Ongrijpbare Materie

Deze serie is een spin-off van de fictieve serie Tijd is Macht. Het bezoek van Thomas aan de professor in Leiden heeft meer teweeg gebracht dan Thomas vooraf had kunnen bevroeden. We volgen in deze serie de professor met als startpunt de avond na het bezoek van Thomas.

Ik raad je aan om deel 1 t/m 6 van Tijd is Macht te lezen voor je hieraan begint om deze serie te kunnen waarderen. In de afbeelding zie je hoe de verschillende series zich tot elkaar verhouden.

Houd er rekening mee dat dit eerste deel nog beperkt erotisch is, omdat we eerst kennis moeten maken met de hoofdpersoon. Geniet ervan en ik hoor graag wat je ervan vindt!

Robert sloot langzaam het zware boek, zijn vingers rustten nog op de vergeelde pagina waar de drie voorwerpen waren getekend. De zandloper, de munt, de halsketting. Hij had altijd gedacht dat het mythe was. Een verhaal uit de overlevering, iets waarmee monniken en vertellers eeuwenlang de verbeelding hadden gevoed. Maar toen hij die middag de zandloper met eigen ogen had gezien, het glinsterend zand en de gravures die hij onmiddellijk herkende, was hij gaan twijfelen.

Stel dat het echt is…

Aan alles had hij gezien dat die jongen, Thomas heette hij, de zandloper had gebruikt en zijn kracht had ervaren. Het vuur in zijn ogen, het verlangen om meer te weten, om zijn volledige macht te verkrijgen. Eigenlijk was er geen twijfel over mogelijk.

Het was zijn fascinatie voor deze mythe, de Drie Heilige Voorwerpen van Brahma, waardoor hij op dit carrièrepad belandt was en hoe hij als professor in Leiden terecht was gekomen. Van de drie voorwerpen had de munt altijd veruit de grootste aantrekkingskracht op hem gehad.

Hij voelde hoe een oude gretigheid in hem wakker werd, een honger die hij allang vergeten dacht te zijn. De munt, meester van materie. Legenden spraken over het vermogen om objecten te verplaatsen, te vervormen, te verhullen. Sommigen zeiden zelfs dat de drager zichzelf onzichtbaar kon maken.

Hij liet zijn hand over zijn gezicht glijden, terwijl zijn gedachten op hol sloegen. Als de zandloper werkelijk van vader op zoon was doorgegeven, zoals die jongen beweerde, dan was het niet ondenkbaar dat ook de munt ooit zo’n pad had gevolgd. En als de munt zich in dezelfde familie bevond…

Zijn ademhaling versnelde. De zandloper had hem de wereld van de mythe al geopend. Maar de munt… die zou hem de wereld zelf in handen geven.

Hij sloot zijn ogen en fluisterde zacht:

“Als die munt in zijn bloedlijn zit… dan moet ik hem vinden.”

Zijn ogen bleven hangen bij de tekening op de stoffige pagina: klein, eenvoudig ogend, en omgeven door dezelfde vreemde symbolen als op de zandloper van die jongen. Hij wist precies wat er stond, maar nog niet wat het betekende.

Zou die jongen, Thomas, al ontdekt hebben wat zijn raadsels betekende? Zou hij al de volledige macht over de tijd bezitten?

---

Zijn vrouw had hem al drie keer gebeld die avond, "Robert, waar blijf je nou? Kom je nog thuis?". Hij had gezegd dat hij druk met werk was, wat niet helemaal gelogen was. Hij zat gebogen over een houten tafel vol papieren, oude registers en stamboomfragmenten die hij via archieven had opgevraagd. Het was 01.00 's nachts en het enige licht kwam nog van de bureaulamp die de vergeelde documenten bescheen.

Langzaam begon er een patroon te ontstaan. De opa van Thomas, de man die de zandloper had doorgegeven, bleek niet enig kind te zijn geweest. Hij had nog twee broers.

De jongste, zo las hij, was nog altijd actief. Een verhoorder en onderhandelaar bij de politie. Een man die dagelijks de waarheid uit anderen wist te trekken, of hun wil wist te buigen. Een scherpzinnige geest, gevormd door decennia van luisteren, praten, manipuleren. Interessant, maar niet datgene waar hij naar zocht. De halsketting, meester van de geest...zou het kunnen?

Zijn ogen gleden verder over het papier en bleven hangen bij de oudste broer. Een goochelaar, stond er. Gespecialiseerd in verdwijntrucs die niemand kon verklaren, laat staan nadoen. Zijn carrière was ooit veelbelovend geweest, maar nu leefde hij schijnbaar in eenzaamheid, niet ver hier vandaan.

Verdwijntrucs… Zou dat echt slechts illusie zijn geweest? Of had de man iets gebruikt wat anderen nooit in handen hadden gehad? Iets wat in de verhalen omschreven werd als de munt: meester van materie.

Zijn vingers trilden toen hij het document neerlegde. Als de zandloper geen mythe bleek te zijn, waarom de munt dan wel? Misschien was die al die tijd vlakbij geweest, verborgen achter het gordijn van een goochelact.

Hij sloot het boek met een klap en fluisterde:

“De oudste broer… misschien bezit hij de munt. Misschien wás zijn magie nooit een truc.”

---

Robert’s gedachten dwaalden af naar zijn jeugd. Hoe vaak had hij niet gewenst dat hij kon verdwijnen, onzichtbaar voor de spottende ogen van de 'stoere' jongens in zijn klas als zij hem weer eens achterna zaten, zijn tas afpakte of hem uitlachten om zijn versleten kleding of welke willekeurige tekortkoming ze die dag bedachten. Nog pijnlijker waren de blikken van de meisjes, hun ogen vol medelijden, een stille vernedering die als een mes in zijn borst sneed. Alsof hij hun medelijden wilde hebben.

Alleen thuis voelde hij zich veilig. In de veilige cocon van zijn kamer, omringd door stapels bibliotheekboeken, kon hij vluchten in een wereld van fantasie. Hij droomde van ongeëvenaarde krachten, van een wereld waarin hij aanbeden werd, waarin hij degenen die hem kwetsten kon overweldigen met zijn grootsheid. Naarmate hij ouder werd, verschoven zijn dromen naar een ander onderwerp. In het schemerlicht van zijn kamer, alleen met zijn gedachten, fantaseerde hij over meisjes, over vrouwen – hun zachte rondingen, hun verboden aanrakingen. Elke nacht, voor het slapengaan, gleed zijn hand onder de lakens, zijn ademhaling versnellend terwijl hij zich verloor in dromen die zo levendig waren dat ze hem deden sidderen van verlangen. Maar hoe intens ook, ze bleven altijd slechts dromen, ongrijpbaar en onbereikbaar.

Pas op de universiteit leerde hij voor het eerst echt een meisje kennen. Ze heette Mariëlle, was klein van stuk, en met haar muisachtige gezichtje en tengere lijf, had je haar zo kunnen verwarren voor een brugklasser. Hun eerste seksuele ervaring was een moment dat in zijn geheugen gebrand stond, een onhandige dans van verlangen en ongemak. Maandenlang had hij gesmeekt, haar voorzichtig overhalend, tot ze eindelijk toegaf. Het was tegen haar zin. Ze had zich uitgekleed voor hem en was op haar rug op bed gaan liggen. Haar tietjes waren klein en staken als kleine bultjes uit haar borst. Haar spleetje, was precies dat, een klein spleetje, een subtiele, verlegen schaduw tussen haar dijen.

Robert voelde zijn bloed razen, zijn ademhaling zwaar van een lust die hij amper kon bedwingen. Zijn eigen kleren vielen haastig op de grond, zijn stijve pik omringd door een wilde bos haar. Met trillende vingers frommelde hij aan het condoom dat ze hem verplichtte te dragen. Toen hij eindelijk tussen haar benen knielde, zocht hij met zijn eikel naar haar ingang. Haar lichaam was strak, droog, onvoorbereid, en toen hij eindelijk binnendrong, gleed zijn hand weg, zijn gewicht half op haar vallend. Ze gilde, een scherpe kreet van pijn toen haar maagdenvlies scheurde en hij, in één onbedoelde stoot, volledig in haar warme, krappe diepte gleed, zijn ballen tegen haar aan gedrukt. De sensatie was overweldigend – de strakke, pulserende hitte van haar lichaam om hem heen, vermengd met haar zachte kreunen van ongemak, stuurde een golf van schaamte en opwinding door hem heen. Het was kort, onhandig, maar de rauwe intimiteit ervan brandde zich in zijn ziel.

Na dit voorval hoefde seks niet meer van haar, maar toch was hij bij haar gebleven. Ze trouwden, en zij was de enige vrouw die ooit van hem had gehouden, op haar eigen stille manier. Een paar keer had hij nog gevraagd of ze het niet weer een keer wilde proberen, maar het antwoord was altijd hetzelfde. Na zijn 35e gaf hij het op, zijn passie begraven onder routine. Als troost gunde hij zichzelf eens per jaar een bezoek aan een bordeel, waar de zachte, geoefende handen van een vreemde vrouw hem even deden vergeten hoe diep zijn honger begraven lag.

Hun leven samen was comfortabel, gevuld met museumbezoeken, theateravonden en lange discussies over alles wat mis was in de wereld. Maar in de stille momenten, als hij naar zijn studentes keek – hun jeugdige lichamen gehuld in strakke jeans of luchtige jurkjes – laaide dat oude vuur weer op. Hij stelde zich voor hoe ze eruit zouden zien zonder hun kleren, hun huid glanzend in het zachte licht, hun rondingen uitnodigend en verboden. Het verlangen, dat hij zo zorgvuldig had weggestopt, borrelde op als een onderstroom, een honger die nooit echt verdween, maar slechts sluimerde, wachtend op een kans om los te breken.

---

Het huis van de oudste broer stond eenzaam aan de rand van het dorp, een stille ruïne. De scheve schutting kraakte in de wind, verf bladderde van de kozijnen, en de gordijnen hingen zwaar, alsof ze jarenlang geen licht hadden gezien. Het huis ademde verwaarlozing, een vergeten tombe van geheimen.

Robert speurde de donkere straat af, zijn adem wolkjes vormend in de kille ochtendlucht. Geen buren, geen geluid. Hij trok zijn jas strakker en stapte naar de voordeur, zijn hart bonzend. Hij klopte, het geluid dof en hol. Geen antwoord. Uit zijn tas haalde hij een smal stuk ijzer, zijn vingers koud maar vast. Met een paar geoefende bewegingen hoorde hij het slot klikken. De drang overschaduwde zijn angst. Hij duwde de deur open en glipte naar binnen.

Het interieur rook muf, alsof de tijd zelf stilgestaan had. Oude rekwisieten lagen verspreid: doeken, kaarten, een gebarsten spiegel, een kistje met vergane speelkaarten. Alles leek een echo van een leven vol illusies. Robert zocht koortsachtig. Hij schoof laden open, tilde kleppen op, trok boeken uit een kast. Niets. Tot hij, achter in een kast, een klein houten kistje vond, versierd met dezelfde vreemde gravures die hij herkend had op de zandloper, het oud Indiase schrift dat hij als een van de weinige op deze wereld goed kende. Zijn adem stokte.

Met trillende vingers opende hij het kistje. Tussen een fluwelen lap lag de munt, donker maar glanzend als gloeiend koper, de symbolen kronkelend in een raadselachtige dans. Hij hield hem omhoog, en de kamer leek te zinderen, de lucht zwaar van een onzichtbare kracht. Zijn keel werd droog. Dit was echt.

“Meester van materie…” fluisterde hij, een rilling van opwinding over zijn rug.

Een luide klap brak de stilte. Zware voetstappen dreunden door de gang. “Waar ben je, vuile dief?” bulderde een schorre stem. In de deuropening stond een oude man, zijn ogen wild, zijn gezicht verweerd – de oudste broer, herkende Robert van oude foto’s. De man keek dwars door hem heen.

Robert’s hart sprong op. Hij keek naar de munt, warm in zijn hand, en een wilde grijns brak door. Hij ziet me niet. Ik ben onzichtbaar. De realiteit trof hem als een bliksemschicht. Hij moest weg, nu, maar de munt fluisterde van macht, van mogelijkheden die zijn bloed deden zingen.

---

Robert’s hart bonsde van triomf. Hij had het gedaan – een van de Drie Heilige Voorwerpen van Brahma opgespoord. Hij was meester van de materie. Een steek van schuld en schaamte had hem na de diefstal niet naar huis gedreven, maar naar zijn stamkroeg in de stad. Een paar pinten bier later slenterde hij door de bruisende winkelstraat, de munt brandend in zijn zak.

Hij had ontdekt dat een lichte aanraking van de munt – zelfs met één vinger – hem volledig onzichtbaar maakte. Niemand zag hem, niemand hoorde hem, niemand kon hem aanraken. Maar onzichtbaarheid bleek een wrede leermeester. Passanten liepen dwars door hem heen, een koude, tintelende sensatie die zijn botten deed rillen. Toen hij probeerde te zitten, was hij door een stoel geknald, zijn stuitje nog pijnlijk van de val.

Gehypnotiseerd keek hij naar de twee jonge meiden die voor hem liepen, met hun billen strak omhuld door te krappe jeans. Een van hen keek om, haar ogen vingen zijn blik die naar hun kontje gluurden, en met een snelle pas verdwenen ze de Hunkemöller in. Een geile honger roerde zich in zijn onderbuik. Zijn pik pulseerde, een vergeten vuur. Met een sluwe grijns greep hij de munt en volgde hen naar binnen.

Onzichtbaar voelde hij zich lichter, alsof de wereld hem niet langer vasthield. In de winkel dwaalde zijn blik over rekken met zijden lingerie. Naast de twee meisjes stond een vrouw van in de dertig, haar vingers glijdend over een kanten setje dat ze tegen het licht hield, haar lippen peinzend getuit. Haar vriend stond er ongemakkelijk bij, zijn handen vol plastic tassen, zijn blik afwezig. Robert’s ogen glinsterden, de munt warm tegen zijn huid.

Achter zich hoorde hij de meisjes giechelen. Ze hielden een regenboog van slipjes in hun handen, hun vingers strelend over de zijdezachte stof terwijl ze naar de pashokjes slenterden, elk hun eigen cocon van privacy in. Robert volgde, zijn hartslag versnellend, een stille jager in een wereld waar hij onzichtbaar en onhoorbaar was. Hij probeerde instinctief zijn stappen te dempen, zijn adem te bedwingen, maar het was zinloos – niemand kon zijn hongerige blikken opmerken.

Hij gleed door het fluwelen gordijn van een pashokje, waar zij stond, één van de meisjes, haar jeans al achteloos op de grond gevallen. Zijn adem stokte bij de aanblik van haar bleke, ronde billen, die zacht glansden in het zachte licht van het hokje. Ze boog licht voorover, onbewust van zijn aanwezigheid, en trok met een trage, bijna sensuele beweging haar eenvoudige zwarte string omlaag. Het zicht op haar naakte poesje stuurde een hete golf door Robert heen. Zijn mond werd droog, zijn vingers jeukten om haar aan te raken, haar kleine lipjes te aaien en zijn hand op haar billen te leggen. Maar toen hij zijn hand uitstak, gleed die machteloos door haar heen, een wrede herinnering aan zijn onstoffelijke staat.

Ze reikte naar een felgroene string op de stapel, de zwarte bandjes glanzend als verleiding zelf, met een brutale pijl op het driehoekje voor haar kruis die naar beneden wees. Ze stapte erin, trok de stof strak over haar heupen, haar vingers glijdend langs de randen terwijl ze zichzelf in de spiegel bekeek. De string omhelsde haar vormen, accentueerde de zachte welving van haar kruis. Robert voelde zijn gedachten tollen. Sletje, siste een stem in zijn hoofd, terwijl hij zich afvroeg of het normaal was om een string te passen zonder iets eronder, de stof zo dicht tegen haar blote huid. Zijn ogen brandden van verlangen, gevangen in een storm van lust en frustratie.

Een zachte klop op het tussenschot trok zijn aandacht. De vriendin glipte het hokje binnen, haar eigen string – een uitdagend roze exemplaar met dezelfde zwarte bandjes – om haar heupen gesnoerd. Op het stofje prijkte in krullende letters Daddy’s little girl, een provocerende boodschap die Robert’s bloed sneller deed stromen. De stof was zo dun dat hij, als hij zijn ogen samenkneep, de subtiele contouren van haar schaamlippen kon zien, een verleidelijke schaduw die hem plaagde. De meisjes lachten, hun stemmen zwoel en speels, terwijl ze elkaars spiegelbeeld bewonderden, onwetend van de onzichtbare toeschouwer die zijn onbereikbare verlangens de vrije loop liet.

Robert voelde een hete, bijna ondraaglijke spanning door zijn lichaam trekken terwijl hij zijn broek losknoopte. Zijn vingers, trillend van opwinding, sloten zich om zijn harde pik. Langzaam begon hij zichzelf te strelen, zijn bewegingen traag en bewust, terwijl zijn ogen gulzig over de twee meisjes gleden. Hun onwetende nabijheid, hun zachte gelach en de verleidelijke rondingen van hun lichamen waren een marteling die hij niet wilde laten eindigen. Hij kon ze niet aanraken, niet proeven, niet de zijdezachte warmte van hun huid voelen, maar dit – deze verboden voorstelling, live en ademloos dichtbij – overtrof elke korrelige pornofilm waar hij ooit naar had gekeken.

De vriendinnen stonden voor de spiegel, terwijl ze elkaars spiegelbeeld bewonderden. Hun gegiechel vulde het pashokje. Hij stapte dichterbij, zo dicht dat hij de zoete, muskusachtige geur van hun parfum en warme huid kon opsnuiven. Zijn adem, zwaar en hunkerend, leek bijna over hun nek te strijken, maar ze merkten niets. Zijn pik pulseerde in zijn hand, de spanning in zijn onderbuik bijna ondraaglijk terwijl hij zichzelf harder vastgreep, zijn ogen verslonden door hun onschuldige, uitdagende poses.

De meisjes draaiden zich om, om hun eigen kontje in de spiegel te bewonderen. De felgroene string en het brutale Daddy’s little girl-opschrift trokken strak over hun rondingen, een aanblik die Robert’s zelfbeheersing testte. Hij kneep harder, zijn hand bewegend in een koortsachtig ritme, zijn ademhaling hortend. Met een gesmoorde kreun spande hij zijn lichaam aan, zijn spieren strak als een boog, en met een paar krachtige halen ontlaadde hij zich. Een golf van extase overspoelde hem terwijl hij zijn zaad voelde vloeien, een warme, verboden ontlading.

Plots gilde het meisje voor hem, een zachte, geschokte kreet die de lucht doorprikte. Ze sprong achteruit, haar ogen groot van verwarring. Robert’s blik volgde haar bewegingen en zijn adem stokte. Op haar platte, zachte buik en over de felgroene string glinsterden witte druppels, zijn sperma duidelijk zichtbaar tegen haar bleke huid. Ze veegde er met een trillende hand overheen, haar vingers nu besmeurd met de plakkerige substantie. Haar ogen flitsten van ongeloof naar afschuw terwijl ze naar haar hand keek, niet wetend wat ze ermee aan moest. “Iel, iel, iel!” riep ze, haar stem hoog en panisch, terwijl ze het zaad wanhopig aan het fluwelen gordijn van het pashokje afveegde, de stof besmeurend met zijn sporen.

Robert stond als aan de grond genageld, zijn hart bonzend van schok en fascinatie. Hoe was dit mogelijk? Waarom was zijn sperma niet onzichtbaar, zoals hijzelf? Een wilde gedachte schoot door zijn hoofd: zodra het zijn lichaam verliet, hoorde het niet langer bij hem en zijn onzichtbare staat. Om zijn hypothese te testen, spuugde hij op de spiegel, zijn ogen vernauwd van nieuwsgierigheid. De klodder spuug landde met een zachte plof en druppelde langzaam omlaag, duidelijk zichtbaar voor de geschokte meisjes, die opnieuw een kreet slaakten. Interessant, dacht Robert, een sluwe glimlach krullend om zijn lippen terwijl zijn geest al vooruit racete naar de mogelijkheden van deze ontdekking.

---

Die nacht lag Robert klaarwakker in bed, zijn lichaam tintelend van een rusteloze energie die hem geen moment losliet. Naast hem sliep Mariëlle, haar zachte, regelmatige ademhaling een vertrouwd ritme dat normaal een kalmerende werking op hem had. Vanavond was het anders. Haar diepe in- en uitademen, het zachte rijzen en dalen van haar borst onder het dunne laken, wekte een honger in hem die hij jarenlang had onderdrukt. Het beeld van de pashokjes, de meisjes met hun strakke strings en onwetende sensualiteit, speelde als een koortsachtige film door zijn hoofd. Zijn pik half-hard onder de lakens, een stille herinnering aan de macht die hij nu bezat – de munt, zijn onzichtbaarheid, zijn geheime wapen.

Toch knaagde er een lichte teleurstelling. Toen hij onzichtbaar was, gleed zijn aanraking door alles heen, ongrijpbaar als een geest. Hij kon hun zachte huid niet strelen, hun rondingen niet vastgrijpen, hun lichamen niet proeven zoals hij zo wanhopig begeerde. Maar die beperking, besefte hij nu, was slechts een uitdaging, geen einde. Zijn geest bruiste, elke gedachte doordrenkt van een donkere, perverse opwinding die hem deed sidderen van verwachting. Morgen, zwoer hij zichzelf, zou hij de raadsels oplossen en zijn gave beter benutten. Hij zou de wereld binnendringen op manieren die hij nooit had gedurfd te dromen, zijn verlangens de vrije loop laten in een spel van voyeurisme en manipulatie. De munt had hem niet alleen onzichtbaar gemaakt; het had hem een god gemaakt, een schaduw die overal kon toeslaan, onopgemerkt en ongestraft.

In het zwakke licht van de lantaarnpalen buiten dat door de gordijnen tot de kamer doordrong, bekeek hij de munt. De afbeelding van Kubera, de god van de rijkdom, omringd door twee raadsels.

"Geef en u zult nemen"

"Prithvi heeft het kompas"

Hij draaide zich om in bed, zijn lichaam gespannen, zijn ademhaling zwaar. Wat betekenen de raadsels? Mariëlle mompelde iets in haar slaap, haar lippen iets geopend, en even voelde hij de oude tederheid voor haar.