Verwaarlozing - 1

1.

Soms duikt er in een verhaal dat je schrijft een personage op dat je niet meer los laat. Op het moment zelf heb je er geen erg in. Maar gaandeweg begin je je steeds vaker af te vragen: 'Hoe zou het met X zijn? Wat zou er met hem of haar gebeurd zijn?'

Bij mij was dit het geval met Winnie. Voor wie zich haar niet meer herinnert: zij speelt een rol in de serie "Hondenorgie". Toen was ze zeventien, had lang ros haar, een engelengezicht met sproeten bovenop een moordlijf. Haar motto was: er bestaat geen die te groot is voor mijn kut. En het maakte niet uit of die lul aan een man of aan een hond vastzat. Van een mensenkut was ze trouwens ook niet vies - wat dacht je?

Omdat er iets was wat me aantrok in dit personage, ging ik in mijn hoofd op zoek naar het antwoord op de vraag: hoe zou het Winnie vergaan zijn sinds de hondenorgie?

Het antwoord is, helaas, "niet goed". Zie je, toen ze zich door haar reu Loreas liet dekken, werd ze betrapt door haar ouders. Het was het klassieke, clichématige verhaal: papa en mama gingen naar de film en zouden tot een uur of elf weg zijn. Tijd zat dacht de hitsige tiener om zich een uurtje met haar hond bezig te houden en daarna een zalig badje te nemen.

Dus, tien minuten nadat haar ouders vertrokken waren, kroop ze naakt op handen en knieën door de woonkamer, terwijl Loreas rond haar huppelde en haar besnuffelde; zijn tong ging hierbij over haar geil gapende spleetje, haar keiharde knopje en leuke sterretje. Op bevel van zijn bazinnetje, ging de reu liggen. Het beest wist wat er ging komen en keek er opgewonden naar uit. Hij voelde de zachte hand over zijn lul strelen en in zijn ballen knijpen. Dit was een behandeling die hij wel even vol kon houden. Zeker omdat wat volgde, nog lekkerder was. Het mensenteefje likte aan zijn stam en liet zijn puntige eikel in haar mond verdwijnen. De hond piepte gelukzalig. De eerste keren dat ze dit deed, was hij haast onmiddellijk klaargekomen. Hij had het wel vreemd gevonden om niet in haar kut te spuiten, maar als zij het zo wilde… Zijn eieren zaten trouwens altijd vol genoeg om een keer of drie per avond te kunnen spuiten.

Na haar hond zo een paar minuten behandeld te hebben, stond zijn lul zo stijf dat zij tevreden was. ‘Kom, brave jongen,’ zei ze dan terwijl ze terug op handen en knieën ging zitten. Ze tikte op haar bips om duidelijk te maken wat ze wilde.

Loreas likte nog een paar maal door haar gleuf en sprong dan op haar rug. Hij wist al dat hij nu best wachtte tot bazinnetje tussen haar benen door zijn pik beetpakte en hem in haar kut leidde. Toen zijn eikel in de warme, gladde opening verdween, stootte hij toe. Met een voorwaartse beweging dreef hij zijn pik volledig in de mensenkut.

Winnie kreunde. Dit was altijd zo lekker en werd alleen maar beter eens Loreas op dreef kwam. Wat meestal binnen de tien seconden het geval was. Zo ook nu. De hond begon haar als een bezetene te neuken. Terwijl hij inbeukte op haar kut, hijgde hij in haar linkeroor, wat het meisje extra kippenvel bezorgde. ‘Oeh-oeh-oeh!’ deed ze ritmisch bij iedere voorwaartse stoot. Ze was inmiddels door haar armen gezakt en steunde nu met haar voorhoofd op haar onderarmen. Nog even, nog even, nog even, en ze kwam klaar. ‘Aaaahhhhh!!!’ Eén lang gerekte kreet die de mate van haar welbehagen uitdrukte.

Dan was het Loreas zijn beurt. Hij had van het feit dat zij klaarkwam geprofiteerd om zijn bal bij haar naar binnen te duwen. Nog eventjes neuken en beuken en dan kwam de hond klaar. Zijn zaad stroomde in haar kut - overstroomde haar kut. Maar de bal belette dat het er terug uitliep - de manier van moeder natuur om ervoor te zorgen dat de kans op bevruchting danig toenam. Op die manier zouden ze een paar minuten moeten blijven zitten, tot de bal voldoende gekrompen was om hem uit haar kut te kunnen trekken. Winnie genoot ervan om op deze manier bij te komen van het genadeloze rammen van de hond. Haar longen en hart zwoegden om haar hongerige lichaam van zuurstof te voorzien.

Op dat moment sloeg het noodlot toe.

Mama had zich op weg naar de cinema plots onwel voelen worden. Papa was zelfs moeten stoppen zodat zij kon overgeven. Waarschijnlijk had ze iets verkeerd gegeten. Maar toen ze de deur van de woonkamer openduwden, was de vrouw zo vergeten dat ze ziek was door iets wat ze gegeten had. Het beeld dat zich op haar netvlies brandde, zich in haar geheugen grifte, herleidde haar misselijkheid tot een licht fysiek ongemak.‘Winnie!’ gilde ze.

Het hoofd van de tiener vloog in de richting van de stem. ‘Mam! Pap!’ riep ze geschrokken.

Loreas keek ook in de richting van de ouders van zijn bazinnetje. Over zijn hondensnoet gleed een schuldige uitdrukking. ‘Het is niet mijn fout, ik kan er niets aan doen’ zei die, ‘zij heeft me verleid!’

Dan schoot Winnie’s vader naar voor. De eerste seconden had hij als aan de grond genageld in de deuropening gestaan. Hij greep Loreas bij zijn halsband-

‘Neen, papa! Je moet wachten, hij zit vast in me!’ schreeuwde Winnie

-en hij sleurde de hond van zijn kind af.

Lorias jankte, Winnie gilde van de pijn. Met haar handen tegen haar kut gedrukt viel ze op haar zij en rolde ze zich ineen. Het volgende moment kreeg ze enkele rake klappen op haar hoofd en schouders van haar vader.

Mama greep in. ‘Stop, Raf, dat is niet de oplossing!’

Even prees Winnie zich gelukkig. Tot ze hoorde wat volgens haar moeder de oplossing was.

Ze werd naar een kostschool voor moeilijke meisjes. Dat hield in dat er vierentwintig uur videobewaking was, met medeweten van de ouders. De camera’s hingen overal - de slaapkamers, de leslokalen, de refter, de gym, de gangen, de doucheruimte, de toiletten, de tuin, het sportveld… Zero kans op seks, met andere woorden. De meisjes mochten het terrein van de school niet verlaten, tenzij onder begeleiding van een leerkracht of een monitor. En de organisatie achter de school had zijn best gedaan om die leerkrachten en monitoren te selecteren met maar een paar criteria in gedachten: ze moesten lelijk, lomp of vet zijn. Liefst alledrie.

Arme Winnie. Ze kwijnde helemaal weg in die school. Daar waar de meeste meisjes zich gewonnen gaven en ervoor kozen om hun leven te veranderen zodat ze beter in de maatschappij zouden passen, ging de roodharige tiener snel achteruit. Een jaar na haar opname in de kostschool was ze zo vermagerd dat Raf en Imelda zich zorgen begonnen te maken. Uiteindelijk hielden ze van dochter en hadden ze gedaan wat hen het beste leek voor hun kind. Dus maakten ze een afspraak met een psychiater. Eenmaal per maand lieten ze Winnie op weekend komen. Van de school reden ze rechtstreeks naar de psychiater.

‘Vertel eens,’ zei de man toen ze in zijn praktijk plaatsgenomen hadden.

Met het schaamrood op de wangen vertelden Raf en Imelda over het losbandige gedrag van hun oogappel - dat ze met alles en iedereen neukte wisten ze al langer - en hoe ze haar met hun hond betrapt hadden. Raf keek voortdurend naar de vloer, Imelda huilde stille tranen.

De psychiater legde zijn pen neer op de blocnote waarop hij aantekeningen gemaakt had. Hij zuchtte. ‘Ik kan jullie niet helpen,’ sprak hij nadenkend, ‘maar ik heb een collega die in dit soort zaken gespecialiseerd is. Ik zal haar even bellen om te zien wat mogelijk is.’

Ze konden een afspraak hebben voor het volgende weekend, op zaterdag.

2.

'Goedendag,' zei de dokter en bekeek de personen die binnenkwamen. Een roodharig meisje, dat heel mooi zou kunnen zijn, ware het niet dat het geen greintje levenslust uitstraalde. Ze droeg een jeansvest, een lichtblauwe blouse en een groene rok die tot halverwege haar knieën kwam. Witte sokken en mauve sportschoenen. Ze leek erg op de vrouw die bij haar was, behalve dan dat dat een brunette was en dat ze over gezonde rondingen beschikte. De vrouw was klassiek gekleed - wit vest, grijze blouse, blauwe jeans, platte schoenen, verzorgd opgemaakt. De man was groot, buikje, kort grijs haar, snor. Lichtgroen hemd, donkere das, geklede broek. 'Ik ben Ulricke Maier.' Ze schudde Raf Overtoom en Imelda de hand, en daarna die van Winnie. 'En jij bent de jongedame om wie het draait?' zei ze in vragende vorm.

Winnie knikte. Ze bekeek de vrouw. Vooraan in de veertig. Gelaat met klassieke trekken. Lang blond haar bijeengehouden door een strik. Een brilletje op haar neus; de manier waarop ze er overheen keek, vertelde Winnie dat ze dit voornamelijk nodig had om te lezen. Onder de professionele kleren een mooi figuur met niet al te grote borsten. Geen bh. Tot voor een half jaar was dat voldoende geweest om haar haast onmiddellijk een nat kutje te bezorgen. Nu niet meer. Nu kon het haar niet meer schelen. De kostschool had haar werk goed gedaan...

Op uitnodiging van de dokter namen vader, moeder en dochter plaats aan haar bureau. Uiteraard had ze in de loop van de week de nota's van haar collega doorgefaxt gekregen en had ze zich al een goed beeld van de situatie kunnen vormen. Toch vroeg ze: 'Vertel 'ns wat het probleem is.'

Vader en moeder namen het woord. Met horten en stoten en steeds roder wordende kaken beschreven ze de scène van een jaar geleden. De week ervoor was het niet gemakkelijk geweest om erover te praten; vandaag was dat niet anders.

Terwijl de man en vrouw vertelden, observeerde Ulricke het meisje. Ze was bleek, had een lusteloze blik in de ogen, en haar koperkleurig haar dat zou moeten glanzen van gezondheid - ze zat net in het zonlicht dat door het raam naar binnen viel - was dof en viel vermoeid over haar schouders. Ze zat ineengezakt naast haar moeder en keek naar de vloer. Het was alsof ze niet over haar aan het vertellen waren. Zelfs toen haar moeder, die aan het woord was, de scène met de hond beschreef, viel er geen reactie waar te nemen op haar gezicht. Geen schaamte, geen opstandigheid, niets. Complete apathie.

'En nu dit,' besloot Imelda. 'In plaats van dat het beter met haar gaat, gaat het nu nog slechter. Wat is er aan de hand met haar, dokter? Ze is zo vermagerd...'

Ulricke zuchtte. Zoveel kortzichtigheid... 'Luister, mevrouw, mijnheer, het is erg belangrijk dat u iets begrijpt. Dit kind is een slet, puur en simpel.' Vader opende zijn mond om te protesteren, moeder ging geschokt rechtop zitten. Ulricke stak haar hand op om hun opmerkingen af te blokken. 'En je moet haar een slet laten zijn. Doe je dat niet, maar je haar psychisch kapot. Ik ken die school waar je haar naar toe gestuurd hebt. De meisjes lijken te veranderen en lopen op het eerste zicht in de maatschappij netjes in de pas. Tot de bom ontploft en ze hun ouders, partner of kinderen vermoorden. Vrouwengevangenissen zitten vol met van die beklagenswaardige vrouwen.'

Raf en Imelda zaten in elkaar gedoken, met verstomming geslagen. 'Kunt u echt niets voor haar doen?' piepte Imelda.

'"Voor haar doen"? Het is geen ziekte, mevrouw. Het is bepaald door haar genetische opmaak.' Ze liet de woorden inzinken. Wat haar zorgen baarde, was dat Winnie nauwelijks gereageerd had toen zij haar oordeel aan haar ouders meedeelde. Jezus, wat was ze... weg... Ze kwam van haar stoel, liep rond haar bureau en knielde vlak voor het meisje. 'Heb je gehoord wat ik zei, Winnie?' Ze kneep in haar hand. De lusteloze ogen tilden zich een beetje op, maar konden haar gezicht niet vasthouden - ze vielen terug naar de vloer. 'Het is nog erger dan ik dacht,' zei ze.

'Hoe-hoe bedoel je?' Imelda zocht houvast aan de handen van haar echtgenoot. Die slikte moeilijk en sloeg een arm rond de schouders van zijn vrouw.

'Ze is bijna catatonisch.'

'Huh?'

'Ze heeft zich bijna volledig in zichzelf teruggetrokken. Als een soort beschermingsmechanisme.'

'Hoe kunnen we dat voorkomen?' vroeg Raf.

'Ze heeft dringend gore seks nodig,' stelde de psychiater haar diagnose.

'M-meen je dat nu?'

Ulricke nam Winnie bij de hand en trok haar overeind. Ze leidde haar naar de wit-lederen sofa die in één hoek van de kamer stond.

'Wat ga je doen?' wilde de moeder weten.

Raf nam haar bij de hand en fluisterde: 'We moeten vertrouwen hebben in haar, schat.’

Ulricke deed Winnie gaan liggen op de sofa, nadat ze haar geholpen had om haar jeansjasje uit te doen had.

Geschokt keken Imelda en Raf toe hoe de vrouw haar rok losknoopte, die op de grond liet vallen en er dan uitstapte; zonder schroom trok ze vervolgens haar slipje uit. Met stijgende verbazing zagen ze haar op de sofa klimmen, ter hoogte van Winnie's voeten. Imelda keek haar man aan. Wat gaat die vrouw doen? stond in haar blik te lezen. De man had er wel een goed idee van, maar kon toch moeilijk tegen zijn vrouw zeggen dat dit kwam omdat hij meer dan eens op vieze sites zat?

Ulricke duwde haar bekken naar voor, trok haar kutlippen uit elkaar met de vingers van haar linkerhand en oefende druk uit. Haar goudgele plas spoot uit haar pisgaatje en kletterde over de benen, het lichaam en het rosse kopje van het noodlijdende grietje.

'Raf!' gilde Imelda. Ze wilde opstaan om een einde te maken aan dit perverse vertoon, maar Raf hield haar tegen. 'Vertrouw de dokter,' zei hij op autoritaire toon. 'Zij weet wat ze doet.' Bovendien - en dat zou hij nooit toegeven - kreeg hij een stijve van wat hij zag.

De psychiater bewoog haar bekken van links naar rechts en kantelde het van beneden naar boven. Zo was ze er zeker van dat ze iedere vierkante centimeter van het jeugdige lichaam besproeide. De pis-doorweekte lichtblauwe blouse kleefde nu tegen het lijfje en accentueerde de vorm van de borstjes. Tot haar grote genoegen zag ze dat Winnie begon te reageren. Ze kronkelde over het leder en wreef met haar handen over haar gezicht, borsten en buik.

Ook Imelda en Raf zagen dit. 'Wat...?' Dit begreep de vrouw niet. Haar dochter veerde niet vloekend en tierend recht, maar reageerde genotvol.

De blaas van Ulricke was leeg. Ze wreef een paar maal over haar kut. Ze was écht een fervent aanhangster van watersports was en het liefst had ze zich klaar gevingerd. Maar het ging hier nu niet om haar. Ze sprong van de sofa en keek Raf aan. 'Nu is het aan jou, mijnheer,' zei ze.

3.

Geschrokken stamelde Raf 'W-wat? Moet ik haar bepissen?' Hoe geil hij het vertoon van een half minuutje geleden ook vond, over zijn eigen kind plassen ging hem toch te ver.

'Nee, natuurlijk niet,' verzekerde de psychiater hem.

Raf slaakte een zucht van opluchting. Die opnieuw in geschoktheid omsloeg toen de blonde vrouw 'Je moet haar neuken' zei.

'Je bent gek!' liet Imelda van zich horen. 'Dat mag niet. Dat is verkeerd!'

'Neen, mevrouw,' sprak Ulricke Maier streng. 'Wat jullie gedaan hebben is verkeerd. Jullie hebben je dochter schandalig verwaarloosd. Ik zou de instanties moeten verwittigen en ze bij jullie laten weghalen.'

'D-dat kun je niet...'

'Oh neen?' Ulricke keek Raf recht in de ogen. 'Ik ben expert en mijn advies wordt vaker gevraagd in rechtszaken. Ik ken mijn weg in die middens.' Ze liet de woorden even inzinken. Dan ging ze verder: 'Dus: lul uit de broek en in de kut.' Terwijl ze dit zei, maakte ze het knoopje en de rits van Winnie's rok los en trok hem uit. Dan het zedig witte slipje. Wat dit onthulde, vervulde haar met droefheid. In de kostschool was alles wat ook maar enigszins naar seks rook, verboden. Zo ook dus zich intiem scheren. Een weelderige bos ros schaamhaar was het gevolg. De haartjes waren nat van haar urine en plakten tegen de venusheuvel, in het spleetje en in de liesstreek. Nou ja, scheren zou nog wat moeten wachten; de ouders waren zowat knock-out, dus nu moest ze doorduwen. 'Komt er nog wat van?' Ze ging naar de vader en nam hem bij de hand. Hij kon zijn ogen niet van haar natte zeikkut houden. Een goed teken. 'Bevalt dit je?' Ze drukte zijn hand tegen haar scheur. 'Daar' - hoofdbeweging naar Winnie - 'ligt er een die nog veel mooier, veel jonger is.'

Raf liet zich overeind trekken. Gedwee volgde hij de dokter naar de sofa. Op haar bevel ontdeed hij zich van zijn jasje, trapte zijn schoenen uit en ontdeed zich dan van zijn broek en slip. Zijn pik was keihard en wees recht voor hem uit.

Imelda zag dit. 'Raf...' Meer kon ze niet zeggen. Ze was mentaal murw.

Ulricke had Winnie zo gedraaid dat haar voeten op de vloer stonden. Haar sofa had een breed zitvlak, waardoor het meisje nu onderuit gezakt lag. Ze deed Raf op zijn knieën tussen haar gespreide dijen plaatsnemen. Zijn pik plaatste ze tegen de kut. Het bijzettafeltje dat ernaast stond had een lade. Hieruit haalde ze een tube glijmiddel. Ze smeerde er lul en kut mee in. Winnie was nog te ver weg om zelf natuurlijk glijmiddel te produceren. Dan nam ze Rafs pik beet bij de wortel en trok zijn eikel bij zijn dochter naar binnen. 'En nu haar neuken,' droeg ze de man op, 'met alle liefde die je in je lijf voor je kind hebt.'

Raf begon stotende bewegingen te maken. Zijn lichaam verraadde hem compleet. Zijn geest schreeuwde dat hij in de hel branden, zijn pik kon maar naar één ding streven: doorgaan tot zijn ballen zich leeg braakten in haar spermacontainertje.

Maier had zich intussen naast het meisje gezet en knoopte haar blouse los. Ze duwde de twee panden opzij en onthulde het witte bh-tje. ‘Is ze niet mooi, die dochter van jou?’

Raf zei niks, maar neukte verder. Hij voelde hoe de dokter zijn linkerhand beetpakte en die op de tietjes van Winnie legde. Nu kon hij niet anders dan het heerlijk zachte vlees kneden.

De vrouw nam de linkerhand van Winnie en bracht die naar haar eigen kut. Eerst bleef de hand stil liggen tegen haar scheur; dan begonnen de vingers te bewegen. Alsof die zich, door het principe van spiergeheugen, zelfstandig herinnerden wat er van hun verlangd werd. Ja! Inwendig juichte Ulricke. Het ging goed komen.

Vaderlief dreef z’n tempo op. Met zijn rechterhand wreef hij nu over het knopje van zijn kind. Er was nu toch geen weg meer teug, dus kon hij zich net zo goed volledig aan deze zoete zonde overgeven.

Winnie kreunde. Ze greep zich vast aan de onderarmen van de man die haar neukte. ‘Oh ja, dat is lekker,’ zuchtte ze. ‘Doe zo verder…’

De psychiater streelde het meisje over de wang. ‘Weet je door wie je geneukt wordt?’ fluisterde ze in haar oor. Ze wilde bereiken dat Winnie haar focus terug vond. ‘Winnie? Door wie wordt je geneukt?’

Langzaam opende het tienertje haar ogen volledig. Ze knipperde een paar keer, keek recht naar de man die in haar kut aan het zwoegen was-

Raf moest de grootste moeite doen om zich niet uit zijn dochter terug te trekken

-en zei dan: ‘Ja, mijn papa.’ Het was een simpele vaststelling, zonder de minste aanwijzing dat dit haar choqueerde of dat ze het weerzinwekkend vond. Integendeel. Ze smeekte hem om verder te doen. ‘Neuk me, pap, neuk me tot ik klaarkom, ik heb het nodig - zo nodig - het is al zolang geleden dat ik mijn scheur nog ’ns goed leeggespoten heb…’

Imelda voelde zich duizelig worden. Wat ze zag; wat ze hoorde… Het maakte haar haast gek. Ze moest zich aan de armsteunen van haar stoel vasthouden om te voorkomen dat ze tegen de grond ging.

Ulricke zag hoe de man zwoegde en zweette. De blik op zijn gelaat was veranderd. Paniek en weerzin hadden plaats gemaakt voor ongebreideld genot. Hij amuseerde zich nu in de kut van zijn vlees en bloed. ‘Is dit nu zo erg?’ vroeg de vrouw, geheel ten overvloede.

Raf schudde grommend zijn hoofd.

‘Dit had je dadelijk moeten doen, toen je haar betrapte. Je had dadelijk moeten bewijzen dat je van haar hield. Dat je haar niet vies of weerzinwekkend vond.’

Ook al wilde de man zich verontschuldigen op dit moment, het lukte hem niet. Hij was in de ban van een op handen zijnd orgasme. ‘Hmmf- hmmf-hmmf-hrrrrggghhhaaaaa!!!’ Hij duwde zijn lul tot aan de ballen in de kut van zijn dochter. Hij hield de voorwaartse druk aan - hij voelde immers hoe zijn zak aanspande en een seconde later spoot zijn zaad in de kut van zijn kind. ‘Jaaa!!! Jaa! Ja!’ Uitgeput viel Raf naar voor, bovenop het lichaam van Winnie. In haar oor fluisterde hij nog een paar maal ‘Ja, ja, ja…’

Het meisje doorwoelde het haar van papa. ‘Dankjewel, pap,’ zei ze stilletjes in zijn oor. ‘Maar ik ben nog niet klaargekomen…’

‘Sorry,’ zei de man, ‘ik kon niet langer volhouden.’ Hij kuste haar wang. ‘Sorry,’ herhaalde hij.

Winnie streelde hem door het haar. ‘Niet erg,’ zei zij, nauwelijks harder dan op fluistertoon. Ze genoot van het gevoel dat zijn lul in haar kut aan het verslappen was. Ze sloot de ogen.

Dokter Maier zag het gevaar. Als het meisje nu niet klaarkwam, zou ze terug afglijden naar haar catatonische toestand en er misschien helemaal in verzeild geraken. Tijd om moeder erbij te betrekken! Ze kwam overeind en ging naar Imelda. ‘Kom, nu is het aan jou om Winnie te helpen,’ zei ze en greep haar bij de hand.