Ik kon uren naar haar kijken. Alles wat ze deed, boeide me. Echt alles. Haar stem kon me betoveren. Net als haar lach. Of als haar ogen, als die mij strak aankeken. Ik kende haar uit m’n hoofd. Zoals ze eruit ziet, maar ook zoals ze zich gedraagt. Hoe ze reageert en hoe ze denkt. Ik weet het allemaal. Jaren had ik haar geobserveerd. Want ik was geobsedeerd. Gewoon, door haar. Haar gezicht was dat als van een engel. Nooit had ze me kwaad aangekeken. Ze had het wel geprobeerd, maar dan nog zag ik de liefde in haar ogen. De pijn en de moeite die het haar dan koste om boos op me te zijn. Ze kon me niet haten. Al probeerde ze het soms wel. En dat gold ook voor mij. Ik kon haar niet haten. Al wilde ik het soms nog zo graag. Haar zorg oversteeg alles. Ook haar zorg voor mij. En hoe kan je zo iemand dan haten? Want zij kende mij ook. Vroeger. Nu niet meer. Ze wist wat ik dacht en wat ik wilde. En hoe ik dacht. Over haar, en over de rest. Ik kan me niet voorstellen dat haar veronderstelling van mij ook maar in de buurt kwam in de veronderstelling die ik van haar had. En dat vond ik heel erg. Slopend, zelfs. Verliefd geraken op een meisje is 1 ding. Maar geobsedeerd raken was iets anders. Iets wat je liever niet zou willen. Iets waar je anderen om belachelijk maakt. Hoe blind kan een persoon zijn, als die persoon de ware liefde schijnt te zien. Want niets lijkt wat het is. Ook liefde niet. De liefde. Een vaag concept van hoop op iets mooiers. Op iets wat vaak onbereikbaar is. En juist dan wil je het hebben, en dreig je in een obsessie te vallen, waar je niet meer uit kan komen. Maar je raakt niet zomaar geobsedeerd. Het ligt niet enkel aan jezelf. Meerdere factoren spelen een rol in het worden van geobsedeerd in zoiets als de liefde voor een meisje. Ik geloof dat aanleg zeker een rol speelt. Aanleg om op slag verliefd te worden op dat ene meisje wat zo ontzettend bijzonder moet zijn. Sommige vallen keer op keer voor meisjes. Die hebben te veel aanleg. En dat is goed. Ze zullen niet lang rouwen om een gevallen liefde. Maar die genen die dat ene meisje niet meer los kunnen laten, hebben precies genoeg aanleg om een obsessie te ontwikkelen. Aanleg speelt zeker mee. Maar ook al heb je de aanleg, dan raak je nog niet zomaar in de ban van het meisje van je waarschijnlijke dromen. Het meisje zelf telt natuurlijk nog het meest mee. Ik heb honderden meisjes gezien waarvan ik in eerste instantie dacht verliefd op te kunnen worden. Een gewone verliefdheid. En slechts bij een paar sloeg dat door tot een bijzondere verliefdheid. Zo’n eentje waarbij je helemaal van het padje raakt op het moment dat je haar ziet. Misschien kan ik die meiden op 1 hand tellen. Maar net die ene, die daar dan bij hoort, net die, wist me echt goed te raken. Het was een samenloop van omstandigheden, zoals niets van slechts 1 moment afhangt. Maar zij was dat ene meisje, wat er voor zorgde dat ik haar niet meer los kon laten. De manier waarop ze me gekust had. magisch. Maagdelijk. Zeker van mijn kant. Stikken lijkt me eng, maar toen zij m’n adem ontnam leek ik te dromen. Ze was adembenemend. En mijn aanleg zorgde er voor dat ik viel voor meisjes zoals zij. Ik voelde me onoverwinnelijk. Al berouwde ik mijn eigen acties al snel. Ze had de tijd en de moeite genomen om mij te laten zien dat ik wellicht ook wel bijzonder was voor haar. Ik zag het niet. Ik wist het niet. Ik had die ervaring nog niet. Gekust worden was 1 ding, maar het doorhebben dat je ook daadwerkelijk gekust werd door het meisje wat later een obsessie zou worden, kwam te laat. En toen was het kwaad geschied. Het is ongelukkig, zoals zoiets dan verloopt. Ik gaf haar misschien wel de indruk niet zo veel in haar te zien. Maar toen kende ze me nog niet. En toen wist ze nog niet wat ik dacht. Als ze dat toen wel wist, had ze gezien dat ik gewoon een stumper was die het nog niet doorhad. De minuten, uren en dagen hierna ontwikkelde er zich bij mij een enorme hitte die vurig begon te branden in mijn hart. Een verlangen naar meer van haar. Maar in die zelfde tijd doofde ik het vuurtje bij haar. Een vuurtje wat nog maar laag opstond, omdat alles net was begonnen. Een vuurtje wat dus makkelijk gedoofd kon worden. Al geloof ik dat het nooit helemaal gedoofd was. Want dat kon ook niet bij haar. Dat maakte deel uit van haar zorgzaamheid. Maar zo verloor ik haar zonder dat ik het nog door had. ik leefde in de hoop op dat die kus, nog maar het begin was. En dat alles vanaf dat moment alleen nog maar mooier zou worden. Zij en ik samen. En toen kwam de voorkant van die ene trein. Je kent die trein wel… Een trein die me terug in de realiteit van het harde leven bracht. Zo hard als de voorkant van een trein, werd me weleens gezegd. Zo was het leven. En dat ervaarde ik slechts enkele dagen nadat ze me in de hemel gebracht had. Ik was verslagen. Gereduceerd tot een hoopje doormiddel van een enkele boodschap. Zij was voor mij de enige. Alles waar ik die dagen aan kon denken. Maar dat was ik niet voor haar. Niet meer. Er was een ander.

De obsessie was nog maar net begonnen. Binnen een week was ik verloren geraakt. Ik had haar beter leren kennen op een feestje, waarna ze me vroeg een keertje af te spreken, wat had geresulteerd in een avondje samen die eindigde met die kus. Het was nieuw voor me. Niet alleen die kus, maar ook de afwijzing die volgde. Opeens begreep ik al die liedjes, die moedeloos vertelden hoeveel zeer het deed je liefde te verliezen. Al had ik die liefde niet verloren. Nee, ik was nog steeds verliefd. Maar eigenlijk gingen die liedjes juist daar over. Over hoe je alleen gelaten wordt me je verliefdheid, die je dan nergens meer kwijt kan. Ze wist het niet, denk ik. Maar ze liet me niet met rust. Elke dag sprak ze tegen me. En vroeg ze me hoe het met me ging. Het sloopte me. Ik probeerde me wel sterk te houden. In het begin niet. Toen zei ik uit emotie precies hoe ik me voelde. Ik zei haar dat ik die liedjes nu snapte, en dat er niets van me over was. Misschien zorgde dat er juist wel voor dat ze haar best bleef doen. Ze was gevoelig. En zeker voor onzekere jongens die in de put zaten. Iets waar ik later pas achter kwam. Had ik het toen geweten, had ik het wellicht kunnen gebruiken. Maar ik wist het niet. Die andere jongen was een beetje gelijk aan mij. Maar niet helemaal. Ik leerde hem een tijd later pas kennen, en snapte er niets van. Ik hield me stil. Durfde haar niet te zeggen wat ik nog voor haar voelde, en dat wat ik voelde steeds sterker werd. We hadden ook min of meer afgesproken vrienden te blijven. Cynisch. Dat was altijd het eerste wat in me op kwam als ik hoorde dat de 1 tegen de ander zei nog wel vrienden te willen blijven. Maar toen ze het tegen mij zei, kreeg ik aanvankelijk hoop. Ze wilde niet dat ik haar leven verliet, nog niet. Ik had niet door dat ze dat puur uit eigen belang deed, en zij waarschijnlijk ook niet. Ik kende haar nog maar net, maar was niets zonder haar. En als vriend had ik haar toch nog een beetje in m’n leven. En stiekem hoopte ik al wel snel dat die relatie over zou gaan, en dat ik misschien weer in beeld kwam. Maar de manier waarop ik me opstelde, was zo ontzettend fout. Ik gedroeg me als een vriend. Ik deed alsof het me koud liet dat zij een ander had en slikte alle pijn zomaar weg. Dat werd op een gegeven moment te veel, en ik zei haar dan ook wel dat ik het niet meer trok. Ik trok gewoon de pijn niet meer. Zoals zij dan al met een ander was, zo moest ze met mij zijn. Zeker omdat die ander haar niet verdiende. Maar dat denk je al snel in mijn positie. Maar het was waar. Hij verdiende haar niet. Hij was in de war. Dat trok haar aan. Hij was hulpeloos, en dat kon ze wellicht veranderen. Maar dat kon ze niet, en al snel werd zij ook beschouwd als hulpeloos. Ze hield niet van hem. Als zei ze van wel. Ze zei ook dat ze van mij hield, toen ik haar opbiechtte dat het me teveel werd. Dat ik geen vrienden met haar kon zijn. Dat vond ik erg gemeen. Achteraf. Maar ik wist toen wel dat ze niet van hem hield, ten minste. Maar ook niet van mij. Ze wist niet wat liefde was. Ze wist niet wat het was om echt te ervaren wat een ander met je kan doen, door puur rond te spoken in je hoofd. Door het horen van haar stem, betrad ik al een andere wereld. Als ik maar een fractie van haar dacht te zien, was ik alles vergeten. Zelfs al bleek ze het niet te zijn, maar net iemand die in die fractie wel veel op haar leek. Zelfs dan ben je alles vergeten en dus verliefd. Geobsedeerd. En dat was zij niet. Niet door mij geobsedeerd, al kon ze die indruk wel wekken. Hoe kwetsbaarder ik me opstelde, hoe meer aandacht ik van haar kreeg. Ik misbruikte het, en zij misbruikte mij. Want zij gaf graag die aandacht, en al snel kreeg ik door dat ze graag zei dat ze nog van me hield. En dat dat ‘’echt waar’’ was. Ze had misschien geen idee van het kwaad wat ze aanrichtte. Maar met de tijd die verstreek, kreeg ik het wel door. Ik was niets meer. Ik leefde puur in de hoop op een kans om meer bij haar te zijn, en dat ene moment dat kon komen, waarop ze besefte hoeveel ik wel niet van haar hield. En ook ik zag haar kapot gaan. Haar vriend deed haar pijn. Geestelijk brak hij haar af. Hij verdiende een kogel. In mijn opinie. Puur omdat hij dat pijn deed, wat mij zo ontzettend dierbaar was. Nog altijd. Ik was verliefd op haar, en tegelijkertijd voelde ik me elke keer door haar verraden als ze me achterliet voor die ander. Het was zo verwarrend. Niets kon me nog afleiden. De pijn werd elke dag groter en de hoop iedere keer iets kleiner. Maar altijd wist ze die hoop in leven te houden door dat te zeggen wat ik wilde horen. Ze zei zo vaak ‘’ik hou van je’’ dat het ongeloofwaardig werd. Helaas. In het begin klonk het nog zo lekker. Het gaat er dan ook niet om wat een ander zegt, maar wat een ander doet. Als ze had gezegd van me te houden, had ze het ook best kunnen laten zien. Ze gaf om me, dat wist ik zeker. En dat liet ze wel zien. Anders zou ze die moeite niet nemen. Maar ‘houden van’ was wel iets heel anders. Maar dat wist ze denk ik echt niet. Ik vroeg me af of ze ooit wel echt van iemand heeft gehouden. Want als je van iemand echt hebt gehouden, vergeet je die persoon nooit meer. Wat er ook gebeurd. Hoeveel jaren er ook voorbij gaan. En hoeveel akelige momenten je ook moet meemaken. Liefde brandt door. En bij mij deed dat zeer.

We hadden net een lesje geschiedenis gehad. Het ging onder meer over dat de geschiedenis zich soms leek te herhalen. Wat ik net over Mirjam vertelde was de geschiedenis die zich herhaalde. Haar vriend was niet Danny. Nee, dit ging over haar eerste vriend, en dit was ook van 4 jaar geleden alweer. We waren toen nog zo jong. En nu zijn we nog steeds zo jong. Zo ongelofelijk jong. Maar net als toen, had ik dus aan het begin van dit jaar haar de waarheid verteld met alles wat ik voor haar voelde. En net als 4 jaar geleden herhaalde de geschiedenis zich min of meer. Heel frustrerend. Met name het moment waarop je er achter komt, dat je dacht iets nieuws geprobeerd te hebben, en dat dus helemaal niet zo blijkt te zijn. Het was nog altijd gewaagd om haar te vertellen wat ik voor haar voelde en het had me dit keer echt wel veel verder gebracht dan ooit te voren. We hadden in de laatste maanden veel, echt veel meer meegemaakt samen. Maar uiteindelijk was ik terug bij af. We hadden nog een uurtje Engels. En zij zat daar maar aan de andere kant van de klas. Niet alleen. Naast een ander mooi meisje, wat ieder ander wellicht meteen boven haar zou verkiezen. Maar ik niet. Ik staarde naar haar. Dat voelde ze ongetwijfeld. En ze keek me even later dan ook aan. Die haat in haar ogen, die was zo nep. Misschien probeerde ze me ook niet meer te haten. Waarom zou ze mij ook haten? Ik moest haar haten. Stelletje haters… Maar ik keek alles behalve hatelijk naar haar. Dat kon ik echt niet meer. Ik vergat zo snel wat ze me had aangedaan en verlangde dan puur en alleen naar haar aandacht. Op wat voor manier dan ook. Kijk, dat haatte ik wel; het feit dat ik me niet over haar heen kon zetten. Dat ik niet kon onthouden wat ze me allemaal aangedaan had. hoe kon ze toch die idioten boven mij verkiezen. Je begint dan ook te denken, of alles wat ze gezegd heeft waar was. misschien had ze zich wel zieliger opgesteld naar mij toe, omdat ze wist dat ze alles voor me was. Misschien was die Danny in het echt wel niet zo erg, als dat ik altijd denk. Alhoewel… Elke keer dat ik Danny zag, hoorde of sprak, (dat laatste in heel zeldzame gevallen) kwam toch niet het idee in me op dat hij een lieverdje was. hij was een idioot. Zo’n schreeuwer. Een ‘bully’. Hoe kinderachtig dat ook mag klinken. En ik was een nerd. Vergelijken met hem dan. Want ik was ook wel meer. Melissa deed haar best, en als ik met haar was, leek ik Mirjam ook wel even te vergeten. Meisjes als Melissa vielen niet op nerdjes. Maar Melissa toonde op de 1 of andere manier ook interesse in alles wat met mij en Mirjam te maken had. enigszins vond ik dat vreemd, maar aan de andere kant hielp het me ook. Door er over te praten verloor ik toch elke keer wat frustratie, en de manier waarop Melissa me die steun gaf, was ook wel bewonderingswaardig. Totaal niet iets wat je verwacht bij het zicht op een meisje als Melissa. Want ik ben toch zo eerlijk de laatste tijd, maar Melissa vertellen dat ik vooral met haar optrok omdat ze lekker was, kon ik niet. Dat hoefde misschien ook niet. En ze liet me ook steeds vaker zien dat ze meer dan alleen lekker was. wat ik met haar had meegemaakt, was bijna een apart verhaal. Maar dit was niet haar verhaal. Ze maakte deel van het hele verhaal. Dat wel. en keer op keer gaf zij mij wel die aandacht die ik zo graag wilde van Mirjam. En keer op keer leek ik het niet te willen zien. Ik denk dat ik van tijd tot tijd ook zelf iemand aan het kwetsen was. Melissa dus. Dat gesprekje van ons over een relatie was luchtig en afgelopen met een sisser. Maar kreeg vaker het idee, dat ze misschien wel meer zin had in een relatie met mij, dan ze nog durfde toe te geven. En dan was ik die debiel, die dat dan niet wist te waarderen. Ik kon dat niet waarderen. Als ik voor Melissa zou gaan, zou ik haar in de maling nemen. Nog wel. maar dat wist ze ook wel. ze had me zelfs gezegd dat ze het ‘’bijzonder’’ vond dat ik van iemand op zo’n manier kon houden. En dat ze ooit hoopte datzelfde mee te maken. Het was altijd een soort van pijnlijk.

Ik had m’n hobby’s nog. Fietsen nam wat meer de overhand ten koste van het tekenen. Dat wel. En hoe meer ik met Melissa op trok, hoe fijner ik haar leerde kennen. Op het gebied van tekenen dan. Ik had het haar nog niet laten zien hoor. maar zeker haar gezicht, en zeker ook haar rondingen… kon ik binnen korte tijd moeiteloos uit het hoofd tekenen. En dit deed ik niet meer op school. Want als ik tekende, dan tekende ik toch vooral seks. Had gisteren nog, nadat ik die twee meiden had gezien een ingeving gekregen en het was me dan ook moeiteloos gelukt Melissa te tekenen die met haar rug naar me toe zat, naakt en op m’n paal, en van voren betast werd door Mirjam die dan over Melissa’s schouder heen keek naar mij. Een triootje. Niet bijzonders, alleen maar een tekening. Maar wilde dit dolgraag aan beide dames laten zien in de hoop dat ze dan nog net zo vrij zouden blijven denken, en dat de tekening misschien wel levende werd... maar nee, dat durfde ik niet. Was ook te fantastisch, denk ik. En ja, met mijn ervaring zover, zou ik niet eens weten wat te doen. Vandaar dat ik mezelf dan ook liggende onder hun twee had getekend. Dan hoefde ik ook niets te doen. Maar die tekening stond wel garant voor een weerspiegeling van mijn leven op dit gebied. Ik liet het aan anderen over. Zou er anders niet eens over durven na te denken, maar misschien moest ik zo nu en dan ook wat meer aantonen dat ik zin had. Al was het maar naar Melissa toe. Je hoort weleens dat vrouwen het juist fijn vinden als een man wat meer initiatief neemt. En dat deed ik dus helemaal nooit. Het tekenen was wel fijn. En het bracht ook wel herinneringen op. zoals toen ik Mirjam tekende. Want hoe dan ook, vond ik dat nog altijd ontzettend fijn. Dat moment toen. En noem het toeval, maar net toen ik dacht aan die andere meid die ik toen getekend had, kreeg ik van haar bericht. Bericht terug, wel te verstaan. Sandra. Ik was haar niet vergeten, maar ging er van uit dat ze mij wel vergeten was. ,,How are you?’’ had ze terug gevraagd, zonder antwoord te geven op mijn berichtje wat er nog stond van ruim een maand geleden, al langer zelfs. Was ontzettend blij wat van haar te horen. Erg verast ook. Meer dan ik verwacht had ook. Ja, had het gewoon niet meer verwacht. Maar ik appte wel gelijk terug. En zij vervolgens ook. Voelde goed. Echt zo goed. En het was allemaal vrij luchtig. We repten geen woord over ons ‘momentje’ en dat was prima, denk ik. Ze zei me dat ze daar nog werkte in dat hotel en ze vroeg me hoe het met mij ging en of ik nog op school zat en weet ik veel wat wel niet. Beter laat dan nooit, maar ze toonde oprecht interesse. En het mooiste kwam op het laatst, toen ze zelfs haar excuses aanbood. En dat deed ik ook. Had misschien moeten zeggen dat ik nog jong was, maar wist tegelijkertijd ook niet dat zij zoveel ouder was. 26! Ze had een mooie profielfoto. Eentje die veel betekende ook. Namelijk de tekening. Ze zei me dat ze er veel reacties op heeft gehad en dat zelfs bekenden van haar hadden haar gevraagd of zij dat zelf getekend had en of ze misschien van die ‘’bekenden’’ ook een portret kon maken. En dat was een erg mooi compliment. Ze had overigens gezegd dat ze dat niet zelf getekend had, als ik haar moet geloven, en had ook geen reden haar niet te geloven. Ze sloot wel af met dat ze niet heel veel van haar kon laten horen. Dat ze dat ook niet perse wilde. Wat eerlijk was, maar wel een beetje hard. Had me dan gewoon helemaal met rust gelaten, dacht ik aan de ene kant. Maar aan de andere kant dacht ik aan veel meer. Ik was nog maar een jongen, en was omringd door nog maar meisjes. En ook al zag Sandra er voor mijn idee veel jonger uit dan 26, ze was het wel. een oudere vrouw. Zo veel mooier dan ook gelijk maar. Iemand met ervaring. Gedeelde ervaring ook al. Ik werd ouder en kreeg steeds meer interesse in het ouder worden. Met name op lichamelijk gebied. Met name richting vrouwen toe. In het hoofd dan, dat wel. maar dat leek me nog maar een kwestie van tijd, voordat ik het niet alleen maar in m’n hoofd had. Dat ik kon laten zien dat ik langzaam maar zeker ook een man werd, met alles wat daar bij zou horen. Het opgroeien hield me enorm bezig. Meer dan ooit. En zo’n herinnering aan Sandra hielp daar bij. Op deze leeftijd werd van alles in gang gezet. Zo dacht ik al aan meisjes uit m’n klas die ik na volgend jaar misschien wel nooit meer zou zien. Meisjes die ik nooit sprak. Meisjes waar ik alleen veel naar keek. Waar ik dan stiekem naar begon te verlangen. Meisjes die ik voorheen niet zag… omdat ik enkel oog had voor maar 1 meisje. Ook daar hoopte ik snel meer verandering in te zien. Dat ik haar niet meer zou zien. In haar geval zou ik het niet erg vinden haar na volgend jaar niet meer te zien. Maar ik had m’n hobby’s nog. Al tekende ik haar niet, dan zag ik haar nog altijd. Ze spookte door m’n hoofd. Dag en nacht. Met name op de fiets, als ik alleen was met de elementen, dan dacht ik zo veel aan haar. Misschien dat ik daarom fietsen wel zo leuk was gaan vinden.

Ondertussen was er ook een ambitieus plan ontstaan die mij van een hoop ellende moest verlossen. Want ook was ik alleen en zonder ouders, die ouders hadden mij wel van alles achter gelaten en zat dus ook niet gebonden aan Dordrecht. Ze zouden me vermoorden als ze er achter komen dat ik wilde stoppen met school in m’n examenjaar met, wat betreft school, een mooie toekomst in het vooruitzicht, maar wat zou er nou mooier zijn dan te verdwijnen. Geen Mirjam meer die ik elke dag moest zien, en geen Melissa meer die ik aan het lijntje hield. Want ook dat ging me steeds meer opbreken. En dus fietste ik. Zoveel. Zeker 150km in het weekend. Als was het nog zo koud. Ik trainde. Ik wilde naar Duitsland fietsen. Naar Sandra toe. En als ze me niet meer zou willen, zou ik gewoon doorfietsen. Ik had geld. Ik was niet arm. Ik kon gaan en staan waar ik wilde, al had ik dat nog niet eerder door gehad. Wilde deze Kerstvakantie al. Of liever nog daar voor. Ik had het lijstje voor de buitenlandse reis nog niet ingevuld, en dat gold ook voor Mirjam als Melissa. Dan zal je zien dat ik met die 2 op reis moet dadelijk, wat ongetwijfeld alleen maar problemen zou veroorzaken. Wat Mirjam betreft, had zij dat ook voor ogen namelijk. Het was op een vrijdag. Net na het 2e uur aan het begin van de pauze, pakte ze uit het niets mijn hand op de hal van de 2e verdieping, en trok me zo weg van alles en iedereen. Ik voelde meteen dat het haar hand was. want ik kende haar… van top tot teen. Ik werd gegrepen en sinds lange tijd had ze me weer direct hopeloos verliefd gemaakt. Onwaarschijnlijk, die krachten van haar. ,,Hey.’’ Zei ze zachtjes. Niemand mocht het blijkbaar horen. ,,Naar welke reis wil je?’’ de bijlessen hadden haar nog niet heel ver gebracht, wat betreft haar spreektaal. Maakte ook niet uit. ,,Niet.’’ Zei ik dan. Ik keek haar niet aan. Al was ik nog zo lang, op dit soort momenten voelde ik me zo klein. Ik keek dan ook naar m’n voeten. In m’n ooghoek zag ik haar hand die de mijne nog vast had. alleen zij kon dan uit het niets weer doen alsof er niets aan de hand was. haar hand aan mijn hand. En ze pakte m’n andere hand niet veel later ook beet, en deed een stapje dichterbij. We stonden redelijk uit het zicht. Ik slikte. Zij gniffelde. ,,Waarom kijk je me niet aan?’’ vroeg ze me dan zachtjes. Ik sloot m’n ogen en schudde met m’n hoofd. Hoe haalde ze het in haar hoofd?! Ik opende daarna fel m’n ogen en ze zag het. Ze schrok van m’n blik. Wellicht een beetje telepathisch. Hopelijk. ,,Ik dacht dat als we samen een reis kiezen, we misschien wat meer tijd hebben samen te praten. Dat we weer vrienden kunnen zijn.’’ Legde ze zichzelf dan uit, alsof alles alweer vergeten was. ,,Ik heb elke dag alle tijd voor je om te praten.’’ Zei ik haar rustig. Ik keek haar nog altijd strak aan. Maar m’n handen trilden. Ze kneep daar wat harder in. ,,Je begrijpt het niet. Ik kan het je ook niet uitleggen.’’ Zei ze daarop, en ze wist precies waar ik op doelde. En ze kneep dan nog een keer in m’n handen. Ze leek zo moedeloos, maar ze had alles. Ik had niets. Ze had zelfs m’n aandacht nu weer. ,,Ik weet niet wie je bent.’’ Zei ik haar echter wel. ze zuchtte. Alsof ze kwaad wilde worden. ,,Weet ik.’’ Zei zij echter. En ze liet m’n handen los. Wie weet hadden we wat bereikt hier. Ze keek weg en leek haar moment kwijt te zijn. Alsof ik net het geen gezegd had, wat haar dan eindelijk deed beseffen wat ze met me deed. ,,Kan je hem niet gewoon met rust laten?’’ en net op dat moment vervloog die kans, toen haar dit vals gevraagd werd. Het was Melissa. Waarschijnlijk had ze ook op me gewacht, zoals bijna elke pauze nu weer. Mirjam keek haar ook gelijk vals en vuil aan en pakte meteen weer m’n handen beet. Ze was zo gemeen. ,,Hij houdt van mij, dus rot op.’’ zei ze dan ook hard. Melissa keek geschokt. ,,Ben je echt zo dom?’’ vroeg ze dan gelijk boos aan Mirjam. Een gevoelige vraag. ,,Hij heeft altijd van me gehouden. Je maakt geen kans. Met je hoerenuitstraling.’’ Mirjam kon er altijd nog een schepje bovenop doen. Melissa bekeek haar zelf dan ook even vlug maar volledig in onzekerheid. ,,Dit.’’ Zei ik toen, en de twee leken elkaar vergeten. ,,Dit is de reden waarom ik weg wil. Waarom ik weg ga. Noem me een pussy, maar ik trek dit niet.’’ Zei ik de 2 toen, maar vooral Mirjam natuurlijk. Melissa nam het gewoon weer voor me op. ,,Wat bedoel je nou?’’ vroeg Mirjam dan gelijk. ,,Ik kap er gewoon mee. Dit weekend ben ik pleite.’’ Morgen dus. Was ik niet van plan, maar… nu dus wel. Melissa leek nog meer geschrokken door deze aankondiging dan Mirjam. ,,Ik loop weg. Simpel. Jullie kunnen me niet vinden, en ik zal jullie vergeten. Dat is wat ik wil. En daarom sta ik niet op de lijst nog.’’ Legde ik ze vrij koud en kil uit. Ik moest even bikkelhard zijn. Ik zag dat Mirjam het ook wel moeilijk kreeg nu, maar het waren de waterige ogen van Melissa die me echt deden breken. Waar was ze toch aan begonnen.

Ik meldde me ziek en ging naar huis. Had de 2 zo achtergelaten op die hal op die school waar ik dus voor het laatst m’n fiets uit de stalling pakte vandaag. ik was er nog niet helemaal van overtuigd, maar ik kon het wellicht proberen. Morgen gewoon de fiets pakken en richting het oosten fietsen. Zo moeilijk was dat niet. Navigatie op m’n telefoon en ik had m’n eigen creditcard die altijd door m’n ouders betaald werd. M’n vader lette nooit zo op wat ik kocht of deed met dat ding. Toch geld zat. En eer dat zij doorhebben dat ik niet voor school in het buitenland zit, is het misschien al te laat. Ga ik toch lekker met Sandra in Moldavië wonen. Dat is pas verdwijnen. Het was wat ambitieus… ondoordacht ook. Als Sandra me niet zou willen zien, was ik ook zo weer thuis misschien… nee, totaal niet over nagedacht. Maar vandaag met die twee kibbelende meiden was de laatste druppel. De geschiedenis zou zich vast weer gaan herhalen. Heb ik dadelijk een leuke buitenlandse reis met Mirjam en veel spanning en opwinding, maar daarna weer thuis kom ik op de 2e plek. Zo ging het altijd. Ik pakte die ochtend al m’n tas in. Zat die middag heel de middag op de rand van m’n bed met allerlei gedachtes in m’n hoofd, en staarde die avond wezenloos naar m’n telefoon in de hoop dat of Mirjam of Melissa toch nog zouden proberen me hier uit te praten. Maar ze hadden heel de dag al niets van zich laten horen. Een beetje pijnlijk. Ik was zomaar opgeven. Maar dat wilde ik dan ook. En dan deed ik het ook… nee, dat dus niet. Ik hield me een heel weekend schuil en had m’n telefoon ook uitgezet. Als een kluizenaar, zo bracht ik het weekend. Zo triest eigenlijk. ik kon niets. Durfde niet eens voor verandering te kiezen. Maar die maandag kwam het dan toch wel weer goed. Even dan. Voor het gevoel. Want er was wel aan me gedacht. Toen ik de aula binnenliep, en niemand ook maar van iets afwist, zag ik Melissa meteen naar me kijken. Ze kwam ook meteen op me af gelopen. En meteen vloog ze me om m’n nek. ,,Sukkel.’’ Zei ze dan zachtjes, en daarna keek ze me aan. Weer met waterige ogen. Ik was nu niet stom genoeg om dit als niet bijzonder te beoordelen. De helft van de aula keek ook gewoon toe. Was wel grappig. Maar vooral bijzonder. Ik had wel kunnen verwachten dat ze me vrijdag al had proberen te bereiken, maar zelf zou ik in haar positie dat ook niet durven. En dit durfde ze wel. met hier te tonen dat ze toch wel erg blij was, dat ik niet was weggelopen. Ook dat zou ik niet gedurfd hebben. Zij wel. bijzonder hoor. zij dan. Toch drong het niet helemaal door. Mirjam was laat die dag, waar ik dacht dat ze misschien zich ziek had gemeld om wat voor reden dan ook. Nee, ze was laat. Ik zat op m’n eigen plek bij Duits en alsof er niets aan de hand was, leverde ze bij de leraar haar briefje in, waarin stond dat ze te laat was, en kwam ze zo naast me zitten. Ze legde haar boek op tafel, waar ik recht vooruit bleef kijken en haar probeerde te vermijden, net als de blik van Melissa die ongetwijfeld ongerust toekeek hoe ik weer naast Mirjam zat, en ze draaide zich naar me toe. Op zo’n kleine afstand was haar starende blik nog voelbaarder. In m’n ooghoeken zag ik haar glimlachen. Alsof ze het leuk vond. Misschien was ze ook wel opgelucht. Ze kon mij niet om de nek vliegen zoals Melissa. Al wilde ik dat wel. ik dacht zelfs even dat Mirjams reactie misschien wel mooier was als die van Melissa. Ik was zo’n stomkop.

Ik schreef me die dag nog in. Normandië zou het worden. Weer een keuze gemaakt richting geschiedenis. Noormannen en D-Day. En Frans natuurlijk. Vond het best. Alles was even anders. Door het niet doorzetten van mijn radicale wegloop plannen, leek alles weer even rustig te zijn. Beide meiden hadden even schrik gehad. Was misschien net goed. Ik zag Melissa als iemand die nog altijd leuker werd met de dag los van haar uiterlijk. En was zelfs wat tolerantie tussen mij en Mirjam ontstaan waardoor we op school in ieder geval normaal konden doen. Ik haalde het zelfs in m’n hoofd om te vragen aan haar hoe het met haar ging. En hoe het met Danny ging. En tussen hun samen dus. Ik wilde het antwoord eigenlijk niet horen. Deed maar aardig om de vrede toch maar weer te bewaren. ,,Ja, wel goed hoor.’’ zei ze dan onovertuigend, zoals altijd eigenlijk. was voor mij het goeie antwoord. Altijd als ik hoorde dat het ‘’wel goed’’ ging, kreeg ik hoop. Maar misschien wist ze dat wel. dat wist ik dan weer niet. Ze kon me ook nu weer bespelen. Het was duidelijk dat het vertrouwen onderling altijd nog goed geschaad was. niet zo gek natuurlijk. Het maakte verder niets uit. Doordat Mirjam en ik weer licht contact hadden, bleek Melissa een stuk jaloerser aangelegd te zijn. En zo bleken die 2 dus ook veel minder close te zijn. Wat Melissa in mijn ogen gelijk een stuk aantrekkelijker maakte. we hadden die week een studiedag. 2 zelfs. Lekker was dat. En die woensdag hadden we al weekend. Ik werd via Melissa door Patricia uitgenodigd voor haar verjaardag. Die van Patricia dus. Was heel ongemakkelijk hoe dat tot stand kwam. Melissa vroeg het namelijk, en zag het ook als vanzelfsprekend aangezien zij en ik close waren. Vrij close natuurlijk. Maar meteen zag ik al wat twijfel in de ogen van Patricia, aangezien zij zelf ook nog wel eens wat te lang naar mij keek. En andersom. Dat moet ik eerlijk toegeven. Ze was ten slotte knap. En ik was ten slotte een jongen… erger werd toen bekend werd dat ook Mirjam uitgenodigd zou zijn. Om dat voor te zijn had Melissa me gevraagd die middag, waar we ook vroeger op uit waren, al vast samen op te trekken. Iets waar ik zeker ook behoefte aan had overigens. Ik had me ook voor genomen om me puur op haar te gaan focussen. Van tijd tot tijd dan. Als ze het me ook toeliet zoals deze middag. Misschien ging ik nog meer in haar zien. Ze zag er ook weer zo mooi uit. En zo samen met haar, was ik die andere ook vrij snel weer vergeten. We hadden een kopje koffie gedronken. Ook zij, net als bijna iedereen bij ons op school, dacht voor te lopen door onder andere op onze leeftijd al koffie te drinken, en dat soort dingen te doen. We waren gewoon achterlijk. Ze dronk ook geen koffie, maar cappuccino. Ik zat wel aan de rauwe zwarte koffie. We kwamen er nog mee weg, zal ik maar zeggen. hyper werden we er in ieder geval niet van. Wel ging ik haar vragen stellen. Niet door de koffie. Zo vroeg ik haar eerst waarom ze zich na mij pas had ingeschreven, en niet voor Normandië. Want dat bleek, zoals ik eigenlijk meteen al dacht, een bewuste keuze te zijn. Was namelijk te opvallend. Mirjam stond er overigens ook niet op. en vandaag was daarvoor de laatste dag. Nog 1 week school en dan weer op reis. Lekker hoor. maar ze zei me, en dat vond ik heel eerlijk van haar, en ook enigszins volwassen, dat ze wilde zien hoe het was als ze mij niet elke dag zou zien voor een korte periode. Een beetje zoals ik dacht over Mirjam. En tegelijkertijd deed dat dan ook wel een beetje zeer natuurlijk. Maar was m’n eigen schuld. Ze had een grijs shirtje aan met mouwen tot halverwege haar slanke onderarmen en met een brede hals die haar sleutelbeenderen uitdagend bloot legde. Ze was zo mooi en zat hier met mij, en zei me dus even afstand te willen. Ik had haar al meerdere keren bekeken. Zeker toen ze even opstond, en me zei dat ze een tweede rondje wilde, en dat zij die zou halen. Ik keek m’n ogen uit. Ieder moment met haar. En dat wist ze wel. ,,Zou je blind ook met me op stap gaan?’’ vroeg ze toen ook die middag nog, vrij brutaal. ,,Wetende dat je zo knap bent?’’ vroeg ik haar dan, snappende waar ze op doelde. Ze gniffelde dan. ,,Het is een vloek.’’ Zei ze dan met een glimlach en gaf me zelfs een knipoog. ,,Een geschenk.’’ Maakte ik er snel van. ,,Voor ons mannen dan.’’ Voegde ik er aan toe voor de duidelijkheid. ,,Jongens.’’ Maakte zij er dan snel van. Dat was gevat van haar. Leuk ook. En ik lachte er dan ook om. ,,Zoals je nu kijkt, zo zou ik je vaker naar me willen zien kijken.’’ Zei ze daar dan weer snel op. en ik vatte haar meteen. Want toen zij die opmerking maakte en ik haar lachend tegemoet keek, keek ik niet naar haar slanke lichaam met die ferme borsten in dat strakke shirtje. Nee, dan keek ik haar recht aan en waardeerde ook echt haar inbreng in ons gesprekje. Ze was pas 16.

We hadden die middag op een druilerig plekje langs de weg half in de bosjes nog met elkaar gezoend. Was heerlijk. een beetje stiekem zo. Ze had me gezegd me liever niet bij haar thuis te hebben nog. Bang voor haar ouders. Ik vond dat helemaal niet erg. Had haar wel aangeboden thuis te brengen. Achterop de fiets. Niet wetende hoever het precies was. te ver dus, bleek al snel. Bracht haar dan tot aan de Kiltunnel, en achter de bushalte stonden we dan lekker te wachten op de bus. Mijn hand op haar rug, en die van haar op mijn borst. Zachtjes liepen we elkaar warm te bekken. Warm te houden met haar lichaam wat ik tegen me aan drukte en haar heerlijke volle lippen die tegen de mijne smakte. Haar tong vloeide over de mijne heen en dorstig stonden we daar maar te bekken terwijl het langzaam begon te regenen, wat als ijzel aanvoelde. De bus kwam en ging even later weer. En ik was dan alleen. Maar voelde me alles behalve alleen. Voelde me zelfs een beetje verliefd. Ze wilde perse thuis eten. Ze had me ook verteld dat haar ouders dus best streng waren en het niet altijd vertrouwde als ze nog laat naar Dord ging om bij mij te zijn. Ze zei dan dat ze naar Patricia ging, die in Dord woonde. Waar ik haar diezelfde avond ook weer zou zien. Melissa ging blijkbaar graag heen en weer vanuit Maasdam om haar dierbaren in Dordrecht te bezoeken. Ik zou wat later komen dan Melissa die avond, aangezien Melissa ook verwacht werd er van te voren te zijn en te helpen met wat voorbereidingen. Ik had toch begrepen dat het vrij besloten zou zijn. Een aantal mensen vanuit onze klas. Met familie zou ze het al eerder gevierd hebben. En haar ouders zouden dan onze chaperonnes zijn, zo gezegd. Ik vond het allemaal best. Twijfelde nog Mirjam te vragen niet te komen. Het zou een dolk in haar rug zijn, wat ze verdiende, maar wat ik haar niet durfde te geven. Ik was de laatste die avond die zou arriveren. Ik had een bosje bloemen voor haar gekocht. Wist ook niet wat anders. Maar ze leek helemaal verheugd en ik kreeg een knuffel van haar in de deur. Ze had een mooi gebreid truitje aan toe over haar heupen en daaronder een zwarte legging met zwarte hakjes daar weer onder. Ze zag er erg mooi uit zo. Ze had ook mooi blond haar van een wat donkere variant wat dan mooi was gekamd. Ze was echt jarig, zal ik maar zeggen. en enigszins enthousiast haalde ze me binnen. Ze woonde in een ander deel van de stad. Haar ouders waren kunstenaars, zo zou bleken. En het huis was dan ook niet groot, wat ik eigenlijk wel verwacht had. ik stond zelfs op de 3e verdieping van een appartementen complex. Nu woonde ik zelf ook niet riant, maar had dit toch niet verwacht. Haar ouders gaven me vriendelijk een hand en voelde me eigenlijk gelijk al thuis. Er hing een hele relaxte sfeer. Het interieur was dan ook niet zoals bij Mirjam thuis, bijvoorbeeld, waar alles strak was. hier was alles losjes. De meubels waren maar willekeurig uitgekozen denk ik, maar het zag er allemaal comfortabel uit. Het was knus. En lekker warm in huis. Het was meer dan prima. Patricia nam m’n bloemen aan en zette die gelijk in de keuken in een vaas waar we ook even aan de praat raakte en ik haar vroeg wat ze had gekregen voor haar verjaardag. Het gebruikelijke gelul. Het duurde 1 iemand te lang, en die kwam ons dan ook opzoeken. Melissa. We hadden al wel oogcontact gehad hoor. maar ook nu leek ze wat jaloers te zijn. We deden het nog even met z’n drieën in de keuken totdat haar vader haar vroeg een betere gastvrouw te zijn en zich ook om haar andere gasten te bekommeren. Allemaal heel vriendelijk en getogen. Gewoon een perfecte sfeer.

En braaf dat ik was, maakte ik nog een rondje om iedereen een hand te geven. Er waren 6 meiden en 3 jongens, inclusief mijzelf. Het begon al gelijk ongemakkelijk met Mirjam op de hoek van een bank, die ik ook een hand gaf om argwaan te voorkomen, maar die me net te lang en te specifiek aan bleef kijken. Maar het was denk ik al heel wat dat ze hier was en hier mocht zijn van Danny. Ja, zo’n idioot was hij namelijk. Mirjam had ook zwarte hakjes aan. Daar boven niet een legging, maar lang slanke zwarte sokken dit tot net over haar knieën liepen. Dan een stukje blote huid te zien en vervolgens een zwart rokje van leer met een beige topje van leer. Een scherpe v kroop vanuit haar nek, en liet net haar opgedrukte borsten een klein beetje boot. Pieter peuter maar. Maar ik keek lang genoeg naar haar om het te zien. Melissa keek me daarna wat teleurgesteld aan. Begrijpelijk. Maar ze wist toch ook wel beter. Ik was tegenover Mirjam nog altijd harstikke kansloos. En zij misschien ook wel. erg vervelend na vanmiddag, dat wel. Mirjam zat ook een beetje alleen zo op die bank, terwijl er wel 2 naast haar zaten. Gek dat ze misschien ook wel uitgenodigd was. had nooit het idee dat zij close was met Patricia. Maar goed. Naast Mirjam zat overigens Jaden. Je zou zeggen dat die wel wat konden verzinnen om het over te hebben, maar niets was dus minder waar. Jaden had het druk met een jongen, die weer naast haar zat. Remon. Een hele aardige jongen. Ik kende hem wel een beetje. Zat op VWO 6 nu, en ging dus net als ons examen doen. Enorm lange kerel, niet de knapste, wel de aardigste. Hij was echt dik een kop langer dan mij. Was blij hem te zien, en hij mij. Ik ken hem van de bijlessen, die hij zelf geeft, en waar hij Patricia van kent. De andere jongen aanwezig, was Paul. Een uhh… jah, kende hem niet zo goed. Praatte erg Dords, was ook een beetje plat wat dat betreft. Grote mond. Zat aan de andere kant van de kamer naast Remon, en hield zich ook daar bezig. Was prima ook. De andere 2 meiden waren Seung en Laura. Seung was Zuid-Koreaanse. Laura niet. Leuke aantrekkelijke meisjes om te zien, maar kende ze verder eigenlijk niet. Met name Seung vond ik erg knap. Had al verteld dat we wel een redelijke gemeenschap Aziaten hadden, en zij hoorde wat betreft de meisjes wel tot de knappere onder hun. Maar goed, ik durfde na Mirjam niet meer uitgebreid de rest te bekijken met Melissa die me in de gaten hield. En ik hield mezelf dan ook in de buurt van Melissa waar ik de rest een beetje in de gaten hield. Maar samen met Patricia maakte we ons eigen hoekje gezellig zo. Recht tegenover ons zat dan Mirjam die ons grotendeels in de gaten hield, al die tijd. Iets wat ongemakkelijk. Misschien was ik niet de enige die obsessief gedrag vertoonde.

Haar ouders waren erg tof. Ze dronken ook alcohol als wij allemaal. Maar niet te veel. Niemand. Ja, Paul overschreeuwde zich dan zo nu en dan wel, maar werd altijd gelijk gecorrigeerd door Laura, die misschien meer op zijn aandacht uit was, dan Paul zelf besefte. Leuk om te zien. Ik raakte ook met ze aan de praat. Haar ouders dan, bedoel ik. Niets bijzonders verder. Haar ouders waren niet rijk. De 1 schreef en de andere schilderde. Niet dat dat uitmaakte, maar het was wel opvallend. Maar het maakte niemand hier wat uit. Ik had alleen via foto’s gezien waar Melissa woonde en alleen hun tuin was al 2x zo groot als deze woonkamer, gang en keuken samen. Er zat nog wel een verdieping boven deze, maar die kon niet groter zijn. Achter was nog een klein balkon, wat er vrij donker bijlag, ondanks er wel een paar kaarsjes stonden te fonkelen. Paul was de gangmaker. Zou je kunnen denken. Zijn grote mond irriteerde mij altijd een beetje. Ook in de klas. Doe gewoon normaal. Sprak zelf natuurlijk nooit. Maar goed, zo in de minderheid leek hij wel regelmatig steun bij mij te zoeken als hij weer wat gezegd had, wat niet perse goed was gevallen. ,,Ja, toch?’’ vroeg hij dan plat, en keek mij dan verwijtend aan daarbij. Typisch. Ik knikte dan. ,,Ja, hoor.’’ zei ik dan. En ik zag Mirjam dan gniffelen. Zij wist ook wel dat ik en Paul nooit vrienden zouden worden, en dat ik toch maar m’n uiterste best deed dat in stand te houden zo. ,,Gijske komt zo nog, he.’’ Patricia kreeg een tikje van haar vader op haar schouder, en gebaarde tegelijkertijd met een vinger naar boven dat ze ons alleen zouden laten vanaf hier. Ik knikte nog naar ze en zag ze de een houtentrap in de hoek van de kamer opdraaien. ,,Gijske?’’ vroeg ik Patricia toen alsof ik op zoek was naar een voorwerp. ,,M’n zus.’’ zei ze dan snel met een glimlach. Ik knikte en glimlachte ook maar. Vond het een rare naam namelijk, maar lekker boeien. Via de Bluetooth sprong even later de muziek aan en er kwam wat meer sfeer in de kamer. Ed Sheeran klonk door de spiekers, en voordat we het wisten, werd er zachtjes en beschamend mee gezongen door alles meisjes. Echt allemaal. Zelfs Mirjam, die eigenlijk te alternatief was voor popmuziek. Ik, Remon en Paul hadden gelijk een momentje waarop we elkaar verbaasd aankeken. ,,Nou, doe mij maar Showtek.’’ Brulde Paul er dan plat doorheen, en pakte snel zijn eigen telefoon toen hij door kreeg dat Patricia het via haar eigen telefoon allemaal regelde. Dan hoorde ik nog liever Edje meegezongen worden door die meisjes, dan dat ik naar hardstyle moet luisteren… Haar ouders kwamen overigens vrijwel direct weer naar beneden. ,,Niet zo hard joh!’’ zei haar moeder dan vals tegen Patricia, alsof het haar schuld was. Paul voelde zich betrapt, en even schuldig zelfs, en gooide de muziek er meteen weer vanaf. Hij was een idioot. Even stelde ik me voor of hij en Mirjam een match zouden zijn, om die reden. Dat waren ze niet. Paul was te jong. En ook weer niet zo’n idioot. ,,Waar luister jij eigenlijk naar?’’ werd toen aan Remon gevraagd. Hij haalde z’n schouders op. ondertussen weerklonk Katy Perry. Het kon toch nog erger. ,,John Mayer, of iets.’’ Zei hij dan en schoot er meteen om in de lach. ,,Ja, weet ik veel.’’ Zei hij al voordat iemand ook maar gereageerd had. zijn lach was vrij aanstekelijk, en ik lachte dan ook al mee. Waarom wist ik niet. Bas was ook fan van John Mayer, en kende die muziek dan wel. vond het zelf niet zo boeiend. ,,En jij?’’ werd mij toen gevraagd. Ik haalde ook m’n schouders op. we waren in de minderheid en we waren verlegen. We waren tienerjongens! ,,Ouwe meuk.’’ Zei ik dan zachtjes. Melissa keek me een beetje gek. ,,Ben jij er zo eentje.’’ Zei ze dan, grappig bedoeld. ,,Hou ik ook van.’’ Zei Mirjam toen uit het niets en met de perfecte timing op Melissa’s leuk bedoelde commentaar rot te laten klinken. ,,Ja, erg he.’’ Zei ik dan eerst tegen Melissa en keek Mirjam dan enkel met een glimlach aan. Zij hield daar helemaal niet van namelijk. Mirjam was meer van hiphop. Maakt ook niet uit. ,,Zet is wat op dan.’’ Werd me toen nog gevraagd ook, door Laura, die blijkbaar ook interesse had in ‘’ouwe meuk’’. Even later klonk Nazareth uit de spiekers. Niet dat zeik nummer, maar 1tje die wat steviger was. ,,Ugh, nee, zet af.’’ Klonk er toen al wel snel. Melissa weer. Maar de rest keek er bij of ze hetzelfde dachten. Nu was muziek niet zo belangrijk voor me, dus kon er om lachen. Maar het was gewoon een beetje rot dat ze nu ook weer negatief reageerde. Je kan ook niet alles met elkaar gemeen hebben natuurlijk, maar ik moest überhaupt nog iets vinden waarin ik en Melissa gelijk waren. En dit hielp dus niet.

Even later kwam Patricia’s zus thuis. Echt een supermooie meid! Een oudere vrouw… paar jaar ouder denk ik. Gijske was dus haar naam, en kwam er ook gelijk bijzitten na iedereen vriendelijk een klef handje gegeven te hebben. Gijske… die naam, maar toch. Ze leek niet op Patricia. Wel qua gedrag, dat wel. heel makkelijk. Net als hun ouders. Heel sociaal. Ze had kastanjebruin haar tot aan haar schouders en heldere ogen. Een heel vriendelijk gezicht. Typisch Hollands, zal ik maar zeggen. dat kwam in me op in ieder geval. Ze voegde ook zeker wat toe aan het ‘feestje’ zover, wat toch wel een beetje duf was, en ze mengde zich met iedereen met oprechte interesse in wat die gene dan ook te vertellen had. ze kreeg zelfs Paul stil door mee te gaan in zijn energie. Ik was nog nooit zo snel door iemand gegrepen. Ze was zo makkelijk. Heel verfrissend, of zo. Ze zorgde voor dynamiek. Even later stonden Remon en Seung in de keuken te kletsen, en stond Mirjam op het balkon een sigaretje te roken met Paul. Ik vond roken zo vies, en vond het niet leuk dat ze rookte. Ze was ook eerst gestopt. Verslaafd. Zoals ik verslaafd aan haar was en na een tijdje toch weer een trekje wilde nemen. Gewoon voor het gevoel. Wij zaten daar nog, met Gijske erbij nu. Laura had zich tot haar telefoon gekeerd. Moest ook kunnen. Patricia leek ook enthousiast en keek echt op naar haar oudere zus die er zo heerlijk keurig uit zag. Keurig, maar ze had ook iets excentrieks. Alsof ze de dochter was van kunstenaars… aha! Ja, en dat zag ik nu ook een beetje in Patricia. Nu ik het wist natuurlijk. Gijske studeerde op de hogeschool al. Ze was 2 jaar ouder dan ons. Net geen 20 nog. Voor m’n gevoel leek ze veel ouder. Ze was ook zo rustig. Als ik een kamer binnen zou lopen met andermans gasten, zou je me niet eens zien. En ik zou zeker niet zo aanwezig zijn op zo’n leuke manier. Ze kwam net van haar vriend vandaan, wat jammer was, en vroeg ons van alles. Ze had blijkbaar Melissa al een tijdje niet gezien, maar er werd op geen enkele manier duidelijk gemaakt, door wie dan ook, dat ik en Melissa close waren. Dat gebeurde gewoon strekken.’’ Zei ik de 3 niet veel later. Ik kwam toch niet echt aan het woord. Ik liep naar de gang en naar de deur en ging maar even voor op de galerij staan, die vrij smal was, en leunde even over het metalen hekwerk wat mij deed voorkomen naar beneden te vallen. Het was ijskoud. Had m’n jas even moeten pakken. ,,Heb je het niet koud?’’ werd me dan ook even later gevraagd. Patricia was me achterna gelopen. Wel met een jas aan, die ze dicht tegen haar keel aantrok, en ze bibberde ook al even. ,,nee, hoor.’’ zei ik haar dan nog, maar had af en toe ook een stevige rilling over m’n rug lopen. ,,Sorry hoor.’’ zei ze toen gelijk al voorzichtig. ,,wat dan?’’ vroeg ik haar nieuwsgierig. ,,Ja, ik weet het niet.’’ Was dan haar antwoord. Dat schoot niet op. maar ik lachte er om. Nog wel. ,,Nou. Heb Mirjam uitgenodigd om Melissa te stangen.’’ Zei ze toen. ik keek haar met grote ogen aan. ,,Echt?’’ ze knikte en keek beschamend weg. ,,Jij bent erg.’’ Zei ik haar dan rustig. En meer zei ik ook niet, wat haar leek te verbazen. ,,Vind jij het niet erg? Je staat niet voor niets hier.’’ Merkte ze daarna op. ik hield m’n schouders op, met een bibber, en zei haar dat het me niet uitmaakte. Ze humde dan. Alsof ze wel beter wist. Maar het waren haar zaken niet. Kon niet iedereen hier in mee trekken en wilde dat ook niet. Nu was Patricia gewoon lekker, en meer niet. Ja, aardig ook wel. maar hoefde niet perse die diepere connectie met haar te hebben wat betreft wat me dwars zat. Zeker niet als het om Melissa en Mirjam zou gaan. Dan voorzie ik alleen nog maar grotere problemen. ,,Maar het is simpel hoor, ik ben geweest, dus ik kan ook weer gaan, als je me hier niet wilt hebben verder.’’ Stelde ik haar rustig maar duidelijk voor. ,,Nee, dat is het niet.’’ Zuchtte ze dan. ,,Vind leuk dat je hier bent, verder. Maar niet zoals Melissa altijd maar denkt alles naar haar toe te kunnen trekken. Snap je?’’ Ik kreeg het idee dat het weleens minder was tussen Patricia en Melissa, en dat Patricia hier wel de intentie had om mij in haar sores mee te trekken, wat ik graag deed. Was altijd nieuwsgierig als mensen gezeik hadden met elkaar. Een tik. Maar ik begreep ook wel wat ze bedoelde, en aangezien mijn positie naast Melissa, had ik ook wel een andere reden om even te blijven luisteren. ,,Heb altijd het idee gehad, dat je me leuk vond.’’ Zei ik haar toen zomaar brutaal. Ze schrok er niet van. ,,Ja, dat is ook zo. Was zo.’’ Zei ze namelijk gelijk al daarop en rillend trok ze de jas nog strakker om haar jonge lichaam heen. een lichaam wat ouder was dan mij. Zij was nu 18. ,,Weet je… binnen zitten allemaal mensen waar ik wat mee moet, maar daar heb ik helemaal geen zin in. En nu je dit gezegd heb, weet ik ook niet wat ik van jou moet denken.’’ Zei ik haar wat bedrukt. ,,Wat bedoel je?’’ vroeg ze dan ook. ,,Je weet niet wat er speelt tussen mij en Mirjam, maar het is allemaal shit.’’ Begon ik gedreven. ,,Ik ben daarnaast gek op Melissa maar weet niet zo goed waarom. En krijg steeds meer het gevoel dat ik het voor haar lichaam doe. En dat vreet aan me.’’ Zei ik haar daarna, en gooide gewoon zomaar al m’n kaarten voor Patricia op tafel. Een beetje wanhopig wel. ,,En nu ik weet dat jij me ook echt leuk heb gevonden, vraag ik me af of ik dat niet eerder had moeten zien, en besef dus dat ik echt veel te laat ben.’’ Er kwam geen lachje vanaf bij mij, waar ik normaal gesproken hier om zou lachen zelf. Zelfspot. Ook zij lachte niet. Ze kneep wel even lief haar lippen op elkaar en legde een hand op m’n rug. ,,Het is allemaal niet zo moeilijk, joh.’’ Zei ze toen alleen, wat droog overkomend. En snapte haar en haar woorden dan ook niet. Ze liet me niet veel later weer achter in de kou. M’n eigen keuze.

Ik keek even door het keukenraam naar binnen. De kamer had een warme gloed en overal zag je eigenlijk mensen die het naar hun zin hadden. Ik werd niet perse gemist. Alleen Mirjam keek even rond toen ze achter in de kamer van het balkon kwam. Maar op zoek ging ze verder ook niet. Ze keek wel sip. Ze was zo stom. Toch duidelijk dat ze me nog leuk vind. Ik was niet de enige die het zich moeilijk maakte voor zichzelf. Melissa had met name oog voor Gijske. Iedereen was onder de indruk van haar. En ik ook. Zo vanuit het donker buiten, kon ik iedereen goed in de gaten houden. En ik bleef dan ook buiten. Keek af en toe over de reling en dan weer even naar binnen. Ik had al een berichtje van Mirjam ontvangen op m’n telefoon. Nooit had ze haar excuses aangeboden over die avond toen dat haar vader ons bijna betrapte. Nooit. Die intentie lijkt ze ook niet te hebben verder. Hoefde ook niet perse, maar ze moest niet denken dat alles koek en ei was tussen haar en mij. Iedereen was wat meer beschonken wel. ook ik stond met een leeg bierflesje in m’n hand en voelde de kou ook niet zo heel erg meer. Er werd zelfs gezoend… Remon en Jaden… in de keuken. Vlak voor m’n neus. Ook Paul kreeg iemand zo ver, bijna tegelijkertijd. Gijske namelijk. Betrapte ze toen ik naar binnen liep, en ze tussen de jassen stonden. Ze schrok zich bijna een ongeluk, en ik kreeg een harde duw van Paul. Maar de lol was er voor Gijske al vanaf. Ze had een vriend. Oeps, die had zich even verkeken op de situatie zeg. Had dit niet achter haar gezocht, maar alcohol doet gekke dingen met zelfs de netste mensen. En ik dan? Had ik nog geluk die avond? Ik was meestal die jongen die wel wilde, maar die het nooit kreeg. Ik wilde misschien wel te graag, maar liet dat zeker nooit zien. Aan niemand. Zelfs niet op een feestje waarbij een zekerheidje als Melissa liep. Had heel de avond ook nog niet de indruk gekregen dat ze überhaupt nog interesse in me had. allemaal wat ongemakkelijk. En ook nu wilde ik wel. maakt niet uit wie zelfs. Misschien wel Seung of zo, of Laura. Wat niemand dan zou verwachten wat verder ook niet boeiend zou zijn. En even was ik de 2 ook genaderd. Ze keken me dan aan en wachtte af totdat ik wat zou zeggen. maar dat gebeurde al niet, en even later stond ik alleen in de keuken, waar Jaden en Remon al klaar waren. Had bij hun ook niet lang geduurd verder. Maar nee dus, ik bereikte niets. En de klok sloeg nu net 12 uur. En werd weer vergezeld door Patricia, nu ik weer alleen was. zij had wel oog voor me. ,,Zo, niet meer jarig.’’ Zei ik haar dan. ,,Nee, juist wel. nu net.’’ Zei ze mij dan. Ze was nu pas jarig dus. Dit jaar op de donderdag. Niemand die het wist, denk ik, of niemand die het wat interesseerde. Men had dan ook gedronken. ,,Dus had je nu pas je cadeautje moeten geven.’’ Lachte ik dan wat ongemakkelijk. Ze keek me enkel aan met een glimlach, terwijl ze me vroeg welk cadeautje. ,,Ja, die bloemen…’’ zei ik dan nog, want ik was wel suf met m’n bloemen. ,,Oh. Ja. Ha-Ha. Is al goed hoor.’’ lachte ze toen wel toch nog hardop. Ik wilde eigenlijk gewoon naar huis. Het riekt naar ongemakkelijkheid. En ik stond er echt midden in. ,,Heb je niet nog een cadeautje dan?’’ vroeg ze me daarna zachtjes, en deed een stapje dichterbij, en legde zonder pardon, en zonder dat iemand het ook maar kon zien of zelfs kon vermoeden, haar hand zo plat op m’n kruis. Ik legde snel de fles aan m’n mond en lachte er wat dom om. En dat deed zij niet. Ze bleef me aankijken. ,,Ben je serieus?’’ vroeg ik haar dan ook. Want als ik al zag dat dit een domme actie van haar zou zijn, zou zij het zelf toch ook wel weten. ,,Ze schept zo graag op.’’ zei ze toen verassend. ,,Dus wil wel zien waarover ze opschept.’’ Nu, naast dat ik me zeker ook afvroeg waar Melissa nu precies over kon opscheppen, groeide er in m’n broek, en in haar hand iets aanzienlijks, en boeide me dat dan ook allerminst. Ze haalde haar hand er vanaf toen ze het voelde, en leek te schrikken. Gewoon van de beweging hoor. Dat Mirjam vind dat ik ‘’fors’’ ben daar, wil niet zeggen dat iedereen dan vind natuurlijk. Het is maar wat je gewend bent. Maar Patricia was niet het voelen van een harde gewend, zo zei ze me al snel. ,,Sorry, eerste keer.’’ Ze was niet dronken, wel een beetje aangeschoten. Genoeg om zo maar haar grenzen te verleggen op deze brutale en iets wat achterbakse manier. Dat laatste richting haar beste vriendin dan. Maar het bleef hier bij. Misschien wel beter dan zoenen. Ik nam even later ook met een harde onverwachte roep afscheid van het feestje. Alleen Patricia had gezien dat ik m’n jas gepakt had en liet me dat ook doen. ,,Doei allemaal!’’ riep ik dan vanuit de deur, en sloot die voordat iemand ook wat terug had kunnen roepen. Ik snelde me echt naar m’n fiets en fietste de straat uit toen ik boven op die derde verdieping nog wel de deur open zag gaan en de schim zag, van vermoedelijk Melissa, die toch wel raar op zou hebben gekeken. Ik was gewoon uit m’n doen. Druk in m’n hoofd. Thuis kon ik ook niet slapen.

Toen ik geobsedeerd was van Mirjam, was het leven makkelijk. Er telde namelijk maar 1 ding. Mirjam! Dat maakte het net zo makkelijk als dat het moeilijk was. maar nu probeerde ik me over haar heen te zetten door middel van Melissa. En ik vind Melissa aardig. Echt waar. Maar vind haar toch vooral lekker. Maar ben nu al een bepaald pad met haar in geslagen dat ik bang ben haar te kwetsen. Zoals ik Emma toen ook gekwetst had, zo was ik bang dat Melissa het zelfde zou overkomen, maar dan nog een tikkeltje erger. Aangezien we ook een tikkeltje verder waren. Maar tegelijkertijd hield ik die obsessie voor Mirjam, en dus ook nog altijd het probleem. Want ook was ik bang haar pijn te doen. Soms wilde ik het wel, en heb haar ook al een paar keer goed pijn gedaan, maar de hoop op dat zij toch nog het licht zou zien, ging nooit weg. Net als vanavond, als ze me dan zo in de gaten houdt, dan weet ik gewoon dat er meer is tussen haar en mij al kon zij nog zo doen alsof er verder juist helemaal niets was. dus naast m’n problematische obsessie met Mirjam, kwam het probleem met Melissa die ik niet wilde kwetsen maar dat vast en zeker nog ga doen. Had er nog geen oplossing voor namelijk, en hoe langer ik wachtte, des te groter werd de kans dat die dag zou komen en dat het dan ook gelijk heel erg zou zijn. Je zou kunnen zeggen dat Patricia dan m’n uitweg is met Melissa. Een reden om dat te stoppen. Maar ook Patricia was lekker. En leuk. Ik vond haar leuker dan Melissa. Zeker in de omgang. En vraag me dan ook automatisch af hoe het zou zijn. Zij en ik. Samen. Dus wilde haar niet gebruiken om Melissa te lozen. En wilde Melissa ook niet perse lozen hoor. maar wist gewoon niet waar ik stond met Melissa. Zeker na vanavond niet. Maar dat gold ook voor Patricia en Mirjam. Ik wist niet waar ik stond bij hun allen. Met Emma was het kort en dus ook makkelijk. Was even vervelend maar we zijn beiden verder gegaan. Met Alyona had ik ook verder kunnen gaan, maar was zo wijs dat niet te doen. Die keuze kon ik bij Patricia ook nog maken. Maar wilde ik dat wel? ik moet bij Patricia vaak denken aan dat moment met Jermo en Melissa erbij in de kroeg. Of toen bij Jermo thuis. Dat ik haar eigenlijk voor het eerst leerde kennen na al een paar jaar bij haar in de klas te zitten. En waar Melissa dan opdringerig ervoor zorgde dat ik haar zag staan in plaats van Patricia. Als ik en Melissa elkaar met rust hadden gelaten, had ik zomaar alsnog met Patricia op de galerij en in de keuken kunnen staan en was daar gezegd, wat er gezegd was. daar was ik wel redelijk van overtuigd. Ze hadden me alle 3 wat gestuurd. Waar ik pas de volgende ochtend antwoord op wilde geven. Ik had gehoopt dat ze zich misschien toch een beetje zorgen om me hadden gemaakt. Ik wist wel hoe ik aandacht moest trekken. Maar dat was helemaal niet zo. ,,Lekker ben je. Ik nodig je uit, en dan ga je zomaar weg.’’ Was de reactie van Melissa. Hielp niet echt. Ik reageerde er ook niet op verder. Klonk een beetje vals van haar. Ondoordacht. Alsof ze niet beter wist. Maar misschien wist ze wel niet beter. Ze kon niet in m’n hoofd kijken, en ik zei lang niet alles tegen haar. ,,Je zet jezelf wel een beetje voor gek, vind je niet.’’ Was de reactie van Mirjam. Die was helemaal onverwachts. Maar eerlijk gezegd kon wat ze ook zou zeggen, het met niet meer genoeg boeien. Tegen haar hoefde ik al helemaal geen verantwoording meer af te leggen natuurlijk. Maar ook dit vatte ik wat vals op. ,,Had het anders moeten aanpakken.’’ Was het enigste was Patricia gestuurd had. Ook haar gaf ik geen antwoord terug, maar bij haar had ik nog wel wat om over te denken. Het was op z’n minst nog aardig bedoeld van haar. Maar ik vond het prima zo alleen na zo’n avond. Het was m’n vrije dag ten slotte. En de komende 3 dagen ook. Een soort minivakantie. En zat alweer op de fiets in de koude morgen om alles eens lekker te overdenken, voordat ik weer wat zou ondernemen.

Meerdere keren was me gezegd niet zo moeilijk te doen. Maar m’n leven was niet bepaald makkelijk. Natuurlijk kan ik wel het moeilijk doen laten, maar krijg ik dan wel wat ik wil. Ik dacht nog altijd van niet. Want hoe zou gisterenavond eruit hebben gezien in mijn ideale wereld? Een wereld waarin ik zelfvertrouwen had en alles gebeurde wat ik maar wenste… nou, verdomd goed zou het er eruit gezien hebben. Ik zou de enige jongen zijn op het feestje. En er zouden geen ouders zijn. Mijn cadeautje voor Patricia zou inderdaad in m’n broek zitten en bij het binnenlaten zou ik haar met de rug naar met toe tegen de muur in de gang drukken en over haar heupen een tweetal handen toespelen die naar haar kruis streken. Gewoon om te laten merken dat ik het baasje in huis zou zijn. Patricia zou dat natuurlijk helemaal fantastisch vinden. En geil zou ze me binnen laten waar dan die andere lekkere wijven zaten. Het was mijn wereld. Ik stelde mezelf voor. Aan Mirjam, Jaden, Laura, Seung en Melissa natuurlijk. Niet een klef handje, maar gewoon een harde lul. Hij zou geschud worden, en bij Melissa zou ik blijven staan zodat zij kon opscheppen en iedereen kon laten zien wat ze al eerder bij me gedaan had. En verheerlijkt zou ik op haar neer hebben gekeken zonder me wat van de rest aan te trekken die dan steeds dichterbij zouden komen om eens goed te kijken hoe goed Melissa dat wel niet deed. Er zou alleen aandacht voor mij zijn. Zelfs op andermans verjaardag. Gijske zou arriveren en lekker mee doen. Ook voor haar geen klef handje. 7 stuks. Ze zouden allemaal voor me en rondom me gaan zitten op hun knieën en kijken en leren. Melissa zou me lekker tot spuiten toe krijgen, en dan mocht de volgende het ook proberen. Dat was pas porno. Zo zou het leven moeten zijn. Maar zo was het natuurlijk helemaal niet. Dat kon gewoon niet. Mirjam had wel gezegd mij aan een vriendin te helpen en zelfs met me te willen oefenen, toen ze zogenaamd vrijgezel was, maar achteraf was dat natuurlijk allemaal gelogen. Ze had me al een paar keer kunnen helpen met Melissa maar de laatste tijd leek ze dat eerder tegen te werken. Terwijl het nog goed begon toen in Sliedrecht, waarna Melissa opbiechtte het met Mirjam er over gehad te hebben… dat was ondertussen alweer zo lang geleden. Het is zo jammer dat ze allemaal bij me op school en bij me in de klas zaten. Ik zou het leuk vinden te daten met zowel Patricia als Melissa. Maar het zou makkelijker zijn als ze geen vrienden waren, als ze elkaar helemaal niet kenden. Als niemand elkaar kende, maar alleen mij. Misschien toch maar Sandra dan. Die kende niemand. Maar zij was letterlijk onbereikbaar voor me. Misschien dan maar even helemaal niemand. Het was lastig fietsen zo met een stijve, en werd ook wel gek aan gekeken hier en daar. Kwam naast een stel meiden te fietsen van een paar jaar ouder die giechelend toe gekeken hadden, hoe ik met hun voor een stoplicht stond te wachten. Zo’n fietsbroekje is vrij strak. Misschien moest ik het wel meer daar in zoeken. In vreemden. One-night stands. Of 3 vreemde meisjes bij een stoplicht, in dit geval. Maar ik durfde ze niet eens aan te kijken en deed net alsof ik hun niet hoorde, en fietste dan ook zo weer door om even later alleen, en lichtelijk in de war, weer thuis te zitten. Ik had het gevoel dat ik mezelf aan het saboteren was. dat ik het veel moeilijker maakte dat het was. Of dat ik in ieder geval overtuigd dacht dat het veel moeilijker was. maar dat bleek helemaal niet zo te zijn… ik durfde gewoon niets. Had ik dan wat te verliezen?

Ik was die donderdag middag in de stad. Er was een expositie over speciale architectuur, niet ver van het oude stadhuis vandaan, en was daar samen met Bas, die daar ver gaande interesse in had. hij wilde ook architect worden. Het leek wel een soort Ikea beurs. Het was ook niet echt een tentoonstelling, maar meer een plek voor alternatieve mensen om eens wat nieuws voor in huis te kopen. Niet dat ik iets nodig had. maar ik kwam daar dus wel de ouders van Patricia tegen. Stom toevallig. Maar ik keek om me heen en zag hier en daar wel wat staan wat ik gisterenavond ook gezien had bij hun thuis al. Hun waren dan ook wel het soort artistieke mensen wat je hier verwacht. Terwijl Bas serieus aan het rondkijken was voor zijn eigen inspiratie, maakte ik al snel een rondje met Patricia’s ouders. Was wel een beetje ongemakkelijk, maar aan de andere kant waren haar ouders zo relaxt dat dat nauwelijks op viel. En had het prima met ze naar m’n zin. zo moest het zijn ook. Maar dat wilde niet zeggen dat ik nu m’n zinnen zomaar op Patricia had gezet, omdat zij misschien wel wat meer inhoud had dan Melissa en leuke ouders. Zo ging dat natuurlijk niet. Maar vooral haar vader had hele scherpe analyses over de gasten van zijn dochter en ik vond het maar al te fascinerend om daar met hem dieper op in te gaan. Al wist ik niet waarom het hem nou zo boeide. Maar het hoorde bij het alternatieve karakter van hem, zeker zoals hij praatte. Maar het moment was ook zo weer voorbij. Hun moesten weg, gewoon werken in hun atelier wat ze dus niet thuis hadden. Het was toen ik met Bas even later door de stad liep, dat ik Melissa en Patricia samen zag shoppen. Melissa was vast blijven slapen. En wat een lol ze hadden samen... Besten vriendinnen ten slotte. Maar Patricia zou vast niet zoals Melissa hebben opgeschept over gisteren avond. Niet dat er nu zoveel gebeurd was, maar op de 1 of andere manier deed het me zeer hun samen zo te zien lachen. Het kwam omdat ik weer een poging tot zielig overkomen had gedaan, en dus zag dat die 2 zich er in ieder geval al niets meer van aan trokken. Ja, dat was toch wel vervelend. Maar vooral was het m’n eigen schuld. Misschien werd het ook eens gewoon tijd om te stoppen met dat zielige gedoe van liever alleen te willen zijn en stil en zonder ambitie… of weet ik veel. Ik dacht er over na, dat was een begin, maar vervolgens ging ik een frietje halen met Bas en dacht ik er al niet meer over na. Het was nog steeds een aanlokkelijk idee om die fiets te pakken en helemaal overnieuw te beginnen. Gewoon ergens anders. Bas vroeg me wel over Mirjam. Of ik die nog sprak. Zo zonder Maarten leek hij er een stuk minder moeite mee te hebben. Hij was ook wel een goede vriend. Maar met z’n drieën waren we toch anders dan met z’n tweeën. Overduidelijk. En dat gold ook voor Maarten hoor, maar nu was het dus Bas die vroeg of ik Mirjam nog weleens sprak. ,,Nee, eigenlijk niet meer.’’ Zei ik hem droogjes en verzweeg dan ook keurig alles wat daarvoor aan af gegaan was. geen zin om zielig te doen bij Bas nu. Dat was een stap in de goeie richting. Later ontmoetten we Maarten ook nog en gingen we de rest van de dag met z’n drieën op stap wat eindigde in het stam café Merz. Ik had ze in de aanloop verteld wat nieuws te proberen, en minimaal 1 meisje te zoenen vanavond en misschien zelfs mee naar huis te nemen. Ik kon aan ze zien dat ze me wanhopig vonden. Maar tegelijkertijd hoopte ze zelf wellicht op het zelfde. Ik was namelijk even klaar met alles wat bekend was, en wilde gewoon wat nieuws aangaan deze avond.

Het was allemaal leuk en aardig totdat Maarten vertelde dat hij een paar reacties had gehad op een foto die hij aan het begin van de avond op Facebook had gezet. Ik had het niet geweten. Een foto van Bas en ik die druk bezig waren in een discussie. Kon heerlijk discussiëren met die gasten. Een aantal lui hadden gereageerd onderweg te zijn, om ons te vergezellen, waar Maarten zelf het nog het meest van baalde, en ik kon m’n geld erop zetten dat 1 van de 3 dames die mij bezig hielden vast en zeker ook zouden komen. Of toch niet… of toch wel… nee, ze kwamen niet. Ik had m’n telefoon erbij gepakt en wel gezien dat Mirjam er een Like aan had gegeven. Maar de mensen die kwamen waren niet mensen die mij bezig hielden. Ja, Alyona kwam er nog even bij zitten. Iets te opdringerig als je het mij vraagt. Maar dat kwam alleen omdat ik toch gehoopt had iemand anders naast me te hebben. Toen het druk werd aan ons tafeltje had ze voorzichtig voorgesteld dat zij wel even bij mij op schoot kon komen zitten. Ieder ander had meteen ja gezegd. Ze was lekker exotisch en zo lekker Russisch. Ze was gewoon verschrikkelijk lekker. ,,Nee joh, ik wilde net even naar buiten gaan. Ga maar zitten.’’ Was dat natuurlijk wat ik daarop wist te zeggen, en liet haar beteuterd achter. Buiten was het koud. Nog altijd. En nat. Verpakt in een lange donkerblauwe jas, die ik geërfd had van een oude oom, liep ik door de donkere straten en langs de kades van een stille stad midden in de nacht. Ik had nagedacht. En wellicht wel een antwoord gevonden waarom ik zo moeilijk met deze situatie om kon gaan. Want om me heen merkte ik dan wel dat iedereen langzaam maar zeker volwassen werd… en sommigen sneller dan anderen. En ook ik werd wel langzaam volwassen. Maar was het niet. En hun waren het ook niet. Met name de meiden zag ik dan altijd al als die geweldige sexy vrouwen die elke man om hun vinger kon winden. Maar als ik nou eens een keertje echt keek, zag ik wel mooie meiden. Maar die waren dan toch vooral bezig met zichzelf of met hun telefoon. En zo in de kroeg was het meer schreeuwen wat ze deden dan normaal leuk praten. Zoals Gijske gisteren, zo moest een vrouw zijn. Ik zag Melissa als het ultieme sekssymbool. Ze was zo mooi. Zo perfect gevormd. Maar ze was nog maar een meisje. Ze wist waarschijnlijk nauwelijks waar ze mee bezig was. dat ze lekker is, weet ze ook wel. maar daar red je het nog niet mee. Ik merkte gisteren al dat Patricia een stuk verder was op dat gebied. Meer volwassen. Meer in staat gewoon even te praten en alles door te denken. Waarin ik Melissa toch vooral als impulsief kon kwalificeren. Dat had niet perse met volwassenheid te maken, als wel met karakter. Maar het doorhebben van jezelf en je beeld, was in mijn ogen wel iets wat bij het opgroeien hoorde. Iedereen deed achteloos maar waar die zelf zin in had. zeker als er gedronken was. om jezelf dan in toom te houden en gewoon jezelf te blijven, was toch iets wat weinige konden. Het schoolvoorbeeld was Mirjam natuurlijk. Als die op stap was met ons, of met haar eigen vrienden, waar haar vriendje dan niet bij was, leek ze zich niet te kunnen controleren. Alcohol vloeide er dan rijkelijk in en het geschreeuw en gezwenk kon dan beginnen. Het kotsen volgde dan niet veel later. Terwijl, als ze met mij alleen was, dan was ze het allerliefste meisje op aarde. Dan kon ze alleen oog hebben voor mij. Ik had altijd het idee dat ze in een leven van schuld en frustratie leefde. Niet alleen naar mij toe, wat schuld betreft. Maar ze vond zichzelf minderwaardig, dat was duidelijk en dat vond ze al lang ook. Dat je niet arrogant bent, is 1 ding, maar een minderwaardigheidscomplex was toch iets anders. Ze deed veel minder mensen pijn dan ze dacht. Mensen die haar pijn deden, dacht zij zelfs pijn te doen. Waaronder ik misschien ook wel… en als er dan gedronken werd, sloeg dat zorgzame meisje om in een onzeker schreeuwend puber meisjes. Ze schreeuwde naar aandacht. Letterlijk en figuurlijk. Maar iedereen zag dan alleen het letterlijke. Zo hadden we er wel meer hoor op school. Melissa en Patricia waren dan juist weer geen schreeuwers. Melissa wist zich altijd cool te gedragen als er alcohol had gevloeid. Ze dronk ook nooit zo heel veel. Zij kreeg toch wel aandacht. Patricia kende ik nog niet goed genoeg, maar had haar nog nooit iets geks zien doen tijdens het uitgaan. En dan loop je daar door een te stille stad… terwijl je nooit last van heimwee hebt gehad… maar… nou, ja. Dan loop je lekker alleen dus terwijl je op zich een chill dagje en avondje uit achter de rug hebt, met het voornemen een vreemde te versieren, en dan denk je alleen maar aan die 3 die met de minuut steeds onbereikbaarder werden. Contact was tegenwoordig zo dichtbij. Een paar tikken op je telefoon en je had iemand bereikt. Maar daardoor viel het ook zo veel sneller op, dat als iemand waar je close mee bent, je een hele dag geen bericht stuurt, je je ook in de steek gelaten voelt. Dan voel je je veel eerder alleen. En dat terwijl ik er zelf voor gekozen had hun alle 3 geen bericht terug te sturen nog. Toch zelfsabotage.

Ik wandelde terug waar ik stilletjes afscheid nam van de rest. Bas en Maarten hadden ook wel door dat er meer aan de hand was, en zonder lullig te doen, knikte ze enkel geruststellend, en wandelde ik even later weer door de steegjes van een nat Dordrecht, richting huis. Hier en daar wel wat gerumoer, maar ik wist de weg die het rustigst was en waar ik niemand zou tegenkomen. Ik was toch wel verrast toen ik haar op mijn stoepje zag zitten. ,,Hey Patries.’’ Zei ik haar gemoedelijk. Ik zag haar eerder dan zij mij. Ze stond op. boven mijn deur was een klein afdakje en ze zat droog. Maar ik was zeker wel verrast. ,,Zit je hier al lang?’’ vroeg ik haar nog voordat ze ook maar wat gezegd had. ,,Nee, hoor. een paar minuutjes.’’ Patricia woonde hier niet zo heel ver vandaan en haar fiets stond tegen de gevel geparkeerd. Zag er nog droog uit verder. ,,Had gevraagd aan Dani of ze me een berichtje wilde sturen als ze dacht dat je naar huis ging.’’ Zei ze zachtjes. Niet Danny, maar Dani dus. Die lekkere en populaire chick uit m’n klas. ,,Oh.’’ Zei ik alleen wat verward. Patricia was best wel een duveltje zo met haar plannetjes en connecties. Gisteren door Mirjam uit te nodigen op haar verjaardag en nu dus met een spion in Merz. Apart. ,,Maar ik wilde even met je praten. Alleen.’’ Zei ze dan. ,,Hoe weet je eigenlijk waar ik woon?’’ vroeg ik haar eerst nog, voordat ik de deur open deed om haar vervolgens wel al binnen te laten. Ze haalde haar schouders voorzichtig op. ,,Ken je al een paar jaar hoor.’’ zei ze dan met een zachte voorzichtige glimlach. En dus had ik haar binnen gelaten. Ze hield haar jas om. Het was een beetje haar ding om die jas dan ook vast te houden rond haar hals. Alsof ze het nog steeds koud had. ik zette de kachel wel aan vervolgens, en wat zwengelend liep ik naar de keuken waar ik een glas water pakte. Had toch een beetje last van de alcohol. ,,Dus, waar wil je over praten?’’ Vroeg ik haar nadat ik het glas op tafel had gezet en mezelf op de bank had laten vallen. ,,Melissa wil het zeker uitmaken…’’ merkte ik toen al gelijk wat dom op. ik zag dat ze een beetje met me te doen had. ze ging voorzichtig zitten op een stoel voor me, en bleef me steeds maar lief aankijken. ,,Dus je woont hier helemaal alleen.’’ Zei ze dan zacht. Ik knikte, met m’n ogen dicht al. ,,Is vast niet makkelijk.’’ Ging ze dan ook door. ,,Lekker rustig.’’ Merkte ik dan alleen op, en glimlachte. Met m’n ogen nog dicht. ,,Darren…’’ zei ze toen wat assertiever. Ik opende m’n ogen dan ook. ,,Je hoeft niet steeds alleen te zijn, he?’’ zei ze toen en ze leunde wat naar voren. ,,Ik bedoel. Een goeie vriend kan geen kwaad.’’ Legde ze zichzelf verder uit. Ik schoot in de lach. ,,Wie? Jij?’’ vroeg ik haar wat bot. Was dronken dus he, niet dat dat een excuus is, maar had niet de volledige controle meer. ,,Ja, waarom niet?’’ Zei ze dan zacht en bijna zielig. ,,Omdat je een meisje bent. Jongens en meisjes kunnen geen vrienden zijn.’’ Uitte ik toen wat feller en gefrustreerd. Ze gniffelde even. ,,Jij en Mirjam dan?’’ vroeg ze slinks. ,,Geen vriendin van mij.’’ Pufte ik dan ontmoedigd. ,,Hmm.’’ Deed ze dan kort. Ze bleef me aankijken. Bijna geboeid door wat ze zag. Ik realiseerde me langzaam dat ik me wel een beetje aan het misdragen was, en ik geen goeie gastheer was zo. Ik wreef dan ook snuivend met een hand over m’n gezicht en kwam overeind en leunde voorover op m’n knieën en probeerde haar recht aan te kijken. Ik lachte nog een laatste keer dom, maar daarna werd ik serieus. ,,Ik mag je heel erg, echt heel erg hoor.’’ en kon nog net een vieze boer onderdrukken. ,,Maar je bent veel te lekker om vrienden mee te zijn.’’ Zei ik haar eerlijk. Gisteren was ik gewoon eerlijk tegen haar, en nu was ik dronken eerlijk tegen haar. ,,Ga lekker slapen joh.’’ Zei ze daarop alleen, wat ik niet begreep, en ik keek even beduusd naar de grond. Ik liet me dan ook weer lachend achterovervallen, en viel bijna meteen in slaap. Ik hoorde haar nog opstaan en naar de gang lopen. Maar de voordeur hoorde ik niet. Nee, ze liep zo naar boven toe. Ik besefte me niet dat dat kwaad kon verder, en dommelde verder in slaap. Om later weer door haar wakker gemaakt te worden, terwijl ze naast me zat met een tekening in haar handen. Een tekening waarin ik seks had met Melissa en Mirjam. Die ene… ik schrok dan ook min of meer wakker. ,,Plannen?’’ vroeg ze me dan wat cynisch. Ze keek er een beetje uitdagend bij, en ik probeerde de tekening snel af te pakken, wat niet lukte. ,,Ik vroeg me al af wat je altijd maar zit te krabbelen.’’ Zei ze dan nog. ,,Het is niet wat je denkt.’’ Zei ik haar snel. ,,Ik denk dat dit een tekening is van een fantasie waar je te laf voor bent om ook echt voor te gaan. Klopt dat?’’ Zei ze droog. Ze had het ook wat minder onaardig kunnen zeggen, maar feitelijk klopte dat wel, en dus knikte en schudde ik even met m’n hoofd. Ze lachte er vervolgens op. ,,Mooi hoor.’’ en ze legde de tekening weg. ,,Niet vies?’’ vroeg ik haar dan nog. ,,Seks is niet vies hoor.’’ zei ze daarop. ,,Heb je… heb je al seks gehad dan?’’ vroeg ik haar meteen voordat ik het doorhad. ,,Nee, dat niet. Maar het is niet vies toch.’’ Zei ze toen zelf ook wat ongemakkelijk. Ik keek naar de tekening. ,,Ik zag laatst op school 2 meiden met elkaar… ‘bezig’ zijn. Niet alles, maar gewoon wat… ik weet niet, maar dat vond ik zo betoverend of zo…’’ ik kon mezelf horen klinken als een debiel, maar wist er niets aan te doen nog. ,,Ja, dat is wel een beetje vies dan.’’ Lachte ze voorzichtig en keek ook naar de tekening waar Melissa dus met haar rug naar me toe me aan het berijden was en tegelijkertijd met Mirjam aan het zoenen was. ,,Maar zo lijkt het mij ook wel lekker verder. Niet op school. Maar gewoon in bed.’’ Voegde ze er aan toe terwijl ze naar de tekening begon te staren nu. ,,Echt?’’ vroeg ik haar dan nog. Ze leek even wakker getikt te worden en keek me met een glimlach aan. ,,Ik kom uit alternatieve ouders he…’’ merkte ze dan grappig op. alhoewel dat ook een beetje raar klonk, natuurlijk. Maar het was fijn om met haar zo even te praten.

,,Hoelang sliep ik?’’ vroeg ik haar. ,,Uhm… 4 minuutjes of zo.’’ Zei ze dan voorzichtig. ,,Oh…’’ en ik schoot in de lach. ,,Dacht langer.’’ En daarna bleef het even stil. Ik keek naar haar, zij niet naar mij. ,,Wat doe je hier eigenlijk?’’ vroeg ik haar dan alsnog een keer. ,,Wilde gewoon even praten.’’ Zei ze dan rustig. ,,Midden in de nacht na een avondje stappen, waar je zelf niet bij was?’’ vroeg ik door, omdat ik het niet begon te geloven. ,,Ja, is toch niet zo gek. Na gisteren.’’ Zei ze dan. En dat was wel waar. Dat was sinds gisteren inderdaad minder gek. ,,Had gehoopt dat je niet zo veel gedronken zou hebben. Dat wel.’’ zei ze dan. ,,Hoezo? Wat maakt dat nou weer uit?’’ vroeg ik dan weer wat bot. Voelde me een beetje aangevallen. Totaal onterecht overigens. ,,Rustig maar.’’ Zei ze dan ook eerst, en voelde me gelijk rot, wat ze van m’n gezicht aflas. ,,Wilde zien hoe je zou reageren.’’ Zei ze daarna. ,,Op wat?’’ en ze begon te twijfelen. Ik hoopte dat ze nu vast ging zeggen dat ze wat dingen met me wilde doen of zo. Of dat ze misschien zou vragen naar ons ‘momentje’ in de keuken bij haar… maar het was beter. Ze ging staan. Ze had haar jas nog vast. Ze droeg kleine zwarte hakjes en dezelfde legging als gisteren, denk ik. En dan die lange jas. Die jas die ze toen open begon te maken. Ik slikte meteen al toen ik zag dat ze vrij weinig aanhad. Ze trok de jas helemaal uit en liet die achter haar op de grond vallen. Zomaar. Een perfect tiener lichaam, gehuld in een prachtig setje lingerie. Ik slikte er nog een keer van. Vooral omdat ze er dan zo verlegen, en tegelijkertijd zo ontzettend sexy bijstond. Die hakjes met die legging, wat geen legging was, maar lange zwarte kousen tot halverwege haar dijen, maakte het plaatje helemaal af. Ze had een wit slipje aan met zwarte roosje erop, en kanten randen. En met die bandjes naar haar dijen toe, naar die ‘sokken’ toe. Ik had dit nog nooit gezien. Geen idee hoe je zoiets noemde… haar bh had hetzelfde patroon als haar slipje, en de zwarte banden over haar schouders verdwenen dan onder dat blonde haar wat over haar schouders hing. Nu had ze het blijkbaar niet koud. Ze bleef even voor me staan. Op gepaste afstand. Ik aanschouwde het. Ik… ik kon niets. Ze tilde even haar andere heup op om op te leunen en keek me toch nog altijd afwachtend aan. ,,Jezus…’’ zei ik toen maar, wat het goeie bleek te zijn, want ze lachte toen eindelijk. Ze deed zelfs een stapje dichterbij, en duwde me achterover tegen de leuning aan, en stapte zo bij mij op schoot. ,,Ik kan een hele goeie vriend zijn.’’ Zei ze toen zachtjes. Patricia was echt niet alleen lekker. Ze was lief en aardig, en gevat en grappig. Wat sluw ook wel. maar dat maakte het wel zo spannend. Ze legde haar handen in m’n nek en keek me even dromerig aan. En ik haar. Tering. Haar knieën drukte ze tegen de zelfde leuning aan en ze kwam echt recht op m’n kruist te zitten, die veilig langs m’n been was gekropen. Ze kuste me niet of zo. En ik haar ook niet. Ik was compleet onder de indruk van haar. Ze gooide nog wel even zwoel haar haar 1 kant op, en ik dacht nu wel in het vervolg gekust te worden, maar ook nu niet. Ze keek daarna even achterover, en ik keek naar haar lichaam wat zich vervolgens ook iets achterover strekte. ,,Ik en Melissa hebben elkaar weleens gezoend.’’ Zei ze toen. m’n pik sprong nu wel naast m’n been omhoog, maar ze kon het niet merken zo. ,,Echt?’’ vroeg ik dan ook nog kinderlijk. Ze gniffelde. ,,Gewoon, om te oefenen.’’ Zei ze dan. Ik was echt met stomheid geslagen. Al die tijd had ze bij me in de klas gezeten, en nooit had ik geweten dat ze dit allemaal in huis had. ,,Ik weet niet hoe ‘vrij’ jullie zijn in jullie relatie, maar afgaande van je reactie zou je dat wel willen zien, toch?’’ vroeg ze toen wat gemeen, en je zag gewoon dat ze zich beter in haar rol begon te voelen, en dat ze meer zelfvertrouwen kreeg. Ik knikte dan ook wezenloos. ,,Maar zolang ik niet weet hoe ‘vrij’ jullie echt zijn, wil ik niets met je doen, wat haar kan kwetsen. Dat snap je wel toch?’’ vroeg ze, zwoel. Ja, zwoel. Ze was me aan het pesten. Op de meeste fantastische manier. Dat wel. en ik knikte ook weer. ,,Ik wil haar ook geen pijn doen.’’ Zei ik ook gemeend. Misschien was ik wel dom, en had ik Patricia gewoon mee naar boven moeten nemen en schijt aan alles en iedereen hebben. Maar ik kon niets. Was nog altijd stom geslagen. Ze lachte dan wat duivels op me neer, en bewoog vanuit haar heupen een enkele keer langzaam haar kruis tegen me aan. M’n lichaam verkrampte gewoon van de opwinding die ze met zich meebracht zo. ,,Dus niet zo moeilijk doen, okay.’’ Zei ze daarna met een knipoog en ze stond op. vol van zelfvertrouwen liep ze naar haar jas toe en gaf ze mij een zijaanzicht terwijl ze die van de grond raapte met gestrekte benen en een prachtig strak kontje wat zo heerlijk uit gestoken werd. Haar lichaam was gewoon hemels op deze manier. De hakjes zorgden daar natuurlijk ook voor. Vervolgens trok ze haar lange jas weer aan, en zei ze me gedag. Ik zat daar nog ongeroerd, maar niet onberoerd, en keek met open mond naar alles wat ze deed. ,,Ik hoor het wel...’’ zei ze enkel nog een beetje pestend, en toen liep ze even later wel de voordeur uit. Die moet het vast koud hebben. En wat een lef had ze zeg. Oei, oei, oei. Wat een droom. Op de 1 of andere manier voelde ik me alles behalve verward. Zij was ten minste duidelijk met wat ze wilde en waar ze zin in had… was ik maar niet zo dronken geweest. Dan had ik misschien wel adequater kunnen reageren op dit alles. Maar man, wat sliep ik lekker die nacht.

-

Dat was deel 10 alweer van de reeks. Ik hoor graag wat jullie van dit deel vonden, en of het überhaupt ng boeiend is om te lezen .

Groetjes