Shirley's voorspelling dat Ferre zich moest afvragen waar wij zo lang bleven, bleek te kloppen, want hij keek op zijn horloge. We waren dan ook bijna een half uur weggebleven. Ik zag hem nerveus rondkijkend opstaan, allicht met de bedoeling om ons te gaan zoeken. Ik kende mijn man voldoende om te weten dat hij van streek was. Dat overkwam hem wel vaker als hij het gevoel kreeg dat hij een bepaalde situatie niet onder controle had. Dit was zo’n situatie. Shirley was immers degene die de touwtjes in handen had en ik liet dat wat graag toe.

Ferre merkte ons pas op toen we al bijna bij hem aan zijn tafel waren.

“Ha, daar zijn jullie eindelijk!” sprak hij op boze toon. “Ik wou jullie…” Wat mijn man verder nog had willen zeggen, slikte hij in. Wellicht omdat hij merkte hoe ik Shirley's hand vasthield. Het was niet bepaald de manier waarop ‘gewone’ vriendinnen dat zouden doen. Ik leunde tegen Shirley aan. Onze armen haakten in elkaar en onze vingers waren met elkaar vervlochten. Als het twee andere meiden geweest waren, zou hij er ongetwijfeld van uitgaan dat het om een lesbische koppel ging.

Plotseling veranderde zijn gelaatsuitdrukking van boosheid naar ongeloof, allicht omdat het hem opviel hoe ik eruit zag. Mijn warrig kapsel en mijn vlekkerige lippenstift ontgingen hem allerminst. Daarnaast werd ik wellicht gedeeltelijk ook verraden door mijn stralende blik én de slome signalen die mijn lichaam altijd vanzelf uitstraalde, telkens nadat we bevredigende seks hadden gekend. Hij keek mij doorgrondend aan. Ik trotseerde zijn blik, maar geen van ons twee zei iets. Shirley wist gelukkig wel wat te zeggen, maar dat leek mijn man niet te beseffen.

“Ferre!” zei ze daarom luider en vooral scherper.

Nu keek hij haar wel aan, waardoor mijn man de zelfvoldane, bijna minachtende blik op haar gezicht wel moest zien.

“Wat is er, Shirley?” vroeg hij. “Wat heb jij met mijn vrouw gedaan?”

“We gaan weg, Ferre,” antwoordde ze zakelijk. “Sandy en ik gaan weg. Je ziet haar pas terug als ze morgenvroeg terug thuiskomt.”

Mijn man reageerde verbijsterd. Hij keek naar mij en daarna terug naar Shirley.

“Wat bedoel je?” vroeg hij. Het ongeloof klonk door in zijn stem, maar dan leek hij zich te herpakken. “Daar kan geen sprake van zijn, Shirley! Ze gaat met mij mee naar huis, dat weet ik wel zeker!”'

“Toch niet!” reageerde Shirley, bijna triomfantelijk en op dat moment vielen voor mijn man alle puzzelstukjes op zijn plaats.

“Jij vuile pot!” brieste hij. “Wie denk jij wel dat je bent?”

“Doe niet zo stom en zeg geen dingen waar je later misschien spijt van krijgt, Ferre,” bleef Shirley de kalmte zelf. “En als je wil weten wie ben… Ik ben de vuile pot die jouw vrouw zojuist heel lekker heeft doen klaarkomen op mijn vingers. Nu gaan we naar mij thuis, waar we in alle rust de liefde kunnen bedrijven. Ik ga jouw lieve vrouwtje eindeloos neuken, Ferre. Ik ga haar alle hoeken van de kamer laten zien en pas als ze daar genoeg van heeft, komt ze misschien terug naar huis.”

Ook al verhief ze haar stem niet echt, Shirley's toon was zo doordringend dat elk woord bij mijn man keihard leek binnen te komen. Dat bleek ook het geval toen ze verder sprak.

“Sandy heeft voor vanavond haar keuze gemaakt en daar kun jij niets meer aan veranderen, Ferre. Je kunt jezelf maar beter als een begripvolle echtgenoot gedragen, in plaats van als een gefrustreerde eikel. En… Mocht je er al aan denken om morgen een grote mond op te zetten tegen haar, of haar fysiek proberen te belagen, dan kom ik met haar mee om er zeker van te zijn dat alles goed gaat met Sandy.”

De transformatie in Ferres blik was niet te missen. Je kon zo zien dat zijn woede in enkele seconden tijd evolueerde naar angst voor het voortbestaan van ‘zijn’ huwelijk. Al helemaal toe hij merkte hoe ik mijn vrije hand ook op Shirley’s arm legde. Zo ‘cru’ als zij zou ik onze plannen nooit hebben durven kenbaar maken, maar dan nog stond ik voor de volle honderd procent achter Shirley’s woorden. Die extra hand op haar arm was bedoeld om dat duidelijk te maken aan mijn man. Dat bleek nog te lukken ook.

“Sandy?” vroeg hij, op aarzelende toon.

Heel misschien zou ik nog van gedachten veranderd zijn als Ferre was blijven aandringen. De vrees voor wat de toekomst zou brengen was er onderhuids nog steeds, maar de krachtdadige aanpak van Shirley leek mijn man eerder monddood te maken.

Tegelijkertijd bewonderde ik Shirley om haar kalmte en vastberadenheid. De manier waarop ze de hele tijd de controle behield, was misschien wel dé kern van alles wat mij in haar zo aantrok. Het was in ieder geval iets wat ik bij Ferre nooit zo overduidelijk aanvoelde en plots was ik zekerder dan ooit over de keuze die ik maakte.

“Ik ga met Shirley mee, Ferre,” zei ik, met een stem die nauwelijks iets verraadde van hoe ik in dat moment over hem dacht. “Ga maar naar huis. Ik spreek je morgenvroeg wel als ik thuiskom.”

Mijn man deed nog wel een poging om te protesteren, maar een opgestoken hand van mij volstond om hem zijn woorden te laten inslikken.

“Niet doen!” zei ik snel. “Jij was degene die steeds weer over een trio begon. Jij was het die telkens opnieuw andere vrouwen ter sprake bracht als we seks hadden. Jij was het die mij met fantasiebeelden om de oren sloeg over hoe heerlijk het voor mij wel zou zijn als ik met een vrouw zou vrijen… Ferre, jij hebt voor mij keer op keer de ‘Doos Van Pandora’ geopend en dit zijn de gevolgen.”

Eigenlijk besefte ik wel dat ik me behoorlijk vijandig opstelde en de waarheid heus wel wat geweld aan deed, maar het hielp me om mijn onderbewustzijn te kalmeren. Uiteraard sloeg ik daarmee definitief de deur dicht voor de kans dat ik van gedachten zou veranderen. Dat wilde ik trouwens helemaal niet. Ik had mijn beslissing genomen en daar wilde ik op dat moment publiekelijk geen ruzie over maken.

Ferre zakte verslagen in zijn stoel. Shirley glimlachte mijn man eerst nog enigszins meelevend toe, maar dan stak ze het mes alsnog iets dieper in de wonde.

“Bedankt voor het betalen van de rekening, Ferre, zei ze. “Ik heb een geweldige avond gehad en misschien kunnen we dit binnenkort nog een keer overdoen.”

Ferre leek haar niet te horen. Hij staarde met doffe ogen naar mij, maar dan nog had ik geen zin om de moeilijke situatie nog langer te rekken. Wat gezegd moest worden, was voorlopig wel gezegd.

Shirley dacht daar duidelijk ook zo over, want ze legde haar arm om me heen, waarna ik mezelf dicht tegen haar aan nestelde op het moment dat we mijn man alleen lieten. Als het ware bedwelmd door haar nabijheid, was ik Ferre al bijna vergeten. Mijn gedachten waren immers al bij het vervolg van de nacht, maar dan nog voelde ik Ferres ogen als het ware in mijn rug prikken. Ik was er vrij zeker van dat hij hoopte dat ik toch minstens één keer achterom zou kijken, maar dat deed ik niet. Ik was zeker van mijn stuk en dat mocht hij voelen.

Het witte wagentje met een brede, zwarte streep op de motorkap, waar Shirley mij liet instappen herkende ik meteen als een Austin Rover Mini 1000. Niet dat ik zoveel van auto’s af wist, maar vorig jaar had er bij ons in de straat een dergelijk model tweedehands te koop gestaan. Gecharmeerd als ik was door dat wagentje had ik het wat graag willen kopen. Ferre had dat echter uit mijn hoofd gepraat, met als voornaamste argument dat zo’n Mini allesbehalve praktisch was als je spullen of mensen wilde meenemen. Nu ik de kans kreeg om zo’n wagen van binnen eens goed te bekijken, kreeg ik nog meer spijt dat ik me destijds door mijn man had laten ompraten.

Hoewel het autootje al heel wat jaren op de teller moest hebben, oogde het interieur proper. Nergens waren er scheuren of vlekken te bekennen en ook de ‘hemel’ was nog in perfecte staat. Het dashboard was sober van inrichting, maar blonk wel nog als splinternieuw, terwijl het stuurwiel, met een stuurnaaf in chroom, een echte blikvanger was. De grootste ‘eyecatcher’ was echter ongetwijfeld Shirley zelf. Het leek wel alsof deze auto speciaal voor haar, op haar maat, was gemaakt.

“Bouwjaar 1990,” zei ze. Mijn vorsende blikken waren haar blijkbaar niet ontgaan. “Mooi nietwaar? Ik heb hem vorig jaar voor een prikje kunnen overkopen van mijn oudste zus, toen die mama werd. Ondertussen ben ik verliefd op deze rammelbak,” rondde ze giechelend af.

Daar kon ik moeiteloos inkomen, ook al besefte ik tegelijkertijd hoe weinig ik eigenlijk wist over Shirley én over haar achtergrond. Toch was ik ook verliefd. Ja, ook op haar auto, maar nog zoveel meer op de bestuurster.

Waar ik verwachte dat Shirley me zou meenemen naar dat studentenhuis, waar ik zelf nog had gewoond en waar we elkaar leerden kennen, leek dat niet het geval. Bij het eerstvolgende verkeerslicht ging ze de linksaf en reed de binnenstad in.

“Is dit niet de verkeerde kant op?” vroeg ik toen ze bij het volgende verkeerslicht opnieuw linksaf sloeg.

“Ik weet waar je aan denkt,” grinnikte ze. “Ik woon al twee jaar niet meer in dat studentenhuis. Ongeveer een jaar nadat jij me in de badkamer betrapte met Tamara, is dat nog een keer gebeurd met een andere meid. Ook die keer werden we betrapt, maar het meisje dat ons had gezien was echter lang niet zo ruimdenkend en discreet als jij. Ze ging haar beklag doen bij de hospita en toen werd ik publiekelijk aan de schandpaal genageld. Maar wees gerust San, ik woon tegenwoordig in een optrekje waar ik het helemaal naar mijn zin heb. Zelfstandig wonen bevalt mij prima. Het geeft mij alle ruimte om mezelf te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.”

Ik knikte, ervan uitgaande dat ik haar inderdaad begreep.

Weldra kwamen we uit op de Paardenmarkt, waar ze ergens halfweg haar Mini de ondergrondse parkeergarage van een flatgebouw in stuurde.

“We zijn thuis,” zei ze, nadat ze haar autootje met verbluffend gemak achteruit in smal parkeervak had gemanoeuvreerd.

Eenmaal uitgestapt, haakte ze haar arm door de mijne en gingen we via de lift naar de bovenste verdieping. De deur van de lift bleek tegelijk ook de ‘voordeur’ te zijn van haar dakappartement en dus kwamen we gelijk uit in de woonruimte van wat zij onderweg een beetje oneerbiedig haar ‘optrekje’ had genoemd. Echt groot was het niet, eerder een soort studio, maar wel heel modern en vooral heel mooi. De hele inrichting straalde een behaaglijk gevoel van ‘aangenaam thuiskomen’ uit, iets wat ik bij mij thuis nooit zo sterk had ervaren. Was het de overal aanwezige vrouwelijke ‘toets’ die mij dat gevoel gaf? Het zou zomaar kunnen, maar dan nog. Hier waren geen rondslingerende oude kranten, geen afgelopen pantoffels naast de zetel, of lege chips verpakkingen en muffe wijnglazen op de salontafel te bekennen. Dat alles zag ik in slechts één oogopslag en gelijk besloop mij het gevoel dat ik er geen moeite mee zou hebben om in zo’n kraaknette omgeving te wonen.

Waar ik wel een beetje moeite mee had was het feit dat Shirley om een of andere reden wat afstand leek te creëren. Ik had verwacht dat ze mij, bij wijze van spreken, meteen zou bespringen. Iets waar ik al sinds het moment dat ik besloot om met haar mee te gaan met enige schroom tegenop zag, maar dan nog zou ik mezelf onvoorwaardelijk in haar armen hebben gestort. Daar had ik mezelf inmiddels mentaal al wel op ingesteld. Ik kon het dan ook moeilijk plaatsen dat ze mij niet eens welkom heette met een knuffel of een zoen.

Het enige wat ze deed was mij uitnodigen om plaats te nemen aan de eetkamertafel, waarna ze me vroeg of ik ook een kopje thee wilde. Nu ja, daar had ik wel zin in.

Terwijl zij bij de kitchenette aan de slag ging met de waterkoker en alvast twee glazen mokken klaarzette, meende ik een zekere zenuwachtigheid in haar handelingen op te merken. Zou het kunnen dat ook Shirley nerveus opkeek tegen dit moment? Na haar doortastende aanpak in de dansclub kon dat toch bijna niet? Toch gaf ze mij een allesbehalve zelfzekere indruk, terwijl ze de mokken thee op tafel zette.

Ergens was ik al blij dat ze een stoel naar de kop van de tafel opschoof en daar plaatsnam, in plaats van aan de tegenoverliggende kant van de tafel. Dat zou pas echt afstandelijk bij me zijn binnengekomen.

“Laat het smaken, San,” zei ze.

We nipten allebei voorzichtig van de nog hete thee, waarna Shirley haar mok opzij schoof. Met twee handen omsloot ze mijn rechterhand. Het was het eerste lichamelijk contact dat we hadden sinds we uit de lift waren gestapt. Ergens voelde het aan als ‘eindelijk.’

“Is het voor jou écht de eerste keer dat je met een vrouw meegaat, San?” vroeg ze zacht.

“Ja…”

“Nerveus?”

“Ja... Nogal.”

“Ik ook,” zei ze, bloedserieus.

“Jij?” Met een blik vol ongeloof keek ik haar aan. Dat kon toch niet? Voor Shirley was het absoluut niet de eerste keer dat ze iets met een vrouw had. Dat wist ik wel zeker want ik had haar indertijd betrapt met Tamara. Wat ze zei viel helemaal niet te rijmen met de manier waarop ze mij in de dansclub op overdonderde wijze had weten te verleiden. Nee, dit kon ze niet menen.

“Ik zie dat je me niet gelooft en dat begrijp ik ook wel,” zei Shirley, waarna ze mijn hand naar haar mond bracht en er een kusje op drukte. “Ik weet zelf ook wel dat ik je overrompeld heb met mijn flirterig gedrag, maar dat is iets wat ik mezelf met de tijd heb aangeleerd. Als je wilt dat een vrouw voor je valt, dan kun je daar maar beter vol voor gaan. Jou wil ik al zo lang, San. Na die bewuste avond in het studentenhuis ben jij nooit meer helemaal uit mijn gedachten geweest. Toen ik je daarstraks zag, had ik gelijk iets van nu of nooit. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar om jou voor mij te winnen, moest ik je wel eerst losweken bij jouw man. Dat lijkt aardig gelukt. Ik ben ook heel blij dat je hier bent, maar het is wel de eerste keer dat ik op het punt sta iets te beginnen met een getrouwde vrouw. Ik weet niet waartegen ik allemaal moet opboksen als we gaan vrijen en dat maakt me best wel nerveus.

Desondanks, lieve San… Welkom in mijn nederig stulpje.”

“Nederig stulpje..?” herhaalde ik haar laatste woorden, terwijl ik mijn blik door de woonkamer liet dwalen. Het was mijn manier om wat tijd te winnen en haar woorden te laten bezinken. Maar dan nog drong de vraag die ik mezelf al eerder stelde zich opnieuw op.

“Shirley,” zei ik aarzelend. “Jij studeert nog. Ik vraag me af hoe…”

“Hoe ik de huur van dit appartement kan betalen, zul je bedoelen?” vroeg ze, glimlachend een nieuw kusje op mijn hand drukkend.

Ik knikte.

“Dat wil ik je wel vertellen, maar ik denk dat ik jou dan eerst moet vastbinden,” zei ze.

“Hoezo?” vroeg ik met rillerige stem. De gedachte dat ze mij aan de stoel zou vastbinden, zodat zij alles met mij zou kunnen doen wat ze wilde, stond mij op een of andere manier niet helemaal tegen.

“Gewoon vastbinden, zodat jij er niet gelijk vandoor gaat als ik jou ga opbiechten hoe ik de maandelijkse huur betaald krijg.” grijnsde Shirley. “San, beloof me eerst dat jij dadelijk niet gelijk gaat lopen.”

Nieuwgierig als ik inmiddels was, beloofde ik haar dat per direct.

Alsof ze twijfelde aan mijn belofte, pakte ze mijn beide handen stevig in de hare, waarna ze me secondenlang onderzoekend aankeek, alvorens ze opnieuw sprak.

“Anderhalf jaar geleden zijn mijn ouders definitief naar hun appartement in Spanje verhuisd, maar ze zijn wel altijd netjes mijn studiekosten én de huur van mijn studentenkamer blijven betalen,” zei Shirley. “Rond die tijd had ik stilaan mijn buik vol van de beperkingen waar je voortdurend tegenaan botst in een studentenhuis. Met mijn ouders uit de buurt zag ik de kans schoon om meer vrijheid van handelen voor mezelf te creëren. Toen dit appartement op mijn pad kwam, wist ik het wel… Ik was direct verkocht, al was de huurprijs uiteraard een probleem. Dit stulpje kost me maandelijks ongeveer drie keer zoveel als wat die studentenkamer kostte, maar daar kwam uit onverwachte hoek een oplossing voor.”

Op dit punt zuchtte Shirley en gedurende enkele seconden leek ze te aarzelen.

“Weet jij waar een ‘sugar daddy’ voor staat, San?” vroeg ze uiteindelijk.

Verbaasd knikte ik. Uiteraard wist ik de betekenis daarvan, maar het idee dat Shirley iets zou hebben met een rijke, oudere man was bijna niet te behappen. Blijkbaar ontging mijn verbazing haar niet.

“Wees gerust,” glimlachte ze. “Ik heb helemaal geen ‘suikerpapa’, maar ik heb wel mijn huisbazin als ‘suikermama’. Zij erfde dit appartement van haar ouders. Helaas mag ik je niet vertellen om wie het gaat, want ze is nogal op haar privacy gesteld. Wel kan ik je zeggen dat het om een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd, die een hoge functie heeft binnen de Antwerpse haven. Eigenlijk is dat nog steeds een typisch mannenbastion en dus is zij er als de dood voor dat iemand van haar mannelijke collega’s zou ontdekken dat ze op jonge vrouwen valt, snap je?”

Dat snapte ik uiteraard, maar het zou betekenen dat Shirley…

“Ik vertrouw erop dat dit onder ons blijft, lieve San, maar twee derde van de huur betaal ik met mijn tieten en mijn poes,” verwoorde Shirley hetgeen ik dacht, ook al zou ik het zelf nooit zo plastisch hebben uitgedrukt.

Ergens begreep ik nu ook beter waarom ze over dat vastbinden was begonnen. Shirley had seks met haar huisbazin, in ruil voor een aanzienlijke financiële tegemoetkoming bij haar huishuur. Strikt genomen was dat een vorm van betaalde seks die best ‘hoerig’ te noemen was. Hoewel iets dergelijks mijlenver verwijderd stond van mijn eigen leefwereld, kwam het geen moment in mij op om te vertrekken. Shirley had me nu al een behoorlijke tijd in haar ban. Op een niet nader uit te leggen manier zorgde hetgeen ze mij nu toevertrouwde ervoor dat ik me nog meer tot haar aangetrokken voelde. Tegelijk besefte ik hoe weinig ik eigenlijk wist over de onwaarschijnlijk knappe meid die mijn beide handen nog steeds vasthield. Toegegeven, mijn nieuwgierigheid naar het ‘hoe, wat en waar,’ met die huisbazin was meer dan gewekt. Een ongemakkelijk aanvoelend vleugje van opkomende jaloezie deed me echter aarzelen om naar meer details te gaan zitten hengelen.

“Geschokt?” vroeg ze, een kusje op mijn linkerhand drukkend. “Of wil je nog meer horen?”

“Euh… Een beetje geschokt maar best ook wel nieuwgierig,” reageerde ik oprecht.

Shirley glimlachte lief naar me, waarna ze mijn rechterhand opnieuw naar haar mond bracht om er een kusje op te drukken. “San, ik ben al blij dat jij er niet gelijk vandoor gaat en daarom wil ik je gerust iets meer vertellen,” zei ze met een zucht. “Mijn huisbazin is best een verstandig en leuk mens. Ze ziet er altijd goed uit en oogt ook veel jonger dan ze in werkelijkheid is. Onlangs werd ze vijftig, maar dan nog is het echt geen straf om met haar te vrijen. Ondanks dat wij strikt genomen enkel een zakelijke relatie hebben, is zij een heuse kampioene op het gebied van de vrouwenliefde. De truckjes die zij mij leerde zijn op twee handen niet te tellen… Elke laatste vrijdagavond van de maand komt ze langs en mettertijd ben ik die momenten met haar gaan koesteren. Het is echt niet zo dat het tussen haar en mij enkel gaat om het fysieke innen van de huur. Helemaal niet zelfs. Wij vrijen telkens de pannen van het dak en ze vertrekt ook altijd pas nadat we samen hebben ontbeten.”

In het korte moment van stilte wat ze op dit punt inlaste, liet ik haar woorden tot me doordringen. Ze hield mijn hand nog altijd in de hare en met haar vrije hand streelde ze zachtjes mijn onderarm. De warme glimlach die ze me toestuurde, liet vermoeden dat ze nog niet uitgesproken was en zodra er een ernstig trekje rondom haar mond verscheen, bleek dat ook te kloppen.

“Lieve schat,” zei Shirley, “Het is ergens een beetje gênant om het zo cru te zeggen, maar ik verwacht niet van jou dat je blijft tot na het ontbijt. Ik begrijp heus wel dat jij thuis een man hebt zitten die op je wacht en waarmee je na vanavond veel uit te praten zult hebben. Ik beloof je dat ik je vannacht nog thuisbreng, maar ik hoop wel dat we pas vertrekken nadat we eerst een leuke tijd met elkaar hebben gehad… San, wat ik voor je voel neigt naar meer dan alleen het seksuele, maar dan nog kan ik jou voorlopig niet meer beloven dan een paar stomend hete uurtjes… Schat, ik verlang naar jou. Mag ik de gids zijn die jou wegwijs maakt op het pad van de vrouwenliefde?”

Mijn “ja” klonk nauwelijks luider dan een fluistering, maar dan nog vond ik de manier waarop Shirley het bracht allesbehalve gênant. Mijn hart liep over van verliefdheid en elke vezel in mijn lijf tintelde van verlangen. Zelfs haar verwijzing naar mijn man had op mij totaal geen remmend effect, iets wat me ergens wel verbaasde. Binnen in mij jubelde alles wat maar kon jubelen toen ik haar hand naar mijn mond bracht, om op mijn beurt een kusje op haar vingers te drukken. “Ja Shirley,” zei ik, met een krop in de keel. “Ik wil dat jij me wegwijs maakt… Leer mij alles…”

“Graag, schat,” reageerde Shirley, een en al tevredenheid uitstralend. “Vergeet alsjeblieft alles wat we eerder in dat prieeltje deden, lieve San. Dat was niet meer dan het invullen van jouw hoge, geile nood. Vanaf nu wordt het heel anders, want nu gaan we echt vrijen. Ik beloof je dat ik heel lief voor je zal zijn en dat we geen stappen zullen overslaan. Je mag me vertrouwen, maar als het ergens toch wat te snel gaat voor jou, dan zeg je dat maar gewoon. Ook als je iets niet leuk vindt, moet je mij dat direct zeggen… Oké?”

Ja zeg, alsof dat ooit niet oké zou kunnen zijn. Hoewel ik best wel een beetje nerveus was en ik me nauwelijks een voorstelling kon maken van wat er allemaal zou volgen, knikte ik overtuigender dan ooit.

“Mooi zo,” zei Shirley, terwijl ik als het ware verdronk in die intens groene ogen van haar, waarmee ze mij indringend aankeek. Met haar twee handen op mijn wangen boog ze naar me toe en drukte een teder kusje op mijn lippen. Dan stond ze op uit haar stoel en trok mij rechtop. “Ga je mee?” vroeg ze.

Waar ze me mee naartoe wilde nemen zei ze niet, maar dat was ook niet nodig. Ik wist zo ook wel dat ze haar slaapkamer bedoelde. Met het zweet in mijn handpalmen en tegelijk rillend van heet verlangen liep ik achter haar aan. Vanaf hier was er geen weg terug meer en ergens zorgde dat alsnog voor een ietwat onbehaaglijk aanvoelende spanning. Niet dat ik Shirley en haar bedoelingen in vraag stelde. Nee, ik twijfelde aan mezelf. Shirley was immers zo gepokt en gemazzeld in de vrouwenliefde. In vergelijking met haar was ik op dit domein zo groen als gras. Zou het mij wel lukken om deze knappe, ervaren vrouw, te geven wat ze ongetwijfeld van me zou verlangen? Zou ik het überhaupt wel aandurven om haar te behagen en te verwennen?