Annemarie - 1

Mark en ik woonden inmiddels twee jaar in een idyllisch dorpje in de Luberon, een prachtige streek in de Provence. In de loop van de vele jaren dat ik hier al kwam, was ik intens verliefd geworden op deze streek en op het adembenemende landschap. Het was een zacht glooiend wonder van licht en geur, waar de dagen traag ademden onder een zon die alles nog mooier liet lijken dan de toch al schitterende realiteit. Het landschap golfde zacht, de heuvels waren bedekt met lavendel, wijnranken en olijfbomen, en ranke cipressen waakten over het land. Dorpen van honingkleurige natuursteen lagen in de plooien van het landschap. In de middag trilde de lucht van warmte en cicaden. Olijfbladeren glansden zilver in een zachte, warme bries en ergens onder de platanen rond een stoffig dorpsplein kon je het gerinkel horen van glazen met pastis. Alles rook naar zomer, naar tijd die even stilstond, en naar de zon op warme steen. En wanneer de avond viel en de hemel zacht verkleurde, werd de wereld kleiner en intiemer.

Ons huis stond aan een smalle landweg, net buiten het dorp, die door heuvels en eindeloze velden kronkelde. Het was een karakteristieke maison en pierre die door de jaren heen volledig was gerenoveerd en gemoderniseerd maar nog altijd talloze authentieke elementen had waardoor de oorspronkelijke landelijke sfeer bewaard was gebleven. Rondom het huis strekte zich een grote tuin uit, vol privacy — een oase van rust en groen. Het was, kortom, een betoverende plek in één van de mooiste delen van Frankrijk. Aan de zijkant van het huis bevond zich een ruime vleugel die we zelf niet gebruikten, en voor Noortje bestemd was. Haar verhuizing zou over een paar maanden plaatsvinden, zodat ze voldoende tijd had om alle noodzakelijke dingen te regelen en haar appartement in Utrecht te verhuren.

Langs het landweggetje stonden her en der een paar huizen op ruime afstand van elkaar verspreid. Het eerste huis dat je tegen kwam op weg naar het dorp stond zo’n vierhonderd meter verderop en was de woning van Annemarie en Paul. Met hen hadden we een bijzondere band, omdat Annemarie de vrouw was die al die jaren een oogje in het zeil had gehouden als mijn ouders in Nederland waren en het huis niet bewoond werd. Ze was in de loop der tijd zelfs een goede vriendin van mijn ouders geworden en vond het erg jammer toen ze hoorde dat mijn ouders hier niet zo vaak meer zouden komen. Ook ik kende Annemarie en haar man al vele jaren – in ieder geval heb ik een levendige herinnering aan hen sinds ik een jaar of tien was en hier in de vakanties regelmatig kwam.

Annemarie was een echte Parisienne. Dat kon je aan alles zien. Ze was elegant, charmant, intelligent, verzorgd, altijd goed gekleed – zelfs hier op het platteland. Ze had flair, maar zonder overdrijving. Bescheidenheid sierde haar. Ze was achtenvijftig en droeg haar jaren als een sieraad, met een gratie die een stille kracht uitstraalde. Ze had die zeldzame allure die niet om aandacht vroeg, maar in stilte werd opgemerkt. Ze was een mooie vrouw – lang, slank, met een figuur dat elegant en verleidelijk was zonder dat ze daar moeite voor leek te hoeven doen. Haar benen — eindeloos, verfijnd — leken gemaakt om in zijde te worden gehuld, of om onder een jurk te schuilen die nét te veel beloofde om onschuldig te zijn. Ze had halflang, kastanjebruin haar dat zacht haar schouders raakte, meestal in een typisch franse lob, die ze het liefst aan de lucht liet opdrogen voor een moeiteloos chique look. Het gaf haar een uitstraling van tijdloze schoonheid. Hoewel ze Parijs had verlaten toen ze eind twintig was, kort nadat ze daar met Paul was getrouwd, kleedde ze zich nog altijd zoals alleen een Parisienne dat kan: met die geraffineerde balans tussen chic en nonchalant. Een smalle broek die haar vormen suggereerde zonder ze te verraden, een klassieke kokerrok die haar mooie, lange benen accentueerde, een wit overhemd waarvan het bovenste knoopje nooit vastzat, een zijden sjaal die zacht haar hals beroerde — alles leek toevallig, maar niets was het. Ze was de belichaming van subtiliteit, van beheerst verlangen. Haar parfum was discreet maar onmiskenbaar. Haar ogen hadden die diepte die alleen vrouwen hadden die intens waren liefgehad. Er zat iets in haar blik dat uitnodigde maar niets beloofde; iets dat aantrok en tegelijk op afstand hield. En als ze lachte, lachte ze zacht en beheersd met een tinteling van uitdaging.

Het gevleugelde gezegde luidt dat toeval niet bestaat. In dit geval leek toeval misschien wél te bestaan, want ook Annemarie was fotografe, en was – net als Noortje, zij het vele jaren eerder – opgeleid aan het gerenommeerde Spéos Instituut in Parijs. Dat was de overeenkomst. Maar voor Noortje, die voor internationale bladen en buitenlandse opdrachtgevers reportages maakte, was fotografie een beroep, terwijl het voor Annemarie een artistieke passie op bescheiden schaal was gebleven. Zij specialiseerde zich in portret- en landschapsfotografie en exposeerde af en toe in galeries aan de Côte d’Azur. Voor haar was het nooit een bron van inkomsten geweest, eerder een vorm van toewijding aan schoonheid. Haar man Paul was de kostwinner, een succesvolle ondernemer die een bedrijf had opgebouwd met omvangrijke internationale activiteiten en nabij Aix-en-Provence gevestigd was. Overigens hadden Noortje en Annemarie elkaar in de loop der tijd een aantal keren ontmoet, en geanimeerd over hun beroep en passie gesproken, ervaringen uitgewisseld en met belangstelling werk uit elkaars portfolio’s bekeken.

Annemarie genoot van al het moois dat het leven in Zuid-Frankrijk te bieden had en zorgde goed voor zichzelf. Bijna dagelijks deed ze yoga of pilates op het terras achter hun huis in de buitenlucht, en daarnaast zwom ze een aantal keren per week. Nadat we hier waren komen wonen, werd het bestaande contact verder aangehaald. Paul en Annemarie leerden ook Mark beter kennen en gelukkig bestond er een goede klik tussen hen, maar het waren vooral Annemarie en ik die het meeste contact hadden en vaak samen optrokken. Bovendien moest Paul regelmatig op zakenreis en was dan meestal een paar dagen weg. Vooral in het voorjaar en in de zomer deed ik in de stilte van de ochtend – als de lucht nog koel was – yoga met Annemarie in haar tuin. Zonder uitzondering was ik onder de indruk van haar souplesse en keek met bewondering naar deze mooie vrouw en haar natuurlijke kracht en elegantie. Alles aan haar leek in harmonie. De indrukwekkende vorm van haar fitte, slanke lichaam werd benadrukt door de dunne, strakke legging die als een tweede huid om haar ranke lichaam spande en de tank-top die de omvang van haar volle, stevige borsten benadrukte. Natuurlijk wilde ik niet voor haar onderdoen en zorgde er voor dat ik er ook altijd mooi en verzorgd uitzag wanneer we samen sportten.

Mark vond het trouwens een genot als Annemarie bij ons langskwam en wij samen een workout deden op het terras in onze tuin. Ze hadden een goede klik samen, en altijd begroetten ze elkaar op de gebruikelijke Franse manier, met twee lichte bisous op de wang. Steevast wierp hij haar een blik vol bewondering toe als ze bij ons sportte. Annemarie glimlachte dan, of knipoogde naar hem wanneer een ondeugend gevoel in haar de overhand kreeg. Zijn aandacht voor haar stoorde haar niet in het minst, integendeel, ze leek het te waarderen dat mijn man haar met bewondering gadesloeg. Ze was een vrouw die trots was op haar uiterlijk en de discipline waarmee ze dat onderhield. Ook wanneer ze oefeningen deed, was ze verleidelijk in elke houding die ze aannam.

Op een dag waren Annemarie en ik naar het naburige stadje gegaan om te zwemmen. Het was een mooie zomerdag. Vroeg in de ochtend hadden we pilates gedaan op het terras in onze tuin en tegen een uur of tien waren we, na een glas vers fruitsap dat Mark voor ons gemaakt had, vertrokken naar het zwembad. Voordat we een aantal baantjes zwommen, vleidden we ons neer op badlakens die we op het gazon hadden uitgespreid en wentelden ons eerst in weldadige zonnestralen. Terwijl Annemarie me insmeerde met zonnebrandcrème en ik genoot van de streling van haar handen, vertelde ik haar over de laatste ontwikkelingen met Noortje, die volop bezig was om haar verhuizing te organiseren en allerlei administratieve zaken af te handelen die met haar emigratie te maken hadden. Annemarie luisterde aandachtig.
— Na al die jaren dat we elkaar nu kennen, Manon… en zonder dat ik indiscreet wil overkomen… mag ik je toch eens vragen hoe jullie relatie nu precies in elkaar zit?
Ik glimlachte.
— Natuurlijk mag dat, Annemarie… vanzelfsprekend. Noortje en ik zijn hartsvriendinnen, al ons hele leven. We kennen elkaar al twintig jaar. We houden van elkaar. Intens en onvoorwaardelijk. En soms manifesteert de liefde die we voor elkaar koesteren zich ook in fysieke liefde, in een onstuimige vrijpartij tijdens een avond of nacht vol passie tussen twee jonge vrouwen. We vinden dat heerlijk. We genieten er van. Voor ons is dat de ultieme bevestiging van de liefde voor elkaar.
— En toch is Mark de man met wie je een relatie hebt, met wie je samen leeft, van wie je houdt en met wie je elke nacht je bed deelt.
Ik knikte instemmend.
— Dat is zo. En dat blijft ook zo. Maar het één sluit het ander niet uit. Ik… wij… zien het vanuit een ander perspectief. We zijn met zijn drieën, en als Noortje hier straks woont, bij ons, geldt dat nog veel meer. We zijn met z’n drieën.
— Bemint Mark haar ook zoals hij jou bemint? Deelt hij zijn bed ook met haar?
Ik wilde niet grinniken en daarmee lichtzinnig overkomen alsof ik haar niet serieus nam. Ik knikte bevestigend op haar vraag en probeerde het uit te leggen, in alle openheid en zonder leugens. En dat hij niet alleen zijn bed met haar deelt, maar dat we vaak genoeg met z’n drieën in één bed liggen.

— In het jaar dat jij geboren werd, Annemarie, vond in Amerika de Summer Of Love plaats. Als er iets is dat me doet denken aan de Summer Of Love, en ik ben veel later geboren dan jij, dan zijn het niet bloemen in het haar van vrolijke jonge meisjes maar de song ‘Triad’ van David Crosby over een ménage à trois zonder jaloezie of sociale beperkingen. Die hebben Noortje, Mark en ik ook.
Annemarie lachte en schudde haar hoofd.
— We zijn in Frankrijk, ma chérie. Wij luisterden niet naar Amerikaanse popmuziek. Wij hadden Johnny Hallyday en France Gall.
Ik moest grinniken om die heerlijke Franse eigenzinnigheid. Niets in de wereld kon die onbevangen Fransen van de wijs brengen. Ook daarom vond ik het hier zo geweldig. Inmiddels was het mijn beurt om Annemarie in te smeren met zonnebrandcrème.
— Weet je, Annemarie… ooit heb je me verteld over de betekenis van liefde en huwelijk in Frankrijk.
Ze knikte en glimlachte toen ik begon met haar schouders en armen.
— Je vertelde me, en dat ben ik nooit vergeten, omdat het me namelijk zo enorm intrigeerde, dat je in Frankrijk niet trouwt vanwege de liefde, maar dat je trouwt voor status en aanzien. En dat, als je liefde zoekt, je een minnaar of minnares neemt.
Ik bewoog naar haar heupen en ging daar verder met insmeren, op weg naar haar lange, zongebruinde benen.
— Hoe is dat principe anders dan wat Mark, Noortje en ik met elkaar hebben?
— Verschillen liggen in nuances, en sommige nuances zijn complex en laten zich moeilijk uitleggen. Overigens, wat doe je dit geweldig. Je handen voelen heerlijk aan.
Annemarie droeg een modern, hoogopgesneden badpak dat haar figuur flatteerde zonder te veel bloot te geven. Het was gesneden met strakke lijnen, een subtiele combinatie van klassieke elegantie en hedendaagse flair. De hoge snit benadrukte haar lange benen, en de verfijnde stof sloot aan als een tweede huid. Waar ik haar het meest om bewonderde, was dat ze een vrouw is die haar leeftijd met trots draagt. Ze laat zich niet beperken door tijd of trends. We zwommen een uur lang baantjes en kwamen daarna het water uit om op het terras te lunchen onder een parasol. Terwijl we naast elkaar over het gazon flaneerden, zag ik de bewonderende blikken van mensen om ons heen die ons beiden bekeken.

Tegen een uur of vier arriveerden we bij ons huis en juist toen we de tuin in liepen, troffen we Mark onder de buitendouche aan die zich daar stond schoon te schrobben na een aantal uur hard werken in de tuin. Ik zag de speelse glimlach rond Annemarie’s smalle, rode lippen krullen bij die aanblik. We liepen naar hem toe. Hij had zijn ogen dicht en stond zijn haar te wassen. Annemarie bekeek zijn naakte lichaam op een subtiele manier zonder de nadruk te vestigen op haar belangstelling voor mijn man. Mark grinnikte toen hij door had dat wij vlak voor hem stonden. Ik trok mijn zomerse jurkje snel uit, schoof tegen hem aan onder de waterstraal en gaf hem een lieve kus. Annemarie sloeg ons gade en merkte ook op, net als ik, dat Mark’s pik langzaam opveerde. Ik leunde tegen mijn man aan, armen om hem heen, mijn tong in zijn mond, en gunde onze buurvrouw het uitzicht op zijn stoere, naakte lijf.
— Bonjour, Annemarie. Comment était-ce dans la piscine ?
— C'était très agréable, Mark, et bien sûr j'étais en compagnie de ta belle femme. C'est toujours un plaisir.
Mark was onder de waterstraal uitgestapt om Annemarie te begroeten en een kus te geven. Het kon me niet ontgaan hoe zijn halfharde piemel haar raakte toen ze elkaar kusten. Nog leuker was het om de vochtige afdruk van zijn lijf te zien in de dunne stof van haar linnen zomerjurk. Ik moest er om grinniken.
— Kom je ook nog even onder het verkoelende water staan?, vroeg ik aan haar, een beetje plagerig.
Tot mijn verrassing knoopte ze haar jurk open, liet hem langs haar lichaam glijden en hing hem nonchalant over een tuinstoel die vlakbij stond. Mijn hemel wat was ze mooi. Mooi en volledig in controle over wat ze deed. Ze bukte even om de doorzichtige tanga van haar benen af te stropen. Ik stond een beetje perplex, want zoiets had ze in al die jaren nog nooit gedaan. Niet dat ze preuts is, integendeel zelfs, maar dit…
— Weet je wat. Genieten jullie samen even, dan ga ik in de tussentijd een heerlijke apéro voor ons maken.

Terwijl ik opzij stapte en me afdroogde in de zomerzon keek ik naar ze en zag hoe Annemarie en Mark elkaar omarmden en vasthielden onder de waterstraal. Haar volle borsten duwden tegen zijn krachtige torso. Haar tepels waren hard. Zijn erectie was vol en drukte tegen haar aan nu ze zo dicht tegen elkaar stonden. Annemarie legde haar hoofd tegen Mark’s schouder, haar ogen gesloten, haar armen om zijn hals, alsof ze wegdroomde in deze tedere omhelzing. Ze genoot van het moment, en liet zich door niets afleiden. En waarom zou ze, dacht ik, maar ik was wel benieuwd hoe dit verder zou gaan.

~ ~ ~ ~ ~