Gonnie - 6

Zijn ogen keken me strak aan, zonder een greintje spot of humor er in. Oeps… Stomme tut die ik ben… Ik haalde adem. “Zullen we de rest van dit gesprek binnen voortzetten, Frank? Voor hetzelfde geld zit er een moederwolf met zeven jonge puppies achter die struik. Dat wil je die kleuters niet aan doen.”

Zonder verder commentaar af te wachten liep ik naar binnen. Frank deed de tuindeuren dicht. “Is het zó erg?” Ik wees op de bank. “Ga even zitten. Het verhaal wat ik ga vertellen is niet alledaags, Frank.”

De DJ in mijn buik was plotseling gestopt met de muziek; de vlinders hielden zich koest. Prima. Frank gíng zitten, zijn gezicht één groot vraagteken. Ik stond tegenover hem, achter een stoel, mijn handen héél stevig om de rugleuning van een stoel geklemd. “Frank, heb jij je niet afgevraagd waarom die jonge directeur wilde dat ik hem pijpte?” Hij haalde zijn schouders op. “Sommige kerels zitten zo in elkaar. Alfa-mannetjes zonder scrupules. Denken bovenaan de voedsel- en voortplantingsketen te staan.
Het meest bekende voorbeeld? Trump met z’n ‘Grab them by the pussy’ en z’n andere fratsen. Ik verdenk het Tweede Kamerlid Sherry Bidet er ook van. Enfin, ik zal je eetlust niet verder bederven; ik heb ze in ieder geval nooit begrepen, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik wél een degelijke opvoeding heb gehad.” Hij wees op de foto van zijn ouders en ik knikte.

“En daar mag je blij om zijn. Maar terug naar meneer de junior-directeur in Ede. Meneer was er via-via achter gekomen dat ik, samen met mijn zus, vijf jaar lang gastvrouw ben geweest in een nogal exclusieve nachtclub.”

Zijn mond zakte open. “Wát?” Ik besloot al mijn kaarten in één keer op tafel te smijten. “En, beste Frank: ik wil dat jij dat nú weet. De reden? Omdat ik sinds een week smoorverliefd op je ben. Ik wil je niet achteraf met dit verhaal confronteren, dat zou een rotstreek zijn. Recht voor z’n raap: mijn zus Annet en ik hebben ons best wel luxe studentenappartement, een uitgebreide garderobe, een auto voor ons tweeën en onze studie- en boekenkosten kunnen financieren dankzij het feit dat wij twee avonden in de week redelijk welgestelde heren verwenden. Zónder lening uit Groningen. Soms door mee te gaan als tafeldame tijdens een sjiek diner, soms als prettig gezelschap waarmee je op niveau kan praten en die er ook nog eens leuk uitziet en in meer dan vijftig procent van die avonden belandde de heer in kwestie in mijn bed in de club. Of in dat van Annet. Dat was dus ter ore gekomen van die klootzak bij die uitgeverij en op een avond vertelde hij me dat hij wist van die werkzaamheden en dat hij eiste dat ik hem voortaan ter wille zou zijn, want anders…. Enfin, een minuut later lag hij bewusteloos naast z’n eigen bureau en had ik de politie aan de telefoon.

Ik keek hem nu recht aan. “Dat is, heel in het kort, het verhaal, Frank. En voordat je verder iets zegt: het belangrijkste is: sinds een week huist er een kolonie vlinders in mijn buik die, als ik bij jou in de buurt ben, er een feestje van maken. Nogmaals: ik ben meer dan smoorverliefd op je. Maar ik wil dat je weet wie ik ben en wat ik gedaan heb, voordat…” Ik liep om de stoel heen en plofte neer, niet in staat om verder te gaan.

Hij stond op en ging voor me op de grond zitten. “Lieve Gonnie… Verdomme, nu kan ik tóch onder je rok kijken. Sorry.” Hij stond op en ging op de leuning van de stoel zitten. Vlak naast me. “Lieve Gonnie. Allereerst: zo’n kolonie vlinders heb ik sinds een week ook. Sinds jouw sollicitatiegesprek beheers jij mijn gedachten. Levensgevaarlijk, zeker op de Autobahn; ik heb me de afgelopen week bijna doodgereden met 200 km per uur, omdat ik aan jou zat te denken. Je bent niet alleen een prachtige vrouw om te zien, met je rode haar en je groene ogen: je bent uiterst slim, lekker bijdehand en je hebt humor die ik kan waarderen.

Kortom: ik ben ook gek op jou. En het feit dat je zo eerlijk bent om dit allemaal tegen me te vertellen, doet mijn ontzag voor jou alleen maar toenemen. Je hebt lef, Gon. En ik ben helemaal, met spikkels, slagroom én hagelslag op de taart, tot over m’n oren verliefd op je. Mag ik je zoenen?” Ik keek op. “Méén je dat?” “Ik maak graag geintjes, lieve Gonnie, maar hierover niet. Ik ben bloedserieus.” Ik stond op, hij ook en hij omhelsde me.

Ik voelde wat stoppels op mijn wang, maar dat boeide me nu niet. “Ja, je mag, Frank.” Hij keek verwonderd en ik ging verder: “Zoenen, meneer Veenstra!” Hij grinnikte. “Oh ja… Bijna vergeten. Sorry.” Ik gromde en drukte mijn lippen op de zijne. Zijn armen om mijn nek, de mijne om zijn middel… De vlinders voerden nu een complete airshow op in mijn buik, waarbij ze bijna door de geluidsbarrière gingen. Na een paar minuten liet ik hem een beetje los en keek van vlakbij in die bruine ogen.

“Dank je wel, lieve Frank.”

Een zachte zoen volgde; hij drukte zijn lippen zacht op de mijne. “Jij ook, lieve Gonnie. En ik moet een eigenschap van je op het lijstje er bij zetten. Je bent vreselijk moedig.” Ik humde. “Ja, vast. En tegelijk doodsbenauwd, Frank.” “Niks van gemerkt. Je stond heel rustig en zelfverzekerd je verhaal te vertellen, schat.” Ik kuste hem nu zachtjes. “Dank je wel. Heb je nu nog een kop van die lawaaikoffie? Ben ik wel aan toe. En dan zal ik je de rest van het verhaal ook vertellen…”

Vijf minuten later zaten we samen op de bank, dicht tegen elkaar en ik begon. “Mijn zus Annet en ik zijn sámen naar die club gegaan. Overgehaald door een vriendin van ons, die daar al een jaar werkte. En we hebben er met plezier gewerkt, Frank. Een veilige omgeving voor de meiden. Vrijwel allemaal studentes die ook hun studiefinanciering niet uit Groningen wilden laten komen. De eigenaresse, zelf een academische opleiding, die er voor zorgde dat de gasten geen gekke dingen uit zouden halen; als een gast één van de dames wilden dwingen om iets te doen wat de dame in kwestie niet wilde, kon de gastvrouw een alarmknop indrukken er werd de gast zonder pardon er uit gezet. En werden via-via een paar bekende influencers op de hoogte gebracht en lag de reputatie van betrokken vent op straat. En dat wist men donders goed, dus ze keken wel link uit.
En wie de klanten waren? Captains of industry, BN-ers, een aantal politici en nee, die waren écht niet alleen van VVD-huize, maar ook van behoorlijk linkse partijen, dat soort lui. Eén avond kostte, afhankelijk van de wensen van de gast tussen de duizend en tweeduizend euro.” Hij floot. “Dat is nogal wat…” Ik knikte. “En dat was ook een bescherming. Jan Modaal kwam er niet binnen; die was meteen de helft van zijn netto maandsalaris kwijt geweest. Moeilijk uit te leggen aan je echtgenote, denk ik.”

Ik keek weer recht in die mooie, bruine, ogen. “Ik ben in die vijf jaar met heel veel kerels naar bed geweest, Frank. Alleen was er geen enkele met wie ik ’s morgens samen op wilde staan. En dat geldt ook voor mijn lieve tweelingzus Annet. We zijn er samen mee begonnen, we samen gestopt, ruim twee jaar geleden. Haar vriend Hans, ook een prima vent overigens, had er na ruim een half jaar verkering, toch wat moeite mee.”

Even was het stil. “En jullie ouders? Wisten die het?” Ik snoof. “Je bedoelt onze moeder Gien. Onze biologische vader verdween al uit beeld toen we 13 waren, toen werd hij door Gien het huis uit geflikkerd omdat hij al twee jaar een relatie bleek te hebben met een vrouw uit Heerlen. Vanaf dat moment waren we een één ouder-gezin: moeder Gien, de levensgevaarlijke rooie tweelingdochters Annet en Gonnie en ons broertje Rick, twee jaar jonger. En ja, toen wij al een jaar in de club werkten hebben we het aan Gien verteld. Die was eerst geschokt. Logisch. Een week later hebben we haar een avond meegenomen naar de club.” Ik giechelde en Frank keek me onderzoekend aan.

“Ze is verleid door een collega van ons, die Fysiotherapie studeerde. Maar die kende ook andere vormen van therapie… En toen om twaalf uur ’s nachts bij ons in de auto stapte, was ze helemaal uitgeblust en maximaal voldaan. Dat was op een donderdagavond. We hebben haar thuis in ons bed gelegd en zijn er zelf lekker naast gekropen. An en ik slapen in Born op een ruim tweepersoonsbed. En de volgende ochtend hebben we haar in bed samen verwend. En de rest van het weekend ook… Ze had ’s maandags wat moeite om op te staan en naar haar werk te gaan, zeg maar.”
Frank grinnikte. “Ik heb er nog geen beeld bij, maar dat komt wellicht nog wel als ik je zus ontmoet. En je moeder natuurlijk.”

“Het verhaal is nog niet af, Frank…” “Mag ik even rust? Dit moet ik even verwerken hoor.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik wil het je nu in één keer vertellen. compleet open kaart spelen. Dus… Een aantal maanden later hebben we het aan onze broer Rick verteld. En dat mondde uit in een vreselijk lekkere vrijpartij tussen twee zussen en onze broer. Rick, die een paar weken later verkering kreeg met Cora. Een schat van een meid. Die niet al te lang daarna, samen met Rick ook met ons in bed lag. En een week later ook met Gien. Bij Cora thuis zijn ze ook heel vrij opgevoed. Enfin, een week daarna besloten Gien en Margriet, de moeder van Cora, dat beide families maar eens goed kennis met elkaar moesten maken. Dat eindigde ermee dat Hans, de broer van Cora een showtje kreeg van Annet en mij.”

“Een showtje? Zijn jullie voor hem gaan strippen of zo?” Ik gaf hem een stomp. “Echt niet. Héél subtiel, met een van ‘the oldest tricks in the book’. Kijk, zo…” Ik wipte een schoentje van mijn voeten en liet die aan mijn tenen bengelen. En deed hem weer aan. Toen de andere voet… En langzaam mijn benen over elkaar heen slaan. En weer terug… “Ik heb nu al medelijden met die Hans. Wat je net liet zien in het kwadraat? Arme kerel…” Ik giebelde. “Ja. En daarna is hij als een blok voor mijn lieve zus gevallen. En die twee zijn dolgelukkig met elkaar.”
Ik zuchtte.

“En wie bleef als lelijk eendje achter? Jawel, Gonnie, verdorie. Oh, wacht even: het laatste hoofdstuk van het verhaal is: op een avond kwam een zekere Henk Klok bij ons over de vloer. Gien had met hem een intensieve cursus in Amerika gevolgd en hij was nogal verliefd op Gien geworden. En zij op hem. Maar ze wisten het niet van elkaar. Uiteindelijk hebben Rick en Cora voor ‘postiljon d’ amour’ gespeeld. Een maand later hadden Gien en Henk verkering en ze zijn een jaar daarna getrouwd.

Vandaar ook onze wat rare achternaam-geschiedenis: eerst heetten Annet, Rick en ik ‘Anderson’ met de achternaam. De naam van onze biologische vader. Na een uiterst onprettige confrontatie met hem besloot Rick om zijn achternaam te veranderen in ‘Peters’, de meisjesnaam van onze moeder. Vonden Annet en ik een prima idee; wij deden meteen mee en een half jaar daarna heetten we respectievelijk Annet, Gonnie en Rick Peters. Maar toen Gien hertrouwde met Henk, heette zij plotseling Gien Klok-Peters.” Ik grinnikte. “En hoewel onze stiefvader Henk een meer dan prima kerel is, vonden we het een tikje te gek om daarna wéér onze achternamen te veranderen. En voor dat je het vraagt: alle mensen die in dit verhaal voorkwamen weten van de… ahum… alternatieve inkomsten van Annet en van mij. En hebben er geen moeite mee. En nee: onze lieve stiefvader is niet met ons naar bed geweest; die heeft zijn handen meer dan vol aan Gien.”

Frank knikte. “Ik heb een foto van jullie moeder gezien; ik begrijp hem volkomen. Daar zou ik ook m’n handen aan vol hebben, schat.” Ik keek hem broeierig aan. “Denk er aan, meneer Veenstra: ik heb behoorlijk wat genen van mijn lieve moedertje overgenomen!” Hij knikte minzaam. “Dat heb ik al gezien, mevrouw Peters Junior. En ik moet eerlijk bekennen: ik ben daar best blij mee.” Hij kuste me.

“Geschrokken, Frank?”

Hij schudde langzaam het hoofd. “In het begin wél. Als je het hebt over een sexclub zie je beelden voor je van meisjes die gedwongen worden, meisjes uit Oost-Europa of het verre Oosten. Verhalen over mensenhandel schieten door je brein, afgepakte paspoorten, enzovoorts. Maar langzamerhand werd één en ander in een ander perspectief gezet. En de verhalen van jullie familie… Daar klonk liefde in door. Ben ik blij mee.” Hij keek me recht aan. “Ik zou daar graag deel van uit maken, Gon. Al die lieve mensen eens ontmoeten als ‘vriend van Gon’. Denk er eens over.”

Hij stond plotseling op en met een brede, maar ondeugende grijns zei hij: “En mag ik je nu de rest van het huis laten zien, lieve schat?” Ik mopperde: “Jaja… Die ken ik. ‘De rest van het huis’… En waar eindigt het? Jawel: in de slaapkamer. Gonnie is niet helemaal gek hoor.” Met dezelfde ondeugende trek op zijn gezicht vervolgde hij: “Die slaapkamer is één van de redenen waarom je hier naar toe bent gekomen, mevrouw! Ontken het maar niet!”

Ik zuchtte. “Je hebt nog gelijk ook. Ik had gewoon mijn kwebbelmond moeten houden, gisteren.” “Héhé, eindelijk eens een vrouw met zelfkennis! Goed zeg!” Ik pakte mijn tasje. “Pas jij op? Hier zit nog steeds dat tosti-ijzer in!” We lachten samen en ik kroop even in zijn armen. Héérlijk! Ik voelde een zoen op mijn hoofd. “Je hebt prachtige haren, schat. En ze ruiken heerlijk…” “En het is lekker om zo in jouw armen te staan, lekkere vent…”

Zo bleven we nog even staan, totdat Frank me losliet. “Kom. De rest van mijn optrekje.” Hij liep naar de hal met de drie deuren. “Deze deur zit permanent dicht; dat was de deur naar de keuken. Sinds dat kamer en keuken één geheel zijn niet meer nodig. Deze deur…” Hij trok hem open, “is de natte groep. Douche en toilet samen. Ik wilde de douche eerst beneden hebben, maar de aannemer zei dat dat niet zo’n goed plan was. Dan moest het afvalwater van vijf meter diepte omhoog gepompt worden om uiteindelijk in het riool terecht te komen… Enfin, een nogal technisch verhaal, kortom: niet handig en duur. In mijn slaapkamer heb ik wel een wastafeltje, met een vijf-liter boilertje om me ’s ochtends te wassen en te scheren. En dát afvalwater wordt met een 12-volts caravanpompje naar boven gepompt, maar dat is het dan ook. Een complete natte groep zou een veel grotere pomp vergen. Niet verstandig. Dus de natte groep heb ik weliswaar wat opgeknapt, maar hij is gebleven waar hij was.” Een ruime inloopdouche, een hangend toilet, wat kastjes... Zag er netjes uit!

Achter de derde deur was een inktzwart gapend trapgat te zien, tot Frank het licht aan deed. Een steile trap, die bijna drie meter lager een dubbele haakse hoek maakte. “We gaan hier vijf meter omlaag. Hou je goed vast aan de leuningen; sommige treden zijn een beetje uitgesleten. En denk aan je hoofd; in 1944 waren de mensen niet zo lang als wij zijn.” Even stilte en toen volgde een droog: “En de Duitse soldaten droegen een helm. Misschien wel in verband met dit soort trappen. En geen naaldhakken. Misschien één van de redenen waarom ze de oorlog verloren.”

“Jij hebt zeker nooit de serie ‘Allo Allo’ gezien? Met Helga Geerhart in de rol van die Duitse vrouwelijke soldaat? Die liep soms wél op naaldhakken, meneer!” Uit zijn reactie bleek dat hij de serie wél kende. “Jaja… En ik ben ‘Herr Flick’? Ik dacht het niet, mevrouw.” Ondertussen waren we beneden. Drie LED-panelen verlichtten een gang van zo’n tien meter lang. Géén kaal beton: houten panelen en drie deuren. Frank deed de eerste open.

“Mijn werkplaatsje.” Een ruimte van vijf meter diep en drie meter breed. Geschilderd beton alom. Een werkbank, gereedschap, wat kisten. “Sorry, ik heb hier de muren alleen geschilderd; verder niets. Zonde van het geld.”

De tweede ruimte was net zo groot. Langs de wanden opslagrekken met blik- en glasvoer en een grote vriezer. “Mijn voorraadkast. De regering zou graag zien dat iedereen zo’n voorraad zou aanleggen, maar ik geloof niet dat iedereen de ruimte ervoor heeft.” Ik keek rond. “Dat kun je wel stellen. Hiermee kun je wel twee maanden overleven…” Hij knikte. “Ja. Maar dat was niet de bedoeling toen ik dit aanlegde. Ik had gewoon geen zin, noch tijd om elke dag naar de supermarkt te gaan.

Elk vak van de stelling is op een bepaalde datum gevuld; die data staan op de vakken. En ik zorg dat ik, elke keer als ik hier eten uit haal, het uit het oudste vak vis. En als dat leeg is, vul ik het aan en zet de nieuwe datum er op. Elk vak is een maand eten.” Ik bekeek de inhoud van een vak. Blikvoer, groenten in glas, pasta in plastic, blikvlees, fruit in blik, shampoo, scheerzeep, gewone zeep, tandpasta, deodorant…

“Ik zie weinig verse groenten, Frank. Hoe kom jij aan je vitamines?” “Door één keer per week op de zaterdag naar de supermarkt te gaan en daar aardappels, brood, fruit en verse groente in te slaan. En die bewaar ik in de keuken. Don’t worry; ik zal niet overlijden aan scheurbuik.” Hij wreef over zijn buik en ik moest lachen. “Nee, zo zie je er ook niet uit, lekker ding.” Ik kuste hem. “Kom, mee naar de belangrijkste ruimte van mijn gewelven.”

De gang in naar de laatste deur… “Ziehier mijn slaapvertrekken, schone jonkvrouw.” Het licht ging aan en ik keek naar een ‘warm aangeklede’ slaapkamer van zo’n vijf x tien meter. Nergens meer beton te zien, alles was met houten latjes bekleed. Latjes die zo’n twee centimeter uit elkaar waren geplaatst, tegen een zwarte achtergrond. “Geluidsabsorberend materiaal. Anders had het hier net zo gegalmd als in m’n werkplaatsje. De eerste weken werd ik hier wakker van m’n eigen gesnurk.”

Een groot beeldscherm tegenover het grote bed tegen de achterwand. Frank wees op het bed. “En nee, dit is een ander bed dat waar mijn ex-vriendin en ik op sliepen. Dat was een twijfelaar; toen zij weg was, heb ik dat bed gedemonteerd en op Marktplaats gezet. Gratis. Ik wilde er niet meer aan herinnerd worden. Net als het beddengoed. Wat er nu staat, staat er sinds drie jaar. En het bevalt me prima; een heerlijk groot bed.” Ik keek verder rond. Kasten langs één wand, een zitje met een paar stoelen, wastafel met spiegel… “Dit is mooi, Frank. Héél anders dan ik me had voorgesteld.”

“Jij dacht natuurlijk aan betonnen muren en een stapelbedje van één meter tachtig lang? Nee, als ik wil slapen wil ik dat in een ruimte doen waar ik me thuis voel. En dat voel ik hier. En als ik eens behoefte heb aan wat romantiek…” Hij drukte op twee schakelaars. De LED-panelen gingen zachter branden en het licht veranderde van helwit naar zachtgeel. En tegelijk lichtte het beeldscherm op en liet een flakkerend haardvuur zien. En zachte, klassieke muziek vulde de kamer. “Wauw… Dit is wel héél romantisch. Had ik niet achter je gezocht, meneer.” Ik moest lachen toen ik de muziek herkende: 'In de hal van de Bergkoning' uit de Peer Gynt-suite van Edvard Grieg.
"Wel een toepasselijk muziekje, Frank... En jij bent de Bergkoning?" De muziek zwol langzaam aan, werd sneller tot het in een cresendo eindigde.
Frank gniffelde. "En nu jouw stukje muziek... Herken je dat ook?" De 'Dans van de Suikerfee' uit de 'Notenkrakersuite' van Tchaikovsky klonk. Ik rolde met m'n ogen. "En ik ben een Suikerfee? Dat dacht ik niet, Frank. Als je dát nu nog steeds denkt: Keep on dreaming." Zijn grijns bleef. "Tja, ik had deze twee stukjes muziek gisteren uitgezocht... Toen wist ik nog niks van jouw... ahum... wat avontuurlijke verleden. Sorry.
Maar: ik moet eerlijk zijn: dat knappende haardvuurtje staat er pas sinds gisteravond op. Voor die tijd stond de TV bijna standaard ingesteld op NPO 1 en CNN. Maar ja… Ik zou bezoek krijgen van een knappe dame, dan moet je je daar wel op voorbereiden…” Hij keek nu héél ondeugend en ik gaf een tik op zijn hoofd. “Stoute vent. Maar… toen je de muziek nog niet aanhad, was het hier écht doodstil. Ik zou dan wakker worden van m’n eigen ademhaling, denk ik…”

Hij knikte. “Klopt. Alle geluid wordt hier geabsorbeerd. En daarom…” Het haardvuur doofde, de muziek ging uit en een andere schakelaar ging om. Zacht suizen. “De luchtcirculatie, tevens verwarming. Als die niet aanstaat als ik ga slapen, word ik wakker met een keel als schuurpapier. Nadeel van een compleet dichte ruimte. Maar goed, onze Oosterburen hadden een goed ventilatiesysteem aangebracht; sommige buizen zijn nog origineel, uit 1943.” Hij opende een paneel in de wand: er achter was een stalen buis te zien met een doorsnee van zo’n 20 centimeter. Een luchtstroming was voelbaar. “Dat paneel heeft luchtsleuven. Naar boven gericht, zodat je het niet ziet. Aan de andere kant van de kamer is de afvoer. Verse lucht wordt tegen het plafond aan verspreid en aan de andere kant afgezogen. Werkt uitstekend.” Ik knikte langzaam. “Dat zal wel… Maar je kunt hier wel heel romantische avonden doorbrengen, meneertje.”

Hij knikte. “Dat is ook vaak gebeurd, Gon. Met Hetty, mijn ex-vriendin. Jij was zojuist eerlijk; ik zal het ook zijn. De seks met haar was op zich prima, behalve dat ze sommige dingen persé niet wilde. Dáár lag het niet aan. De nacht voordat ze besloot om weg te gaan hebben we hier nogal uitgebreid feest gevierd. Achteraf gezien: voor haar misschien een manier om afscheid te nemen. De middag na die nacht vertelde ze me dat ze weg wilde. Ik was kapot. De weken ervoor zocht ik nog naar een gelegenheid om haar netjes ten huwelijk te vragen, en toen zei ze, out of the blue, dat ze weg wilde. Ze kon niet meer tegen de eenzaamheid hier.

Enfin, ik heb haar nog geholpen om al haar spullen en prullen in te pakken en te verhuizen naar Arnhem-Zuid, naar haar ouders. En toen was ik hier weer alleen…” Hij ging in een van de stoelen zitten. “Dat is nu een paar jaar geleden. Na haar vertrek heb ik al mijn energie op ‘werk’ gestort en ben weer gaan studeren. Sinds een paar maanden ben ik Bachelor of Science. En dat is de reden waarom ik bureauhoofd mag spelen; Mike en Ben zijn ouder dan ik en werken er langer, maar Simon besloot, na mijn afstuderen, dat ik ook beloond moest worden voor dat harde werken. En beide heren hadden daar geen bezwaar tegen.

Zoals Mike zei: ‘Ik wil gewoon m’n werk blijven doen, Simon. Zonder gezeik van managers-dingen. Daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Lekker les geven, af en toe eens via de telefoon klanten afbekken… Dát vind ik fijn. Ik wil niet lastig gevallen worden met het behalen van KPI’s, beoordelingsgesprekken die ik moet voeren, goedkeuren van declaraties en andere onzin. En dat ik daardoor geen salarisverhoging krijg: het zei zo. Er zijn belangrijker dingen in het leven.’ En zo stond Ben ook in de wedstrijd. Dus toen werd ik bureauchefje.” Hij grijnsde. “En kreeg ik al die shit op m’n bord… Maar gelukkig gaat dat nu veranderen!”

Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? Hoezo dan?” “Straks krijg jij al die randvoorwaardelijke shit op je bordje, mevrouw Peters. Nou ja, behalve die KPI’s dan, maar de rest… En ik kan me dan weer voor de volle honderd procent richten op mijn feitelijke werk: acquisitie, lesgeven en het monitoren van het systeem bij de diverse bedrijven.” Ik sputterde. “Dan wil ik dat deel van je salaris wat verhoogd is, meneer! Ik mag dus de rotklussen opknappen waar jij zelf te beroerd voor bent? Ik denk dat ik Simon straks ga bellen, verdorie!” Hij trok mij van mijn stoel af, bij hem op schoot. “Ik zal je wel even afleiden. Zodat je die gedachte over ‘Simon bellen’ heel snel vergeet.”

Een lange zoen volgde, toen trok ik me iets terug en keek hem aan. “Je zult Simon tóch moeten bellen, Frank. Of maandag samen naar hem toegaan. Om te vertellen van onze relatie.” Hij fronste. “Verdomme, ja. Helemaal niet bij stilgestaan…” Ik legde een hand op de zijne. “Dat zien we maandag wel, Frank. Nu geen zorgen over maken. Laat me de rest van dit ondergrondse gewelf maar zien.” We stonden op. “Veel meer is er niet te zien, Gon. Ja, de ruimte voor de verwarming en luchtbehandeling aan het eind van deze gang. En de nooduitgang natuurlijk.” “Nooduitgang?” Hij knikte. “Ja. De Duitsers hadden bij elke bunker een nooduitgang. Een simpel, maar goed doordacht systeem. Een koker van zo’n 50 cm in diameter naar boven, voorzien van betonijzer als treden. En beneden, in de bunker een tweedelige deur. Als de nooduitgang deels was ingestort, kon het bovenste deel van de deur nog altijd open… Kom maar.” Hij liet het me zien en deed het bovenste deel van het kleine deurtje open. Ik keek naar boven: een smalle koker met klimijzers. En zeven meter boven me:: een stalen rooster. “Defensie heeft indertijd de vluchtkoker wat verlengd; het lijkt nu een waterput met een rooster er in. Ze hadden er blijkbaar geen trek in dat iemand er met z’n dronken kop indonderde. Of misschien is dat wel eens gebeurd.”

Frank grijnsde. “Zo. En nu heb je de ‘grand tour’ gehad. Kunnen we weer naar boven. Zin in een wandeling? De lunchwandeling hebben we vandaag gemist.” Ik knikte. “Wandeling: prima. Maar ik lust nu ook wel wat. Dus: als we een paar boterhammen smeren en die onderweg opeten?” “Goed plan, gaan we doen.” Een kwartier later pakte ik dichte schoenen zonder hakje uit de auto, gingen we de deur uit en nam Frank me bij de arm. Dat voelde goed…

We liepen naar de rand van de luchtmachtbasis en hij vertelde: “In de zomer en vooral begin September is het hier niet zo rustig. Veel oefeningen met helikopters en die mannen van de Luchtmobiele Brigade. Die oefenen dan voor de herdenkingen van de Slag om Arnhem. En op of rond 17 september…” Ik vulde hem aan. “Parachutisten op de Ginkelse Heide. Vorig jaar heb ik het van een afstandje gezien. Ik heb het programma bekeken, ben op de fiets gestapt en ben naar Fietsknooppunt 88 gereden. Dat ligt pal ten zuiden van de heide en daar staat de soort verhoging waardoor je beter over de bomen uit kunt kijken. De vliegtuigen die de parachutisten dropten kwamen daar bijna recht overheen. Héél indrukwekkend, je kon het springen daar waarschijnlijk beter zien dan op de herdenkingsplaats zelf. En het was minder ver fietsen…” Ik lachte en Frank ook. “Luilak…”

“Hé, weet je wel hoeveel heuvel je moet klimmen om vanuit Renkum naar de Ginkelse Hei te fietsen? Da’s aardig wat hoor! En ondanks dat ik een Ebike heb, was het best even doortrappen!” “Oké, oké… neem me niet kwalijk, mevrouw. Ik wist niet dat u zo op uw best wel fraaie teentjes was getrapt… Maar goed, van dit uitzicht kan ik elke dag wel genieten. En ik heb er ook een stel mooie foto’s van, in alle jaargetijden. En die staan op een stick die in de TV op mijn slaapkamer hangt. Ik kan dus vanuit m’n warme bedje zó van dit uitzicht genieten. Zelfs met sneeuw: een paar jaar geleden lag hier zo’n 20 cm sneeuw en heb ik ook foto’s gemaakt. En elke foto is op exact hetzelfde punt gemaakt, met exact hetzelfde middelpunt: die bosrand daar in de verte.” Hij wees. “Nou, die foto’s wil ik wel eens zien dan!” Een onderzoekende blik van Frank volgde. “Sta je nu te solliciteren om wéér naar mijn slaapkamer te gaan? Je bent best wel een ondeugende mevrouw Peters.”

“Je weet nog niet half hoé ondeugend ik kan zijn, meneer Veenstra…” Hij bromde. “Na jouw verhaal heb ik een redelijke indicatie, maar je kunt me natuurlijk altijd bijpraten…” Ik schoot in de lach. “Jaja… ‘bijpraten’ noemt hij dat… Echt Frank, ik ben helemaal gek op je, maar zó snel wil ik niet...”

Ik dacht even na. Hoe vertel ik ‘m dat netjes, zonder dat hij zich gekwetst voelt… “Frank, even goed naar me luisteren. Ja, ik ben met sommige kerels het bed ingedoken ongeveer vijf minuten nadat we elkaar een hand gaven. Bij anderen duurde het iets langer, variërend van een kwartier tot twee uur. Maar het grote verschil tussen die mannen en jou is: dat was seks. Gewoon ordinaire seks, niks meer of minder. Ze wilden een mooie vrouw. En die had een prijs. Een vrij hoge prijs trouwens. De seks was soms best lekker, soms vreemd, soms afstotelijk.

Maar bij geen van die mannen vlogen bij mij de vlinders in mijn buik. Vrijen? Oké, als jij dat wil. Maar er zijn grenzen en ík bepaal die grenzen. Zoals zoenen. Dat heb ik nooit met een van die mannen gedaan. Want zoenen is veel intiemer dan neuken, ook al denken veel mensen daar anders over. Of neuken zonder condoom. Dat heeft één vent ooit eens bij mij geprobeerd. ‘Want daar heb ik voor betaald!’ Die is hardhandig uit de club gezet door onze twee ‘uitsmijters’. Die waren daar best goed in. Kortom: seks als mechanische beweging. En soms zo’n man het gevoel geven dat hij de beste minnaar van de wereld is. Maar om me heen, in mijn familie, zie ik échte liefde. Tussen mijn moeder en stiefvader, tussen mijn zus en Hans, tussen Cora en mijn broer Rick, bij Margriet en Abe, de ouders van Cora… Dat is heel iets anders. Mensen die je aankijken en binnen de seconde weet je wat de ander denkt. En dát, lieve Frank, wil ik met jou ook. Voor minder doe ik het niet. Maar daarvoor wil ik je eerst beter leren kennen. Wie is Frank Veenstra nu écht? Begrijp je dat?”

Hij zweeg een tijdje en draaide zich toen naar me om. “Wat zeg je dat lief. Over je familie. ‘Echte liefde’. Dat had ik al begrepen. En ik begrijp je betoog helemaal, ook al zei mijn lichaam net hele andere dingen. Als jij wilt wachten om mijn bedje intensief te gebruiken: dat respecteer ik. Want ook ik heb de ervaring van puur lichamelijke seks; dat waren de laatste maanden met mijn vorige vriendin. Oh, het was best lekker; we wisten redelijk goed van elkaar wat we lekker vonden, maar…”

Ik vulde zachtjes aan: “Je lichaam wilde bevredigd worden, maar na het klaarkomen bleef je geest onbevredigd achter. Zoiets?”

Hij keek me met open mond aan. “Wauw… Jij legt de vinger exact… Gonnie Peters: je bent een genie.” Ik keek hem aan. “Ik ken dat gevoel maar al te goed, Frank. En dat wil ik met jou niet, never nooit niet beleven, denk daar goed aan.” Hij pakte mijn hand en keek me diep in de ogen. “Daar ga ik mijn uiterste best voor doen, Gon.” Ik kneep even in die hand, trok hem naar me toe en kuste hem zachtjes. “Daar ben ik op mijn beurt dan weer reuze blij mee, Frank.” We liepen langzaam verder langs de rand van het bos. Rechts van ons het voormalig vliegveld, links bos.

Frank vertelde wat dingen over de geschiedenis van de luchtmachtbasis. Dat het een ‘luchtmachtbasis’ is, en geen ‘vliegbasis’. Dus geen regulier militair vliegveld meer. Dat het in de oorlog een beruchte Duitse basis was voor nachtjagers. Een overblijfsel daarvan was de ‘kompas-kalibratieroos’, een grote tekening van een kompas op de grond, iets ten noord-oosten van zijn huis. Vliegers konden, erboven vliegend, hun kompas kalibreren. En iets verder: het Veteranenlandgoed Vrijland. Het boeide mij allemaal niet zoveel, maar ik luisterde graag naar zijn stem: kalm, laag en hij was zorgvuldig met taal. Dat was me in Ede al opgevallen: nergens in de stukken die hij had geschreven had ik een spelfout of grammaticafout kunnen ontdekken. En ook als spreker was hij zorgvuldig. Maar ook humoristisch; af en toe gooide hij er een taalgrapje doorheen.

Na een uurtje wandelen kwamen we terug bij zijn huis. “Zo. Even m’n nette schoentjes aan en die wandelschoenen in de auto leggen. Lopen lekker, maar charmant is anders.” “En daar ben ik het volledig mee eens. Die nette schoentjes staan je fantastisch. Komen je mooie voeten prachtig in uit.” Frank keek ondeugend. “Ik zou zó onder je bureau willen duiken om zogenaamd een stekker in een contactdoos te steken. En dan úúren naar je voeten en je benen staren…” Ik keek afkeurend. “Jaja. En wachten tot het meisje haar benen over elkaar slaat en dan per ongeluk vergeet om haar rokje goed te leggen, natuurlijk.”

Hij keek ondeugend. “Je brengt me op ideeën, Gon. Zou ik zelf nooit aan gedacht hebben.” Ik snoof. “Je liegt dat je zwart ziet. Maar vooruit, je maakte me een compliment; dan ben ik wat soepeler dan anders.” Ik maakte de riempjes van mijn nette schoentjes vast. En voelde zijn blikken op mijn voeten en benen. “Je geniet ervan hé?” Ik keek op en betrapte hem met een hoofd wat rood werd. Maar hij knikte. “Een vrouw met mooie benen die ze ook nog eens laat zien heeft bij mij een streepje voor, Gon. Zeg maar gerust een hele grote streep.”

Hij grinnikte jongensachtig.

Ik kwam overeind en knipoogde. “Ben ik wel blij mee. Die meiden van tegenwoordig verbergen hun benen te veel. In die spijkerbroeken met van die… ahum… zogenaamd modieuze gaten er in. Tot en met tijdens het kerstdiner, dé gelegenheid waarop je je op z’n paasbest uitdost…” Ik fronste. “Kerstdiner… op je paasbest. Klopt in feite niet hé?” Hij haalde zijn schouders op. “Het zal me jeuken. Als de dames maar een mooie jurk of rok aan hebben. Of dat nou met Kerst of met Pasen is.”

Ik draaide snel rond. “En dit rokje… Valt dat ik categorie ‘paasbest’, meneer Veenstra?” Hij lachte. “Nou en of. Zeker als je zo’n pirouette draait. Mag je best mee doorgaan, Gon.” “Jaja… Hier twintig pirouettes draaien en dan tegen jouw laminaat kwakken. Geen zin in. Waar ik wél zin in heb: nog zo’n kop lawaaikoffie van jou. Die smaakt prima. Beter dan uit de automaat in Ede.” Frank ging demonstratief zitten.

“Ruilen? Jij vijf keer om je as draaien, dan maak ik koffie.” Ik zuchtte. “Als dat jouw onderhandelingstactieken zijn, ga ik er over denken om over te schakelen op thee.” Hij haalde zijn schouders op. “Nou ja, voor thee reken ik vier pirouettes. Jammer van die ene, maar goed, je kan niet altijd de hoofdprijs hebben. Nou… Wat zal het zijn, mevrouw?” Ik stond op. “Zorg maar dat je bijblijft met tellen!” Snel draaide ik een aantal keren om mijn as; steeds mijn hoofd op één punt gericht houdend en dan snel m’n hoofd omdraaien. Op die manier werd je het minst duizelig. Een lesje van een docente van het Gymnasium, amateur kunstrijdster op de schaats.

Zonder al te duizelig te worden stond ik even later weer stil. “En waar blijft die koffie nou?” Hoofdschuddend stond Frank op. “Jij bent écht gek. Maar goed, het uitzicht was de moeite waard, dus…” Hij deed twee stappen naar me toe, pakte me beet, duwde me achterover en gaf me, terwijl ik achterover in zijn armen hing, een zoen. Toen trok hij me overeind en zei droogjes: “Ik heb wel eens naar ‘Dansen op het ijs’ gekeken. Nu weet ik weer waarom.” Even later zaten we weer op de bank, met koffie voor ons. “Gon…” “Ja, Frank?” “Jij had het daarstraks over je familie. En de liefde die je daar zag. Zou je stom vinden als wij morgen naar jouw familie toe zouden gaan? Als dat kan?”

Mijn mond viel open.

“Wil je dat dan?” Hij knikte. “Jij vertelde daar zo mooi over… Ik heb de afgelopen jaren bijna als kluizenaar geleefd. Nou ja, ik had m’n werk en m’n studie, maar voor de rest was ik hier. Ik wil wel weer eens ‘onder de mensen zijn’ en speciaal onder de mensen waar jij van houdt. Ze leren kennen, verhalen over jou horen, zien waar jouw roots liggen…” Ik gniffelde. “Bereid je dan maar voor op hele intensieve momenten, meneer. Het is bij ons thuis een kwestie van ‘Scherp blijven, anders word je genadeloos onderuit gehaald met woorden’. Ik kan af en toe kattig zijn, mijn zus is daar een graadje beter in. En omdat jij solliciteert naar de functie ‘Vriend van Gon’ zal ze je niet sparen!” Ik boog me naar hem toe. “Het lijkt me een prima plan, Frank. Meteen het ijzer smeden als het heet is.”

Ik pakte mijn telefoon en belde Ma.
“Heee lieve dochter… Hoe is het in Renkum?”
“Dat weet ik niet ma. Ik ben in Schaarsbergen.”
Even was het stil. “Zit jij nou waar ik denk waar je zit?”
“Nou, ik weet niet wat jij denkt, maar ik ben bij Frank. En die stelde zojuist voor dat wij samen morgen eens richting Born zouden rijden. Als dat kan.”
Weer stilte. Toen klonk: “Vertel.”
“Ik zal kort zijn, ma. Frank en ik hebben een paar uur terug aan elkaar verteld dat we smoorverliefd zijn. Op elkaar. En nu wil hij ook kennismaken met de rest van de familie.”
“Zóóó… Die heeft lef!” De stem van Henk op de achtergrond en Gien gniffelde. “Is prima, dochtertje. Hoe laat denken jullie hier te zijn?”
“Rond een uur of twaalf, Ma. Dan kunnen we meteen aanschuiven bij de lunch.”
Een brommetje klonk. “En dus ook meehelpen afwassen, boefje. Ik zal Annet ook even inlichten. Jouw lieve zus moet ook weten met wie jij omgaat. En Cora natuurlijk.”
Mijn beurt om te grinniken. “Ik heb nu al medelijden met Frank… Spitsroeden lopen in huize Klok-Peters!”
“Zeker weten! Een vent die met jou omgaat moet geen watje zijn!”
“Dat is hij niet, Ma. Wees gerust. Enfin, jullie zien hem morgen wel. En mij ook. Doeiii…”

Ik verbrak de verbinding, anders zou het gesprek nog een uur doorgaan. Niet leuk voor Frank. En die keek me aan. “Nou… Was dat jou moeder? Ja, dan weet ik wel van wie jij je genen hebt… Het deel wat ik meekreeg…” Ik knuffelde hem. “Ja. Een hele lieve, bezorgde moeder om haar enige nog vrijgezelle dochtertje. En een hele lieve stiefpa die ook wil dat dat dochtertje in goeie handen komt. Voeg daar nog een andere dochter én een aanstaande schoondochter aan toe en je hebt de keuringsdienst van waren compleet. Niet bang zijn, maar gewoon jezelf. En ook niet bang zijn om af en toe van je af te bijten. Wij van Peters houden niet zo van softies. En nu wil ik mijn chef zoenen. Alle deskundigen zijn het er over eens dat dat niet zo verstandig is, maar dat zal me een zorg zijn. Kom hier!”

Ik duwde hem achterover tot hij languit op de bank lag en zoende hem. Intiem: mijn tong langzaam over de zijne, mijn lichaam langzaam over het zijne wrijvend. Toen we even loslieten zei hij: “Je kust heerlijk, schat. En jouw warme lichaam tegen het mijne… Ik geniet!” Ik giebelde. “Dat voel ik, meneertje…”

Zijn harde pik was duidelijk voelbaar en hij werd rood. “Sorry. Niet de bedoeling om je daar meteen mee te confronteren…” Ik kwam iets overeind. “Lieve Frank. Ik weet redelijk goed hoe één en ander bij mannen werkt als ze met een knappe vrouw vrijen. En dat is niets om je voor te schamen; dat is de natuur. Als ik het niet prettig vond, had ik je dat duidelijk laten weten. En omdat ik hier nog steeds tegen je aan lig, kun je concluderen dat het voor mij niet onprettig was. En je mag me best strelen; daar geldt hetzelfde voor: ga je te ver, dan merk je het wel. Ben ik duidelijk?”

Hij knikte en trok me naar zich toe. “Je bent een schat. Een hele mooie, lieve schat. Mag ik…” Ik knikte. “Toe maar… Jij mag…” Ik giechelde. “…bijna alles.” Een tijdje lagen we op de bank te vrijen. En voor het eerst kon ik me bij iemand anders dan Annet, Rick, Cora of Gien helemaal ontspannen. En genieten. Zijn handen streelden zacht, hij kuste me af en toe en bromde soms lieve woordjes in mijn oor. En ik kuste hem dan weer. En streelde hem over zijn borst of schouders.

“Lieve, lieve Frank…” fluisterde ik na een tijdje.

“Hmmm?” was het antwoord.

“Met jou vrijen is heerlijk. Ik voel me helemaal op m’n gemak bij jou. En je streelt zo lekker…”

“Je bent ook heerlijk om te strelen, Gonnie. Je bent een prachtige vrouw. Je mooie haren, die groene ogen van je, je mooie figuur, je…” Hij stopte plotseling. “Ga eens verder Frank. Dit meisje is niet ongevoelig voor complimentjes.” Hij grinnikte; ik voelde zijn borst snel op en neer gaan. “Je benen. Je hebt prachtige benen, schat. En je laat ze ten minste zien. Mag ik ze ook strelen?” “Natuurlijk, gekkie. Dat vind ik fijn…” Voor het eerst voelde ik zijn warme hand op mijn onderbenen. Langzaam strelend over mijn kuit. “Heerlijk…” Hij bromde. “Dan zijn we het daar ten minste over eens, schat. Da’s één punt van overeenkomst.” Langzaam gleed zijn hand naar boven, langs mijn knie en over een bovenbeen. Maar hij stopte netjes bij de zoom van mijn rokje, streelde toen weer naar beneden.

“Wat ben jij braaf, Frank…” Ik fluisterde het in zijn oor en hij verstrakte een beetje. “Gon… ik wil niet te snel gaan. Niet van jou horen ‘tot hier en niet verder’, schat.” “Dat vind ik heel fijn. Ik lig hier heerlijk ontspannen; dat zou minder zijn als je nu onder mijn rokje zou strelen. Dank je wel.” Ik kroelde over zijn borst. Hij keek me aan. “Ik wil niets doen wat jij niet wil, mooie meid.”

Ik kuste hem zuchtjes. “Lief…” Zo lagen we een tijdje rustig te vrijen en ik genóót. Gewoon, heerlijk loom elkaar strelen, zonder de druk van ‘Zo dadelijk wil hij neuken!’ En op een gegeven moment vielen Frank zijn handen stil; hij was ingedommeld. Lief… ten minste geen druk dat hij meteen wilde neuken. En die was er in de club soms wel geweest. Als er een lelijke vent of een botte hork in je suite zat… Een paar lui waren écht beroerd geweest om mee naar bed te gaan.

En die had ik een volgende keer dan ook geweigerd. Gelukkig kon dat heel discreet; dan werd de betrokken gast meegedeeld dat Gonnie vanavond niet beschikbaar was. En als dezelfde gast ook een onaangename indruk had gemaakt op een van de anderen, werd hem te verstaan gegeven dat hij niet meer welkom was.

Ondanks de herinnering moest ik zachtjes lachen en Frank deed zijn ogen open. “Kietel ik je?” “Nee schat. Je deed al vijf minuten lang niks meer. Je was in slaap gevallen, meurbaal.” Hij kleurde. “Sorry, sorry!!” Ik kuste zijn mond dicht. “Wat nou ‘sorry’? Ik vond het heerlijk. En het scheelde weinig of ik was ook in slaap gevallen, schat. Lekker tegen jou aan.” Ik giebelde en hij keek nieuwsgierig. “Vertel!” Hikkend zei ik: “Het is me nog niet zo vaak overkomen dat een vent in slaap donderde terwijl hij naast me op een bank lag. Nog vóór dat er sprake was van een ejaculatie… In feite zou ik nu zwaar beledigd moeten zijn, Frank Veenstra!”

Hij bleef me rustig aankijken. “Misschien ben ik wat anders dan die mannen die jou in de club bezochten, Gon. Die wilden alleen maar hun hormonen bevredigen; ik zit toch écht wat anders in elkaar. Ja, mijn lichaam riep net keihard: ik wil met haar naar bed, all the way, mijn verstand zei gelukkig wat anders. Als ik het nu verpest…” Ik legde een vinger op zijn mond. “Jij verpest het niet. Jij was net héél lief voor Gonnie en geloof me: daar heb ik vreselijk van genoten, schat. Dat je blijkbaar zó lekker tegen me aan lag dat je indommelde. Slaapkop van me.”

Weer een lange zoen, toen kwam hij overeind. “En om te voorkomen dat mijn hormonen tóch met me aan de haal gaan sta ik maar op. Maar eerst: Je bent een schat, Gonnie Peters. Ik laat je niet meer gaan.” Zijn bruine ogen keken me strak aan en de vlinders begonnen weer met hun airshow. “Dat houdt in dat je Simon moet overhalen om mij 24/7 te betalen, meneer de chef van bureau O&O. Ik weet niet of hij dat gaat waarderen.” Hij grinnikte. “Hij went er maar aan. Hij wou zo nodig directeur worden…”

Frank stond op. “Eet je hier mee, Gonnie? Of… we kunnen ook samen uit eten; er is een pannenkoekenrestaurant dichtbij.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Geen van beiden, Frank. Ik wil mijn gedachten even rustig kunnen ordenen. Ik ga zo naar huis, vroeg slapen, want morgen moeten we naar Born. Wat me meteen op de volgende vraag brengt: wie rijdt er?” “We gaan in ieder geval met mijn auto, Gon. Ik ken de stoeltjes van de VW Golf; daar word ik niet zo gelukkig van. In mijn Volvo zit je een stuk beter. En desnoods rij jij, tenminste… Heb je wel eens in iets anders dan die Golf gereden?”

Ik keek hooghartig. “Meneer: mijn lieve moeder heeft een VW Tiguan. Een auto die ondertussen aardig op leeftijd is, maar technisch nog steeds in prima staat. Met dat 4 x 4 ding hebben mijn moeder, mijn lieve zusje en ik ondertussen aardig wat ruige bergpaadjes gereden waarbij de fourwheeldrive écht wel nodig was. Henk heeft een Mitsubishi Outlander. Ook een nogal stevige en pittige auto; heb ik ook in gereden. En ik heb in Lelystad een aantal slipcursussen gedaan. In diverse auto’s, waaronder een Volvo 850, bijgenaamd ‘De Tank’. Dit meisje heeft wel enige rij-ervaring hoor. ten slotte heb ik al bijna 6 jaar mijn rijbewijs en tot nu toe heb ik schadevrij gereden.” “Oké, oké… Neem me niet kwalijk dat ik op de vrouw-onvriendelijke tour ging. Maar goed, dan haal ik je morgenochtend op rond… 10:30? Dan hebben we speling. We zouden rond 12:00 in Born zijn, toch?”

“Is prima. Dan drinken we bij mij eerst een bak koffie. Tijd zat; van Renkum naar Born is het 1 uur en 20 minuten, maar het zal wel rustig zijn op de zondagochtend.” Hij knikte. “Is goed.” Ik pakte mijn tasje. “En nu ga ik er vandoor, lieve Frank.” Ik trok hem tegen me aan en zoende hem intiem. “Het liefst was ik bij je in bed gedoken en had ik héél intensief met je gevreeën, maar op een of andere manier ben ik daar nog niet aan toe. Sorry, schat.” Hij keek me aan. “Dan moet je het ook niet doen, mooie meid. We moeten het sámen leuk vinden.”

Rond zijn ogen kwamen lachrimpeltjes. “Ik zal de stekker van m’n laptop nog vaak aan de stroom moeten hangen… Onder je bureau. Speciaal op de dagen dat je een rokje draagt.”
Ik duwde hem van me af. “Je bent een vieze man in een eng bos, Frank Veenstra! En onder het bureau! Ga je schamen.”
“Natuurlijk schat. Vanavond, als ik op bed lig, dan zal ik die zonden eens overdenken. Maar of ik me ga schamen… Ik vraag het me af.”
Zijn armen gleden om mijn hals. “Dank je wel, Gon. Voor je vertrouwen. Voor je liefde.”

Een laatste zoen, toen liep ik naar mijn auto en rustig reed ik weg.