Omdat het vorige deel al even geleden is geplaatst wil ik jullie er aan herinneren dat dit niet echt een fantasieverhaal is maar een gebeurtenis op feiten gebaseerd op de locatie zoals in het verhaal omschreven. Alleen sommige namen en situaties zijn ietwat anders omschreven dan in het echt. In de vorige twee afleveringen hebben we meegemaakt hoe de jongens Curtis en Benjamin slachtoffers waren van gedwongen sekshandel. Ze waren er voor op de vlucht, en middels een flinke omzwerving vanuit Orlando als twee ongelukkige straatjochies bij Jelmer en Tom terecht gekomen waar ze door iedereen liefdevol en zorgzaam werden opgevangen in mansion Whiteham Court in Tampa Palms Florida. Vanaf de eerste dag waren ze gelukkig al behoorlijk aan het herstellen, maar de komende tijd zouden Jelmer en Tom ze aan hun zogenaamde werkgever gaan onttrekken, dit alleen al door te rechercheren op het internet en eigen toegepast onderzoek vanuit rechtswetenschappelijke hoek. Maar die ontwikkeling zou mogelijk nogal wat problemen met zich mee kunnen brengen.

Het eerste weekend met Curtis en Benjamin in de villa was best wel ontspannen verlopen, op een akkefietje na, maar dat hadden de twee jongens ook wel verdiend want de afgelopen twee jaren hadden ze min of meer een dramatisch leven gehad, ze waanden zich nu in een soort van luxe vakantie resort, al is het dat niet bepaald. De tweede dag van hun aanwezigheid, zondag dus hebben we ze meegenomen naar de dichtstbijzijnde wallmart om een complete garderobe voor ze aan te schaffen, dit omdat ze nagenoeg weinig kleding hadden om te dragen. In de kledingzaak keken de jongens hun ogen uit en konden maar moeilijk uitgekozen krijgen wat ze graag wilden hebben.

De meeste kleding die we hier normaal dragen is gewoon zomerkleding vanwege de doorgaans hogere temperaturen hier. Dus je ziet de meeste mensen bijna altijd in korte broek lopen met een hemdje en op slippers. Alleen voor je werk ben je netjes gekleed, maar dan nog meestal casual. Het was uren lang uitzoeken en paskamer in en paskamer uit. Het was ook de bedoeling dat ze beiden een paar nette pakken zouden uitzoeken met een paar deftige schoenen voor als de gelegenheid zich daarvoor zou lenen, al is het maar voor op de foto.

Het meest was Benjamin gericht op sexy kleding. Kleine korte broekjes met sexy hemdjes, en dan maar draaien voor de spiegels met dat kleine jongenskontje van hem, heerlijk om te zien. Tom en ik zaten lekker onderuit in een zithoek met een drankje te wachten en toe te kijken hoe dat ze samen hun gang gingen. Tom zat me te klieren door allemaal aan me te zitten en te kietelen en te frunniken, en opeens waren we daardoor de jongens kwijt. Als je even ook niet oplet…

We keken rond en Tom constateerde dat ze samen in een paskamer met elkaar bezig waren. Af en toe zag je het gordijn bewegen. Dan bleef het weer even stil en dan bewoog het weer. We hoorden af een toe een licht gehijg en dan gedempt gekreun en gesteun. Tom keek me grijnzend aan, ‘die staan daar keihard te kontebonken hoor, ik zweer het je’. Ik lachte, ‘moet kunnen toch, dat deden wij vroeger ook toen we zo jong waren, op de meest gekke plekken’.

Even later kwamen ze weer tevoorschijn, beiden heel verlegen met een rood hoofd en ondeugend kijkend. O o, wat schattig, haha! Ze hadden nogal wat aan kleding uitgezocht, en dat mocht. Alleen konden we het nooit meegenomen krijgen want dat was meer dan een kofferbak vol. Dan maar thuis laten bezorgen de volgende dag. De rekening bedroeg meer dan tweeduizend dollar. Het mag dus best wel wat kosten ook.

Na de boodschappen zijn we nog met elkaar wezen eten in een restaurant op pier 60 in Claerwater. Tom zijn ouders waren daar ook naartoe gekomen. Dat was buitengewoon leuk en gezellig, want het was jaren geleden voor de jongens dat ze een restaurant van binnen hadden gezien. Ze wilden van alles bestellen zo’n honger dachten ze te hebben. Nou, adviseerde ik, ‘doe alleen maar een lekker hoofdgerecht en een toetje, als jullie daarna nog meer willen bestellen dan is dat helemaal prima’. Maar niet dus, want binnen de kortste keren stond de hele tafel vol met steaks, burgers, ribs, salades en borden vol friet. Ondanks dat de jongens konden eten alsof ze een ingebouwde vuilnisbak hadden bleef het meeste gewoon over, en dat namen we dan maar mee naar huis in een paar doggybags.

Thuis bleef Benjamin te pas en te onpas maar aan me vragen of ze niet weg hoefden. Met zijn grote blauwe ogen keek hij me dan aan en vroeg, ‘Jelmer, we hoeven echt niet weg, toch? ‘Waar zouden jullie dan naar toe moeten?’ Vroeg ik aan hem. Met een verdrietig koppie haalde hij dan zijn schouders op en bleef me met zijn grote blauwe ogen maar bedroefd aankijken, en het jochie is al kampioen lief kijken. Mijn hart breekt dan want daar kan deze meneer dus echt niet tegen. De laatste keer dat hij het weer vroeg pakte ik hem bij zijn schouders, drukte hem tegen me aan en gaf hem een dikke knuffel. Met tranen in m’n ogen beloofde ik hem dat als het aan Tom en mij zou liggen ze hier nooit meer weg hoefden. ‘Misschien adopteren we jullie wel, lijkt je dat wat?’

Glunderend keek hij naar me op. ‘Meen je dat echt? Maar niet misschien toch?’ Tom keek op van zijn tablet, glimlachte naar me en gaf ons een vette knipoog. ‘Ja hoor, ik meen het heel echt, maar ik kan het nu nog niet beloven want het hangt van een heleboel dingen af. We moeten eerst het een en ander uitzoeken, op een rijtje zetten, kijken wat daar uitkomt en dan gaan we na wat de mogelijkheden zijn’. Met een blij bekkie keek hij omhoog, recht in mijn vochtige open. ‘Dus dan worden jullie onze papa’s?!’ ‘Nou, misschien wel, misschien niet, maar jullie hoeven hier niet weg, oké?’ Blij drukte hij zich tegen me aan met zijn armen strak om m’n middel. Ik gaf hem een kus op zijn blonde kruin. Curtis kwam ook al met een big smile op me af, ik stak mijn hand vast omhoog voor een hi five, KLETS!!! En Tom ook, PATS!!!

Ze hobbelden de hele dag achter ons aan door de villa heen. Nou doen we op zondag niet zo veel, hoofdzakelijk dingen ter ontspanning zoals lekker een baantje trekken, tennis of schaken. Maar ook wel es films kijken of gewoon een boek lezen. Omdat het de enige dag is dat het kan, gewoon lekker privé samen ontspannen en relaxen met uiteraard af en toe ook een uurtje stomende seks als er verder niemand is. Maar als er de hele dag twee van die knapen om je heen hangen… ja, dan is het wel even wennen.

Op een gegeven moment was Tom het een beetje zat denk ik. We lagen vroeg in de avond na het zwemmen in het buitenbad onderuit op de banken binnen in de serre, want er was onweer op komst. Ik was bezig met het nalezen van mijn vakliteratuur , Tom programmeerde twee smartwatches met de laptop en de jongens keken samen TV. Tom keek opeens over zijn zonnebril heen naar de knapen. ‘Jongens, jullie hoeven niet per sé de hele dag verplicht bij ons te blijven zitten hoor, je mag doen wat jullie leuk vinden. Als jullie willen fitnessen hiernaast, poolen in de poolkamer of gamen op jullie eigen kamer dan mag dat gewoon, doe alsjeblieft dingen waar jullie zelf zin in hebben’.

De jongens zaten dicht tegen elkaar aangekropen op een loungebank en keken elkaar verlegen aan. ‘Vinden jullie het goed dat we dan naar onze kamer gaan?’ Vroeg Benjamin. Tom wuifde zijn vraag weg, ‘niet vragen jochie, gewoon doen. Jullie zijn hier helemaal vrij.’ Ze stonden op en verlieten samen de serre. Ze keken nog een keer schichtig om, en Benjamin trok Curtis ongeduldig achter zich aan alsof hij haast had, haha. Ze holden door het huis naar hun kamer alsof ze achterna gezeten werden en in hun kamer ging met een klap de deur dicht. Curtis stond licht hijgend met zijn rug tegen de deur en Benjamin stortte zich in zijn armen. Tussen twee handen pakte hij het koppie van Benjamin beet en gaf hem zacht een vertederende lieve kus op zijn vochtige lippen. ‘Hier ventje, dat heb je verdiend’ fluisterde Curtis in zijn oor. Een lange innige omhelzing volgde.

Benjamin pakte een hand van Curtis vast, trok hem mee naar het bed en gaf hem een duw zodat hij languit achterover viel op het zachte dekbed. Benjamin sprong als een speelse puppy bovenop hem. Zijn kleine ronde bobbelkontje drukte hij stevig op het kruis van Curtis, met zijn knieën naast hem. Hij rekte zich uit terwijl hij zijn shirtje over zijn blonde koppie heen uitdeed. Door de dunne stof van hun bermuda’s heen voelde hij de piemel van zijn geliefde langzaam op oorlogssterkte komen en hij kneedde hem langzaam met zijn kontje door er behoedzaam met zijn billen in te knijpen. Hij leunde voorover met zijn handen op Curtis zijn schouders. Hijgend van de stijgende opwinding keken ze elkaar zwijgend aan. Benjamin kantelde zijn heupen naar achteren met zijn kontje omhoog gestoken en zacht kreunend wreef hij zijn kruis stevig over dat van Curtis heen.

Curtis begon moeizaam de twee bermuda’s naar beneden te werken want in je blootje is het toch heel wat prettiger om samen zo bezig te zijn. Benjamin schopte de broeken van het bed af en ging verder met waar hij mee bezig was. Curtis reikte zijn handen omhoog, om de nek van Benjamin en trok hem naar beneden. Gulzig en hongerig volgde een wilde tongzoen terwijl Benjamin zijn stijve piemel en z’n volle ballen stevig aandrukte op die van Curtis. Ze glibberden over elkaar heen van het overvloedige voorvocht. Curtis spreidde zijn benen, trok zijn knieën op en kantelde zijn heupen als uitnodiging aan zijn lieve schattige Benjamin. Benjamin maakte dankbaar gebruik van het aanbod, en alsof hij het vaker gedaan had plaatste hij zijn harde piemel tussen de gespreide billen van zijn vriendje en penetreerde hem. Curtis sloeg zijn armen om Benjamin heen en terwijl ze elkaar kusten begon hij behoedzaam te stoten in het jeukende hongerige kontje van een zacht kreunende Curtis.

Tom had inmiddels het instellen van de twee smartwatches afgerond en riep door middel van de intercom de twee jongens op. Even later verschenen ze hijgend in de serre. Hun haar zat in de war en hun kleren zaten scheef. Wij keken elkaar veelbetekenend aan met een brede grijns, en ik zag Tom denken; Die twee, die neuken als konijnen! Hahaha! Hij overhandigde de watches aan de jongens en gaf er uitleg bij. Met deze horloges kun je ons en elkaar overal bereiken. Maar, ze draaien nu voorlopig alleen maar op het wifi signaal van de villa zonder internetfuncties vanwege jullie en onze veiligheid.

Ze geven keyless toegang tot bijna alle afgesloten ruimtes binnen het huis en ook de voordeur. Zelfs de autodeuren ontgrendelen er mee en je kan er dan zo mee wegrijden, maar dan moet je wel een rijbewijs hebben natuurlijk. ‘Maar ik heb geen rijbewijs’ zei Curtis met grote ogen. ‘Dan schrijf ik je toch in voor rijles’ zei ik, ‘en als je het gehaald heb dan mag je de Jeep gebruiken’. Vol verwondering namen ze de apparaatjes in ontvangst en keken elkaar aan waarna ze elkaar in de armen vielen. Het eerste wat Benjamin zei is; ‘het is helemaal waar, we mogen echt hier blijven’. Ergens in geloven gaat niet in één keer, en ook niet vanzelf. Dat komt geleidelijk aan met kleine stapjes. Buiten begon het te regenen en de donder rolde vanuit de verte over de villa.

Na de regen kwamen we op het idee om de oude verblijfplaats van de jongens te gaan bekijken. Ze hadden voorheen in een oude stationwagen gewoond onder een viaduct, en het was belangrijk voor het dossier om daar opnamen van te hebben. We gingen met de lift naar beneden want de garage is inpandig onder het huis. Er staan daar vier auto’s die we echt allemaal regelmatig gebruiken, een klassieke kanariegele Jeep voor het vervoer om de deur, een oude Chevrolet Nova als restauratieobject van Tom, een Toyota Prius voor de boodschappen en ons slagschip en zakenauto is een matzwarte Fisker Karma. De jongens hadden de garage vanwege de Fisker al omgedoopt tot onze Batcave, hahaha. We gingen dus met de Fisker, daarin zit je luxe en droog, hij is retesnel, en we hebben alle technische voorzieningen bij de hand, zelfs blauwe alarmverlichting voor als het nodig is, maar dat is nog nooit het geval geweest.

Een kwartier later waren we bij Nebraska Ave. De plek op de navi gaf een viaduct aan onder de snelweg, de I4E naar Orlando. We reden langzaam en passeerden de Burger King. De jongens veerden op. ‘Kijk, daar gingen we altijd eten voor we naar jullie lunchroom kwamen’. Het was nog een stukje verder. Stop! Het was hier langs een oprit die we passeerden. Daar stond de stationwagen onder het viaduct achter een zeecontainer. We bleven stil staan. Tom bestuurde de auto, ik maakte foto’s en de dashcam filmde onafgebroken. Achterin waren de knulletjes angstig weggedoken en waren doodstil….

Plotseling werden we verblind door felle lampen. Achter de zeecontainer vandaan kwam een auto tevoorschijn, langzaam manoeuvrerend om de locatie. Het was een grote opgevoerde Dodge RAM. Tom doofde onmiddellijk onze lichten en ik maakte aan één stuk door foto’s door de geopende zijruit. Opeens gaf hij brullend gas en luid toeterend kwam hij onze kant op stuiteren… Ik maakte snel nog wat foto’s, en commandeerde Tom, ‘wegwezen!’ De Fisker accelereerde in de electromodus binnen vier seconden naar de honderd.

Pas toen we op snelheid waren deed Tom de verlichting weer aan en nam de eerstvolgende afslag naar rechts. Ik keek achterom en zag de jongens snikkend dicht tegen elkaar aangekropen zitten, die waren zich een hoedje geschrokken. De koplampen van de Dodge priemden fel door de achterruit en raakte geleidelijk steeds verder achter ons. Het was overduidelijk dat de jongens gemist en gezocht werden. Tom pakte nog een paar afslagen totdat we bij een parkeerterrein snel tussen andere auto’s gingen staan en wachtten daar totdat we een poosje niks meer van onze tegenstander vernamen.

Na dat we de omgeving veilig achtten reden we via een omweg rustig en oplettend terug naar huis. De garagedeur ging automatisch open en we waren weer veilig terug in de Batcave. Het eerste wat nodig was nadat we waren uitgestapt was een stevige groepsknuffel, net zolang totdat de twee jongens weer helemaal rustig waren. Tom liet ons als ervaren regisseur als eerste los en duwde ons zachtjes richting de lift. ‘Kom op jongens, we gaan nog even gezellig wat drinken in de serre bij de vuurkorf en dan gaan we naar bed, het is morgen weer vroeg dag’…

De volgende morgen was het om zes uur opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en samen naar de lunchroom. Om acht uur zouden daar de eerste klanten binnendruppelen. Maar vooraf was het eerst een vrachtwagen lossen die de cateringproducten kwam brengen. Daarna twee vrachtwagentjes voor de voedselbank met overschotten lossen die verdeeld moesten worden over een groot aantal voedselpakketten. En dan hielpen we nog tot acht uur in de lunchroom met het vrijwilligersteam. Dan dronken we eindelijk samen even een kop koffie met een donut.

Na de koffie ging Tom achter de lunchroom verder met zijn eigen werkzaamheden. Zijn personeel was al aanwezig vanaf half negen en de mensen voor mijn kantoor kwamen ook één voor één binnendruppelen. Ik kleedde me om en ging naar de eerste verdieping. Op de eerste verdieping van Whiteham is aan de oostkant mijn office gevestigd aan de voorkant van het pand. Het bestaat hoofdzakelijk uit kantoorruimte met een conferentiezaaltje, spreekkamers en een IT afdeling met de serverruimte en een archief. Het telefoontje van Curtis had ik al uit de kluis gehaald en ging er mee naar het IT team. Dat zijn twee jongens van vijfentwintig, Mike en Tony, onze twee tovenaars. Ik riep Eddy er ook bij, het afdelingshoofd van de Masters. De Masters dat zijn de ervaren senior advocaten en meesters in de rechten. Even met z’n vieren naar een spreekkamer voor een briefing.

‘Heren, ik heb een belangrijke opdracht’. ‘Meneer de professor, zegt u het maar’ zei Tony lachend. Het is wel zo, maar ik hoor het niet graag, want mijn titel is hoogleraar int. Rechtswetenschappen. Ik mag als het me uit komt een dag in de week college geven aan de Tampa University, en dat gebeurt ook regelmatig maar niet te vaak omdat ik voor het specifieke werk ook soms op andere continenten te vinden ben. Deze week zou ik ook een paar dagen afwezig zijn want vanaf woensdagmorgen zou ik naar Nederland vertrekken om bijstand te verlenen aan het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, bij de voorbereidingen voor een belangrijke zitting. En zaterdagavond al zou ik met een chartervlucht met een tussenlanding op Cuba vanuit Praag weer landen op Tampa Aiport. En daarna? Zeven weken vakantie!!!

Ik lag het telefoontje van Curtis op tafel en vertelde de heren het verhaal wat er bij hoorde, en wat ik er van dacht. Ik verlangde van Tony dat hij het hele ding binnenstebuiten zou keren. Alle contacten screenen, nalopen en uitpluizen. En uiteraard een dossier opbouwen. Maar ook alle gangen nagaan van Curtis en Benjamin inclusief dossier. Eddy zou over zijn schouder meekijken en aanwijzingen geven hoe hier en daar te moeten handelen. Ik overhandigde ze ook nog de foto’s van de Dodge die ons had achtervolgd voor een kentekencheck. En Eddy zou ook de mogelijkheden onderzoeken om de jongens op wat voor manier dan ook hier te houden.

Na de briefing kontakte ik even met Maria om te vragen hoe het met onze twee Tampaboys ging. ‘Nou’ zei ze, ‘ze hebben lekker lang uitgeslapen en nu zitten ze samen in hun badkamer in de jacuzzi vieze dingen te doen’. ‘Bah’ zei ik lachend, ‘wat een smeerlappen, het zou verboden moeten worden’. ‘Ik hou ze wel bezig hoor’ zei Maria, ‘na het ontbijt heb ik nog een waslijst met leuke klusjes voor ze te doen. Dan kan ik lekker op m’n gat gaan zitten’ lachte ze.’O ja’ zei ze nog, ‘ik heb een kapper geregeld, die komt ze straks mooi maken’. Ik glimlachte naar haar met m’n duim omhoog en verbrak de verbinding.

Een uurtje later was ik in de lunchroom Wendy aan het helpen met de rommel opruimen, de tafels poetsen en de vloer vegen toen Tony contact met me maakte. ‘Jelmer, kun je nu komen? Ik spoedde me weer terug naar de Masters office, maar de mannen zaten in de IT-hoek waar een batterij laptops opgesteld stonden. Bezorgd keken ze me aan. Tony vertelde; ‘De bestanden zijn uitgelezen, en aan de hand daarvan hebben we een netwerk geïdentificeerd. Hier in Tampa zijn enkele contactpersonen vastgesteld, maar het is veel groter’. ‘Ik heb SENECA gevoed met de informatie uit de eerste resultaten en ze is nu zelfstandig aan het rechercheren op het darknet’. SENECA is een oude afgedankte supercomputer van de Tampa University die wij hebben gekocht en door Mike en Tony helemaal is geüpgraded, ze draait nu op de modernste AI-technologie. Op dit moment werden volautomatisch systemen gehacked en binnenstebuiten gekeerd, bestanden werden binnengehaald met nog meer informatie waar ze ook weer mee aan de slag ging. Het leek wel een snel groeiende olievlek die zich uitbreidde vanuit Tampa, Florida de USA en al heel snel over de hele wereld.

Eddy had nu al een heel dossier kant en klaar over Curtis en Benjamin. Hun complete achtergrond en aanbevelingen kreeg ik mee op papier en kon het ook inzien op m’n tablet. Maar eerst ging ik contact opnemen met de procureur generaals van het openbaar ministerie in Miami en Orlando. We kennen elkaar en ik had maar tien minuten nodig om de twee heren uit te leggen wat er aan de hand was en liet ze via een beveiligde link meekijken naar het lopend onderzoek wat hier aan de gang was. Een half uur later kregen we zowel uit Orlando als uit Miami de opdracht onmiddellijk te stoppen met het online rechercheren. Het OM nam de zaak van ons over en in de loop van de middag zouden we bezoek krijgen van de FBI die het werkelijke onderzoek zou gaan doen.

We lunchten buiten op het terras met de jongens. Maria was naar de pedicure om haar getergde voetjes te laten verwennen. Tom zat gezellig met de boys te babbelen en ik nam op mijn tablet hun dossier door. Over de inhoud daarvan zal ik hier niet schrijven want dat is te veel maar als we alles goed uit zouden voeren bestond de mogelijkheid voor ons om binnen afzienbare tijd de twee binky’s echt te adopteren. Er was echter wel een hoorzitting nodig en een paar rechtsgangen te gaan voor het zover was. We moesten deze week nog wel langs de opvang in Orlando waar de jongens oorspronkelijk geregistreerd waren, ze moesten documenten ondertekenen voor de ontvangst van hun identiteitspapieren en Tom en ik voor de overdracht van de volledige verantwoording aan ons. De handtekeningen waren een soort schriftelijkheidsvereiste voor de te volgen procedure, alsof je een huis koopt, maar dat is weer wat anders.

Ik zat dat allemaal zo langs m’n neus weg achter m’n tablet te vertellen in Jip en Janneke taal totdat ze opeens met z’n drieën begonnen te juichen. WOEHAAAA!!! …JIPPIEEE A JEEEE!!! Benjamin was zoals te verwachten het meest uitbundig. Hij sprong dansend om me heen, en sprong even later boven op me. Hij kuste me en bedankte me, het jochie was zo gelukkig! Dankjewel pappie, dankjewel pappie, nu ben je echt onze pappie! Hij drukte zijn koppie tegen m’n wang aan met z’n armen strak om m’n nek en hij huilde van geluk. Tom kreeg ook een grote beurt, en al snel weer hi five’s met elkaar uitdelen en dan een dikke groepsknuffel die uiteindelijk met een enorme plons met kleren en al in het zwembad belandde met een waterballet tot gevolg, hahaha geweldig! Maar afijn, het was voorlopig nog lang niet zo ver.

Woensdagochtend 17 augustus 2016 9:00 u AM. Ik was net onderweg met een lijnvlucht richting Schiphol en Tom was met zijn vader en de jongens onderweg naar Orlando in de Fisker. Ze moesten naar de opvang, waar ze tot voor een poos terug gebivakkeerd hadden, om hun ID-bewijzen en dossiers op te halen. Daarna weer terug naar het Tampa City Office om ze over te schrijven als inwoners van Tampa op ons adres. De Auto reed op cruise controle en de heren zaten druk te babbelen met elkaar. En opeens… boem, en nog een keer kijkhard, boem! De inzittenden van de Fisker werden door elkaar geschud en het radaralarm ging luid piepend af. Tom keek om door de achterruit en zag daar de enorme grill van een zwarte Dodge RAM. Hij voelde hoe zijn gezicht wit werd van de schrik. De jongens achterin begonnen geschrokken te piepen en Tom zijn vader zei al ‘foute boel Tom, het gas er op’. Tom versnelde de auto tot maximum speed, en nog bleef de Dodge volgen. Wel op veilige afstand, maar toch…

Omdat het radaralarm was afgegaan werd automatisch de blauwe alarmverlichting van de Fisker geactiveerd en werd er verbinding gemaakt met SENECA, ze meldde zich. ‘Tom’zei ze, ‘ik zie dat jij de bestuurder ben, en je hebt een probleem?’ ‘We worden ernstig belaagd door de auto achter ons, kun jij wat voor ons betekenen?’ Het antwoord kwam even later… ‘Tom, het is hetzelfde kenteken dat ik al eerder heb geïdentificeerd, het is van een nachtclubeigenaar uit Miami. Ik heb de State Police en de Hi Way Patrol opgeroepen en ben daar nu mee in overleg, even geduld’… De auto’s flitsten op topsnelheid achter elkaar aan .

Even later klonk weer de stem van SENECA, ‘Tom, over twintig mijl passeer je een truckstop, daar staan wel heel toevallig vier auto’s van de Hi Way Patrol. Als het mogelijk is om daar wat vaart te minderen dan komen ze achter je aan om je tegenstander te onderscheppen, ik blijf bij je en zal jullie begeleiden’…’Indien gewenst neem ik door middel van de telemetrie de besturing van de auto van je over’. Tom stemde in zodat hij zich kon ontspannen en zich om de toestand van de passagiers kon bekommeren.

Ondertussen in het vliegtuig. Ik was in mijn papieren verdiept en was van plan om zo meteen een filmpje op te zetten toen ik opeens aangesproken werd door een stewardess. Ze had een tablet in haar hand. “Meneer?’ Ik keek op. ‘U bent de heer Hiemstra uit Tampa?’ Ik knikte verbaasd. ‘Er is een probleem, het vliegtuig draait zo meteen om, om u af te zetten op MacDill Air Force Base, dit is vanwege een veiligheidsprobleem in Tampa. Als het goed is heeft u instructies ontvangen op uw telefoon of op uw tablet?’ ‘Kan ik soms wat te drinken voor u brengen?’ Ik bestelde een flesje mineraalwater en zocht mijn telefoon op. Ik drukte hem aan en er verscheen meteen een bericht van SENECA op het startscherm. Vanwege je veiligheid heb ik in overleg met het OM besloten om je vlucht naar Europa te cancelen, instructies volgen straks na de landing op MacDill AFB, vanaf nu is de verbinding verbroken. Ik schrok me wezenloos… mijn god, wat was er aan de hand met onze Tampa Boys…..