Gonnie - 9

Een onbekend gezoem maakte me wakker en naast me bewoog iemand. Náást me? Wat… Ik deed mijn ogen open en zag nog nét Frank een wekker een tik geven. Oh wacht… Ik was in Schaarsbergen! Frank draaide zich naar me om. “Hoi lieve vrouw. Lekker geslapen?” Ik kuste hem zachtjes. “Ja. Heerlijk, zo naast jou. En het wakker worden is ook prima. Hoewel wat vroeg, geloof ik.”

Ik keek op de wekker: normaal zou ik nog anderhalf uur hebben kunnen slapen. Frank keek ondeugend. “We hebben nog acht-en-een-halve minuut. Ik heb het ding op ‘snooze’ gezet. Weet jij nog leuke dingen die we in die tijd kunnen doen, behalve klaverjassen?” Ik trok hem naar me toe. “Ja. Even lekker knuffelen. Ik wil je bedanken voor een hele fijne dag, gisteren en je sterkte wensen op weg naar het hoge Noorden. Kom hier!” Rustig lagen we daarna te zoenen en elkaar zachtjes te strelen.

“Ik heb genoten gisteravond, Frank. Je was heerlijk om mee te vrijen. Dát wil ik even gezegd hebben.” Hij keek me van dichtbij aan. “En jij, Gonnie… Je hebt me betoverd. Ik heb nog nooit zó met iemand…” Hij maakte zijn zin niet af, maar ik wist wat hij wilde zeggen. Ik kuste hem en legde toen mijn hoofd op zijn borst. Onder me hoorde ik zijn hartslag: rustig en regelmatig. Hij streelde mijn arm. Niet erotisch, maar geruststellend. Ik genoot er van.

Tot… de wekker weer lawaai begon te maken en Frank zich om moest draaien om het ding tot zwijgen te brengen. “Sorry, mooie dame… de plicht roept!” “Ja, er moet zeker weer geld in het laatje komen hé? Ik weet ‘t. Ik heb ook zo’n chef. Die wordt behoorlijk onaangenaam als ik te laat ben.” Naast me klonk een grinnik. “Als je die vent nou eens omkoopt…” “Gaat niet lukken, schat. Hij heeft zijn spionnen op kantoor zitten. Vier stuks. Vandaag is het Mike. En ik weet dat hij die vanavond gaat bellen om te vragen of Gonnie wel op tijd was en hoe ze zich gedroeg. Dus… Ik ga er ook maar uit.” Frank pakte een weekendtas in. “Die neem ik mee naar boven; na het douchen kan ik me dan meteen aankleden.” “Goed idee! Doe ik ook.”

Hij douchte eerst; toen Frank klaar was ging ik onder de douche, terwijl hij zich aankleedde. En ik zag dat hij een erectie kreeg en die probeerde te verbergen. Ik stak mijn hoofd onder de douche vandaan. “Schaam jij je, Frank Veenstra? Nergens voor nodig. Je hebt me gisteren heerlijk laten genieten met jouw pik.” Hij werd een beetje rood. “Ik dacht… Misschien wat confronterend, zo op de vroege morgen…” Ik lachte hem uit. “Lieverd, als je niet zo’n rot-eind moest rijden, had ik je nu onder de douche getrokken om nog een keertje lekker te vrijen. Er is niks ‘confronterends’ aan jouw body. Ik hoop die nog heel vaak tegen me aan te voelen.” Ik tikte met een vinger op zijn mooie pik. “En in me te voelen. Heerlijk! En nu rap afdrogen en aankleden, chef, anders kan ik me misschien niet beheersen!”

Hij lachte. “Bah, wat vervelend…”

Maar hij kleedde zich toch maar aan. “Wil je koffie of thee bij je ontbijt, Gonnie?” “Thee alsjeblieft. Meteen met koffie beginnen: nee. Eerst even op toeren komen, hoor.” Eenmaal onder de douche vandaan droogde ik me af. Lingerie aan, panty, rokje, blouse, schoenen.… Even wat make-up opdoen en een lekker luchtje… Fris en fruitig kwam ik de kamer in, waar het al lekker rook naar gebakken ei. “Ik denk dat ik hier vaker kom ontbijten! Allemaal lekkere luchten hier…” Frank grijnsde jongensachtig en de vlinders werden weer wakker. “Ja, dat kan ik ook zeggen, over die lekkere luchten… Die geur van jouw parfum heeft een hele prettige associatie, Gonnie.”

Ik kuste hem. “Lief. Maar ik bedoelde de eieren.” Tijdens het eten keek hij me aan. “Gon… Zal ik vanavond vanuit Groningen terugrijden naar Schaarsbergen?” Ik schudde mijn hoofd. “Niet verstandig, schat. Dan moet je morgenochtend wéér onbeschoft vroeg op en wéér een takke-eind rijden, nu naar Bremerhaven. En weer terug, want woensdag hebben we die intervisie-dag. Ja, het lijkt me heerlijk om vanavond wéér met je te kletsen en te vrijen, maar echt… Het is minder slim. Geen zin dat je een ongeluk krijgt omdat je zo nodig met mij wil vrijen.” Hij keek wat teleurgesteld. “Verdorie, wat ben jij rationeel…” “Ja. Omdat ik niet wil dat je jezelf tegen een boom parkeert, schat. Bovendien…” Ik moest wat lachen. “…bovendien: jouw reiskosten worden toch bekeken en afgerekend door Yvonne? Wat zou die ervan denken dat jij naar Groningen rijdt, ’s avonds weer terug naar Schaarsbergen en de volgende dag Bremerhaven en ’s avonds weer terug hierheen? Een hotelovernachting is goedkoper.”

Hij bromde: “Hmmm… Daar zeg je zowat. Ik zou inderdaad wat indringende vragen krijgen van mevrouw Makinga. Nou ja, dan moet ik me maar handmatig behelpen op die B&B.” Ik legde een hand op de zijne. “Niks ervan, Frankieboy. Dat is allemaal voor mij. Je spaart het maar op en geeft het me dinsdagavond maar. En dan komen we woensdag samen in Ede naar binnen en vertellen we de collega’s dat we elkaar wel mogen. Oké?” “Elkaar wel mogen… Dat is een behoorlijk understatement, mooie dame.” Hij keek me recht aan en de vlinders stegen op voor een nieuwe show.

Samen ruimden we op en wasten we het ontbijtspul af. Daarna moest Frank gaan rijden en ik dus ook. Hij sloeg zijn armen om me heen en ik snoof zijn lucht op. “Rij je voorzichtig?” Hij knikte. “Ik app je wel even als ik in Groningen ben aangekomen; en vanavond als ik in Bremerhaven ben, oké?” Een lange, intieme zoen volgde. Toen pakten we onze tassen en reden even later weg. Zijn Volvo voorop, mijn Golf er achter. Op de Koningsweg moest hij links naar de A50 en ik rechts richting Ede. Ik seinde even met groot licht, hij stak een hand uit het raam en zwaaide, toen draaiden we van elkaar weg. In de achteruitkijkspiegel zag ik zijn achterlichten nog even, toen waren die ook verdwenen. Een blik op mijn horloge: half zeven.

Walgelijk vroeg… In Ede zou er nog niemand zijn als ik nu door zou rijden; de eersten kwamen rond kwart over zeven. Nou ja, toch maar rijden, hier ergens stilstaan had ook geen nut. Ik reed de Koningsweg af, draaide de N310 op en vervolgens de N224. Op de parkeerplaats bij Juffrouw Tok op de Ginkelse Heide stopte ik even en liep even buiten de auto rond. Even een frisse neus halen en genieten van het uitzicht. Ik stak de weg over en keek uit over de Ginkelse Heide. Een grondmist gleed in golven over de hei; mooi gezicht! Ik liep een eind de hei op en genoot van de rust. Totdat... Een bekend geluid vanuit het zuiden aanzwol. Twee grote helikopter werden boven de mist zichtbaar, die dingen met twee grote rotors boven een lange cabine. Rick had me verteld hoe ze heetten... Ehhh... Oh ja: CH-47 Chinook. En die CH was de afkorting van Cargo Helicopter. Die rotors maakten echt klappen in de lucht. Ze vlogen recht over me heen. In een deurtje van de voorste heli stond een man naar buiten te kijken; we waren nog geen 50 meter van elkaar verwijderd. Ik zwaaide en hij zwaaide terug. En even later voelde ik de winddruk van de heli...mijn rokje woei nogal op. Jammer voor de man in dat deurtje; zijn heli was al honderd meter verder. De heli vlogen verder naar het noorden; het geluid werd langzaam minder. Ik draaide me om; de mist had de omgeving nu compleet opgeslokt. Alleen een paar bomen staken er nog bovenuit. Ik begon het wat fris te krijgen; terug naar de auto, Gon. ten slotte heb je je dagelijkse dosis mannelijke bewondering weer binnen; eerst van Frank vanochtend en net van die man in die helikopter. Ik grinnikte in mezelf. In de auto ging de verwarming even in de stand 'kouwe voetjes opwarmen' en rustig reed ik weer verder. In de file, want men reed niet hard, in verband met de mist. Die verdween echter toen we Ede binnenreden.

Tien over half acht stond ik voor de deur, precies op tijd om Simon en Yvonne uit te zien stappen. “Goedemorgen, Gonnie. Jij bent vroeg…” Ik knikte. “Met dit mooie weer kun je toch niet in je bedje blijven liggen?” Simon zei droog: “Ik zou er geen moeite mee gehad hebben hoor…” Yvonne stootte hem met een elleboog aan. “Nee, dat zal best. Je bent een luie vent, Simon de Laat. En maak nou die deur maar open, anders verander ik je naam in Simon té Laat!” Even daarna waren we binnen. “Gonnie, jij dronk toch Rooibosthee?”

Ik trok een gezicht. “Dat heb ik hier één keer gedronken Simon. Daarna niet meer. Volgens mij lag de uiterste houdbaarheidsdatum van die thee ergens rond de Slag bij Nieuwpoort. In het jaar 1600 dus.” Ik liep naar de koffiecorner en inspecteerde de doos thee. “Nou, het scheelt weinig: productiedatum is november 2020. Ik stel voor dat deze thee rechtstreeks de biobak in gaat, en dat iemand morgen een nieuwe doos meeneemt. De koffie is hier prima, maar thee wordt er niet of nauwelijks gedronken.” Ik voegde de daad bij het woord: de thee verdween. “Ik haal straks wel een nieuwe doos thee. Moet toch nog boodschappen doen, dus…

Yvonne ging achter haar desk zitten, Simon liep naar haar toe en gaf haar een zoen. “Nu mag ik mijn vrouw nog zoenen. Zo meteen is ze veranderd in een ongenaakbare receptioniste annex HR-manager.” Yvonne gaf hem een klap op zijn billen. “Wegwezen, meneer de directeur of ik doe aangifte wegens aanranding!” Ik moest lachen. Tijdens werktijd deden ze nooit klef tegen elkaar; dat ze het nu wél even deden liet zien dat ze zich ook bij mij op hun gemak voelden. Het was nog vroeg, dus ik bleef even bij Yvonne hangen.

En die vroeg: “Hindert je het dat we even zoenden?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor, allerminst. Jullie zijn getrouwd, dan mag dat toch? Bovendien…” Ik moest lachen “… Jullie hebben op deze manier een prima selectiesysteem, begreep ik van Frank en Mike.” Yvonne knikte. “Ja. En dat bevalt uitstekend. Iemand die zich tegen mij neerbuigend of onbehoorlijk gedraagt, gaat hier geen zaken doen. En komt niet op onze personeelslijst. Daar ben ik keihard in.” Ik wiste denkbeeldig zweet van mijn voorhoofd. “Oei… Gelukkig dat ik me dan netjes gedroeg, toen ik hier voor de eerste keer binnen liep!”

Yvonne keek me aan. “Jij hebt ook aan de andere kant van net zo’n balie gezeten, dus je weet hoe het voelt als je als ‘trutje van de receptie’ behandeld wordt, denk ik.” Ik keek grimmig. “Nou… niet als ‘trutje van de receptie’, maar wel als lijfeigene van meneer de junior-directeur. Maar die heeft daar ongeveer tien seconden van genoten, daarna klapte hij dubbel.” Yvonne knikte.

“Simon vertelde het… Ja, dat soort kerels moeten ze gewoon in een diepe kerker gooien en die vervolgens dichtmetselen. Denken dat ze de hele wereld kunnen kopen… We hebben er hier ooit eentje binnen gehad: een potentiële investeerder. Simon had hem ontmoet tijdens een netwerkborrel en dacht dat het een nette vent was die netjes wilde investeren. Twee dagen later liep hij naar binnen en wilde mijn balie gewoon voorbij lopen. Ik sprak hem aan. “Goedemorgen meneer! Wie bent u en wat komt u doen?”

“Wie ik ben gaat jou niet aan; ik heb een afspraak met De Laat.”

En aangezien ik Simon z’n agenda beheer, wist ik dat dat niet zo was. “U heeft géén afspraak met meneer de Laat. Als u mij uw naam vertelt, kan ik kijken of hij tijd heeft.” De vent grauwde: “Jij kijkt nergens. Als ik de Laat wil spreken, loop ik bij hem binnen. Punt.” En hij liep door, naar Simon z’n deur. En die zat op slot; dat kan ik van hieruit regelen. Dus hij stond voor een dichte deur. En kloppen helpt dan niet; Simon weet dat ik z’n deur niet voor niets vergrendel.

Dus… meneer komt woedend terug naar mijn balie. “Ik wéét dat de Laat er is, dus bel ‘m op en vertel hem dat ik hier ben en hem wil spreken!” “Als u mij eerst vertelt wie u bent en waarom u meneer de Laat wilt spreken, kan ik kijken wat ik voor u kan doen, meneer. Zo niet: dáár is de buitendeur.”

Hij noemde zijn naam en vertelde dat hij plannen had om te investeren, dus ik pak de telefoon.

“Meneer de Laat: ene meneer Stegeman staat hier en die wil investeren.”

Het antwoord was kort en duidelijk: “Dank u wel, mevrouw Makinga. Vertel meneer maar dat ik geen belangstelling heb.”

En hij legde de hoorn op de haak. Meneer Stegeman stond te koken. Wie ik wel niet was om hem zó af te serveren, en de arrogantie van Simon…

Na een minuutje heb ik ‘m verteld dat hij het gebouw moest verlaten, anders zou ik hem láten verwijderen. Mike, Alex en Frank hadden al gekeken wat er in de hal aan de hand was. Enfin, hij koos eieren voor z’n geld en verdween.”

“Ja, dat was wel jammer… Ik had de vent graag persoonlijk naar buiten gewerkt… Goedemorgen dames!” Mike stond achter me.
“Zo… jij komt stilletjes binnen! Knap hoor.” Hij gniffelde. “Erfenisje uit het verleden. Ik heb altijd graag verstoppertje gespeeld.” Hij keek Yvonne aan. “Of ‘diefje met verlos’… Dan ben jij de dief en ik kom je verlossen.”

Yvonne trok een hooghartig gezicht. “Dan zul je eerst voorbij mijn permanente bewaker moeten komen, Mike. Simon heet hij. Ik weet niet of je dat leuk gaat vinden…” Mike keek teleurgesteld. “Verdorie. Altijd is er wel wát. Nou, dan maar koffie.” We keken hem na en Yvonne zei gedempt:

“Soms een enorme botterik, maar diep in zijn hart een hele goeie vent. En een uitstekend docent.” Ik knikte en Mike was een paar treden in mijn achtig gestegen. Als Yvonne zoiets over hem zei… Mike kon inderdaad soms nogal bot en ongenuanceerd uit de hoek komen. “Ik ga mijn bureaustoel maar eens opwarmen, Yvonne. Anders begint mijn chef te piepen.”

Ze keek vragend. “Frank is toch naar Groningen?” “Ja, volgens mij wel, maar ja… hij heeft hier wel een potentiële spion zitten. Mike.” Yvonne knikte. “Da’s ook weer waar. Húp, aan het werk dan!” Ik pakte mijn halfvolle beker van de balie en volgde Mike het bureau in. De dag ging snel; tussen de klantgesprekken door vertelde Mike me het een en ander over het softwarepakket van de firma en liet me links en rechts wat zien. En ik de pauze liepen we samen een rondje buiten en vertelde Mike wat over zichzelf.

Hij was vrijgezel. “Overtuigd vrijgezel zelfs”, zei hij. “Ik ben ooit bijna getrouwd geweest, maar da’s niks voor mij. Mijn vriendin wilde ‘huisje, boompje, beestje en kinderen’; dat wilde ik niet. Ik wilde de vrijheid behouden. Ik was toen ruimschoots dertig en had m’n leven redelijk op orde. Door de week werken als Veiligheidskundige; in het weekend festivals en concerten bezoeken en plezier maken. Het leven is al serieus genoeg. Mijn vriendin kon daar niet tegen en heeft het na een jaar samenwonen uitgemaakt. Daarna ben ik nooit meer aan een relatie begonnen en dat vind ik prima.
Ik heb m’n werk, m’n huis en ik heb m’n hobby’s en ik hoef me niet zo nodig te binden en aan te passen. Daar ben ik ook te oud voor; ik ben 51. Kinderen? Prima, zolang ze van m’n zussen zijn. Als ze vervelend beginnen te worden…” Hij grinnikte. “…kan ik ze altijd bij m’n zussen op de stoep zetten en zeggen: “Alsjeblieft. Retour afzender!”
Ik schudde mijn hoofd. “Dat doe je toch niet?”

Hij bleef grinniken. “Mijn twee zussen hebben elk twee kinderen. Jongens. 14, 12, 13 en 9 jaar. En die komen elke zomervakantie een week bij me logeren. Ik woon bij Zelhem; daar is in de vakantie altijd wel wat te doen. Zij lol, ik ook. Het zijn schurken, maar wel goudeerlijk. Voor hen is ‘logeren bij oom Mike’ één groot avontuur. Hutten bouwen in het bos, een dagje naar een attractiepark, een vriend van me heeft een boerderij, daar vermaken ze zich ook prima…”
Hij begon wéér te lachen. “De oudste heeft de laatste vakantie ontdekt wat ‘brommers kiek’n’ inhoudt. Die staat nu alweer te trappelen voor de volgende logeerpartij.” Ik keek waarschijnlijk nogal dom, want hij legde uit: “De uitdrukking ‘brommers kiek’n’ is niks anders dan rondhangen en leuke meiden bekijken. En als het kan: versieren natuurlijk.”

Ik zuchtte. “Sorry Mike. Ik ben een keurig opgevoed meisje uit Zuid-Limburg. En mijn moeder is een bijzonder brave software-engineer die oorspronkelijk uit het Gooi komt. Dus met de termen uit de streek tussen Doetinchem en Zutphen ben ik minder bekend.” Hij stak een duim op. “Geografisch ben jij best wel goed, Gonnie! De meeste mensen denken dat Zelhem in België ligt of zo.”

Hij zweeg even. “Maar… Hoe sta jij in het leven Gonnie?” Ik haalde mijn schouders op. “Gewoon. Thuis netjes opgevoed, naar school, toen op kamers gaan wonen in Utrecht tijdens onze studie, vervolgens gaan werken en uiteindelijk hier beland. En net als jij vrijgezel.” Hij keek nadenkend. “Je zei ‘onze studie’… Oh wacht even ja… Je hebt een tweelingzus. Toch?” Ik knikte. “Ja. Annet. Tot het einde van onze studie waren we onafscheidelijk. Nu woont zij weer in Born bij mijn ouders. Ze werkt bij Nedcar, net als haar vriend. Die zijn nu onafscheidelijk… En wie viel buiten de boot? Snif... Jawel… Gonnie het lelijke eendje.”

Mike gromde. “Lul niet. Jij een lelijk eendje? Volgens mij moet je eens een bril opzetten als je in de spiegel kijkt. Of is jouw zus zoveel knapper dan jij?” Ik giebelde. “Nee. Wij zijn een eeneiige tweeling. Als je ons vanaf een meter of twintig ziet en we hebben dezelfde kleren aan dan denk jij dat je straalbezopen bent en dubbel ziet.” Ik pakte mijn telefoon en zocht een foto van Annet en mij. “Kijk maar eens.” Op de foto stonden we in identieke jurken mooi te wezen: de diploma-uitreiking in Utrecht.

“Potverdorie Gon…” Mike gromde nog wat onduidelijks, keek toen op z’n horloge. “Kom, we moeten terug, anders gaat onze charmante receptioniste annex directie-echtgenote over de jank. Maakt niet uit welke rol ze op dat moment vervult: een boze mevrouw Makinga wil je niet tegenkomen.” Vlakbij het bedrijf zei ik: “Gezellig om zo’n stukje te lopen, Mike. Moeten we vaker doen. Even een frisse neus halen.” “Ik zal het onthouden. En je meesleuren als het buiten plenst van de regen.” Ik keek hem arrogant aan. “Dan mag jij mijn paraplu dragen, meneertje. En je zorgt dan maar dat ik droog blijf. Eens kijken of je dan nog zo’n grote mond hebt… met een knálroze plu.”

Geintjes makend liepen we naar binnen. Nog een kop koffie scoren… en weer aan het werk! De middag ging snel. Declaraties, planning, cursuslocaties reserveren… En ik kreeg halverwege de middag een mailtje van Frank met het verzoek om mezelf ergens in te plannen voor de ‘starterscursus’. Dat was simpel: één van die cursussen werd gegeven in het WICC, het Wageningen International Congress Centre. Dat was zelfs op de fiets te doen! Dus ik schreef me daarvoor in en mailde dat naar Frank, in afschrift aan Yvonne. En toen ik om 3 uur koffie haalde voor Mike en mij, zei Yvonne:

“Je gaat het doen, Gonnie? Het hele traject?” Ik knikte. “Ik kan toch moeilijk aan de zijlijn staan toekijken als die vijf heren bij de klanten lopen te buffelen hé? Bovendien: mijn moeder en stiefvader zijn beiden werkzaam in de IT; dan kan ik ook eens met hen meepraten.” Kortom: de dag ging best snel en voor ik het wist was het half vijf. Spullen pakken, iedereen ‘Een fijne avond!’ wensen en ik was op weg naar Renkum.

Nog even boodschappen doen. Vanavond stond er Shoarma op menu. Lekker makkelijk: broodjes, een pakje vlees, sla en een puddinkje uit de koelkast als dessert. En géén knoflook! Ik haatte knoflook. Ooit in de club een gast gehad waarbij de knoflooklucht zo ongeveer uit elke porie kwam… Zelfs nadat we in het bubbelbad waren geweest en ik hem nogal overvloedig had ingezeept, rook ik het nog. Gétsie! Tijdens het eten keek ik naar het journaal van zes uur.

Het kabinet Schoof I had weer eens uitgeblonken in falend beleid. Nou ja, beleid… het kabinet deed niets om de bij de rijksten van Nederland geld te innen via het ophogen van de vermogensbelasting. Annet en ik hadden daar eens onderzoek naar gedaan; als men dat goed deed kon de Nederlandse staat zonder al teveel moeite bijna drie miljard aan belastingen innen. Maar ja… de VVD was er mordicus op tegen. Niet zo vreemd natuurlijk. Dus verdween het voorstel in een la van de minister van financiën. En van daaruit waarschijnlijk bijzonder snel in de dichtstbijzijnde versnipperaar… Prutsers.

Niet alleen financieel een enorme blunder, maar nu had men een kans om de ‘hardwerkende Nederlander’ te laten zien ook de leden van de Quote 500 niet onaantastbaar waren… en liet men die kans schieten. Voer voor een tirade van Wilders natuurlijk, die de opvolgers van Henk en Ingrid, de ‘hardwerkende Nederlander’ wel weer ten tonele zou voeren… Zuchtend zette ik de TV na het journaal uit. Even afwassen en m’n kleren van het weekend en gisteravond in de was doen. Toen ik de tas met kleren opendeed, kwam de lucht van mijn parfum, vermengd met een andere lucht, me tegemoet. Bracht goeie herinneringen met zich mee…

Toch maar in de was doen, Gon. Als het in de wasmand bleef liggen en Frank zou onverhoopt hier komen… De arme jongen zou helemaal buiten zinnen raken en me ter plekke aanranden. Ik gniffelde. Misschien zou ik dat helemaal niet zo erg vinden. Even later draaide de wasmachine. Zo. En nu met de voetjes op de bank. Even ontspannen. Of…? Ik keek op m’n horloge: bijna zeven uur; prima tijd om Frank te bellen. Ik toetste zijn nummer in…

De bel ging twee keer over, toen nam hij op. “Heee… een knappe vrouw die mij belt! Wat aardig. Hoi schat!”

Hij was dus alleen, maar voor de zekerheid… “Hoi Frank. Ben je alleen?”

Hij antwoordde: “Nee. Ik zit in een plaatselijke kroeg in Bremerhaven met om mij heen allemaal halfbeschonken zeelui aan wie ik net jouw foto heb laten zien, nou goed?”

Ik zuchtte diep. “Dat lijkt me sterk, want ik hoor geen Duitse schlagers op de achtergrond. Je zit gewoon tegen me te liegen, Frank Veenstra!” “Nee hoor schat. Ik sta. Mijn telefoon lag buiten bereik van mijn stoel, dus ik moest opstaan. Maar dat doe ik graag voor jou…”

Hij klonk plagend en de vlinders werden weer wakker in mijn buik. Verdorie, wat had die vent een mooie stem… Ondertussen was hij verder gegaan. “Ik zag dat je jezelf had ingeschreven voor de starterscursus in Wageningen? Mooi zo.”

“Ja. Lekker dichtbij. Kan ik op de fiets doen. En het is een best wel mooie locatie.”

Hij snoof. “Jazeker. Kost ook een paar centen, maar dat rekenen we wel door aan de klant.”

Oh shit! De kosten van die cursus… 1.400 euro per persoon, inclusief lunch… Helemaal niet aan gedacht!

“Ehh… Frank: nu je er over begint: die cursuskosten, hoe doen we dat?”

“Wat dacht u zelf, mevrouw Peters? U wilt die cursus volgen, dan mag u hem ook betalen. Zó werkt dat bij ons mooie bedrijf.”

Shitshitshit… Dat is een half maandsalaris… En dat is dan alleen nog maar de starterscursus… Ik zat te denken.

“En plotseling werd het ernstig stil aan in Renkum…” hoorde ik hem zeggen.

“Ja, nogal. Dat is best een bedrag, Frank. En de vervolgcursussen, hoeveel kosten die?”

“De beheerderscursus is iets meer dan 2.000 euro, de programmeurscursus is bijna 5.000 euro, Gon.”

Ik moest slikken. Ja, ik had nog steeds een aardig spaarpotje, maar dat zou nadat ik die cursussen doorlopen had gehalveerd zijn… “Potverdorie, Frank. Dat is nogal wat…”

Ik hoorde een raar geluid aan zijn kant van de verbinding. “Wat doe je? Ben je zo’n kroegtijger van je af aan het meppen of…?”

Hij proestte het plotseling uit. “Oh, lieve Gonnie… maak je je dáár zorgen over? We hebben een prima beleid voor scholing van onze medewerkers, hoor. Als jij scholing doet in het belang van het bedrijf, wordt per maand vijf procent van de kosten van die scholing kwijtgescholden. Dus: na twintig maanden is je studieschuld afgelost. En dat heeft een paar voordelen: het bedrijf heeft een redelijke garantie dat je in ieder geval tot die tijd blijft en jij hoeft niet je bankrekening niet meteen te plunderen.”

“Poehee… Dat is wel een opluchting, Frank. Ik schrok me kapot.”

Ik hoorde hem zachtjes lachen, een lachje wat ik ondertussen kende. “Jij hebt nog wat smerigs op je lever, meneer Veenstra! Biecht op!”

Even was het stil. “Je kunt het natuurlijk ook aflossen door met me te trouwen, mevrouw Peters.”

Ik zat met m’n mond vol tanden en de vlinders in m’n buik bleven doodstil in de lucht hangen. Toen zuchtte ik: “Ik ben blij dat je het netjes over ‘trouwen’ hebt. En niet voorstelt dat elke keer met elkaar naar bed gaan een vermindering van de studieschuld van 500 euro inhoudt. Want dán had je het geheel op je buik kunnen schrijven.”

Even was het stil. “Dat zou een grove belediging van jou zijn, Gonnie. Sorry. Stomme grap, het spijt me.”

De vlinders vlogen weer door. Opgelucht waarschijnlijk. “Excuses aanvaard, Frank. En nu: hoe was jouw dag?”

In gedachten zag ik hem z’n schouders ophalen. “Weinig bijzonders. De beheerder had een aantal stomme fouten gemaakt, die heb ik recht kunnen zetten. Zijn chef was wel blij met me, geloof ik. Verder een lezinkje gehouden voor het management; daar komen wel weer opdrachten uit voort, dat weet ik zeker. Om twee uur was ik klaar, heb m’n spullen gepakt en ben doorgereden naar Bremerhaven. En daar zit ik nu, in ‘Alberts Huus’ een soort van Bed & Breakfast in het stadsdeel Langen. Zoek maar eens op in Google Earth. Vorig jaar bij stom toeval ontdekt. Heel wat knusser en gezelliger dan zo’n stomme, steriele hotelkamer.”

Hij gniffelde. “En goedkoper ook, zeker in een havenstad. Straks loop ik nog even een ommetje en daarna ga ik plat. Morgenochtend krijg ik om 07:00 m’n ontbijtje. En om 08:00 kan ik gaan rijden, dan ben ik om 08:15 bij de klant en hoop ik rond 15:00 gereed te zijn. Kortom: een lekkere lange nacht. Best wel prettig, nadat ik best wel werd afgepeigerd door mijn lieve vriendinnetje…”

“Afgepeigerd, noemt meneer dat. Watje. Als ik m’n best doe, blijft er he-le-maal niks meer van je over, Frankie-boy. Dan kun je na een uurtje met mij vrijen alleen nog maar hijgend uitbrengen: ‘Lieve Gonnie… kun je me nu met rust laten? Ik ben gesloopt…’ En dan ben ik nét op stoom gekomen.”

Hij lachte nu voluit. “Dáár ben ik wel benieuwd naar! Wat dacht je ervan om dat morgenavond eens uit te proberen?” Ik schudde mijn hoofd, maar dat kon hij natuurlijk niet zien. “Nee meneer Veenstra, beste chef. Want dan bent u woensdag niet meer in staat om ook maar één zinnig woord uit te brengen tijdens de intervisie/supervisiedag en ligt u alleen maar slap te hangen in uw stoel. En dat ‘slap’ mag u letterlijk opvatten, zeker voor bepaalde delen der mannelijke anatomie.”

“Bitch” klonk zijn antwoord kort. “Ja, dat ben ik. Soms. Maar goed, soms ben ik ook soepel: ik zal u morgenavond een beetje sparen, zodat u woensdagochtend fris en fruitig het bedrijfspand in Ede kunt betreden. En ik niet meteen de schuld krijg van een eventueel gebrek aan productiviteit uwerzijds.”

Ik hoorde hem grinniken. “Nee, die ‘productiviteit’ heb ik waarschijnlijk de avond daarvoor al geleverd.”

“Ja. En nou stoppen met deze onzin, mooie vent. Ik ga zo dadelijk mijn bedje in. Een beetje op tijd, want iets zegt me dat het morgenavond wel eens laat zou kunnen worden in Schaarsbergen.”

Even was hij stil. “In Schaarsbergen? Meen je dat, Gon?”

“Ja. Ik wil weer van je genieten in dat lekkere bed van je…” Even was ik stil. “Je wilt niet weten hoe ik heb genoten gisteravond, Frank. Niet alleen van de seks, maar ook van het simpele feit dat ik tegen je aan in slaap mocht vallen. En naast je wakker werd. En daar wil ik van blijven genieten, lieverd.”

Nu was hij stil, tot ik vroeg: “Wat is er, Frank?”

“Ik zat even stuk, mooie vrouw. Dat uitgerekend jij dat zo tegen me zegt…”

“Ja, ik. Want ik hou van je. Vanaf die lunch in dat restaurant al, toen je over je ouders vertelde. Toen zag ik de échte Frank Veenstra. En die wil ik dicht bij me hebben. En nu gaan we allebei lekker slapen; ik moet morgen weer hard aan de bak in Ede, jij in Bremerhaven en daarna nog een stuk sturen. Morgenavond zien we elkaar weer, schat…”

“Ja. En je wilt niet weten hoeveel zin ik daar in heb.”

Ik giechelde. “Ik heb daar sinds gisteravond een redelijke indicatie van. Zo'n centimeter of vijftien qua lengte en een diameter van een centimeter of vier, misschien vijf. Maar dat meet ik nog wel eens op. Veilig rijden morgen en voor zo dadelijk: welterusten.”

“Slaap lekker Gonnie. Tot morgen. Ik app je wel als ik thuis ben.” Het geluid van een zoen volgde, toen drukte hij me weg.

Morgenavond… Wéér lekker met hem vrijen! De vlinders maakten een driedubbele salto-met-schroef. Ik sprong op. Kleding uitzoeken. Ik wilde me extra opwindend voor hem maken, dus een dun, nét niet doorzichtig, jurkje. Nylons en… verrek ook maar! Nu wél stilettohakken… Sexy beha en slipje? Niet nodig; Frank zou me opvreten als hij me zag. Een lekker parfum… Ik pakte het spul in een extra tas en zette die alvast in de auto. Dan m’n kleren voor woensdag overdag… Intervisiedag. En de dag waarop we onze relatie op kantoor kenbaar zouden maken! Dus een beetje feestelijk mocht wel.

Ik koos een wit plissérokje tot nét boven de knie en een lichtblauwe blouse. Een zwart vestje voor over de blouse. Een dunne, suntan panty en zwarte schoenen met een bescheiden hakje. Een lichtblauwe velours haarband met exact dezelfde kleur als de blouse… Netjes, maar niet té. Als er bezoek kwam, zou ik zomaar de ‘representatieve secretaresse’ kunnen zijn. Yvonne zag er over het algemeen ook best wel leuk, maar niet té opwindend uit.

Ik legde mijn kleren voor morgen klaar: een nette broek, blouse. Makkelijke schoentjes; wie weet wilde Alex ook een ommetje lopen. Héhé, wat een gedoe: kleren voor twee dagen uitzoeken én kleren om een heerlijke vent helemaal gek te maken… Om half tien lag ik in bed met een dun nachthemdje aan en een klein slipje. En ik verlangde naar Frank. Zou ik mezelf nog even lekker verwennen? Meestal viel ik daarna als een blok in slaap…

Ik lag hierover nog te dubben, toen mijn telefoon ging. Aan de ringtoon kon ik horen dat het Annet was.

“Oh help! De strenge mevrouw Annet belt…”

Haar stem klonk vrolijk. “Hé Gon. Hoe is het met jou? Of moet ik zeggen ‘met jullie’?”

Ik zette een droevig stemmetje op. “Nou, momenteel is het ‘met jou’. Mijn minnaar zit in een of andere bed & breakfast in Bremerhaven… Of heet dat in Duitsland ‘ein Bett und Frühstück’? Ik weet ’t niet. Hoe dan ook: ik lig in m’n eigen bedje, alleen en was juist aan het overdenken of ik mezelf nog even zou verwennen.” Ik pauzeerde even en vervolgde toen: “… met de herinnering aan gisteravond.”

Annet schoot in de lach. “Oei, dat klinkt wel heel spannend, schat! Vertel!”

“Ben je alleen, An?” “Ja natuurlijk, gekke meid. Ook ik lig in m’n bedje…” ze giechelde “…met de herinnering aan gisteravond. Hans en ik hebben heerlijk liggen vrijen: Abe en Margriet waren naar Maastricht. Zouden pas ergens rond één uur thuiskomen. Nou, dan weet je het wel!” Ik moest lachen.

“Wij zijn écht tweelingzussen, An. Liggen zelfs op dezelfde momenten te vrijen. Was Hans een beetje lief voor je?”

Een diepe kreun was het antwoord. “Hij heeft me helemaal suf gebeft, Gon. Tot ik ‘m smeekte om me te neuken; ik was al een keer of drie klaargekomen door die tong en vingers van hem, en toen moést het gebeuren. En toen hij bij me binnenkwam, kwam ik nog een keer klaar… en hij er meteen achteraan. En toen zei de lieverd nog: “Sorry dat ik zo snel kwam, Annet…” Ik heb ‘m toen een hele lange, lieve knuffel gegeven.”
Plotseling giebelde ze. “En vanochtend heb ik Margriet bedankt voor haar wijze, moederlijke lessen. Die kreeg zowaar een rooie kop.”

Ik giebelde mee. “En zat Abe daarbij?”

“Nee, hij en Hans waren al weg; ik kan iets later beginnen. Kantoortutje, weet je nog?”

Ik mopperde: “Hé, pas op jij! Dat ben ik ook, hoor!”

“Ja, dat klopt. Maarre… Vertel jij eens, schat. Die Frank lijkt me ook wel een leuke vent… Maar is hij een beetje lekker in bed?”

Ik zuchtte. “Lekker? Meid, ik heb nog nooit zo genoten! Hij was héél lief… Wilde exact weten wat ík lekker vond. En dat heeft hij gedaan!”

Annet zei zachtjes: “Is hij een benenman?”

“Ja, nou en of, schat. Hij kon er niet vanaf blijven toen hij eenmaal hoorde dat hij alles met me mocht doen… Ik had dunne nylons aan, en daar wist hij wel raad mee. Heerlijk! En daarna heeft hij me lekker genaaid; ik voelde hem helemaal, diep in me… Heerlijk klaargekomen met hem in me!”

Annet kreunde. “Je maakt me geil met je verhalen, zus. Ik ga snel ophangen, want ik voel wat kriebelen bij m’n poesje! Morgenavond ga ik Hans maar weer eens in m’n bed lokken… Die is ondertussen helemaal into het ‘onschuldige schoolmeisje’. Wordt hij helemaal gek van.”

Ik lachte. “Oh, je bedoelt Annetje uit 5 Atheneum? Dat nette meisje uit de Bijbelbelt met die witte plissérokjes? Ja, daar zou ik ook gek van worden…”

Een giebel klonk uit de speaker en vervolgens: “Welterusten schat. Geniet van Frank!”

Toen hing ze op. Ja, genieten van Frank,,, Dat zou ik zeker doen! En ik voelde m’n poesje ook kriebelen, net als Annet. Nu mezelf even lekker vingeren, daarna in slaap vallen. Morgen weer die lekkere pik diep in m’n kut voelen komen… Misschien kon ik Frank ook wel verleiden, maar dan met Gonnie, het nét zo onschuldige vriendinnetje van Annetje…

Ik giebelde, toen gleden mijn handen tussen mijn benen. Lekker, eerst over dat dunne slipje strelen… zachtjes… Ik voelde mijn tepels langzaam opzwellen. Ik kwam handen tekort! Een greep in de onderste lade van mijn nachtkastje: mijn vibrator! Die duwde ik in mijn slipje, tussen mijn benen en zette het ding op ‘random’. De kop trilde en draaide dan in een ongecontroleerd tempo en intensiteit tegen mijn poes. Het ene moment zachtjes en lief, even later hard en veeleisend; je kon er niet van op aan.

Maar zodoende had ik mijn handen vrij om lekker mijn tepels te strelen… Ik miste nog iets. Ik stond wat moeizaam op en liep naar de klerenkast. Nachthemdje maar uit doen… Uit de kast haalde ik twee ragfijne nylons en liet die over mijn handen en armen glijden. De vibrator op mijn poesje trilde plotseling intens en ik kreunde. Oh… Lekker!

En nu met mijn handen over mijn tieten! De fijne stof stimuleerde mijn tepels tot ze hard vooruit staken. “Oh Gon… wat ben jij een heerlijke slet…” mompelde ik in mezelf en ik keek in de spiegel. Voor me zag ik een lange, knappe, roodharige vrouw met een klein slipje boven haar lange benen. Het bovenste stuk van de vibrator stak boven het slipje uit en haar armen, gehuld in bruin nylon, streelden haar borsten en plukten aan tepels.

Het was alsof ik Annet zag en een scheut van lust schoot door mijn lichaam. Ik voelde mijn poesje nat worden en in een moment van bezinning dacht ik: ‘badkamer!’ Dáár kon ik me lekker laten gaan… Maar niet zonder een ander vriendje: Ik griste een dildo met zuignap uit het nachtkastje. Die plugde ik op een krukje. Wat glijmiddel er op… Ook lekker over m’n tieten! Ik trok mijn slipje iets naar beneden tot mijn sterretje vrij was en liet me over de dildo zakken. Ahhh…. Lekker! Langzaam wipte ik op en neer en bekeek mezelf in de grote spiegel. Vibrator op mijn kut, dildo in m’n kont, nylon handen glibberend over mijn tieten… Ik spreidde mijn benen en showde mezelf aan mijn spiegelbeeld.

Maar wat graag speelden Annet en ik zo met elkaar: elkaars lichaam laten zien en ongeremd hevig klaarkomen… Tegen elkaar aan, over elkaar heen, elkaars natte kut uitlikkend en vingerend… De voorboden van een orgasme kondigden zich aan: krampen schoten naar mijn kut en ik liet mezelf nóg dieper op de dildo zakken: die voelde ik steeds dieper mijn kont penetreren. En toen… Ik hield het niet meer en met een lange kreun kwam ik klaar!

Ik voelde mijn geil uit mijn kut spuiten, langs de vibrator, in mijn slipje… Ik keek: slijmerig wit geil droop langs mijn benen. Ik ving er wat van op en proefde het. Het maakte me nóg geiler en ik trok hevig aan mijn tepels. De vibrator trilde nu heftig op mijn clit en ik wipte wild op de dildo: de zachte, geribbelde randen voelde ik in mijn kont op en neer gaan. Zou Frank me daar ook willen neuken? Die lekkere dikke pik van hem diep in mijn kont? Ahhh… En dan zijn vingers in mijn kut en op mijn tieten… knielend op bed, helemaal aan hem overgeleverd, tot hij in me zou spuiten…

Schokkend kreeg ik wéér een orgasme en ik genoot er kreunend van. Frank die me lekker naaide: wild, geil, zijn handen over mijn benen, over mijn tepels… Ohhh… Langzaam zakte de opwinding weg en ik voelde mijn bovenbenen. Oei… Nu opstaan, anders glij je nog uit, Gon…

Voorzichtig kwam ik overeind: de dildo gleed met een zacht ‘plop’ uit mijn kont. De vibrator ging uit. Ik deed de douche aan en wachtte tot die warm was. Toen stapte ik onder de straal: lekker heet. Slipje uit, nylons van mijn armen en allebei even uitspoelen. Morgen in een emmertje met Biotex…

Ik maakte de dildo en de vibrator ook goed schoon. Toen droogde ik me af. De sexspeeltjes gingen weer op hun plaats in het nachtkastje. Een lekker nachthemdje aan en ik schoof weer onder het dekbed. Een blik op de wekker: kwart voor tien. Prima tijd om te gaan slapen…