De Voetbalmatch

De dagen na onze escapade in de stad zijn een zware, zinderende stilte. De herinnering aan de blikken op straat, de klik van de camera, is een constante, onderhuidse trilling. De ‘normale’ wereld voelt flets en betekenisloos. Ik ben rusteloos, een roofdier in een kooi, wachtend op een nieuwe prooi, een nieuwe jacht.

Die vrijdagmiddag, terwijl ik wat lusteloos door mijn werkmails scroll, begint mijn telefoon, op de keukentafel, te trillen. Een onbekend nummer, maar ik herken de laatste vier cijfers. Mijn hart slaat een slag over. Het is Gert, de verkoper. Mijn vingers trillen als ik het bericht open. De woorden zijn simpel, bijna zakelijk, maar de subtekst is een schreeuw. "Een aantal vrienden komen vanavond voetbal kijken en ik vroeg me af of je niet wou komen om te helpen op te dienen. Ik betaal je 250 euro." Ik lees het bericht een tweede, en dan een derde keer. Elk woord heeft een dubbele, geladen betekenis. ‘Vrienden’. ‘Voetbal kijken’. Het klinkt zo onschuldig, zo mannelijk, zo normaal. ‘Helpen op te dienen’. Ik ben geen serveerster. Ik weet perfect wat ik zal moeten ‘opdienen’. Mezelf. Op een zilveren schaal.

En dan het bedrag. Tweehonderdvijftig euro. Het geld maakt het vies, transactioneel, en daardoor onweerstaanbaar opwindend. Het is geen spelletje meer. Het is geen vrijblijvende ‘dare’. Dit is een job. Precies zoals ik het zelf noemde. De gedachte alleen al – betaald worden voor mijn vernedering, voor mijn performance – jaagt een golf van pure, donkere lust door mijn lichaam.

Ik sta op, de werkmails zijn volledig vergeten. Ik pak mijn telefoon en loop naar de woonkamer, waar Kristof op de bank zit te lezen. Ik zeg niets. Ik geef hem gewoon de telefoon. Hij leest het bericht, zijn gezicht onbewogen. Zijn ogen blijven op het scherm van de telefoon gericht, maar ik zie dat hij de woorden niet meer leest. Hij verwerkt de implicaties. De kamer vult zich met een zware, geladen stilte. Dit is een nieuw niveau, een spel met nieuwe, onbekende spelers, en hij, mijn man, moet de goedkeuring geven. Langzaam heft hij zijn blik. De vonk in zijn ogen is nu een gecontroleerd, smeulend vuur. Zijn stem, als hij spreekt, is laag en afgemeten. "Je weet waar de grens ligt?" vraagt hij. Voordat ik kan antwoorden, voegt hij er de enige, cruciale regel aan toe. "Geen seks." Ik knik. Een enkele, scherpe beweging.

Zonder een verdere reactie van hem af te wachten, draai ik me om en loop ik met een vastberaden pas naar de slaapkamer om me om te kleden. Ik moet me kleden voor de opdracht. Voor de kleerkast twijfel ik geen seconde. Dit is geen moment voor subtiliteit. Ik ben niet langer Leen, ik ben Marie, de serveerster. Ik kies een ultrakort, zwart plooirokje dat nauwelijks tot halverwege mijn dijen komt. Daaronder een minuscuul, zwart kanten slipje. Het is er, maar het verbergt niets. Voor erboven kies ik een wit, strak hemdje met knoopjes. Ik trek het aan zonder beha, de dunne stof spant zich over mijn borsten en laat mijn harde tepels duidelijk zien. Ik laat de bovenste drie knoopjes open, een nonchalante maar onmiskenbare uitnodiging.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. De vrouw die terugkijkt is niet de vrouw des huizes. Het is een fantasie. Een object. Een serveerster die klaar is voor haar shift. Met een laatste, diepe teug van opwinding, loop ik de kamer uit.

- - -

Een uur later sta ik voor een doodnormaal rijtjeshuis in een rustige, anonieme buitenwijk. De taxilichtjes verdwijnen in de bocht van de straat en laten me achter in de kille avondschemering. Onder mijn lange, donkere jas, die ik zedig heb dichtgeknoopt, voelt mijn huid klam aan. Ik ben bloednerveus. De zelfverzekerdheid die ik in de spiegel van onze slaapkamer voelde, is volledig verdampt en heeft plaatsgemaakt voor een misselijkmakende, zenuwachtige spanning. De fantasie is altijd veiliger dan de realiteit. In mijn hoofd was ik Marie, de onverschrokken, perverse serveerster. Maar hier, op de stoep van een vreemd huis, ben ik gewoon Leen, een vrouw die op het punt staat iets onvoorstelbaar doms en gevaarlijks te doen. Mijn hand trilt als ik hem ophef naar de deurbel. Wat voor mannen zitten daarbinnen? Hoe zullen ze reageren? En wat als het uit de hand loopt? De regel van Kristof – geen seks – speelt door mijn hoofd, maar het is een magere troost in het aangezicht van het onbekende.

Ik haal diep adem, sluit even mijn ogen en dwing mezelf de rol weer aan te nemen. Je bent Marie. Je wilde dit. Je hebt hierom gesmeekt. Mijn vinger drukt op de bel. Het schelle, onpersoonlijke geluid snijdt door de stille avond en lijkt te echoën in mijn maag, waar een ijskoude knoop zich heeft gevormd. Ik hoor gedempte geluiden van binnenuit: het luide gejuich van mannen, het geluid van een voetbalwedstrijd op tv. En dan, voetstappen. Ze komen dichterbij. Mijn hart bonkt zo hard in mijn keel dat ik bang ben dat ze het door de deur heen kunnen horen. De deurklink wordt naar beneden gedrukt. De show staat op het punt te beginnen.

De deur zwaait open. Een golf van warmte, luidruchtige mannenstemmen en de geur van bier en pizza slaan me in het gezicht. Daar staat hij. Gert. Gekleed in een simpele jeans en T-shirt. Zijn glimlach is een mix van triomf en pure, onvervalste begeerte. "Welkom," zegt hij, zijn stem is laag en intiem, ondanks het lawaai van de voetbalwedstrijd achter hem. "Ik ben blij dat je er bent." Hij neemt, zonder op mijn antwoord te wachten, de revers van mijn jas vast en helpt me er met een trage, bijna ceremoniële beweging uit. De jas glijdt van mijn schouders, en ik sta voor hem in mijn belachelijke, onthullende uniform.

Zijn glimlach wordt breder. Zijn ogen beginnen bij mijn blote schouders, glijden over de openstaande knoopjes van mijn hemdje en de duidelijke aftekening van mijn tepels, naar het ultrakorte rokje en mijn blote benen. Hij neemt alles in, een langzame, goedkeurende inspectie van het product dat hij heeft besteld. De nerveuze knoop in mijn maag ontspant zich een beetje, vervangen door een stoot van wellustige trots. Ik heb de juiste outfit gekozen. Ik ben precies wat hij wil.

"Perfect," fluistert hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Hij hangt mijn jas aan de kapstok en legt dan een hand op de onderkant van mijn rug, me de woonkamer in leidend. De kamer is gevuld met een half dozijn mannen, hun ogen allemaal gefixeerd op het grote televisiescherm. Voor nu. Terwijl we de drempel van de woonkamer oversteken, glijdt zijn hand van mijn rug naar beneden. Zonder een spoor van aarzeling, volkomen vanzelfsprekend, landt zijn hand vol op mijn kont. Hij knijpt er stevig in, een duidelijke, bezitterige daad van eigenaarschap. Het is geen subtiele streling; het is een brutale, ondubbelzinnige boodschap: vanaf nu ben je van mij. Ik hap even naar adem, maar ik verstijf niet. Ik loop gewoon door, zijn hand nog steeds op mijn kont. De laatste restjes van mijn nervositeit verdwijnen en maken plaats voor een heldere, gevaarlijke opwinding. De show is begonnen.

"Mannen," zegt Gert, zijn stem kalm en vol van een triomfantelijke ondertoon. "Dit is mijn vriendin, Marie." De introductie is een perfecte, leugenachtige waarheid. De naam ‘Marie’ is een geladen statement. En het effect is onmiddellijk. Monden vallen letterlijk open. Een man die net een flesje bier aan zijn lippen wilde zetten, bevriest halverwege de beweging. De blikken zijn niet subtiel. Het is een collectieve, onverbloemde taxatie die elke centimeter van mijn zorgvuldig samengestelde outfit verslindt: de openstaande knoopjes van mijn hemdje, de gevaarlijk hoge zoom van mijn rok, de blote benen.

Gert geniet zichtbaar van de reactie. Hij loopt naar een grote, vrijstaande zetel – de onofficiële troon in de kamer – en gaat erin zitten. Dan kijkt hij me aan, zijn ogen branden, en met een enkele, dwingende ruk aan mijn arm trekt hij me boven op hem, op zijn schoot. Ik land onhandig, zijwaarts, mijn benen bungelen over de leuning, perfect gepositioneerd als een trofee voor de hele kamer om te zien. Zijn armen slaan zich om mijn middel, een bezitterige, menselijke kooi. Ik zit gevangen, tentoongesteld, het middelpunt van een kamer vol hongerige blikken. Ik zit op zijn schoot, mijn lichaam stijf van de adrenaline, en voel de hitte van zes paar ogen op me gericht. Het gejuich van het voetbalstadion op tv is een verre, onbelangrijke echo. De wedstrijd die hier in deze woonkamer wordt gespeeld, is oneindig veel spannender. Gert laat de stilte even hangen, genietend van de macht die hij heeft over elke man in de kamer. Dan buigt hij zijn hoofd naar me toe, zijn lippen vlak bij mijn oor. "Schatje," fluistert hij. "De jongens hebben dorst. Tijd om aan het werk te gaan." Hij geeft me een harde, goedkeurende kneep in mijn zij en laat me dan los. Langzaam glij ik van zijn schoot. Het gejoel om de match verstomt en maakt plaats voor een laag, goedkeurend gemompel. Ik voel de ogen van de mannen elke beweging volgen als jagers die hun prooi uit het struikgewas zien treden. "Verdomme, Gert, wat een uitzicht!".

Ik loop naar de salontafel, bezaaid met lege flesjes, en terwijl ik me buk om het eerste op te rapen, landt een hand op mijn onderrug, net boven de rand van mijn rokje. De aanraking duurt lang en brandt door de dunne stof van mijn topje. Een ijskoude schok van pure, onversneden opwinding schiet langs mijn ruggengraat. Ik kijk op, recht naar Gert in zijn zetel. Hij kijkt, zijn gezicht is een onleesbaar masker, maar hij geeft geen krimp. Geen afkeuring. Dit hoort bij het spel. Een golf van hete, vloeibare overgave spoelt door me heen. Ik ontspan me. De man haalt zijn hand weg. De boodschap is overgekomen.

Met een dienblad vol lege flesjes loop ik naar de keuken. De deur staat op een kier, en terwijl ik in de keuken bezig ben, hoor ik de mannen tegen elkaar praten. "Verdomme Gert, waar heb je die vandaan gehaald?" "Als je ze beu bent, mag je ze altijd aan mij uitlenen," klinkt het en er wordt gelachen. Een andere, kritischer stem: "Is ze niet wat te oud?" De blonde man antwoordt onmiddellijk, zijn stem zwaar van lust. "Maakt niet uit, ze ziet er ontzettend geil uit. Die dikke kont en die tieten..." Zijn woorden zijn als hete olie die in mijn aderen wordt gegoten. Dikke kont en die tieten. Ze ontleden me, reduceren me tot mijn meest dierlijke, vrouwelijke vormen. Mijn slipje, dat al vochtig was, wordt nu plotseling doorweekt. Mijn handen trillen als ik de nieuwe, gekoelde biertjes op het dienblad zet. De pure, onverbloemde lust die van hen afstraalt en het besef dat me vanavond nog veel meer te wachten staat, jaagt een diepe, donkere, bijna pijnlijke golf van opwinding door me heen.

Als ik terugloop, is de schijn van fatsoen volledig verdampt. De mannen zitten rechter op, hun ogen vastgelijmd op mijn borsten die bij elke stap zwaar en vrij bewegen onder mijn dunne topje. "Verdomme, Marie," zegt een man met een stoppelbaardje. "Met die volle, slingerende borsten van je maak je elke man gek. Je had misschien beter een beha aangetrokken." Zijn woorden worden onthaald op een diep, instemmend gelach. Ik voel mijn tepels onmiddellijk keihard worden, pijnlijke, smekende puntjes die tegen de stof schuren. Terwijl ik me daarna buk om het flesje bij hem neer te zetten, grijpen zijn vingers zonder aarzelen mijn volle borst vast. Zijn greep is stevig, bezitterig, zijn duim vindt onmiddellijk mijn tepel en begint er hard over te wrijven door de stof heen. Een scherpe, sissende ademtocht ontsnapt me. Ik verstijf, een blikseminslag van pure, onversneden lust jaagt door me heen. Bij de volgende man drukt zijn knie zich tegen mijn heup. Als ik hem zijn biertje aangeef, laat hij zijn vingers bewust over de mijne glijden, zijn blik is donker en veelbetekenend. Elke aanraking is een nieuwe vonk. Mijn huid tintelt. Het is een heerlijke, zenuwslopende marteling. Ik ben niet langer alleen het bezit van Gert; ik ben het speelgoed van de hele kamer geworden.

De laatste man zit onderuitgezakt in de hoek van de bank. Om hem zijn bier te geven, moet ik diep over de salontafel leunen, een positie die me volledig kwetsbaar en blootgesteld maakt. De mannen naast hem kijken met ingehouden adem toe. Ik voel hun blikken als een fysieke aanraking op mijn huid. Terwijl ik het flesje neerzet, gebeurt het. De hand van de man schiet omhoog en landt hoog op de binnenkant van mijn naakte dij. Zijn vingers rusten daar, een brandmerk van hitte op mijn koele huid, gevaarlijk dicht bij de zoom van mijn ultrakorte rokje. Een haarbreedte verwijderd van de plek waar mijn geheim begint. Ik verstijf. De wereld lijkt te vertragen. Dit is een nieuwe, onuitgesproken grens die wordt overschreden. Hij leunt naar voren, zijn gezicht dicht bij het mijne, zijn mond vlak bij mijn oor. De andere mannen kunnen niet horen wat hij zegt. Zijn adem is warm en ruikt naar bier. "Je geniet hiervan, hè?" fluistert hij, zijn stem een lage, samenzweerderige brom. "Elke seconde. Kijken hoe we naar je kijken. Weten wat we allemaal met je zouden willen doen." Zijn woorden zijn een obsceen, perfect gif dat zich rechtstreeks in mijn bloedbaan verspreidt. Tegelijkertijd voel ik zijn duim een trage, plagerige cirkelbeweging maken op mijn dij, net op de rand van de stof.

De combinatie van zijn intieme, vernederende woorden en de ondraaglijke spanning van zijn aanraking is te veel. Een gewelddadige, oncontroleerbare rilling trekt door mijn hele lichaam. Het is een schokgolf van pure, overbelaste lust. Mijn hand, die nog op een ander, vol bierflesje op tafel rustte, verkrampt. Mijn vingers weigeren dienst. Met een scherpe tik stoot ik het flesje om. Het glas klettert op de houten tafel, en het goudgele bier stroomt in een schuimende golf over het oppervlak en op de vloer. De plotselinge chaos, het geluid, de koude spatten tegen mijn been – het is de perfecte, fysieke manifestatie van de innerlijke explosie die zojuist in mij heeft plaatsgevonden. Ik blijf als aan de grond genageld staan, half voorovergebogen, trillend, terwijl de hele kamer in stilte toekijkt.

Ik durf niet op te kijken, maar ik voel de blik van Gert op me branden, dwars door de kamer heen. Dan snijdt zijn stem door de stilte, kalm en ijskoud, maar met een ondertoon van pure, wrede voldoening. "Kijk nu wat een rommeltje je hebt gemaakt, Marie." De beschuldiging is absurd, maar de logica ervan is perfect. In zijn spel is mijn verlies van controle mijn eigen schuld. Ik ben verantwoordelijk. Ik kijk eindelijk op naar zijn troon. Hij kijkt me aan, zijn gezicht een onleesbaar masker, en spreekt dan de woorden die de hele kamer verwacht. "Ruim het op." Het is geen verzoek. Het is een bevel. Ik knik langzaam, een daad van pure, onvervalste onderdanigheid. Ik loop op wankele benen naar de keuken, pak een vaatdoek en keer terug naar de woonkamer. De mannen op de bank hebben zich niet bewogen, maar de intensiteit van hun blikken is verhonderdvoudigd. Ze weten wat er gaat komen.

Met het doekje in mijn hand loop ik naar de plas bier. En dan, langzaam, zak ik op mijn handen en knieën. De wereld verandert onmiddellijk van perspectief. Ik ben nu op ooghoogte met de schoenen van de mannen. Het ultrakorte rokje, dat staand al een uitdaging was, is nu volkomen nutteloos. Het is volledig omhoog gekropen, en ik weet zonder te hoeven kijken dat ik totaal blootgesteld ben aan de zes mannen die nu van bovenaf op mij neerkijken. De vernedering is totaal. De objectificatie compleet. Het enige geluid in de doodstille kamer is het zachte, ritmische deppen van mijn doekje op de kleverige, koude vloer. Ik ruik de penetrante geur van bier. Ik voel de hitte van hun onverdeelde aandacht als een fysiek gewicht op mijn rug, op mijn blote billen. Ik ben geen gastvrouw meer, geen ‘vriendin’. Ik ben een object op de vloer, een anoniem, vrouwelijk lichaam dat een taak uitvoert, puur ter vermaak en opwinding van de toeschouwers. En de golf van pure, donkere lust die me overspoelt, is zo overweldigend, zo alles verterend, dat ik op mijn lip moet bijten om niet luid te kreunen van genot. Dit is beter dan elke fantasie.

Ik blijf op mijn handen en knieën, mijn wereld is gereduceerd tot de kleverige, naar bier ruikende cirkel op de vloer en de hitte van de starende blikken op mijn huid. De tijd vertraagt, elke seconde rekt zich uit tot een eeuwigheid van schaamte en genot. De stilte is zo compleet dat ik mijn eigen hartslag in mijn oren hoor bonzen, een holle, snelle tromslag van angst en opwinding.

Dan, vanuit zijn zetel, snijdt de stem van Gert door de spanning. "Ze is grondig, onze Marie," zegt hij, zijn toon is licht en spottend, maar de ondertoon is een donker bevel. Het woord ‘onze’ is een uitnodiging, een overdracht van eigendom. "Ze wil geen enkel plekje overslaan."

Alsof het een afgesproken signaal is, hoor ik een zachte, metalige tik op de vloer, vlak naast mijn hand. Ik kijk opzij en zie een zilveren aansteker liggen, duidelijk ‘per ongeluk’ gevallen uit de hand van de man wiens voeten het dichtst bij me zijn. Ik maak de biervlek schoon. Mijn taak is volbracht. Maar nu ligt die aansteker daar, een nieuwe, onuitgesproken opdracht. Ik kijk aarzelend op, eerst naar de aansteker, dan naar de man, en ten slotte zoek ik de blik van Gert. Hij kijkt me aan, zijn gezicht onbewogen, en geeft dan een bijna onmerkbaar, goedkeurend knikje. Pak het op. Ik zucht zachtjes, een geluid van onderdanige overgave, en strek mijn hand uit. Maar net op het moment dat mijn vingers het koele metaal willen omsluiten, beweegt de voet van de man. Hij plaatst zijn schoen, zachtjes maar met een onontkoombare, zware druk, boven op mijn hand en pint me vast aan de vloer.

Een scherpe, elektrische schok schiet door mijn lichaam. Ik ben gevangen. Ik hap naar adem, een klein, hulpeloos geluid, en kijk met grote ogen op naar de man. Hij kijkt op me neer, zijn gezicht een onleesbaar masker, maar in zijn ogen brandt een donker, triomfantelijk vuur. "Waar ga je heen, schatje?" gromt hij zacht. Ik kijk naar de andere mannen; ze leunen naar voren, hun gezichten een mix van opwinding en ongeloof. Dan kijk ik weer naar Gert. Hij leunt achterover in zijn troon, een voldane glimlach op zijn lippen. Hij geniet met volle teugen. Niemand gaat me helpen. Dit hoort erbij. De vernedering van het schoonmaken was niets. Gevangen, vastgepind, een tableau van onderdanigheid. De angst en de hulpeloosheid zijn zo totaal dat ze omslaan in een golf van de meest intense, duistere lust die ik ooit heb gevoeld.

De druk van de schoen op mijn hand is een zwaar anker. Ik denk dat dit het is, de piek van de kwelling. Maar ik heb het mis. Ik voel een nieuwe, onverwachte beweging. De tip van een andere schoen, van de man achter me, raakt de zoom van mijn opgestroopte rokje. En dan, tergend langzaam, met een kille precisie, voel ik hoe mijn rokje verder omhooggeschoven wordt, tot het een nutteloze prop stof is in de holte van mijn rug. Een diepe, verstikte snak naar adem ontsnapt me. De koele lucht op mijn volledig naakte huid is een schok. Ik ben totaal ontbloot.

"Kijk eens aan," fluistert een stem. "De hoofdprijs." Ik hoor het geluid van schuifelende lichamen. De cirkel sluit zich. De man die mijn hand vasthoudt, beweegt zijn voet niet. Maar een andere man knielt naast me neer. Zijn adem, heet en naar bier ruikend, kietelt mijn nek. "Kijk je daar nu zitten," fluistert hij. Zijn stem is een lage, hese grom die door mijn hele lichaam vibreert. "Zo op je knieën, met die kont in de lucht. Alsof je nooit iets anders hebt gedaan." Zijn woorden zijn een streling en een zweepslag tegelijk. Ik voel de warmte van zijn hand die zich vol en bezitterig op mijn bil nestelt. Het is een brandmerk. Hij wrijft niet. Hij legt zijn hand er gewoon, een claim. Zijn andere hand volgt het spoor van zijn vriend, hij tilt mijn rokje nog iets hoger en zijn vingers vinden de rand van mijn zwarte slipje. Ze haken zich vast. "Oh, kijk," zijn stem is nu een lage, bewonderende grom, vol van een wrede voldoening. Hij trekt de stof strak, zodat deze dieper tussen mijn billen snijdt. "Kijk, ze is al nat voor ons. Helemaal doorweekt."

Een golf van pure, vloeibare schaamte en een nog intensere golf van lust schiet door me heen. Mijn heupen komen onwillekeurig omhoog, een smekende beweging naar zijn hand toe. Zijn antwoord is onmiddellijk. Ik voel zijn wijsvinger, dwars door de dunne, vochtige stof, de plek aanraken waar ik het meest gevoelig ben. Hij duwt, en een scherpe, jammerende kreun ontsnapt me. Ik kan geen kant op. Mijn lichaam schreeuwt, maar ik ben vastgepind. "Jezus," zegt een andere stem van voren. "Die tieten gaan er bijna uitvallen." Een hand, koel van het bierflesje, schuift onder de rand van mijn topje. De schok van de kou op mijn oververhitte huid doet me naar adem snakken. Zijn hand omvat mijn volle, zware borst, en zijn duim vindt onmiddellijk mijn harde, smekende tepel. Hij begint er ruw over te wrijven, een cirkelende, kwellende beweging die een spoor van elektrische schokken rechtstreeks naar mijn kern stuurt.

Ik ben nu van drie kanten gevangen. Een zware, onwrikbare voet op mijn hand. Een plagerige, meedogenloze vinger die door mijn slipje heen mijn natte, kloppende plekje kwelt. En een ijskoude, ruwe hand die mijn borst en tepel bewerkt. Het is een bombardement van sensaties, een perfecte, afschuwelijke symfonie van lust. De man die met zijn voet mijn hand vasthoudt, verhoogt de druk. Ik voel de botjes in mijn hand protesteren. De pijn is een scherpe, heldere noot in de chaos.

De man achter me verandert zijn tactiek. Het speelse verkennen is voorbij. Zijn vinger, die eerst nog plagerig cirkelde, wordt nu een meedogenloze, harde zuiger. Het ritme is niet langer zacht, maar snel, diep en veeleisend, ontworpen om me te breken. Dwars door de natte, dunne stof van mijn slipje heen duwt hij me keer op keer naar de rand van een afgrond, alleen om het ritme net genoeg te vertragen zodat ik niet val, en dan de cyclus van marteling opnieuw te beginnen.

Ik voel de ogen van de andere mannen als fysieke brandmerken op mijn huid. Ik durf niet op te kijken, maar ik weet dat ze er zijn. De voetbalmatch is een verre, vergeten echo. Hun wereld is gekrompen tot dit tafereel: de vrouw van hun vriend, geknield op handen en voeten, haar hand vastgepind, haar rok omhoog, bespeeld door twee van hen. Hun monden staan halfopen, hun ademhaling is hoorbaar in de stilte, een koor van korte, scherpe stootjes lucht. Ik zie vanuit mijn ooghoeken de onmiskenbare, gespannen welvingen in hun broeken, silhouetten van begeerte die smeken om bevrijding. Hun onbevredigde lust is een extra laag van brandstof op mijn eigen, laaiende vuur.

De man achter me leunt naar voren, zijn lippen vlak bij mijn oor, zijn adem een hete, hijgende stroom. "Kom je al, sletje?" hijgt hij, en zijn vinger duwt op dat moment extra diep, een gemene, perfect getimede stoot die een scherpe, jammerende kreet uit mijn keel trekt. "Wil je klaarkomen voor ons? Laat ons zien hoe je breekt." Alsof zijn woorden een bevel zijn voor de ander, intensiveert ook de aanval van voren. De ijskoude hand van de man bij mijn borst is niet langer koud. Zijn lichaamswarmte heeft de mijne overgenomen en zijn greep is nu een brandende kooi om mijn vlees. Zijn duim, die ruw over mijn tepel wreef, stopt. En dan, tergend langzaam, begint hij de harde, smekende knop tussen zijn duim en wijsvinger te rollen, te trekken, te knijpen. De sensatie is een blikseminslag, een scherpe, zoete pijn die door mijn hele lichaam schiet en mijn tenen doet krullen.

Hij ziet de reactie, de manier waarop mijn rug zich kromt. Hij leunt dichterbij, zijn gezicht vlak bij het mijne, zijn ogen donker en triomfantelijk. "Laat ons zien hoe nat je wordt als je komt," gromt hij, en zijn greep wordt harder, bijna pijnlijk. Hij knijpt, en de pijn vermengt zich met de extase tot een ondraaglijke, goddelijke cocktail. Ik ben verloren. Gevangen tussen de meedogenloze puls van de vinger die me van binnenuit verscheurt en de kwellende, pijnlijke aanraking van de hand die mijn borst claimt. Mijn heupen bewegen nu oncontroleerbaar, een wanhopige, dierlijke dans tegen de vinger, smekend om de verlossing van de climax. De geluiden die uit mijn keel komen zijn niet langer van mij; het zijn de rauwe, ongefilterde klanken van pure, onversneden lust.

De man achter me lacht, een lage, triomfantelijke grom. "Bijna," fluistert hij. "Ze is er bijna." Hij verhoogt de snelheid, zijn vinger nu een razende, onstuitbare kracht. De man bij mijn borst knijpt nog harder. De wereld achter mijn gesloten oogleden begint te kantelen, te spinnen, op het punt te versplinteren in een miljoen witte, fonkelende lichtpuntjes. De golf komt. Onhoudbaar. Totaal. En ik weet, met een laatste, heldere flits van bewustzijn, dat dit het beeld is dat ze allemaal wilden zien: de slet, brekend op commando, voor hun ogen. En die gedachte is de laatste, zoete duw de afgrond in.

Een golf van pure, onversneden extase explodeert in mijn onderbuik. Ik voel een orgasme opkomen, zo krachtig, zo diep, dat het me de adem beneemt. Ik schreeuw het bijna uit, maar de hand op mijn borst laat los en zijn vingers knijpen hard in mijn mond, mijn kreet smorend. Ik kom klaar. Het is geen schreeuw, maar een implosie. Een witte, blinde hitte die mijn hele wezen versplintert, mijn geest verpulverend tot een miljoen fonkelende sterrenstofdeeltjes. Mijn lichaam spant zich tot het breekpunt, een stille, schokkende boog van pure, onversneden extase. Ik ben gevangen, mijn hand vastgepind onder de voet van de ene man, mijn poesje bespeeld door de meedogenloze vingers van de tweede, en mijn mond gesnoerd door de harde hand van de derde. Ik kan geen kant op, behalve naar binnen, dieper en dieper in de afgrond van genot.

De laatste naschokken ebben weg in een trillende, natte chaos. De kracht vloeit uit mijn spieren, en ik blijf achter, een hijgend, trillend hoopje op de vloer. De hand op mijn mond laat los. "Goed zo, sletje," fluistert de man, zijn adem heet in mijn oor. De man wiens vingers in me waren, trekt ze langzaam terug met een obsceen, nat geluid dat de stilte vult. Hij houdt zijn glinsterende vingers voor mijn gezicht en veegt ze dan af aan mijn wang, een bezitterige, minachtende streling. De man wiens schoen mijn hand vasthoudt, beweegt zijn voet. Hij tilt hem niet op. Hij verplaatst zijn gewicht, zijn hak zachtjes draaiend op de tere botjes van mijn hand, een laatste, pijnlijke herinnering aan wie hier de baas is. "Zie je wel?" gromt hij. "Ze was er klaar voor."

En in de verte, vanaf zijn troon, hoor ik de kalme, snijdende stem van Gert. "Dat was de opwarming, jongens." Mijn hart, dat net tot rust begon te komen, slaat een slag over en begint dan als een razende te bonzen. De opwarming. Het is geen grap. Het is een belofte. Een nieuwe, donkere golf van opwinding, gemengd met pure, dierlijke angst, trekt door mijn onderbuik. Ik til mijn hoofd op en kijk naar de kring van mannen. Hun gezichten zijn niet voldaan. Ze zijn hongeriger dan ooit. De aanblik van mijn totale, schokkende overgave heeft hun lust niet gestild; het heeft het beest in hen volledig wakker gemaakt.

Ik zie hoe de blonde man, die net nog zo triomfantelijk was, zijn broek losknoopt. Ik hoor achter me het schurende geluid van een andere rits die naar beneden gaat. Ze nemen hun tijd niet meer. De jacht is voorbij. Het is tijd voor het feestmaal. De man die me vasthoudt, tilt zijn voet op. Maar het is geen bevrijding. Hij grijpt mijn pols en trekt me ruw overeind, terug op mijn knieën. "Marie is klaar om haar gasten te ontvangen," zegt hij met een wrede grijns. En terwijl ik daar kniel, trillend, gebroken en alweer nat wordend tussen mijn benen, besef ik het met een duizelingwekkende helderheid. Dit was niet de finale. Dit was slechts het voorspel. De avond is nog maar net begonnen.

- - -

Meer weten over dit verhaal of over de vrouw achter dit verhaal? Abonneer je dan op de nieuwsbrief door mij een mail te sturen. Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina.