Om een lang verhaal kort te maken... Veel gezeik, weinig seks, en zelfs amper spanning. Toch benieuwd wat je er van vind, mocht je besluiten het uit te lezen. ^^

Dansen met Alies.

Jaren heb ik het geprobeerd. Ik was nog maar 13 toen ik haar leerde kennen. En nu was ik 17. En zij ook. Vanaf dag 1 was ik verliefd op haar geworden. Ze zag er oogverblindend uit. Altijd. En toen ik haar voor het eerst hoorde praten, werd ik meteen gepakt door haar zachte lieve stem. De eerste keer dat ze die naar mij toe richtte, leek ik wel gehypnotiseerd. Maar ik durfde helemaal niets. Niet in het begin dan. Later wel. Ik vroeg haar uit. Maar ze had een vriendje. Maar dat ging over. En ik vroeg haar weer mee uit. Maar dat was te vroeg. En de tijd verstreek. En toen vroeg ik het weer. Ik was geobsedeerd door haar, en wachtte elke kans af om te pakken. het hielp me niet. Ze zag me niet staan. Niet zoals ik haar zag staan. Maar die ene date kwam wel uiteindelijk. Maar alleen om een week later te horen dat ze verkering had met een ander. Sommige noemde haar gemeen. En ik had keuze zat tussen andere meisjes die me wel zagen staan. Maar ik wilde haar. Alleen maar haar. We kregen zelfs een beetje ruzie toen anderen mij zeiden dat ze me gebruikte. Eerst zag ik het niet, en later zag ik niets anders meer. Ik was een beetje een goed sul. Kon ik niets aan doen verder. Zo was ik ook echt. En voor haar deed ik echt alles. Alles. Huiswerk met name. Maar ook als ze ruzie had met haar vriend, of de vriend daarna… dan was ik er om haar te troosten. Dan zag ze me wel staan. En keer op keer hoopte ik maar dat ze me dan ook bleef zien als iemand die veel meer te bieden had dan ze zag. Maar dat gebeurde helaas nooit. Ze zat in m’n klas, maakte deel uit van m’n vriendengroep, en zij zag mij op een gegeven moment ook als 1 van haar beste vrienden. Ik ging er kapot aan. Maar ze hoefde maar even naar me te lachen, of zich op haar beurt een keer om mij te bekommeren, en het was weer goed. Alles was dan weer goed. Al zat ik vaak in de put door haar, toch leek zij dan de enige die me daar uit kon halen dan. Ik had ook andere vriendengroepen. Buiten school om. Zij namen mij mee uit naar de stad en dan deden we beesten. Zij dan. Ik zat vroeg of laat in een hoekje met m’n telefoon en had dan contact met haar… het maakte niet uit wat ik aan het doen was. voor haar had ik altijd tijd. En het bleef me slopen. En zij had niets door. Of wel. Ik weet het niet. Het maakte denk ik ook niet zo veel uit meer op een gegeven moment. Ik voelde me minderwaardig met elke dag die verstreek en zij iemand anders boven mij verkoos. Maar nu zaten we in het examenjaar. Het laatste jaar. Ook het laatste jaar dat ik bij haar in de klas zou zitten. En dus het laatste jaar waarop ik indruk moest maken op haar zodat ze eindelijk voor mij zou kiezen. En het was zo gènant... ik had door de jaren heen minder vrienden overgehouden. Sommige ook echt verloren door haar. Doordat ze dan zeiden dat ik niet achter haar aan moest lopen. En dan werd ik boos. En dan zij ook op mij. En dan was het op een gegeven moment klaar. Ik had steeds minder vrienden. Maar zij was er nog wel… Mirjam.

Het was de eerste week van het nieuwe jaar. Ik woonde nog thuis, en zij woonde nog thuis. En ik was bij haar thuis. Haar ouders kende me ondertussen aardig goed, en ik merkte ook wel dat ze weleens medelijden hadden met mij. Het was zo duidelijk dat ik verliefd was op haar. Voor alles en iedereen. Alleen zij zag het niet. Of wel, maar dan deerde het haar misschien gewoon niet zo. Daar was ik nog niet over uit. De rest was me allemaal wel vrij duidelijk. We waren nu 4 jaar verder na het begin van het einde. Ik wist wat voor een invloed ze op me had en dat het misschien beter was om een ander te zoeken. Was ondertussen ook wel hier en daar op stap geweest met ander meisje, maar niemand kwam in de buurt van haar. Ik was op meerdere manieren verliefd op haar. Ik vond het heerlijk om nu bij haar thuis te zitten en haar huiswerk te maken. En als haar ouders dan kwamen kijken, maakte ik graag een praatje met ze. Het waren harstikke aardige mensen en we lagen elkaar goed. Ik zag me dan ook graag als hun toekomstige schoonzoon. En hun misschien mij ook wel. Soms overdacht ik mezelf al, en met name als dan haar vriend langs kwam, wat nu ondertussen vriendje nummer 7 is, landde ik weer hard op de aarde. Niet met beide benen, maar met m’n gezicht. Daarnaast zocht ze mij op school ook vaak op. Vond het leuk om met haar gezien te worden. Ze was niet bepaald dat populaire meisje, maar die hadden we ook eigenlijk helemaal niet op school. Ze was mooi. En sexy. En lief… en slim ook wel. Slimmer dan ze zich vaak voordeed. Maar als ze zich een beetje dom gedroeg zodat ik niet anders kon dan zoals nu haar huiswerk maken, werd ik nog verliefder op haar. En dat wist ze denk ik wel. Dat maakte haar slim. Slim en gemeen. Of misschien was ze niet zo slim. Dan was zo ook niet zo gemeen. Maar dat laatste hield ik mezelf vaak voor, terwijl ik wel beter wist. Ze wist me ook altijd goed aan te raken. Zoals ik al zei vond ik haar erg sexy. Echt heel erg. Fantaseerde ook elke dag over haar. Nu zat ik op haar bed. Het bed waarop ze dingen deed, die ik met haar wilde doen. Maar altijd als ze het deed, was ik er niet bij. Wilde dan ook niet de details weten. Al wilde ik haar wel graag mijn details vertellen. Ze had mooi lang haar. Echt heel lang. Donkerblond. Soms donkerrood, of donkerbruin. Dan was het geverfd. Stond haar allemaal gewelding. Maar het mooiste vond ik haar haar nu. Nu zo aan het einde van de zomer hadden de vele zonne-uren ervoor gezorgd dat er een paar lichtblonde lokken door haar donkerblonde haar waren getrokken. Geen idee waarom me dit juist zo opviel. Op het eerste gezicht zou je misschien eerder naar haar kontje kijken. Of haar borsten. Haar slanke lichaam misschien. of dat heerlijke knappe gezichtje. Maar als je al zo lang als ik verliefd was op iemand die je bijna elke dag ziet, dan gaan je andere dingen aan zo’n iemand opvallen die haar nog bijzonderder maken. Al waren het maar kleine details. Maar al die details maakte haar volmaakt voor mij. Soms zei ik mezelf er gewoon voor te gaan. Dan stond ik op de stoep en had ik net aangebeld, en beeldde ik mezelf nog in dat ik haar straks zou gaan vertellen hoe graag ik wel niet andere dingen met haar wilde doen op dit bed, dan huiswerk maken. Dacht het net nog. Wat zou het toch lekker zijn om na al die jaren al die frustraties over haar heen te gooien. Letterlijk.

Soms ging het best wel ver. Het was dezelfde week nog. De eerste week van het nieuwe schooljaar en het was echt een graad of 30. Haar ouders waren niet thuis. En ik hoopte weer op van alles en nog wat. Maar ik zat al snel in een bloedhete tuin in de schaduw van een grote parasol aan een houten tafel en maakte zowel haar als m’n eigen huiswerk. Zij was even drinken halen. Dat was wel lief. Ze kwam dan half-naast me zitten en legde haar kin op mijn schouder, en keek dan mee met wat ik aan het schrijven was. ,,Lukt het?’’ vroeg ze dan. Ik was zo blind. En dan pufte ze even later dat het echt lekker weer was en dat ze het echt warm had. ,,Vind je het erg als ik even m’n bikini aan trek? Dan ga ik even in de zon liggen, nu het nog kan.’’ Natuurlijk vond ik dat niet erg. Het was een goeie reden om mij met haar huiswerk te laten zitten. Zeker niet de eerste keer dat ik haar in bikini zag, maar elke keer weer werd ik helemaal betoverd door haar verschijning. Mirjam was een blank meisje. Vrij lichte huid, en werd ook niet heel erg bruin in de zomer. Haar gezicht was wel redelijk gekleurd, maar ze had ook een paar sproetjes. Grote blauwe ogen die zij bezat, bleken in staat te zijn een simpele ziel als mijzelf alles voor haar te laten doen. Het huiswerk maken minderde dan ook vaart, en ik zat alleen nog maar dromend met een pen tegen m’n mond aan naar haar te kijken. Ze lag voor de tafel in de zon, met haar rug naar me toe. Ze leunde op haar ellebogen en ik kon net over haar schouders heen kijken en zo haar hele lichaam zien wat door de zon werd aanboden. Als ze toch zou weten wat ik allemaal met haar lichaam zou kunnen doen. Het pas echt eren zoals het geëerd zou moeten worden… want na een kwartiertje, weerklonk de deurbel en sprong Mirjam enthousiast op en liet ze, met mij alleen in de tuin, haar vriendje Danny binnen. ,,Wij gaan even naar boven, okay? Als het niet lukt, hoor ik het wel.’’ En dat was dat. Die Danny was een eikel. Vanuit mijn opzicht natuurlijk logisch, maar hij gunde mij nooit een blik of een woord. Het ergste was nog wel dat ik gewoon doorging met huiswerk maken. Onderwijl vrat ik mezelf wel op, maar dat haalde helemaal niets uit. Ik dacht zolang ik maar deed wat zij wilde, het misschien nog goed zou komen. En ondertussen ligt ze misschien nu wel met hem te neuken boven. Dat zou ik met haar doen, als ik haar vriendje was en ze me binnenliet in bikini… Maar goed. Wat een Thyphuswijf! Ik sloeg m’n pen op de tafel en was er eindelijk klaar mee. Dit was toch ook te gek. Hoe zielig kon je zijn… ik liep naar binnen en naar de gang, van een huis wat best wel groot was, en stond onder aan de trap toen ik wat gerumoer hoorde en 2 personen die met haast de trap af kwamen lopen. ,,Nee, wacht nou… ik doe het wel.’’ Hoorde ik Mirjam zielig jammeren. Huilend. Ik brak meteen. Het minste of geringste liet me zwichten voor haar. ,,Je bent een hoer.’’ Hoorde ik hem dan alleen zeggen. en ik werd niet eens boos. Had het ook weleens gedacht. Maar als haar vriendje zou ik dat nooit tegen haar zeggen. wat kon ze gedaan hebben? ,,en jij… rot op! Of moet je klappen hebben? Huh?!’’ en ik kreeg een duw met dat zij beneden kwamen en viel om. Ik was niet de allergrootste of sterkste. Hij wel… ,,Danny! Doe normaal man. We kunnen toch praten. Ga niet zo weg…’’ jammerde Mirjam dan door, en we zagen Danny door de voordeur lopen en op zijn scooter springen. Dag Danny. En ik zat dan weer hier met Mirjam, die begon te snikken. In haar fucking bikini.

Nu kon ik haar toch niet meer de waarheid vertellen… en dus zaten we even later op de bank. Ik had m’n arm om haar heen zoals altijd en troostte haar dan weer. Ze zei nooit waar de ruzies over gingen, maar later pikte dan weleens wat op, als ze op school het er dan ook over had met iemand anders. Een meid. Dat soort dingen, maakten ze ruzie over. Dingen waar ze alleen in detail kon treden met andere meiden. En dan hoorde ik het later via, via, en brak ik weer doormidden. Zo zou ik een dag later horen dat ze ruzie hadden gekregen omdat Danny wat van haar zou willen. Iets op seksueel gebied waar ze niet helemaal achterstond. En op weigeren van dat, werd ze een hoer genoemd. Werd er gek van. En dan loop ik haar vervolgens te troosten, en gaat ze niet veel later weer terug naar hem, en hoorde ik haar zelfs zeggen dat ze misschien niet zo moeilijk moest doen… het was een bekend verhaal. Dat van mij, maar ook dat van haar. Zoals ik zielig was, was zij dat ook. Zoals ik afhankelijk van haar was geworden, werd zij dat ook altijd van haar vriendje, waar ze alles voor over had. Vroeg of laat. En vroeg of laat ging dat dan mis. En goed ook. Maar nooit koos ze dan voor mij, maar altijd voor een nieuwe flikker, die haar hetzelfde flikte. Maar deze eerste week van het nieuwe jaar betekende een nieuw begin. Het was op de vrijdag avond, dat ik in de kroeg zat met 2 oude vrienden, die ik nog van de basisschool ken, en mij ook wel gezegd hebben dat ze slecht voor me was, dat ik een berichtje van haar kreeg. Ze had weer ruzie. Of ik langs wilde komen. Ik keek vertwijfeld naar m’n telefoon en Maarten en Bas zagen het. ,,Nee, man. Niet weer.’’ Werd er gelijk al gezegd, voordat ik ook maar had gezegd van wie ik bericht had gekregen. Ik lachte er dan ook om. ,,Nee?’’ vroeg ik ze wat cynisch, en legde de telefoon weg. En keek er ook niet meer naar. Voelde gek, maar tegelijkertijd goed. Het werd me echter niet in dank afgenomen. Maar ik was in goed gezelschap, wat de rest van die avond op mij had in zaten praten met geduld en vooral veel vriendschap waardoor ik door kreeg dat ik haar moest zien te lozen. En dat ging ik doen ook. De volgende dag hadden we wel afgesproken. Op de vrije zaterdag. Ik was nerveus, maar vastberaden. Ik was er vooral klaar mee. Het was lekker weer, en ze was weer alleen thuis. In bikini deed ze nu voor mij open. Ze keek me wat verlegen aan. Alsof alles anders was, nu ik een keer niet haar haar zien had gegeven. Ze had me de huid ondertussen wel vol gescholden, over de WhatsApp, maar ook daar had ik niet op gereageerd. En nu was het net of ze zich schuldig voelde, omdat ik me eens voor een keer normaal had gedragen op haar abnormale gedrag. Dat merkte ik gewoon meteen. Eenmaal binnen wilde ze toch meteen gaan jammeren over Danny. ,,Nee, stop maar.’’ Zei ik wat streng toen ik het doorkreeg. Ze keek me wat geschrokken aan. ,,Je maakt me kapot.’’ Zei ik haar daarna meteen, en toen leek ze nog meer te schrikken. ,,Ik kan geen ander meisje vinden door jou.’’ Zei ik rustig en bekwaam. Ik was nerveus, maar had er over na gedacht. En zolang zij nog haar mond hield, wist ik wat ik moest zeggen. ,,Wat bedoel je?’’ vroeg ze toen toch gelijk verontwaardigd, en ik begon al wat meer te stotteren in het vervolg. ,,Nou… dat uh… ik kan dit gewoon niet meer.’’ Zei ik dan vertwijfeld. ,,Dit…’’ en ik wees naar haar en mij. ,,je moet toch weten dat ik je leuk vind.’’ Zei ik dan snel. ,,maar dat geeft toch niet.’’ Was dan haar antwoord. En ik wreef meteen met m’n hand over m’n wenkbrauwen. Nee, voor haar gaf het niets nee… ,,Het interesseert je gewoon niet.’’ Zuchtte ik dan. ,,Ik wil je niet kwijt.’’ Zei ze daarop meteen ontmoedigd, wat ik al helemaal niet verwachtte. ,,Ik weet dat je me nog leuk vind. En dat vind ik niet erg. Echt niet. Maar je bent m’n beste vriend. Doe me dit niet aan.’’ Ik kreeg bijna medelijden met haar. Bijna… ik was totaal om geslagen in mijn manier van denken. Bijna radicaal. En ik moest dan ook blijven nadenken voordat ik weer wat zou zeggen. ,,Ik denk elke dag aan je… de hele dag…’’ begon ik toen ontmoedigd. ,,Waarom? Ik ben helemaal niet wat je denkt dat ik ben.’’ Zei ze dan. ,,En jij weet hoe ik over je denk?’’ vroeg ik haar direct en snerend terug. ,,Ik zie je toch kijken.’’ Zei ze dan lief. Ik begreep het niet zo goed meer. Wat ze bedoelde en wat ik nu nog moest zeggen en zo… ik wilde niet gemeen tegen haar doen, of zeggen dat ik geen vrienden meer wilde zijn. Maar ze leek het niet te begrijpen. Net als ik dus. ,,Je moet gewoon iemand vinden die je leuk vind. Ik zie elke dag meisjes naar je kijken, dan kan je me toch best wel vergeten. Je probeert het gewoon niet eens…’’ en ze gooide het nu op deze boeg. Het was natuurlijk mijn schuld. En ik geloofde haar nog bijna ook. ,,Alsjeblieft. We moeten vrienden blijven. Ik heb je steun nodig. Echtwaar. Darren, alsjeblieft?’’ en ik was klaar. Ik kan het niet uitleggen. Maar zoals ze bijna smeekte met haar zachte lieve stem en hoe ze me daarbij treurig aankeek, was gewoon te veel voor me. Ik was echt machteloos tegen haar. ,,Als jij mij helpt met school en praten en zo… dan help ik jou aan het perfecte meisje. Dat beloof ik. Want dat verdien je. En geloof me, ik ben niet dat meisje. Echt niet. Je weet niet alles.’’ Dat was nogal wat om te horen, en voor haar om te zeggen. ,,Ik weet het niet hoor…’’ ,,Alsjeblieft…’’ zei ze dan nog een keer lief smekend. ,,Ik slaag niet zonder jou. En de rest is ook niets zonder jou.’’ Zei ze dan. Ik kreeg het idee dat het haar meer om school ging, maar goed… ik was overwonnen. ,,Okay.’’ Zuchtte ik zacht.

En toen werd alles anders. Nee, geintje. Ik was er gewoon weer ingetrapt natuurlijk. Kinderlijk eenvoudig. En ik wist het. Maar ik wist niet wat ik er aan kon doen. Ze stond daar zielig te doen. In haar bikini… ja, sorry. Ben dan toch een vent blijkbaar, en was dus kansloos. Ik had er wat over gepiekerd. Maar meer ook niet. Maar zij blijkbaar ook. Het was maandagochtend, en we hadden Duits. Zij en ik zaten in dezelfde klas met hetzelfde pakket en volgden dus elke klas met elkaar. We zaten niet altijd naast elkaar, maar bij Duits wel. ,,Hey…’’ fluisterde ze dan zacht. We zaten helemaal achterin. Een meisje was wat aan het vertellen voor de klas. In het Duits natuurlijk. Niemand lette echt op. ,,Valt het je weleens op dat zij echt heel veel naar je kijkt?’’ en ze wees naar een meisje aan de andere kant van de klas, en ik keek niet eens op. Ik krabbelde wat in m’n schrift. Het was moeilijk te zien, maar ik had haar getekend. Zittend op haar knieën terwijl ze mij aan het pijpen was, staande voor haar. Ja, heus. Ik had er veel om heen getekend en het was echt niet duidelijk. Tenzij je mijn ogen had. Ik kon ontzettend goed tekenen namelijk, wat niemand wist. Ik kon haar uit m’n hoofd helemaal tot in elke detail na tekenen. Ze had de outfit van een Franse kamerhulp aan, en leek op de grond te zitten te boenen. De muur voor haar, was mijn lijf. Door wat extra lijnen tekende ik beweging in haar nek, en was het duidelijk. Als je het zag… ik was verliefd op haar. En ik geilde op haar. Was niet zo gek ook. Ook nu in de les, zat ik gewoon ordinair met een harde naast haar. Als ze toch eens wist. Maar nee, ze zag m’n harde niet en zag ook niet wat ik tekende. Nee, ze wees me op een meisje wat me koud liet. Niet helemaal, want dat was wel een mooi en knap meisje, maar wilde dat ze zou zeggen: ,,Hey… valt het je weleens op dat je altijd hard bent als ik naast je zit. Laten we daar wat aan doen…’’ maar dat zei ze natuurlijk niet. Had ik weer. Ik zuchtte en keek uiteindelijk wel op om het meisje aan de overkant van de klas kinderlijk weg te zien kijken. Zoals ik al zei, ik kwam echt geen aandacht te kort. Kon leuk uit de hoek komen zo nu en dan, maar mij interesseerde alleen deze Mirjam die in m’n schriftje haar uitstekende best deed om mij van die stijve af te helpen. ,,Nou, ik meen het. Vind je haar niet mooi dan?’’ ging Mirjam gek genoeg door. Of eigenlijk helemaal niet zo gek. Ze voegde de daad bij haar woord zowaar. Wat ik echt absoluut niet verwacht had. ,,Ik praat wel een keer met haar. Ze is toch leuk?’’ ging ze door. De mensen voor ons keken om, omdat ze niet bepaald meer aan het fluisteren was. ,,Doe is zachtjes.’’ Klonk er streng achter het bureau vandaan van de leraar… Ik draaide m’n ogen verwijtend naar Mirjam. ,,je brengt ons nog in de problemen.’’ Fluisterde ik dan wel. En ze hield haar schouders op. ,,Wil je alleen maar helpen hoor.’’ sneerde ze dan een beetje verwaand. ,,Kijk in m’n schrift en help me zo dan in de wc!!!’’ Dacht ik dan.

Ik was maar een simpele jongen. Echtwaar. Het liefst zat ik de hele dag op mijn kamer te tekenen. Ik kon echt goed tekenen en daardoor kon ik tekenen wat ik maar wilde. Had een hele la vol met tekeningen van Mirjam. Zij was een beetje het verwende rijke meisje, en ik was het simpelere armere ventje wat dus echt haar tegenpool was. ik woonde nog thuis. Alleen. M’n ouders waren vaak weg. Had ze al in geen tijden meer gezien. Misschien ook daarom wel dat ik het juist zo fijn vond dat de ouders van Mirjam mij wel een hoop aandacht geven, als ik daar was. ik redde mezelf prima alleen. Had in het weekend een postronde die ik liep voor een extra centje, en ook hier en daar had ik vrienden die bijsprongen. Kreeg zelfs zakgeld van Mirjams ouders. Of omdat ze het zielig vonden, of omdat ik hun dochter gewoon altijd hielp. Ik nam het hoe dan ook dankbaar aan. Kon het gebruiken. Ik woonde in een klein appartementje. 2 verdiepingen wel. Maar veel oude meubels. Oude muren en oude vloeren. Veel hout. Groot bureau. Daar kon ik in alle vrijheid tekenen. Ik tekende het leven wat ik wilde lijden. Ik had niet eens een tv. Niemand kwam ook ooit bij mij thuis. Echt niemand. Ze wisten vaak wel hoe ik leefde. Zorgde wel altijd dat ik er verzorgd uitzag, om schijn te creëren, maar zeker Mirjam had geen idee, dat mijn leven weinig voorstelde met het hare. Wat betreft materialiteit dan. Ze gaf wel om me hoor, en dat van zaterdag meende ze ook wel. Maar voor haar telde toch vooral haar vriendje. Al kreeg ik die maandagmiddag wel een berichtje van dat meisje, waar ze op zat in te spelen tijdens Duits. Haar naam was Emma. Echt een supermooi meisje hoor, maar nee. M’n hoofd stond er niet echt naar toe. Ze begon te vragen over school en wat ik hierna wilde doen. Een beetje uit het niets en een beetje wanhopig. Ik reageerde dan ook nauwelijks, en dat leidde er toe dat ze wat directer werd. ,,Sorry hoor, als ik er naast zit, maar Mirjam zei me dat je me leuk vond. Dat is zeker niet waar dus.’’ Stuurde ze op een gegeven moment. Ik begon er hard om te lachen. Misschien weer gemeen van mij op mijn beurt. Maar ik kon Mirjam wel schieten. Ik was zo duidelijk geweest dat ik alleen haar wilde, en om dat tegen te gaan, deed ze nu zo haar best. Maar ze overschreeuwde zich in mijn opinie en ik verwachtte dan ook dat dit niet lang zou duren. De berichtgeving met Emma ging wel door die avond. Zei haar niet dat ik haar leuk vond. Dat liet ik een beetje in het midden. Ze was te mooi om niet leuk te vinden. Te mooi ook voor een jongen als ik. Ze had een mooie profielfoto en terwijl ik wachtte op haar steeds volgende berichtje, begon ik haar na te tekenen. Keer op keer, totdat het een beetje leek. Was toch weer anders dan Mirjam. En voordat ik het wist, had ik een spannende tekening gemaakt van haar en mij. Kon het haar best sturen. Had ze gelijk antwoord of ik haar wel of niet leuk vond. Maar het was gek. Voor het eerst tekende ik niet Mirjam. Al liet ik die wel toekijken vanaf ver in de achtergrond…

Ik was niet perse een viezerik. Ik had wel een sociaalleven. Had ook nog aardig wat vrienden over gehouden door de jaren heen. En bijna dagelijks was ik wel van huis, al deed ik dat dus liever niet. Thuis was ik misschien wel een beetje vies. In de loop van de week, hielden ik en Emma contact, en spoorde Mirjam dat ook actief aan. Het zorgde ervoor dat mijn tekeningen steeds verder gingen. In zo’n tekening keek Mirjam dan altijd toe, terwijl ik bezig was met Emma, en dat van steeds dichterbij. En met steeds minder kleren aan. Had Mirjam natuurlijk nooit naakt gezien, maar kon me er wel wat bij voorstellen. Het tekenen was ook een soort obsessie geworden. Als ik dan twijfelde over de vorm van haar lichaam, een paar jaar terug was dit, dan nam ik een tekenblok mee terwijl we met een groepje gingen zwemmen in de rivier. En dan vroeg of laat deed ik me onopvallend afzonderen en tekende ik Mirjam terwijl ze zwom en rondliep. In bikini natuurlijk. En zo zag ik meer, en kon ik meer. Aan het einde van de week durfde ik de twee met ontbloot bovenlichaam te tekenen. Ze lagen op mijn bed en ik stond voor ze met een open gulp. Het was zo ontzettend ver van de waarheid, maar tijdens het tekenen voelde het soms wel alsof het echt kon. En waarom ook niet? Nou ja, dat was vrij simpel natuurlijk, maar ik dacht liever dat het makkelijk was. het bleef bij denken en het bleef dan ook bij tekenen. Dat was prima. Aan het einde van de week bloedde het contact met Emma ook wel een beetje dood. Ik hapte niet. En bood haar ook niets aan. Ze verspilde haar moeite. Het leverde enkel een mooie tekening op maar die zou niemand te zien krijgen. Ze waren te mooi voor me. Ik hoefde mijn tekeningen nooit mooier te maken met grotere borsten of zwoelere blikken. Ik hield van de puurheid en dus de pure schoonheid van Mirjam. Ze had geen grote borsten, en daar was ik harstikke blij mee. Ze was ook zoveel meer dan alleen een paar borsten. En dat had ze misschien niet geweest als ze wel groot waren. Ja, rare redenatie misschien. en onzin ook natuurlijk. En voor Emma gold hetzelfde. Zij had overigens rood haar. Mijn tekeningen waren vaak enkel met grijs potlood getekend, maar vond het dan wel leuk en mooi om Emma’s haar wel kleur te geven. Rood is mooi. Soms deed ik een andere tint rood voor Mirjam. Zoals ze dat vroeger had. Ik weet soms niet of ik geobsedeerd was door Mirjam zelf of door het beeld wat ik door de jaren heen van haar gekregen had. Een beeld wat ik zelf geschapen had. Deels door te denken, en deels door te tekenen. En droeg ze, zonder dat ze het wist, ook zelf daar aan bij.

Dat weekend gingen we stappen met een clubje van school. Emma was daar niet bij. Mirjam wel. En zonder Danny godzijdank. Ze kon zich zo mooi maken voor een avondje stappen, en vaak stond ze dan toch een groot deel van de avond aan mijn zijde. Zeker als een jongen het op haar gemunt had, vond ze het niet erg om net te doen alsof ik haar vriendje dan was. dat zei ze dan ook zo, en ze vond het normaal om te denken dat ik dat ook prima vond. Maar ook dit deed natuurlijk een beetje zeer. Vertwijfeld stuurde ik dan ook Emma een berichtje in de loop van de avond, waar ik enthousiast bericht op terug kreeg. Althans, zo interpreteerde ik het. Ik gebruikte Emma. Deels onbewust. Deels bewust. ,,Met wie App je?’’ vroeg Mirjam dan een beetje ongeduldig en veel te nieuwsgierig. ,,Oh, niemand.’’ Zei ik dan, en zag haar via een rietje haar sterke drankje opzuigen, en haar blik keek me dan wantrouwend aan. Het waren haar zaken ook niet. ,,Heb je nog iemand gezien hier?’’ vroeg ze me daarna. ,,Iemand?’’ vroeg ik door. ,,Ja, iemand die je leuk vind.’’ Zei degene die er zo mooi uit zag dat ik me al heel de avond stond in te houden dat tegen haar te zeggen… ,,Uhm, nee. Niet echt.’’ Morde ik dan wat. We waren in een soort disco/café-achtig iets en de muziek stond vrij hard. We deden een beetje dansen, en een beetje kletsen. En ik probeerde toch echt een beetje ook uit haar buurt te blijven. En op een gegeven moment lukt dat ook erg goed. Want Emma kwam net binnen. Die had ik gevraagd. En sneller dan ik dacht, was ze gekomen, en hield ik me de rest van de avond met haar bezig, wat ongetwijfeld veel verkeerde indrukken wekte bij zowel haar als Mirjam, als de rest van de klas die mee was… maar dat boeide me even niet. Ik vond het heerlijk om te zien dat Mirjam lastig werd gevallen door een jongen en dat ze nu bij niemand terecht kon. Ze kwam op een gegeven moment wel bij mij en Emma staan, en wij hadden het wel gezellig samen, maar het ongemak werd meteen al voelbaar, en zonder enige woordenwisseling was ze ook zo weer weg. Eigen schuld. Ik bood Emma een drankje aan, en ze ging voor cola light. Suf. Maar zo was ze wel een beetje. Braaf. Zo ver ik haar ken dan. Vond ik ook wel leuk aan haar. Mirjam dronk vaak te veel, en verloor zichzelf dan een beetje in het moment. Dat maakte haar soms schreeuwerig, maar altijd eindigde ze de nacht boven het toilet. Vond ik dan weer zonde. Zowel van de avond als van haar. Maar het zei genoeg, vond ik. Ze was niet altijd zo gelukkig. En als ze dan uit was, kwam dat op deze manier naar boven. Haar vriendje was er niet bij, maar regelmatig stond ze toch met haar telefoon in de hand, en had ze dan geen alcohol op, zou ze zomaar kunnen gaan huilen. Ik kende haar en zag het aan haar. Dus nam ze nog maar een shotje en deed ze weer wat geks, om het te vergeten. Het was na de zoveelste keer dat ik op Mirjam had gelet, dat Emma me vroeg mee naar buiten te komen voor wat frisse lucht. Was een goed idee. Ik zag Mirjam bijna jaloers kijken, en dat vond ik geweldig. Maar Emma was niet zomaar iemand, zo zou blijken.

,,Wat is jouw relatie eigenlijk met Mirjam?’’ vroeg ze toen rustig buiten, en vrij volwassen. ,,Oh, gewoon vrienden.’’ Zei ik dan luchtig, en probeerde recht te lopen. Had ook wel een slok op. ,,Hmm, okay.’’ Zei ze dan vertwijfeld, en ik merkte al dat ze dat niet geloofde. ,,Nee, we kennen elkaar heel goed en heel lang al. We zijn echt goed bevriend.’’ Zei ik haar toen, wat meer geloofwaardig. En ik wou maar dat ik het kon geloven, want was natuurlijk niet waar. Soms dacht ik wel dat we vrienden waren maar dat kwam alleen maar omdat ik dat zo deed voorkomen, omdat ik Mirjam niet kwijt wilde. Zou ik eerlijk zijn tegen Mirjam, dan zou ze geen vrienden willen zijn denk ik. Misschien alleen voor haar huiswerk… maar dat zei ik Emma maar niet. ,,Zullen we een stukje gaan wandelen?’’ vroeg ze me toen. We woonden allemaal in de buurt van Dordrecht. Niet bepaalde de leukste stad om uit te gaan, maar voor rustige wandeling laat op de avond, boden de kades daarvoor een romantisch alternatief. Was gek op de stad. Geboren en getogen. Emma kwam uit de polder, hier niet ver vandaan, en Mirjam woonde wat meer in de buurt van Rotterdam. Maar ik kwam hier elk weekend om te drinken, en met mij velen klasgenoten en vrienden. Als Mirjam dan alleen was, kwam ze maar al te graag mijn kant op. Bekend verhaal ondertussen. Maar ik ging in op het voorstel van Emma. ,,Ben wel een beetje aangeschoten.’’ Zei ik haar. En ze begon te lachen. ,,Ja, dat zie ik.’’ Gniffelde ze dan verlegen. ,,Misschien kan je me helpen?’’ vroeg ik haar dan ook. ,,Je gaat niet op m’n rug.’’ Lachte ze dan meteen weer. Zo leuk had ik Emma nog niet meegemaakt, en lachte ook werkelijk mee om haar opmerking. En dat lag niet aan de drank. Denk ik. ,,Nee, maar misschien wil je m’n hand vasthouden?’’ vroeg ik haar toen zachtjes. En dat vond ze maar lief van me. Beetje kneuzig misschien, maar goed. Ze deed het wel. Ze pakte m’n hand. En het leek wel alsof we vanaf dat moment alleen in deze stad waren. De tinteling die ik in m’n hand voelde en vanuit daar m’n hele lijf doorging was ongekend. Ik was nog nooit echt op date geweest met een meisje. Veel te druk met Mirjam. Maar nu had Mirjam dit voor me ‘geregeld’ en zie hier; ik had het leuk met een ander. We liepen langs de kades voorbij restaurantjes en oude panden van de stad, en we zeiden nauwelijks wat. Ze ontnam m’n adem ook. Zeker toen ze op den duur haar hoofd tegen m’n schouder legde. Ik viel voor haar. Bijna letterlijk, doordat ik toch wat schommelde van de drank en de kinderkopjes op straat niet mijn vrienden waren. We namen niet veel later plaats aan de kade, met onze voeten bungelend boven het water. Gevaarlijk in mijn staat, maar wel romantisch. Aan de overkant zag je de lichten van de andere stadjes, en het maakte het intiem. Het kabbelende water, de warme lucht die langzaam brieste, haar hand in de mijne, maakte dit moment om niet te vergeten. En schuld begon zich op te spelen.

,,Ik vind je echt heel leuk.’’ Zei ze op een gegeven moment. Ik keek haar aan en zag aan haar dat het haar moeite had gekost dat tegen me te zegen. Moeite is misschien niet het goeie woord. Lef. Ze had lef. Ik slikte er van. Ik lachte er ook om. Stil en zacht. Nauwelijks zichtbaar. Alsof er een vuurtje werd gestook binnen in mij, zo begon ik me te voelen. Dit zouden die vlinders kunnen zijn die altijd maar door iedereen als beeldspraak werden gebruikt. Ik wist het echt niet. ,,Ja, ik jou ook wel.’’ Zei ik toen als een flapdrol. Maar dat kwam omdat ik het ook niet meende. En dat voelde ze meteen, zo te zien. ,,Ja, ik snap het.’’ Zei ze gelijk zachtjes, alsof ze ook verwachtte dat ik zoiets zou zeggen. ,,Nee, ik vind je echt wel leuk ook, maar niet zoals jij mij denk ik.’’ Legde ik haar maar uit. ,,Ik kan nu niet mezelf focussen op jou. En dat verdien je eigenlijk wel. Als ik zo vrij mag zijn dat te zeggen hoor.’’ ging ik door. Ze gniffelde er om. ,,Ze is ook mooi.’’ Zei ze toen alleen. Ik was niet zo moeilijk te doorgronden, denk ik. ,,Wel gek dat zij juist tegen me zegt dat je me leuk vind dan, vind je niet?’’ en ik knikte meteen. ,,Heel gek zelfs. Heel verwarrend ook.’’ En ik staarde even doods over het water. ,,Je bent zo veel beter dan haar.’’ Zei ik tegen haar. En dat meende ik overigens wel. ,,Maar ik snap dat nog niet zo.’’ Zei ik haar ook eerlijk. Ze legde haar hoofd weer tegen m’n schouder en pakte m’n hand. ,,Geen idee dat je zo verstrooid was.’’ lachte ze zachtjes. En dat was ook grappig. ,,Een wonder dat je hier nog zit.’’ Zei ik haar dan ook met een lach. ,,Ja…’’ Zuchtte ze dan enkel nog. Mirjam was mooi, daar had Emma gelijk in. Maar Emma was ook mooi. Echt mooi. Maar Mirjam ook. Ik was aan de ene kant ook een beetje bang dat het misschien net zo loopt als met Mirjam. Dat ik er in zou trappen en misschien wel verliefd zou worden op Emma, wat ik al een beetje was ondertussen, en dat ik dan niet meer helder kan zien en denken. Dat ik me verlies in een ander meisje zoals Mirjam zichzelf altijd verloor in een andere jongen. Maar misschien overdacht ik alles wel gewoon. Maar ik was bang. Ik wilde niet gekwetst worden. Natuurlijk, dat wil niemand. Maar Mirjam had me zo vaak gekwetst. En ze wist het niet eens. En oneerlijk tegenover Emma misschien, maar in mijn ogen had zij diezelfde krachten. In mijn ogen hadden alle meisjes die krachten. ,,M’n vader komt me zo weer ophalen.’’ Zei Emma en doorbrak mijn gedenk. Het was pas half 12. ,,vroeg.’’ Zei ik nog. Maar ze was natuurlijk een braaf meisje. Braaf afgezet en opgehaald door haar vader zonder ook maar een slok alcohol gedronken te hebben. Emma was niet zoals Mirjam. Helemaal niet zelfs. En toch kon ik op dat ene punt er niet net zo over denken. Ik liep met Emma, hand in hand, terug naar het café en wachtte buiten met haar op haar vader. Mirjam had ons al gezien en gebaard binnen te komen, maar ik negeerde haar subtiel. Later kwam een grote BMW aangereden en daaruit stapte een man in pak uit. ,,Hey, pap.’’ Zei ze dan zachtjes en bijna verlegen, en ze stelde me vervolgens voor. ,,Dit is Darren.’’ Zei ze dan en ik kreeg een hand van de meneer. Durfde amper wat te zeggen. hij knikte, en nam Emma mee. Was zo gebeurd. En ik bleef buiten staan. Had wel wat om over na te denken.

Buiten stonden picknicktafels. Ik zat er op eentje. Op de rand, starende over de haven van Dordrecht in de nacht. Het was best wel rumoerig en ik kwam ook niet echt ver. Het duurde ook niet lang voordat ik niet meer alleen was. Mirjam had toch nog behoefte aan wat aandacht en luidruchtig en dronken kwam ze me opzoeken. ,,Heb je gezoend?’’ vroeg ze als eerste, veel te opdringerig. ,,Nee.’’ Zei ik dan juist extra zacht. Ze werd meteen stil. ,,Wat dan?’’ vroeg ze wat minder luidruchtig in het vervolg, maar ontzettend bot en direct. ,,Niets.’’ Zei ik dan en trok m’n schouders erbij op. ,,Waarom doe je zo?’’ kwam er daarna dan jammerend uit. Wat ik wel verwachtte ook. Godver, hier had ik helemaal geen zin in. ,,Je bent dronken, ik bel een taxi.’’ Zei ik haar, en ze begon me te slaan. Ze leek er zelf van te schrikken. Ik stond op en liep weg. De donkere straten in van deze kut stad. Nee, dat meende ik niet. Maar Mirjam kon wel de tering krijgen. Ik was niet dom af achterlijk. Er speelde meer, dat zag ik ook wel. Maar morgen, als ze weer nuchter is, dan doet ze alsof er niets gebeurd is. Dit is vaker gebeurd namelijk. Ik haatte het! Het was dat ik het nog leuk heb gehad met Emma eerder, dat ik niet doodongelukkig naar huis strompelde. Ik woonde hier niet heel ver vandaan aan de rand van de binnenstad, en was ook zo thuis. Maar niet alleen. Ze was me gevolgd. Op een afstandje wel. Levensgevaarlijk zo midden in de nacht voor een dom dronken meisje. ,,Woon je hier?’’ kwam er dan verwaand en dronken uit haar strot, toen ik m’n sleutel in het slot stak. ,,Ja.’’ Zei ik dan weer kort, en wilde haar buiten op de stoep laten staan. ,,Nee, wacht nou even. Het spijt me.’’ Zei ze zowaar en zinnig klinkend. ,,Wat?!’’ vroeg ik haar fel. En ze schrok. ,,Niets.’’ Zei zij toen. Ik schudde met m’n hoofd en lachte in mezelf. ,,Ik wil geen taxi. Kunnen we niet nog even praten?’’ vroeg ze me toen. ,,Je bent dronken. Er valt niet met je te praten.’’ Zei ik haar alsof ze een klein kind was. ,,Nou, zoek het dan lekker uit joh!’’ zei ze gelijk fel en hard. ,,Zie je…’’ zei ik dan weer rustig, en maakte haar alleen maar kwader zo. Maar ze schreeuwde niet meer. ,,Ik ben nog nooit bij je thuis geweest. Dat is toch raar.’’ Begon ze toen. ,,Nee, helemaal niet. Ik nodig nooit iemand uit.’’ Zei ik wat bot. Was echt klaar met haar. Vanavond wel. ,,Alsjeblieft. Ik wil even wat kwijt.’’ Zei ze toen bijna smekend. Ik zuchtte en sloot m’n ogen. Ik deed een stap opzij en bood zo doorgang aan haar. Langzaam liep ze langs me heen naar binnen, en ik baalde alweer. Ze leek haar ogen uit te kijken. ,,Wat een ruimte zeg.’’ Het huis was vrij leeg. Had niet veel spullen, zoals ik al zei. Boven een slaapkamer en een badkamer, en beneden de keuken en de woonkamer. Was niet groot. Er stond een bank en twee stoelen beneden. En mijn bureau met lades vol tekeningen. Ze ging meteen zitten, en ik pakte een glas water voor haar. Deed ik altijd als ze dronken was, maar meestal moest ik haar dan thuisbrengen.

,,Ik had weer ruzie met Danny vanmiddag.’’ Begon ze toen. Ik zat tegenover haar op een stoel. ,,Wil je hier komen zitten?’’ vroeg ze nog voordat ik ook maar had gereageerd op wat ze daarvoor zei. ,,Ik zit even prima hier.’’ Zei ik haar wat streng en ze keek weg. Ik gaf haar niet bepaald het gevoel dat ze hier thuis was. was ze ook niet namelijk. ,,Okay.’’ Zei ze dan zachtjes. En ze twijfelde of ze door moest gaan. ,,Heb je weleens seks gehad?’’ vroeg ze me toen. ,,Mirjam, alsjeblieft…’’ zei ik meteen. We hadden het nooit over dit onderwerp… kon er niet tegen om te horen dat ze seks had met een ander. En dat wist ze wel. ,,geef antwoord.’’ Zei ze zacht, en bijna lief. ,,Nee.’’ Zei ik toen. ,,Waarom niet? Ik ben toch dronken, morgen vergeet ik het weer.’’ Lachte ze om me tegemoet te komen. ,,Nee, ik heb geen seks gehad nog, bedoelde ik.’’ Zei ik haar toen. ,,Oh..’’ en ze twijfelde. ,,Zou je met Emma…’’ ,,Stop…’’ zuchtte ik onderbrekend. ,,Wat is er nou?’’ vroeg ik haar maar om er hopelijk snel vanaf te zijn. ,,Nou…’’ en ze twijfelde weer. ,,Je stelt het je wel voor toch?’’ vroeg ze toen. Ik sloot m’n ogen geërgerd, maar knikte wel. ,,Hoe dan?’’ vroeg ze me daarna. ,,Hoe bedoel je?’’ ,,Nou, wat stel je je voor dan, als je denkt seks te hebben?’’ ik dacht dat ik gek werd. Waar doelde ze nou in hemelsnaam op. ,,Nou, gewoon.’’ Zei ik dan ook. Ik moet wel bekennen dat ik hitsig hiervan werd. Want daar zat toch Mirjam. Ik aanbad haar nog altijd, al was het nu even wat minder. Ze zuchtte. ,,Wat zou je vragen als je seks zou hebben met iemand?’’ vroeg ze me toen maar. ,,Vragen? Niets, hoezo?’’ ,,Jawel, ik bedoel, je wilt toch dingen dan?’’ ging ze door. ,,Het is toch meer een kwestie van wat geef je?’’ vroeg ik haar maar, aangezien zij ervaring had. Maar daar lachte ze om. ,,Ja, dat dacht ik ook.’’ Zei ze dan cynisch, en ze keek even treurig weg. ,,Nee, we stoppen dit nu.’’ Zei ik toen als de verstandigste van de 2. ,,Als mijn vriendschap wat voor je betekent, sta je nu op en ga je naar huis en hebben we het nooit meer over dit soort onderwerpen.’’ Zei ik haar weer streng. Ze keek een beetje om zich heen. Alsof ze me niet gehoord had. ,,Goed.’’ Zei ze toen uiteindelijk wel een beetje tuttig. En ze stond op. Ik keek haar niet aan. Keek zelfs weg. Morgen was ze toch alles vergeten. Maar ze liep niet weg. Ze liep op me af juist. Ik kreeg het warm en slikte, maar kon geen kant meer op. En toen stond ze tegen me aan. Ze pakte m’n handen. Ze zei helemaal niets. Ik kon niets zeggen… zij gniffelde alleen. Wat had dit toch te beteken? Ze pakte m’n hand en legde die op haar buik. Haar platte buik. Ze had een vaal rood jurkje aan wat los over haar lichaam hing, maar ze drukte m’n hand tegen haar harde buik aan. ,,Je bent toch niet zwanger!?!’’ vroeg ik toen toch wat benauwd en met zachte paniek in m’n stem. Toen gniffelde ze wat harder. ,,Nee, gekkie.’’ Zei ze dan lief, en ze duwde met haar knieën de mijne uiteen en kwam zo nog dichterbij te staan. Ik keek wat verward naar boven. Het was zo stil om ons heen. Hier in de kamer en daar buiten ook. Mirjam was een klein beetje van de fitness. Niets bijzonders. Maar ik voelde het nu. Had het weleens gezien natuurlijk. Als ik huiswerk maakte bij haar, zoals laatst… ze legde haar andere hand in m’n hals en keek op me neer. Zo ontzettend helder. Alsof ze niet dronken was. en toen zakte ze langzaam naar de grond… ,,Ik wil alleen weten…’’ zei ze fluisterend, en ik slikte weer, omdat ze helemaal door haar knieën ging en nu tussen m’n benen zat… ,,Of…’’ en haar hand gleed vanuit m’n hals over m’n borst heen… en ze zei even niets meer, en haar hand stopte bij m’n buik. Ze keek naar m’n kruis. Ze zag wat hard was in m’n broekspijp. Niet te missen. En ze lachte er zelfs een beetje om. Keek me zelfs een beetje uitdagend aan… ,,Wat zou je van mij vragen?’’ vroeg ze toen zomaar. Ik slikte weer. Ik deed m’n mond open. Maar er kwam niet meteen wat uit. ,,Niets.’’ Hijgde ik toen zacht fluisterend, en ze begon te grijnzen. ,,Jammer.’’ Zei ze dan snel en ze stond meteen op. ,,Maar goed om te weten.’’ En ze draaide zich van me af en haar lange donkerblonde haren sloegen in de lucht alsof het mijn gezicht was. zo voelde het een beetje. Ze was nu wel heel ver gegaan. Maar ze liep door naar buiten, en ik zag haar deze nacht niet meer terug. Het duurde behoorlijk lang voordat mijn hart weer een rustig ritme had gevonden en eer dat ik kon slapen was ik een paar uur verder. Ik wilde haar nog wat sturen, maar wist niet wat. En van haar ontving ik ook geen bericht meer. Niet eens dat ze thuis was gekomen. Kon ik me daar nog zorgen over maken… en de volgende ochtend was het eerste berichtje op m’n telefoon van Emma. En toen voelde ik me pas echt rot. ,,Was gezellig gisteren.’’ Meer had ze niet gezegd. Maar ze moest eens weten.

Emma was een meisje. Logisch. Maar nog echt een meisje. Net als wij gewoon 17. Net als iedereen in mijn klas. Maar ze was een meisje vergelijken met Mirjam. Sommigen groeiden sneller op. Op bepaalde gebieden dan. En op een bepaald gebied was Mirjam al een tijdje een vrouw, zal ik maar zeggen. dat merkte ik dubbel gisteren, toen ze dat zo met een behoorlijke dosis zelfvertrouwen durfde te doen. Ook alcohol natuurlijk, maar goed. Dan nog. Ik was wel een jongen van de terrasjes. Was ook vrij bekend in de omgeving bij een aantal tentjes, en kreeg vaak ook wel drank ondanks dat ik nog geen 18 was. en ik zat nog voor het middag uur uit te brakken met pils en met Maarten en Bas. Ik had m’n telefoon maar thuisgelaten. Voor iedereen beter. Emma had ik ook niets teruggestuurd. Het zonnetje scheen fel en achter m’n zonnebril kon ik dan m’n ogen sluiten, en me nog eens storten op de afgelopen tijd. Zo zaten we daar gerust een paar uur. Kon Mirjam echter niet vergeten. Het was duidelijk dat ze iets van jaloezie bij zich droeg. Alsof ze niet samen met me wilde zijn en tegelijkertijd mij ook niet echt een ander gunde. Of dat ze een ander mij niet gunde. En dan kon ze wel zeggen dat het simpel was voor mij door gewoon een ander te zoeken, en dat ze daarbij zou helpen… maar tot nu toe is alles veel moeilijker geworden. Ik had aan de ene kant geen verplichtingen tegenover Mirjam of Emma. Ik kon ze beide laten vallen zonder dat ik daar last van zou hebben. Maar in mijn hoofd lag dat toch anders. Gek, hoe dat gaat. Maar Emma was nog maar een meisje. En Mirjam eigenlijk ook. Niets meer. En ik was maar een knulletje. Meer niet. Kon wel doen alsof ik alles wist, maar had me de laatste tijd toch al meerdere keren laten verassen op gebieden waar ik dus echt niets van af wist. Bas en Maarten hadden een underground feestje gehad gisteren in Rotterdam, en waren ook harstikke brak. We hadden ook niets tegen elkaar gezegd al die tijd. Maar zo ging dat. En dat kon ook gewoon. Zo waren we nou eenmaal. Had ook geen behoefte om ze wat te zeggen. wat te vertellen. Alles wat in me omging zou onzin zijn voor hun. Maar voor mij niet. Ik denk dat als ik nog 1 keer begin over Mirjam, dat ze opstaan en weglopen, en dat ik ze nooit meer zie. Kon ik dan vast om lachen ook. Eind van de middag was ik weer thuis. Alsof ik niet weg geweest was. ik keek op m’n telefoon. Emma had me nog gevraagd langs te komen. Zo’n mooie meid die dat vraagt… en dan was ik er niet om te reageren. Maar had toch niet gegaan. Zei haar dan ook dat ik m’n telefoon vergeten was. een smoesje natuurlijk. Mirjam had me hetzelfde gevraagd. Zat al op de fiets de brug over… was zo’n kansloos ventje. En daar hoorde ik haar excuses aan. Ze was het niet vergeten dus... Was nog geen 5 minuten daar en zag haar even later achterop de scooter bij Danny springen die onaangekondigd kwam voorbij rijden. En ik kon weer naar huis. Was verdomme bijna een uur fietsen…

Ik bracht de rest van het weekend helemaal alleen door. Wilde niemand zien. Dacht er zelfs over om te spijbelen die maandag. Die maandag hadden we weer Duits. Maar ik ging ergens anders zitten. Achter Emma. Gewoon omdat daar plek was, en ik zo niet naast Mirjam hoefde te zitten. Emma was op haar beurt mij een beetje zat denk ik, en negeerde mij dan weer. Maar dat kwam wel goed uit. Had in niemand zin. Mirjam kwam natuurlijk wel verhaal halen, en ze leek alles alweer vergeten te zijn. Ik liep haar ook straal voorbij, en ze kon stikken. Iedereen kon stikken. Ik zette m’n telefoon uit. Een week lang. En een week lang zocht ik de eenzaamheid op, op school en daar buiten. Het hoefde gewoon niet zo meer. En ik vond het fijn om niet lastig gevallen te worden. Mirjam gaf het snel op en ging dan ook maar boos doen op mij. Zo kinderachtig. En ik lekker ook. Maar thuis tekende ik. Zoveel. En ik verlangde. De indrukken die zij op mij kon maken, waren eigenlijk niet te beschrijven. Dat moment dat ze afdaalde tussen m’n knieën… ik kon het niet vergeten. Ik beleefde het keer op keer, en kon dan niet geloven dat ze de volgende dag mij zo had laten stikken. En dat ze dan nu kon doen alsof er niets aan de hand was. die meid was gewoon zo fout. En hoe meer ik haar negeerde, hoe meer ik haar ging missen. En had juist gehoopt dat ze mij dan zou gaan missen. Maar ze kon stoïcijns zijn. Zo koppig als ze haar zin niet kreeg. En dus was het niet zij die kon stikken, maar was ik het die ook echt stikte. Ook hier leek ik kapot aan te gaan op de een of andere manier. Hoe kan je toch zo verslingerd raken aan 1 persoon? En waarom deze persoon? Verdiende ik dit dan? Ik had meerdere malen met m’n telefoon in m’n handen gezeten die week en had hem ook meerdere keren bijna aangezet. Alleen maar om haar dan toch nog een berichtje te versturen. Altijd als ik wat van haar ontving, leefde ik al helemaal op. En als ik me dan zo voelde als nu, gold dat dubbel. We zouden die vrijdag weer gaan stappen, maar ik zou niet mee gaan. Het was iedereen wel opgevallen dat er wat speelde. Had nog met Maarten en wat van zijn vrienden naar Breda gekund, maar het hoefde gewoon even niet. Ik zat liever alleen thuis bij een schemerlampje met de radio aan, terwijl ik mezelf weer een nieuw avontuur tekende. Het tekenen van rondingen, echte rondingen, gaf zoveel voldoening. Was ook een reden om wel naar school te gaan deze week. Ik keek m’n ogen uit. Elke dag. Had echt wel een paar hele mooie meisjes in de klas zitten. En jeans draag je al van jongs af aan. Gewoon lekker om naar een kont in jeans te kijken. Als het lekker weer was durfde iemand nog wel een uitdagend shirtje te dragen. En dan kon ik weer geïnspireerd tekenen die avond. Zo vergat ik Mirjam soms toch heel even. Al was elke tekening er wel eentje van haar nog. Totdat ze Emma op af stuurde dan…

Ik had nog een berichtje ontvangen van een vriend uit m’n klas, met een foto van de rest waarop ze zeiden me te missen. Dat was wel lief. Mirjam stond er echter niet op. En ik dacht nog wel even te komen misschien. en toen ik net m’n schoenen aan wilde trekken, ging de bel. Die bel ging echt nooit. Was niet eens gewend aan het geluid van deze bel. Mijn bel. Ik trok het gordijntje opzij om te kijken wie het was, voor ik open zou doen, en zag dan haar staan. Natuurlijk… ik deed het gordijntje weer dicht en twijfelde eventjes. Toch deed ik open. Was nog altijd machteloos. ,,Hey.’’ Zei ze gelijk zacht, en ik gebaarde haar meteen binnen te komen. Ze was niet warm gekleed. Ook niet voor een lekkere nazomeravond. Ze liep me weer voorbij zoals laatst, en de geur alleen al deed me beseffen hoe erg ik haar gemist had. Na een week viel haar geur ook zo erg op. In positieve zin dus. Ze rook gewoon ontzettend lekker. Ja, eng. Ik weet het. Maar goed… ,,Kunnen we praten?’’ vroeg ze me. ,,Praten?’’ vroeg ik nog even voor de duidelijkheid. Had geen zin in zoiets al laatst. Niet als het weer zou stoppen en zij doet alsof er niets aan de hand is. Maar ik wilde zelf ook wel even praten. Had toch zeker ook veel na kunnen denken, en was er nog altijd van overtuigd dat in dit laatste jaar alles anders moest zijn. Op wat voor manier dan ook. Ik wilde niet haar onbewuste slaafje zijn. Niet meer. ,,Hoe gaat het?’’ vroeg ze eerst, en ze keek me niet aan. Ze leek wat nerveus. ,,Goed hoor. jij?’’ ,,Ja, ook wel hoor.’’ en ze keek me toen wel aan en gniffelde zachtjes mijn kant op. ,,Kom even zitten. Alsjeblieft.’’ Zei ze dan weer. En nu kwam ik wel. Wilde me anders opstellen. Met meer zelfvertrouwen. Maar feit was dat ik stik nerveus was. ,,Ga je zo nog mee?’’ vroeg ze dan. ,,Nee, denk het niet.’’ Zei ik dan. Zij zag er wel uit alsof ze zo nog even zou gaan stappen. Als ik Danny was, zou ik haar niet zomaar alleen door een stad als Dordrecht laten lopen. Jezus, wat zag ze er geweldig uit… zo simpel eigenlijk, als je zo mooi bent. Denk ik. Ze deed haar benen wat nerveus over elkaar. Die waren bijna helemaal bloot. Ze had slechts een grijs jurkje aan met witte horizontale strepen. Geen mauwen, en een lage inval bij haar borst. Grote borsten had ze niet, en van de push-up was ze ook niet zo. Had ze ook niet nodig. Ze was magisch. ,,Okay.’’ Zuchtte ze nog op mijn antwoord. ,,Dan wil ik je m’n excuses aan bieden.’’ Zei ze me toen zowaar. Klonk bijna ongeloofwaardig. Kon het ook niet echt geloven. ,,Waarom dan?’’ vroeg ik haar ook meteen wat kritisch. ,,Nou, je weet wel toch?’’ zei ze dan gelijk vertwijfeld. Ze deed dus maar wat. Ik wilde het haar horen zeggen. niets bijzonders, maar gewoon dat ik een keer echt zou horen wat ze zou willen zeggen. hoeft geen excuses te zijn, maar zowel, dan zou ik ook willen weten waarom ze het doet. Maar dat kon ze dus niet. ,,Ik mis je gewoon heel erg. En ik begrijp wel wat je bedoelt hoor, maar ik snap het niet.’’ Zei ze toen. ,,Je begrijpt het wel maar je snapt het niet?’’ vroeg ik haar toen een beetje vervelend door en ze begon ontmoedigend te zuchten. ,,Laat maar.’’ En ze wilde opstaan. ,,Wacht even.’’ Zei ik dan ook snel. ,,Ik wil ook wat kwijt. En je mag net zo kut reageren als ik.’’ Zei ik haar. Ze gniffelde daar zacht om. ,,Deed je niet.’’ Zei ze dan lief. En ze bleef dan ook zitten. Ze leek al lang blij, dat ik ook wat kwijt wilde. Ze kon er nooit zo goed tegen als ik te stil was. dus deze week had zeker invloed op haar gehad.

Ik lachte naar haar. Bemoedigend, zal ik maar zeggen. en ze lachte ook een beetje verlegen terug. ,,Ik heb je gezegd dat ik nog wat voor je voel. Dat doe ik al die tijd al. Had ik misschien voor me moeten houden, maar je weet hoe dat is, denk ik. Is kut.’’ Ze lachte en knikte. Dat begreep ze dus wel. Ik was opvallend rustig en kwam goed uit m’n woorden. ,,Ik ben denk ik ook een beetje geschrokken of zo. Dat je zo opgegroeid bent.’’ Zei ik haar daarna, maar dat moest ik nog even uitleggen. ,,Je bent verder dan mij. En dan de rest van de klas. Je hebt een ouder vriendje en leeft een ouder leven. Maar ik wilde eigenlijk dat het anders was gegaan. Maar daar heb ik natuurlijk niets over te zeggen verder. Logisch. Maar je begrijpt me wel, toch?’’ ze knikte dan ook. ,,Geeft toch niet.’’ Zei ze dan. Maar dat gaf dus wel. Ik had geen grip op haar. Daarom liep ik altijd achter haar aan. Ik probeerde aan te klampen in de hoop op meer, maar dat lukte dus nooit. ,,Je valt op.’’ Zei ik toen. ,,Je krijgt zoveel aandacht. En echt niet alleen van mij. Ik bedoel… kijk hoe je er bij loopt.’’ Zei ik toen, en dat kwam er echt verkeerd uit. Ze keek dan ook even naar zichzelf, en met verbazing daarna naar mij. ,,Als wat?’’ vroeg ze gelijk verontwaardigd. ,,Een hoer?’’ vroeg ze op dezelfde, bijna enge, toon door. ,,Nee. Wat?! Nee! Zo bedoel ik het niet!’’ zei ik dan ook snel. ,,Volwassen bedoel ik.’’ En dat bedoelde ik ook echt. ,, Je bent pas 17, maar je loopt er bij alsof je de hele fucking wereld al aan kan. En ik weet toch wel beter.’’ Zei ik daarna wat vervreemd. Ze leek me nu helemaal niet meer te kunnen volgens. ,,Ik bedoel… ik vind het mooi. Maar het hoeft niet of zo… weet je?’’ maar ik maakte het volgens mij alleen maar erger. Ik trok even m’n neus op naar mezelf en fronste even hard om vervolgens m’n hand maar even voor m’n gezicht te houden. ,,Zie je, dit gaat niet meer. We zijn niet meer zo als vroeger. Ik ben goed voor je huiswerk maar meer niet. Eens?’’ vroeg ik toen weer gortdroog. Ze kreeg ook geen kans om me nog te volgen. Maar ze lachte. Gniffelend. Dat was haar ding wel een beetje. Het verlegen gniffelen. Iets waar ik harstikke verliefd op was geworden. Ik voelde haar hand op m’n knie… ik keek opzij langs m’n hand en zag haar nog naar me kijken. ,,Wat was je doen?’’ en ze keek naar m’n bureau en stond op. Kut, had niets opgeruimd. Ze versteende helemaal. ,,Dat ben ik.’’ Zei ze wel meteen. Het was een mooie tekening. Niets vunzigs. Alles behalve zelfs. Deze mocht ze best zien, al betwijfelde ik of ze het leuk vond om te zien. Ze deed weer net alsof ik net niets had gezegd over ons, en ging dan door over iets anders. Ik stond op en keek even naar de tekening. Heel gay, maar had haar in een galajurk getekend in een soort van bloesemregen. Had zoiets op tv gezien en dacht dat dat wel bij haar zou kunnen passen. Pakte daarna snel de tekening en maakte er een prop van, tot haar schik. ,,Neen, waarom?’’ vroeg ze me dan ook gelijk verdwaasd. ,,Is niets. Is stom.’’ Gelukkig keek ze nooit dom uit haar ogen. Die mooie blauwe ogen… want ook nu was ik onnavolgbaar. Ze draaide zich naar me toe, en ik durfde haar niet aan te kijken. Ze zette een stap dichterbij, en legde haar beide handen op m’n borst. Dat gevoel… ik voelde het toen Emma m’n had vastpakte laatst, en nu dit… ik keek haar nog altijd niet aan. ,,Ik ga het goed maken.’’ Zei ze toen fluisterend, alsof opeens alles duidelijk was nu. . Haar woorden drongen door. Ik brak bijna. Echt, ik kon wel janken. Om meerdere redenen. Maar vooral van de spanning denk ik.

Ze liep langs me heen, en ik stond te trillen op m’n benen. Ze liep weg. Ik volgde haar nu even een keer niet. Maar ze ging weg. Dacht ik dan. Maar ze liep naar de gang, en vervolgens naar boven! Ik keek om en hoorde enkel haar treden op de trap. Ik twijfelde nog om zelf dan maar naar buiten te lopen, maar liep haar een minuutje later achterna in spanning. Ik keek om me heen en zag haar toen al op m’n bed zitten. Ik liep de slaapkamer in en ze klopte op het bed naast haar. ,,Nee. Mirjam… dit kan je niet menen toch.’’ Zei ik dan zachtjes. Fluisterend. Alsof we betrapt konden worden. ,,Kom nou maar.’’ Zei ze dan en ze lachte er voorzichtig bij. Ik aarzelde maar nam plaats. Op gepaste afstand nog wel. Daar deed ze wat aan door naar me toe te schuiven. ,,Het is uit met Danny.’’ Zei ze me toen. ,,Wilde het niet zeggen nog, maar goed.’’ Het was niet echt opluchting wat ik ervaarde, maar het leek er wel op. ,,Ik ben geen afdankertje.’’ Zei ik als eerste. Lekker bot weer. ,,Ik bedoel. Sorry. Dat is vervelend.’’ ,,Ja, dat was echt heel erg. Maar goed.’’ Ze bleef nuchter. En ze bleef stil. ,,Het enigste wat ik nog doe is je huiswerk en je troosten. De laatste paar jaar…’’ zei ik toen weer, nog steeds, een beetje bot. Maar ze lachte er om. ,,Ja, daar ben je goed in. In beiden.’’ En ze liet mij dan lachen zowaar. Ze schoof toen nog wat dichterbij. Haar blote dij lag tegen mij bedekte been aan. ,,Lekker bed heb je.’’ En ze veerde even een keer, en we kwamen nog dichter tegen elkaar aan te zitten. ,,Mirjam… ik…’’ en ik keek haar aan en zag haar me lachen. ,,Je bent geen afdankertje.’’ Zei ze toen en ze kwam dichterbij met haar gezicht. Maar ik draaide het mijne weg van haar en kneep daarna m’n ogen dicht en kon niet geloven dat ik dat had gedaan. Dit was m’n kans… maar ze pakte m’n kin en draaide m’n hoofd terug. Ze keek me nog aan en lachte nog. ,,Zal wel even wennen zijn…’’ Zei ze me toen lief. ,,Ja, zeg dat…’’ lachte ik dan verslagen terug. En toen keerde ik niet m’n gezicht weg toen ze naderde. Het gevoel wat ik net op m’n borst voelde was niets vergelijken met wat ik nu voelde toen ze haar lippen tegen die van mij drukte. Ik steeg gewoon op. Ze had me al eens gekust… bijna 4 jaar terug. Maar toen waren we nog zo jong. Toen wist ik amper wat ze met me deed. Maar nu was dat anders. Ik bleef stil zitten en liet haar haar ding doen. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest doen. Ik voelde haar lippen licht krullen en ze gniffelde weer een keer. Ik kuste dus niet echt overtuigend terug. Was ook een beetje in shock. Maar dat leek haar niets uit te maken. ,,Ik snap dat je misschien wel niets van me wilt. Niets serieus of helemaal niets… wat dan ook. Maar ik dacht dat het wel eerlijk zijn als ik je bedank voor alles. En misschien weet je een manier waarop ik dat kan doen?’’ zei ze toen wat onder de indruk en zwoel. Ik vergat te ademen… ,,Wat je maar wilt. Ik doe alles. Je verdient alles.’’ Begon ze toen. Bood ze me nou zomaar seks aan? Zomaar uit het niets? Nee, dat niet. Maar als ik het zou vragen misschien wel… maar waarom dan. Natuurlijk was Mirjam een lekker wijf, maar ze was meer. Voor mij wel. Ik was niet Danny, ik zou geen misbruik van haar maken. Maar Jezus wat was ik hard. Ik kreeg altijd een stijve van haar hoor, maar op dit moment en onder deze indruk… ja, zelfs dan. Altijd deed ze dus wat met me. Op meerdere gebieden. Altijd. Ze gniffelde nog lief en afwachtend, en ik wist wel iets.

,,Okay…’’ zei ik rustig en ging staan. Ik zuchtte een keer en nam diep adem en ging voor haar staan. Echt vlak voor haar. En ik schaamde me niet voor wat zich bij m’n kruis bevond, zo dicht bij haar gezichtje. En zij ook niet. Ze keek er naar en daarna keek ze naar me op. Ze leek onder de indruk. Ik sloot m’n ogen toen ik haar handen voelde die lichtjes de contouren aftastte. Maar dit was niet wat ik wilde. Niet nu. Niet zo. Ik pakte haar handen dan ook en trok haar overeind. Ze kwam tegen me aan staan en dacht nog dat het er bij hoorde misschien. ik liet me dan nog een keer door haar kussen, en zag haar uitdagend naar me lachen. Ze had geen drank op nog. Ze was dus redelijk helder. Mits ze van de brake-up niet van slag was dan. En die indruk maakte ze ook niet echt. ,,Wat wil je?’’ vroeg ze zacht. ,,Alles?’’ vroeg ik haar nog voor de duidelijkheid. Ze knikte en grijnsde bijna. Ze kuste m’n wang en m’n kin, en wilde weer gaan zitten. ,,Kom mee dan.’’ Zei ik haar zacht en pakte haar hand en nam haar mee naar beneden. Lachend liet ze zich meenemen al kon ze nooit weten wat ik van haar wilde. En begrijp me niet verkeerd, wat ze net deed was al meer dan ik verwacht had, zeker na deze week, maar ik wilde echt veel meer. Ik wilde alles. En dit was mijn kans om haar te laten zien dat ik veel meer was dan iemand die achter haar aan liep en misbruik van haar zou maken, nu het kon. Ik pakte een kruk onder tafel vandaan en zette die midden in de kamer, en vroeg haar te gaan zitten. ,,Je hebt het nogal uitgedacht, zie ik.’’ Lachte ze dan nog nietsvermoedend. Ik deed een lampje achter haar aan, en vroeg haar haar benen weer over elkaar heen te doen. Haar mooie slanke benen deed ze over elkaar en slikte even bij het aangezicht toen ze gelijk haar haar even goed deed en die over 1 schouder heen kamde met haar handen. Hmm, ja, ik had hele andere dingen kunnen doen. Maar ik had maar 1 kans. Zo zag ik het. En dus deed ik dat, wat ik wilde. Alles wat ik voorheen had gemaakt, zou verbleken met dit werk. Ik ging achter m’n bureau zitten en pakte m’n tekenblok en draaiden toen m’n stoel naar haar toe. Nu had ze het door. Ze leek aangenaam verrast, al werd ze er ook onzeker van. ,,heb dit nog nooit gedaan hoor.’’ zei ze enkel en ze leek zich helemaal niet te storen aan het feit dat ik dit verkoos boven seks, of wat ze ook van plan was. in mijn ogen was dit ook een compliment overigens, en ik hoopte in de hare ook. Het was verder donker in de kamer en de schaduwen op haar lichaam en korte strakke jurkje waren levensecht. Mijn tekening werd al snel een meesterwerk. Ik tekende de kruk met het meisje erop. De vrouw… nee, ze was nu even gewoon dat mooie meisje wat ik zo goed kende. Ik kende de contouren van haar lichaam uit m’n hoofd maar zoals ze nu voor me zat, lukte het gewoon wat beter allemaal. Ze keek me aan, en kon stil zitten. Ik geloofde haast niet dat ze dit niet eerder had gedaan. Maar ze hield zich misschien gewoon aan haar woord. Dit is wat ik van haar vroeg, en dit gaf ze me. Ik trok m’n knieën op en stortte me op elk detail. Kleur gebruikte ik nu wel. Was uren bezig. Maar dat gaf niets. En zij leek zich er ook helemaal bij neer te leggen. En ze hield zich dus aan haar woord en gaf me alles wat ik van haar vroeg. ,,Wordt het wat?’’ vroeg ze op een gegeven moment wel. Ik was een aantal keer overnieuw begonnen maar was nu echt goed bezig. Ik kon er een piemel bij tekenen, maar Jezus, waarom zou ik dat nog doen? Ze was zo mooi. Zo perfect. En toch kreeg ik het idee dat ze dat nog niet door had. Niet dat ze dat niet was, want ze was nu eenmaal niet iemand die dat over zichzelf zou denken, maar dat ze niet doorhad dat ik dat van haar vond. En meende. Het beeld wat ik van haar had, was voor mij levensecht. Ik zat hier het mooiste op aarde te tekenen. Wie kon dat nou zeggen?

Tuurlijk vond ze het raar dat ik juist dit van haar vroeg. Maar ze was zo onder de indruk. Oprecht ook, geloof ik. Ik liet het haar zien, en ze viel gewoon stil. Ze stond op, liep op me af, en zag zelfs even een waterig oog. ,,Ik ben zo stom…’’ Zuchtte ze dan en ze begon me te omhelzen. Ik sloeg m’n armen om haar heen met de tekening nog in m’n handen en wreef over haar rug. ,,Ik ga het echt goed maken.’’ Fluisterde ze toen. Ik lachte erom. ,,Doe maar niet.’’ ,,Jawel.’’ Zei ze gelijk wat feller. ,,Toen ik hoorde dat Danny een ander had, ging ik kapot. Anders maakte ik het uit, maar nu werd ik gedumpt.’’ Zei ze toen en gaf wat meer prijs over haar situatie op dit moment. ,,Heb jij even geluk.’’ Lachte ik dan ook cynisch. Omdat ze nog maar 1 keer gedumpt was. ,,Je hebt mij al zo vaak gedumpt. Voor m’n gevoel dan.’’ Zei ik haar rustig als uitleg. ,,Weet ik. Nu dan. Denk ik.’’ Zei ze eerst voorzichtig. ,,Je betekent veel voor me Darren, maar jij en ik zijn niet hetzelfde. Ik beteken meer voor jou, dan zij voor mij. En dat zeg ik niet om gemeen te zijn, maar het is me nu zo duidelijk.’’ Zei ze wat ontmoedigend daarna. Ik gniffelde. Dat ze het wist en dat ze het zo zei, was eigenlijk een beetje pijnlijk. ,,Ik zat te denken…’’ ging ze verder. Ze keek me aan en daarna even naar buiten. Het werd al bijna licht. ,,Ik kan niet je vriendin zijn.’’ Zei me toen eerst. En dat kwam weer zo hard aan… ,,Maar ik ga je echt helpen. Elke keer dat ik je pijn heb gedaan door met een ander te gaan. Voor iedere keer zoek ik iemand voor jou. Goed?’’ ze raaskalde. ,,Nee.’’ Zei ik dan ook. ,,Emma als eerste.’’ Zei ze dan nog. Ze verdient een jongen als jij.’’ Ging ze door. ,,Wat bedoel je nou?!’’ vroeg ik toen verward, en werd ook een beetje boos. ,,Nee, sorry niet boos worden. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent. Dat je inhaalt wat je door mij verloren bent.’’ Zei ze toen weer, en ik werd nog gekker. ,,Begrijp het nog steeds niet Mirjam…’’ zuchtte ik dan ook. ,,Is ook gek.’’ Zei ze toen. ,,Maar ik heb er net echt over na gedacht. En voor ieder vriendje dat ik heb gehad, ga ik jou aan een ander meisje helpen. Dat is wel het minste wat ik kan doen, toch?’’ ,,Nee.’’ Zei ik enkel nuchter… ,,Ga maar gewoon weg, Mirjam. Ik kan dit gewoon niet meer aan. Dat rare gedoe.’’ Zuchtte ik toen weer en werd wat kwader dan zojuist. ,,Nee, niet doen.’’ Jammerde ze gelijk moedeloos. Maar ik kon het gewoon niet meer uitleggen. Haar gedrag was niet te verklaren. Ik schrijf er nu over, en ik zweer het dat het zo gegaan is. Dit zei ze allemaal tegen me, en nog steeds kan ik het niet geloven. Ik werd zo ontzettend kwaad. Ze liet me los, en er ontstond een afstandje. Was voelbaar ook. De kou van de nacht was nu opeens voelbaar. Ze trilde ook. Van spanning denk ik. Of van verwarring. Ik stond ook met knikkende knieën. ,,Ga nu maar gewoon. Het geeft niet.’’ Gaf ik haar mee. Zwijgend draaide ze zich om en liet ze me achter.

Vervolgens, de dag erna, kwamen al die cliché dingetjes die meisjes doen als ze gedumpt worden. Van die vage medelijden opwekkende berichtjes op Facebook, en een status wijziging in WhatsApp. Ik reageerde er niet op. Ik ontweek haar ook, maar zij mij denk ik ook. Ik had het idee, dat het nu wel echt voorbij was. we hadden een intiem moment gehad. Heel intiem zelfs, maar blijkbaar was dat nog niet genoeg om haar te overtuigen. Weer was het zo’n weekend geweest, waarna ik twijfelde wel of niet naar school te gaan. Maar ik was er. Ik wel. Zij niet… vertwijfeld nam ik plaats bij Duits op m’n vaste plekje, aangezien zij er niet was. ,,Sorry, dat ik laat ben.’’ Klonk er toen nog net voordat de leraar de deur dicht wilde doen, en daar was ze dan. De schoonheid zelve als altijd. Ik slikte en kreeg het warm. Ze keek naar me, en had het idee alsof de hele klas met haar mee keek. Zeker toen ze niet mijn kant op liep. Nu nam zij plaats op dat vrije plekje achter Emma. Zelfs de leraar keek even op. Ik was alleen. Voelde me zo alleen. De gene voor me probeerde wel te informeren, maar ik verzweeg gewoon alles en stortte me op m’n schriftje waar ik begon te krabbelen. Zeker toen we tijdens het zelfstandig werken alleen werden gelaten voor een momentje, en ik Mirjam de aandacht van Emma zag zoeken. Werd er niet goed van. Dit deed ze om me te pesten dat kon gewoon niet anders. De twee begonnen te smoezen, en ik begon met te ergeren. Maar ik hield me in. Ook tijdens informatica, wat we na Duits hadden, zat ik eigenlijk alleen in een hoekje mezelf te wezen. Was zo’n makkelijk vak… maar had wel het gevoel of ik alleen gelaten werd. In de kleine pauze dacht ik dat voor te zijn door mezelf gewoon af te zonderen voor de rest. Mijn klas en ons groepje vooral, had een eigen plekje in de aula. Maar zij was daar, dus ging ik maar naar buiten. De zon scheen alsof het zorgeloos was, en ik sloot m’n ogen terwijl ik weer alleen op een bankje zat. Toch wel kut, zo alleen. Zeker op een plek waar je niet alleen kon zijn. Maar ze was hier. Ze kwam me nu wel opzoeken. ,,Ik ontwijk je niet hoor, als je dat denkt.’’ Zei ze gelijk al. Ik keek haar niet aan, maar opende wel m’n ogen. Ik ontweek haar dus wel, maar was kansloos. Ze was zo mooi. Zo indrukwekkend. Letterlijk. Ze nam plaats naast me en keerde zich naar me toe. Ze had een strakke spijkerbroek aan en een zomers topje wat ze juist luchtig droeg. Een zonnebril in haar lange donkerblonde haren en ze was weer die babe die ik me kon herinneren en liet mij weer nietig voelen. ,,Vertrouw me, ik probeer het alleen maar goed te maken.’’ Zei ze dan. Al had ze maar gevraagd of ik ook zo van het zonnetje genoot… want dat was al beter geweest dan gelijk zo te doen. Ik zei dan ook niets. ,,Wacht maar.’’ Zei ze dan. Ik werd weer langzaam gek. Maandag hadden we altijd een lange dag, en het laatste uur aardrijkskunde was altijd moeizaam. Ik zat weer achterin. Alleen ook weer. In het begin dan. We moesten in koppels een opdracht maken, en toen zat ze vliegensvlug naast me. Mirjam natuurlijk. Met een lach. En ze begon nu geen rare dingen te zeggen. nee, ze stortte zich zowaar op de opdracht, wat ik al helemaal niet gewend was eigenlijk. Maar wel een keer fijn. Al viel het wel op dat ze, ondanks dat ze gewoon bezig was, erg dichtbij zat. En voelde op een gegeven moment haar hand op m’n knie, waarna ze me meteen scherp aankeek. Ik keek haar wat beduusd aan op mijn beurt, en kon haar, als gewoonlijk de laatste tijd, niet volgen. Natuurlijk was ik hard. Ze zat immers naast me. Maar dat kon ze niet weten. Dat had ik haar nooit verteld. Maar toch gleed haar hand over m’n been en zocht het juist de hardheid op. En daar liet ze haar hand gewoon liggen alsof er niets aan de hand was, en ging door met de opdracht. Haar andere hand hield mijn aandacht boven tafel, al had ik wel even gekeken naar m’n kruis waar haar hand zomaar op lag. Hier in de klas… en niemand die het zag.

Na de les deed ze alsof er niets aan de hand was. dat was ik dan wel weer gewend, maar niet na zoiets… ze werd opgehaald van school, wat overigens in een andere wijk van Dord lag, en nu niet door haar vriendje, maar gewoon door haar vader. Ik had m’n stijve goed weten te verstoppen, en kreeg ook een rit aangeboden door haar vader, wat lief was, maar beter van niet. ,,Nee, dan staat m’n fiets hier.’’ Gaf ik als reden, en zag haar gniffelen naar me en nog een laatste blik op m’n kruis wagen. Je kon wel zeggen dat er van alles veranderd was, en ik wist niet of het goed of slecht was zover. Toen ik na het uitzwaaien richting de fietsenstalling liep, werd ik bijna omver gescooterd door Emma. Zij had een scootertje. Van pappie en mammie gekregen natuurlijk. Nee, dat was flauw en een beetje gemeens zelfs, maar ze was wel het verwende meisje. Het was overigens per ongeluk, dat ze me bijna aanreed hoor. en ze stopte zelfs. En ze sprak zelfs tegen me. ,,Hey, wacht even.’’ Begon ze verlegen, en ik wachtte. ,,Mirjam kwam naar me toe vanochtend.’’ Zei ze toen. Dat had ik gezien natuurlijk. ,,Ze zei me dat het haar schuld was, dat je niet voor mij kon gaan, of zo?’’ bracht ze toen wat verward uit. En ik keek haar op dezelfde manier terug aan, alhoewel dat nog wel te vatten was. ,,Ja, het is ingewikkeld.’’ Zei ik dan ook uiteindelijk. ,,Geeft niet.’’ En ze lachte zowaar even naar me. ,,Ik moest me meer volwassen gedragen, toch?’’ vroeg ze me toen. ,,Uhm, wat bedoel je.’’ ,,Nou, meer als zij, niet?’’ vroeg ze toen door. ,,Nogmaals. Hoezo?’’ ,,Nou, ik bedoel misschien wat meer volwassen kleden en me zo gedragen. Ik snap het wel hoor.’’ zei ze toen, en ik kon nogmaals diezelfde vraag stellen. Later bleek dat Mirjam Emma wat tips gegeven had over hoe ze mijn aandacht kon behouden. Super kinderachtig eigenlijk, en hoorde dit van Mirjam die avond. Maar ik deed nu alsof dat nog onzin was. ,,Nee, ik vind je leuk zoals je bent.’’ Zei ik haar eerlijk, eerlijk. Iemand fietste voorbij en hoorde dat en begon te joelen. Kon ik wel hebben. Ze werd een beetje rood echter, en lachte verlegen weg. ,,Het is heel moeilijk Emma. En ik kan het niet uitleggen. En kan het jou zeker niet aandoen, maar op de een of andere manier kan ik mezelf niet over Mirjam heen zetten.’’ En ging nog eerlijker zijn tegen haar. ,,Hoe leuk je ook bent…’’ zuchtte ik toen, om haar nog wat meer te laten blozen. ,,En daar kan je niets aan doen, ben ik bang. En je verdient ook beter. Als ik eerlijk mag zijn.’’ En ik benadrukte mezelf zo nog eens extra. ,,Oh, bepaal jij dat?’’ lachte ze toen zowaar uitdagend. ,,Ik ken haar type wel hoor. Lekker lachen, flirten en dansen en zo, en dan er met een ander vandoor gaan.’’ Zei ze toen zomaar. Haar beeld van Mirjam klopte in ieder geval. Als dat beeld nog gold dan, maar dat zouden we wel zien. ,,Dus ik bepaal wel wat ik verdien, en misschien als ik m’n best doe, krijg ik je wel zo ver.’’ Zei ze toen ook nog, al was het wat verlegener. Ze lachte nog een keer, en scooterde toen zo weg. Nou, dat was helemaal verassend. Alles deze dag eigenlijk. Deze periode… maar nu bleek Mirjam dus tips gegeven te hebben aan Emma? En dan later op dezelfde dag, had ze haar hand op m’n ding gelegd?? En nu bleek Emma nog geïnteresseerd te zijn in mij ook??? Zo! Ik fietste zo goed gemutst naar huis, dat ik het gezeik van de laatste weken al bijna vergeten was. al wist ik nauwelijks wat er nog aan de hand was en wat ik kon verwachten.