Geboeid Voor De Buis - 2

Het was een koude decemberavond, rond acht uur 's avonds, toen de duisternis al dik en ondoordringbaar over de stad was gevallen. Buiten viel een lichte sneeuw, die als een fluisterend gordijn tegen de ramen tikte, terwijl de wind zachtjes door de straten huilde. Binnen in hun knusse appartement brandden een paar kaarsen op de salontafel, hun flakkerende licht danste over de muren en creëerde schaduwen die de kamer een mysterieus, intiem aura gaven. De verwarming zoemde zachtjes, maar de echte hitte kwam van de onderhuidse spanning die al de hele dag tussen hen had gesmeuld, als een vuurtje dat wachtte op een vonk.

Hij zat ontspannen op de bank, een biertje in de hand, en scrolde door de sportkanalen op de tv. De Engelse Beker-wedstrijd stond op het punt te beginnen: Manchester City tegen Manchester United, een klassieker die hij niet wilde missen. “Vanavond kijken we voetbal,” zei hij kalm, met die diepe, bevelende toon die haar altijd een kriebel in haar buik bezorgde – een mengeling van opwinding, rebellie en onvermijdelijke overgave. Hij keek niet eens op van het scherm, wetend dat zijn woorden genoeg waren.

Zij – zijn kleine, brutale sub, met haar ondeugende glimlach en vuur in haar ogen – stond in de keuken, waar ze lusteloos in een kom chips roerde die ze eigenlijk niet wilde eten. Ze had een lange dag achter de rug en hunkerde naar iets rustigs, misschien een serie of gewoon een boek. “Echt niet,” mompelde ze, luider dan gepland, haar stem doorspekt met een tikje koppigheid. “Voetbal? Saai, voorspelbaar, en die commentatoren met hun eindeloze geouwehoer… nee, vanavond niet. Laten we iets anders doen.”

Hij zette zijn biertje neer met een zacht, maar veelbetekenend klikje op de glazen tafel. Het geluid echode door de kamer als een waarschuwing. Langzaam stond hij op, zijn lange gestalte vulde de ruimte, en hij liep naar haar toe. Hij bleef vlak achter haar staan, zijn lichaamswarmte straalde af op haar rug. Ze voelde zijn adem in haar nek, warm en plagend. “Herhaal dat nog eens?” fluisterde hij, zijn lippen gevaarlijk dicht bij haar oor, zijn stem laag en dreigend.

Ze slikte hoorbaar, haar hartslag versnelde. “Ik… ik wil gewoon niet. Niet vanavond.”

Zijn hand gleed naar haar middel, niet ruw, maar stevig genoeg om haar te laten voelen wie de regels maakte. “Je wilt niet?” herhaalde hij spottend, met een lachje in zijn stem dat haar kippenvel bezorgde. “Sinds wanneer bepaal jij de avondplanning, schatje? Ik dacht dat we daar al lang overheen waren.”

Ze probeerde zich om te draaien, half lachend, half serieus – ze wist precies hoe dit zou aflopen, en diep vanbinnen verlangde ze ernaar. Maar ze kon het niet laten om een beetje te pushen. “Laat me los,” zei ze, haar stem een mengeling van protest en spel. “Ik meen het.”

Hij lachte zacht, een diep gerommel uit zijn borst. “Oh, je meent het? Dat maakt het alleen maar leuker.” Voor ze kon reageren, had hij haar polsen al vastgepakt en trok hij haar mee naar de woonkamer. Ze verzette zich speels, schopte lichtjes met haar voeten, maar haar lichaam verraadde haar al: haar wangen kleurden rood, haar ademhaling werd zwaarder, en tussen haar benen voelde ze een warme tinteling opkomen.

Hij leidde haar naar zijn werkhoek, waar zijn grote bureau stond met de comfortabele, draaibare bureaustoel erop. De stoel was perfect: stevig, met armleuningen en een hoge rugleuning, op wieltjes voor gemakkelijke beweging. Hij duwde haar zacht maar vastberaden in de stoel, haar rug tegen de leuning. “Armen,” beval hij kort.

Ze aarzelde, beet op haar lip, haar ogen schoten vuur. Eén seconde te lang. Zijn hand landde met een scherpe klap op haar dij, door haar dunne legging heen. De prikkeling schoot door haar heen. “Nu,” gromde hij.

Ze gehoorzaamde, haar handen trillend van anticipatie. Binnen een minuut zaten haar polsen vast met zachte, zwarte boeien aan de armleuningen van de stoel. Haar enkels volgden, wijd gespreid en vastgemaakt aan de poten van de stoel, zodat haar benen openstonden en ze geen kant op kon. Ze zat rechtop, haar borsten vooruitgestoken, haar kont stevig op de zitting, gezicht gericht naar het bureau – maar hij draaide de stoel zodat ze naar de tv kon kijken, althans, als ze dat zou willen.

Hij trok haar legging en slipje in één soepele beweging omlaag tot aan haar enkels, de koele lucht raakte haar blote huid en deed haar huiveren. Haar kut was al vochtig, glinsterend in het kaarslicht. “Koud?” vroeg hij met een valse onschuld. “Maak je geen zorgen, prinsesje. Straks smeek je om afkoeling.”

Ze hoorde hem rommelen in hun speelgoedkist, die naast zijn bureau in de woonkamer staat. Eerst de rode ballgag – die grote, onverbiddelijke bal die haar mond wijd open dwong en haar kwijlen liet als een hulpeloos diertje. Hij duwde hem tussen haar tanden, trok het bandje strak achter haar hoofd. Een gedempt “mmph” ontsnapte, meer speeksel dan protest. Hij streelde haar wang, zijn vingers ruw maar teder. “Goed zo. Nu ben je stil. Geen gezeur meer over voetbal.”

Daarna de wand. De grote, paarse Hitachi vibrator, haar beste vriend en ergste vijand. Hij zette hem op de laagste stand en plaatste hem precies tegen haar clit, vastgemaakt met een leren strap om haar dijen. Zelfs op laag zoemde hij genadeloos, een constante trilling die haar zenuwen deed zingen.

Als laatste de dildo. Een dikke, zwarte met een zuignap aan de basis. Hij likte eraan, hield haar blik vast met een duivelse grijns, en duwde hem langzaam naar binnen. Ze kreunde gedempt achter de gag, haar rug kromde zich in de stoel. Hij drukte de zuignap vast op de zitting van de stoel, recht onder haar, zodat elke beweging – hoe klein ook – de dildo dieper zou duwen. Ze was gevuld, gestimuleerd, en volkomen machteloos.

Hij controleerde alles nog eens: boeien, gag, wand, dildo. Perfect. Toen ging hij rustig op de bank zitten, pakte de afstandsbediening en drukte op play. De commentatoren begonnen te praten over de opstellingen, het veld lichtte op in fel groen op het scherm. “City met Haaland op de bank? Interessant,” mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij een slok bier nam.

Ze probeerde te protesteren, maar het kwam eruit als een nat, wanhopig gejammer. De wand trilde zacht maar persistent tegen haar clit, de dildo vulde haar volledig, en haar lichaam reageerde al: haar tepels hardden, haar heupen wiegden lichtjes in de stoel, ook al kon ze amper bewegen. Ze voelde de hitte opbouwen, een zoete marteling.

Hij keek naar haar, glimlachte tevreden, en pakte zijn telefoon. Met een knipoog naar haar zette hij hem op speaker en belde zijn beste vriend, Tom. Ze kronkelde in de stoel, haar ogen groot van schrik – nee, niet nu! Ze probeerde stil te zijn, beet op de gag, maar de wand maakte het moeilijk; een zacht gezoem vulde de kamer, en haar gedempte kreuntjes waren amper hoorbaar.

“Hey, makker,” zei hij nonchalant toen Tom opnam. “Zin om hier naar de match te kijken? City - United, begint net. Ik heb bier koud staan.”

Tom lachte aan de andere kant. “Klinkt goed! Ik ben in de buurt, kom er meteen aan. Binnen tien minuten ben ik er.”

“Top, tot zo.” Hij hing op en keek naar haar. Ze kronkelde harder, haar lichaam al glimmend van het zweet, de wand die haar langzaam naar de rand dreef. “Wat is er, prinsesje? Niet blij met gezelschap?”

Na vijf minuten – de wedstrijd was net goed op gang, met een paar schoten op doel – werden haar ogen wijd open, bijna smekend. Ze schudde haar hoofd wild, tranen van frustratie en opwinding in haar ogen. Laat me los, smeekten haar blikken. Niet met Tom hier!

Hij grijnsde alleen maar. “Te laat.”

Toen de deurbel ging, stond hij op. Hij rolde de bureaustoel – met haar erop – soepel door de hal naar de kleine kast waar de stofzuiger, bezems en andere rommel stonden. Het was een smalle, donkere ruimte, perfect om haar te verbergen. Ze schokte in de stoel, probeerde te protesteren, maar hij legde een vinger op haar lippen rond de gag. “Stil zijn, prinsesje,” fluisterde hij streng. “Eén geluidje en je straf wordt dubbel zo erg.” Hij duwde de stoel de kast in, sloot de deur zachtjes, en liep naar de voordeur.

“Welkom, makker,” zei hij tegen Tom, die binnenstapte met een grijns. “We zijn alleen vanavond, hopelijk een leuke match. Biertje?”

“Altijd,” lachte Tom, en ze gingen op de bank zitten. De wedstrijd rolde door: schoten, corners, gejuich van de commentatoren. Hij wierp af en toe een blik op de kastdeur, wetend dat zij daar zat, trillend, de wand die haar genadeloos plaagde. Ze moest stil zijn, maar oh, wat zou het moeilijk zijn – haar eerste orgasme bouwde al op, een golf die ze probeerde tegen te houden, maar die onvermijdelijk kwam. Ze beet hard op de gag, haar lichaam schokte in de duisternis, een gedempt gekreun dat hopelijk niet doorklonk.

De eerste helft vorderde. Bijna rust – de stand was 1-1, spannend. Hij rekte zich uit. “Zal ik een pizza bestellen? Die tent om de hoek, met die lekkere pepperoni?”

Tom knikte. “Goed idee. Ga ik hem halen? Het is maar honderd meter lopen.”

“Prima,” zei hij, al wist hij dat dit perfect paste in zijn plan. Hij bestelde snel via de app, en terwijl Tom naar de wc ging, wachtte hij op het rustsignaal.

Rust. Tom stond op en vertrok, de deur achter zich sluitend.

Hij ging langzaam naar de kast, opende de deur. Ze schrok op, haar ogen groot en nat, haar lichaam bezweet en trillend. Ze had recent een orgasme gehad in het donker, haar kut droop langs de stoel. “We hebben vijf minuten,” zei hij zacht. Hij trok de ballgag naar beneden, hing hem om haar nek. “Pijpen. Nu.”

Ze aarzelde niet – haar mond was al nat van het kwijl, en ze nam hem gretig in haar mond, zuigend en likkend met een wanhopige honger. Hij greep haar haar vast, duwde dieper, zijn adem stokte. Het duurde niet lang; de spanning van de avond, haar hulpeloze toestand, deed hem exploderen. Hij kwam met een grom, vulde haar mond, en ze slikte gehoorzaam.

“Flinke meid,” fluisterde hij haar toe, veegde een traan van haar wang. Hij duwde de gag terug in haar mond, strak vast, draaide de wand een standje hoger – nu zoemde hij harder, meedogenlozer – en duwde de stoel terug de kast in. “Hou vol.” Deur dicht.

Tom kwam terug met de pizza, dampend en geurig. “Hier, vers van de oven.” Ze pakten nieuwe pintjes, aten terwijl de tweede helft begon. De match werd intens: overtredingen, kaarten, en toen – penalty's! Na een gelijkspel in reguliere tijd.

“Penalty's,” zei hij opgewonden. “Dit wordt spannend.” Terwijl de spelers zich voorbereidden, stond hij op. “Even naar de wc,” loog hij tegen Tom.

Hij opende de kastdeur zachtjes. Ze was een wrak: trillend, kwijlend, haar ogen smekend om genade. Orgasmes hadden haar al meerdere keren overspoeld in het donker, haar clit gezwollen en overgevoelig. Hij boog zich voorover, draaide de wand naar de hoogste stand – een bulderend gezoem dat haar deed schokken als een elektrische schok. Toen pakte hij twee tepelklemmen uit zijn zak. Hij trok haar shirt omhoog, ontblootte haar borsten, en klemde ze vast op haar harde tepels. De pijn schoot door haar heen, vermengd met genot, en ze jammerde gedempt.

“Tot binnen een kwartiertje, denk ik,” fluisterde hij met een knipoog. “Hou je stil, of ik laat je de hele nacht zo.” Hij sloot de deur, wetend dat de penalty's haar marteling zouden verlengen – elke trilling, elke klem, zou haar naar nieuwe hoogten drijven.

Terug op de bank keken ze naar de strafschoppen: mis, raak, mis, raak. Manchester City won uiteindelijk, en ze juichten. Ze praatten nog even na – over de spelers, de tactiek, een biertje extra – terwijl hij wist dat zij in de kast een storm van orgasmes doorstond, haar lichaam beefde onophoudelijk, tranen stroomden over haar wangen.

Eindelijk liet hij Tom uit. “Tot volgende keer, makker. Was leuk.”

Deur dicht. Hij opende de kast, rolde de stoel eruit. Ze was een nat, trillend hoopje: haar dijen glinsterend, tepels rood van de klemmen, clit pulserend. Hij zette de wand uit, verwijderde de klemmen (ze kreunde van opluchting), haalde de dildo eruit, en maakte de boeien los. Hij tilde haar op, droeg haar naar de bank, wikkelde haar in een warm dekentje tegen zich aan.

Hij kuste haar voorhoofd, haalde de gag uit haar mond – een straaltje kwijl gleed eruit – en gaf haar water. “En?” vroeg hij zacht, terwijl hij haar haar streelde. “Volgende keer gewoon meekijken naar voetbal, of wil je dit nog een keer?”

Ze begroef haar gezicht tegen zijn borst, nog na hijgend, haar stem schor en uitgeput. “…nog een keer,” fluisterde ze, met een zwakke glimlach.

Hij lachte zacht, drukte haar dichter tegen zich aan, terwijl buiten de sneeuw bleef vallen.

Er zijn nog geen trefwoorden voor dit verhaal. Welke trefwoorden passen volgens jou bij dit verhaal?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!