vormt naar de spleet van mijn schaamlippen. Ik voel daar een lichte maar merkbare druk die ik eerder niet voelde, alsof de stof mijn schaamlippen zachtjes uit elkaar duwt. Ik ben gefascineerd door het zicht en het gevoel. En terwijl ik kijk, merk ik ook dat een iets donkerder groene lijn direct over mijn vulva loopt. Ik ben opgewonden, en mijn opwinding bevochtigt de dunne bikinistof. Perfect, denk ik. Het werkt zelfs beter dan verwacht.

Plotseling ben ik me bewust van wat ik doe – ik zit hier openlijk mijn eigen kruis te inspecteren. Ik kijk op en sla mijn benen snel dicht. Een van de jongens van het groepje, degene met het T-shirt van een studentenclub, kijkt me aan, zijn mond in een stomverbaasde "o"-vorm. Alsof hij een geest heeft gezien, of een engel. Vanuit mijn ooghoek zie ik de man van middelbare leeftijd. Hij houdt zijn boek nog steeds vast, zonnebril op, maar de positie van zijn hoofd maakt het onduidelijk of zijn ogen op het boek of op mij gericht zijn. En Kristof? Hij kijkt krampachtig naar zijn telefoon, maar zijn duim zweeft boven het scherm, klaar om af te drukken, zijn gezicht is bleek.

Een moment voel ik irritatie. Dan glijdt het weg. "Dit is wat je wilde, toch?" denk ik bij mezelf. "Je wilde jezelf tentoonstellen, en je wilde opgemerkt worden. Nou, missie geslaagd. Bekeken worden door een corpsbal en een man op leeftijd. En je eigen man die gedwongen wordt het vast te leggen." Ik voel me er een beetje vreemd bij, maar het is een goed soort vreemd. Onschuldig plezier. Het betekent niets, en het is fijn om bewonderd, zelfs aangegaapt te worden.

Ik houd mijn knieën tegen elkaar en buig me naar mijn tas om een flesje water te pakken. Ik ga rechtop zitten en neem een lange slok. Hoewel ik nog niet lang op het strand ben, maken de zon en de warmte me dorstig. Ik kantel het flesje iets te ver, en wat water loopt over mijn lippen en spat op mijn borst. Ik kijk naar beneden en zie hoe een dun laagje water uiteenvalt in twee stroompjes die over de driehoekjes stof lopen en ze doorweken. Het effect van het water is onmiddellijk en dramatisch. De groene stof, eerst dun maar ondoorzichtig, wordt plotseling en schrikbarend transparant. De harde, rechtopstaande knopjes van mijn tepels zijn duidelijk te zien. Waar de stof nat is, lijkt het bijna alsof er helemaal geen stof is.

Ik ben even van mijn stuk gebracht, maar ik wil dat niet laten merken aan mijn publiek. Ik houd mijn hoofd naar beneden, maar kijk omhoog door mijn zonnebril. Ik zie de jongen met het clubshirt zijn maat aanstoten en me onverholen aanstaren. Ik kijk naar rechts en de man van middelbare leeftijd heeft een vage glimlach op zijn gezicht. Naast de jongeren zit nu ook een jonge vrouw met donker haar, die me openlijk toelacht. Ze draagt ook een bikini, zwart met goud, maar lang niet zo minuscuul als de mijne. Ik kijk verder en merk dat er nog een paar andere groepjes mensen niet ver van ons vandaan liggen. Het lijkt bijna alsof er zich een halve cirkel van mensen om ons heen heeft gevormd, niemand dichterbij dan een meter of vijf, maar niemand verder dan vijftien. Ik heb mijn publiek. Het is een beetje opwindend, moet ik toegeven, maar het is ook een tikje verontrustend hoezeer deze bikini me meer blootgeeft dan ik had verwacht. En Kristof? Hij houdt zijn telefoon nu duidelijk zo vast dat hij foto's maakt, zijn gezicht een masker van concentratie en onderdrukte emotie.

Ik besluit dat, hoezeer ik ook geniet van het idee mezelf tentoon te stellen, mijn voorkant iets te veel prijsgeeft. Dus draai ik me om en besluit op mijn buik verder te lezen. Dat voelt beter, strategischer. Mijn tepels zijn niet langer zo direct zichtbaar. Het bikinibroekje is minuscuul aan de achterkant, maar niet schandalig. Ik laat niets zien wat ik niet wil laten zien – voor nu.

Na ongeveer tien minuten waarin ik toch vooral afgeleid ben door mijn eigen staat van ontbloting en het effect ervan op de mensen om me heen (en vooral op Kristof, die nog steeds af en toe zijn telefoon op me richt), probeer ik me eindelijk op mijn boek te concentreren. Ik besluit nog een slok water te nemen, dus ik duw mezelf met één hand omhoog terwijl ik met de andere naar het flesje reik. Terwijl ik dat doe, voel ik iets anders aan mijn voorkant. Ik kijk naar beneden en zie het bikinitopje, volledig losgeknoopt, op de handdoek onder me liggen. In een flits realiseer ik me de waarheid: ik lig hier topless.

Snel laat ik mijn borstkas weer op de handdoek zakken. Hoe is dat gebeurd? Ik was er zeker van dat ik het topje stevig had vastgeknoopt, het zou niet zomaar los moeten komen. Het lijkt vreemd dat het zo snel kon gebeuren, zonder dat ik enige moeite deed om het uit te trekken. Ik grijp de touwtjes van het topje, reik achter mijn rug en knoop het zo goed en zo kwaad als het gaat weer vast. Terwijl ik dat doe, hoor ik een scherp ingehouden 'Gasp!' uit de richting van de studenten. Ik kijk voorzichtig op en zou zweren dat die jongen met het clubshirt de woorden 'Dank u, God' lipt. De jongen naast hem houdt een gsm laag bij zijn heup, de camera direct op mij gericht, en ik meen een zachte 'klik' te horen. De derde staart simpelweg met open mond. Ik kijk snel weer naar beneden, maar werp dan een blik door mijn zonnebril naar rechts. De man van middelbare leeftijd heeft zijn benen nu net zo wijd uit elkaar als ik eerder, de bobbel in zijn strakke zwembroek is duidelijk te zien, en er speelt een onmiskenbare grijns op zijn gezicht. Hij heeft zijn boek neergelegd. Ik werp een snelle blik op Kristof. Hij heeft het ook gezien. Zijn gezicht is asgrauw, maar zijn telefoon is nog steeds geheven.

Ik druk mijn borst stevig tegen de handdoek terwijl ik mijn boek weer oppak. Ik probeer me te concentreren op de woorden op de pagina in plaats van me zorgen te maken over wat de mensen om me heen van me gezien hebben. Gelukkig kom ik net bij een goed hoofdstuk. De heldin, verdacht van de moord op haar man, is bezig de detective van de zaak te verleiden. Perfect, denk ik met een wrang genoegen. Ik lees hoe ze haar blouse uittrekt, haar beha losmaakt, en zijn borstkas op de hare trekt op het bed. Al snel vergeet ik mijn omgeving weer. Ik word meegesleurd door het verhaal. Maar plotseling merk ik opnieuw die zoemende warmte tussen mijn benen, nu intenser. Ik ben verrast als ik merk dat ik, zonder het door te hebben, begonnen ben mijn bekken zachtjes tegen de handdoek te schuren. Ik stop abrupt, me bewust van wat ik deed, maar de warmte tussen mijn benen is er nog steeds. Wat is dit nu weer? denk ik. Er is geen twijfel mogelijk: zelfs nu ik gestopt ben met bewegen, voel ik een warme tinteling tussen mijn benen. Het lijkt te beginnen bij mijn schaamstreek, maar beweegt dan naar achteren, richting mijn kont. Ik ben me plotseling hyperbewust van het gevoel van dat smalle strookje stof van het bikinibroekje tussen mijn billen. Verdomme. Zelfs mijn eigen lichaam speelt ongevraagd mee in dit spel. Of is het de spanning? Kristof die daar zit, die man die staart... Alles tegelijk. De tinteling blijft hangen, een onrustige, fysieke herinnering aan de precaire balans van dit spel.

De finale zet

De tinteling tussen mijn benen, een ongevraagd maar niet onwelkom bijproduct van de spanning en het spel, trekt langzaam weg maar laat een intense bewustwording achter. Ik voel de dunne stof van het bikinibroekje als een brandmerk tussen mijn billen. Ik lig nog steeds op mijn buik, mijn hoofd weggedraaid van de meeste toeschouwers, maar ik voel de blikken. Ik merk dat de jongens naast ons me steeds meer openlijk zitten aan te staren. Geen gestolen blikken meer, maar een onverholen, bijna roofdierachtige focus. Zelfs het gefluister is gestopt; er hangt een geladen stilte rond hun groepje. De man van middelbare leeftijd heeft zijn boek definitief naast zich neergelegd. Tijd voor de finale, denk ik. Tijd om de confrontatie aan te gaan, om Kristof tot het uiterste te drijven.

Langzaam, met een beweging die ik bewust sensueel en uitgerekt maak, duw ik mezelf omhoog op mijn armen. Ik voel het zand onder mijn handpalmen. Dan draai ik me om, mijn heupen eerst, dan mijn schouders, tot ik op mijn rug lig, met mijn gezicht naar de stralend blauwe hemel. Ik spreid mijn armen even boven mijn hoofd, rek me uit als een kat die ontwaakt, mijn buikspieren spannen zich aan. Ik laat mijn armen dan langs mijn lichaam vallen, mijn benen liggen licht gespreid op de handdoek. Ik knipper even tegen het felle licht. Dan laat ik mijn blik rondgaan, zonder mijn hoofd te bewegen, kijkend vanonder mijn wimpers en door mijn zonnebril. Ja, de jongens staren nog steeds, nu met een soort verlamde fascinatie. Degene met het clubshirt slikt zichtbaar. De man rechts van me heeft zijn grijns niet verloren; integendeel, die lijkt breder geworden. Zijn blik, hoewel verborgen achter spiegelglazen, voelt zwaar op mijn lichaam.

En Kristof... hij zit als aan de grond genageld. Zijn telefoon heeft hij nog steeds vast, maar hij houdt hem nu ongemakkelijk voor zich, alsof hij niet weet of hij moet fotograferen of het ding moet laten vallen. Zijn gezicht is een strijdtoneel van emoties: de begeerte is er nog steeds, onmiskenbaar, maar vermengd met een diepe onrust, jaloezie, en misschien zelfs een vleugje angst. Hij kijkt naar mij, dan snel naar de starende mannen, dan weer naar mij. Hij zit gevangen in het web dat ik voor hem gesponnen heb.

Om de spanning nog wat op te voeren, breng ik een hand naar mijn borst. Mijn vingers strijken langs de rand van het natte, transparante bikinitopje, alsof ik controleer of het nog goed zit na mijn draai. Ik verschuif het driehoekje stof een millimeter, een volkomen onnodige handeling die de aandacht alleen maar vestigt op wat eronder zichtbaar is. Ik zie de adamsappel van Kristof op en neer gaan. De jongen met het clubshirt leunt iets naar voren.

Daarna breng ik mijn hand naar mijn heup, mijn vingers rusten even op het knoopje van het bikinibroekje, daar waar het touwtje net onder mijn heupbeen verdwijnt. Ik trek er niet aan, ik verstel niets, maar de suggestie hangt in de lucht. Zo blijf ik liggen. Een tableau vivant van uitdagende ontspanning. De zon op mijn huid, de wetenschap van de ogen die op me gericht zijn, de voelbare spanning van mijn echtgenoot naast me, die worstelt met zijn opdracht en zijn gevoelens. Dit is het. De finale zet is gedaan. Nu is het wachten. Wachten op zijn reactie, op zijn volgende zet in dit spel dat ik regisseer. De stilte op het strand lijkt alleen doorbroken door het verre ruisen van de zee en het bonzen van mijn eigen hart, vol van de opwinding van het spel.

(wordt vervolgd)