Na het eten vertrok Luc weer naar het ziekenhuis. Ofschoon hij heel blij was met zijn logeeradres, wilde hij toch zo gauw mogelijk naar Marc, hij wilde weten hoe het met hem ging. De weg was gemakkelijk te vinden en niet lang daarna stond Luc naast het bed van een slapende Marc. Luc wilde hem niet direct wakker maken en keek eens rond het bed. Het viel hem op dat de katheterzak weg was, en als in een reflex beurde hij het laken op om te kijken of daar wat te zien was. Inderdaad was de katheter weg en Marc had, heel discreet, een boxer aan. Luc dacht jammer, ik had hem graag nog even bewonderd. Hij liet het laken zakken, pakte een stoel en ging naast het bed zitten. Even later kwam er een verpleegster binnen. “Ik denk dat meneer het hele bezoek wel zal blijven slapen. Hij heeft een volledige narcose gehad en dat werkt nog een tijdje na. Het is wel zo dat als hij nu goed doorslaapt tot morgenvroeg dan is hij morgen een heel stuk opgeknapt”. Luc was blij met deze informatie en zei dat hij nog een half uurtje bleef en morgen wel terugzou komen. “Dat is prima, en dan hoef je niet op het bezoekuur te wachten hoor, Kom maar na tienen, dan is iedereen gewassen en mag je wel even bij hem. Jullie zijn toch een vriendenstel?”. Eh ja zei Luc, terwijl hij voelde dat hij bloosde. Het was ook allemaal zo nieuw. “Nou dan kom je morgen maar gauw hier naar toe, maar je kunt hem nu beter laten slapen”. En weg was ze. Luc keek naar het gezicht van Marc dat hem in 2 dagen zo vertrouwd was geworden en kon zich nauwelijks voorstellen dat er een tijd was geweest dat ze elkaar niet kenden. Het voelde zo vertrouwd. Na ruim een half uur stond Luc op, rekte zich eens lekker uit en boog zich over Marc. Hij drukte een zoen op zijn mond, maar meer dan een korte hapring in de ademhaling leverde dit niet op. Marc was zich van niets bewust, maar zijn lijf was hard aan het werk om gevolgen van de ontsteking en de operatie te overwinnen. Luc verliet de kamer om na een bewogen dag te gaan rusten op zijn logeeradres. Maar van rust zou nog een tijdje weinig komen…

Moeiteloos vond Luc de woning en viste de sleutel uit zijn broekzak.

Neem maar een sleutel mee had Steve gezegd, dan kun je er zo in.

Wij zijn waarschijnlijk boven als jij terugkomt dus loop dan maar gelijk door de trap op dan zien we je wel. En precies zo ging het. Na binnenkomst zag Luc al heel gauw dat er niemand beneden was dus riep hij maar een keer in het trapgat naar boven. “Ja kom naar boven wij zijn hier” was het antwoord. Luc liep de trap op en keek, boven gekomen, zo in een hele grote badkamer waarin boven de rand van een ronde jacuzzi twee lachende gezichten hem toeriepen, “ja schrik maar niet wij zijn bloot en als je slim bent trek je je plunje uit en kom er gezellig bij, er is plaats genoeg. “Ja maar….””Niks te ja maren gewoon uitkleden en in bad komen. Nou ja zeg.. Het was lang geleden dat Luc zo gebiedend was toegesproken, maar nu hij er even over nadacht leek het idee van een lekker bad hem helemaal niet zo verkeerd. Dus stapte hij uit zijn kleren en liet zich in het heerlijke lauwwarme sop glijden. Nauwelijks zat hij wijdbeens op het zitgedeelte, zijn hoofd achterover en de armen wijd op de rand van het bad rustend, of Kees drukte op een knopje waardoor de jacuzzi begon te bubbelen en zijn heerlijke masserende werk ging doen. Na zo een poosje heerlijk gezeten/gelegen te hebben voelde Luc als het ware de vermoeidheid uit zijn lijf stromen. En Luc voelde nog meer. Steve en Kees waren ieder aan een kant vlak naast hem gaan zitten en vier handen begonnen hem te strelen. Eerst over zijn armen en onderbenen later langs zijn borst en boven benen en heel langzaam voelde hij hoe steeds vaker zowel links als rechts zijn zak en pik even werden aangeraakt. Dit was zo lekker dat Luc het met gesloten ogen bleef ondergaan. Wel haalde hij zijn armen van de badrand en sloeg ze bij Kees en Steve om hun nek. Luc wilde zo voorkomen dat ze hun massage voortijdig zouden beëindigen maar ook omdat het gewoon een lekker gevoel geeft om twee stevige kerels in je armen te houden. Heel rustig bleven Steve en Kees met elk een hand de bovenbenen en buik van Luc strelen ondertussen liet Kees wat water weglopen zodat de tepeltjes van Luc juist boven het water uitkwamen. Twee gulzige monden zogen zich ieder vast aan een tepel en met het puntje van hun tongen wisten ze Luc “helemaal gek” te maken.

Nooit had Luc geweten dat hij op die plaats zo gevoelig was. Het stereo zuigen aan zijn tepels en het dito strelen van zijn benen veroorzaakte een snoeiharde erectie en zonder dat er ook maar iemand aan zijn pik kwam voelde Luc dat hij bijna klaarkwam. “Hou op, want ik ga zo spuiten” kreunde Luc. “Lekker laten komen, het bad zal er niet van gaan overstromen” was het commentaar van Steve. En inderdaad terwijl ze zijn liezen bleven masseren voelde Luc zijn zaad omhoogstuwen en met twee-drie krachtige stoten spoot hij zich helemaal leeg.

Oh, wat was dat lekker.

Maar zoals vaker gebeurt als het kwakkie er eenmaal uit is dan is de spanning weg en voelt iedere aanraking als een elektrische schok. Zo ook bij Luc. Hoezeer hij ook genoten had van de behandeling, hij liet Steve en Kees los en was blij dat ze gelijk doorschoven zodat ze precies tegenover Luc naast elkaar kwamen te zitten. Logisch, het gestreel en gerommel met Luc had hen beiden natuurlijk ook behoorlijk opgewonden en ook die spanning moest ergens een uitweg vinden. Ze pakten elkaar in een stevige omhelzing en gaven zich over aan een enorme tongzoen. Kees draaide zich recht tegenover Steve en ging op zijn knieën schrijlings boven Steve zitten. Kennelijk hadden ze dit vaker gedaan want Luc zag dat Kees zich langzaam op de pik van Steve liet zakken en deze liet zijn pik schijnbaar moeiteloos bij Kees naar binnen glijden. Steve liet zich wat onderuit zakken en Kees begon langzaam op en neer te bewegen. Luc genoot met volle teugen en vond het heerlijk om die twee gasten zo samen bezig te zien. Hij hoefde er weinig moeite voor te doen om zich voor te stellen dat hij en Marc binnen niet al te lange tijd ook zo ongedwongen en ongeremd met elkaar zouden neuken.

Luc voelde dat alleen al bij de gedachte daaraan zijn sterretje begon te kriebelen.

Maar het kriebelde niet alleen bij Luc, het geschuif van Kees over de paal van Steve bleef niet zonder gevolgen. Met een enorme brul kwam Steve klaar en spoot zijn volle lading in de reet van Kees die extra diep doorzakte zodat hij ook de laatste druppel uit die heerlijke paal van Steve in zijn darmen voelde komen. Steve lag uitgeteld en met open mond na te genieten en

Zodoende was het voor Kees maar en hele kleine moeite om overeind te komen en zijn tot het uiterste gespannen pik in de mond van Steve te schuiven. Nauwelijks had hij zijn lippen om de eikel van Kees gevouwen of deze laatste spoot zijn pik leeg, recht en diep in de keel van zijn vriendje Steve. Kennelijk lustte deze laatste er wel pap van. Zonder één druppel te morsen slikte hij alles door en likte, toen Kees zijn pik wat teruggetrokken had, ook de laatste druppel mannenpap van de eikel.

Met een diepe zucht zakte Kees terug in het bad en lag met gesloten ogen een poosje na te genieten. De jacuzzi bubbelde en het was voor alle drie een heerlijk relax moment.

Maar zoals met alles kwam ook hier een eind aan. Kees moest over en klein uur in het ziekenhuis zijn en dat kon onmogelijk in zijn blote reet. Kees was de eerste die het bad verliet en in de douchekabine dook die in een hoek van de badkamer was gemaakt. Even lekker afspoelen en dan heerlijk droogföhnen. Deze badkamer was werkelijk van alle gemakken voorzien. Naast de douchecabine stonden in een cirkel een aantal verticale glimmende roestvrij stalen buizen. De ruimte tussen twee palen was zo groot dat je daar tussendoor kon schuiven en de cirkel was zo groot dat je er ruim in kon staan.

Zodra Kees druipend van het water tussen deze palen stond kwam er uit honderden gaatjes en vanuit alle richtingen warme lucht over zijn lijf. In no time was Kees heerlijk droog en glad zonder dat hij ook maar iets anders voor had hoeven doen dan zich al strelend over zijn hele lijf tegoed doen aan de lauwwarme lucht. Daarna ging Kees naar een inloop kast tussen bad- en slaapkamer om zich aan te kleden.

Zo en nu wij zei Steve, terwijl hij Luc uitnodigend voorging naar de douche cabine.

Zonder elkaar ook maar met een vinger aan te raken douchten zij zich af en liet zich vervolgens een voor een lekker droogblazen. Volgens Luc kon je veel samen maar bij dit drogen moest je het niet hebben dat een ander je de –warme- wind ontnam.

Juist toen ze alle twee droog en naakt in de badkamer stonden kwam Kees binnen. Keurig gekleed in een smetteloos uniform om naar zijn zeggen ”Het dagelijkse brood te verdienen terwijl jullie als twee luie flikkers liggen te meuren”. De grijns op zijn smoel sprak zijn verontwaardiging duidelijk tegen, maar het was ook wel duidelijk dat hij liever thuisgebleven was. Steve zoende zijn mannetje hartelijk gedag, Luc kreeg een plagende klets tegen zijn blote billen en weg was Kees.

Wat doen we? vroeg Steve. “Kweenie” zei Luc wat zou jij willen? “,”Ik “zei Steve “zou het liefst in mijn blote reed in bed duiken, nog effies kletsen en dan slapen”. Lijkt me een strak plan, maar slaap ik dan op jullie slaapkamer, dat we nog kunnen kletsen, vroeg Luc. Sterker nog, je slaapt in hetzelfde bed, kom maar dan laat ik het zien. Als de badkamer al een verrassing was, de slaapkamer was dat nog meer. In een hele ruime kamer die duidelijk was ontstaan door van 2 slaapkamers één te maken stond een mega-bed van wel vier meter breed en drie meter lang.

Woooohw wat een bed was het enige dat Luc uit kon brengen. Een vlakte van heerlijk stug verende matrassen waarop diverse dekbeden en kussens lagen en waarop je met gemak met vijf of zes personen zou kunnen liggen. Wat is dit??? Was het enige wat Luc uit kon brengen.

“Ons bed” merkte Steve droog op. “Ja dat zie ik, maar wat een megading!” Steve liet zich op het bed vallen en Luc volgde zijn voorbeeld. Lekker genesteld tegen een paar kussens lagen ze lekker op het bed. Naast het bed stond iets dat op een nachtkastje leek maar een minibar bleek te zijn. Met een “wat wil je drinken” naar Luc opende hij het en pakte er een flesje cola uit. “Heb je ook sinas?” vroeg Luc “Tuurlijk” en met in iedere hand een flesje dook Steve op het bed. Opener en glazen stonden onder handbereik en binnen de kortste keren dronken de heren met smaak hun verfrissing. “Wat hebben jullie het mega voor elkaar” sprak Luc. Ik vraag me af hoe jullie dit voor elkaar hebben gekregen. Ach zei Steve, wie niet steelt of erft, blijf arm tot ie sterft. Hoezo vroeg Luc verschrikt, jullie zijn toch geen dieven???

Steve schaterde het uit: Fout! Maaarrre; “Je mag nog een keer raden”. Hebben jullie dit dan geërfd ? Ja inderdaad maar dat is een heel verhaal, ik wil het je wel vertellen maar weet niet of je er interesse in hebt.. Nou zei Luc: “Ik heb de tijd en het lijkt me best boeiend om te horen”.

Welnu, onze familie is uiterste conservatief en hecht heel erg aan traditie. Van kinds af aan is mij verteld dat ik Steve heet naar mijn grootvader van vaders kant. Hij had negen kinderen en allen hebben hun oudste zoon naar hem genoemd. Toen ik wat ouder werd kwam ik er achter dat ook mijn over- en betovergrootvader Stephan heetten. Alleen opa zelf had wel 5 zonen maar geen Stefan. Dat vond ik vreemd. Maar als ik er naar vroeg kreeg ik altijd een vaag of helemaal geen antwoord. Ik was 16 toen opa stierf en kort daarna volgde mijn oma. Ze woonden nog altijd in het best grote huis waarin ze hun hele trouwdag hadden gewoond en waar ook alle kinderen ooit een plekje hadden. “Weggooien kan altijd nog” was het devies van opa, dus het leeghalen van dit huis was echt een mega klus, waarbij elke hulp welkom was, ook die van mij. In een kast op zolder vond ik een krantenknipsel met een foto van een eindexamenklas HBS uit 1955. Op de foto stonden zo’n 20 jonge mannen waarvan één gezicht me direct opviel, het leek wel alsof er op de voorste rij een tweelingbroer van mij zat. Onder de foto stonden de namen van de geslaagden en het bleek dat mijn “tweelingbroer” Stephan van Haaren heette. Dit kon geen toeval zijn. Bewijzen kon ik niets, maar ik wist gewoon dat ik niet naar mijn tweelingbroer keek maar naar een voor mij volkomen onbekende oom. Mijn vader was de eerste en meest voor de handliggende persoon die ik er naar kon vragen dus zodra ik kon deed ik dat ook. Hij schrok, dat was duidelijk en was ook even van zijn stuk toen hij het krantenknipsel weer aan me terug gaf. “Ja, dat was onze Stephan”. “Hoezo “was”, is hij dan dood?” “Misschien wel, en zo neen zou ik absoluut niet weten of en waar hij leeft en om je de waarheid te zeggen hoef ik het ook niet te weten ook, zo iemand hoort niet in onze familie!”. “Omdat?” “Dat doet er niet toe, dat hoofdstuk is jaren geleden afgesloten en dat gaan we niet meer openen”. En daar kon het mee doen. Maar ik was geen kind meer en er was nog iets. Toen ik op de LTS kwam ontmoette ik Kees. We konden het direct goed met elkaar vinden maar na ongeveer een jaar ontdekten we dat wij samen verder wilden. Zo jong als we waren wisten we dat we nooit met een meisje gelukkig zouden worden. Maar we wisten ook dat in onze beide families de pleuris uit zou breken als dit bekend zou worden. Toen ik nog eens goed naar de foto keek kwam ik steeds meer tot de conclusie dat ik wel eens niet de eerste homo in onze familie zou kunnen wezen. Ik besloot mijn oom te gaan zoeken en niet te rusten voordat ik hem gevonden had.

Trouwens je hebt al een lange zware dag achter de rug, zouden we niet gaan slapen? vroeg Steve aan Luc. Nee joh, dit verhaal is veel te spannend, ga door! Oké.

Ik besloot dus op zoek te gaan naar mijn oom maar waar moest ik beginnen? Internet zoals nu was er niet. Het telefoonboek van Den Bosch, waar we vandaan komen, barstte ook toen al van de “van Haarens” dus dat was onbegonnen werk. Op het gemeentehuis kon of wilde men mij ook niet helpen, dus het was lastig. Uiteindelijk vond ik een van de klasgenoten die op de foto stond en hij wist me te vertellen dat Stef zoals hij hem noemde naar Breda was vertrokken. Maar het belangrijkste was; hij wist mij het adres te geven van ene Herman, en hij zei zeker te weten dat die mij alle informatie kon geven die ik nodig had. Maar….. ik weet niet of hij je wil helpen. Het ligt allemaal heel gevoelig! Omdat ik met het telefoonboek van Breda ook niet verder kwam, heb ik toch maar eens gebeld met die Herman. Toen ik hem vertelde wie ik was en waarvoor ik belde was het lange tijd stil. Toen kwam de reactie, heel kortaf zei hij dat ik hem over een week terug mocht bellen maar tot die tijd niets moest ondernemen.

Zelden heeft een week zo lang geduurd. En zelden was een telefoongesprek dat we na een week hadden zo kort. “Je mag Stef bellen maar hij schat in dat jouw familie nog niet weet dat je hem zoekt en in dat geval raadt hij je dringend aan dit vooral zo te laten”. Hij gaf me een telefoonnummer en daarmee was de kous af. Ik moest het even laten bezinken maar al heel gauw daarna besloot ik mijn oom Stef te bellen. Het klonk onmiddellijk heel vertrouwd want de stem was precies hetzelfde als die van mijn opa en mijn vader. Het gesprek was niet onaardig maar wel heel duidelijk.

De breuk tussen mijn oom en de rest van de familie was definitief daarover kon geen enkel misverstand bestaan. We spraken af dat ik hem éénmaal zou bezoeken en dan van hem het hele verhaal te horen krijgen. Daarna was het aan mij om te bepalen of ik hem nog ooit zou willen zien, maar in dat geval zou ik me wel heel goed moeten realiseren dat dit voor mij vergaande consequenties zou krijgen, maar daar kwam ik vanzelf wel achter, aldus mijn oom.

Ik was welkom in de Jacob Catssingel te Breda. “Was dat in dit huis” vroeg Luc? “Ja” zei Steve “ dat was in dit huis”. We maakten een afspraak en een paar dagen later stond ik hier aan het einde van een middag, toch wel zenuwachtig, op de stoep.