Dit moet uiteraard vroeg of laat een keer fout gaan... Of is het misschien net dat waarop de geile dondersteen Lisette aanstuurt? Ook met deze reeks weet je mij moeiteloos te boeien, Danny. Het betere schrijfwerk, die zo voort!

Ik las dat je het besluit om door te gaan al hebt genomen. Daar ben ik heel blij om. Je hoofdpersonages en hun vrienden zijn na 69 delen haast familie geworden, Hun lotgevallen nog wat langer kunnen volgen zal mij nooit vervelen, daarvoor weet jij het verhaal tekens weer voldoende boeiend ( en vaak ook heel opwindend) te houden. Succes bij al de vervolgdelen die je nog in je hoofd hebt en bij deze nog een prettige jaarwisseling...

Mooi einde... Alhoewel einde?
Tuurlijk wel, beter op een hoogtepunt stoppen dan afraffelen, maar dat neemt niet weg dat ik het zelden zo jammer heb gevonden dat een verhaal stopt. Dit was een ongelooflijk moeite serie, waarvoor dank, Leen. Ik kijk nu al uit naar een nieuw verhaal van jouw hand.

Laat je vooral niet ontmoedigen door een reactie als die van ene Tess, beste Leen. Hoezo saai? Boeiender dan dit kan voor mij haast niet. Ik geniet nog steeds met volle teugen van jouw schitterende verhaal, niet in het minst omdat jij jouw personages zo geloofwaardig weet neer te zetten. Is genieten met de hoofdletter G !

Jammer dat het hier stopt, al begrijp ik het wel. Het verhaal is mooi afgerond zo. Dankjewel voor die zes momenten van leuk leesplezier

Wondermooi, je hebt jezelf nog overtroffen met dit deel. Laat kerst maar komen , dank zij jouw mozaïek zal ik er helemaal klaar voor zijn ;)

Berouw komt na de zonde... Eigen schuld, dikke bult... Wie zijn gat verbrand moet op de blaren zitten... Spreekwoorden zat die de emotionele rollercoaster duiden waarin Leen terecht is gekomen. Haar emotionele instorting heb je hier echter zo krachtig en geloofwaardig neergezet, dat ik ondanks alles spontaan met haar meeleef. De mensheid heeft zichzelf door de eeuwen heen veroordeeld tot een monogaam bestaan als aanvaardbare maatstaf, maar als je het puur vanuit biologisch oogpunt bekijkt, dan is dat zo tegennatuurlijk als maar kan zijn... Ach, ik verlies mezelf in mijmeringen waar het hoofdpersonage niets aan heeft.
Achter de wolken schijnt altijd weer de zon, denk ik dan maar. Krachtig deel, op naar het volgende...!

Wow... Elk nieuw deel van jouw kerst-mozaïek is een schot in de roos... in de kerstroos welteverstaan en dus kom ik telkens weer in soort van opgewonden kerstroes die niet eens ruimte laat voor welke taboe gedachte dan ook. Dankjewel voor alweer een prachtig verhaal, Zazie!

Enig mooi, Zazie. Ik geraak nog verslaafd aan jouw kerstproza...

Schitterend vervolg alweer, Leen. Twijfel en angst vieren hoogtij aan het einde van dit deel. Aan een gokje waag ik me liever niet, ik lees het wel welke kant jouw schitterend verhaal op gaat.