‘Dat hoop ik ook voor je, schat,’ troostte Carla haar knappe vriendin en ze gaf haar een stevige zoen op de mond.

‘Dankjewel, Carla. Je bent de liefste vriendin die ik me kan wensen. Wat zullen we morgenvroeg gaan doen?’ Carla dacht daar even over na en stelde voor om lekker vroeg op te staan en een boswandeling te maken. Monique stemde in en intiem knuffelend, vielen ze in elkaars armen in slaap. De volgende ochtend stonden ze vroeg op en fietsten ze naar het nabij gelegen bos. Het was er heerlijk rustig en ze liepen hand aan hand over de wandelpaden de frisse boslucht inademend. Af en toe stopten ze om lekker te zoenen en elkaar daarbij verliefd aan te kijken. De roodharige, tengere Carla kon soms nog niet geloven dat de knappe, blonde Monique verliefd op haar was geworden. Toen ze een half uurtje gewandeld hadden, zagen ze opeens twee jongens voor hen uit lopen.

‘Kijk, we zijn toch niet alleen in het bos,’ zei Monique, terwijl ze naar de jongens wees. Carla knikte en toen zagen ze de jongens van het pad af de struiken in schieten. Nieuwsgierig liepen de meiden verder en op de plek waar de jongens verdwenen waren, zagen ze een opening in het dichte struikgewas. Ze hoorden vreemde geluiden en twee jongensstemmen, maar konden ze nergens zien.

‘Volgens mij zijn ze hierin gegaan,’ zei Monique, ‘kom, we gaan kijken wat ze daar aan het doen zijn.’

Carla twijfelde, omdat ze niet wist wie het waren, maar Monique stond erop om eventjes te gaan kijken. Voorzichtig slopen ze door de opening en kwamen uit bij een kleine, open plek, die vanaf het wandelpad door de dichte begroeiing niet te zien was.

De jongens stonden daar te tongzoenen en wreven in elkaars kruis. Carla wilde zich direct omdraaien toen ze dit zag, maar Monique hield haar tegen.

‘Even kijken, Carla,’ fluisterde ze, ‘ik wil zien wat ze nog gaan doen.’ Carla bleef staan en samen keken ze vanaf een beschutte plek naar de jongens die rond de twintig waren.

Een van de jongens ritste zijn gulp open en haalde zijn stijve penis eruit. De andere ging op zijn knieën voor hem zitten en begon zachtjes aan zijn eikel te zuigen. Duidelijk zagen de meiden zijn hoofd op en neer gaan en de andere jongen begon zwaarder te ademen. Hij spoorde zijn vriend aan om ook zijn hand te gebruiken en het duurde dan ook niet lang tot hij klaarkwam. Grommend spoot hij enkele heldere, witte stralen sperma in het gras. De jongens wisselden van plaats en de jongen die net klaargekomen was, trok zijn broek naar beneden. Hij bukte voorover, terwijl de andere jongen een condoom aanbracht en er wat glijmiddel opdeed. Carla stootte op dat moment Monique, die met open mond stond te kijken, aan en zei zachtjes: ‘Kom nou, laten we gaan. Zo meteen zien of horen ze ons.’

‘Nog eventjes, dan gaan we,’ fluisterde de nieuwsgierige Monique.

De jongen met het condoom duwde zijn eikel tegen de anus van zijn vriend en schoof hem een klein beetje naar binnen. Langzaam schoof hij zijn penis steeds een stukje verder om zijn vriend er aan te laten wennen. Toen hij er helemaal inzat, begon hij rustig zijn penis in en uit te bewegen. Beide jongens genoten van deze vrijpartij, want ze kreunden en steunden alsof ze het in maanden niet gedaan hadden. Na enkele minuten kwam de jongen, terwijl hij zijn billen samenkneep, kermend klaar.

‘Kom, nu gaan we, Monique! Ze zijn klaar.’ Monique knikte en stilletjes slopen ze door de struiken terug naar het wandelpad. Toen ze terug naar hun fietsen wandelden, kwam Monique er maar niet over uit wat ze allemaal gezien had. Ze zei: ‘Het waren nota bene twee jongens die daar met elkaar aan het seksen waren!’

‘Nou en?’ reageerde Carla grinnikend, ‘Wat is het verschil met ons? Wij zijn twee meiden die het met elkaar doen.’

‘Weet ik, maar toch vind ik het raar. Waarom doen het ze trouwens in het bos?’

‘Die jongens zullen thuis of ergens anders daar niet de gelegenheid voor hebben en doen ze het daarom in het bos. Wij hebben het geluk dat we altijd op mijn kamer terecht kunnen.’ Monique dacht hierover na en moest toegeven dat Carla mogelijk gelijk had.

‘Kom, dan gaan we op de terugweg een cappuccino of warme chocomel drinken, want daar heb ik zin in,’ stelde Carla voor en een kwartier later zaten ze gezellig in een cafeetje plannen voor de rest van de dag te maken. Ze besloten om ’s middags naar het eerste damesteam van hun hockeyclub te gaan kijken dat een thuiswedstrijd speelde. Ze kletsten daarna nog wat en toen ze vertrokken, ging Monique eerst langs haar huis om schone kleren aan te trekken. Haar onderbroekje had ze al twee dagen aan en dat was niets voor de hygiënische Monique. Die middag zou voor haar echter uiterst vervelend worden en als ze dit vooraf geweten had, zou ze niet naar de hockeywedstrijd zijn gaan kijken.

‘s Middags stonden ze met ongeveer 150 andere supporters het eerste damesteam van de hockeyclub aan te moedigen. Tijdens de rust moest Monique plassen en terwijl Carla op haar wachtte, liep ze naar de kantine. Ze zag dat het druk bij het damestoilet was en liep vervolgens naar de beheerder van het sportpark.

‘Hoi, Ton, zou ik alsjeblief even de sleutel van kleedkamer zes mogen hebben?’

De beheerder keek haar aan en vroeg verbaasd: ‘Waarom, jullie hebben toch geen wedstrijd vandaag?’

‘Ja dat weet ik, maar ik moet erg plassen en het damestoilet in de kantine is constant bezet.’

Ton keek haar aan en verdronk in de helblauwe ogen die Monique net op tijd ver opengesperd had. Ze wist dat de beheerder daar gevoelig voor was. Die slikte, krabde aan zijn voorhoofd en gaf haar zuchtend de sleutel van kleedkamer zes.

‘Maar meteen terugbrengen, jongedame!’ Monique knikte en liep naar de betreffende kleedkamer. Daar maakte ze gebruik van het toilet en toen ze klaar was, schrok ze van drie meiden die plots in de kleedkamer voor haar stonden. Het waren Annelies, Linde en Saskia, drie teamgenoten van haar.

‘Oh… hoi,’ reageerde ze lichtjes geschrokken, ‘moeten jullie ook naar het toilet?’

Annelies keek haar verbeten aan en commandeerde Saskia: ‘Ga jij bij de deur staan en zet die op een kiertje. Als je iemand aan ziet komen, waarschuw mij dan.’

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Monique wantrouwend en zich niet meer op haar gemak voelde. Linde ging achter haar staan en trok onverwachts haar armen naar achteren. In een stevige greep hield ze die op Monique haar rug. Die schrok en riep: ‘Laat me los, Linde. Je doet me pijn. Wat willen jullie van me?’

Annelies ging vlak voor Monique staan en siste met een verwrongen blik: ‘Dat gaan we je nu eventjes haarfijn uitleggen, vieze pot.’

Met grote, angstige ogen staarde Monique haar aan en probeerde zich los te rukken. De greep van Linde was echter te sterk en een pijnscheut schoot door haar armen.

‘Wat… wat bedoel je… met pot?’ stotterde ze met een hees stemmetje.

‘Heel simpel, barbiepopje, wij zijn er achtergekomen dat je lesbisch bent.’

Vertwijfeld keek Monique Annelies, die triomfantelijk lachte, aan en reageerde: ‘Jullie zijn gek. Ik ben niet lesbisch en laat me nu gaan, want Carla wacht op me en…’

Meteen had ze spijt dat ze dit gezegd had, want met een grijns op haar gezicht reageerde Annelies: ‘Horen jullie dat, meiden, dat rood scharminkel wacht op haar. Ha,ha,ha,ha…’

Monique probeerde zich nog eens los te rukken, maar ze ontkwam niet aan de ijzeren greep van Linde die haar duidelijke maakte dat ze zich rustig moest houden.

‘Luister jij nou een goed, huichelaar die je bent!’ beet Annelies haar toe, ‘Ik heb gehoord van mijn nicht Judith, die ook de opleiding tot schoonheidsspecialiste doet, dat jij gisteravond met dat rood scharminkel in café de Brouwketel gezoend hebt. Ze was daar ook en heeft het met haar eigen ogen gezien.’

Monique keek Annelies verslagen aan en ze begreep dat ontkennen geen zin meer had. Schijnbaar was Judith zaterdagavond ook in dat café geweest en heeft ze die zoen die Carla haar gaf, gezien. Monique zweeg en hoopte dat de drie meiden haar weer lieten gaan. Die waren tot haar spijt nog niet klaar met haar. Annelies toverde een aardappelschilmesje tevoorschijn en liet Monique dit zien. Met haar mooie, grote, blauwe ogen staarde Monique angstig naar het vlijmscherpe mesje.

‘Wil je weten waarom we zo pissig zijn, pot?’

Monique kon haar ogen niet van het mesje afhouden en schudde van nee. Annelies lachte

en zei: ‘Ik vertel het je toch en dan…’ Ze maakte een snijdende beweging met het mesje vlak langs Monique haar wang. Van angst deed ze het bijna in haar broek en het was maar goed dat ze even van tevoren naar het toilet was geweest, want anders was dat werkelijkheid geworden.

‘Heb je enig idee hoeveel leuke jongens wij drieën de laatste tijd zijn misgelopen, omdat die alleen maar aandacht voor jou hadden? Nee, veel! En nu blijkt dat je een pot bent. Had je daar niet al veel eerder voor kunnen uitkomen, want nu liepen die jongens zonder het te weten onnodig achter jou aan en zagen ze ons niet staan. Nou, geef eens antwoord.’

Monique was veel te bang om te antwoorden en Saskia liep naar haar toe. Ze zag tot haar genoegen dat Monique van angst trilde als een rietje. Natuurlijk waren deze drie pestkoppen niet echt van plan om Monique met dat mesje in haar gezicht te verwonden. Ze wilden haar alleen maar bang maken en daar waren ze in geslaagd. Plotseling zwaaide de kleedkamerdeur open en een stevige, forse meid kwam naar binnen gelopen. Het was de uit India afkomstige Shreya Chowndury; de dochter van de voorzitter en ook de reservekeepster van het tweede vrouwenteam. Ze had kort, zwart haar, was stevig gebouwd en borsten die een e-cup nodig hadden.

‘Wat is hier aan de hand?’ riep ze woest, toen ze Annelies met het mesje in haar hand zag staan en Linde die Monique nog steeds stevig vasthield.

‘Opzouten, jullie drie!’ en met haar sterke armen maaide ze naar de drie pestkoppen die niet wisten hoe snel ze de kleedkamer uit moesten vluchten. Daarna viel Monique huilend in haar armen en Shreya duwde haar stevig tegen zich aan. Monique voelde haar grote borsten tegen zich aan drukken en snikte: ‘Dankjewel, dankjewel, Annelies wilde me… met een mesje… steken.’

‘Rustig maar, meid. Het is voorbij, ze zijn weg,’ troostte Shreya haar en zoende haar op de wang. Hier knapte Monique van op en Shreya nam haar mee naar de bestuurskamer naast de kantine. Ze schonk Monique een chocomel in en daarna mocht ze haar verhaal aan Shreya’s vader doen. Die stelde haar gerust en beloofde dat er strenge maatregelen tegen Annelies, Linde en Saskia zouden volgens, want dit gedrag werd niet geaccepteerd.

Ondertussen kwam Carla binnen die zich afvroeg waar ze bleef. Toen ze hoorde wat er gebeurd was, zoende ze Monique op haar mond en omhelsde haar. De voorzitter fronste zijn wenkbrauwen, maar zei verder niets. Monique bedankte de voorzitter en liep samen met Carla terug naar buiten om naar het verdere verloop van de wedstrijd te kijken. Constant keek ze om zich heen en Carla verzekerde haar dat de drie pestkoppen er niet meer waren. Na de wedstrijd die het thuisteam met 7-4 won, kreeg Carla en vervelend bericht op haar gsm. Haar jongere zusje was ernstig ziek geworden en of ze naar het ziekenhuis kom komen, waar ze opgenomen was. Ze moest er met de trein naartoe en nam afscheid van Monique. Toen die het slot van haar fiets opende, sprak een vlotte, veertigjarige vrouw haar aan: ‘Hoi, ben jij niet Monique Jongejans?’

Monique draaide zich om en antwoordde: ‘Ja, mevrouw dat ben ik.’

‘Ik ben Dorien van Buuren en ik maak ieder jaar de teamfoto’s van alle elftallen. Ik vroeg me af of je wel eens overwogen hebt om fotomodel te worden, want je bent een van de mooiste meiden die ik gezien heb?’

Monique bloosde en reageerde: ‘Nee, niet echt, mevrouw. Ik heb het daar ook veel te druk voor.’

‘Dorien is het en geen mevrouw, ok? Mag ik je mijn kaartje geven met adresgegevens en als je het leuk vindt, wil ik wat proeffoto’s van je maken. Je zou vanavond al bij me langs kunnen komen als je wilt?’

Monique nam het kaartje aan en beloofde erover na te denken. Daarna fietste ze naar hard naar huis en keek constant in het rond of ze Annelies en die twee anderen nergens zag. Toen ze thuiskwam, zag ze dat haar stiefvader en zusje er niet waren. Een sombere bui overviel haar toen ze op de bank zat. Ze miste haar moeder, Carla, haar stiefvader en zusje en de gebeurtenissen in de kleedkamer kon ze niet van zich afzetten.

Ze kreeg tranen in haar ogen en besloot om op de uitnodiging van Dorien in te gaan. Wat afleiding kon ze nu goed gebruiken. Ze nam een douche en kleedde zich om. Daarna fietste ze naar het adres van Dorien en belde aan. Die keek verheugd toen ze de deur opende: ‘Wat leuk dat je gekomen bent, Monique. Kom binnen en dan ga ik enkele mooie foto’s van je maken.’

Ze nam haar mee naar een kleine fotostudio en zag dat Monique zich een sexy gekleed had. Kort spijkerrokje met zwarte panty’s eronder, een strak doorzichtig blouseje waardoor je haar zwarte bh kon zien zitten en haar blonde haren losjes over haar schouders. Monique bekeek op haar beurt Dorien eens goed en zag dat ze iets kleiner dan zijzelf was. Halflang kastanjebruin haar dat in een paardenstaartje zat. Bruine ogen en volle lippen. Ze had kleine borsten, een stevige kont en had een vriendelijke uitstraling. Dorien, die ook lesbisch was, begon met foto’s maken en liet Monique verschillende poses aannemen. Haar temperatuur steeg en ze voelde een tinteling in haar onderbuik. Nee, dacht ze, dit kan niet. Toch raakte ze opgewonden van Monique en voelde haar tepels hard worden. Ik ben ruim twee keer zo oud dacht ze en had haar moeder kunnen zijn. Monique voelde zich steeds meer op haar gemak en was haar sombere bui helemaal kwijt. Ze kreeg een ondeugende blik in haar ogen en riep: ‘Zou je ook een foto van mij willen maken met alleen mijn ondergoed aan?’ want dat leek haar wel spannend.

Dorien hapte naar adem en ze wist niet wat ze daarop moest antwoorden.