NOOT: dit verhaal bestaat uit meerdere delen, dit eerste deel bevat nog geen seks of expliciete teksten. Wees gerust, dat komt in de volgende delen in toenemende mate aan bod :)

================ Over mezelf en het bedrijf ================

Ik ben vijfendertig en nog altijd vrijgezel, half bewust omdat ik van mijn vrijheid hou en half onbewust 'omdat het nu eenmaal zo gelopen is'.

Ik woon in een groot herenhuis vlakbij het centrum van Den Haag. Het huis heeft een voor Haagse begrippen grote achtertuin en is best wel groot met een wijnkelder, begane grond en twee verdiepingen. Ik heb de tweede verdieping ingericht met een logeerkamer, tweede badkamer en een (vrijwel) geluiddichte speelkamer. Ik ben namelijk een dominant en dit herenpand is mijn paradijselijk kasteeltje.

Drie min-of-meer vaste vriendinnen (subs!) zorgen voor regelmaat en wederzijdse bevrediging. Ze zijn vrij om te gaan en staan waar ze willen, en doen dat ook. Alledrie wonen in Den Haag dat is wel zo gemakkelijk. Twee van mijn vriendinnen hebben een gezin. Bij de ene stemt de man in met haar avontuurtjes en bij de andere weet haar man van niets. De derde vriendin is vrijgezel, ze houdt veel van me en geeft me de ruimte om in vrijheid te genieten van wat het leven mij biedt. Eigenlijk mag je haar beschouwen als dé vriendin. Ik ben naar mijn vriendinnen toe open over mijn sexleven, al kennen beide getrouwde vrouwen elkaar niet omwille van privacy. Wel kennen ze mijn (vrijgezelle) vriendin. Dat waren trouwens spannende ontmoetingen :)

Dit verhaal begint eind juni, het is al lekker warm. Maar helaas voor mij zijn alle drie mijn vriendinnen tegelijk (maar niet samen) de komende weken op vakantie. Ik ben daardoor alleen en kan mijn lusten niet botvieren, snik. Natuurlijk kan ik wel een scharrel tegenkomen bij het uitgaan, maar daar zit dan niet zo snel een sub bij. En ik heb al eens ervaren dat een dergelijke one-night-stand vaak leidt tot een klevertje met alle vervelende perikelen eromheen. Als een vrouw mij in bed flink heeft verwend, en ze bemerkt dat ik er warmpjes bij zit (en natuurlijk doel ik hier niet op mijn warme karakter) dan willen ze niet altijd weer makkelijk loslaten. Ja echt, ik heb een zwaar leven en medelijden is op zijn plaats ;)

Ik werk alweer negen jaar bij een groot Nederlands bedrijf met buitenlandse vestigingen. Na vijf jaar als teamleider en helpdesk manager werd ik vier jaar geleden verantwoordelijk voor de hele ICT. Deze omvat twee helpdesken (intern en klanten), applicatiebeheer, applicatieontwikkeling, infrastructuur, telefonie, etc. etc. In totaal 120 personen, of beter gezegd circa 100 fte.

Op mijn werk circuleert niet één bijnaam voor me. Nee hoor, het zijn er maar liefst twee: Dikkie en Bekkie. Vooral de helpdesk-dames zijn daarin creatief geweest. De eerste slaat niet op pik, kop of pens en zelfs niet op Dikkie Dik. Nee, het gaat over mijn presentatie die soms als dikdoenerig zou overkomen. Tsssss. Bekkie gaat niet over mijn knappe smoel (valt wel mee) of een grote bek. Het zou slaan op mijn liefde voor lekker eten, heerlijke whisky's en knappe vrouwen. Lekkerbekkie dus. Grrrrr. Een beetje dominant zou véél liever zelf zijn bijnaam uitzoeken...

De afgelopen maanden heb ik veel aandacht besteed aan het plannen van een reorganisatie, die per 1 januari van het nieuwe jaar al effectief moet zijn. Want het gaat wat minder met ons bedrijf in Leiden. De directie heeft mij de opdracht gegeven om te snijden in de IT-kosten. Een van de onderdelen in mijn reorganisatieplan is het samenvoegen van onze twee helpdesken van elk circa 25 man. Dan wil ik verder met ongeveer dertig support medewerkers, vier teamleiders en een manager. Het logische gevolg hiervan moet leiden tot vertrek van circa 15 medewerkers en een van de twee helpdeskmanagers. En natuurlijk wil ik de reorganisatie gebruiken om de slechtst functionerende medewerkers te 'lozen'. Uiteindelijk moet deze reorganisatie leiden tot een besparing van meer dan een half miljoen euro per jaar.

Ik heb een plan-B achter de hand. Als het niet lukt met één grote helpdesk kan ik vier kleine helpdesken vormen van zeven à acht man en vier teamleiders tot lichtgewicht managers bombarderen. Dat is weliswaar een nog grotere bezuiniging maar zelf krijg het dan drukker en kennis en ervaring op de helpdesken raakt versnipperd. Bovendien functioneren een paar teamleiders niet echt super en om ze dan manager te maken... Dit alternatief heeft dan ook niet mijn voorkeur.

De managers van de beide helpdesken zijn toevallig allebei zeer aantrekkelijke vrouwen. Ik wil ze de komende dagen tegen elkaar uitspelen om ze in korte tijd tot slavinnen van mijn geile lusten te maken. Alleen, hoe pak ik dat aan zonder risico te lopen? Het blijft immers rommelen op je werk en dat zijn gevaarlijke spelletjes...

================ Een ijsberg krijgt het warm ================

Het is vrijdagochtend en over twee uur begint Irene van Bergen haar weekend als ik haar bij me laat komen. Roos, mijn secretaresse, heeft efficient als altijd de afspraak ingepland, op mijn kamer, compleet met koffie en een koekje.

Als Irene binnenkomt kijk ik haar nog eens goed aan. Heel jong, manager van de klanten-helpdesk, pas acht maanden in dienst en sinds een week een kwartje. Ze is een 'cutie', een stuk om te zien. Zeer aantrekkelijk gesmoeld, slank, echt blond, lekker puntig neusje, heerlijk klein (IPH-tje van 1m62) met een slank middel, stevige ronde billetjes. En een goed stel tieten, want cup B ziet er best groot uit bij zo'n klein en slank ding! Ze kleedt zich af en toe best wel uitdagend maar is totaal geen flirt en heeft dan ook al veel mannen (én vrouwen) teleurgesteld. Haar bijnaam is niet voor niets IceBerg.

Irene is wel uiterst vriendelijk naar mij toe én naar onze directeuren. Mijn vermoeden is dan ook dat Irene zich uiterst monomaan richt op haar ambities. Ze heeft twee studies afgerond, HBO-communicatie en universiteit rechten. Dit is echter haar eerste management functie, en die wil ze waarschijnlijk gebruiken als opmaat naar middle-management en vervolgens de top.

Irene komt heel bekwaam over, maar ik vind haar veel te veel gericht op cijfers en resultaten. Ze is altijd bezig haar medewerkers te knijpen en op te jagen met als logisch gevolg een toenemende weerstand. Niet alleen het ziekteverzuim neemt toe, ook onze klanten worden minder tevreden. Tezamen zijn dit aanwijzingen dat ze niet goed functioneert.

Als ze binnenkomt is dat met de wetenschap dat ik niet tevreden ben over haar prestaties, al weet ze nog niet precies het hoe en waarom. Want de cijfers lijken allemaal zo mooi te kloppen toch? Als ik stil blijf wordt ze onder mijn aanhoudende blik steeds zenuwachtiger. Ze besluit daarom het gesprek te openen.

"Hoi Storman, wat kan ik voor je doen?". Haar broek, dunne stof, doet haar slanke en stevige billen voordelig uitkomen. Haar bloes staat zodanig open dat haar borsten weliswaar niet te zien zijn maar je dat wel zou willen. Tja, die meid wil power uitstralen. Ik moet en zal haar echter klein krijgen. Tot nu toe geeft ze geen krimp al kleedt ze zich wel steeds aantrekkelijker. En ik weet zeker dat ze een knoopje extra heeft losgedaan voordat ze naar onze afspraak ging.

"Ga maar eens zitten zodat ik je even kan bijpraten" zeg ik uiterst onderkoeld. Ik schenk bewust geen koffie in. "Ten eerste, dit is GEEN functioneringsgesprek, maar ik heb er wel eentje laten plannen voor over vier maanden. Ten tweede, ik wil het wel met je hebben over het reilen en zeilen van jouw afdeling en hoe ik jouw inbreng daarin zie. Ten derde, beschouw dit gesprek maar als een vorm van feedback waarvan ik hoop dat je het goed oppakt".

Ik merk dat Irene me wil onderbreken. Met een beetje stemverheffing dender ik over haar heen. "Irene, houd je mond dicht en wacht af wat ik verder te zeggen heb". Ze bloost, half van woede en half van schaamte omdat ze als een klein kind wordt behandeld. Ze is dit niet gewend! Ze blijft zitten met een rood hoofd onder haar blonde lokken.

"Toen we jou aanstelden was je onze jongste manager ooit. We hebben dan ook hoge verwachtingen van je. Echter, de output van je medewerkers is sinds jouw komst alleen maar omlaag gegaan. Ja, ja, ik weet het, per dag doen zij meer calls dan voorheen. Maar de netto tijd per klantgesprek is fors afgenomen en dat is niet positief. Dit is het gevolg van jouw beleid en alle administratieve rompslomp die jij ze hebt opgedrongen. Je weet toch dat klantcontact het belangrijkste is van jouw afdeling!?".

Ik wacht even om te kijken of dit bezinkt, Irene denkt echter al te kunnen inspringen. Ze begint met een "Ja, maar..." die ik met opzet heel boos afkap. "VOOR DE TWEEDE KEER HOUD JE MOND DICHT!" Ik bulder zo hard dat de ruiten rinkelen. Dat horen haar medewerkers verderop echt wel! Volledig overdonderd doet ze haar mond dicht.

"Ik ben nog lang niet klaar met mijn kritiek..." zeg ik op normalere toon. "Ook het ziekteverzuim is flink toegenomen. Je bent niet erg geliefd bij je medewerkers. En het allerergste is nog dat je fors hebt bezuinigd in de cursussen voor je medewerkers en dus ook in hun kennis. Dat merken onze klanten ook. Dit alles heeft als gevolg dat onze klanten de helpdesk nu al fors lagere waarderingscijfers geven!!!"

Ik blijf even stil. Irene denkt nogmaals te moeten antwoorden en wil haar mond opendoen. "Voor de laatste keer! Houd je mond!" bijt ik haar venijnig toe. Ze schrompelt beschaamd ineen en ik kan haar zien denken aan de collega's en wat die hiervan zullen denken.

Ik vervolg mijn betoog. "Weet je, ik kan het als volgt samenvatten. Jouw medewerkers worden ziek van de sfeer, de administratieve lasten en hun frustaties. Ze willen eigenlijk niet meer met je samenwerken en een paar van je beste medewerkers zijn naar een concurrent overgestapt. Aan de telefoon worden onze klanten nog maar nauwelijks te woord gestaan door medewerkers die ook nog eens minder kundig overkomen. En onze helpdesk is wel altijd een parel voor het bedrijf geweest! Dit team hielp onze klanten met problemen zo goed dat het voor diezelfde klanten altijd een extra motivatie was om voor onze produkten te kiezen. En als jij zo doorgaat help jij dat in je eentje om zeep!".

Ik leun achterover en kijk haar indringend aan. Irene heeft nu eindelijk door dat ze haar mond moet houden. "Maar eigenlijk wilde ik je ook nog iets anders vertellen". Ze kijkt me nu met haar mooie, grote en nu ook onzekere ogen aan.

"Wat nu volgt is zeer vertrouwelijk, en je praat er met niemand over. Niet eens met de directeuren, al zijn die natuurlijk wel op de hoogte". Ze kijkt me enigszins verrast aan, want wat is dit nu voor gesprekswending?

"Er gaat een reorganisatie komen waarbij een aantal medewerkers zullen afvloeien en jouw afdeling samengevoegd wordt met die van Biancka. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik het een en ander ga vormgeven, maar ga er maar vanuit als jij of Biancka de nieuwe afdeling gaat leiden, de ander moet afvloeien tezamen met minstens tien medewerkers. De komende weken en maanden zal ik gebruiken om te bepalen wie van jullie twee het beste presteert en het meest geschikt is voor de nieuwe, grotere, afdeling. Ik ben daarbij altijd bereid om te helpen wanneer je erom vraagt. En over ongeveer vijf maanden zal de beslissing vallen".

Ik ga enigszins overeind zitten in mijn bureaustoel en wacht even. "Nu mag je vragen stellen!".

Irene maakt aanstalten om boos overeind te komen en weg te gaan. Maar ze bedenkt zich en blijft toch zitten. Met een heel timide stem spreekt ze zich uit. "Nou, ik geloof dat het eigenlijk wel duidelijk is dat ik weinig kans maak. Ik zal maar eens gaan uitkijken naar een passende functie elders".

Ook de teleurstelling in haar stem is duidelijk te horen. Doordat ze echter is blijven zitten en niet woest wegloopt laat ze zien dat ze open staat voor mijn reactie. Ik reageer echter expres anders dan ze verwacht. "Irene, dat is geen vraag maar een stelling!". Ik laat dit net zo lang bezinken totdat ze begrijpt dat ze me niet correct heeft beantwoord en dat ze echt beter haar best moet doen in dit gesprek.

"Maar vooruit, ik zal het toch maar zo opvatten en je proberen een antwoord te geven. Het wordt heel simpel. Ook Biancka presteert de laatste tijd wat minder. Begrijpelijk gezien haar situatie thuis maar dat maakt uiteindelijk geen verschil voor mij of het bedrijf. De komende periode wil ik zien welke vooruitgang jullie beiden als manager kunnen boeken. Daarbij moeten jullie ook nog laten zien dat je geschikt bent als manager van de nieuwe en grotere helpdesk".

Met haar ambities moet dat toch een lokkertje zijn! "Beschouw het maar alsof jullie beiden een hindernisrace moeten lopen waarbij er maar eentje kan winnen". Ze denkt even na en besluit om schuld te bekennen. Ze buigt zich voorover om wat verleidelijker over te komen. En dat lukt...

"Ik ben dankbaar dat je me nog een kans wil geven. En eerlijk gezegd merkte ik zelf ook wel dat een en ander op de afdeling minder lekker loopt. Maar ik besefte niet dat het zoveel te maken heeft met mijn beleid. Ik wil dan ook dit weekend meteen al gebruiken om een nieuw beleidsplan voor mijn afdeling te ontwikkelen en ook wat ideeën op te schrijven voor de nieuwe afdeling. Kunnen we dat maandag aanstaande al bespreken?".

Ikzelf heb het echter de volgende week veel te druk heb met allerlei besprekingen om daar nog tijd voor vrij te maken en moet dit afslaan. Een teleurstelling voor Irene.

"Mag ik dan als dank voor de kans die je me biedt jou uitnodigen voor een etentje aanstaande zondagavond bij mij thuis? Dan wil ik die gelegenheid meteen ook aangrijpen om met jou mijn ideeën en zo door te spreken".

Irene zoekt het nu in een andere richting, mijn richting, en wel die van een privé-afspraak. Ik wil echter het initiatief houden en doe een tegenvoorstel op strenge toon. "Zondag komt me niet heel goed uit. Ik kan wel maar alleen 's avonds bij mij in Den Haag en niet bij jou in Amsterdam. Je bent welkom maar dan na het eten en dus niet eerder dan acht uur". Ze wil toch liever vroeger afspreken (waarschijnlijk omdat ze dan nog makkelijk naar huis kan met het openbaar vervoer) maar ik wijk niet en de afspraak blijft staan.

Met nog steeds een rood hoofd druipt ons ijsbergje af...die is al aardig aan het smelten denk ik zo...