’s Morgens, net na het ontbijt, staat Jim voor de deur. Roald heeft hem gisteren gebeld, en hij kan al meteen komen.

Snel gaat iedereen aan de slag. Bert en Mark maken de vrachtwagen leeg, geholpen door de vrouwen, en Johan en Guido gaan verder met de verbouwing. Roald gaat, zoals inmiddels wel een vertrouwd gezicht is, door met het bestuderen van de stapel papieren. En hij schrijft in zijn laptop al een hoop dingen op, die verbeterd kunnen worden. Tegen 10 uur komt Henk aangereden, die eerst een praatje maakt, als hij hoort dat er heel wat Nederlandse woorden gewisseld worden.

Er wordt gelachen, en hard gewerkt. De vrachtwagen is sneller leeg, dan ze gedacht hadden. Mark gaat dan nog even mee met Bert en Samantha om haar woning ook nog even snel mee te maken.

Henk loopt naar de woonkamer, waar hij de ideeën van Roald met hem bespreekt. Daar zitten enkele goede ideeën tussen, waar Henk wel brood in ziet. Roald is nog niet eens officieel bij hem aan het werk, dat is pas volgende week, maar nu al blijkt zijn waarde. Henk geeft hem toestemming om enkele van zijn ideeën uit te werken, zodra Roald echt aan het werk is.

In de tussentijd zijn Bert, Samantha en Mark naar het oude huis van Samantha gereden. Mark verschiet zich rot, als hij de oude troep van Samantha ziet. Het ziet er wel allemaal schoon en netjes uit, maar het is allemaal gammel of rot. Dat zet haar bekentenis van gisteren in een heel ander daglicht.

Hij had wel van Bert gehoord, dat ze wat financiële problemen had, maar dit had hij allerminst verwacht. Maar nu begrijpt hij ook de letterlijke verafgoding van Roald en Ester door Samantha. Zelfs Mark begrijpt wel, dat Samantha iedere kans aangrijpt om uit haar uitzichtloze situatie kan halen.

En Mark zegt dan ook schaamteloos: ‘Ik moet eerlijk bekennen, dat ik dit niet verwacht had, Samantha. Je had wel gezegd, dat je arm was. Maar dit? Nu begin ik te begrijpen, waarom je zo blij bent, om hier weg te gaan.’

Samantha bloost uit schaamte. Ze zegt: ‘Wil je dit niet tegen de anderen zeggen, Mark? Ik wil dit leven zo snel mogelijk achter me laten en het is al moeilijk genoeg om me te handhaven, met alle veranderingen in mijn leven.

Ik wil geen medelijden, en ik denk ook niet, dat Ester en Roald me om die reden ook in huis hebben genomen. Ze doen het, omdat ze in me geloven. Er zal misschien ook wel wat medelijden in spelen, maar ze willen me echt helpen. Maar ik wil niet, dat ze hiervan weten, of in ieder geval nu nog niet. Misschien later, als ik uit mijn grootste problemen geraakt ben.’

‘Maar hoe kom je toch zo arm? Je ziet er niet uit, alsof je verslaafd bent. Zoveel pech kan een mens toch niet hebben?’

‘Nee, verslaafd ben ik zeer zeker niet. Ik kom uit een gezin, waar zowel mijn moeder als mijn vader verslaafd zijn. Mijn oom heeft me daar gelukkig tijdig weggehaald, want mijn vader begon handtastelijk te worden. Je moet weten dat mijn vader zowel drugs- als drankverslaafd is. Hij kan behoorlijk agressief zijn, als hij het in zich heeft. Maar ik heb nu geen idee of hij nog leeft of niet.

Mijn moeder is ook drankverslaafd, maar tegenwoordig gaat het wat beter met haar. Maar ze is nog steeds verslaafd, hoewel ze nu pogingen doet om eraf te komen.

Ze wil weer in contact met mij komen, en dat mag ze alleen als ze weer van de drank af is. Met haar heb ik nog wel regelmatig contact. Maar ik weet dus heel goed, wat drank en drugs je kunnen aanrichten en ik heb mezelf gezworen, dat ik daarmee nooit zal beginnen. Je zal me dan ook zelden iets zien drinken, hoogstens bij bijzondere gelegenheden.

Maar als je echt wilt weten, waarom ik zo arm ben, dat wil ik je best vertellen. Ik had niemand, die voor me zorgde. Mijn oom had het ook al niet breed, en al wat ik van hem gekregen heb, zijn de meubels, die je nu ziet. En zoals je ziet, zijn ze ook behoorlijk versleten.

Ik ben als 16-jarige in het diepe gegooid, heb me flink in de schulden moeten steken om me in leven te houden, mezelf van een opleiding te voorzien. Ik heb allerlei baantjes gehad, van schoonmaakster, caissière tot pizzabezorger. Alles om maar geld te verdienen.

Uiteindelijk heb ik mezelf beloofd een goede opleiding te gaan volgen. Ik heb toen met mijn bank gepraat en die zijn akkoord gegaan met een lening, die enkel en alleen het doel had om mezelf uit de problemen te helpen.

Maar helaas bleek het geen reddingsboei, maar een molensteen. Ik had mijn opleiding dan wel afgerond, maar ik kon nergens werk krijgen. Die financiële situatie in het land zorgden ervoor, dat ik nergens geen kans kreeg. Tot voor twee jaar heb ik nooit eerder een echte baan gehad. Toen kreeg ik een kans, maar ook dat bedrijf ging het slecht. Ik moest enkele maanden geleden weer vertrekken, toen ik net mijn schulden kon beginnen af te betalen.

En weer kwam ik in een uitzichtloze situatie terecht. En net op het punt, dat ik alle hoop verloren had, kwam Roald. Als hij een week later gekomen was, dan had ik bij mijn moeder moeten intrekken, en dan was de kans groot geweest, dat ik uiteindelijk toch verslaafd was geworden. Ik zag al bijna geen uitweg meer, en ik heb me al wel eens vergrepen aan een fles sterke drank.

Maar Roald en Ester hebben me weer op het goede pad gekregen en als bonus kreeg ik Bert ook nog eens.

Opeens zie ik weer hoop voor mezelf en zelfs een uitweg voor mijn problemen. Dus als je je ooit afvraagt, waarom ik zo dankbaar ben voor Roald, Ester en ook Bert, het is daarom. Ze hebben verder gekeken, dan de vrouw die daar voor ze stond. Ze hebben me geholpen, ondanks dat ze niet eens echt alles van me wisten.

En Bert weet waar hij aan begon, ik heb hem eerlijk alles verteld. En toch blijft hij van me houden.

Weet je hoe moeilijk dat voor me is? Ik heb nooit geleerd om te leven in de wereld, waarin jullie leven. Ik heb nooit de luxe gekend om van iemand te kunnen houden, en zich geliefd te kunnen voelen. Ik moet nog alles leren, ik voel me net een klein kind. Maar nu ik deze wereld heb leren kennen, wil ik er ook deel vanuit maken.

Maar ik wil niet te veel van iedereen vragen. Alleen dat ze wat geduld met me hebben, dan zal ik alles doen, wat in mijn macht ligt om de ereschuld, die ik nu heb bij Roald en Ester, terug te betalen.’

Zowel Mark als Bert zijn diep onder de indruk van haar betoog.

Mark zegt: ‘Wow, ik moet zeggen, dat ik echt diep onder de indruk ben. Ik kan me haast niet voorstellen, hoe je leven dan wel niet moet zijn geweest, Samantha. En als je echt wilt, dan zal ik hierover niets vertellen. Zelfs niet tegen Tricia, want die kan echt niets voor zich houden.’

Samantha moet lachen. ‘Dat had ik al gemerkt, Mark. Ze is nogal een flapuit.’

Mark lacht. ‘Ja, dat is ze ook. Maar dat is zoals ze is. Ze bedoelt het niet kwaad, maar ze kan echt geen geheimen voor zich houden.’

Ze lachen even en gaan dan aan de slag. Bert vraagt aan Samantha: ‘Wat doen we nu met al je meubels?’

Samantha bekijkt haar oude meubels. ‘Ze zijn eigenlijk nog veel te slecht om ze nog mee te nemen, Bert. Ik wil eigenlijk alleen die vazen en dat kleine beeldje meenemen, de rest mag van mij naar de stort.’

Bert grijnst: ‘Dan hadden we eigenlijk de vrachtwagen dus niet eens mee hoeven te nemen!’

Samantha lacht. ‘Nou ja, ik heb in de garage ook nog wat andere spullen staan, die ik graag mee zou willen nemen. Dat is wat gereedschap en een auto, die ik geërfd heb van mijn opa.’

Bert kijkt verbaasd, maar zegt verder niets. Ze laden wel de meubels op, maar zetten die achterop de vrachtwagen, zodat ze die op de brandstapel kunnen gooien bij Roald. Dan leidt Samantha hun naar de garage, waar ze een verrassing wacht.

Daar staat een vrij oude Volvo, werkelijk in topconditie. Zowel Bert als Mark staan verbaasd te kijken.

Bert zegt: ‘Wat is dit hier? En zelf rijdt je in dat oude barrel rond?’

Samantha glimlacht. ‘Ik heb deze gekregen van mijn opa. Ik zou hem nooit kunnen verkopen, want mijn opa was het enigste familielid, dat me ooit liefde heeft gegeven. Hij heeft deze wagen destijds nieuw gekocht en je mag het geloven of niet, hij is niet gerestaureerd. En als je kijkt, hij heeft het stuur nog aan de rechterkant zitten.’

Bert bekijkt de auto met veel ontzag. Hij kijkt op de teller en zegt: ‘Heeft die wagen nog niet meer gelopen, dan 64000 kilometers?’

Samantha schudt haar hoofd. ‘Nee, mijn opa gebruikte die alleen voor de vakantie en om naar de kerk te rijden. Hij heeft deze wagen in 1955 gekocht en is er mee blijven rijden tot 1999. Toen werd hij te oud om er nog mee te rijden, het was niet meer verantwoord.

Maar ik was destijds zo dol op die auto, dat hij hem aan mij heeft gegeven. Ondanks dat ik toen nog maar 9 jaar oud was.

Mijn oom vond dat aandoenlijk en heeft de auto voor me gestald en iedere verjaardag van mijn opa kwam hij me ophalen en reed me dan naar mijn opa heen. Dat was voor mij een feest, en ook voor mijn opa, omdat die dan weer zijn oude geliefde auto zag.

Toen ik mijn rijbewijs kreeg, heb ik de wagen gewoon in de stalling laten staan. Ik had hem toen nog niet nodig, maar ik reed wel elke verjaardag met die auto naar hem toe. Toen hij enkele jaren geleden gestorven is, was dat ook een schok. Maar nog steeds rij ik op zijn verjaardag naar het kerkhof om zijn graf een bezoekje af te leggen en er wat bloemen neer te leggen.’

Mark zegt: ‘Maar die auto lijkt me best wel wat waard. Had je die dan niet kunnen gebruiken om je schulden af te betalen?’

Samantha kijkt hem aan en zegt: ‘Zou jij de ring van je grootmoeder verkopen, omdat je geld nodig hebt, en dat het enige is wat je nog van haar hebt? Dat stel je zo lang mogelijk uit, of niet?’

Mark moet toegeven, dat ze daar wel een punt heeft.

Samantha zegt: ‘Als het echt niet meer anders gekund had, dan had het misschien alsnog gemoeten. Maar ik had nog liever mijn lichaam tegen geld verkocht, dan dat ik deze wagen zou moeten verkopen.’

Bert en Mark kijken haar geschokt aan. Bert sluit haar in zijn armen en geeft haar een zoen op haar wang. ‘Als die wagen werkelijk zo veel voor je betekent, dan moet je er ook goed voor zorgen, Samantha. Maar waar ga je hem nu neerzetten?’

Samantha zegt: ‘Ik denk niet dat ik een keuze heb, ik zal hem bij Roald op het terrein moeten zetten. Maar dat heb ik hem nog niet durven te vragen.’

‘Maak je daarover maar geen zorgen, Samantha. Maar je hebt ons wel een hele verrassing bezorgd. Dit had ik dus echt nooit verwacht!’

Samantha glimlacht. ‘Waar denk je, dat mijn voorliefde voor Volvo vanaf komt?’

Bert zegt: ‘Wat ga je nog met je andere auto doen?’

‘Die ga ik verkopen, Bert. Geen idee wat ik er nog voor terug krijg, maar veel zal het niet zijn.’

‘Dat zou je nog wel eens kunnen verrassen, Samantha. In Nederland zijn deze wagens best wel geliefd. Ik zou wel voor je kunnen kijken, of ik er een goede prijs voor zou kunnen krijgen.’

‘Als je dat zou willen doen? Hoe eerder ik van mijn schulden af ben, hoe beter. Dus alles wat ik meer kan krijgen voor die auto, is meegenomen.’

‘Ga ik voor je doen, Samantha!’

Ze laden dan nog de spullen uit haar garage in, en vertrekken dan naar het huis van Roald. Die kijken verbaasd op, als Samantha met die oldtimer het erf opgereden komt. Daar moet ze nog een keer uitleggen, waarom ze die auto heeft, en dat kan dan iedereen wel begrijpen.

Roald zegt dan: ‘Hmm, dat wordt dan nog een extra garagebox! Eeuwig zonde om deze mooie wagen hier in weer en wind te laten staan.’

Samantha kijkt hem verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je dat, Roald? Ga je nog voor mij een extra garagebox zetten? Dat hoeft helemaal niet!’

Roald glimlacht. ‘Maak je maar niet druk, Samantha. Ik was toch al aan het nadenken of ik een extra box zou zetten, al was die maar voor het tuingereedschap We hebben hier nogal een grote tuin, en het hokje, waar Isabel alles in had zitten, is echt veel te klein. En als we klaar zijn met de verbouwing, dan moet ik mijn gereedschap ook nog ergens laten. Dus die extra box is echt niet weg.

Ik mag er van de gemeente totaal vijf zetten, zolang ze maar dezelfde kleur hebben. En aangezien we die boxen niet zelf hoeven te bouwen, ze komen als prefab, zal je je wagen al snel genoeg kunnen plaatsen in een mooie ruime box.’

Samantha kan haar oren niet geloven. Ze omhelst Roald, die daardoor bijna omvalt. Ze verontschuldigt zich, maar blijft hem wel omhelzen. ‘Dank je, Roald. Je weet echt niet, wat het voor me betekent.’

‘Misschien wel, Samantha. Misschien wel. Je weet wie Isabel was, maar je weet niet echt wie ze werkelijk voor me was. Isabel was mijn overgrootmoeder. Daar kwam ik pas achter, toen ze dood was, maar ze heeft me wel een prachtige boot achter gelaten. Ik denk niet, dat ik die boot ooit zou kunnen verkopen. Ik zou eerder droog brood eten, dan die boot verkopen. En ik hoop ook nooit, dat ik dat hoef te doen.’

Samantha kijkt Roald even verbaasd aan, maar knikt dan en laat hem los. Roald begrijpt haar gevoelens en dat maakt haar blij. Ze laden dan de spullen uit, en leggen de meubels van Samantha op de brandstapel neer.

Die wordt toch wel erg hoog en Roald zegt tegen Samantha: ‘Wat dacht je er van, als we nu je oude meubels ritueel gingen verbranden om je nieuwe toekomst als Samantha te gaan vieren?’

Samantha kijkt blij verrast en grijnst. ‘Dat is eigenlijk wel een goed idee! Ja, als jij het goed vindt, dat we dat aanstoken?’

Roald antwoordt: ‘Een stookvergunning heb ik al. We moeten alleen wat brandblussers en een waterslang klaarleggen, voor als het vuur te hoog wordt.’

Iedereen is wel te porren om een groot vuur te stoken. Wel wordt besloten wat hout van de stapel af te halen en daarvoor een nieuwe brandstapel te maken, die dan ook wat verder van het huis geplaatst wordt. Met wat wasbenzine en wat oud papier wordt de brandstapel door Samantha aangestoken, die gesteund wordt door Bert.

Ze heeft wel een weemoedig gevoel, als ze haar oude meubels in vlammen ziet opgaan, maar ze heeft er een vast vertrouwen in, dat het wel goed met haar zal komen. Ze heeft met Roald en Ester een goede werkgever gevonden, die ook nog eens goede vrienden zijn. En met Bert naast zich, durft ze de hele wereld aan.

Er worden stoelen om het kampvuur gezet, er wordt niet meer veel gewerkt. Dat verbaast Jim, die nog wel aan het werk is, wel een beetje.

Hij komt bij het vuur staan en zegt: ‘Zijn dat de meubels van Sam?’

Roald zegt: ‘Ja, dat zijn de meubels van Sam, maar hiermee sluit ze ook haar verleden af, Jim. Vanaf nu zal je een nieuwe Samantha zien. Kijk maar eens goed, je kunt het al aan haar zien!’

Jim kijkt verbaasd. Hij heeft Samantha nog niet echt goed bekeken. Hij wist wel, dat ze hier aangenomen was, maar pas nu valt hem op, hoezeer ze in korte tijd veranderd is. Ze draagt make-up, ze schijnt opeens een vriend te hebben, en ze lijkt zelfs helemaal opgenomen te zijn door Roald en zijn vrienden. Het is werkelijk een grote metamorfose, die voor Jim schokkend overkomt.

Hij zegt: ‘Vind je het erg, als ik Suzanne even ga halen? Ze moet dit even zien, anders gelooft ze me nooit!’

Roald kijkt Samantha even aan, maar die antwoordt zelf. ‘Natuurlijk mag je het haar wel vertellen. Jullie zijn toch ook mijn vrienden!’

Jim knikt en loopt meteen naar huis.

Bert vraagt verbaasd aan Samantha: ‘Is Jim een vriend van je?’

‘Ja, of nou ja vriend, een goede bekende is een beter woord. Ik kwam hem vaker tegen op de bouwplaatsen, waar ik gewerkt heb. Echt heel close zijn we nooit geweest, hoewel Jim me wel eens af en toe geholpen heeft. Maar ik had eerder de indruk, dat hij dat om heel andere gronden deed, dan alleen om me te helpen. Maar gelukkig heeft hij nooit iets ongeoorloofds gedaan.’

Roald zegt: ‘Maar hij heeft wel mooi jouw telefoonnummer aan mijn vader gegeven, en daarmee ben je hier terecht gekomen. Hij heeft je dus wel degelijk een grote dienst bewezen!’

‘Dat is ook zo, en daar ben ik hem ook wel dankbaar voor. Maar om hem dan meteen een grote vriend te noemen?’

Even later komt Jim met Suzanne terug. Ze ziet het gezelschap om het kampvuur zitten en zegt: ‘Ik moest van Jim onmiddellijk meekomen, omdat hij echt iets ongelofelijks gezien heeft. Maar ik zou niet weten wat!’

Ester zegt tegen Suzanne: ‘Kijk dan maar nog eens goed naar Samantha! Je kent haar toch wel?’

Suzanne kijkt haar aan en zegt: ‘Ja, ik ken Sam, maar niet zo goed. Wat zou er anders aan haar moeten zijn?’

‘Ze is niet meer langer Sam, maar Samantha. Dat klinkt voor jou misschien niet zo geweldig, maar voor haar is het dat wel. Bekijk haar nog maar eens wat beter, misschien dat je dan de verschillen ziet.’

Suzanne kijkt nog eens wat aandachtiger. Opeens valt het haar op, dat Samantha in normale vrouwkleding loopt en niet in die vormeloze kleding, die ze normaal aanhad. Haar haren lijken wat meer gemodelleerd, en ze heeft zelfs make-up op. Naast haar staat een vrij knappe vent, die overduidelijk verliefd op haar is, en dat schijnt ook wederzijds te zijn.

Suzanne schudt haar hoofd en haar mond valt open. ‘Wat is hier gebeurd! Er is iets veranderd, maar wat eigenlijk?’

Ester glimlacht. ‘Wat ik je net al zei, dit is Samantha, Sam is niet meer. Samantha heeft afscheid genomen van haar oude leven, waarin ze alleen maar pech kende. Ze begint nu een nieuw leven, met als doel er weer helemaal bovenop te komen. En ze heeft nu al een heel aantal goede stappen in de goede richting gezet.’

‘Dat zie ik. Is ze verliefd of zo?’

‘Dat kun je haar toch ook wel zelf vragen, of niet?’

Suzanne bloost, maar vraagt het dan toch aan Samantha.

‘Je ziet er anders uit, Samantha! Zo ken ik je helemaal niet!’

‘Omdat ik nu eindelijk kan zijn, wie ik echt ben. En Bert helpt me daarbij!’

Suzanne glimlacht. ‘Het is wel even wennen, om je zo te zien, maar het staat je goed. Je doet er goed aan, om die man te houden, je straalt zelfs helemaal! Als ik dit tegen Jesse vertel, gelooft ze me nooit! Ik mag het toch wel aan haar vertellen, Samantha?’

Samantha glimlacht en knikt. Jim en Samantha lopen weer weg, ze vinden niet dat ze echt uitgenodigd zijn op dit besloten feestje en dat klopt eigenlijk wel een beetje.

Ester zegt tegen Samantha: ‘Je weet waarschijnlijk wel, dat dit binnenkort wel in het hele dorp bekend is?’

Samantha glimlacht. ‘Daar reken ik dan ook op, Ester. Ze mogen best weten, dat ik niet meer de oude Sam ben. En ook dat ik een nieuwe liefde heb. Dat mag de hele wereld weten!’

Ester glimlacht om de vechtlust in Samantha. Ze is misschien wat overmoedig, maar misschien is het wel goed voor haar. Ze zitten dan nog de hele middag en zelfs nog een heel eind in de avond om het vuur, waarbij ze gezellig napraten over de afgelopen dagen.

Als het meeste van de meubels van Samantha zijn verbrand gaan ze weer naar binnen om te gaan slapen.

Hoewel, slapen?

Dat hebben Samantha en Bert helemaal niet in gedachten, maar ook Mark en Tricia kunnen niet van elkaar afblijven. En de geile geluiden laten ook Guido en Nancy niet onberoerd. Al snel zijn vrijwel uit iedere kamer geile geluiden te horen.

Ester, Ingrid, Ada en Roald liggen weer onder samen in hun bed en luisteren naar het gekreun en gesteun van de bovenverdieping. Roald lacht. ‘Wat is dat hier toch! Het lijkt hier wel een hoerentent, zoveel wordt er afgenaaid!’

De drie zussen moeten lachen. ‘Alsof jij een haar beter zou zijn, als je been niet in het gips zat!’

Roald lacht. ‘Reken daar maar op, dat jullie nu niet rustig zouden liggen, als dat gips er niet was!’

Ingrid vraagt: ‘Wanneer krijg je nu dat loopgips?’

‘Maandag moet ik terug. Dat is wel een aantal dagen langer als eigenlijk gepland, maar de dokter wil geen enkel risico lopen. En zoals het nu gaat, kan ik er nu ook wel mee leven. De pijn is zo goed als weg, ik heb de pijnstillers al niet meer nodig. Ik leer ook beter omgaan met die krukken, en ik kan me nu genoeg bezig houden met andere dingen, die ook belangrijk zijn. Nu frustreert het ook niet meer zo hard. En straks helpt Samantha natuurlijk ook nog mee aan de bouw, dat scheelt ook al weer!’

Ada zegt: ‘Ik stond er wel van te kijken, dat ze kwam aanzetten met die oldtimer, Roald. Ze zegt dat ze eigenlijk niets heeft, maar ze heeft wel een prachtige oldtimer in de garage staan.’

‘Ik kan haar wel begrijpen, Ada. Als je weinig hebt, en je hebt die ene mooie herinnering die je zo hard koestert, omdat er verder niets moois in je leven gebeurd is, dan zal je alles doen om die te houden.

Ik heb dat nu ook met de boot. Nu ik weet dat Isabel eigenlijk mijn overgrootmoeder was, betekent voor mij die boot veel meer dan alleen de waarde van die boot. En al was het maar een bijna rotte roeiboot geweest, dan had ik er nog alles aan gedaan, om die boot te kunnen houden.’

‘Ja, zo begrijp ik het beter, Roald. Toen je ons vertelde, dat je een vrouw aangenomen had om de verbouwing af te maken, en dat je haar ook nog in huis nam, maakte ik me eerlijk gezegd wel wat zorgen. Maar nu ik haar gezien heb, en ook Bert, vind ik dat prima!’

‘Hoe ervaar jij dat nu, Ada? Nu je Bert zo verliefd op Samantha ziet?’

‘Dat doet me niets, Roald. Ik ben blij voor hem, dat is alles. Hij is een goede vent, maar wat wij eens hadden, dat was voor een nacht, niet meer dan dat. En Samantha is voor Bert de juiste vrouw, dat kun je aan alles zien.’

‘Ja, dat hoop ik ook voor Bert. Ik heb zware tijden gekend, maar Bert ook. Weet je, dat ik Bert al vanaf de kleuterschool ken?’

‘Ken je hem al zo lang? Dat is al een hele lange tijd!’

‘Bert en Guido zijn de enige vrienden, die ik zo lang ken. Bert ken ik vanaf de kleuterschool en Guido vanaf de lagere school. Sindsdien zijn we beste vrienden. De rest is in de loop van de tijd komen aanwaaien. Je weet wel, de ene vriend kent die ander weer en zo raken die ook in je vriendengroep. Mark is zo ook in mijn vriendengroep terecht gekomen. Hij is eigenlijk een goede vriend van Guido.’

Ester zegt: ‘Ik was me al aan het afvragen, hoe je hem hebt leren kennen, Roald. Ik vind hem en ook Tricia een beetje vreemd. Niet het type, waar jij mee om zou gaan.’

Roald glimlacht. ‘Mark en Tricia zijn ook niet mijn beste vrienden, maar ik kan ze ook niet negeren. Op zich zijn ze niet slecht, vooral Mark valt best mee. Bij Tricia moet je goed oppassen wat je zegt, ze kan echt geen geheimen bewaren. Zelfs Mark houdt veel voor haar verborgen, omdat ze alles aan iedereen vertelt. Ze is echt een roddeltante.’

‘Die indruk had ik al, Roald. Maar toch vind ik het sneu, dat ze maar niet zwanger kan raken.’

Ingrid lacht en zegt: ‘Nou, als ik haar hierboven hoor kreunen, komt dat nu wel goed!’

Iedereen moet lachen. Ester zegt lachend: ‘Eigenlijk is dat niet om te lachen, Ingrid. Ik vind het wel zielig.’

‘Dat is het ook wel, maar ze kreunt best wel hard! Roald, moet je die plafonds hier ook niet verstevigen? Niet dat ze dadelijk door het plafond zakken!’

Weer moeten ze lachen. Ingrid kan haast niet meer van het lachen. Opeens valt ze uit bed, omdat ze zo moet lachen. En eenmaal op de grond houdt ze het echt niet meer. Ze krijgt de slappe lach te pakken en daardoor moet iedereen ook mee lachen. Het duurt even, voordat Ingrid weer bij haar positieven is.

Ester zegt: ‘Roald? Zou het geen goed idee zijn, als we samen een veel groter bed zouden kopen, waar we met alleman in passen? Ik zag in de reclame, dat er uitverkoop is bij een beddencentrum. Wie weet staat er iets voor ons bij.’

‘Hmm, misschien een goed idee, we moeten toch nog wat meer bedden vervangen, ze zijn echt niet meer in de allerbeste staat.’

Ada zegt: ‘En wat doen we nu eigenlijk met die kamer van Isabel?’

‘Je bedoelt haar slaapkamer?’

‘Nee, ik bedoel haar kamer onder! En natuurlijk moeten we ook nog een keer gaan kijken wat we met haar slaapkamer gaan doen.’

Roald zegt: ‘Wat dachten jullie om van haar slaapkamer een grote kast van te maken? Zeg maar een walk-in closet. Straks krijgen we drie kinderen, de kleding van 4 personen, en die moeten ook ergens blijven. En dan maar niet te spreken over het beddengoed en handdoeken, die we nodig gaan hebben.’

Ada antwoordt: ‘Dat is niet eens zo’n slecht idee, Roald. Maar dat heeft toch nog wel even tijd?’

‘Is dat zo? Over een paar maanden kunnen jullie dat ook niet meer. En we kunnen niet alles overlaten aan Samantha!’

‘Dat is ook weer zo. Maar daar kunnen we best nog wel een maand of wat mee wachten. Maar wat dachten jullie om van die nieuwe kamer van Isabel een babykamer van te maken?’

Opeens krijgt Ingrid een inval. ‘Roald, zou het niet kunnen zijn, dat Isabel die bouwvakkers de opdracht heeft gegeven, om die kamer als babykamer in te richten? Ze hebben gezegd, dat ze over een paar weken terug zouden komen om het helemaal af te maken.’

‘Ik zou nergens meer van staan te kijken, Ingrid. Het zou zomaar kunnen. En als ik er zo over nadenk, zou het best wel eens kunnen. Die kamer is ruim genoeg voor drie wiegen, commodes, kasten, speelgoed, en in de badkamer is ook ruimte genoeg.’

Ester zegt: ‘Dat zou werkelijk ideaal zijn! Als we hieronder een groot bed plaatsen, zijn we ook altijd vlak in de buurt als er eentje zou huilen.’

Daar is het dan ook iedereen meteen over eens.

Opeens begint Ingrid weer te lachen.

‘Begin je nu weer?’

Ingrid schudt haar hoofd en zegt: ‘Ik bedacht me opeens, hoe Roald opeens met drie kleine baby’s zit opgescheept en dan radeloos met zijn handen in het haar zit!’

Ada en Ester moeten ook even lachen. Maar Roald zegt doodserieus: ‘Dachten jullie nou echt, dat ik niet weet, wat ik met een poepluier aan moet? Dat hebben jullie dan mooi mis. Mijn vriendengroep is behoorlijk groot en al verschillende vrienden hebben al kinderen. En aangezien ik altijd wel goed overweg kon met kinderen, en dan ook nog eens vrijgezel was, werd je wel eens gevraagd als oppas.

Nou, ik kan je zeggen, dat ik mijn deel aan luiers al heb gehad. Ik zal niet zeggen, dat ik nooit heb moeten kokhalzen, maar ik heb geen enkele baby met een poepluier laten zitten!’

Ze kijken hem verrast aan. Ada vraagt: ‘Werkelijk?’

Roald knikt. ‘Ja, echt waar! En ik dacht er nu nog wel vanaf te zijn! Want ik kreeg steeds meer verzoeken om op te passen. Ik vond dat ook nooit erg, maar ik kan niet zeggen, dat het verwisselen van luiers nou bepaald mijn favoriete bezigheid was.’

‘Roald, je blijft me verrassen! Is er wel iets wat je niet kunt?’

‘Meer dan genoeg! Vraag me niet om de was te strijken, want dan krijg je geheid verkeerde vouwen of misschien ook wel een brandvlek in de was. En vraag me niet veel over auto’s, want ik weet net waar de accu zit en waar ik olie bij moet vullen. En vraag me ook niets over het elektrisch, daar weet ik ook niets van, behalve dat ik die draadjes nooit aan het blote einde vast moet pakken.’

Ingrid vraagt: ‘En koken, kun je dat wel?’

‘Dat lukt me ook nog wel. Ik kan niet alles even goed, maar sommige dingen lukken me wel heel goed. Ik kook graag Indonesisch en Thais. En wokken, dat gaat me ook goed af.’

Ester lacht: ‘Dan mag jij ook wel eens koken! Ik ben wel eens benieuwd naar die gerechten!’

Roald lacht. ‘Je gelooft me niet, Ester! Of wel?’

Ester schudt haar hoofd. ‘Ineke heeft gezegd, dat je kookkunsten wel eens te wensen over lieten.’

Roald lacht. ‘Dan vraag je haar maar eens hoe mijn Thaise Curry is. Dat maakte ik vaak klaar, als ze eens bij mij kwamen eten. Maar ik moet toegeven, dat als ik normale gerechten kook, ik soms wel eens, en vaker dan me lief was, eens op moest bellen, of ik niet bij mijn ouders kon eten, omdat me het eten mislukt was.

Maar dat kwam meestal, doordat ik te weinig tijd had. Als ik te gehaast ben, dan lukt me het koken niet zo goed. Maar als ik me mijn tijd ervoor kan nemen, dan kan ik het ook best goed.’

Ester grinnikt: ‘Dat zal ik haar morgen ook zeker wel eens vragen!’

Boven wordt het dan al wat rustiger. Alleen Mark en Tricia zijn nog bezig, de rest heeft zijn kruit al verschoten.

Ada lacht: ‘Volgens mij willen Mark en Tricia echt snel een kind hebben! Die blijven maar aan de gang!’

Roald lacht. ‘En had ik mijn gips niet gehad, waren we nu ook nog wel bezig, Ada!’

Ada steekt haar tong naar hem uit, en Roald hapt naar haar tong. Ze moet lachen en geeft hem een zoen, waarbij ze uitdagend op zijn lip bijt.

Roald vloekt een keer: ‘Als ik nu verdorie nu mijn gips niet had, dan leerde ik je dat wel af, Ada! Dan kreeg je billenkoek!’

‘Is dat een belofte, Roald?’

Roald voelt met zijn vingers tussen haar benen en ontdekt dat ze nat is.

Ada grijnst.

Roald lacht. ‘Wat ben je toch een geile sloerie! Als ik kon, dan neukte ik je helemaal plat!’

Ester lacht: ‘Is het al weer zover? Is Ada al weer geil?’

Ada draait zich om naar Ester en zegt: ‘Alsof jij niet geil bent! Ik voelde straks ook eens tussen je benen, en toen was je ook al nat! Maar je gaf geen kik, toen ik mijn vinger in je kutje stopte!’

Ingrid lacht ook. ‘En ik moet mezelf hier liggen te verwennen, terwijl jullie elkaar verwennen? Dat is niet eerlijk!’

Roald weet niet hoe hij het heeft. ‘Nou, dames! Nu hebben jullie me wel met een probleem opgezadeld! Ik heb nu een stijve pik. En hoe graag ik jullie nu ook zou willen neuken, ik neem geen enkel risico met mijn been. Maar aan mijn pik moet wel iets gedaan worden, jullie hebben je met jullie geile praat wel flink opgewonden!’

Nauwelijks heeft hij het gezegd, of Ingrid gooit de dekens weg en duikt op zijn pik af.

‘Geen zorgen, Roald, ik zorg er wel voor, dat je niets te kort komt!’

Ze gaat precies zo zitten, dat ze met haar kutje precies voor het gezicht van Roald gaat zitten. Roald begrijpt haar bedoeling, maar vraagt zich wel af, hoe ze zo snel haar nachthemd en slipje uit heeft kunnen trekken.

Hij valt dan gretig haar kutje aan, en Ingrid begint hem hartstochtelijk te pijpen.

Ester en Ada zien Roald en Ingrid van elkaar genieten, en besluiten hetzelfde te doen. Ester gaat boven op Ada zitten, en ze likken elkaars kutje.

Roald likt met overgave het kutje van Ingrid. Ze probeert hem te pijpen, zoals hij het graag heeft, maar ze is echt niet bestand tegen de kunsten van Roald. Het duurt dan ook niet lang, voordat ze klaarkomt. Gelukkig laat Roald haar kutje even me rust, en ze begint hem weer te pijpen. Maar Roald is nog lang niet klaar met haar, en steekt dan in een keer, twee vingers in haar gleufje. Ingrid slaakt een klein gilletje, maar pijpt Roald gewoon door. En dat doet ze echt voortreffelijk! Als geen ander weet ze Roald te laten genieten van haar mondje. Van de drie zussen kan ze het beste pijpen, en dat is niet overdreven. Ester en Ada doen wel niet voor haar onder, maar Ingrid maakt toch net dat beetje verschil.

Het duurt dan ook niet lang, voordat Roald zijn hoogtepunt voelt aankomen. Hij zegt niets, maar geniet gewoon verder van de heerlijke pijpbeurt. Net voordat Roald klaarkomt, verrast hij Ingrid, door naast zijn twee vingers met zijn andere hand even stevig op haar sterretje te duwen. Daardoor komt ze meteen klaar, en amper een moment later komt Roald in haar mondje klaar. Daar had Ingrid niet op gerekend en het zaad lekt haar uit haar mond. Ze kan net voorkomen, dat ze zich niet verslikt in zijn zaad.

Ester ziet het zaad op haar mond en laat Ada even met rust om het zaad van Roald van het gezicht van Ingrid te likken. Het mondt uit in een stevige tongzoen met de beiden. Ada zegt: ‘En ik dan? Ik was bijna zover!’

Roald zegt: ‘Dan kom je toch lekker op mij zitten. Als jij mij dan lekker verwent, dan zal ik jou wel lekker verwennen!’

Dat laat Ada zich geen twee keer zeggen! Ze klimt om Ingrid en Ester heen, duwt Ingrid opzij en gaat bovenop Roald zitten. En daar herhaalt zich het spel weer. Het duurt dan ook niet lang, voordat Ada schokkend klaarkomt. Maar ze pijpt Roald stug door, en korte tijd later ontlaadt hij zich in haar mondje.

Ze klimt van hem af en zegt tegen Ester: ‘En nu ben jij aan de beurt, Ester. Ik denk dat Roald nog wel genoeg heeft voor een derde ronde!’

Ester glimlacht en geeft eerst Roald een zoen. Dan gaat ze ook weer op hem zitten, en Roald verwent haar maar al te graag. En omdat hij Ester heel goed kent, weet hij ook precies hoe hij haar snel en lekker kan laten klaarkomen. Hij weet precies hoe ze reageert op sommige handelingen en kan daardoor ook de intensiteit van haar orgasmes bepalen. En Ester weet dat maar al te goed. Ze heeft nu al genoeg nachten met hem doorgebracht, om te weten wat hij kan.

Maar ze heeft ook haar eigen plannetje met de pik van Roald. Ze wil eens iets doen, wat ze ooit van een van haar vriendinnen heeft gehoord. Ze wil Roald laten klaarkomen, zonder hem te pijpen, of af te trekken. Enkel door zijn pik te likken wil ze hem laten klaarkomen. Eerst dacht Roald, dat ze zomaar wat aandeed en iets nieuws probeerde. Maar al snel komt hij erachter, dat zijn pik nu wel een monsterlijke formaat aanneemt. Hij kan zich niet herinneren, dat zijn pik ooit zo gezwollen is geweest. Ester weet precies, waar zijn allergevoeligste plekjes zijn op zijn pik. En slechts met zijn tong stimuleert ze zijn pik.

Ze ziet ook wel, dat zijn pik werkelijk monsterlijk gezwollen is. En aan het gekreun van Roald hoort ze hoe fijn hij dit vind. Hij is zelfs gestopt met haar te verwennen. Dat is op zich al wonderlijk, want normaal laat Roald zich door niets storen. Dus ze weet, dat ze het goed doet.

Ada en Ingrid zijn zelfs opgehouden met elkaar vrijen en kijken het tweetal aan. Vooral de manier, waarop Ester Roald laat genieten, heeft hun belangstelling.

Opeens komt Roald met een luide kerm klaar. Hij spuit zijn zaad over haar borsten heen en in haar gezicht.

Ester glimlacht, ze heeft bereikt, wat ze wilde bereiken. En dat is Roald een fantastisch hoogtepunt bezorgen.

Het duurt even, voordat Roald weer tot zich is.

‘Wow, Ester! Waar heb je dat geleerd? Dat was werkelijk buitenaards lekker!’

‘Ik had het ooit eens gehoord van een vriendin van me. Ik ben blij, dat je het zo fijn vond!’

‘Dat was het zeker! Ik ben zelfs jou vergeten te verwennen!’

‘Dat zie ik als een compliment, Roald. Dan weet ik, dat ik je optimaal heb laten genieten!’

Roald kijkt haar verliefd aan. Hoewel hij ontzettend veel van Ada en Ingrid houdt, ligt zijn ware liefde toch echt bij Ester.

Maar Ester is nog niet klaargekomen, en Roald weet daar wel raad mee. Met een paar handgrepen op bepaalde plaatsen laat hij haar uit het niets hard klaarkomen.

Ada en Ingrid kijken Roald verbaasd aan. ‘Hoe deed je dat, Roald?’

‘Een geheim trucje, Ingrid. Daarmee kan ik iedere vrouw binnen enkele seconden laten klaarkomen. Met garantie!’

‘Dat geloof ik niet! Dat kan toch gewoon niet?’

Ada zegt: ‘Nou ja, Roald heeft anders wel magische vingers. Wie anders kan een vrouw laten klaarkomen, zonder onder haar navel te komen?’

Ester is ook weer bij zinnen en zegt tegen Roald: ‘Wat was dat? Jezus, daar was ik niet op voorbereid!’

‘Hoe vond je het?’

‘Intens! Het is heel anders klaarkomen, maar wel fijn!’

‘Ik weet het, Ester. Daarom gebruik ik die techniek ook niet zo vaak. Als je dan klaarkomt, kun je je spieren verrekken en dat wil ik niet op mijn geweten hebben.’

Ingrid is nieuwsgierig en zegt: ‘Zou je dat ook bij mij kunnen, Roald?’

‘Ja, geen probleem. Kom maar even naast me zitten!’

Ingrid gaat naast hem zitten en Ester en Ada kijken gespannen toe.

Roald zoekt met zijn vingers naar bepaalde punten, en begint dan druk te zetten, terwijl hij met zijn andere hand over haar buik wrijft. Ingrid komt in enkele seconden hard klaar. Vol ongeloof kijkt ze Roald aan.

‘Onmogelijk! Dat kan eigenlijk niet!’

Roald grijnst. ‘Wat kan er niet?”

‘Dat je me met die paar handgrepen al klaar kunt krijgen!’

Roald heeft zijn vingers nog op de juiste plaatsen en doet hetzelfde nog een keer. Weer komt Ingrid meteen klaar. Ze kijkt Roald geschokt aan en wil weer wat zeggen. Meteen doet Roald zijn handelingen nog een keer, en vrijwel meteen komt Ingrid weer klaar!

Ze jammert: ‘Roald, dat is niet leuk meer!’

Roald lacht. ‘Ik plaagde je ook alleen maar, Ingrid. Ik heb dit eens geleerd, toen ik die massage-cursus heb gedaan. De man, waarvan ik het geleerd heb, dat was een heel oude chinees. We hadden les in een groepje en daar vertelden we ook onze motivatie waarom we wilden leren te masseren. Mijn antwoord vond hij schijnbaar interessant, omdat ik zei, dat ik vrouwen wil laten genieten, maar ze zo ook beter wil leren kennen.

Die avond vroeg hij me, of ik geen interesse had om speciale lessen te nemen. Die waren wel prijzig, maar er zou heel wat tegenover staan. Hij wilde me niet vertellen, wat die lessen inhielden, maar ik heb die gok genomen.

En die gok heeft zich werkelijk uitbetaald. Naast de gewone massagelessen ging ik nadien met hem naar huis. Die oude man had een nichtje bij hem wonen. Amper 20 jaar oud, maar werkelijk bloedmooi. Zij was mijn studieobject.

Die chinees heeft me werkelijk alles geleerd, wat hij wist over vrouwen, en dat was nogal veel. Het ging dan vooral om de energiebanen en de zenuwbanen van een vrouw. Van hem leerde ik, hoe ik een vrouw klaar kon laten komen, zonder echt aan haar edele delen te zitten. Ik zou jullie zelfs kunnen laten klaarkomen, door alleen jullie handen te masseren. Dat is wel moeilijk, maar het kan dus wel.

Eigenlijk zouden die lessen een maand duren, maar uiteindelijk heb ik meer dan een jaar zijn lessen gevolgd. En ik zou die lessen ook nu nog volgen, als de goede man niet weer terug gegaan is naar China. Hij wilde daar sterven, en aangezien hij nu iemand had, die zijn kennis had overgenomen, kon hij nu ook rustig sterven. En met hem, ging ook zijn nichtje weer met hem mee naar China.’

De drie vrouwen kijken verbaasd naar Roald. ‘Meen je dat nou?’

Roald knikt. ‘Het was een rare tijd, toen ik dat gedaan heb. Ik was net begonnen met sporten, ik wilde mezelf opnieuw uitvinden. Jolanda vond me destijds saai, ongemotiveerd en dik. En ik moet echt toegeven, ze had ook gelijk. Toen ze uiteindelijk de relatie verbrak, kwam ik in een diepe depressie, die me zelfs bijna mijn baan gekost had. Als mijn baas me niet op het matje had geroepen, dat ik of moest veranderen, of maar beter thuis kon blijven, heb ik ook radicaal het roer omgegooid.

Ik ging fanatiek sporten, al ben ik nog steeds wel stevig gebleven. Ik ging vaker uit, dat heeft me zeker op sociaal vlak goed geholpen. Maar ik vond dat ik meer moest weten over vrouwen. Elke relatie, die ik aanging na mijn breuk met Jolanda, strandde eigenlijk al voordat de tweede date kwam. Ze vonden meestal dat ik alleen aan mezelf dacht, ik kon ze niet laten genieten.

En toen heb ik me gezworen, dat ik iedere vrouw, die in mijn bed zou belanden, zou laten genieten, tot ze erbij neer zou vallen. Dat begon dus met een cursus massage, en eindigde met die cursus van die chinees.’

‘En die massage werkt alleen bij vrouwen?’

‘Nee, hij zou ook bij mannen moeten werken, maar dat heb ik nooit uitgeprobeerd. Waarom ook? Mijn voorkeur gaat naar vrouwen uit.’

Ada grijnst: ‘En dat heb je nooit op jezelf uitgeprobeerd?’

Roald kijkt Ada verbaasd aan. ‘Nee, eigenlijk niet! Die gedachte is nooit in me op gekomen.’

‘Maar je zei, dat je het ook kon met onze handen?’

‘Geef je hand maar, Ada! Dan zal ik het eens proberen, of ik het nog kan.’

Ada twijfelt even, maar steekt dan toch haar hand uit naar Roald. Die pakt hem zachtjes aan. Hij zoekt even naar de juiste drukpunten, die hij dan zachtjes begint te masseren.

Ada haalt haar schouders op en zegt: ‘Het voelt wel prettig, maar wat zou er dan zo bijzonder aan moeten zijn, Roald?’

Roald grijnst, daarop had hij al gewacht. Hij drukt op een bepaald punt, en het lichaam van Ada trekt schokkend samen, en Ada slaakt geschokt een gilletje. Geschokt kijkt ze hem aan, terwijl haar lichaam zich herstelt van haar orgasme.

‘Hoe doe je dat, Roald? Ik heb nooit geweten, dat dit kon!’

‘Bijna niemand weet het, Ada. Beschouw dit maar als een goed bewaard geheim. En jullie zijn de gelukkigen, die het mogen ervaren.’

Ester zegt: ‘Is het dan ook daarom, dat je ons al klaar kunt laten komen, zonder dat je onder onze navel komt?’

Roald knikt. ‘Dat doe ik op eenzelfde manier, dat klopt!’

Ester grinnikt: ‘Dus we liggen hier met een seks-master in bed? Leuk om te weten!’

Roald lacht. ‘Seks-Master? Hoe kom je daar nu weer op? Dat ik toevallig wat trucjes ken om vrouwen mee te verwennen, maakt me toch niet meteen een seks-master…’

‘Maar je weet wel alles om ons te laten genieten, Roald. Wat jij soms doet, dat is buitenaards goed! Nu weten we misschien wel, waarom jij dat alles kunt, maar dan nog is het buitengewoon.

Je bent nog veel meer dan dat, Roald. Natuurlijk de seks is werkelijk goed en je conditie is uitzonderlijk goed. Noem mij maar eens een man, die een aantal keren kan klaarkomen, en daarna weer zo fit als een hoentje kan rondlopen. Ik ken er geen een, en ik denk ook niet, dat ik er ooit een zal ontmoeten.

Ik snap werkelijk niet, waarom die Jolanda je ooit heeft laten vallen. Ik heb van je moeder het echte verhaal gehoord, wat een snol was ze ook! Maar haar verlies is ons gewin! Denk maar niet dat wij je ooit nog laten gaan!’

Roald kijkt Ester aan. ‘Ik dacht wel, dat mijn moeder je het echte verhaal zou vertellen, Ester. Ik zou het je uiteindelijk ook wel verteld hebben, maar ik ben nog niet helemaal zo ver.’

Ada vraagt aan Ester: ‘Wat is er dan met die Jolanda? Ik snap het niet!’

Ester zegt: ‘Dat zal je toch echt aan Roald moeten vragen, Ada. Ik ken het verhaal, en ik snap ook wel, waarom hij het niet wil vertellen. Maar aan de andere kant, hij heeft ons nu en ik vraag me af, wat hem nog tegenhoudt om dit aan ons te bekennen.’

En daarmee heeft ze Roald wel in een hoek gedreven, zonder hem echt te dwingen. Roald weet dat ze gelijk heeft.

‘Goed, ik zal het jullie vertellen. Het hele verhaal. Nu ik toch al mijn diepste geheimen vertel, dan kan ik dit net zo goed vertellen. Ester heeft gelijk. Ik heb jullie nu, waar zou ik nog bang voor moeten zijn?’

Roald vertelt dan de gehele toedracht van zijn verbroken relaties en vooral de rol die Jolanda daarin heeft gespeeld. Het geeft de drie zusters een goed inzicht, waarom Roald zo is, zoals hij is. Maar nu houden ze nog meer van hem, dan ze al deden.

Op hun beurt vertellen ze ook hun diepste geheimen aan elkaar. Zelfs hun geheimen, die de drie zusters nog nooit aan elkaar gedeeld hebben. Maar nu is het gewoon het juiste moment daarvoor. Ze praten nog tot in de diepe nacht door. Dan vallen ze vermoeid in slaap en worden pas erg laat wakker.

Zelfs Roald wordt niet wakker op zijn normale tijd, dat hij wakker wordt.

Als ze opstaan, is iedereen al weer hard aan het werk en er staat voor hun een ontbijt klaar op de keukentafel.

Ineke zet voor hun verse koffie en zegt: ‘Jullie praatten gisterennacht nog lang door!’

Roald knikt en zegt: ‘Ik heb ze alles verteld over Jolanda en hoe erg ik daarmee in de put heb gezeten. En voor welke veranderingen dat voor mij gezorgd heeft. En daarna hebben Ester, Ingrid en Ada ook al hun diepste geheimen verteld. En dat duurde wel even, voordat we gingen slapen.’

‘Ik hoorde jullie praten, toen ik even naar de wc moest. Maar het is goed, dat jullie dat met elkaar delen, daar wordt jullie band sterker van.’

Ze eten hun ontbijt verder zwijgend op. Opeens zegt Ineke: ‘Oh, voordat ik het vergeet, Roald. Het ziekenhuis heeft gebeld. Ze hadden vanmiddag een gat in hun agenda en ze wilden plaats maken op maandag. Als je er vanmiddag heen wilt, dan moet je ze even bellen. Misschien mag je dan eerder in het loopgips!’

Roald is daar erg enthousiast over. ‘Dat zou me goed uitkomen, want maandag moet ik eigenlijk ook nog naar het gemeentehuis om contracten te ondertekenen. En je weet nooit hoe lang zoiets kan duren.’

Ester zegt: ‘Zijn ze nu akkoord gegaan met je aanbod?’

Roald knikt. ‘Ja, ze deden helemaal niet moeilijk over de prijs van die grond. En dan krijgen we meteen de toestemming om die garageboxen te plaatsen. En ik heb al enkele offertes binnen van die boxen, die moeten jullie straks ook even bekijken. Er zitten best mooie garageboxen bij. Ik heb een voorkeur voor een leverancier, omdat die dubbele garageboxen kan leveren, die een beetje in de stijl van het huis zijn. Die moeten alleen nog wel geschilderd worden, maar dat lijkt me niet het allergrootste probleem.’

Ester zegt: ‘Als je vanmiddag naar het ziekenhuis moet, zou het dan geen goed idee zijn om te gaan kijken bij die beddenwinkel? Ik heb de indruk, dat Ada en Ingrid niet meer zo graag in hun kamer boven willen slapen en ik kan ze geen ongelijk geven. Ik zou hetzelfde willen.’

Dat vindt Roald een goed idee en daarom gaan Roald en Ester meteen na hun ontbijt naar Lidköping, om naar een nieuw bed te gaan zoeken. Ingrid en Ada laten de keuze aan Roald en Ester open, ze vertrouwen de beiden wel en bovendien kunnen ze thuis beter van nut zijn. Er is genoeg te doen. Er moeten planken gezaagd worden, leidingen gelegd worden, hier en daar moet de muur open gebroken worden voor de nieuwe elektriciteitsleidingen, kortom, werk genoeg.

Roald en Ester vinden in de winkel een prachtig groot bed. Ester stuurt een foto van het bed naar Ada en Ingrid en die zijn meteen al enthousiast. Het bed is groot genoeg voor zelfs 5 personen en het zou echt niet misstaan in hun nieuwe slaapkamer. En omdat er opruiming is, krijgen ze een grote korting op hun aankopen. Want dat is echt niet het enige bed wat ze kopen. Ze kopen nog 6 bedden, en kopen gelijk ook meteen een grote hoeveelheid bedlinnen.

Als Roald de rekening meekrijgt, moet hij lachen. ‘Maar goed, dat ik straks weer een hoop geld krijg voor die grond, want als ik hier die rekening bekijk, zouden onze rekeningen snel geplunderd zijn!’

Ester lacht ook. ‘Nou ja, als het goed is, zijn we er nu ook voor een hele tijd vanaf, Roald. Een bed koop je echt niet ieder jaar!’

Ze winkelen nog wat meer in de stad, wat nieuwe kleren voor het komende seizoen, en vooral Roald heeft een en ander nodig. Zijn garderobe is nog niet afgestemd op het klimaat van Zweden. Maar ook een nieuwe reiskoffer voor Roald kopen ze, want Roald zal toch regelmatig naar Nederland moeten reizen.

Als ze ’s middags in het ziekenhuis komen, blijkt de genezing van Roalds been de goede weg in te slaan. Roald mag nu loopgips om. Hiermee kan hij zich beter bewegen en hij is er dan ook heel erg blij mee. Als ze later op die dag thuis komen, zit hun wagen best wel vol met spullen. Roald kan tot zijn spijt nog niet meehelpen met het uitladen van zijn wagen, maar daarvoor heeft hij zijn vrouwen en zijn vrienden voor.

In hun slaapkamer is al het nodige aan werk gedaan. Er is echt hard gewerkt, de wand, die de afscheiding van hun badkamer met de slaapkamer moet vormen, is al klaar. Dat wil zeggen, de wand is dicht. In de badkamer is een wirwar van buizen, leidingen en stroomkabels te zien. Het zit verstopt tussen een flinke laag isolatiemateriaal, waar ze nu nieuwe vloerplanken aan het leggen zijn.

Roald is best onder de indruk van de vorderingen.

‘Wow, jullie zetten er flink vaart achter!’

Guido lacht: ‘Dat moet ook wel, want ik heb begrepen, dat jullie hier zo snel mogelijk willen gaan slapen. Maar doordat jullie hier met hout werken, gaan sommige dingen ook veel sneller!’

Roald bekijkt het werk dat ze gedaan hebben. ‘Ik zie dat jullie de verstevigingen voor de badkuip ook al geplaatst hebben. Netjes!’

‘Zoveel werk was dat niet, Roald. Dat was zo gedaan. Maar je gaat nog meer werk krijgen, als je boven die badkamers gaat doen. Ik heb dat straks even met Samantha bekeken, je zal je plafond moeten openbreken, Roald.’

‘Dat wist ik al, Guido. En hoe is het werken met mijn nieuwe monteur?’

‘Ze is niet slecht, Roald. Ze heeft een goed inzicht en het werk dat ze levert is ook al niet slecht. Ik zou haar ook aangenomen hebben.’

‘Kijk, dat wil ik horen.’

‘Maar Roald, als ik je een tip mag geven, dan zou ik Theo eens vragen, of hij je die balken niet wil plaatsen. Hij doet niets anders op de bouw.’

‘Ik weet dat Theo dit wel kan, maar ik denk niet dat hij zal willen komen, Guido. Hij zit met zijn kinderen.’

‘Waarom vraag je hem niet, of ze willen komen in de kerstvakantie? Vorige week zei hij me nog, dat ze nog op zoek waren naar een vakantie met de kerst. Maar ze wilden misschien iets boeken in de Ardennen, maar ze hadden nog niets gevonden wat hun aanstond.’

‘Ik kan het altijd wel proberen. Wat denk jij, Ester?’

‘Als ze willen langlaufen, dat kan hier altijd wel in de winter. En ook kunnen ze misschien wel schaatsen. Hoe oud zijn hun kinderen?’

‘Theo is al wat langer getrouwd, zijn kinderen zijn nu 7 en 9 jaar.’

‘Ik kan je verzekeren, dat er met de kerst sneeuw ligt. Dus als ze zoiets zoeken, dan zou je ze wel kunnen vragen.’

Roald wacht geen moment meer en belt meteen zijn vriend Theo op.

‘Hey, overloper! Hoe is het daar in Zweden?’

‘Hoi Theo! Naar omstandigheden goed! Ik ben aangereden door een auto en heb daarbij mijn been gebroken. Maar dat is gelukkig aan de beterende hand.’

‘Oei! Dat klinkt minder goed. Maar verder wel alles goed?’

‘Ja, kon niet beter! Maar Theo, ik wil je eigenlijk om een gunst vragen.’

‘Vertel, Roald!’

‘In mijn nieuwe huis wil ik twee nieuwe en grotere badkamers gaan plaatsen en daarvoor moet ik verstevigingen aanbrengen in de plafonds. Het is allemaal wel al uitgetekend en al, maar dan moet het nog gedaan worden.’

‘Ik zou je best willen helpen, Roald, maar ik zie echt geen kans om naar je toe te komen. En met de kerst willen we twee weken vakantie met de kinderen gaan doen.’

‘Dat hoorde ik van Guido, Theo. En daarom wil ik je ook een aanbod doen. Waarom komen jullie niet hier heen? Ik geef jullie gratis onderdak en ik vraag niet meer dan dat je me die balken plaatst.

Ik kan je bijna garanderen dat hier sneeuw ligt, en anders weten Ester, Ingrid en Ada wel waar je kunt langlaufen. Je kunt hier goed schaatsen, hoewel ik dat nog niet uit eigen ervaring kan bevestigen.’

‘Hmm, daar moet ik het even met Janneke over hebben, Roald. Het klinkt verlokkelijk. Het plaatsen van die banken hoeft niet zo veel tijd te kosten en een bijna gratis vakantie klinkt ook niet slecht. Ik ga het er vanavond nog met haar over hebben, dan bel ik je meteen terug als ik meer weet.’

‘Hey, alvast bedankt, Theo!’

‘Is al goed. Doe de groeten aan Guido en Mark!’

‘Zal ik doen! En doe jij de groeten maar aan Janneke!’

Roald verbreekt de verbinding en zegt: ‘Theo wil er best over nadenken. Hij gaat er vanavond over praten met Janneke en belt met terug als hij meer weet.’

Guido lacht. ‘Dus met andere woorden, het is al bijna zeker dat hij komt! Je weet hoe hij op zijn centen kan zitten!’

Roald lacht. ‘Ja, maar ik kan hem wel begrijpen, hij heeft twee kinderen en zijn vrouw kan niet werken vanwege haar arm.’

Guido knikt. ‘Toch hoorde ik, dat Janneke misschien ergens aangepast werk probeerde te krijgen. Dat zou goed zijn voor haar. Ze doet haar best om haar kinderen op te voeden, maar ze zit de hele dag maar thuis.’

Ingrid vraagt aan Roald: ‘Wat mankeert haar dan?’

‘Ze heeft een spierziekte, waardoor ze geen kracht met haar rechterarm kan zetten en haar linkerarm heeft maar de helft kracht. Daardoor kan ze niet echt veel.’

Mark zegt: ‘Toch kan ze best goed schilderen, Roald. Heb je haar schilderijen al eens goed bekeken?’

‘Oké, daar heb je gelijk. Ze kan echt goed schilderen. Ik heb boven op mijn slaapkamer een schilderij van haar hangen, die van een hond.’

Ingrid kijkt verbaasd en zegt: ‘Heeft zij dat geschilderd? Dat is werkelijk prachtig! Het heeft best veel details.’

Roald knikt. ‘Ja, dat heeft Janneke voor me gemaakt. Het was een foto van mijn hond, die helaas gestorven is.’

‘Heb je een hond gehad, Roald?’

‘Ja, Jimbo was mijn trouwe maatje.’

Ingrid lacht. ‘Jimbo?’

Roald glimlacht. ‘Het was een hond uit duizenden. Hij heeft me nooit problemen bezorgd, en hij wist altijd wel, wanneer is thuis kwam. Als ik Jimbo destijds niet gehad had, dan zou ik waarschijnlijk nu niet meer leven.’

Ingrid knikt. ‘Vanwege Jolanda?’

Roald knikt. Guido zegt: ‘Heb je ze het verteld over haar?’

‘Ja, het was tijd om dat te doen, Guido. Als ze al mijn vrouw worden, dan moeten ze dat ook wel weten.’

‘Daar heb je helemaal gelijk in. Maar ik ga nog even verder, ik wil vandaag die vloer af hebben, want dan kunnen we wanden gaan doen. Als dat klaar is, dan kunnen we de wanden gaan bekleden met die tegelmatten, die je gekocht hebt.’

Iedereen gaat weer hard aan het werk.

Een uur later komt Bert samen met Samantha terug, die zijn ook bij de dokter geweest. Samantha is heel erg goed opgeknapt van die medicijnen, maar ze mag nog steeds niet werken van de dokter.

Roald vraagt aan Samantha: ‘En? Wat zei de dokter?’

‘Ik heb goed en slecht nieuws.’

‘Dan vertel eerst maar het slechte nieuws.’

‘Ik heb nu een of andere spuit gekregen, en om niet weer een reactie op te wekken, mag ik de komende 3 dagen nog niets doen.’

‘Nou ja, dat valt toch nog wel mee? Ziek is ziek, Samantha. En wat was het goede nieuws?’

‘Ik ben gelukkig niet zwanger! Daar maakte ik me toch wel een beetje zorgen om. Ik wil later wel kinderen, maar nu nog niet. Het is daarvoor nog te vroeg.’

‘Dat kan ik me wel indenken, Samantha. Dus over een paar dagen ben je weer de oude?’

Ze knikt blij. ‘Gelukkig wel! Ik kan niet wachten om weer te beginnen! Maar heb je niets anders voor me, dat ik kan doen? Ik verveel me te pletter!’

Roald kijkt Bert aan en zegt: ‘Waarom ga je niet lekker rondtoeren met Samantha? Dat was je toch van plan?’

Bert zegt: ‘Maar Samantha heeft laatst ook al vrij gehad, Roald.’

‘En nu is ze ziek, en ze verveelt zich. Dus het is jouw taak als haar vriendje, om haar bezig te houden…’

Bert lacht. Samantha vraagt wat Roald gezegd heeft en Bert legt het haar uit. Dan moet ze ook lachen. Bert zegt dan: ‘Ik kan met haar misschien morgen wel een toertochtje maken, Roald. Maar ik was eigenlijk niet van plan om weer enkele dagen weg te blijven.’

‘Dat heb ik toch ook niet gevraagd. En voor overmorgen heb ik misschien wel wat ander werk voor Samantha. Dan komt er een vertegenwoordiger, die komt voor de garageboxen. En aangezien Samantha timmervrouw is, heeft ze misschien een betere kijk op die dingen.’

Samantha knikt. ‘Daar zou ik best bij willen zijn. Ik denk dat ik daar wel een goede kijk op heb.’

‘Goed, dan heb je de komende twee dagen al vast wat te doen. En voor vandaag heb ik ook nog wel iets voor jou. Ze zijn bijna klaar met de ramen zetten en ik laat jou het controleren. We hebben namelijk wel wat problemen gehad met die firma. Daar konden die niets aan doen, maar ik wil het gewoon zeker weten.’

‘Ik begrijp wat je bedoelt, Roald. Dat kan ik wel doen, denk ik. En dan kan Bert meehelpen met de verbouwing. Daar zullen ze zijn hulp ook wel kunnen gebruiken!’

Ze gaan ieder aan de slag en zo vliegt de middag om. Samantha heeft geen fouten of beschadigingen aan de ramen kunnen vinden en daarmee is eigenlijk de verbouwing aan de buitenkant klaar.

Daar is Roald best wel blij om, vooral omdat het nu slechter weer begint te worden. Bovendien moet de steiger ook nog afgebroken worden. Het liefste zou hij die nog afgebroken hebben, voordat het buurtfeest begint, zodat zijn huis weer in oude glorie te zien is.

Als Roald dat bij de koffiepauze ter sprake brengt, zegt Bert tegen Mark: ‘Als wij daar nu eens aan zouden beginnen? Nu lopen we toch nog een beetje in de weg, en ik vind wel dat Roald gelijk heeft, als dat feest gehouden wordt, moeten die steigers weg zijn.’

Mark stemt in. ‘Ik wil dat huis ook wel eens zonder die steiger zien.’ Ada en Ingrid bieden ook hun hulp aan.

Ester, Tricia en Nancy gaan verder met het herstellen van de schade, die Jim heeft moeten maken om de stroomleidingen te vervangen. Het herstel van die schade blijkt toch lastiger te zijn als gedacht, aangezien de muren moeten worden opgebroken en er een dikke laag pleister op die muren zit. De muren zien er nu uit, alsof het een gatenkaas is. Op diverse plaatsen zijn er planken uitgebroken om aan die leidingen te kunnen komen, en hoewel Jim het allemaal met zo min mogelijk schade probeert te doen, veroorzaakt hij toch de nodige schade.

Maar met veel geduld en toewijding lukt hun het herstel heel aardig. Ester is inmiddels heel erg bedreven met zagen, vijlen, schroeven en pleisterwerk. Alleen het schilderwerk blijft nog wat achterwege.

De dagen die erop volgen, schiet het werk behoorlijk op. De steiger om het huis is al bijna verdwenen, de badkamer en de slaapkamer beginnen al goed vorm aan te nemen, waarbij Ester zich nog meer werk op haar hals haalt, om het design wat de kamers eerst al hadden, met dat mooie pleisterwerk, door te zetten in de slaapkamer. Hiermee is de onderste verdieping al weer bijna hersteld van alle schade door de verbouwing.

Nancy en Tricia zijn al bezig de wanden opnieuw te schilderen, in een mooie witte kleur. Roald en Ester hebben toch gekozen om de groene kleur, die de wanden eerst hadden in de hal, te vervangen door een witte kleur. De wanden in de woonkamer houden ze wel groen, omdat ze toch een gedeelte in authentieke kleuren willen houden en bovendien past het daar gewoon veel beter. Het geeft een warmere sfeer in de kamer. Aan de vloer heeft Roald met opzet nog niets gedaan, dat wil hij pas op een later stadium doen of laten doen.

Het is zaterdagmiddag, als Roald naar buiten loopt om de voortgang van het afbreken van de steigers te bekijken. Maar ze zijn al helemaal klaar. Roald is al weer enkele dagen niet buiten geweest, hij gunt nu zijn been echt rust, maar doet ook trouw zijn oefeningen. Maar eenmaal buiten, ziet hij zijn huis voor het eerst in deze staat. Nu helemaal zonder steigers.

Met ingehouden adem bekijkt hij het resultaat van dagenlang hard werken en ploeteren. En hij is trots. Trots op zichzelf, op Ester, op Ingrid, op Ada, op zijn ouders en zeker op zijn vrienden. Ester ziet hem buiten staan en gaat ook kijken. Ze omarmt hem en zegt: ‘Het is mooi geworden, of niet?’

‘Mooi? Het is prachtig! Ik had werkelijk nooit gedacht, dat het echt zo mooi zou worden, Ester. En als straks die deur er ook nog in zit, dan is het echt helemaal af!’

Ingrid en Ada komen er ook bij staan en omhelzen hem. Ze geven hem ieder een zoen op zijn wang en ze voelen zich gelukkig en blij. Blij dat een gedeelte van het werk al gedaan is, en gelukkig, dat ze nu als een gelukkig gezin in een mooi huis mogen wonen.

Bert en Mark zien het viertal staan en Bert zegt tegen Mark: ‘Je kunt zeggen over Roald wat je wilt, Mark. Maar zie ze daar eens staan. Je kunt onmogelijk zeggen, dat ze niet van elkaar houden. Kijk ze daar eens gelukkig zijn!’

Mark glimlacht. ‘Ja, daar heb je gelijk in. Maar ze mogen met recht trots zijn op dit huis. Dit is echt een mooi huis. En als het dan binnen ook nog helemaal af is, dan is het een van de mooiste huizen, die ik ooit gezien heb.’

‘Dat is helemaal waar, Mark.’

Mark kijkt Bert aan. ‘En hoe gaat het nu met Samantha?’

‘Goed, ze kan haast niet wachten om weer te beginnen met werken. Maandag mag ze weer. En morgen gaan we varen.’

‘Het gaat goed tussen jou en haar. Weet je, ik heb vroeger wel eens grapjes over je gemaakt, maar ik hoop nu echt, dat dit iets voor je wordt, Bert. Op de een of andere manier passen jullie gewoon bij elkaar, net als Roald bij zijn vrouwen past.’

Bert glimlacht. ‘Dank je, Mark. Dat stel ik op prijs. Samantha is ook werkelijk speciaal voor me. Misschien dat het daarom zo goed tussen ons gaat.’

‘Hoe zie je je toekomst met haar, Bert? Ik bedoel, jij woont in Nederland en zij in Zweden. Nu kom je wel meer in Zweden, maar dat is toch niet hetzelfde?’

‘Nee, daar ben ik zelf nog niet helemaal uit, Mark. Maar ik denk wel, dat ik voor haar zou gaan verhuizen naar hier. Ik zou dan wel een aantal vrienden missen, maar mijn beste vriend woont hier en ik vind het hier toch wel goed vertoeven. Als ik hier vlakbij een huisje kon vinden, dan wist ik nog niet wat ik deed. Maar laat me eens eerst werken aan mijn relatie met Samantha, dat lijkt me veel belangrijker!’

‘En zo is het, Bert!’

Ze lopen ook naar Roald toe en Mark zegt: ‘Verdorie, Roald! Je hebt een prachtig huis! Nu die steigers weg zijn, zie je pas echt goed, hoe mooi het werkelijk is! Nu alleen de binnenkant nog!’

‘Daar gaat nog het meeste werk in zitten, Mark. Maar we schieten al harder op, dan ik gedacht had. Ik had niet gedacht, dat ik al klaar zou zijn met de buitenkant, voordat ik weer aan het werk moet. Ik heb nog een week, dan heb ik mijn eerste echte werkdag bij Henk!’

Ze lopen weer naar binnen en Roald kijkt op de klok. Hij loopt naar de badkamer waar zijn vader en Guido hard bezig zijn met de badkamer. Ze zijn de tegelmatten tegen de wanden aan het brengen. Dat geeft meteen een heel ander uiterlijk van de badkamer.

‘Wow, jullie schieten ook al hard op! Moet je eens kijken, jullie hebben bijna alles al betegeld!’

‘Ja, nog een paar matten en dan zijn we voor vandaag klaar! Dan kan het morgen lekker drogen, en als we terugkomen van het zeilen, dan kunnen we hem nog vlug inwassen, zodat we maandag verder kunnen.’

Guido knikt. ‘Ja, dan krijgen we de badkamer nog af, voordat we terug moeten. En ik zag straks dat Ester goed werk levert met dat pleisterwerk! Petje af! En die Samantha weet ook wel hoe ze moet werken! Daar heb je een goede kracht aan.’

‘Als ik nu nog meer geluk krijg, dan kom ik van geluk onder de trein, Guido. Mij hoor je niet klagen. Ik heb drie fantastische vrouwen en Samantha doet haar best om zich te bewijzen, hoewel ik al lang gezien heb, dat ze het in zich heeft.’

Johan en Guido gaan snel verder en een kwartier later zijn ze dan ook klaar.

Iedereen is dan ook moe van het werken. Ze zitten gezellig in de grote woonkamer en Roald heeft zijn vader enkele flessen wijn uit de kelder laten pakken. Ester, Ada, Ingrid en Nancy drinken gewoon thee. Ze kletsen over allerhande zaken. Roald begint zijn Zweedse kennis te demonsteren, maar hij komt er al snel achter, dat hij nog heel veel moet leren, al doet hij het helemaal nog niet zo slecht. En daar wordt ook hartelijk om gelachen. En andersom leren de Zweedse vrouwen enkele woorden Nederlands. Dit woordenspel is zeer vermakelijk voor iedereen en bovendien erg leerzaam.

Maar iedereen gaat toch vroeg slapen, want ze willen tijdig wakker en fit zijn voor de zeiltocht.