(… over ene Sander Pools…, een leraar Engels…)

Ik ben niet zo van de feestjes. En voor m’n vijftigste verjaardag liet ik dan ook door de bakker een grote vierkante taart bakken met de tekst “Sander Pools – 51” en zette deze in de lerarenkamer.

En ze accepteerden het, mijn collega’s van de sportacademie. Een perfecte taart van vers fruit ging er wel in bij dat actieve volkje. En opgelucht sloot ik aan het eind van de middag mijn lokaal “Engels” af en reed naar huis.

Maar daar, aan de voordeur hangend, straalde het dreigende feestgetal “50” me tegemoet. Een klamme hand klemde zich om mijn hart. En met een bezwaard gemoed en m’n platte lerarentas onder de arm liep ik het voorpad op, zag de deur op een kier staan…, hoorde muziek…, hoorde stemmen en vrolijk gelach…

En daar stonden ze hoor, de meeste van m’n collega’s en ook nog vele van m’n studenten. De kamer, en ook de tuin, was er vol mee…

Tuurlijk, nog zingen ook, en een toast met bruisende champagne ‘…en nog vele jaren!,: Sander Pools.’ Ik kreeg er kippenvel van.

Binnen stond een lange marktkraam met een koud buffet…, en een stel studenten roerden in mijn pannen voor wat warms erbij…, buiten in de zonnige late namiddag een partytent, met een grote barbecue waar een paar studenten de wacht hielden en op verzoek een biefstuk voor je bakten en in malse repen sneden…

Fris bier…, vers geperst fris fruit…, ronde rode wijnen en fruitige witte…, salades en vlees en vis en toast…, een soepje…, gezellig geroezemoes en langzame muziek in de achtergrond…, ontspannen gesprekken…, gelach en een warme hand op je schouder…, en waarlijk een veel te groot cadeau: een ware eeuwoude knoestige olijf in de zonnige hoek van mijn achtertuin die ze er vandaag met kraantje over de heg hadden laten takelen…, vele warme handen en vele warme zoenen…

Bijna met tranen in de ogen en met een zo heerlijk warm gevoel in mijn bast, neem ik afscheid van ze, van iedereen die zo successievelijk op z’n eigen tijd in de avond vertrekt…

De tijd is omgevlogen…, want het was een perfect feestje geweest…, een feestje dat helemaal bij me past…

En buiten in de donkere schemer, waar een paar fakkels nabranden, daar kijk ik nog even naar de knoestige eeuwling uit een warme mediterrane wereld. D’r hangt een kaartje aan.

“Dat je ook maar zo oud mag worden…,

maar me inhalen doe je nooit…,

want je gaat me goed verzorgen, dat weet ik…,

omdat je gewoon te lief bent…,

voor planten en dieren en je medemens…,

daarom overleef ik je…,

als je ook zelf maar LEEFT…”

Dan sta ik echt met tranen in de ogen en snijdt er iets scherps door m’n binnenste.

LEEF…!, Sander Pools.

Ja, ja, zegt dat verdomde stemmetje in me, maar je bent vijftig, je bent al negen jaar gescheiden en leeft alleen nog voor je werk…

Ik draai me om en zie de restanten van een half eeuwfeest…, de partytent en de barbecue, stoelen en tafeltjes en plasticglazen en plasticbordjes…

‘Geen nood…, Pools. Ik help je opruimen. En wat vanavond niet lukt, dat doen we morgen…’

Die stem…, langzaam…, langzaam draai ik me er naar toe…, naar die ene student waar de halve academie verliefd op is en de andere helft een vriend van wil zijn.

Hij staat er in de nog opengeschoven schuifdeur…, in z’n eeuwige ruigsleetse jeans en slordig strakke shirtje…, nonchalant op een been leunend, met de schouder tegen het kozijn steunend, en twee glazen bier in de handen…

En ergens voel ik het. Hij, die derde jaars, die sportlummel van eenentwintig, die mensenmenner die iedereen voor zich weet in te nemen met z’n gewone natuurlijke energieke warme charmes…, en dat kaartje aan de oude olijf, het kan niet anders zijn…, want als er iemand z’n medemens doorziet…, hoe jong hij ook is…

‘Hé Bolijn, ben jij er nog?’, zeg ik luchtig, terwijl er toch weer een hand om mijn hart knijpt.

Hij glimlacht. Hij houdt één glas voor me op, dat ik aanneem. We toasten en drinken een slok van licht blond bier…, blond als zijn woeste haren…

‘Ja, ja…, ik ben er nog…,’ zegt hij leunend nonchalant gemakkelijk te zijn. Want dat is hij. Gemakkelijk. Niets deert hem.

Ik wil bij hem langs naar binnen lopen, maar zijn hand houdt me tegen, en ineens krijg ik een zoen op de wang.

‘Bolijn!’, zeg ik verschrikt want het voelt waarlijk niet als een afscheidszoen.

‘Sander Pools…, je wordt maar één keer vijftig…, en dat moet je leuk vinden…, want jij bent onze leukste leraar…’

‘Wat heeft dat nu weer met elkaar te maken…, zelf iets leuk moeten vinden…, en door anderen leuk…’

Ik hoor hem grinniken, als ik erin blijf steken en daarom onverhoopt het glas bond bier achterover gooi.

‘Och…,’ klinkt het langzaam en vooral plagend met nog steeds zijn arm voor mijn buik langs, ‘…normaal gesproken eigenlijk niets…, daar heb je gelijk aan…, maar bij alles, hoor…, want ’t was echt een makkie voor me…, iedereen wilde meedoen en heeft gedoneerd…, en je ruime huis en je ruime tuin zijn niet groter…, dus heb ik zelf de loting verricht, begrijp je…? Soms moet je het lot een handje helpen om een groepje leuke mensen bij elkaar te krijgen…’

Ik verstijf, naast hem staande in de opening van de schuifdeur, waarbij hij de nachtschemerige tuin inkijkt en ik naar mijn schemerige binnenhuis…

‘Nemen we samen een whisky? Ik heb een echte oude…, voor een gezellige afdronk…’

‘Bolijn…, alsjeblieft…’

‘Meneer Pools…, of mag ik ook gewoon voor deze ene keer alleen maar Sander zeggen…?’

De arm gaat als een slagboom open. Maar ik blijf staan en kijk opzij. Hij glimlacht naar me, wildblonde Bolijn.

‘Je bent leuk…, Sander. Je bent een leuke integere prachtvent…, Sander…’

‘En jij bent een charmerende regelneef…’

‘Ja, ja…, daar heb je helemaal gelijk aan…, maar zoiets organiseer ik niet voor iedereen…, Sander. Dit is een zeldzaamheid…, en dan spreek ik daar al mijn vrouwelijk hormonen op aan…, want die heb ik ook in overvloed…, en dan word ik gewoon een regelnicht…, snap je? Al zie je dat er natuurlijk bij mij niet aan af, omdat ik het tegelijk ook weer niet ben. Maar ik heb het met liefde voor je gedaan…’

Hij geeft me nog een zoen op de wang.

‘Bolijn…, alsjeblieft… ik ben vijftig…’

‘Wel nee…, je bent alleen maar een leuke warme vent…, Sander…, kom…, als jij nou buiten de fakkels dooft, dan trek ik die ene fles voor ons open…’

Verdoofd en verdwaasd.

Ik loop weer de tuin in en doof de laatste fakkels. Ik loop naar binnen en sluit de schuifdeur, en ook de gordijnen. Binnen schemert het, en zijn ook de gordijnen aan de voorkant gesloten. De muziek speelt nog over de marktafel met de restanten van een lang warm en gezellig feestje.

Machteloos en met een bijna rare verlamming loop ik om de hoek van de open keuken heen naar de zithoek, waar hij zittend in mijn bank de whiskyfles opent…, drie glazen met ijs op de kleine salontafel zie ik staan…, terwijl ik het toilet hoor doortrekken…, de deur naar de hal achter me hoor opengaan…

‘Ze wilden er een surpriseparty van maken…,’ zegt Bolijn, tijdens het inschenken door even met z’n glimlach naar mij opkijkend, ‘…stoere sportjongens als de Chippendales duveltjes uit een doosje exploderend…, dus heb ik maar e’s in gegrepen…, want alleen al de suggestie om bepaalde vermoedens…, nee, dat vond ik niet bij je passen, meneer Pools…, al weet ik als geen ander dat jij soms met een bepaalde blik naar de jongens kijkt. Ik ken die blik, meneer Pools, ik ga er zelfs wel e’s op in…, ik lok het zelfs wel het uit…, begrijp je? Daarom dacht ik: we gaan het echt e’s anders aanpakken…’

Ik hoor hoe achter me langzaam, als een aarzelen, de deur naar de hal wordt gesloten, en draai me om… en ik schrik nog e’s…, want daar staat Aran.

Natuurlijk had ik Aran vanavond gezien, zoals ik ook Bolijn had gezien…, want beiden vallen mij op…

Maar waar Bolijn geen enkele moeite hoeft te doen om de aandacht te trekken…, daar lijkt Aran meer diens schaduw, diens opposiet, diens tegenpool…, en niet alleen letterlijk om het opvallende wildblond ten opzichte van dat donkere warmbruine van de slanke rijzige halfbloed uit het verre Azië.

Nee, Aran is de mystieke stille ondoorgrondelijkheid zelve…, doet geruisloos zijn werk als materiaalman in de sportzalen die hij opruimt of klaarmaakt voor een volgende les…

Aran, een jongen in mijn ogen, al moet ‘ie een midden dertiger zijn…, een jongen om z’n verstilde bedeesdheid…, zoals hij er nu bij de deur staat…, in een nette sleetgemaakte jeans en een getailleerd donker overhemd met ronde flappen als te korte schaamlappen…

Nee, als ik e’s op eigen gelegenheid sportte in de ene fitnesszaal…, dan viel hij mij juist op, Aran. En dan kon ik hem blijven volgen met mijn ogen en stil van hem genieten…, en zag soms even een kleine verstilde glimlach als hij langs me liep terwijl ik me in het zweet werkte…, en dan klopte mijn hart sneller dan mijn lijfelijke inspanning nodig had.

Opeens voel ik Bolijn achter me komen staan, de armen om me heen slaand en met de kin op mijn schouder leunend…

‘Is ‘ie niet prachtig mooi?, Sander…’ hoor ik die wildblonde bij mijn oor zeggen, ‘…kijk toch e’s goed…, zo stil mysterieus dat je gewoon wilt weten wat er in hem omgaat…, dat je nieuwsgierig wordt…’

‘Bolijn…, toe nou…,’ zegt Aran zacht, er nog steeds vertwijfeld bij de deur staand.

‘Nou, Sander…’ hoor ik Bolijn, me onverstoorbaar vasthoudend en brommend, ‘…ik zal er geen geheim van maken…, ik was e’s zo nieuwsgierig…, dat ik een list heb verzonnen…, maar Aran tuinde er maar gedeeltelijk in…’

‘Bolijn…!’ zegt Aran nog e’s zacht waarschuwend.

‘Niet zo bescheiden, Aran…, want je hebt me zwaar gekrengd…, omdat ik het voor jouw goeie gevoel als goddelijk jonge Chippendale het af moest leggen tegen de ‘oudere jongens’ zoals je ze noemde…’

‘Stel je niet aan Bolijn…, zo was het helemaal niet…’

‘Aran…, bederf het nou niet…, ik wil het juist wat leuk inkleden…, omdat je me zei dat jij deze jarige leraar “Engels” eigenlijk de leukste van alle mannen ter wereld vond…, en dat je stiekem een beetje verliefd op hem bent…, toch? Zo lag je naast me te dromen in m’n studentenbed en kwamen we tot niets…, toch?’

Bolijn laat me los en ik draai me half om, en weet niet naar wie ik moet kijken…

‘Kom, mooie mannen, en breng een toast uit op deze arme afgewezen onbegrepen sloeber…’

Tussen hen in zit ik in mijn bank als de dikke glazen met tinkelend ijs klinkend toasten en we nippen aan een weldadig afzakkertje, dat smakelijk omlaag brandt.

‘Je droomde toch maar van één ding, Aran…’ zegt Bolijn.

‘Bolijn…, toe nou…’

‘Gestrekt bij Sander op de bank liggen…, met je hoofd in zijn schoot…’

Bolijn!, denk ik, brutale woestblonde woestaantrekkelijke Bolijn…!, en ik zie warmbruine Aran verontschuldigend verlegen naar me glimlachen en dan opzij zakken, zich strekken en z’n benen over de armleuning vouwen, en zijn warmbruine, verstild mooie hoofd en sluikzwarte haar in mijn schoot leggen.

Bolijns gebronsde sportarm komt om mijn schouders en zijn vingers trekken plukkend aan m’n haar…, zijn sterke ruigsleets jeansdij leunt zwaar tegen de mijne…

‘Wat lief…,’ fluistert hij bij mijn oor, ‘…ik ben stik jaloers op je, Sander Pools…’

Hij slaat het glas whisky in één keer achterover, laat me dan los en staat op. De ruigsleetse jeans knelt om z’n rechte machte dijen, zijn gulp bolt vervaarlijker dan ooit.

‘Mannen…, Caesar, die u gaat verlaten, groet u…, met een zoen…’

‘Je bent dronken,’ bromt Aran vanuit mijn schoot tegen Bolijn.

Woestblonde Bolijn kromt zich makkelijk en soepel en beiden krijgen we een zoen op de mond, Aran en ik, en even voel ik zijn tong in mijn mond als ik over de achterkant van zijn ene dij strijk.

‘En morgenochtend half tien…, nuchter en wakker zijn…, we moeten nog de restanten van een losbandig feest opruimen…’

Sterke dijen rollen, en slanke spierbillen bewegen dansend uit mijn ogen…, een lummel van eenentwintig…, die zich in de hal en buiten m’n waarneming omdraait en terugkomt op zijn schreden, met een gekleurde enveloppe in z’n hand.

‘O ja…, dat zou ik toch bijna vergeten…, ik weet niet hoe jij het voor elkaar krijgt, Sander Pools, dat de hele academie zo dol op je is…, maar iedereen doneerde zo royaal…, kijk…, een tripje Britse eilanden voor twee personen schoot er nog over…, lekker anoniem hand in hand door Hyde Park…, een ridderlijke overnachting in een woest Schots kasteel…, romantisch roeien in Cambridge…, of was het Oxford…, nou ja, zie maar, mijn lieve lovebirds…, I love you two booth…’

De deur naar de hal sluit zich…, dan de voordeur…, de muziek is allang uitgespeeld…, en even zijn er koude rillingen die er over mijn rug trekken…, maar ook, in die heerlijk stilte zak ik iets onderuit en leg een hand op het overhemd van Aran, op diens borst.

Soms reist z’n warmbruine hoofd met de zwartsluike haren even op uit mijn schoot als hij van de whisky nipt. Die heerlijke stilte…, zijn stille warmte en mijn verschrikkelijke ongeloof dat gelukkig enigszins beneveld raakt in de Schotse dampen…

‘Mag ik me straks douchen?’, vraagt hij me.

‘Tuurlijk…’

‘Samen?’

‘Ja, graag…, Aran…’, zeg ik en streel met mijn hand onder de afgeronde flap van zijn donkere overhemd door, voel de warmte van een gave huid, zijn strakke buikspieren die even trillen.

Dan pakt hij mijn hand en zoent m’n duim…, en d’r is meer dan alleen de oude whisky dat me laat gloeien…

En als ik de lichten doof, en de boel de boel laat, en achter Aran aan de trap oploop…, zijn rechte benen voor me uit bewegen…, zijn slanke kontje onder dat afgeronde afdakje van z’n donkere overhemd…

En als we ons in de badkamer uitkleden en ik zijn gave warmbruine huid zie en de strak bollende pezige spieren en z’n donker sluike te lange haren en z’n verstilde ver-Aziatische blik…, dat alles is van moeders zijde…, maar de lengte en schouders van zijn lijf, de lichtere ogen en het formaat zijn schuins opgerichte en verstijfde forse penis zijn bepaald niet Aziatisch…

Mijn opwinding is compleet. En Aran glimlacht zowaar naar me en laat iets van zijn ondoorgrondelijkheid varen als ik de thermostaatkraan opendraai. En ik zie hem nat worden zo vlak bij me, glanzend mooi…, zie zijn opwinding…, voel opeens zijn armen om mijn hals, en zijn lichte bijna goudglanzende ogen vangen mijn blik en zuigen me op…, zijn volle krullende lippen komen warm op de mijne…

‘Vindt je het raar, Sander?’

‘Aran…, je moest e’s weten hoe vaak ik naar je verlangt heb,’ zeg ik en trek hem dichter tegen me aan, streel mijn handen over zijn douchenatte slanke billen, voel zijn stijve naast de mijne tussen onze strakke buiken, en ik zoen hem. Zacht kreunt hij in mijn mond en beweegt langzaam verlangend tegen me aan…

‘Ik vind je meer dan leuk…,’ fluistert hij, ‘…ik bedoel, ik ben niet uit op een onenightstand…’

‘Een everynightstand…?’ glimlach ik, ‘…om jou heel langzaamaan te leren kennen…, Aran…?

‘Zoiets…,’ glimlacht hij bijna te mooi…, en doet verliefde vlammen door mijn lijf jagen, hem strelen en bevoelen en zoenen. Zacht bewegend onder de warme douchestroom…, glad en makkelijk en prikkelend…, zijn aanhankelijke hangen…, zijn warme opgewonden lijf…, zijn slanke beweeglijke billen in mijn handen…

‘Maar vind je het raar dat ik een nacht bij Bolijn heb doorgebracht?’

‘Nee hoor, echt niet…, nu niet meer…’

‘Maar het lukte me toen echt niet…’

Die gouden glans in z’n verstilde douchenatte mooie grote ogen…, z’n gave huid, kleine neusje, jeukbenen, kaaklijn en eigenwijze kinnetje…

‘Aran…, echt…, we zijn beide geen beginnende tieners meer…’

‘Maar ik houd van jou, Sander…’

‘Ik van jou…, maar je bent bijna te mooi voor me…, jij…’

‘Sander, toe…, als er hier ééntje mooi en lief is…’

Mijn verstand stond er bij stil…, en zoals hij zich dan tegen me aanklemt en beweegt…, me zoent en voorzichtig een tong in mijn mond duwt…

En toch…, als opgewonden pubers drogen we onszelf en elkaar af, glimlachend en grinnikend, plagend ondeugend en onbeschaamd opgewonden…

Hij is mooi, Aran…, hij is lief, Aran…, hij is guitig en speels, Aran…, hij wil geplaagd worden, Aran…, die timide stille mystieke slank pezige schoonheid…, je moet hem alleen leren kennen…, dat diepe stille water…

En ik? Ik wil niet alles in één keer. Nee, Aran is er niet één van die spaarzame anonieme schemercontacten in een parkje voor een snelle vluchtigheid in een zwoel warme nacht.

En ook al ligt hij voorover naast me in bed, prachtig warmbruin en bloot, en streel ik hem en zoen zijn heerlijke warme gave kontje, zo dat het als vanzelf verlangend omhoog krult…, nee…, niet alles in één keer…

En vol van een verlangen voor de toekomst slapen we in elkaars armen in…, en ook al fluistert hij nog dat hij kramp krijgt in zijn dikke genotspier…, terwijl de mijne op exploderen staat…, nee, Aran ontlokt me een vreemde en warme subtiliteit die ik van mezelf niet ken…, maakt me tot een charmeur en doet me in bloei komen staan…

Dat woestblonde Bolijn nog een sleutel had…, en hoe ‘ie daar aan was gekomen…, ineens staat hij ’s ochtends vroeg in de slaapkamer terwijl Aran stil in mijn armen ligt te slapen.

Bolijn grijnst breed en ondeugend en legt een vinger op zijn brede frisse lippen. En ik zie het gebeuren…, die ondeugd, die man, die jongen van eenentwintig, hoe die zich langzaam als een Chippendale voor me uitkleed, gebronsde en slank en rollend volgespierd…, en dan zijn penis…, een enorm breed en gekromd gebronsd wapen krult er van tussen zijn dicht aaneen gesloten sterke sportdijen omhoog…, ik schudt nog mijn hoofd…

Maar met een brede grijns schuift hij gewoon achter me in het ochtendbed, dicht tegen me aan en voel ik de hitte en kracht van zijn kromme sabel tegen mijn ene bil.

‘D’r gebeurt niks…, Sander…, maar ik moet even van jullie genieten…, en ik maak zo meteen een ontbijtje voor jullie…’

Mijn ene hand laat de warme slanke bil van Aran los en tast naar achteren…, en even voel ik het…, dat onverstoorbare bikkelharde brede gekromde hete sabel…

‘My god…, Bolijn…,’ fluister ik zacht, ‘…je bent de duivel zelve…, een satyr in optima forma…’

‘Ik ben gewoon een hopeloos geval…, Sander…, een fladderende vlinder…’

‘Waarom Bolijn…, waarom…?’

‘Gewoon…, als Aran zo verliefd op je is…, en ik zag wel hoe jij naar hem keek…, jullie zijn gewoon stelletje lullo’s, en met één klein duwtje maar…, kijk h’m nou e’s lief bij je slapen…, zo mooi…, wees zuinig op h’m Sander…, jongens als Aran zijn zeldzaam maar ook kwetsbaar…’

Langzaam wordt Aran wakker in mijn arm en ik laat Bolijns bijna dierlijk aandoende brede sabel los. Mijn van slijm kleverige hand leg ik terug op Arans slanke warme bil. Z’n door dikke wimpers versluierende grote ogen openen zich in een verrukkelijk mooi verstild ochtendverlangen…

‘Als dat Bolijntje niet is…’, verzucht Aran schor vanaf mijn schouder, ‘…maar je blijft van mijn man af…, dom blondje…’

‘Tuurlijk Aran…, daarvoor houd ik te veel van je…, dat weet je…, aan jouw man kom ik niet…, en aan jou ook niet…’

Ik sluit mijn ogen. Ik zak weg in de warmte van twee zeer opgewonden jongens en begrijp er niks van. Maar misschien…, misschien moet je ook niet alles willen begrijpen…, ook al ben je vijftig…, zelfs dan niet…, als een nieuw leven met Aran je toelacht…

‘Ontbijtje, jongens?’

Bloot en makkelijk als een soepel gebronsd roofdier verlaat Bolijn het bed en de slaapkamer, achter z’n brede sabel aanlopend…

‘Hij is best wel lief…, die geile gek…’ grinnikt Aran vanaf mijn schouder.

‘Hm, hm,’ hum ik instemmend, ‘maar lang niet lief genoeg…, Aran…, voor mij is er maar één belangrijk…’

‘Ben ik dat…?’

‘Lief…, je bent ondeugend…’

‘Lief…, zolang jij mij blijft plagen en uitdagen…, dan word ik honderd met je…’

‘Dan ben ik honderd en vijftien…’

‘Nou en…, ik druk je wel op…, en als jij mij vandaag niet gaat opdrukken…, nou…, dan ga ik vast oefenen voor later…, en dan ga je het beleven…’

‘Hmm…, graag…, heel graag…,’ fluister ik en tast tussen ons in en voel zijn harde ochtendverlangen, dat bepaald niet sluimert…’

‘Hmm, Sander, lekker…, ik verlang naar alles…, samen met jouw…, ik heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld…’

Ik zoen hem, ik trek hem over me heen, kan hem wel opvreten, wil alles wel tegelijk met h’m…, en als ik zijn slanke billen ga strelen en hij zijn dijen opent, en ik zijn hand om mijn stijve voel sluiten…

‘Jongens…! ‘t Ontbijt staat klaar…!’, galmt de sportstem van Bolijn door het trapgat omhoog.

Even wachten nog, dus…, maar straks…, als ik woestblonde Bolijn een schop onder z’n meer dan woestmooie hol heb gegeven…, nou, dan…, want wat Aran niet allemaal in me wakker roept…, het echte leven begint niet bij veertig maar pas bij vijftig…, en daar voor was het maar een klunzig oefenen geweest…, ik ben er helemaal klaar voor…

Arans hand laat m’n stijve los, en verzuchtend voel ik hem ontspannen, zijn armen om mijn hoofd slaan, m’n wang zoenen…

‘Ik ga die kromme van h’m nog e’s zo strak opgebonden recht spalken…, en dan met een vierkant stuk hout diep in z’n veel te lekkere reetje…’

‘Aran…,’ grinnik ik quasi bestraffend, nu weer z’n warme heerlijke kontje strelend, zijn stijve naast de mijne weer tussen onze buiken voelend, ‘…da’s sadistisch…’

‘Hm, hm…,’ humt hij in mijn oor en ik voel hem licht huiveren als ik met een vingertop zijn sterretje raak. ‘…Mmm, Sander, wat fijn…, bij jou…, het voelt zo goed…’

Z’n mooi grote dromerige ogen, zo genietend dichtbij…, ik zoen z’n ontspannen krullende lippen. Ik rol ons op zij, hij ligt in mijn arm en zakt op zijn rug…, zo mooi…, zo lief…, ik streel de binnenkant van zijn dijen…, zijn ballen…, zijn fors dikke penis, waar ik langzaam de huid van omlaag druk…, het dikke roze vlees zie glimmen van zijn voorsappen…, ik buig me er naar toe. Lik over zijn toompje…, neem zacht zijn dikke vlees in mijn mond en proef het zilte van zijn leven…, zuig en lik het schoon…, en hij beweegt langzaam genietend en verlangend kronkelend met z’n slank pezige, gaafbruine lijf…, z’n ademen is een zacht steunen…

‘Straks…, Sander…,’ fluistert hij en trek mijn hoofd uit zijn schoot omhoog naar het zijne, ‘…eerst werken we Bolijn de deur uit…’

Maar d’r ligt een glans in z’n ogen…, iets…, met een glimlach terwijl hij z’n onderlip in z’n mond zuigt…

‘Ondeugd,’ brom ik, ‘plaaggeest…’

‘Nou…, als ik een hele nacht op jou kan wachten, dan kun jij nog wel een halfuurtje op mij wachten… toch? Zou ‘ie gebakken eieren voor ons hebben?’

‘Zullen we stiekem trouwen, Aran?’

‘Ja…, stiekem…, samen…, wij…’

Beneden stond er een uitgebreid ontbijt op tafel, met gebakken eieren. Buiten in de achtertuin was Bolijn bezig de partyresten op te stapelen en in te vouwen en door de zijpoort weg te sjouwen…, samen met een slanke jongen die een jeans aan z’n onderlijf en dijen gegoten had gekregen. De jongen kreeg nog een tik voor z’n slanke hoge jeansbillen toen Bolijn met een brede grijns naar ons zwaaide…, ons een handzoen toewierp…, toen was ‘ie weg.

En toen stond Aran op om ons nog een kop koffie in te schenken. De ochtendjas viel van zijn schouders. En ik zag hem lopen, die slanke en pezig gespierde warmbruine in z’n lichte slipje. De slanke billen van zijn lekkere kontje leken te dansen, de slip leek te klein te zijn voor zijn dikke odol.

Ik stond op. Mijn ochtendjas viel van me af. En bij het aanrecht zoende ik zijn hals en streelde over zijn warme gave lijf…, zoende zijn trotse borst en likte zijn tepeltjes…

Hij huiverde.

Ik zoende over zijn platte buik omlaag en trok langzaam zijn slip open. Zijn fiere stijve sprong me tegemoet.

Ik duwde de huid van zijn warme penis nar achter, zag hoe uit het mondje van de roze dikke eikel opnieuw voorvocht kwam parelen…, ik zoog hem in mijn mond, likte en proefde zijn zilte smaak.

Hij huiverde en trilde.

Langzaam duwde ik zijn slip omlaag en draaide hem aan zijn slanke bekken om, zag zijn gaafbruine kontje, zijn mals slanke billen. Ik zoende ze, ik beet zacht in de onderkant.

Hij kreunde en stak zijn kontje steeds verder naar achteren…, in mijn gezicht terwijl de slanke billen zich steeds verder voor me openden.

Ik ademde er in en voelde hem rillen. Ik likte over zijn sterretje en hoorde hem zacht kreunen, terwijl zij kontje nog verder naar achteren krulde.

Ik duwde er mijn tong, neukend bewegend en kringend. Z’n rechte sterke gaafbruine dijen trilden.

Ik stak mijn vinger in zijn drijfnat geworden aarsje, langzaam en kringend bewegend…, soppende neukend…

Hij kreunde luider, hield zich aan het aanrecht vast…, een tweede vinger…, en dieper soppend…

Toen ik opstond draaide hij zich om, mooie Aran, klemde zich met armen en benen aan mij vast. Ik tilde hem naar de tafel, en veegde met een handbeweging het ontbijt opzij. Een bord kletterde stuk op de vloer.

Ik legde hem er achterover, duwde mijn boxer omlaag, voelde zijn benen over mijn schouder, richtte mijn nat opgewonden geraakte stijve voor zijn natte aarsje, perste me er langzaam in, voelde hoe zijn dijen zich hoog om mijn middel vastklemden terwijl ik me over hem kromde en me diep in hem perste.

Zijn grote mooie ogen verflauwden genietend…, zijn half open lippen zoende ik…, ik voelde zijn tong in m’n mond glijden, zijn hakken op mijn billen en ik begon hem langzaam te neuken…

Hij kreunde in mijn mond…, klemde zijn armen om mijn hals…, zoog m’n lippen vast en draaide met zijn tong om mijn tong…, timmerde met zijn hakken op mijn billen.

Een sneller tempo…, dieper en harder…, net als zijn neukende tong in mijn mond…, zijn snuivende kreunen…, zijn knijpende dijen…

My god…, ik greep, al neukend met mijn jeukend tintelende lul in zijn hete intieme strakke hol, met de ene hand tussen ons in en pakte zijn harde lul vast…, begon die wild en woest af te trekken, snuivend en kreunend en zinderende neukend en stotend…, het kletste.

En hij kneep zijn armen om mijn hoofd…, zoog mijn lippen vacuüm…, zijn bewegende tong zo geil…, zijn hunkerende bewegende lijf…, zo geil.

Hij schokte verkrampend en ik voelde zijn lul nog verharden…, een harde kreun…, ik voelde al stotend zijn zaad door mijn hand schieten…, verkrampte zelf…, hield het niet langer…, en schoot me leeg…, harde golven…, in geen jaren…, zo schokkend en trillend veel…, huiverend om al de poriën van mijn huid die er aan meededen.

Hijgend zakte ik voorover op zijn warme natgespoten bovenlijf, hijgend hield hij me vast en streelde me en zoende me zacht…

‘Sander…, lief…,’ fluisterde hij, terwijl ik nog in hem stak, mijn lul niet echt slap wilde worden en ik ons samen langzaam naneukte.

‘Aran…,’ kon ik alleen nog maar hees fluisterend uitbrengen terwijl ik langzaam uit hem glibberde.

Hij huiverde en zoende me, keek me aan met zijn zo heerlijk mooi grote ogen…, verzadigd nu…, ook zijn krullende ontspannen lippen…

*

Woestblonde Bolijn, die vreemde woestaantrekkelijke jongen, zag ik enkel nog bij de taallessen. Er leek niets gebeurd te zijn.

Alleen…, Aran en ik…, Aran had voor de vorm zijn appartementje aangehouden…, maar kwam en ging door de zijpoort van mijn achtertuin…, zo was het. Het kon niet anders. Onze omgeving zou het niet begrijpen…, twee mannen…, twee “jongens” die wel beiden een miniem klein en subtiel briljantje in de rechte oorlel zijn gaan dragen…

En onlangs nog…, samen naast elkaar slenterend in een winkelstraat, in de anonimiteit van een grote stad…, ouder gewoonte keek ik even naar een passerende leuke jongen…, en toen zei ‘ie ineens, mijn Aran: ‘… ik loop hier, hoor…’

Ik keek opzij in zijn zo gave warmbruine ondoorgrondelijke gezicht, dat verstilde Aziatisch krachtige en tegelijk zo ingehouden dat me telkens weer verraste. Ik zag die hele kleine twinkeling in z’n grote ogen, iets…, die ondeugendheid…, dat jongensachtige…

Opeens pulseerde geile verliefdheid in zulke woest golven door me heen.

Ik duwde hem het eerste het beste bruine café, gooide en tientje op de bar en zei dat we zo meteen iets zouden bestellen, maar dat ik eerst wat met m’n vriendje te verhapstukken had.

‘Houd je de boel wel heel…’, zei de barman nog, maar toen duwde ik Aran al voor me uit, een gang door naar de toiletten…, het invalidentoilet in vanwege de grotere ruimte…

‘Je hebt zaadvragende ogen,’ gromde ik.

‘Tuurlijk,’ gromde hij en rukte me de broek van de kont en zoog zich aan me vast.

Het was een vluggertje. Maar een vluggertje met Aran duurt nog altijd bijkans een half uur…, en verrukt en verzadigd namen we een blond biertje. En toen nog likte hij geil over zijn lippen.

‘Boefje…,’ gromde ik.

‘Hoor wie het zegt…,’ zei hij met z’n mystieke warmbruine en nu wat eigenwijze blik…

‘Willen de verliefde mannen nog iets drinken…?’ vroeg de onbekende barman van deze anoniem prettige grote stad…