"Goedemorgen", hoor ik een stemmetje heel zachtjes zeggen als ik de gang op loop om naar beneden te gaan. Even ben ik in de war en dezelfde seconde weet ik het al weer. Ja... sorry. Je moet ook niet te veel van me vragen om vijf uur 's morgens...

"Wat ben jij er vroeg uit?", vraag ik aan het meisje dat slaperig in haar deuropening staat.

"Ik sta normaal altijd zo vroeg op. Dan heb ik genoeg tijd om het huishouden te doen en dan kan ik 's middags ongestoord mijn huiswerk doen", legt ze uit.

Ik voel een ongekend medelijden met haar. Zo jong en dan al zo'n zorgen. Bah.

"Nou, maak je vandaag maar geen zorgen. Duik lekker je bedje weer in en ik maak je wel wakker als je naar school moet. Hoe laat is dat?"

"Half negen moet ik op school zijn."

"Nou, dat is mooi. Rose ook, dus dan kan je mooi meerijden", knipoog ik.

Julie gaat haar kamer weer in en ik ga naar beneden. Door alles wat er is gebeurd blijft het door mijn hoofd spoken. Ik heb de hele nacht liggen woelen en ik vond dat het nu wel eens tijd was om eruit te gaan. Wat een gedoe.

Gelukkig ligt Rose nog lekker te slapen. Ik wil haar zo min mogelijk belasten met zorgen, want dat is natuurlijk helemaal niet goed voor onze baby. Zorgen heeft ze toch al...

Ik ga op de bank liggen en doe de tv aan. Het geluid zo zachtjes dat ik moeite moet doen om het te verstaan.

Net dat ene kleine beetje leven zorgt er bij mij voor dat mijn ogen zwaar worden. En als een blok val ik op de bank in slaap.

Ik schrik van de bel. Met een ruk kom ik overeind en besef me van overmaat tot ramp dat ik nog in mijn pyjama zit en ongewassen ben terwijl mijn werk al weer voor de deur staat.

Tijd om me snel aan te kleden heb ik niet meer, dus met hangende pootjes open ik de deur. Rianne, de moeder van Tristen, kijkt me verbaasd aan.

Ik begin me te verontschuldigen. Ondertussen voel ik tranen van vernedering en te veel zorgen omhoog wellen. Ik geloof dat dit de druppel is die de emmer doet overlopen, want ineens kan ik niet meer stoppen met snikken.

Rianne belt naar haar baas en neemt terplekke een dag verlof op. Ze zet me op de bank neer en zegt: "Zo, en nu ga je eens vertellen wat er allemaal aan de hand is. Ik merk de laatste tijd dat het niet super met je gaat, of heb ik het mis?"

"Rose, stiefdochter van ex, baby van ex, hier in huis, geen oog dicht gedaan, te veel zorgen", brabbel ik en besef dat ze hier natuurlijk helemaal niets van begrijpt.

Ik haal diep adem en begin het hele verhaal van de afgelopen dag te vertellen. Hoe Rose het over Julie had, hoe we er achter kwamen dat Rose zwanger is, dat we Julie tegen kwamen, welke ontdekking we toen deden, etc.

Verbijsterd kijkt Rianne me aan. "Kind, geen wonder dat je een mentale breakdown hebt. Ik had er al drie gehad als ik in jouw schoenen stond", zegt ze oprecht.

Ondanks het serieuze van het gesprek, moet ik toch even lachen. Wat heerlijk voor zijn raap...

"Geen zorgen, ik voelde hem al aankomen dus ik heb net vrij gepakt. Ik zal je vandaag komen helpen met de kinderen. Maak je maar geen zorgen. Niet nog meer ten minste..."

"Dat kan ik niet aannemen! Als iedereen elkaars werk gaat doen..."

"Niets te maren. Ik heb nu toch al vrij genomen, toch? Dan kan ik net zo goed iets nuttigs met mijn tijd doen."

"Als je het zo bekijkt...", lach ik en voel me een stukje opgeluchter dan net.

Ik sta op en zie op de tafel een briefje liggen: "Liefste, je lag zo lekker te slapen dus we hebben je niet wakker gemaakt. Ik neem Julie mee naar school en zal daar met de directeur en schoolpsycholoog, etc. gaan praten samen met haar. Ik weet niet hoe laat we weer terug zijn. Ik laat het je wel weten. Liefs, hou van je. Rose."

Ik voel weer een stuk opgeluchtheid. Gelukkig staat zij ook niet te veel stil bij alles, maar onderneemt actie. Dat kind moet geholpen worden.

"Kom, ga je aankleden. Ik doe de deur wel open als je nog niet klaar mocht zijn", zegt Rianne en legt een hand op mijn schouder.

Ik wil alweer wat tegen werpen maar zie aan haar blik dat er niet veel te discussiëren valt. Ik voel me net een kind dat op het matje moet komen. Niet dat ik het erg vind, voor een keer.

Het warme water van de douche stroomt heerlijk over me heen. Gelijk voel ik me weer een stuk beter en energieker. Ik ben Rianne meer dan dankbaar.

Gek eigenlijk. Je past dagelijks op de kinderen, maar behalve de standaard dingen weet je helemaal niets van elkaar. Misschien moet ik daar maar eens verandering in brengen.

Helemaal fris en fruitig ga ik weer naar beneden, waar Rianne met haar zoontje op schoot zit. De rest van de kinderen zijn er ook al.

Ik glimlach. "Dank je wel voor alles wat je doet."

"Geen probleem. Jij bent onze vaste rots in de branding. Als we jou niet hadden, dan moesten we stoppen met werken. Dus een kleine gunst terug kan geen kwaad, toch?"

Ik knik en begin wat brood te smeren en de korsten er af te snijden, voor de kleintjes voor straks.

Net als ik bij Rianne wil gaan zitten, gaat mijn telefoon af. Ik neem op. "Hoi?"

"Caith, met mij. Kun je me komen halen? Ik heb er genoeg van", zegt Rose aan de andere kant van de lijn.

"Waar ben je en wat is er?", vraag ik.

"Op school. Ik bel met de telefoon van hier. Al die gesprekken, Caith... ik trek het niet. Kom je me alsjeblieft halen?"

"Ik kom er aan. Maar Julie dan?"

"Die heeft nog school. Dat zien we straks wel."

Ik neem afscheid en hang op. Rianne komt écht als geroepen. Ik leg haar alles uit en ze wuift gelijk dat ik moet gaan.

"Maak je maar geen zorgen over de kleintjes, ik weet hoe ik baby's moet verzorgen. Komt goed. Ga maar", zegt ze en met die woorden laat ik haar met een gerust hart achter met mijn werk.

'Ik trek het niet' spoken haar woorden de hele tijd door mijn hoofd. Ze klinkt zo wanhopig dan ik er bijna bang van word.

Als ik op haar school ben aangekomen, parkeer ik de auto en loop naar binnen. Ik weet waar haar kantoortje is, dus ik loop er gelijk heen. Ik denk ten minste dat ze daar is...

Ik had gelijk. Ik doe de deur open en zie Rose op een stoel zitten, een aantal andere mensen om haar heen. Ze kijkt op en haar ogen spreken boekdelen. Opgelucht dat ik er ben, helemaal overstuur, en zich geen raad meer wetend. Ze springt overeind en in drie stappen is ze bij me en laat zich tegen me aan vallen. Ik klem haar tegen me aan en wieg haar zachtjes heen en weer.

Haar snikken doen mijn hart breken.

Ze klampt zich helemaal aan mij vast en zakt bijna door haar benen van verdriet. "Waarom? Hoe kon hij dit nou doen? Dat arme meisje, zo beschadigd. En ik? Waarom voel ik me zo bedrogen. Ik ben niet eens meer met hem", snikt ze.

De mensen in de kamer kijken me allemaal verwachtingsvol aan en ik voel me een klein beetje ongemakkelijk. Wie zijn al die mensen?

"Stil maar, liefje. Het komt goed. Je voelt je bedrogen, omdat hij dat ook gedaan heeft. Hij heeft verzwegen dat hij een zestienjarige dochter heeft die hij verwaarloost. Waarom denk je dat hij het verzwegen heeft? Omdat hij weet dat jij dat nooit zou accepteren. Logisch dat je boos op hem bent."

Een van de mensen in de kamer, een man, knikt me bemoedigend en goedkeurend toe.

Langzaamaan kalmeert Rose weer en haalt een paar keer diep adem. Zuchtend laat ze zich op een stoel glijden en kijkt beschaamd naar de groep mensen. "Het spijt me", zegt ze.

Iedereen zwijgt, alleen diezelfde man zegt: "Het geeft niet. Het is begrijpelijk."

"Caith, ik zal je even voorstellen. Jacob, de schoolpsycholoog en medewerker van de jeugdzorg", zegt ze en wijst de man aan die net sprak. "Dit is Franska, onze onderdirectrische..." een wat mollige vrouw steekt haar hand uit en glimlacht me vriendelijk toe "... en dit hier is Robby, onze decaan."

Ik schud ze allemaal de hand en glimlach vriendelijk.

"Goed dat je hier zo snel kon zijn", zegt Franska en gaat weer zitten, "het is begrijpelijk dat Rose het niet meer aankan, al die gesprekken. Het is echter zo dat Julie zo snel mogelijk geholpen moet worden, maar die gesprekken kan ze niet voeren zonder een volwassene naast haar die verantwoordelijk voor haar wil zijn."

Ik laat de woorden even tot me doordringen. "Dus u wil dat ik de bij de gesprekken met Julie aanwezig ben?"

"Dat lijkt me wel de beste oplossing, gezien u de partner van Rose bent, die op dit moment het dichtste bij Julie staat."

Ik kijk naar Rose, die me schuldig aan staat te kijken.

"Wat vind jij?", vraag ik haar, ook al weet ik het antwoord al wel.

"Doe het, alsjeblieft. Ze is al zo alleen."

"Goed dan. Ik zal er zijn. Maar hoe moet dit dan verder?"

"Het belangrijkste is dat we nu een onderkomen voor haar gaan zoeken", antwoord Jacob.

Ik denk even na en kijk Rose aan. Ik zie dat zij hetzelfde denkt als ik. "Laat haar maar zolang bij ons slapen. Ik vind niet dat we haar terug kunnen sturen naar haar huis, waar ze weer alles alleen moet gaan doen in deze toch al zo moeilijke tijd."

"Dat zou een goede voorlopige oplossing zijn", zegt hij en schrijft onze adresgegevens op.

"Verder zullen we moeten kijken hoe we ervoor zorgen dat de achterstallige betaling aan de school opgelost gaat worden. Ik vermoed dat we hiervoor toch echt naar de biologische vader en wettelijke vertegenwoordiger van Julie moeten gaan. Ik heb vernomen dat hij momenteel in de gevangenis zit?"

"Dat klopt", zeg ik.

"Oké, dat is een lastige. Komen we nog op terug. Het belangrijkste is nu dat Julie een veilig onderkomen heeft, waar ze een kind kan zijn en geen volwassen vrouw. Ze is ten slotte pas zestien."

Ik ga naast Rose zitten en houd haar hand vast. "Het komt goed", hoor ik haar fluisteren.

"Wanneer zullen de vervolg gesprekken zijn?", vraag ik.

"Vanmiddag om twee uur is er een en morgen om negen uur."

"Dat gaat helaas niet. Ik heb vier baby's thuis, die verzorging en oppas nodig hebben. Ik ze vandaag ook al achter moeten laten, wan eigenlijk helemaal niet mag."

"Ze is gastouder", zegt Rose ter verduidelijking.

Iedereen knikt begrijpend. "Oké, dat snap ik. En als we de gesprekken nu eens na werktijd plannen?"

Ik vind alles best, zolang ik hier maar weg kan nu. Ik voel aan Rose en aan mezelf dat we even alleen moeten zijn. Er is nog zoveel onbesproken... en ik mis haar.

We maken een paar afspraken en ik neem Rose mee naar de auto. Ze zucht. "Wat een gedoe, Caith. Het spijt me dat ik je hier in moet betrekken."

"Daar kan jij toch niets aan doen, wijffie. Ik ben allang blij dat je het zo oppakt. Er is alleen zoveel om over na te denken nu."

"Vertel mij wat... wat doen we met Julie? Ik voel me verantwoordelijk voor haar, omdat ik getrouwd was met haar vader. En nu al helemaal omdat ik nooit wist dat zij mijn stiefdochter is, terwijl ze iedere week twee keer onder mijn neus zat", ze lacht spottend.

"Kom hier", zeg ik en strek mijn armen uit. Ze leunt naar me toe en ik knuffel haar. "Laten we naar huis gaan, de oppas aflossen en eens goed praten, oké?"

"Oppas? Dat gedeelte begreep ik net ook al niet."

"Ja, een van de moeders trof me aan in mijn badjas omdat ik niet optijd wakker geworden ben. Toen stortte ik in en heeft ze een vrije dag opgenomen om mij te helpen. Bizar hè?"

"Best wel. Maar wel lief."

We rijden naar huis en bedanken Rianne wel duizend keer voor wat ze heeft gedaan. Alle baby's zijn goed verzorgd en wel in bed gelegd en liggen heerlijk te slapen.

Als ze de deur uit is ga ik op de bank liggen. Rose komt aan mijn voeten zitten en tilt ze op haar schoot.

"Dus je bent ingestort?"

"Een beetje. Het werd me wat teveel."

"Ik wou dat ik er was om je op te vangen, zoals jij net bij mij."

"Kan jij toch niets aan doen", lach ik om haar quasi teleurgestelde gezicht. Het pruillipje is schattig.

"En nu dan? Wat doen we met Julie? En haar schulden?"

"Misschien dat ze voorlopig maar hier moet wonen, tot ze zelfstandig genoeg is om op kamertraining te gaan, ofzo", zeg ik.

Rose knikt. "Je weet toch wel wat dat inhoud, hè? Geen spontane potjes seks op de bank of in de keuken, want stel ze komt binnen... getsie."

Ik lach even. "Ach, als dat alles is... dan gaan we toch gewoon iedere keer naar boven", zeg ik met een knipoog.

Ze buigt zich naar me toe en kust me. Heerlijk om haar lippen weer even op die van mij te voelen. Zo vertrouwd...

"We hebben nog bijna geen tijd gehad om blij te zijn met onze kleine", zeg ik en leg mijn hand op Rose haar buik.

"Ach, dat komt wel. We hebben nog zeven en een halve maand, als het goed is", zegt ze.

Even voel ik een steek in mijn hart, maar verberg het. "Precies. Tijd genoeg. Wat gaan we aan Julie vertellen? Dat het van haar vader is?"

"Nee, alsjeblieft niet. Ik geloof niet dat ik haar dan ooit zonder schuldgevoel zou kunnen aankijken", zegt ze.

"Begrijpelijk. Dan vertellen we haar wel dat het een onbekende zaaddonor is geweest."

Rose trekt me omhoog en pakt me was. "Wat ben je toch een lekker ding", giechelt ze en kust mijn schouder.

"Wie? Ik? Nee toch", speel ik verbaasd.

Ze trapt er in en kijkt me raar aan. "Dat heb ik je toch wel vaker verteld?"

Ik kan mijn lach niet meer inhouden en schater het uit. "Dat gezicht van je, goud waard!"

"Jij... jij... Pestkop!", lacht ze nu ook en begint me te kietelen.

"Oké, oké, genade!", roep ik.

"Nee, geen genade dit keer. Je gaat eraan", lacht ze en gaat bovenop me zitten, mijn armen in de bank gedrukt met haar knieën en haar handen overal waar het maar kietelt. Ik krijg bijna geen lucht meer van het lachen.

Door het bewegen schieten mijn armen los en ik trek haar omver. Ineens is haar gezicht nog maar een paar centimeter van mijn gezicht verwijderd en langzaam trekt de lach van ons gezicht af. In plaats daarvan krijg ik een blik van intense liefde boven me.

Ik voel mijn buik kriebelen en de vlinders vliegen overal heen. "Je bent mooi", fluister ik heel zacht en ik zie de mooiste glimlach die ik ooit in mijn leven heb gezien; die van haar.

"Kus me", fluister ik hees en zie haar hoofd omlaag zakken. Ik sluit mijn ogen en voel haar zachte, warme lippen. Ik ga helemaal op in haar. De problemen vervagen, het boeit allemaal niet meer. Alleen Rose... mijn lieve, lieve Rose. De moeder van mijn ongeboren kind. Haar tong vecht zich een weg naar binnen en ik geniet van haar smaak en warmte.

Ik sla mijn armen om haar lichaam en streel haar rug. Rose maakt haar mond los van de mijne en zegt: "Ik houd zo veel van je. Ik laat je niet meer gaan." en met die woorden zoent ze me weer opnieuw. Ik heb nog niet eens de tijd om te reageren. Niet dat ik het heel erg vind...

Haar been oefent zachtjes druk uit op de mijne en automatisch spreid ik mijn benen. Ze duwt met haar bovenbeen tegen mijn poesje en ik voel de geile scheuten door mijn lijf trekken.

Net als ik mijn hand tussen onze lijven in schuif, om in haar broek te gaan, begint een van de kinderen te huilen. Zuchtend laten we elkaar los en ik kijk haar verliefd aan.

"Tja, dat zal nog wel vaker gebeuren in het vervolg", zeg ik en aai haar buik. Ze lacht alleen maar lief naar me en zegt niets.

Als ik het kindje weer in slaap heb gekregen, ga ik naar beneden en zie dat Rose haar jas aan heeft gedaan. "Wat ga je doen?"

"Ik kreeg een sms van een collega dat Julie een woedeaanval heeft om het een of het ander. Of ik kan komen."

"Ik ga met je mee", zeg ik beslist en maak me gelijk weer zorgen over het meisje.

Als een speer rijden we opnieuw naar de school en rennen naar de klas die haar collega heeft doorgegeven. Niet dat het nodig is, want we horen haar op de gang al schreeuwen.

"Jullie vieze teringlijders, blijf met je poten van me af!"

Ik schrik van het taalgebruik. Die is niet woedend, die is razend!

"Julie, Julie, kalmeer", roept Rose als we binnen vliegen. Julie staat met een hoofd als een tomaat voor een groepje jongeren en twee leraren. De tranen stromen over haar wangen, maar op haar gezicht is geen spoor van verdriet te zien, alleen pure haat.

Rose snelt op haar af en pakt haar hand vast, die ze net opheft om Rose te gaan slaan. "Jij moet al helemaal van me afblijven, je bent mijn moeder niet", roept ze. Ik schiet Rose te hulp en sla mijn armen om het wild tegenstribbelende meisje heen. Niet te geloven wat een kracht er in zit, voor zo'n tenger kind. Rose slaat haar armen aan de andere kant van haar om ons heen en knuffelen haar. In feite knuffel ik Rose, met Julie tussen ons in, zo strak staan we tegen elkaar aan.

Langzaam kalmeert Julie en begint ze te snikken. "Stil maar meisje", zegt Rose zachtjes en drukt een kus op haar voorhoofd. Ik heb medelijden met het meisje en kijk boos naar de jongens die rond de tafel zitten, met een toch iet wat wit weggetrokken gezicht.

"Ja, daar schrikken jullie van, hé? Zo'n woedeaanval. Vind je het normaal dat je iemand zo lang pest en treitert tot dit gebeurd?", spreek ik hen aan en langzaam schudden nee.

Ineens zie ik dat de onderdirectrische, Franska, ook binnen is gekomen en boos naar de jongens kijkt. Ze volgen mijn blik en schrikken. "Zo", zegt ze op ijzig kille toon. "Dus jullie geven toe dat dit door jullie toedoen is?", vraagt ze.

Als jonge hondjes die gestraft worden knikken ze ja. "Tja, dan zal ik toch maatregelen moeten nemen", zegt ze en kijkt hen een voor een aan. "Twee weken, iedere dag om half acht op school zijn. Allemaal! En dan krijgen jullie van de congierge een hoop werkjes die jullie dan mooi mogen uitwerken. Daarbij mag je het schoolregelement drie keer overschrijven, en het gedeelte over pesten tien keer. Begrepen?"

Ze knikken weer.

"Wegwezen", zegt ze en wijst naar de deur.

Zo snel als ze kunnen pakken ze hun tas en ik hoor ze boos mompelen op de gang als ze naar buiten lopen.

"Gaat het weer meisje?", vraagt Franska aan Julie. Julie knikt bijna onzichtbaar en verschuilt zich nog steeds met haar gezicht tegen de borsten van Rose.

Stiekem moet ik glimlachen. Dat is ook een lekker plekje om uit te huilen! Ik weet er alles van...

Snel verdrijf ik die gedachte weer. Bij de les blijven. Ironisch... ik kijk om me heen in het saaie, grijze klaslokaal. Blij dat ik niet meer op school zit.

"Ik denk dat ik jullie maar even alleen laat. Ik zie je morgen, Julie. Oké?"

"Goed", zegt ze en maakt zich los uit onze omhelzing.

Ik laat haar zitten op een stoel en veeg de tranen teder van haar wangen. "Meisje toch", zucht ik. Ik ken haar pas twee dagen, maar ik voel een zwak voor het meisje. Zo mooi en liefdevol en ze wil al zo graag volwassen zijn, terwijl ze dat nog helemaal niet hoeft. Het maakt haar schattig.

"Het spijt me", zegt ze tegen ons.

"Dat geeft niet. Het is begrijpelijk", zegt Rose en strijkt door haar haren.

"Ik wilde je slaan", zegt ze beschaamd.

"Ach, dat was het moment van woede. Dat heb ik ook wel eens."

Ik knik. "Ik ook."

Ze komt naar voren en slaat haar armen om ons twee heen. Zo hangt ze precies in het midden. Rose en ik leggen beide een hand op haar rug. "Zullen we lekker naar huis gaan?", vraag ik en Julie kijkt me vertwijfeld aan.

"Ik heb nog school."

"Niet lang meer", lacht Rose en loopt naar buiten om Franska te zoeken. Blijkbaar had ze hetzelfde idee als ik.

"Jullie zijn zo lief, het is net of mijn moeder is opgesplitst in twee moeders", zegt Julie zachtjes en kijkt naar de grond. Mijn hart smelt. Ineens weet ik zeker dat dit meisje bij ons hoort, en niet bij die zak van een Dave.

Ik trek haar tegen me aan en geef een kus op haar wang. "Ik vind jou ook lief."

We kijken elkaar aan en beginnen te lachen. "Dat klonk wel leuk", hikt Julie en veegt een laatste traan weg.

"Gezellig hier", zegt Rose als ze binnen komt en lacht ook. "Je mag naar huis, tijger."

"Yes! Oké, ik neem het half terug. Het is net of mijn moeder opgesplitst is in tweeën, maar dan tien keer zo cool. Ik mocht van haar nooit weg!", roept ze en Rose en ik moeten lachen om haar enthousiasme.

"Denk maar niet dat het een gewoonte wordt, hoor dame", zegt Rose. En met Julie tussen ons in lopen we naar de auto.

Ineens trek ik wit weg... Rose ziet het en houd me staande. "Wat is er?", vraagt ze.

"De... kinderen!", breng ik met moeite uit en ineens haast ik me naar de auto.

"Shit", roept Rose ook en rent achter me aan. Automatisch volgt Julie ons ook.

"Caithlynn, rustig! Straks maak je een ongeluk en dan zijn we nog verder van huis", roept Rose en klemt zich vast aan de deurgreep en haar stoel, als ik wegscheur en door de bochten vlieg. Haar knokkels zijn wit van het vasthouden.

En toch minder ik geen vaart. Hoe kon ik? Hoe kon ik? Hoe kon ik? Spookt het door mijn hoofd. Wat als er wat gebeurd is... ik vergeef het mezelf nooit. Dus ik trap nog wat harder op het gaspedaal.

Met piepende banden komen we tot stilstand voor het huis en zonder de auto uit te zetten, spring ik eruit en ren naar de voordeur. Met trillende vingers doe ik het slot open en storm binnen, gelijk naar boven waar ze nog in bed liggen.

Ik luister maar hoor niets. Zachtjes doe ik de deur open en kijk rond. Ik ruik vieze luiers, maar verder liggen ze volgens mij nog allemaal te slapen. Één voor een ga ik de bedjes langs en zie tot mijn opluchting dat er niets aan de hand is. Ze hebben helemaal niets gemerkt.

Ik leun tegen de muur aan en laat me langzaam naar beneden zakken. Hoe kon dit nou gebeuren? Nog nooit in mijn leven heb ik níét aan kinderen gedacht. Laat staan als ze bij mij thuis in bed liggen.

Ik hoor Rose en Julie beneden praten, ik hoor aan de stem van Rose dat ze niet zo blij is. Oeps... Misschien heb ik ook wel wat hard gereden.

Ik blijf nog even in de babykamer zitten en staar schuldig naar de slapende lijfjes. "Sorry", fluister ik zacht en sta op.

Ineens heel moe loop ik naar beneden, de kamer in, waar Rose en Julie in de keuken thee drinken.

"Caithlynn, dat was erg onverantwoord van je", begint Rose gelijk berispend te praten. Ik zie de bank en ga er op liggen, niet eens meekrijgend wat Rose nog allemaal roept. Het klinkt niet echt lief, dat niet.

Mijn ogen vallen dicht, denk ik, voor ik in slaap val onder de tirade van mijn geliefde.

Als ik wakker word lig ik in mijn bed. Verward kijk ik om me heen. Hier ben ik toch niet in slaap gevallen?

Ik kom omhoog en kijk op de wekker: zeven uur... dat verklaart wel waarom mijn maag knort. Met mijn badjas aan ga ik langzaam naar beneden, me nog een beetje slaapdronken voelend.

"Há, daar is het slaapkopje weer", zegt Rose als ik de deur open doe. Ik veeg de slaap uit mijn ogen en glimlach. "Kom hier", zegt ze en trekt me tegen zich aan, "het spijt me. Ik had niet zo tegen je moeten uitvallen. Ik ben gewoon geschrokken."

Ik klamp me aan haar vast, maar zeg niets. Ik adem haar parfum en shampoo in en opnieuw word ik slap op mijn benen. Jemig, waarom ben ik toch zo moe.

Rose voelt het en loopt met me mee naar de bank, waar ze me neerzet. "Volgens mij gaat het niet zo goed met je. Ik denk dat je ziek word", zegt Rose en voelt aan mijn voorhoofd. "Jemig, Caith, je brand bijna!"

Pas nu ze het zegt voel ik me beroerd worden. Ik ril, heb het warm, en kijk dof uit mijn ogen. Jup... dat heb ik weer.

"Laat me wat soep voor je maken", zegt Rose en ze verdwijnt de keuken in. Julie komt naar beneden (blijkbaar was ze op haar kamer) en gaat bij me op de bank zitten. "Je ziet er niet al te best uit", zegt ze en kijkt op haar manier bezorgd. Ik glimlach. "Ik voel me ook niet al te best."

"Weet je wat mijn moeder altijd deed als ik ziek was? Het werkt echt ", zegt ze en staat op. Ze holt naar boven en komt een paar tellen later weer terug met mijn dekbed. Ik kijk haar vragend aan. "Laat me maar", zegt Julie en gebaard dat ik een beetje van de leuning af moet komen. Ze doet van alles achter mijn rug en ineens voel ik de warmte van mijn dekbed die om mij heen geslagen wordt. Hij zit ook achter mijn rug... heerlijk!

Ik kreun een beetje en laat me tegen de leuning aanvallen, genietend van het warme gevoel over mijn hele lijf.

"Fijn, hè?", vraagt ze.

Ik knik en kijk haar dankbaar aan. "Je bent een schat."

Ze bloost licht en draait zich snel om.

Waar ging dat nou weer over? Ik haal mijn schouders op en doe mijn ogen weer dicht, tot ik de lippen van Rose zachtjes op mijn voorhoofd voel.

"Hier is je soep", fluistert ze en helpt me mijn handen vrij te maken.

Toch wel hongerig eet ik mijn kippensoep op en vraag nog een beetje. "Blij dat je eetlust er nog is", zegt Rose lachend. Ik lach ook even.

"Tja, eten en Caithlynn... die scheid niemand van elkaar. Zeker geen stom griepje", zeg ik en ik hoor Rose nog harder lachen.

Dat tinkelende geluid doet me goed en tevreden kruip ik weer dieper onder de dekens, wachtend op mijn nieuwe kopje soep.

"Julie, ga jij weer verder aan je huiswerk? Ik wil niet dat je cijfers naar beneden gaan door alles wat er gebeurd", hoor ik Rose zeggen en Julie zuchten. Ik lach. Wat komt me dat bekend voor.

"Ik had gehoopt ergens met je over te kunnen praten", zegt Rose als Julie weg is en ze bij mij zit, "maar je bent zo ziek, dat ik het bewaar tot wanneer je er niet meer uitziet als een rode tomaat", grinnikt ze.

Natuurlijk heeft ze nu mijn interesse weer gewekt en ik kom helemaal overeind. Ik steek mijn armen naar haar uit en ze nestelt zich tegen me aan. "Vertel."

"Weet je zeker dat je het aankan?"

"Gekkie, ik ben ziek, niet mentaal labiel", lach ik.

"Nou, het gaat om... Julie."

"Wat is er met haar?"

"Toen ik zo tegen je tekeer ging, nam ze het voor je op. Ik heb het in eerste instantie genegeerd, maar ze bleef doorzeuren dat ik moest ophouden jou pijn te doen. Natuurlijk wisten we niet dat mevrouw allang in slaap was gevallen", lacht ze even en ik lach mee. "Dus toen ik opgehouden was, en er achter kwam dat je sliep heb ik je naar boven gebracht. Ik vroeg me alleen af waarom Julie het zo fel voor je opnam, dus ik besloot er met haar over te praten. Ik confronteerde haar ermee, en ze kreeg een hoofd als een tomaat. Ik rook gelijk onraad."

"Wat bedoel je hiermee?", vraag ik niet begrijpend.

"Ik vroeg haar of ze als eens vriendjes had gehad, ze zei van niet. Maar vriendinnen wel, heeft ze er zelf achteraan gegooid. Ik geloof dat toen het kwartje bij mij viel..."

"Je bedoelt dat...?"

"Ja, die zestienjarige beauty heeft een crush op je, liefje", lacht ze zachtjes om mijn verbaasde gezicht.

"Tja, dan heeft ze toch pech geloof ik, want ten eerste heb ik mijn grote liefde hier in mijn armen en ten tweede is ze pas zestien en nog niet eens meerderjarig."

"Dat dacht ik dus ook. Maar ik denk dat we het er wel met haar over moeten hebben, om ongemakkelijke situaties te voorkomen."

Ik knik en roep Julie.

"Nu?", vraagt Rose verbaasd.

"Waarom niet?"

Rose haalt haar schouders op als Julie vragend de kamer binnen komt. "Ja?"

"Kom eens bij me zitten, liefje", zeg ik en klop op de rand van de bank. Ze bloost nu inderdaad... het was ook een kleine steekproef. Rose kan liefje ook nooit weerstaan, denk ik glimlachend bij mezelf.

"Rose heeft het je verteld, hè?", vraagt ze beschaamd en staart naar de vloer.

Ik knik. "Het is niets om je voor te schamen hoor. Het kan ieder mens overkomen."

"Ja, maar ik val altijd op de meiden of vrouwen die bezet zijn of niet lesbisch. Ik heb nooit geluk", zucht ze en ik hoor een spoortje van verdriet in haar stem. Stiekem vind ik het wel vleiend dat ze me leuk vind. Al kan het natuurlijk niet.

"Je vind vanzelf je ware, net als wij. Dat komt niet als je er naar zoekt, het moet aan komen waaien. Of vallen", zeg ik en knipoog naar Rose die begint te lachen.

Julie kijkt ons verward aan. "Ik werkte een paar maanden geleden als bijbaan bij een babywinkel", begint Rose uit te leggen, "zodat ik wat extra werk had in de uren dat ik niet op school was. Op een dag kwam Caithlynn binnen en ik was bezig met de maxi-cosies. Omdat ik ze niet zo handig had opgestapeld, kwamen ze weer naar beneden boven op mij. Caith schoot me te hulp en vanaf het moment dat ik haar zag, wist ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Of ik nu met of zonder haar zou leven, ik zou altijd hebben geweten dat er zo'n onaards mooie vrouw ergens rond zou lopen, waar ik bij hoor."

"Wat lief, dat heb je me nooit verteld", zeg ik verbaasd.

"Waarom zou ik, je bent toch bij me", zegt ze met een brede lach en kust mijn lippen kort.

Julie zit er een beetje verloren bij en ik voel me schuldig. Ik trek haar met mijn vrije arm tegen me aan en druk mijn lippen, iets langer dan nodig, op haar voorhoofd.

Ze nestelt zich ook tegen me aan en zo heb ik twee mooie vrouwen bij me. Ik lach en streel de arm van Rose.

"Zo, bedtijd voor Caith!", roept Rose en springt op. Ook Julie komt overeind en haalt het dekbed van me af. Ik begin te rillen. "Als je mee komt heb je het zo weer warm", zeggen Rose en Julie tegelijk en we moeten alle drie lachen. Als een mak lammetje loop ik achter ze aan en kijk op de trap omhoog, tegen Rose haar lekkere kontje aan. Ze slaakt een gilletje als ik er even ik knijp en tikt op mijn vingers. "Foei", zegt ze quasi streng, maar knipoogt naar me.

Ik ga in bed liggen en gebaar Rose dat ze bij me moet komen liggen. Julie is weer naar haar kamer, dus ze doet de deur dicht en slaat haar armen om me heen.

"Arm meisje", zegt ze tegen mij en kijkt me medelijdend aan.

"Ik overleef het wel", zeg ik en tuit mijn lippen, "we hebben onze vrijpartij van vanmiddag nog niet afgemaakt", fluister ik zachtjes.

"Niet te geloven, mevrouw is ziek en nog heeft ze zin in seks", zegt Rose en lacht.

"Met jou altijd", zeg ik hees en voel haar hongerige lippen op die van mij.

"Dus je vind het wel geil, hè? Dat dat kleine meisje, in de kamer hiernaast een crush op je heeft? Stiekem wil je wel dat ze het bed met ons komt delen", begint Rose ineens geil te praten.

"Dat haar kleine handje je borsten streelt, en haar warme mondje je tepels kust", zegt ze en doet wat ze verteld.

Ik sluit mijn ogen en kreun zachtjes.

"Wil je dat haar handje langzaam afzakt? In je broek en slipje? En dat ze dan met haar slanke vinger over je knopje gaat?" Ik kan niets meer uitbrengen, als versteend lig in aan het bed genageld en luister naar de stem van Rose, maar ik zie Julie voor me. Dit wil ik niet! Toch...

Het kan niet!

"Zeg het", fluistert Rose in mijn oor en ik schud mijn hoofd. "Zeg het", zegt ze nu dwingender en bijt in mijn oorlelletje. "Zeg dat je haar wil. Dat je haar geil vind!"

"Nee, Rose, nee. Dit kan niet."

"Dus je wil het wel", hijgt ze in mijn oor, nog steeds over mijn klitje wrijvend.

"Misschien, maar het mag niet en het kan niet."

"Zég het!", zegt ze, de nadruk op ieder woord leggend.

Ik voel de druk in mijn onderbuik opbouwen en kan geen weerstand meer bieden. "Oké, oké, ik wil haar. Ik wil haar voelen, beminnen, ruiken en proeven, mijn god..." Hijg ik en mijn lichaam verstrakt. Het voelt alsof ik in duizend stukjes val, zo intens kom ik klaar. Ik kreun en steun en zet mijn nagels in Rose haar arm.

Als ik bijkom ligt ze me lief aan te kijken. "Je had het wel nodig, zeg."

"Wat denk jij, met je geile praat. Lekker ding van me", glimlach ik en kus haar loom.

"Meende je het? Wil je haar of zei je dat in de geilheid van het moment?"

"O, Rose... ze lijkt zo veel op jou, maar dan een kleine versie. Ze is mooi, ze is lief en zorgzaam, precies zoals jij. Hoe kan ik haar nou niet willen als ze zo veel op jou lijkt. Dan zou ik jou ook niet meer willen. Ze is alleen nog minderjarig, ze is pas zestien en heeft al zoveel meegemaakt. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om haar te verleiden en in bed te sleuren. Wie weet wil ze helemaal niet en is ze getekend voor het leven."

Rose kijkt me vertederd aan en gaat met haar vinger langs mijn lippen en kaaklijn. "Ik vind haar juist zo op jou lijken. Net zo koppig en toch rechtvaardig. Haar ogen stralen hetzelfde uit als de jouwe en ze is zo lief en zo schattig."

"Genoeg over mij gepraat", horen we ineens. Ik schrik me dood en trek mijn dekbed helemaal tot aan mijn kin omhoog.

Rose schiet overeind en stamelt: "Jemig, Julie! Je liet ons schrikken. Je moet echt kloppen voor je zomaar de kamer binnen komt hoor!"

"Sorry. Ik dacht dat er iets met Caithlynn was, want ze kreunde zo. Ik dacht ik kom even kijken..."

"... en toen hoorde je ons", mompel ik met een rood hoofd. Kunnen we nog dieper zinken?

"Ja...", aarzelt ze, "en ik moet zeggen dat het best leuk was om te horen. Ik heb nooit op iemand geleken en nu lijk ik ineens op twee volwassen vrouwen. Mijn voorbeelden."

"Julie, kom eens hier zitten", gebied Rose en klopt op de ruimte tussen ons in. Ik voel dat het matras een klein beetje indeukt als ze met haar lichte gewicht op het matras gaat zitten, tussen ons in.

"Je had dit helemaal niet mogen horen", zegt Rose zachtjes en strijkt door haar haren, "dit was iets tussen Caith en mij, en het had jou tere oortjes niet mogen bereiken."

"Jezus, ik ben geen tien meer", zegt ze zachtjes.

"Nee, zestien. Dat is nog te jong", zeg ik en kom nu ook iets overeind. Gelukkig had Rose mijn shirt niet uitgedaan.

Julie laat zich achterover vallen. Rose en ik kijken beide op haar neer met een liefdevolle blik. Haar ogen vullen zich langzaam met tranen. "Ik heb me nog nooit zo geliefd gevoelt", zegt ze, "mijn moeder hield van me, maar ik heb me nooit zo gevoeld als nu."

Ik veeg een traan zachtjes weg met mijn duim en aai haar hoofd.

"Dank je", zucht ze.

"Jij bedankt", zeg ik en buig me naar voren om een kus op haar wang te geven. Net op dat moment draait ze haar hoofd en mijn kus beland op haar lippen. Er gaat een statisch geladen schok door mijn lichaam en mijn haren gaan recht overeind staan. Mijn god, wat heeft zij een warme, zachte lippen!

"Julie!", roept Rose berispend en Julie kijkt met onschuldige puppy ogen naar Rose. De grote glimlach op haar gezicht valt ook niet te missen.

"Deed je dat expres?", vraag ik kil.

Julie knikt bijna onzichtbaar.

Ik voel me... ja hoe voel ik me? Vreemd. Ik sta op en loop zonder een woord te zeggen naar de badkamer, waar ik de deur op slot doe, me uitkleed en onder de douche ga staan.

Het warme water kalmeert me weer een beetje. Wat gebeurde er? Ik zou het niet erg moeten vinden wat Julie net deed. Maar haar lippen... jezus. Ik zou zweren dat het Rose was die me kuste.

"Liefje, gaat het?", hoor ik Rose vragen als ze op de deur klopt. Ik stap onder de straal uit, loop voorzichtig naar de deur en haal het slot eraf.

Ik ga weer onder de douche staan en hoor hoe Rose binnen komt en zich ook uitkleed. Een tel later staat ze bij mij onder de douche en slaat haar armen om mijn natte lijf. Ik draai me om en leg mijn hoofd op haar schouder.

"Waarom was je ineens zo ondersteboven?", vraagt Rose.

"Schat, ik kon zweren dat ik jou aan het zoenen was. Haar lippen, zo warm en zacht, precies die van jou. Ik wil dat niet voelen voor haar. Ze is jouw stiefdochter en pas zestien jaar. Ze is jou niet", mompel ik en voel me verward.

"Hmm... ", reageert Rose alleen en streelt mijn haren. We draaien om en Rose maakt haar haren nat onder de warme straal. Ik bekijk haar eens goed... haar mooie ronde borsten, precies groot genoeg voor in mijn hand. Haar tepels die verraden dat ze geil is, want ze steken recht naar voren. Ik glimlach.

Ik glimlach nog breder als ik bij haar buik aankom en ineens een hele, hele kleine bolling in haar buik bespeur. Die had ik nog niet eerder gezien met kleding aan, maar nu ze hier zo ontspannen onder de douche staat...

"Rose, je buik", zeg ik zachtjes en kijk er verliefd naar.

"Ik weet het." Ze legt haar handen op de bolling en kijkt vertederd naar mij.

Ik voel ineens een golf van intense liefde in me opwellen en ik zie aan haar ogen dat het haar ook niet onberoerd laat.

Ik doe een stap naar voren en duw haar tegen de koude douchewand aan, wat een klein gilletje aan haar ontlokt. Ik druk mijn lippen ruw op die van haar en mijn tong vecht zich een weg in haar mond. Geen lieve kusjes of langzaam geplaag, klaarkomen, dat zal ze! Ik breng mijn hand naar onder en masseer haar lipjes.

Ze zakt bijna door haar knieën van geilheid. "O, liefje", kreunt ze zachtjes, gesmoord door mijn kussen.

Ik begin rondjes te draaien over haar klitje en oefen een beetje druk uit, wat nog meer kreuntjes opleveren. "Hmm, zo geil", mompelt Rose in mijn mond en ik beweeg mijn vinger nog wat sneller.

Ik voel hoe haar lichaam reageert op mij en maak me klaar om haar op te vangen na haar orgasme. Ik steek een vinger in haar gaatje en dat is te veel.

Met een luide kreun komt ze klaar en zakt, zoals verwacht, door haar benen. Ik vang haar op en laat haar uitpuffen.

"Trouw met me", zucht ze heel zachtjes. Ik versta het geloof ik niet goed.

"Wat zei je?", vraag ik.

"Trouw met me, liefste. Ik wil mijn leven lang bij je zijn als je vrouw. Trouw met me."