Rose staat snel op en doet haar badjas aan. Helemaal bedekt gaat ze snel naar beneden. Ik luister of ik kan horen wie er aan de deur staat.

Ik hoor dat ze de deur open maakt en dat het heel even stil blijft.

Dan ineens begint Rose te schreeuwen: "Laat me los! Blijf van me af!". Zo snel ik kan doe ik ook mijn badjas aan en storm naar beneden. Even blijf ik staan om te kijken wat er aan de hand is.

Rose haar ouders staan aan de deur. Zijn vader heeft een hand om Rose haar arm en trekt haar naar zich toe.

"Laat haar los, of ik bel de politie", zeg ik duidelijk en hard. Ze hadden me nog niet gezien, dus kijken even verschrikt op als ze mijn stemverheffing horen.

Ik doe al een paar stappen richting de kamer, om de telefoon te gaan halen, als haar vader roept: "Oké, ik laat haar los." Ik kijk of hij het ook echt doet. Rose trekt haar arm los en rent naar mij toe. Ze verschuilt zich achter mij en snikt zachtjes.

"Jullie weten van geen ophouden, hè? Kijk naar haar. Kijk!", roep ik en doe een stap opzij. Als een verloren hoopje mens staat Rose in de deuropening naar de kamer toe. "Is dit het beeld dat jullie voor jullie enige dochter in gedachten hadden? Een zielig, verloren, mensje die niet voor zichzelf kan zorgen? Jullie zijn walgelijk."

In een flits dacht ik medelijden te zien op haar moeders gezicht, maar zo snel als het kwam was het ook weer weg. Als ze mij aankijkt loopt er een rilling over mijn ruggengraat. De haat in die blik... Als blikken konden doden was ik nu helemaal vergaan.

"Ga", zeg ik kort en duw Rose de kamer in. Haar ouders blijven twijfelend staan. "Ga!", roep ik nog eens, mijn stem opnieuw verheffend.

Het werkt. Ze draaien zich om, me nog een keer hatelijk aankijkend, en gaan weg. Ik gooi de deur met een klap achter hen dicht.

Rose!

Snel ga ik naar de kamer, waar ze met haar benen opgetrokken op de bank zit. "Roosje toch", murmel ik in haar haren en ga naar de keuken om wat thee te zetten.

"Waarom doen ze dit, Caithlynn?"

"Ik weet het niet, liefje. Ik denk dat ze het niet kunnen verdragen dat hun dochter aan de andere kant staat. Het liefste willen ze je bij me weg halen, zodat ze je in je hoofd kunnen praten dat je voor de mannen bent."

"Dat kunnen ze vergeten", zegt ze stellig en komt naar mij toe. Ze slaat haar armen om me heen en drukt me stevig tegen haar aan. Ik snuif haar geur op en sluit mijn ogen.

"Ik ben bang", zegt ze zachtjes.

"Bang dat ze je weghalen?"

"Nee, bang dat ze jou zover krijgen dat je ongelukkig wordt", zegt ze zuchtend.

Ik til haar hoofd aan haar kin op en kijk haar aan. "Ik kan niet ongelukkig worden, zolang ik bij jou ben. Wees gerust", zeg ik stellig en kus haar.

Op dat moment gaat de mobiel van Rose af. "Met Rose", neemt ze op.

Ze blijft stil, blijkbaar luisterend naar een heel verhaal. Ze trekt wit weg en loopt daarna rood aan. "Ik hoef het niet te horen. Maar denk maar niet dat je dan ooit iets van mij of je kleinkinderen terug zult zien", zegt ze en hangt boos op.

Ze kijkt me aan en begint hartverscheurend te huilen. Ze valt tegen me aan en ik moet moeite doen om haar overeind te houden. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar toch krijg ik er een brok van in mijn keel. Voorzichtig loods ik haar naar de bank toe. Ze gaat liggen en snikt nog steeds, niet in staat iets te zeggen.

Ik ga naast de bank zitten, mijn hoofd leunend op haar arm en mijn hand strelend door haar haren. Ze wordt eindelijk stiller en haar ogen vallen dicht. Ik besluit nog maar niet te vragen wat er is gebeurd en pak een deken die ik over haar heen leg. Ik ga in de keuken aan de tafel zitten en nip van mijn thee, malend over wat er toch gebeurd kan zijn dat ze zo overstuur is. En wat had "Maar denk maar niet dat je dan ooit iets van mij of je kleinkinderen terug zult zien" te betekenen.

Ik besluit maar te proberen te slapen. Ik laat een klein schemerlampje voor Rose aan en ga naar boven. Het bed is veel te koud zonder haar naast me.

Intussen is het al twee uur in de nacht. Ik draai me op mijn zij en doe mijn ogen dicht.

Gelijk verschijnt het beeld van Rose, helemaal ingestort, voor mijn ogen. Ik draai me op mijn andere zij om mijn gedachtes misschien ergens anders op te brengen. Dit keer denk ik aan haar ouders, voor onze deur. Nee, dat werkt ook niet. Ik draai me op mijn rug. Opnieuw zie ik haar ouders en hun hatelijke blikken naar mij.

Verdorie! Ik wil slapen! Ik kijk op de klok en het is alweer een half uur verder. Zuchtend ga ik op de rand van mijn bed zitten en besluit dat een warme douche misschien wel kan helpen.

Ik kleed me uit en stap eronder. Het warme water stroomt over mijn hoofd en huid. Ik geniet van het heerlijke gevoel en maak mijn hoofd even helemaal leeg. Voor een paar tellen is het alleen me, myself, and I.

Ik veeg het water uit mijn gezicht, wat vrij nutteloos is aangezien het water er gewoon weer over stroomt, en leun met mijn voorhoofd tegen de koude muur.

Ik begin een liedje te zingen die mijn moeder en ik vroeger zongen als we zorgen hadden, of ons niet goed voelden. "Breathe, just breathe."

Ik droog me af, trek mijn pyjama weer aan en loop de kamer in. Rose is inmiddels naar boven gekomen en ligt in bed. Ik ga naast haar liggen, in de waan dat ze al slaapt en sla mijn arm voorzichtig om haar heen.

"Wat zing je mooi. Wat was dat voor liedje?", vraagt ze ineens zachtjes.

Ik bloos lichtjes omdat ze het gehoord heeft. "Breathe, van Anna Nalick", zeg ik, "ik zong het altijd met mijn moeder toen ik nog thuis woonde. Als we het moeilijk hadden of als we ons druk maakten om iets... dan zetten we altijd dat liedje op en het liet ons terugkomen naar de dingen die werkelijk belangrijk waren."

"Wat mooi", zegt ze en pakt mijn hand vast. Ik hoor haar diep adem halen. "Ze hebben mij uit hun testament gehaald en onteerd als dochter."

Even ben ik te verbaasd om ook maar iets te zeggen en daarna voel ik een woede, zo groot dat ik me in moet houden om niet te gaan schreeuwen. Maar ik houd me in voor Rose en trek haar dichter tegen me aan. Ik denk dat ze wel aanvoelt hij mijn gemoedstoestand nu is, want ze blijft wijselijk stil. Natuurlijk is het onzin, want ik ben helemaal niet boos op haar, maar ik weet dat als ik nu iets moet zeggen ik die mensen op ga bellen en ze de huid vol scheldt.

Ineens begint Rose het liedje te zingen dat ik net stond te zingen onder de douche. Ik ontspan me en luister naar haar zachte stem. Langzaam voel ik me kalmeren en begin mee te zingen.

Natuurlijk weet ze de coupletten niet, maar die vul ik voor haar in. Aan het eind van het liedje draait ze zich naar me toe en ik zie een traan glinsteren in haar ooghoek.

Met mijn vinger veeg ik hem weg.

"Je hebt gelijk. Dit liedje werkt echt. Het doet me pijn wat mijn ouders doen, maar het belangrijkste vind ik bij jou zijn. Zolang ik jou heb komen we overal doorheen."

Ik glimlach en kus haar teder. Ze legt haar hand op mijn wang en begint me heftiger te zoenen. Al snel zitten we in een hartstochtelijke zoen verwikkeld.

Als haar handen omlaag glijden hou ik haar tegen. "Liefje, weet je het zeker? Het is al zo'n emotionele nacht geweest en we moeten morgen weer gewoon aan het werk."

Ze knikt en zegt: "Ik wil gewoon iets terugdoen voor alles wat je voor mij doet. Dus ga liggen en geniet. Ik verwacht niets terug. Sterker nog, ik wil niets terug."

Ik laat me achterover duwen en geniet van het gewicht van haar lichaam op de mijne. Haar borsten schuren langs die van mij als ze over me heen hangt en me zoent.

Ik wil automatisch een van haar borsten grijpen, maar ze houd me tegen en duwt mijn handen boven mijn hoofd. "Niet doen", zegt ze en trekt mijn pyjamashirt over mijn hoofd. Mijn borsten worden flink onder handen genomen. Ze kust ze in steeds kleiner wordende kringetjes tot ze bij mijn tepels komt, die ze gretig naar binnen zuigt. Een tinteling gaat van mijn tepel tot in mijn schoot en ik kreun zachtjes. Nu is de andere borst aan de beurt, die dezelfde behandeling krijgt. Ook dit levert een tinteling op en ik voel mijn kutje natter worden.

Langzaam trekt ze een spoor naar beneden, geen plekje van mijn lichaam overslaand. Ze kust mijn benen, mijn liezen, weer mijn benen en uiteindelijk, als ik gefrustreerd kreun, likt ze over mijn lippen. Ik kom iets omhoog met mijn bekken van het heerlijke gevoel en laat me terug vallen. Haar vingers volgen de contouren van mijn lippen en duiken er ineens in. Ik slaak een gilletje en kreun goedkeurend. Haar vingers vinden heel snel mijn gaatje en glijden er moeiteloos in. Nu gaat ze met haar tong over mijn knopje en begint heerlijk in en uit te stoten met haar vingers.

Ik geniet van het heerlijke gevoel in mijn schoot en kreun het uit als ze weer blaast. Ik voel het gevoel langzaam opbouwen.

"Rose, liefje, ga door... Zo lekker... ik... kom", roep ik en stoot een oerkreet uit. Mijn lichaam spant zich, schokt en trilt en wiebelt onder haar.

Ik smeek haar om te stoppen omdat het gevoel te overweldigend is, maar ze gaat gewoon door. Opnieuw, in record tempo, kom ik klaar. Nog veel heftiger dan de eerste keer. Weer wordt het zwart voor mijn ogen en ik laat me uitgeput terug op bed zakken.

Rose komt naast me liggen en zoent me. Ik proef mijn eigen sapje. "Lekker", lach ik en lik haar lippen af.

Ze slaat een arm om me heen als ik me op mijn zij draai. Ik ben zo uitgeput dat ik niet eens zeker weet of mijn ogen wel dicht zijn voor ik in slaap val.

"Sterretje, wakker worden", maakt haar zachte stem me wakker.

Geeuwend en half wakker kijk ik op de wekker. Veel te vroeg... en veel te moe.

"De plicht roept", lacht Rose en port me in mijn zij als ik mijn ogen weer dicht doe.

"Wat ben jij vrolijk", murmel ik.

"Ik ben niet vrolijk. Ik moet op jou lachen, slaapkopje."

Zuchtend ga ik zitten en wrijf in mijn ogen. Alles is een beetje wazig. Als een zombie met mijn voeten slepend weet ik mezelf naar de badkamer te krijgen. Daar gooi ik een plens koud water in mijn gezicht.

Dat helpt een beetje. Ik kan ten minste weer normaal uit mijn ogen kijken.

Rose komt achter me staan en knuffelt me. "Ik ben de hele nacht wakker geweest. Vandaar dat ik nu nog meer energie heb dan jij. Maar straks ben jij in het voordeel hoor", zegt ze.

"Waarom heb je me dan niet wakker gemaakt?", vraag ik.

"Waarom zou ik? Je lag zo lekker te slapen, met een volmaakte glimlach op je gezicht. Ik dacht: ik laat haar lekker slapen. Beetje hypocriet anders, niet?"

Ik schud mijn hoofd lachend. Ze blijft me verbazen.

Rose moet een uur later beginnen dan ik, dus in haar pyjama gaat ze naar beneden om koffie voor ons te zetten.

Met de geur van verse koffie word ik weer iets wakkerder. Lekker!

Snel ga ik naar beneden en geniet van dat eerste kopje, met een boterham.

"Waarom eet jij niet?", vraag ik als ik zie dat Rose alleen thee drinkt. Dat is sowieso al raar... Rose en thee in de morgen.

"Ik ben een beetje misselijk", zegt ze en glimlacht geruststellend.

"Als je mij maar niet aansteekt!", zeg ik quasi geschokt. Rose lacht en gaat zich aankleden.

Als de eerste kinderen binnendruppelen komt Rose naar me toe en zegt dat ze wat eerder gaat werken, zodat ze wat eerder thuis is vanmiddag.

Ik neem afscheid van haar en wil haar eigenlijk helemaal niet loslaten. "Gekkie, ik ben er straks weer hoor", lacht ze en kust me nog eens, waarna ze snel naar buiten rent. Mij achterlatend met drie huilende kinderen.

Wat een goed begin van de dag...

Gelukkig verloopt de rest van de dag wel soepel. Ik heb mijn middagdutje samen met de kinderen gedaan en ben vrolijk doorgegaan.

Als ik de sleutel in het slot hoor, maakt mijn hart een sprongetje. Ze is er weer!

Met een glimlach om haar mond komt ze de kamer in lopen en begroet me. "Hoi liefje, ik ben er weer", lacht ze.

Ik loop met mijn armen wijd open op haar af en knuffel haar plat. "Ik heb je zo gemist", fluister ik in haar oor.

"Zo, zo, het was maar één dag", lacht ze nog harder en laat zich op de bank zakken met haar voeten hoog op de tafel.

Ik ga achter haar staan en masseer haar schouders. "Hoe was je werkdag?"

"Och, prima. Ik heb heel wat nakijk werk, maar verder niet veel bijzonders."

"Nog vervelende jongetjes die op je geilen?", vraag ik lachend. Een paar weken geleden kwam ze helemaal over de rooie thuis. Een van de jongens van haar mentorklas had schuine opmerkingen naar haar gemaakt en haar totaal voor schud gezet voor de hele klas. Ze had het arme hormonale jong een berg strafwerk gegeven, waar zelfs ik van schrok.

"Lach jij maar. Nee, hij was ziek vandaag", zegt ze mopperend. Zuchtend pakt ze haar aktetas en haalt een stapel proefwerken eruit.

"Zal ik je helpen?"

"Eigenlijk mag het niet, maar graag. Ik kan geen proefwerk meer zien. Hier heb je het antwoord blad."

In stilte kijken we de proefwerken na en delen punten van een 1 tot een 10 uit.

"Arm meisje", hoor ik Rose mompelen. Ik kijk op en zie haar met een bezorgd gezicht over een proefwerk hangen.

"Wie?"

Ze realiseert zich dat ze het hardop zei en twijfelt even of ze het moet vertellen. "Beloof me dat je niets verteld aan wie dan ook, want ik heb zwijgplicht."

"Je kent me toch", zeg ik en vraag me af wat zo belangrijk is dat ze het mij zelfs niet wil vertellen.

"Nou, er zit een meisje in mijn mentorklas, Julie. Ik had al langer het idee dat het niet echt goed met haar gaat. Ik had het gevoel dat ze gepest werd door de andere tieners. Sinds een paar weken gaan haar cijfers steeds meer achteruit en dat ben ik helemaal niet gewend van haar. Ze is zo slim, heeft haar huiswerk altijd af en haalt meestal niet lager dan een 7. Dus het baarde me zorgen. Daarom heb ik haar op een woensdagmiddag na de les bij me geroepen. Ik vroeg haar hoe het komt dat ze zo achteruit gaat en toen barstte de bom. Ze was helemaal in tranen, overstuur.

Toen ze eindelijk weer kon praten vertelde ze me met horten en stoten wat ik al dacht: Ze word hevig gepest. Iedere keer als ze haar tegenkomen op de gang, wordt ze uitgelachen. Haar boeken worden verstopt of in de prullenbak gegooid en ze krijgt dreigingen naar haar hoofd geslingerd dat als ze geen slechtere cijfers gaat halen, ze haar gaan stalken thuis.

Je kunt je voorstellen, ze hoopt natuurlijk dat het alleen bij school blijft, dus doet ze wat ze zeggen."

"Dat meen je toch niet? Je hebt er toch zeker wel wat tegen gedaan of niet?"

"Ik heb gepraat met de pester en zijn meelopers en ik heb gedreigd straf te geven als ze niet ophouden, maar je weet hoe dat gaat. Julie zal wel de dupe ervan worden. Natuurlijk heb ik ook tegen Julie gezegd dat ze zich er niets van aan moet trekken en gewoon goede cijfers moet halen."

"Bah, bah. Ik ben blij dat ik niet meer op school zit", verzucht ik.

"Ik ook, niet op die manier. Ze heeft weer een twee te pakken", zegt Rose en ze schrijft een 2 op het proefwerkblaadje van Julie.

"Laten we het maar ergens anders over hebben. Ik word er bijna verdrietig van", lach ik.

Na de laatste paar proefwerken schenk ik twee glazen wijn in en ga naast Rose zitten. Ze neemt een grote slok en zucht. "Zo, dat had ik even nodig."

Ik knipoog en sla mijn arm om haar schouder. Haar hoofd rust op mijn schouder. Mijn vingers rusten op de zijkant van haar borst en als vanzelf begin ik te strelen. `

"Geile donder", zegt Rose zachtjes en knijpt in mijn hand. Ik zet mijn glas op tafel en neem die van haar ook uit haar handen. "Wat ben je van pl...", begint ze maar ik smoor haar zin met mijn lippen die ik op de hare druk. Ze reageert gelijk en laat haar hand in mijn nek glijden. Ze trekt me dichter tegen haar aan en onze tongen vinden elkaar. "Ik hou van je", mompelt Rose tussen de zoenen door. Ik maak me los en kijk haar vol bewondering aan.

"Waarom kijk je zo?", vraagt ze en er verschijnt een bezorgde blik op haar mooie gezicht.

"Er is niets, liefje. Ik prijs mezelf gewoon gelukkig dat zo'n mooie vrouw mijn vriendin mag zijn." Mijn handen glijden door haar haren en als vanzelf bewegen onze monden zich weer naar elkaar.

Zonder iets te zeggen sta ik op en neem Rose mee naar boven. Ik zoen haar nek en sabbel aan haar oorlelletje als ik haar voorzichtig uitkleed.

Rose trekt mijn shirt uit en maakt mijn bh los. Met naakte bovenlijven staan we tegen elkaar, verstrengeld in een hete zoen. Haar harde tepels schuren langs de mijne, wat bij ons beide nog geilere prikkels oplevert.

Als we onze broeken uit hebben laat ik haar op bed zitten. "Ga liggen", zeg ik zachtjes en streel haar buik.

Ik loop naar de kast en haal onze dildo tevoorschijn. Ik breng de eerste bij mijzelf naar binnen. Genietend van het heerlijke gevoel bind ik hem daarna aan mijn heupen vast en kijk naar Rose, die geil naar mij ligt te kijken.

"Klaar voor?", vraag ik en stap op haar af.

Ze spreid haar benen als antwoord. Ik kniel voor het bed neer en ga met mijn vingers door haar gleufje. Zeik nat...

Zachtjes sabbel ik op haar knopje en lik er aan. Ze kreunt genietend.

Ik kom omhoog en kruip over haar heen. Met "mijn" pik glijd ik tussen haar lipjes door, tot ze haar heupen omhoog gooit en me smekend aankijkt. "Please", zeggen haar ogen en ik geef toe.

Zachtjes oefen ik druk uit op haar grotje en voel hoe ik dichter en dichter bij haar gleufje kom met de mijne.

Haar ogen zijn gesloten, bijtend op haar onderlip. Haar handen kneden haar eigen borsten.

Langzaam begin ik in en uit te bewegen, genietend van het lekkere gevoel in mijn eigen poesje. Haar ogen gaan wijd open en haar handen klemmen zich valst op mijn rug. Haar nagels prikken een beetje in mijn huid. Ze wil wat zeggen, maar er komt niets anders uit dan een kreun. Ik kus haar en voer het tempo een beetje op. In, uit, in, uit. Ik hoor de soppende geluiden van onze beide gleufjes en geniet ervan.

De vlinders in mijn buik vliegen als een razende tekeer. Mijn god wat hou ik van deze vrouw. En ineens weet ik het: Ik wil het. Ik wil een baby, zolang het samen met haar is. Ik wil mijn leven delen met iets puurs van ons samen.

"Rose, ik hou zoveel van je. Ik kan niet meer zonder je. Laten we het doen. Laten we een kindje maken", roep ik en zie hoe haar ogen verbaasd open gaan en daarna verliefd naar me kijken. Ze draait ons om en rijd nu boven op me. Haar handen naast mijn hoofd.

"Meen je dat?"

Ik knik.

Haar lach wordt nog groter, maar dat duurt maar heel even. Haar gezicht betrekt bijna gelijk weer en ze kreunt en gromt, terwijl haar lijf boven op die van mij schokt. Ik hou het ook niet meer en kom tegelijk met haar klaar. Mijn nagels boren zich in haar huid en ik schok en schud en tril onder haar.

Rose laat zich uitgeput op mij zakken en voor een paar minuten liggen we innig omhelst, met de dildo nog in ons.

Ze rolt zachtjes van me af en kijkt me aan. "Wil je er echt voor gaan?"

Ik kus haar lippen. "Ja. Ik hou zo veel van je, ik wil dat onze kinderen gemaakt zijn uit onze liefde en mogen opgroeien in een liefdevol huis."

Ze glimlacht en legt haar handen op haar buik. "Dat zou geweldig zijn, ja."

"Ik geloof dat we er ook al uit zijn wie van ons het zal dragen", lach ik als ik haar handen over haar eigen buik zie strelen. Ze knikt en kijkt me verliefd aan. "Dank je." Haar zoen is zo liefdevol dat ik bijna bezwijk aan het verliefde gevoel.

Als ik op de klok kijk zie ik dat het al vér na avondeten is. Ik lach. "Het is ook altijd wat met ons, hè? Waarom maak je me ook altijd zo geil als we moeten eten of als we moeten slapen, etc."

Even kijkt ze me verbaasd aan en daarna verontwaardigd. "Hallo! Wie begon hier net", roept ze en ziet er de humor toch wel van in.

Ik trek haar overeind en in onze badjassen gaan we naar beneden. "Dan maar een pizza?", vraagt ze vanuit de keuken.

"Prima!"

Ik hoor haar rommelen en denk na over wat er net is gebeurd. Een kindje... Ik weet dat ik het met haar wil, maar toch beangstigd het me een klein beetje. Maar goed, dat zal snel over zijn zodra het er is.

Ik zit net aan mijn pizza als mijn mobiel afgaat. Ik zie op het scherm dat het John is. "Hé, broertje!", neem ik op.

"Hoi, lekker ding. Hé, luister, ik ben net klaar met werken en ik wil jullie eigenlijk voorstellen aan iemand. Heb je tijd?"

Ik giechel. "Je belt wel op tijd zeg. Als je een half uur eerder had gebeld dan..."

"Spaar me de details", lacht hij als hij voelt welke kant het opgaat.

"Maarre, wie is ze? Waar ken je haar van? Hoe heet ze?", vraag ik.

"Caith, je kent me toch. Ik beantwoord ze niet via de telefoon. Je kan het straks met je eigen ogen zien!"

"Nou, vooruit dan. Geef ons nog even de tijd om ons op te frissen", lach ik en geef Rose een knipoog.

"Graag", lacht hij en neemt afscheid.

Ik ken mijn broer en dat "even de tijd", wordt vijf minuten omdat hij daarna genoeg heeft van het wachten. Dus ik haast me naar de badkamer en spring onder de douche. In een record tempo wisselen Rose en ik elkaar af en zijn binnen een paar minuten gedoucht. Snel trek ik mijn kleren van vandaag weer aan en fatsoeneer mijn haar een beetje.

Ik ben toch wel nieuwsgierig naar zijn nieuwe vlam. Meestal zijn het wel lekkere meiden. Ondanks dat John en ik dezelfde smaak hebben in vrouwen, hebben we toch nooit aan elkaars vriendin gezeten. Dat is gewoon een onuitgesproken regel tussen ons. En een beetje logisch ook wel... ik bedoel, hoe lullig is het als je bróér er met je vriendin vandoor gaat.

De bel haalt me uit mijn gepeins en haastig loop ik naar de deur, met Rose in mijn kielzog. Ik doe de deur open... en kijk heel verbaasd en begin dan te lachen. Ook Rose is even stil en barst dan in lachen uit. Ik voel me lullig, want het komt over alsof ik mijn broer uitlach, maar ik kan het niet inhouden. Want niemand minder dan Anne staat naast hem voor de deur, met een glimlach van oor tot oor.

Mijn broer kijkt ons alle drie één voor één aan. "Er is hier iets gaande wat ik niet weet", zegt hij en nu moet ook Anne lachen.

"Sorry, lieverd. Ik had het je moeten vertellen", begint ze, "maar ik heb het bed met je zus en schoonzus gedeeld."

Nu is het zijn beurt om stomverbaasd te kijken, wat weer een lachsalvo oplevert.

"Geen zorgen hoor broertje, ze is helemaal van jou nu", zeg ik om hem gerust te stellen en laat ze binnen. Alsof Anne hier al jaren komt hangt ze haar jas op en gaat gemakkelijk op de bank zitten.

"Wanneer is dit gebeurd dan?", vraagt mijn broer als hij weer een beetje bekomen is van de schrik.

"Twee dagen geleden pas!", roep ik en leg verder uit: "In het restaurant begon ze stiekem met ons te flirten en Rose die zag er de uitdaging wel in om haar mee naar huis te krijgen voor de avond. En dus werd het een wisselwerking van geile uitdagingen over en weer, tot Anne besloot dat het genoeg was en iemand anders liet serveren. Natuurlijk waren we daar niet van gediend en hebben haar 's avonds opgewacht. Ik zal je de verdere details besparen."

Nu moet hij ook wel een beetje lachen. "Oké, An... Als ik één ding niet zag aankomen was het dit", zegt hij een slaat een arm om haar schouders.

Gelukkig neemt hij haar niets kwalijk. En mij natuurlijk!

"Maar vertel broertje, hoe ineens zo? Ik vroeg me in het restaurant al af waarom je nooit eerder met die schoonheid aan was komen zetten."

"Ik weet het eerlijk gezegd ook niet, Caith. Voor het eerst sinds... altijd, was ik bang om iemand uit te vragen en een "nee" als antwoord te krijgen."

Anne kijkt hem verbaasd aan. "Ik? Nee zeggen? Tegen jou? Ik zou wel gek zijn", lacht ze en kust zijn lippen.

Ik kijk vertederd naar hen. Ik kan zien aan mijn broer dat hij écht helemaal in de wolken is van haar.

Na een uur of twee gepraat, gelachen en gedronken te hebben stappen mijn broer en Anne op.

"Morgen eens lekker uitslapen", zeg ik als ze weg zijn en rek me uit.

"Uitslapen?", vraagt Rose verbaasd.

"Ja, ik heb toch vrij."

"O, shit! Dat is waar ook. Ehm... tja, ik meld me wel ziek."

"Ben je het vergeten? Dat geeft niet hoor. Dan ben ik een dag alleen thuis."

"Nee, nee. Is mijn eigen schuld, ik meld me wel ziek. Je hebt het wel tien keer gezegd", lacht ze. Ik knik en ga in mijn bed liggen. "Oké, fijn."

Met Rose in mijn armen val ik als een blok in slaap.

Als ik wakker wordt schijnt de zon door de gordijnen. Ik rek me uit en kijk op de wekker. 10 uur al! Lekker.

Ik kijk naast me en zie dat Rose waarschijnlijk al naar beneden is gegaan. Ik doe mijn badjas aan en ga ook.

Ze zit op de bank en tot mijn verbazing ruik ik niet eens koffie. Rose en alweer geen koffie? Wat is hier gaande?

"Goedemorgen liefje", zeg ik en krijg geen reactie. Ik ga naast haar zitten en zie tot mijn verbazing dat de tranen in haar ogen staan. "Hé, meisje! Wat is er?", vraag ik en trek haar tegen me aan. Ze barst in snikken uit en ratelt iets dat ik niet versta.

"Kalmeer eerst even en vertel het me dan nog eens? Ik kan er geen touw aan vastknopen."

"Het spijt me", zegt ze.

Ik snap er steeds minder van. "Wat spijt je? Wat is er aan de hand?"

Ze staat op en pakt iets van de kast. Ze gaat weer naast me zitten en legt iets in mijn hand. Ik staar er een minuut naar en kijk dan naar Rose, die me angstig aankijkt.

"Hoe... Dave?", vraag ik naar woorden zoekend. Ze knikt.

Ze heeft een zwangerschapstest in mijn hand gelegd, die duidelijk aangeeft dat ze zwanger is...

"Het spijt me zo, schat. Ik... ik, ik weet niet hoe het komt. Ik bedoel, ik weet wel hoe het komt, maar nu? En.. ik snap er niets van", ratelt ze.

Ik ontspan en pak haar hand vast. "Het is even schrikken ja, maar ik heb toch gezegd dat ik een kindje met je wil? Tja, nu is het dan verwekt door Dave, maar dat hoeft hij niet te weten. En bovendien... ik kan je niet zwanger maken, dus we zouden juist blij moeten zijn dat het nu al zo ver is! Nu hebben we niet eerst heel dat proces moeten ondergaan", probeer ik haar enthousiast te maken.

Ik zie de twijfel in haar ogen een weet precies wat ze denkt.

"Ik vind het niet erg. Het is óns kindje, wie het ook heeft verwekt. Dave is geen leuke man nee, maar dat betekend niet dat onze baby niet leuk is. Wij voeden hem of haar op tot een geweldig mens. Slechte genen of niet."

Dat stelt haar gerust en langzaamaan breekt er een kleine glimlach door op haar gezicht. "We worden moeders", zegt ze zachtjes. Ik knik en leg mijn hand op haar buik.

"Maar dat betekend dat je al minstens een maand zwanger moet zijn?", vraag ik.

Rose denkt even na en knikt. "Langer. Want Dave en ik waren bezig met proberen, toen het slechter met ons ging. Toen ben ik er even mee gestopt en een week later of zo, waren we uit elkaar. Dus ga er eens vanuit dat het de laatste keer gebeurd is... dat moet dan een 6 á 7 weken geleden zijn. Ruim anderhalve maand dus!"

Ik glunder en knuffel haar. "Gekke meid. Ik weet zeker dat ons dit gaat lukken."

"We gaan het vieren. Wat dacht je van babyshoppen? Ik heb het altijd al eens willen doen!"

Ik twijfel en ze ziet het. "Wil je niet? Oké, dan gaan we wat anders doen, wat dacht je van..."

Ik onderbreek haar geratel. "Ik wil wel. Het is alleen... mijn... ach, laat ook maar! We gaan gewoon", lach ik en trek haar omhoog. Ik smoor haar vragen met een zoen en ze voelt aan dat ik het er niet meer over wil hebben.

In de stad kijken we om ons heen. Ineens zien we overal moeder met kleine kinderen en baby's. "Yes", fluistert Rose en legt haar handen vertederd op haar buik. Met mijn arm om haar schouders lopen we rustig door de winkelstraten en lopen winkel in winkel uit.

"Moet je dit zien", zegt Rose en laat me piepkleine sokjes zien. Ik pak ze aan en lach. "Ik was even vergeten hoe klein zo'n baby is. De baby's die ik krijg zijn meestal al een half jaar oud."

Rose loopt tussen de rekken door met babykleding en blijft ineens staan. "Dit wordt hem", zegt ze.

Ik ga naast haar staan en kijk verbaasd. In het rek hangt zowaar een slabber voor lesbische stellen met een kind. Er staat op: My mommies are the best mommies.

Verbaasd haal ik het van het rek en bekijk het.

"Als dat geen voorteken is", zegt Rose enthousiast, grist het uit mijn handen en loopt ermee naar de kassa.

Ik blijf nog even achter bij de babykleding en mijn oog valt op een kruippakje dat me erg bekend voor komt. Ik pak het en voel mijn hart verstenen. Als vanzelf wellen en tranen op en ik veeg ze woest weg. Nee! Niet meer. Het is genoeg! spreek ik mezelf streng toe en veeg nog eens langs mijn ogen.

"Wat is er?", vraagt Rose, die ineens achter me staat. Ik schrik en hang het pakje snel weg.

"Niets. Ik ben gewoon blij", zeg ik en lach naar haar. Even kijkt ze me onderzoekend aan en accepteert mijn antwoord dan.

Vrolijk babbelend pakt ze mijn hand en we lopen de winkel weer uit. Hoe ik ook mijn best doe, ik houd mijn aandacht er niet echt meer bij.

"... Toch?", vraagt Rose en ik schrik wakker uit mijn gedachtes. Ze stelde me net een vraag... shit.

"Sorry, schat. Dat verstond ik niet", zeg ik onschuldig en kijk haar glimlachend aan. Even fronst ze haar wenkbrauw en herhaalt haar vraag: "We moeten het goede nieuws misschien maar aan je broer gaan vertellen, toch?"

Ik knik snel, om haar aandacht ergens anders op te vestigen. "Ja, ja is goed. Kom dan gaan we naar het restaurant."

Ik voel aan dat Rose mijn gedrag een beetje wantrouwt en snel druk ik een kus op haar lippen, om haar gerust te stellen. "Laten we gaan vertellen van ons kleine wondertje", zeg ik en trek haar mee.

"Hoi", roep ik als we het restaurant in komen. Een paar gasten kijken me verstoord aan en ik lach vrolijk naar ze.

"Ha, meiden!", roept Anne als ze ons in de gaten krijgt. Ze komt voor de balie en omhelst ons vrolijk, wat weer wat boze blikken oplevert tussen de mensen. "Kom snel verder. Ik weet zeker dat John je wel even wil zien", zegt ze en neemt ons mee naar de keuken.

"Broertje?", roep ik en hoor zijn vrolijke stem mijn naam roepen.

Hij komt aangelopen en geeft me een dikke knuffel. Heerlijk die knuffels van hem! Zo warm en stevig. Maar goed, ik kijk hem aan en vraag of hij vanavond tijd heeft om met ons wat te drinken in zijn eigen restaurant.

"Maar natuurlijk. Hebben we wat te vieren?", vraagt hij en trekt zijn wenkbrauwen een paar keer speels op.

"Ja, zeker", zegt Rose en lacht.

"We zullen er zijn. Of moet je ergens heen Anne?"

"Nee, hoor. Ik kom gezellig mee."

"Fijn. Dan willen we nu graag een lekkere maaltijd", zeg ik en loop al bijna vanzelf naar het plaatsje in de hoek. Ik hoor Anne lachen en glimlach zelf ook.

Rose knijpt in mijn hand als we aan de tafel zitten. "Ik ben best zenuwachtig", bekend ze.

"Ik ook". Ik moet het eerlijk toegeven. Ik ben nooit bang geweest om mijn broer iets leuks of minder leuks te vertellen, maar nu... het kriebelt wel een beetje in mijn buik.

"Willen jullie iets drinken?", vraagt Anne als ze bij onze tafel staat.

Ik bestel water en Rose ook. Anne kijkt ons even vragend aan maar loopt dan weer weg om onze bestelling te halen.

Een uur later zitten we onderuitgezakt in de banken met onze buiken rond van het heerlijke eten van John.

"Daar zijn we dan!", roept hij opeens en gaat tegenover ons zitten. We gaan weer netjes overeind zitten en kijken elkaar aan.

"Doe jij het woord?", vraagt Rose aan mij.

Ik knik. "Oké, jongens... hier komt het: Jullie worden tante en oom", zeg ik met wat pauzes om de spanning op te bouwen. De reacties zijn nog leuker dan ik had gedacht.

John en Anne springen op van hun plaats en roepen alle twee heel hard gefeliciteerd. Daarna trekken ze mij en Rose omhoog en John zet om op een barkruk in het midden van het restaurant. Daarna roept hij heel hard door de zaak: "Mijn zusje en schoonzusje worden moeders voor de eerste keer!" Waarna iedereen begint te applaudisseren en te lachen en iedereen feliciteert ons. Ik word er helemaal door overweldigd.

Zelfs het verjaardagsliedje lang zal ze leven klink galmend door de zaak als iedereen meezingt. Ik voel hoe Rose mijn hand pakt en er in knijpt. Als ik haar aankijk zie ik een blik, die ik nooit van mijn leven meer zal vergeten.

Een gezicht vol gelukzaligheid, vol liefde en vol passie. Ik word opslag weer opnieuw verliefd op haar, zoals nooit tevoren. Wat is ze toch mooi.

Als al het gefeest over is gaan we weer terug op onze plaats zitten en begint John ons vragen te stellen. "Sinds wanneer? Hoe lang al? Gepland? Ja dat moet wel, ik bedoel... ach laat maar. Je snapt het wel. Waarom vertel je het je broer nu pas?"

Lachend geven we antwoord op zijn waterval aan vragen en geratel.

Toch merk ik in zijn manier van spreken dat hij zoekt naar woorden en voorzichtiger is dan normaal. Ik krijg zo nu en dan steelse blikken toegeworpen om te kijken hoe ik me voel. Altijd beantwoord ik ze met een knipoog en een glimlach.

Rose heeft gelukkig niets door en praat met Anne over baby's en alles wat er omheen komt kijken.

Als Rose aangeeft dat ze moe is besluiten we naar huis te gaan. Omdat ze nog even een frisse neus wil halen gaan we een eindje wandelen in de omgeving. Hand in hand struinen we door het stadspark en genieten van de stilte en de rust.

"Julie!", roept Rose ineens verbaasd. Ik schrik bijna van het plotse geluid. Rose maakt zich los uit mijn hand en loopt richting de kant van de vijver. Natuurlijk kom ik achter haar aan.

Op de kant zit een meisje, naar weten een jaar of zestien. Ze is serieus de mooiste tiener die ik ooit van mijn leven heb gezien. Niet dat ik gevoelens voor haar zou kunnen krijgen of zo, maar ze is gewoon mooi!

Ze lijkt een beetje een miniatuur van Rose. Zou zij er ook zo uit hebben gezien toen ze zestien was? Haar blonde haren gebonden op haar hoofd, haar mascara uitgelopen op haar gezicht, maar toch ontzettend mooie blauwe ogen.

"Wat is er aan de hand, meisje?", vraagt Rose bezorgd en knielt naast haar neer.

Ineens realiseer ik me dat ze "Julie" riep. Toch niet de Julie die gepest wordt? Ik kan het me bijna niet voorstellen, zo'n mooi meisje.

"Ik wil niet meer, mevrouw", hoor ik haar zeggen. Haar stem past precies bij haar. Zoet en warm.

"Wat niet?"

"Alles. Alles. Ik ben het gewoon zo zat! Iedereen pest me. En ik heb helemaal niemand die me kan helpen", roept ze en barst in snikken uit.

Mijn hart breekt bij het horen van haar snikken. Ik kniel naast haar neer aan de andere kant en aai haar rustig over haar rug.

"Waarom kom je niet even met ons mee? Dan geven we je wat droge kleding en wat thee en dan kunnen we nog eens rustig praten", zegt Rose en trekt het meisje omhoog.

Ik vraag me af waarom haar kleding zo nat is op een regenloze dag. Mijn vermoeden dat het iets met de vijver temaken heeft waar ze aan zit, is niet helemaal raar natuurlijk.

Thuis breng ik haar naar onze badkamer en geef haar wat droge kleding van Rose. Het zal misschien iets te groot zijn, maar ja, we hebben niets anders.

Beneden is Rose al bezig met de thee en de koekjes.

Stil komt Julie de badkamer uit en kijkt onzeker naar mij. "Het staat je goed", glimlach ik vriendelijk en gebaar dat ze me moet volgen. Ik zet haar op de bank en ga aan de ene kant naast haar zitten. Rose komt aan de andere kant zitten.

Ik vind dat zij het gesprek met Julie maar moet voeren, gezien het ook haar mentorkind is. Rose neemt dan ook gelijk het voortouw en vraagt: "Vertel nu eens rustig wat je daar deed en wat er is gebeurd."

Aarzelend bent ze haar verhaal. "Mijn moeder is een jaar geleden overleden. Sinds dien woon ik bij mijn vader, met wie ik nooit een band heb gehad. Volgens mij vind hij het helemaal niet fijn dat hij mij er nu bij heeft, want hij is veel te druk met zijn baan en nieuwe vriendin. Hij denkt dat ik het niet weet, maar ik heb de smsjes van haar gezien. Dat hij in het weekend op "dienstreis" moet, is ook helemaal niet waar. Hij is altijd bij haar. En doordeweeks slaapt hij eigenlijk ook altijd daar. Kortom: Hij is er nooit. Ik ben helemaal alleen.

Daardoor moet ik het zelf allemaal zien te rooien en dat lukt opzich best wel, maar ik weet gewoon niet meer hoe ik met het pesten om moet gaan. Ik weet niet wanneer het is begonnen, maar ik weet niet hoe ik er vanaf kom. Ik mis mijn moeder", zegt ze en begint weer te snikken.

Ik zie aan Rose dat ze het moeilijk heeft. Ze slaat haar armen om het hoopje ellende naast ons en wiegt haar zachtjes heen en weer. "Waarom heb je dat niet tegen me gezegd, meisje? Ik kan je helpen."

"Ik wil u niet lastigvallen met mijn problemen", zegt ze zachtjes, maar ik merk aan haar dat ze een zachte knuffel van een moederlijk figuur niet erg vind. Ze ontspant wat en word weer wat rustiger.

"Zeg maar gewoon "je" of "Rose" hoor. Buiten school hoef je me niet zo formeel aan te spreken", zegt Rose rustig en aait haar haren.

"Dat is grappig, zo heet de vriendin van mijn vader ook", zegt Julie nonchalant.

"Hé, zullen we anders je vader bellen? Dan kan hij je komen ophalen en misschien is hij ook wel bereid tot een gesprek met ons twee. En wie weet schrikt hij wel dat het zo slecht met je gaat. Misschien wist hij niet eens dat je gepest wordt."

"Dat zal lastig gaan", zegt ze zachtjes.

Ik kijk Rose vragend aan en zij kijkt mij ook vragend aan.

"Hoezo niet, meisje?", meng ik me in het gesprek.

"Mijn vader zit in de gevangenis."

Ik zie het gezicht van Rose wit wegtrekken. Ik begin te snappen waarom en ook ik heb even een moment nodig om het te laten bezinken.

"Julie, je moet even heel serieus zijn. Hoe heet je vader?"

"Hoezo?"

"Omdat ik het vermoeden heb dat hier iets niet goed gaat."

Julie kijkt me vragend aan, maar geeft dan toch antwoord. Het antwoord ontneemt mij alle lucht en ik kijk verschrikt naar Rose, die alleen maar voor zich uit staart.

"Dave Notal."

Julie kijkt van de een naar de ander en kijkt ineens geschrokken. Het is geen domme meid en volgens mij heeft ze door wat hier gebeurd.

"Je bedoelt toch niet... je denkt toch niet... nee!", roept ze en springt op van de bank. Ik word wakker uit mijn shock en sta op. "Rustig, we gaan hier eens rustig over praten. Dit zal vast een misverstand zijn."

Julie schud haar hoofd. "Dit is geen misverstand. Mijn vader is de vriend van mijn mentor. Hoe kan dit nou? Hoe kon je hem bij me weghouden?", vraagt Julie aan Rose, die nog steeds lijkbleek naar Julie kijkt.

"Julie, rustig. Luister naar me!", zeg ik streng en pak haar rustig bij haar armen. "Kijk naar Rose. Ze wist hier niets van af. Ze heeft de relatie met je vader een maand geleden verbroken. Vlak daarna kwam hij in de gevangenis. Geloof me, als zij had geweten van jouw bestaan als zijn dochter, dan was ze er nooit mee in zee gegaan dat hij zo vaak zonder jou zou zijn geweest. Geloof me dan toch."

Ze laat de woorden bezinken en zakt langzaam terug op de bank. "O mijn god", zegt ze zachtjes en legt haar hoofd in haar handen. "Waar heb ik dit aan verdient?"

Ineens komt Rose in actie en trekt het meisje tegen zich aan. "Het spijt me zo, lieverd. Ik wist het niet. Vergeef het me alsjeblieft. Ik weet niet hoe hij het zo goed verborgen heeft kunnen houden."

De tranen stromen opnieuw over haar wangen. Ik vraag me af wat het volgende is dat op ons pad komt.

Als in een sneltreinvaart veranderd álles in ons ooit zo rustige leventje. Waar hebben wíj dit aan te danken? Maar goed. Geen gezeur! Er zijn belangrijkere dingen. Julie en Rose bijvoorbeeld. Waar laat dit hun? In feite is Rose nu haar stiefmoeder. En dat betekend ook dat... O, nee.. de baby!

Het lijkt me niet verstandig om het er nu over te hebben, kijkend naar Rose en Julie die beiden huilend op de bank zitten. Verslagen laat ik me in een stoel vallen en kijk peinzend naar het tafereel voor me en laat het bezinken.

Dave, ex-man van Rose, heeft een dochter die niet van Rose haar bestaan af hoort te weten en niet weet dat ze getrouwd waren, krijgt een zusje van dezelfde vader met een andere vrouw, weet ook daar niet vanaf. En al die tijd heeft die eikel het verborgen weten te houden voor Rose, die totaal verbouwereerd is hoe dit kan gebeuren.

Ik schud mijn hoofd en weet even niet wat ik moet doen. Wat ik wel weet is dat ik dit meisje nu niet weer de staat op kan sturen richting haar huis. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om dat te doen. Dus dan blijft er maar één keus over en dat is een logé.

Ik besluit om het voortouw maar te nemen, gezien Rose niet echt bij de les is nu. Logisch.

"We kunnen je zo niet naar huis sturen, dus wil je hier blijven vannacht? We regelen wel wat voor morgen, etc. Dat hoeft niet vanavond."

Julie kijkt me dankbaar aan en knikt. Rose drukt een kus op haar haren en ik loop met Julie naar boven, want het is al best laat voor een doordeweekse dag. Ze is ten slotte pas zestien.

Ik laat haar de logeerkamer zien en help haar het comfortabel te maken. De verwarming iets aan, gordijnen dicht. "Lukt dit zo?"

Julie knikt. "Mevrouw?", aarzelt ze.

Ik besef me ineens dat ze geen idee heeft wie ik ben. "Sorry, waar zijn mijn manieren. Caithlynn, Rose' vriendin", stel ik me voor.

"Oké. Vriendin vriendin of gewoon vriendschappelijk?"

"Relatie."

Ze knikt. "Bedankt dat ik vannacht mag blijven."

"Geen punt", zeg ik en aai haar even over haar hoofdje. Wat een ellende voor zestien jaar.

Ik ga naar beneden en zie Rose voor het raam staan. Ik sla mijn armen om haar heen en leg mijn handen op haar buik.

"Het komt wel goed", fluister ik in haar oor.

Ze reageert niet met woorden, maar legt haar handen op die van mij.

"Ik hoop het", zegt ze uiteindelijk na een lange stilte.