Twilight - 4

(…over ene Wander, scholier en student in spé…)

We woonden in een oud poldertje aan een ‘uitwaterende boezem’. Zo heette het sinds er meer dan overvloedig regen was gevallen en de ene na de andere noordwester storm het zeewater opstuwde.

De uitwaterende boezem langs onze polder kon dagen aaneen haar water niet spuien, gemalen draaiden op volvermogen maar dat bleek, net zoals elders in het land, niet voldoende. Dus liep onze boezem, samen met vele andere boezems, vol.

Nu had ik de regen en de wind de laatste dagen danig vervloekt. Want ik moest er ten minste twee keer per dag op de fiets doorheen, vice versa huis en school.

Later, toen men met enorme lappen plastic en zandzakken in de weer ging aan de boezem langs de dijk, werd het een sensatie en haalden we, samen met andere lage oude polders elders in het land, zelfs het landelijke nieuws.

Maar die sensatie temperde behoorlijk toen MEN voor alle zekerheid besloot tot evacuatie. Het was maar een advies, maar mijn vader kennende…

En jawel hoor, m’n moeder en m’n beide zussen en ik werden met ons hebben en houden in een busje geladen, en zelf bleef ‘ie lekker achter. Onze schoolopleiding en onze veiligheid waren belangrijker dan een paar sensationele natte voeten. En vooral ik, halverwege m’n examenjaar, moest daar begrip hebben.

Nou, niet dus. En mijn stemming verergerde nog e’s, toen we bij een sporthal in een naburig oud dorp, waar men wel de voeten droog zou houden, werden uitgeladen om ons in te schrijven bij een registratiecomité…, een sporthal met veldbedden op de sportvloer waar we konden overnachten…

Dit…!, dit schoot ieder doel voorbij. Ik zag me er al “studeren” met m’n laptop op schoot…, en daar slapen!!??

‘Nou…!, mooi niet dus!,’ brieste ik tegen mijn moeder en tegen iedereen die er om ons heen stond, ‘ik ga terug…!’

‘Nou…,’ hoorde ik achter me, ‘…dan ga je toch met mij mee.’

Ik draaide me om. Daar stond een jongen van m’n leeftijd in een kort dikbollend bomberjack, groenig en met bond rond de achterovergeslagen capuchon…, een jongen in een lichte sleetse jeans, hoogbenig en met sterke dijen…, een wat ingetogen jongen met een leuke sympathieke kop onder lang en sluik middenblond haar…

‘Oké,’ zei ik, ‘doe ik.’

‘Nog laten inschrijven, hè?’, riep mijn moeder.

‘Heb ik al…’,’riep ik terug, hing m’n laptoptas aan m’n ene schouder, m’n weekendtas met kleren aan de andere en de mij volslagen onbekende jongen pakte m’n zware tas met schoolboeken op.

‘Robin,’ zo stelde hij zich voor.

‘Wander,’ zei ik en gaf hem midden op straat een hand.

Robin woonde hier in het dorp, zo bleek, terwijl we door weer en wind naast elkaar liepen. En even keek ik naar zijn langbenigheid, naar z’n sterke dijen, z’n slanke hoge kontje onder de boord van dat bollende groenige bomberjack met bond aan de capuchon.

Robins vader, makelaar ter plaatse, zat in het ‘ontvangstcomité’, en zodoende was Robin e’s effuh komen kijken, begreep ik.

In een hoge vrijstaande villa tegen het oude centrum aan kreeg Robin van z’n moeder ook binnen de wind van voren, want er was al een evacuerend gezin opgenomen. Ze zaten vol.

‘Wel nee,’ zei Robin rustig, ‘ik moest toch zo nodig een onderschuifbed voor logés?’ En hij nam me mee, twee hoge trappen op naar z’n hoge zolderkamer.

‘Wat een gezeur…, ’t is óf fout, óf het is niet goed,’ bromde hij terwijl hij zijn dikke bollende korte jack uitdeed.

Ik knikte. Ik was het helemaal met hem eens toen ik z’n strakke truitje met allemaal verschillende kleuren smalle horizontale streepjes zag. Want Robin werd steeds leuker. Hij was niet alleen maar sympathiek, en ook best wel spannend in z’n bleeksleetse jeans en dat eigenwijze truitje. En ‘adembenemend’ was misschien een groot woord…, maar een atletisch sportieve slanke jongen, ietwat ingetogen en met een prettige blik in z’n grote groene ogen…, onberoerd liet hij me niet.

Als eerste zette hij er de beide radiatoren van de cv op volvermogen, en toen trok hij het onderschuifbed te voorschijn.

En ik trok langzaam m’n eigen jack uit en gooide het op één van de stoelen van z’n grote zolderkamer, legde m’n laptop tussen een lekkere chaos aan boeken op een lang werkblad, keek e’s rond…

Een eigen computer…, een grote tv-screen…, een audio-opstelling…, planken met boeken…, een grote antieke kast…, posters van popgroepen tegen de schuine wanden van het hoge dak…

‘Moet je kijken…,’ zei Robin en liep naar een grote lange verrekijker op statief die er voor het raam van de hoge topgevel stond.

En ik keek door het oculair, bij het dorpscentrum langs, rechtstreeks onze polder in, terwijl hij z’n tv aanzette voor het regionale nieuws en de pc inschakelde voor het landelijke nieuws.

‘Wat een poeha, hè?’

Ik knikte en draaide de kijker bij, verstelde de scherpte en zag waarachtig in de verte ons eigen oude huis tussen kale bomen op een verhoginkje in het kale polderland.

‘Nog effuh…,’ grinnikte ik, ‘…en ik kan m’n vader lek schieten.’

Hij grinnikte en achter me hoorde ik hoe hij de audio aanzette. Een langzame jazz vulde de grote zolderkamer…

‘Als je andere muziek wilt…?’, vroeg hij.

‘Nee joh…, best leuk…’

‘’t Wordt zo wel warm hier…’

Ik knikte liet de kijker los en keek om.

Hij lag er achterover op zijn eigen bed, met de armen achter zijn hoofd gevouwen. En het opgemaakte onderschuifbed stond er tegenaan geschoven.

Ik trok m’n halfhoge, donkere sneakers uit en ging er op het logeerbed naast liggen, achterover en met de handen achter mijn hoofd gevouwen, zag beelden op een geluidloze tv-screen, hoorde de langzame muziek.

Eén keer keek ik opzij toen hij over zijn gymnasium praatte en over de klotuh busreis elke dag naar de universiteitstad. Hij glimlachte toen naar me, keek naar me, bekeek me…, zoals ik hem bekeek?

En ik begreep nu ook waarom ik hem niet kende. Want veel van de scholieren fietsten bij onze polder langs, en daar fietste ik wel mee op naar de kleinsteeds stad van m’n Vwo, en die lag de ander kant uit.

Er heerste hier in het grote huis, waar ook kantoor gehouden werd, en waar ze maar met z’n drieën woonden. een soort van zelfredzaamheid. En voor de geëvacueerde meute uit bakten we in een joekel van een oven in de keuken twee verse pizza’s die we samen boven aan z’n werkblad opaten, met een glas bier erbij. ’t Moest kunnen, glimlachte hij.

Zeventien was hij, net als ik. En hij deed inderdaad aan atletiek, de meerkamp, want hij was van de solistische sport…, net als ik, als skeeleraar en fietser en gymturner…, en hij was enigst kind en ik had alleen maar twee zussen met altijd een eeuwige sliert vriendinnen…, dus eigenlijk was ik dat ook.

Robin grinnikte erom.

Hij, Robin, was rustig, op het timide af, maar gelijk toch ook eigenzinnig genoeg om voor te stellen ons ‘studeren’ maar te laten vervallen.

Ik vond het meer dan prima. Ik ging morgen toch niet naar school, want m’n vader had niet aan mijn fiets gedacht en ik had h’m niet wijzer gemaakt. En Robin wist bijna zeker dat morgen de bussen ook niet reden…, met al die pers en andere ramptoeristen ondanks de gemeenteverordening…, d’r was geen doorkomen aan…

We waren het roerend met elkaar eens.

En al weer voor de geëvacueerde medegasten uit, doken we samen de grote oude gerenoveerde badkamer met originele details in. Hij grinnikte erom, die idiote makelaarsterm.

We douchten er ombeurten achter een glazen scherm dat bepaald niet origineel was, net zoals de thermostaatkraan. Even zag ik hem bloot, zoals hij mij even bloot zag. Hij had echt een mooi lijf, lichtelijk gebruind nog van de voorbije zomer…, ook z’n slanke hoge spierbillen…, en boven z’n forse slingerende penis was maar een heel klein plukje haar. Hij schoor en knipte er zich er ook… Alleen bloot in de zon liggen…, zover was ik nooit gekomen.

Ik kreeg een nachtslip van hem…, een zacht huidstrelend katoentje…, en beiden in badjas ontvluchten we het drukke gedoe van z’n ouders en het evacuégezin.

Op z’n zolderkamer was het lekker warm, meer dan lekker warm…, gewoon zo tropische heerlijk om er gewoon in de slip achterover op het bed te kunnen liggen, terwijl we naar een sportzender keken. Hij had alle zenders, begreep ik, want hij was op een digitaal breed pretpakket aangesloten.

Ik had er geen aandacht voor, want soms moest ik gewoon even schuins en steels naar hem kijken en dan bleef hij vooreven op mijn netvlies hangen. En ik voelde gewoon dat hij soms naar mijn keek. Het had iets uitdagends om er zo open en bijna bloot te liggen, in zo’n zacht slipje en een volle ontspannen voorkant…, en me te laten bekijken…

Of ik ook cognac lustte? Ik zag hem opstaan…, pff…, hij werd steeds leuker…, zo bijna bloot lopende en bukkende en staande met die verstopte fles die hij tevoorschijn haalde…, twee glazen erbij…

Beiden in kleermakerszit op ons eigen bed…, ik de glazen ophoudend en hij inschenkend. Of het ietsje meer mocht zijn…, grinnikend tikten we toastend de glazen tegen elkaar en dronken van de VSOP die ‘ie uit de keldervoorraad had ‘geleend’. Je moest toch wat als eenling…

We nipten, tegenover elkaar zittend. Het smaakte goed en zakte brandend omlaag, het benevelde ontspannend. Hij werd iets losser en prateriger…, en het uitzicht dat ik had op zijn wijdgeopende dijen in kleermakerszit…, dat volle zachte katoentje…

Niet te veel kijken, Wander, zei ik tegen mezelf en nipte een stevige slok van het kostbare goudbruine.

Hij begon over één van de filmzenders, over de porno waar een schoolvriend van hem, ene Alex, als die hier logeerde, altijd naar wilde kijken. Alsof die op z’n eigen laptop niet genoeg naar dat mechanische rampetampgedoe keek…, na drie keer…, dan had je wel gezien…, toch?

Ik knikte, al was ik het niet helemaal met hem eens, maar dat kon ik altijd straks nog zeggen als we veilig onder de dekbedden lagen.

Maar mijn blik flitste nog even omlaag naar zijn wijdgeopende dijen, nu hij daarover begon. Was het gezichtsbedrog…?, of zwol het er echt op…?, pff…, ik moest niet…, mijn bloed begon te gloeien…

Ik zette mijn lege glas weg en ging voorover liggen. Het moest. Het kon niet anders.

En met mijn armen om het kussen geslagen keek ik naar hem, die wat timide atletisch slanke en sterke Boeddha. Hij glimlachte vanaf het andere bed. Hij kromde zich iets voorover naar me toe en ik voelde zijn vinger, die over mijn ruggengraat van boven naar beneden streelde. Het was raar, en toch ook weer niet. Alsof het zo hoorde terwijl nog nooit een jongen dat bij me gedaan had. En het voelde…

‘Ik eh…,’ zei hij terwijl ik hem langzaam op z’n zij zag zakken, op de rand van zijn eigen bredere bed en vlak bij me, steunend op een elleboog dan naar me kijkend.

‘Ik eh…, ik zag je de afgelopen zomer al een paar keer in het dorp…, en eh…, nu in de sporthal…, je stond zo stoer in je pilotenjack furieus te wezen…, en ik weet niet of je het erg vind…, maar ik vond je toen al leuk, en vanmiddag nog veel meer…, en ik flapte het er ook zo maar uit…’

En terwijl hij zo op zijn zij op z’n elleboog steunend naast me verlegen lag te praten…, hakkelen…, streelde hij opnieuw met zijn vinger over mijn ruggengraat…, letterlijke rillingen voelde ik…

‘Vind je het erg?’ vroeg hij in een soort van herhaling.

‘Nee,’ zei ik, ‘natuurlijk niet…’

‘Ook niet als ik zeg dat ik helemaal geen tienkamper ben, maar dat ik op ballet zit…’

‘Waarom zou ik…,’ zei ik.

‘Omdat de jongens hier op het dorp het maar niks vinden…, daarom zei ik het eerst maar niet tegen je…’

‘Goh…, nou ja…, ik bedoel…, dat zie je toch niet…, eh…’

‘Nee,’ glimlachte hij, ‘ik ben niet van de typetjes als je dat bedoeld…’

‘Nee, je bent gewoon vet gaaf stoer man,’ flapte ik er zomaar uit.

‘Nou…, jij vooral…,’ glimlachte hij.

Zijn hand lag nu stil op mijn schouder. En ik wist echt niet meer wat ik nu zou moeten zeggen. Want ergens begon het in mij te stormen…, om wat hij gezegd had…, en ook om wat hij niet zei…, en dat hij me leuk vond.

‘Je ogen…,’ zei hij met een serieuze blik, ‘…je hebt blauwe gevoelige ogen…,’ en toen glimlachte hij, ‘…en mooi blonde krullen, natuurlijk…’

‘Zullen we ruilen?’, grinnikte ik en keek over mijn schouder naar hem, zoals hij er op zijn zij lag…, een balletjongen. Voorin z’n nachtslip leek het nog meer gezwollen…, net als bij mij…, maar ik durfde me niet om te draaien.

‘Ik eh…,’ begon hij weer aarzelend.

Die verlegen blik, toen ‘ie het dekbed onder zich vandaan werkte en zijn bed daarmee openlegde en bij me vandaan schoof tot tegen de wand.

‘Ik zou graag tegen je aan willen slapen…’

Het was alsof er een vlam door me heen sloeg, ik ergens mee geïnjecteerd werd…, zoals ‘ie daar op zijn zij tegen de muur lag, in zijn opengeslagen bed…, die blik van hem…

En als was ‘ie magnetisch…, zo schoof ik over van mijn logeerbed in zijn bredere bed, en pas nadat ik het dekbed over ons omhoog trok, draaide ik me op m’n rug.

En dat vreemde gevoel, toen hij m’n ene arm opzij trok en er in ging liggen, zijn schouder in mijn oksel drukte, zijn sluik zachte haar in zijn hals…, dat ik zijn adem over mijn borstbeen voelde…, en het ging als vanzelf dat ik m’n ene arm om zijn schouder legde en met de hand zijn huid voelde…, met de andere hand in zijn haar streelde…

‘Je vind me raar, hè?’ fluisterde hij.

Ik ademde langzaam uit en weer in…, voelde zijn haar tegen mijn wang kriebelen, en zijn hand die in de andere kant van mijn hals kwam liggen…

‘Nee…,’ zei ik en ontspande me langzaam, terwijl de warme gloed gloeide, ‘…ik vind je niet raar…’

Ik voelde hoe hij dichter tegen me aan schurkte. Ik begreep het niet, maar raar het was niet. Het voelde niet raar, het voelde alleen maar goed, zo vreemd goed dat ik zomaar een zoen in zijn haar drukte en h’m in mijn armen dichter tegen me aantrok…, alsof hij daarom vroeg zonder het te benoemen…

‘Hier heb ik van gedroomd,’ fluisterde hij, ‘om zo bij een sterke jongen liggen …’

‘Je bent toch zelf hartstikke sterk…’

Het leek een gesprek van niks, en toch…, dit leek het enige…

‘Nee,’ zei hij, ‘…dat lijkt maar zo…, da’s maar schijn…’

‘Robin,’ zei ik, ‘ik denk dat ik je straks een zoen ga geven…’

Ik zei het zomaar. Die warme gloed perste het over m’n lippen.

Ik voelde hem zuchten. De zucht ademde over mijn borst. De zucht vibreerde trillend.

‘Mag het niet?’, vroeg ik daarom.

‘Tuurlijk wel…’

Langzaam duwde ik hem op zijn rug en kantelde met hem mee. Ik lag op mijn zij, steunend op mijn elleboog en hij lag in mijn arm en keek naar me op.

‘Weet je…,’ zei hij timide glimlachend, ‘…dat lamplicht nu achter jouw haar…, alsof je gouden krullen hebt…’

Ik streelde over zijn borst en door zijn hals, en zag z’n grote groene ogen even genietend verflauwen, z’n frisse natte lippen glimlachend ontspannen. Een balletjongen…, een hypergevoelige dansjongen die er prachtig stoer en mooi uitzag…

‘Zeg nog e’s wat…,’ zei ik, ‘…want ik weet echt niks te zeggen…’

Ik zag z’n glimlach verbreden en d’r kwam een gláns in z’n groene ogen…, en opeens lag ik op m’n rug en leunde hij met zijn onderarmen zwaar op mijn borst en keek op mij neer.

‘Heb je echt nog nooit wat met jongens…?’, vroeg hij.

‘Och…,’ begon ik, ‘…een paar jaar geleden…, toen ik een laptop met wireless kreeg…, d’r waren er twee die elke middag wel wilde komen…,’ zei ik en voelde hem langzaam schrijlings over me heen komen liggen.

‘Een triootje handuitlenen?’, grinnikte hij van boven, terwijl ik mijn handen op zijn slanke warme middel legde.

‘Zoiets,’ grinnikte ik en voelde de nadrukkelijkheid waarmee onze nachtslips op elkaar lagen.

‘Alex wil altijd mijn hand als ‘ie naar zo’n pééfilm ligt te kijken’.

‘Goh?’, zei ik en kneep zacht in zijn middel en ervoer aan z’n rillen dat hij kittelig was.

‘Dan droomt Alex dat ‘ie óók een grote heeft…’

‘Goh?’, zei ik nog e’s en kneep hem nog e’s plagend in z’n middel, iets harder. En zijn lichtelijke kronkelen was een verrukking in mijn slip.

‘Doe nou maar niet zo argeloos…,’zei hij op me neer kijkend, …ik heb allang gezien dat die van jou niet eens in een gewone nachtslip past.’

‘Een gewone nachtslip…,’ grinnikte ik smalend, en kreunde zacht toen hij zijn schoot hard op mijn schoot drukte.

‘Vind je mij ook leuk?’, vroeg hij.

‘Och, je hebt natuurlijk geen gouden krullen…,’ glimlachte ik naar boven kijkend, ‘…zo tegen het lamplicht…’

‘Maar je stemde er wel gelijk mee in, toen ik zei dat je wel bij ons kon logeren…,’ zei hij.

‘Ja, ja…,’ glimlachte ik, …maar toen had jij je kleren nog aan…, en ik wist nog niet dat ik als jouw kussen zou moeten gaan fungeren…’

‘Dus het is nu minder leuk?’

‘Mwah…, misschien is het maar een tijdelijk dipje…?’, zei ik naar hem opkijkend terwijl mijn handen door zijn rugholte omlaag gleden tot achter op zijn nacht’slip. Even zag ik z’n groene ogen er genietend door verflauwen…

‘Ik ben nog hartstikke groen…,’ zei ik.

‘En jij denkt dat een beginnend balletdansertje dat niet is…?’

Tja, dacht ik, wat voor vooringenomen beelden dringen zich aan je op…

‘En nu?’, vroeg ik en kneep zacht in zijn slanke dansbillen.

‘We nemen nog een cognacje…, en dan gaan we ons kunstwerk aan elkaar onthullen…,’ grinnikte hij en drukte met zijn schoot onze hardgezwollen kunstwerken hard op elkaar, ‘…maar ik wil eerst die beloofde zoen van je…’

En prompt drukte Robin zijn lippen op mijn lippen. En wat er toen…, warme lippen op mijn lippen…, bewegend als de mijne…, verlangend als de mijne…, maar zo intens… zo intiem…, zo oneindig…, als een wegzinken in een verzwelgende draaikolk…, weerloos en onmachtig gewillig makend…

Ook Robin was verbijsterd toen hij van me afrolde en stil naar het zolderdak staarde en we elkaar veel later e’s aankeken. Ik slikte een brok weg en schraapte m’n keel. Maar woorden had ik nog niet gevonden…, woorden die hierop zouden kunnen aansluiten. Het enige…

Ik draaide me naar hem toe, kwam half over hem heen liggen en gaf hem nog een zoen, een korte maar heel intense…

Hij glimlachte.

Gelukkig.

‘Wander,’ zei hij naar me opkijkend, ‘ik moet zo verschrikkelijk nodig pissen…’

We schoten beide in de lach…, een bevrijdende lach…

‘Ik ook…,’ zei ik.

We stonden op. Hij liep naar het grote raam in de topgevel achter de grote kijker en duwde het open.

‘The place to bee,’ glimlachte hij en onthulde zijn verstijfde kunstwerk om met een gouden stroom de nachtelijk donkere wereld een paar verdiepingen lager af te zeiken. Het was er nat genoeg…, die paar druppen extra…

Ik ging naast hem staan, duwde mijn dijen tegen de vensterbank, opende de slip waardoor mijn verstijfde kunstwerk me tegemoet sprong, drukte het van me af en waterde opgelucht met hem mee.

‘Hèlléloejah…!’

‘Eémèèèn…!’

Hij had een doos met hygiënische natte doekjes waarmee we ons roze vlees schoon veegden en borgen het weer in de nachtslip.

Hij sloot de deur van zijn zolderkamer met de sleutel af, glimlachte weer met z’n verlegen glimlach…, en ik smolt ter plekke.

Staande zoende ik hem.

‘Ik hoef geen cognac meer,’ fluisterde ik.

‘Ik ook niet,’ fluisterde hij.

‘Robin…,’ fluisterde ik, ‘…zullen we gaan slapen…?, ik zal je kussen zijn…’

Hij knikte.

En toen ik weer achterover in zijn bed lag, schurkte hij weer tegen me aan, in mijn armen…, en trok ik het dekbed over ons heen…

‘Wander…,’ fluisterde hij in mijn hals, ‘…ik vind je meer dan gewoon leuk…’

‘Ik jou ook…, véél meer…,’ fluisterde ik met een brok in mijn keel.

‘Ik weet alleen niet…,’ fluisterde hij.

‘Ik ook niet…, maar ’t komt wel…, toch?’

‘Ja…,’ fluisterde hij, ‘…lief…’

Ik keek naar zijn gezicht van zo dichtbij nu…, nu hij z’n ogen gesloten had. Er brak iets in me…

En als was hij breekbaar, zo voorzichtig streelde ik het. Ook onder het dekbed…, zijn schouders en armen…, zijn rug en middel en rugholte…, zo warm en zuiver voelde het terwijl ik naar zijn gezicht keek. Er verscheen een kleine glimlach terwijl ik hem streelde.

‘Je bent echt lief…,’ fluisterde Robin zonder zijn ogen te openen en met een kleine zucht van het genieten om mijn strelen…, zijn totale ontspanning nu, zo voelde ik.

‘Ik ben al e’s geplukt,’ fluisterden zijn lippen…, en langzaam ontsluierden lange wimpers zijn groene ogen…, keken naar me op…, lang…

’Je lijkt op hem…,’ vervolgde hij.

‘Huh…?, wat bedoel je?’, vroeg ik.

‘Je lijkt op Bolijn…,’ verzuchtte Robin fluisterend en sloot weer z’n ogen, bewoog zich nog e’s tegen me aan.

‘Bolijn…?’, vroeg ik langzaam, terwijl de student van de sportacademie voor mijn geestesoog opdoemde.

Blonde Bolijn, in trainingspak of in sportkleren, die vorig jaar stage had gelopen bij ons op het Vwo en die zo goed voldaan had dat ‘ie begin dit school zelfs een tijdje onze geblesseerde sportleraar had vervangen. Dat was de enige Bolijn die ik kende…

‘En die Bolijn heeft jou…’ zei ik.

‘Hm, hm,’ humde Robin met gesloten ogen terwijl de lippen bleven bewegen. En ik zag en hoorde hem praten, dansjongen Robin, die iedere middag bij het station op de bus stond te wachten…, en Bolijn die iedere vrijdagmiddag een paar medestudenten met de auto naar de trein bracht, en iedere vrijdagmiddag met de mooiste glimlach naar Robin knipoogde…

Het kon niet anders zijn…, het ging over dezelfde Bolijn…, over dat brok altijd vrolijke energie die met een knip van de vingers twee examenklassen aan jongens stil kon krijgen…, die bloedmooie bespeler van mensen. D’r gingen geruchten dat ‘ie het had aangelegd met de bloedmooie secretaresse van de administratie. Ons hele Vwo kwijlde…, de verliefde jongens om een onbereikbare secretaresse…, de verliefde meiden om een onbereikbare Bolijn…

Op zo’n vrijdagmiddag voor het station was Bolijn bij Robin gestopt. Bolijn had het portier open geduwd en aan Robin gevraagd: ‘de bussen rijden niet, toch?’ En Robin was ingestapt en had de nacht doorgebracht op de studentenkamer van blonde Bolijn…, één nachtje maar…, en Robin hoopte nu steeds…

En ik? Was ik nu ineens het substituut van blonde Bolijn? Althans in Robins beleven, want ik had sowieso krullen…, maar het idee dat dat bloedmooie wildblonde en gebronsde en gespierde brok lust en wellust…

Ik sloot mijn ogen. Ik klemde Robins hoofd in mijn ene arm en zoende hem heftig op de mond. En met mijn vrije hand streelde ik rechtstreeks omlaag en gleed zijn slip binnen, ving z’n harde kunstwerk op…

Hij kreunde zacht in mijn mond en bewoog zich tegen me aan…, klemde zich aan me vast en ik voelde zijn hand in mijn slip komen, zijn hand om mijn harde opwinding…

Langzaam…, maar met wilde en verlangende gevoelens bewogen we en snoven we…, steeds sneller en gejaagder…

Daarna heb ik me omgedraaid, want ik sliep altijd voorover. Robins hoofd kwam achterop mijn schouder liggen, z’n arm over m’n rug…, z’n opgetrokken been achter over mijn benen.

Het was mijn eerste keer…, en ik had wel iets meer willen doen, dan alleen maar het korte edele handwerk. Maar mijn gevoelens voor dansjongen Robin waren helemaal verdampt, en met de lozing was ook mijn lust vervlogen…

*

Na het examen, ruim een half jaar later, was er het gewoonte getrouwe, receptieachtige afscheid dat de school aanbood aan de scheidende Vwo-leerlingen en het achterblijvende lerarenkorps…

Het hoge boezemwater was ik allang vergeten, net als dansjongen Robin. Maar voor de laatste keer haalde ik het adressenboekje van school uit mijn tas en belde blonde Bolijn, vroeg hem of hij er ook naar toeging en of hij me ook af kon komen halen, want hij reed immers langs onze polder… Het kon.

En op de heenweg, my god, het leek me bijna onverstelbaar…, die breed grijnzende wildblonde met altijd wel een stomp of aanraking, in z’n brutale ruigsleetse jeans vol ‘herstelde’ gaatjes en scheurtjes om die lange en sterke en diepe dijen gespannen, die bollende korte gulp…, dat slordig strakke shirtje rimpelend in z’n holle slanke buik en gespannen om zijn schouders en borst…

Ik had een rugzak mee, en liet me ontvallen dat ik niet thuis, maar bij één van m’n schoolvrienden zou blijven overnachten…

En op het moment dat hij zijn auto bij school parkeerde, vroeg ik hem of hij gay was. Hij keek naar me met die vrijmoedige open grijns, en hij vroeg waarom ik dat vroeg, terwijl hij me bekeek en opnam.

‘Och…, zo’n gevoel,’ zei ik minstens even vrijmoedig want het was toch de allerlaatste keer dat ik hier was, en ik zei hem dat ik een keer verliefde gevoelens voor een jongen had gehad.

‘Wander…,’ zei hij tegen me, ‘…ik pas niet in een hokje…, en ik pas me ook niet aan aan de hokjesgeest…, zelfs het woord ‘bi’ past me niet…, ik volg alleen m’n goeie gevoel en ben verliefd op de hele wereld…’

Ik knikte en toen we uitstapten liet ik m’n rugzak in zijn auto achter.

Eenmaal binnen…, in de aula met muziek en drank, leerlingen en leraren, zag ik nog e’s hoe de hele wereld verliefd was op hem…

Hij had iets soepel dierlijks en menselijks tegelijk…, als een katachtige sfinx…, of nee…, misschien een stoere centaur…, zo’n fiere ontembare hengst met een gespierd mannenlijf als hoofd…

Of zag ik dat nu pas, omdat ik hem meer dan een half jaar niet gezien had of omdat ik naar hem verlangde…, omdat hij me mocht plukken zoals hij Robin had geplukt…?

Veel eerder dan de anderen vertrokken we, op weg naar de studentenstad…, waar ikzelf over enkele maanden aan een economieopleiding zou gaan beginnen…

Hij grinnikte, toen ik hem dat vertelde, want hij sleet er zijn laatste week, zo begreep ik. Hij had inmiddels als sportleraar een ruime deeltijdbaan bij een scholengemeenschap elders in het land, en ging er nog wat bij doen bij sportverenigingen…

‘En nu…?, stoere krullenjongen…,’ vroeg hij toen ineens en plompverloren, ‘…hoe onschuldig ben jij en hoe schuldig moet ik me straks voelen als ouwe oefenfiets?’

Ik glimlachte en haalde de schouders op.

‘En hoe kwam je op het idee om mij te verdenken van een bedrijver der zondige jongensliefde…?, heeft er iemand gepraat…? Van jouw Vwo kan het niet zijn…, dus, vertel e’s…, was het die jongen waar je gevoelens voor hebt gehad…?’

Ik glimlachte nog e’s en haalde nog e’s mijn schouders op en zweeg. Dat Robin z’n mond voorbij had gepraat, wilde nog niet zeggen dat ik dat ook moest doen.

‘Is het die balletjongen die me al bijna een jaarlang stalkt? Die woont bij jou in buurt…’

Ik zweeg hardnekkig, al hing er natuurlijk nu de vraag in de lucht of er werkelijk wel iets gebeurd was, of dat het alleen maar Robins verlangende fantasie was geweest.

‘Jij bent een harde…, krullenbol…’

‘Hm, hm…,’ humde ik en grinnikte, ‘…en ik heb ook vaak een harde…, als ik aan jou denk…’

Hij grinnikte naast me in de vallende schemer.

‘Jij maakt het wel heel erg spannend, Wander. Ben je nog maagd?’

‘Ja, aan alle kanten…,’ grinnikte ik.

‘Dan ben ik heel benieuwd hoe jij als groentje mij denkt te kunnen gaan verleiden…’

‘Op m’n goeie gevoel afgaan, denk ik…,’ zei ik en legde brutaal mijn hand op zijn brutale bollende sleetse jeansgulp. Het was er hard, het was er keihard. Wildblonde Bolijn was opgewonden, was geil, bloedgeil.

‘Je hebt al een flink begin…,’ grinnikte ik en voelde hoe in no time mijn eigen penis stijf in mijn broek bekneld raakte en vervolgde, ‘…en ik dus nu ook…’

‘Verdomme…!, bloedmooi ventje…!’

De auto zwiepte in de zomerschemer de dijk af, reed een landweg op en kwam tot stilstand naast de begroeide oprit naar een weiland. Hij draaide zijn rugleuning omlaag…, en ik ook…

Hij boog zich naar me toe, keek me zwijgend aan terwijl zijn hand op mijn gulp kwam en hij me er langzaam over mijn stijve kneedde, zoals ik hem er masseerde.

En ineens, omdat hij me maar stil van zo dichtbij bleef aankijken, greep ik hem in zijn wilde haar en duwde mijn lippen op zijn mond, drukte er mijn tong in, joeg een wild en verlangend vuur door mijn lijf…, m’n lijf dat zich onder zijn hand opneukte in een baldadig verlangen…

Bloedmooie wilde Bolijn, die me zoende en bevoelde, die zich liet zoenen, die terug zoende en tongde en mijn lul masseerde…

Snuivend en tandenstotend…, in een zinderende intimiteit tongend…, zijn lippen…, zijn harde lul nog in de jeans gevangen in mijn hand stotend…

En ineens onderbrak hij het en stapte hijgend uit de auto, liep er om heen en liet zich in het lange gras tussen de auto en het weilandhek vallen, begon zich haastig uit te kleden…

Ik gooide het portier open, schopte m’n schoenen uit, trok me de kleren van het lijf en zag hem liggen, achterover in het donkerschemerige lange gras, als een blote blonde bloedmooie begerige vlek, hijgend en heet met een brede en kromme hard stijve lul, die bijna dierlijk geil uit zijn dicht aaneengesloten lange gespierde dijen stak.

Schrijlings viel ik over hem heen, greep hem opnieuw in zijn haar, neukte met mijn blote lul tegen zijn harde holle buik, zoog zijn lippen vast en drong mijn tong opnieuw in zijn mond.

Ik voelde een hand achter mijn hoofd, een hand op mijn blote billen die me gretig tegen zich aantrok, neukend tegen me opstoten, met zijn harde pik naast de mijne…, snuivend en vechtend…, neukend en tongend zoenen…, rolden we door het lange gras…

En toen hij een keer boven op me lag, onderbrak hij het weer, drukte zich op zijn armen op, hing er boven me, die woeste hijgend gespierde, met z’n harde kromme pik op de mijne drukkend. Beide lullen kneep ik met mijn handen tegen elkaar, hijgend neukten we er ombeurten in, onze harde lullen en gevoelige toompjes en natte eikels over elkaar schurend…

En toen ik het voelde komen, omdat hij ineens zo opgewonden jagend snel begon te stoten en zijn harde lul door mijn handen en over mijn lul joeg…, ineens rolde hij van me af, ruggelings in het lange gras…, trok me met zich mee.

Hijgend en heet en blind van begeert ging ik op zijn zwoegende borst zitten, dwong zijn armen boven zijn hoofd en perste mijn knieën op zijn biceps…

En geil van opwinding duwde ik mijn stijve omlaag en in zijn mond…, neukte al rijdend op zijn hijgende borst in dat gierend geile van zijn natte mond die mijn eikel vacuüm zoog, me gek maakte, terwijl hij er onder me lag te snuiven, met zijn machteloze armen onder mijn knieën, zijn snuivende woestblonde hoofd pompend telkens omhoog komend en telkens m’n halve pik in zich opzoog.

Ik drukte mijn ene hand op zijn strot, graaide met de andere naar achteren en greep zijn hete bikkelharde kromme, die woest en nat van het voorgeil door mijn hand begon te naaien.

Snuivend kreunde hij, aan mijn jeukend tintelde pik zuigend…, en ik voelde zijn schokkende adamsappel onder mijn hand…, joeg neukend rijdend over zijn deinende hijgende borst en stootte in zijn natte zuigende mond…, rukte aan zijn natte hete harde lul achter me…

Ineens voelde ik de verkrampingen van zijn woest neukend bewegend lijf…, zijn harde pik zwol nog op…, zijn zaad kletste tegen m’n rug, terwijl hij kreunde en mijn eikel vast zoog en er hard met zijn tong omheen slingerde…, zinderend en tintelend en jeukend…

Ik hield het niet meer. Persend schokte ik rijdend naar voren en schoot me leeg in zijn nat hete mond, viel half voorover, steunend op mijn armen en over zijn hoofd gekromd, neukte ik me na, langzamer…, tot ik leeg gezogen was.

Toen viel ik opzij, zag nog dat de nacht gevallen was…, voelde hoe heerlijk koel het lange gras mijn dampende lijf leek te willen omhullen…

De sterren die ik zag, waren echt, zoals ook het halve zilverachtige maandje echt was…, net als het stille hijgen naast me…

Ik voelde een hand op mijn hand komen liggen.

‘Ik zal je thuis brengen,’ klonk het hees.

‘Nee, dat kan niet…, ’t is veel te laat. Ik heb er voor moeten praten…, dat kan ik niet maken…, ik kan toch gewoon met jou mee?

Hij rolde in de nachtelijke schemer naar me toe, streelde door mijn hals en gaf me een zoen.

‘Nee, Wander…, bloedmooie woeste jongen met je enorme gigalul…, wij zouden deze nacht niet overleven…, we zouden elkaar vermoorden. Nee, een tweede vrijpartij met jou zou op een “crime passionnel” uitdraaien.’

‘Huh?, kan het niet? Ik kan nu echt niet meer thuiskomen, hoor…’

‘Wander…, het gaat echt niet. Ik meen het. We lijken te veel op elkaar…’

Het was een heel andere Bolijn, een heel serieuze Bolijn die me overeind trok, en met plukken gras m’n rug schoonveegde. Zwijgend kleedden we ons aan in het donkere en van denachtschemer, ik begreep het niet, ik begreep Bolijn niet.

Achteruit reed hij terug naar de dijk en reed richting onze ooit net niet verzopen polder. Ik trok zijn ene arm om mijn schouder, leunde over de tunnel achter de versnellingspook langs tegen hem aan.

‘Ik schakel wel,’ zei ik en schoof mijn vrije arm achter hem langs, onder zijn shirt en voelde zijn warme gave huid. En als ik niet hoefde te schakelen, dan streelde ik met mijn andere hand over zijn warme sterke jeansdijen, over zijn gulp, en ook onder zijn shirt over zijn holslanke buik omhoog, voelde zijn brede hoge borstspieren die zo makkelijk maar half gespannen waren.

Hij reed de afslag naar mijn huis voorbij en juist toen ik dacht: dit gaat toch nog goed komen, dit wordt toch nog een nacht samen met Bolijn, toen sloeg hij af naar het oude dorp waar ik een half jaar geleden sowieso droge voeten zou hebben houden.

En nog terwijl we de brug over reden belde hij met z’n mobieltje.

‘Robin, jongen,’ hoorde ik hem zeggen, ‘jij rare lichtvoetige dansmalloot…, ik heb hier een heerlijk binkie naast me in de auto zitten. Hij heeft voor nog e’s één nacht onderdak nodig…, een jongen die in staat is om al jouw dromen te vervullen…, als je maar ophoudt met dromen en je beide balletvoeten e’s stevig in de modder zet.’

Tien minuten later was ik terug in diezelfde hoge zolderkamer, stond nog steeds die kijker voor het raam in de hoge topgevel, gericht op onze nooit verzopen polder en op ons huis.

Robin, die me in badjas van beneden bij de voordeur had opgehaald en daarboven van z’n schouders liet vallen… een ogenblik stond hij er met z’n blote bovenlijf en in z’n dunne tekende dansmallot. Toen viel hij me om de hals, zomaar, als vanuit het niets.

‘Wander,’ hoorde ik hem fluisteren terwijl ik hem opving, ‘Bolijn was maar een fantoom…, echt…’

‘Hm, hm,’ humde ik en tilde hem op aan zijn heerlijke slanke dansbillen, droeg hem naar het bredere bed en vlijde hem er op neer…

‘Robin…,’ fluisterde ik nog alleen maar, terwijl een warme gloed mij vulde…