Tre Systrar (drie Zussen) - 25

Amper een uur nadat Bert weggereden is, komt de dokter al aangereden om te gaan kijken naar de zieke Samantha. Ester brengt hem naar Samantha, die al weer in slaap gevallen is. De dokter onderzoekt haar en stelt allerlei vragen.

Naar zijn mening heeft Samantha geen griep, maar een allergische reactie. Maar daarvoor moet hij haar bloed even laten onderzoeken. Hij neemt wat bloed van haar af en neemt dan afscheid, zodat hij het bloed in het laboratorium kan laten onderzoeken.

Ester bedankt de man, ze kennen elkaar nu al een stuk beter. Het is dokter Olaf Randalson.

‘Dokter? Wat denkt u nu werkelijk dat ze mankeert?’

‘Wat ik al zei, een allergische reactie. Ze heeft een morning-afterpil ingenomen en heel soms kan dat zulke reacties geven. Ik denk dat ze over een paar dagen wel weer beter zal zijn, maar voor de zekerheid kijk ik even wat er precies aan de hand is.’

‘Bedankt, we maakten ons al behoorlijk zorgen om haar.’

‘Het is al goed, Ester. En alles goed met jou?’

‘De ochtendmisselijkheid begint af te nemen, en verder gaat het me prima.’

‘En hoe gaat het met Ada en Ingrid?’

‘Ingrid is ’s morgens nogal misselijk, met Ada gaat het bij mijn weten goed.’

‘Ik zie ze binnenkort toch weer, ze hebben een afspraak bij me.’

‘Ik weet het. Maar vind u het niet vreemd, dat ze zwanger zijn van een man?’

De dokter lacht. ‘Eerst wel, maar nu ik Roald wat beter ken, begin ik dat wel te begrijpen. Een drieling die een man deelt. Niet alledaags, maar in jullie situatie helemaal begrijpbaar. Al zullen er anderen heel anders over denken. Houd daar wel rekening mee, Ester.’

‘Daar ben ik me van bewust, dokter. Het is ook een van de redenen, waarom Roald akkoord is gegaan om het buurtfeest hier te houden.’

‘Dat is inderdaad een goed idee, maar of het zal helpen?’

‘Dat zullen we wel merken. Er is maar een manier om daar achter te komen.’

De dokter neemt afscheid en vertrekt. Roald vraagt aan Ester: ‘Wat zei de dokter?’

‘Hij denkt aan een allergische reactie op de pil, die ze genomen heeft. Dat schijnt af en toe voor te komen. Maar hij laat het bloed nu onderzoeken voor de zekerheid. Maar hij gelooft dat het over enkele dagen wel beter met haar zal gaan.’

‘Laten we het hopen, Ester. Bert was echt bezorgd om haar.’

Ester glimlacht. ‘Hij schijnt echt verliefd te zijn op haar. Maar ik gun het die beiden wel. Laten we maar hopen, dat ze snel weer beter is.’

Roald trekt Ester naar zich toe en neemt haar in zijn armen. Ze bukt om hem een zoen te geven.

Daarna gaat ze weer aan het werk. Dat bestaat hoofdzakelijk uit het afvoeren van sloopmateriaal, dat de mannen uit een kamer aan het breken zijn. Samen met Nancy en Tricia voeren ze het afvalhout af naar de grote berg afvalhout.

Nancy zegt tegen Ester: ‘Wat gaan jullie met al dat afvalhout doen?’

‘Roald wil het gebruiken voor in de kachel, maar dat moeten we nog even bekijken. Er zit nog verf aan, dus dat is eigenlijk niet goed.’

‘Maar als jullie dit allemaal moeten opstoken, dan hebben jullie meer dan genoeg voor een jaar of twee!’

‘Eigenlijk moeten we het meest slechte hout, dat niet geschikt is voor de kachel scheiden. Dat kunnen we gebruiken voor het buurtfeest in het kampvuur dat ze willen maken. En ook moeten we nog de rotzooi opruimen, willen we het feest hier wel kunnen houden. Moet je eens kijken wat een rotzooi er hier ligt!’

Nancy en Tricia knikken. Er ligt inderdaad veel troep. Ze lopen weer naar binnen heen, waar ze de mannen met elkaar zien praten.

Nancy zegt tegen Guido: ‘Wat staan jullie hier nu? Hebben jullie niets te doen?’

Guido lacht. ‘Nog meer dan genoeg, maar we zijn eigenlijk klaar met breken. We zijn aan het overleggen, waar we de leiding gaan leggen. Dat moeten we eerst doen, voordat we weer gaan bouwen.’

‘Dus dit is het laatste wat we weg moeten brengen?’

‘Ja, voorlopig wel. Dus jullie hebben even vrijaf.’

‘Oh, dan kunnen we buiten gaan opruimen. De volgende week is het buurtfeest al, en buiten is het een puinhoop!’

De vrouwen gaan weer naar buiten en gooien het laatste restje afvalhout op de stapel. Daarna beginnen ze de rotzooi buiten op te ruimen. Al snel ontstaat het idee om het afval in een vuurkorf te verbranden. Er ligt veel nat papier en kleine stukjes hout, die ze niet kunnen gebruiken voor de kachel. Ook kleine stukje plastic gooien ze in het vuur, maar de grotere stukken ruimen ze netjes op. Na een paar uur ziet de tuin er weer een heel stuk beter uit.

Harald komt voorbij en maakt een praatje met Ester. Nancy en Tricia verstaan er niets van, en Ester begrijpt dat. Daarom houdt ze het kort en even later loopt Harald al weer weg.

Ester glimlacht. ‘Pff, blij dat jullie er waren! Harald is een goeie vent, maar hij kan nogal lang doorpraten.’

Nancy lacht. ‘Dat heb je soms met buurtgenoten. Mag ik vragen, wat hij kwam doen?’

‘Oh, Harald organiseert het buurtfeest. Hij is voorzitter van het comité.’

‘Aha, nu begrijp ik het. Ik hoop niet dat hij heel belangrijke zaken moest bespreken?’

Ester lacht. ‘Nee, hoor! Hij gaf juist complimenten, dat we al aan het opruimen waren. Maar dat opruimen was ik toch al van plan. Het ziet gewoon niet uit!’

‘Daar moet ik je gelijk in geven, maar je blijft rommel houden met zo’n verbouwing en zeker zo’n verbouwing als jullie hier hebben.’

‘Ik weet het. Het is allemaal veel meer geworden, als we eigenlijk gepland hadden.’

Nancy glimlacht. ‘Ik weet het, in mijn beroep kom ik dat vaker tegen. Maar ik denk wel dat het zich voor jullie echt loont. Dit huis is straks echt een kapitaal waard, als het eenmaal klaar is!’

‘Ja, maar we hebben eigenlijk niet meer zo veel tijd, Nancy. Over goed een half jaar zullen we allebei nauwelijks tijd hebben voor de verbouwing.’

Nancy en Tricia kijken eerst verbaasd, maar dan valt het kwartje. ‘Ben je zwanger?’

Ester glimlacht. Eigenlijk valt haar een brok van het hart. Ze moet het aan iemand kwijt en de twee vrienden van Roald lijken wel geschikt om het aan te vertellen.

‘We moeten het nog wel officieel bekend maken, maar het is waar, ik ben zwanger.’

‘Wat leuk voor jullie. Hoe lang ben je al zwanger?’

‘Bijna drie maanden. Ik moet de echo van 12 weken nog krijgen, voordat ik het echt kan vertellen.’

‘Dan mag je het ook bijna zeggen. Ik ben blij voor jullie, Ester.’

Ester glimlacht liefjes.

Tricia zegt: ‘Dan mag je van geluk spreken, dat je kunt terugvallen op je zussen, als je straks gaat bevallen.’

Ester glimlacht weer. Maar ze weet niet of het al het goede tijdstip is om het al te vertellen. Dan neemt ze het risico.

‘Ik ben bang, dat ik niet veel aan ze zal hebben, Tricia. Ze zitten dan met gelijksoortige problemen…’

De mond van Nancy en Tricia kon niet verder openvallen.

Nancy zegt geschokt: ‘Je meent toch niet dat Roald…’

Ester knikt. ‘Ada en Ingrid zijn allebei zwanger van Roald.’

‘Dus daarom wilde hij met jullie alle drie trouwen!’

‘Ik denk dat Roald het ook gedaan had, als we niet zwanger waren geweest, Tricia. Maar ik kan niet zeggen of het voor hem een invloed heeft gehad op zijn besluit om ons te vragen.’

Nancy kijkt Ester met een brede glimlach aan. ‘De ooievaar zal het druk krijgen. Over een paar maanden mag hij bij mij op bezoek en straks ook nog een drie keer bij jullie! Wat leuk!’

Ester mag Nancy wel, daar heeft ze meer mee dan met Tricia. Dat vindt ze maar een rare vrouw. Maar goed, ze is een vriendin van Roald, dus ze kan er weinig aan doen.

‘Willen jullie het nog niet tegen de rest vertellen? Ook niet tegen jullie mannen? Ik wilde het gewoon even kwijt, je weet wel, vrouwen onder elkaar. En er kan nog steeds alles mis gaan.’

‘Natuurlijk, of niet, Tric?’

Tricia knikt. Maar ze heeft een treurige blik in haar ogen. Nancy ziet het en zegt: ‘Wat is er, Tricia?’

Tricia begint te huilen en zegt: ‘Het is niet eerlijk, Nancy! Ik probeer al enkele jaren om zwanger te worden, maar het lukt ons niet. We hebben al onderzoeken laten doen, maar er schijnt niets mis te zijn met ons. En toch lukt het ons niet om een kind te krijgen. En nu ik hoor dat jullie zwanger zijn, valt dat gewoon even zwaar. Sorry!’

‘Och arme, daar hoef je nog geen sorry voor te zeggen, Tricia!’

‘Het is niet alleen dat, Nancy. Enkele maanden geleden was ik even zwanger, maar na anderhalve maand verloor ik het. Dat viel heel erg zwaar.’

Ester en Nancy slaan hun armen om Tricia heen en ze troosten haar.

Ester zegt: ‘Ik vind het echt heel erg voor je, Tricia. Ik kan je pijn voelen, want ik ben ook bang, dat het alsnog mis kan gaan. Daar ben ik ontzettend zenuwachtig voor!’

Tricia kijkt met een trieste glimlach naar Ester.

Ze zegt: ‘De dokters meenden, dat we gewoon te gestrest waren en dat we er goed aan deden om eens een wat vakantie te nemen. Mark en ik dachten dat het goed was om hier heen te gaan. En eerlijk gezegd voel ik me hier best op mijn gemak. Het werken maakt me niets uit, maar het niets moeten, dat doet me goed. God weet, lukt het ons nu wel. Ik bid er iedere dag voor.’

Nancy zegt: ‘Misschien moet je je laten zegenen door Roald, want hij heeft het voor elkaar gekregen om zelfs drie vrouwen achter elkaar zwanger te krijgen!’

Tricia schiet in de lach. ‘Dank je, Nancy! Dat had ik echt even nodig. En misschien doe ik dat ook nog wel!’

Ze kijkt een stuk vrolijker, nu ze haar leed kwijt is.

Ester zegt: ‘Weet je wat? We zijn hier nu toch klaar, en wat er nog ligt, dat kan best wachten tot morgen. Wat dachten jullie ervan, als we eens wat lekkers klaarmaken voor onze mannen?’

Dat wordt met enthousiasme ontvangen, maar Tricia zegt: ‘Ik ben alleen niet zo’n held in de keuken, maar als ik mee kan helpen, graag!’

Ester glimlacht. ‘Dat was ik eigenlijk ook niet, totdat ik Roald leerde kennen. Mijn moeder en ook Ineke hebben me veel geleerd. Eigenlijk heb ik nog het meeste van Ineke geleerd, want ze kan best goed koken.’

Ze lopen weer naar binnen. Ester kijkt nog even vlug of het wel goed gaat met Samantha, maar die slaapt diep, dus ze laat haar lekker liggen. De vrouwen trekken dan naar de keuken, waar Ineke al bezig is met het maken van beslag.

‘Ow, dat wilden we net ook gaan doen!’

‘Dan helpen jullie toch lekker mee! Ik wilde lekkere Brabantse appeltaart gaan maken, maar ik denk dat we met een taart niet genoeg zullen hebben. Wat wilden jullie gaan maken?’

‘Ik wilde een recept, dat ik nog geleerd heb van mijn oma, gaan maken. Echte Zweedse amandeltaart, maar daarvoor moet ik nog wel een en ander gaan halen. Ik heb nog niet genoeg amandelen in huis, en ook moet ik nog wat chocolade en cacao halen.’

‘Daar ben ik wel eens nieuwsgierig naar. Als je toch naar de winkel gaat, zou je wat rozijnen mee kunnen nemen? Die heb ik eigenlijk net niet genoeg.’

‘Dat kan, die heb ik ook nog nodig. Verder nog iets?’

‘Nee, meel is er nog genoeg, boter ook en suiker ook.’

Ester zet Nancy aan het werk, terwijl Tricia aangeeft, dat ze liever met Ester mee gaat naar de winkel. Ester zegt nog even tegen Roald, dat ze nog even naar de winkel is en geeft hem een vlugge kus.

Eenmaal in de auto is het eerst even stil, maar dan begint Tricia te praten.

‘Ester? Mag ik je wat zeggen?’

‘Wat is er, Tricia?’

‘Zou je boos op me zijn, als ik je zeg, dat ik altijd verliefd op Roald ben geweest? Nu niet meer, ik heb Mark, maar eerst wel altijd.’

Ester kijkt Tricia verbaasd aan. ‘Waarom zou ik boos op je zijn, Tricia?’

‘Je zou me als bedreiging kunnen zien.’

Ester moet lichtjes lachen. ‘Nee, Tricia, ik zie je niet als bedreiging. De liefde tussen mij en Roald zit goed. Ik hoef geen schrik te hebben, dat hij naar een ander heen gaat. En daarnaast, als Roald je voor die tijd niet zag zitten, denk ik ook niet dat hij dat nu ook zal doen.’

Tricia knikt. ‘Ik weet het, ik vind het moeilijk om er over te praten. Ik heb hem nooit verteld, dat ik verliefd op hem was, maar hij wist het wel. Hij had maar ja hoeven zeggen, en hij had me gehad.

Maar als ik eerlijk ben, het zou nooit wat tussen ons geworden zijn. We zijn te verschillend. Roald is altijd die man geweest, die je gemakkelijk kan beïnvloeden. En dat zou bij mij niet werken. Ik laat me niet vertellen hoe ik iets moet doen. Zo ben ik niet.’

‘Zo zie ik Roald niet, Tricia. Hij zegt me niet wat ik moet doen, we spreken samen af wie wat doet. Eigenlijk ben ik eerder degene, die hem zegt wat hij moet doen. Dus in jouw beeld kan ik me niet vinden.’

‘Dat klopt, dat heb ik al gezien. Dat verbaasde me eigenlijk. Zo kennen we Roald eigenlijk niet. Maar Roald zegt nooit hardop wat hij wil, maar doet dat stilzwijgend. Hoe hij het precies doet, dat weet ik niet. Maar hij krijgt altijd voor elkaar, wat hij wil.’

Ester zegt even niets. Maar dan vraagt ze: ‘Weet je toevallig wat meer over zijn laatste ex?’

‘Jolanda? Daar weet ik alles van, Ester. Jolanda is mijn nichtje. Daar kende Roald haar ook van. Hij heeft haar ontmoet op mijn verjaardag een jaar of 7-8 geleden. Het was meteen vuur en vlam tussen hun beide.

Maar Jolanda is net zo als mij, ze was niet de juiste vrouw voor Roald. Maar dat heeft hem flink pijn gedaan, toen ze de relatie verbrak. Hij is zeker een jaar niet meer uit geweest. ’s Avonds was hij altijd thuis, en hij ging nergens naar toe.

Toen hij begon te sporten, ging het langzaam beter met hem. Hij veranderde toen van een nogal lijvige man, hij woog toen meer dan 130 kilo, tot de man die hij nu is. Hij is nog steeds stevig, maar daar zit maar weinig vet aan. En het staat hem verdomd goed, ik wou dat Mark er zo uitzag!’

‘Waarom maakte ze het eigenlijk uit? Roald wil het mij niet vertellen, maar ik wil begrijpen, waarom hij daar zoveel pijn van had.’

‘De reden, waarom ze het uit maakte, is nu wel een beetje ironisch. Ze maakte het uit, omdat Roald geen kinderen wilde. Of liever gezegd, Roald wilde wel kinderen, maar niet op de manier, waarop zij het wou.

Jolanda wilde liever een kind met een donkere huidskleur. Later bleek, dat ze gewoon al zwanger was. Ze had naast Roald een andere vriend, en die was donker getint. Toen Roald daarachter kwam, was hij werkelijk woest. Jolanda was niet alleen vreemd gegaan, maar ze had hem ook nog voorgelogen. Dat kwam misschien nog wel harder aan, dan dat ze vreemd was gegaan. Toen hij haar daarmee confronteerde, zei ze hem recht in zijn gezicht, dat hij niets waard was in bed, en dat hij met zijn kleine pik haar niet kon bevredigen. Ze liet hem meteen links liggen en zetten hem uit haar huis, want ze woonden in haar huis samen.

Roald moest bijna alles achterlaten, Mark en Guido hebben goed met Jolanda moeten praten, zodat Roald zijn spullen terug kreeg. Het was echt verschrikkelijk. Zoiets doe je niemand aan.

Maar Roald kreeg zijn wraak op een presenteerblaadje. De nieuwe vriend van Jolanda bleek niet echt heel erg trouw en bleek van allerlei walletjes te eten. Hij zadelde haar op met een SOA, en verliet haar voor de eerste de beste snol.

Jolanda kreeg een miskraam, en wilde toen op hangende pootjes terug komen bij Roald. Maar Roald was onverbiddelijk. Hij stuurde haar weg, en dat was eigenlijk ook het moment, dat hij weer beter voor zichzelf ging zorgen en ging sporten. En de rest zal je nu wel weten.’

Ester knikt. ‘Maar ik snap niet, waarom hij niet over haar wil praten! Ik bedoel, hij vertelt me wel over zijn ex, en dat hij het daar heel moeilijk mee heeft gehad, maar niet over wat. Nu begrijp ik dat wat beter.’

Tricia zegt: ‘Ik denk dat Roald er nog steeds wel een beetje mee zit, Ester. Het is bekend dat hij niet zo’n grote heeft, en dat zit hem een beetje dwars. Persoonlijk denk ik, dat hij nog steeds een beetje bang is, dat je hem daarvoor zult verlaten.’

Ester kijkt Tricia verbaasd aan. ‘Waarom zou ik dat doen? Ja, hij heeft geen grote, maar om goede seks te hebben, heb je echt niet meer nodig. Bovendien is die van hem best dik. Het was eerst wel even wennen, maar ik wil echt niets anders meer. Roald weet echt wel, wat hij daarmee moet doen! En Ada en Ingrid denken er precies zo over. Wie Roald een keer heeft gehad, wil echt geen andere pik meer in zich!

En daarnaast is Roald een leuke, aardige, attente en zeker een heel knappe man. Waarom zou ik hem kwijt willen? Ik zou nooit een betere man kunnen vinden!’

Tricia glimlacht. ‘Dat is ook, waarom het tussen jou en Roald altijd goed zal gaan. Jullie passen echt bij elkaar. Ik kan het aan Roald zien, zoals hij naar je kijkt en openlijk zijn liefde aan je toont. En jij kijkt precies zo naar hem. Dat is niet gespeeld, het is echt. Daarom kan ik ook heel goed begrijpen, waarom Roald je gevraagd heeft om met je te trouwen. Dat is voor hem een soort garantie, dat je hem niet zult verlaten.’

‘Maar vinden jullie het dan niet raar, dat hij me al zo snel gevraagd heeft en dan ook nog mijn zussen gevraagd heeft om zijn partner te worden?’

‘Raar is het wel, maar het is de keuze van Roald. Wie zijn wij om dat te betwijfelen. Natuurlijk, we hebben Ada en Ingrid nog niet gezien en leren kennen, maar ik twijfel er echt niet aan, dat Roald het zonder reden heeft gedaan. Zo is hij namelijk niet.’

Ester glimlacht. ‘Nou ja, Ada en Ingrid zijn werkelijk kopieën van mij. We lijken echt heel erg veel op elkaar, mijn vader kon ons al niet uit elkaar houden, mijn moeder wel. En Roald schijnt daarmee ook geen problemen te hebben. Hij weet ons bijna feilloos uit elkaar te houden. Zelfs als we achter hem staan, schijnt hij te weten wie dat is.’

Tricia zegt: ‘Ja, dat is een eigenschap van Roald. Het is bijna onmogelijk om hem plotseling te verrassen, hij schijnt altijd te weten wie er achter hem staat, ook al heeft hij je nog niet gezien. Geen idee hoe hij dat doet!’

Ze komen dan al weer aan bij de winkel. Ester begint Tricia steeds beter te leren kennen en hun band wordt ook beter. Ze blijkt ook aardiger te zijn, dan ze verwacht had. Ze is alleen op sommige momenten een beetje raar.

Tricia kijkt haar ogen uit in de supermarkt. Veel lijkt hetzelfde als in Nederland, maar veel ook weer niet. Ze zegt tegen Ester: ‘Ik zou eigenlijk ook iets speciaals voor Mark willen klaarmaken, voor als hij weer met Bert terug komt. Maar ik ken eigenlijk helemaal niets van bakken, zelfs koken, daar ben ik slecht in. Zou jij me wat kunnen leren?’

Ester denkt even na. ‘Hmm, ik weet wel iets. Het is niet moeilijk en je kunt echt iets speciaals voor hem maken. Waarom maak je niet wat muffins en brownies voor hem klaar? Zelfs jij kan dat maken, zelfs aan kun je het niet eens zo goed.’

‘Denk je dat? Ik ben echt geen held in koken!’

‘Dat heb ik zelfs al een keer gedaan met mijn kleine nichtjes. En als die het kunnen, dan kan jij het ook.’

‘Wat heb ik dan allemaal nodig?’

‘Er zijn speciale mixen, die bijna kant en klaar zijn. Maar die zijn meestal heel erg zoet en daardoor ook minder lekker. Ik gebruik een gewoon cakemeel, en wat cacao voor de brownies. En daar doe ik stukje chocolade en vruchten in. Ik zal het je wel leren.’

‘Dank je, Ester! Dat stel ik heel erg op prijs!’

Ester glimlacht. ‘En wie weet, doet die lucht jullie hier zoveel goed, dat het jullie eindelijk lukt om zwanger te worden.’

Tricia glimlacht allerliefst. Ze hoopt het van harte.

Opeens gaat de telefoon van Ester. Het is de dokter.

‘Hallo dokter. Heb je al nieuws over Samantha?’

‘Ja, dat is goed en dat is slecht nieuws. Het goede nieuws is, dat het inderdaad een allergische reactie is, maar het slechte nieuws en dat is ook maar hoe je het oppakt, is dat ze misschien toch zwanger is. Daar is nog wel wat aan te doen, maar eerst moet haar koorts flink zakken.

Ik heb een recept naar de apotheek gestuurd, dat kun je ophalen. Dat zal haar allergische reactie doen afnemen. Als het goed is, moet ze dan morgen er een stuk beter aan zijn, en dan wil ik haar hier meteen in mijn praktijk zien. Als ze nog niet zwanger wil worden, dan kan ik haar een spiraaltje voor plaatsen. Daarmee is de kans dat ze alsnog zwanger wordt minder dan 15 procent.’

‘Oh, dank u, dokter. Ik zal de medicijnen meteen ophalen en haar vertellen, wat u me net heeft verteld. Hartelijk dank!’

‘Geen dank, daarvoor ben ik dokter. Dan zie ik haar morgen, zal ik maar meteen een afspraak maken? Eens kijken, ik heb voor half twee nog een gaatje in mijn agenda.’

‘Moet ze dan op uw thuisadres of in uw praktijk komen?’

‘Gewoon in mijn praktijk, Ester. De thuispraktijk is enkel voor noodgevallen.’

Ester bedankt de dokter nogmaals en hangt dan op. Ze haalt opgelucht adem en zegt tegen Tricia: ‘Het ziet er naar uit dat het enkel een allergische reactie is, wat Samantha mankeert. Met een beetje geluk is ze weer heel snel op de been.’

‘Je hebt het er maar druk mee, Ester. Wij zijn op bezoek, een werknemer die ziek is, Roalds ouders op bezoek, Bert op bezoek.’

Ester glimlacht. ‘Ach, ik vind het allemaal heel erg leuk, Tricia. Ik heb altijd een groot gezin willen hebben, en dat krijg ik nu ook. Zo kan ik alvast goed wennen, aan wat me straks te wachten staat.’

Ze pakken nog wat spullen, die ze nodig hebben, en gaan naar de kassa. Na de supermarkt rijden ze meteen naar de apotheek, waar de medicijnen voor Samantha al klaar liggen. Ester rijdt snel naar huis heen en het eerste wat ze doet, is met de medicijnen naar Samantha gaan.

Samantha is weer wakker, als Ester op haar kamer komt.

‘Hoi, Samantha! Gaat het weer een beetje?’

‘Ik voel me al een beetje minder misselijk, maar ik ben wel heel erg draaierig. Ik denk dat ik flinke koorts heb. Misschien wel een griepje.’

‘Ik had net de dokter aan de lijn, Samantha. Hij dacht dat het een allergische reactie was op die pil en dat heeft hij laten onderzoeken. En dat blijkt dus ook zo te zijn.’

Samantha kijkt hoopvol. Ester gaat verder: ‘Ik heb nu medicijnen voor je gehaald, waarmee die allergische reactie onderdrukt wordt. Maar de dokter drukte me op het hart, dat de pil, die jij genomen hebt, misschien niet werkt door die allergische reactie. Daarom zou je morgenmiddag bij hem in de praktijk moeten komen, als je niet zwanger wilt worden.’

Samantha knikt. ‘Dat lijkt me een goed idee. Het is nog veel te vroeg om zwanger van Bert te worden, we kennen elkaar nog maar net. Het is niet, dat ik geen kind zou willen, maar nu nog niet.’

‘Dat lijkt me wijs. Je moet het ook niet zoals ik en Roald doen, ik was al meteen zwanger. Maar in ons geval maakt het weinig uit. Onze band is al heel sterk.’

Ester geeft de medicijnen aan Samantha en brengt haar ook een glas water, zodat ze haar medicijn kan innemen.

Ze laat Samantha dan alleen, en gaat naar de keuken. Tricia heeft alle boodschappen al naar de keuken gebracht. Ineke vraagt aan Ester: ‘Hoe gaat het met Samantha?’

‘Ze leek er iets beter aan te zijn, Ineke. Maar ik heb haar medicijnen gebracht, waardoor ze snel weer op de been zou moeten zijn.’

‘Heeft de dokter dan nog terug gebeld?’

‘Ja, het is een allergische reactie, net zoals hij voorspeld heeft. Maar morgen moet ze nog wel naar hem toe.’

‘Dus ze zou snel weer beter moeten zijn?’

‘Ja, dat denk ik wel. Zo kwam de dokter wel op me over.’

‘Gelukkig! Ze keek vanmorgen zo grauw!’

‘Ik zal het even aan Roald vertellen, dan kan hij Bert informeren. Die zal ook wel blij zijn, als hij dit nieuws hoort.’

Ze loopt even naar Roald, die druk bezig is met de stukken van zijn werk door te nemen. Hij is zeer geconcentreerd bezig en hoort Ester niet eens binnenkomen. Hij schrikt als hij de zachte armen van Ester om zich voelt. Maar hij glimlacht meteen. Ester drukt hem een kusje in zijn nek en zegt: ‘En? Lukt het?’

Roald knikt. ‘Het is even stevige kost, maar ik kom er wel doorheen. Ik begin te begrijpen, waarvoor Henk me echt nodig heeft en ik begin ook al een idee te krijgen, hoe ik dat moet gaan doen. Ik heb hem straks al even gebeld, hij komt morgenvroeg even langs.’

‘Ik heb trouwens nieuws over Samantha.’

‘Ow? Heeft de dokter al terug gebeld?’

‘Ja, ik was nog bij de supermarkt. Het was net als hij voorspeld had, een allergische reactie. Maar nu bestaat wel de kans, dat die morning-afterpil nu niet werkt, dus moet Samantha morgen naar hem toe. Ik heb haar al medicijnen gehaald, waardoor haar allergische reactie snel zou moeten afnemen.’

‘Oef, dat is ten minste een beetje goed nieuws. Dan zal ik Bert maar snel even bellen, zodat hij op de hoogte is. Hoe is het nu met Samantha?’

‘Ze leek er iets beter aan te zijn, Roald.’

‘Dat is in ieder geval hoopvol. Verder nog nieuws?’

‘Ik heb even gepraat met Tricia. Ze wilde met me mee naar de supermarkt. Wist je, dat ze, samen met Mark probeerde zwanger te raken? Maar het lukt ze niet. Volgens hun dokters zouden ze te gestrest zijn. Daarom zijn ze ook hier,’

‘Dat wist ik niet. Maar hoe kwamen jullie op dat onderwerp?’

Ester bloost. ‘Ik heb het ze verteld van mijn zwangerschap. Ik hoop niet dat je boos bent?’

Roald schudt zijn hoofd. ‘Ik weet dat je het van de daken af wilt schreeuwen, dat wil ik ook. Maar je hebt hier nog geen vriendinnen, waar je mee kunt praten. Dus ik begrijp je wel. En daarbij, we zijn al bijna op het punt, dat we het bekend kunnen maken.’

Ester geeft Roald een kus op zijn mond. ‘Wat ben je ook een lieve man! Je begrijpt me bijna beter dan mijn zusters!’

Roald zegt: ‘Misschien dat ik wel iets voor Mark en Tricia kan doen. Komend weekend wordt goed weer voorspeld. En het meer is nog steeds vrij van ijs. Ik zou Han kunnen vragen, of hij ze niet met de boot wil rondvaren. Gewoon hun alleen.’

‘Je zou ook Guido en Nancy moeten vragen of ze meewillen, Roald. Die werken hier ook hard mee. En waarom gaan we ook niet mee? De boot is toch ruim genoeg?’

‘Je hebt gelijk! Ik zal Han meteen eens opbellen. En volgende week gaat de boot naar de werf, dus het is ook de laatste kans om nog te gaan varen.’

Roald belt meteen Han op.

‘Han Stökke’

‘Hallo Han, met Roald De Vries!’

‘Aha, Roald! Wat kan ik voor je doen?’

‘Han, ik wil je een gunst vragen. We zouden graag nog een keer met de boot willen varen, voordat de boot naar de werf moet. En zondag wordt het mooi weer, het zou nog precies even kunnen.’

‘Dat klopt. En je wilt mij natuurlijk vragen, of dat ik schipper wil zijn? Geen probleem, Roald! Dat doe ik graag. Maar het zal wel koud worden, dus kleedt je je goed aan. Maar wat hoorde ik? Heb je je been gebroken?’

‘Ja, ik ben aangereden door een auto, die uitgleed over het gladde wegdek. Daar kon hij niets aan doen, maar ik was wel degene, die pech had.’

‘Dus het wordt nu even niets met je verbouwing?’

‘Nee, maar gelukkig heb ik hier nu enkele vrienden, die me meehelpen, en die wilde ik bedanken met dat boottochtje.’

‘Geen probleem, Roald. Ik neem aan, dat ik Renate ook mee kan nemen? Ze zal het ook wel leuk vinden, om weer eens met de Missing Dreams te varen.’

‘Er is toch plaats genoeg aan boord, dus geen probleem. Hoe laat zondag?’

‘Rond tien uur? Ik zorg wel dat de boot startklaar is, jullie hoeven alleen maar aan boord te stappen!’

‘Goed, maar nu zorg ik wel voor het eten aan boord!’

Han zegt: ‘Als je het niet erg vindt, dan zorg ik toch liever zelf voor het eten, dat heeft namelijk wat voorbereidingen nodig. Maar je kunt het me wel terug betalen.’

‘Dat is ook goed. Je hoeft dit echt niet allemaal voor niets te doen!’

‘Onzin, ik vaar graag met die boot, en ieder kans die ik krijg om met de mooiste boot van het Vänermeer te varen, die grijp ik met beide handen aan.’

‘Bedankt, Han. Ik stel dit zeer op prijs!’

‘Al goed, Roald. Zie je zondag dan!’

‘Tot zondag! En nogmaals bedankt!’

Roald hangt op en zegt tegen Ester: ‘Zondag gaan we lekker varen! Han zal schipper zijn.’

Ester kijkt verheugd en omhelst hem. ‘Dat gaat absoluut een mooie dag worden. Vertel jij het hun, of moet ik dat doen?’

‘Ik zal het zelf wel even doen. Ik wil toch even gaan kijken, hoe ver ze zijn met die badkamer en onze slaapkamer.’

‘Ze zijn in ieder geval klaar met breken, dat is zeker.’

Roald staat op en loopt met zijn krukken achter Ester aan. Ze lopen naar de kamers, waar straks hun slaapkamer en badkamer moet komen. Dat ziet er nu troosteloos uit. Er is een wand weggebroken, van twee kamers en een wandkast maken ze nu een grote slaapkamer en een royale badkamer. Johan en Guido zijn nu de wanden van de badkamer uit aan het meten.

Guido ziet Roald en Ester komen kijken en zegt tegen Johan: ‘Kijk, we hebben hoog bezoek. De koning en koningin komen ook even kijken hoe het vordert!’

Johan lacht. ‘Dat zou hij wel willen, dat hij koning was. Maar ik ben er absoluut zeker van, dat hij nu niets liever gedaan zou hebben, dan nu meehelpen!’

‘Dat geloof ik ook wel. En Roald? Wat denk je ervan?’

‘Mijn God, dit wordt nog veel groter, dan ik ooit verwacht had! Deze slaapkamer wordt echt groot!’

‘Ja, dat had ik ook niet verwacht. Maar nu je het samen ziet, is het best groot! Jullie slaapkamer wordt groter dan mijn woonkamer!’

Roald lacht. ‘Dat krijg je, als je een groot huis koopt en dat gaat verbouwen. Maar jullie schieten goed op! Ik had echt niet verwacht, dat jullie al zo ver zouden zijn!’

Johan zegt: ‘Nou, als het een beetje meezit, dan hoop ik vanavond al een gedeelte van de wand gezet te hebben. Want kwam maandag je buurman niet om het elektrisch te vervangen?’

Roald knikt. ‘Dat was wel de bedoeling. Hij kan ook nog wel eerder komen, als dat nodig is, maar ik wist dus niet hoever jullie al zouden komen.’

‘Je zou hem kunnen bellen, of hij even komt kijken. Nu kan hij hier nog gemakkelijk stroomleidingen trekken, nu het nog open ligt.’

Roald knikt. ‘Ik zal hem straks wel even bellen. Maar dit wordt echt veel groter, dan ik verwacht had. Zelfs de badkamer lijkt wel groot!’

‘Klein is die in ieder geval niet, Roald. Maar we hebben hier nog wel genoeg werk aan, daar kun je zeker van zijn!’

Roald knikt. ‘Maar zondag is hier rustdag. Ik heb namelijk al lang gemerkt, dat het anders niet vol te houden is. En daarom heb ik voor komende zondag een boottochtje gepland. Dat kan nog net, het wordt komend weekend prachtig weer en daarna gaat de boot naar de werf voor onderhoud, zodat hij volgend jaar weer in goede conditie is.’

‘Ja, die boot, daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Je hebt me foto’s laten zien, maar ik kan het niet geloven, dat die boot van jou is!’

‘Ik kan het eigenlijk ook niet geloven, maar het is toch echt zo.’

Johan zegt: ‘Guido, hij heeft echt een prachtige boot. Het is een genot om er mee te zeilen!’

Roald knikt. ‘Dat is ook zeker zo! Zondag zullen jullie het meemaken!’

‘Ik ben benieuwd! Het lijkt me wel leuk om dat te doen. Ik heb nog nooit op een zeilboot gevaren!’

Johan zegt: ‘Heb je Han al gevraagd?’

‘Ja, hij komt weer, samen met Renate.’

‘Wie zijn dat?’

‘Han is de havenmeester en hij zorgt eigenlijk ook voor het kleine onderhoud van mijn boot. Als tegenprestatie laat ik hem ook gebruik maken van de boot, en dat doet hij maar al te graag. De “Missing Dreams” is een van de mooiste boten van het Vänermeer. En daarbij is Han een uitstekende schipper, ik vertrouw hem mijn boot wel toe.’

Nancy en Tricia komen ook kijken in de nieuwe slaapkamer. ‘Zo! Jullie maken nogal vorderingen!’

‘Ach, het lijkt heel veel, maar dat is het niet. Er is nog steeds heel veel werk te doen, voordat we klaar zijn! Maar Roald heeft ons komende zondag uitgenodigd om te gaan varen met zijn zeilboot.’

‘Ow? Dat lijkt me wel leuk! Is dat die mooie witte zeilboot?’

Roald knikt. Het kan nog net, het water is nog warm genoeg en vriest dus nog niet dicht. En de volgende week gaat de boot naar de werf voor onderhoud. En daarbij wordt het komend weekend echt nog even mooi weer. De zon zou in ieder geval schijnen, maar het zal wel koud zijn.’

‘Daar kunnen we ons op aankleden, Roald. Mij kun je wel opschrijven daarvoor.’

Tricia knikt ook. ‘Ik wil ook best mee. Ik heb ooit een keer met een zeilboot mogen meevaren, dat was erg fijn!’

‘Goed, dan hoop ik dat Samantha ook wat opgeknapt is, dan kan ze ook mee. Die arme meid heeft tot nu toe alleen maar pech gehad, dus ze mag ook wel eens wat leuks meemaken.’

Guido zegt: ‘Nou ja, ze heeft toch net een weekendje met Bert achter de rug, ik weet zeker dat ze dat wel leuk heeft gevonden!’

‘Dat klopt, maar kijk eens hoe het geëindigd is? Ze ligt doodziek op bed!’

Daar moet iedereen Roald gelijk geven. Ze verheugen zich al weer op een mooie boottocht met de boot van Roald. Nancy zegt tegen Guido en Johan: ‘Ik kwam jullie trouwens halen, we gaan zo eten.’

Johan en Guido houden dan op met hun werkzaamheden en gaan zich wat wassen in de badkamers boven.

Even later zit iedereen in de keuken te genieten van weer een vorstelijk middageten. Vers brood, verschillende soorten jam, de voor Roald onvermijdelijke haring, verschillende soorten beleg, kaas, eieren. Niemand die te kort komt.

Opeens horen ze gestommel van boven en tot ieders verbazing komt Samantha naar beneden. Haar haren zitten warrig, maar ze ziet er een stuk beter uit.

Ineke vraagt meteen: ‘En, Samantha? Hoe gaat het?’

‘Beter! Dat spul werkt goed! Ik geloof dat ik niet meer zo veel koorts heb, en bovendien heb ik nu wel honger.’

‘Dat is een goed teken, kom schuif aan en kom erbij zitten. Er is genoeg!’

Er is nog een plaats vrij bij Roald en Ester en daar gaat ze zitten. Ze is een beetje verlegen met al die vreemde mensen. Roald merkt het en zegt tegen zijn vrienden: ‘Ik zal jullie maar even voorstellen, dit is Samantha. Ze is een beetje ziek, dus je moet haar uiterlijk maar een beetje excuseren.’

Nancy steekt meteen heel hartelijk haar hand uit en stelt zich voor. Guido volgt haar meteen, gevolgd door Tricia. Johan en Ineke kon Samantha al, dus die hoeven zich niet meer voor te stellen. Zwijgend begint ze dan aan haar eten. Maar ze voelt zich een beetje bekeken.

Opeens gaat de telefoon van Roald. Hij neemt op. Het blijkt tot zijn verbazing Bert te zijn. Ze zijn al bijna daar, en Bert wil weten hoe het met Samantha gaat.

‘Oh, ze zit hier naast me, als je wilt dan geef ik haar even.’

Bert geeft haar zijn telefoon en zegt: ‘Het is voor jou. Bert wil je even spreken!’

Haar gezicht klaart op en met een lach neemt ze de telefoon aan.

‘Met Samantha!’

‘Hallo Samantha! Hier Bert! Hoe gaat het met je?’

‘Al wat beter. Ester heeft me medicijnen gebracht, en dat werkt best goed. Ik voel me nu een stuk beter. Volgens de dokter zou het een allergische reactie zijn geweest op die pil. En morgen moet ik dan even naar de dokter toe. Maar meer weet ik ook nog niet!’

‘Oh, dat is goed nieuws. Ik maakte me ernstige zorgen over je. Je zag er zo slecht uit!’

Samantha glimlacht, ze is echt geraakt door de zorgen van Bert. ‘Het gaat nu gelukkig beter met me. Ik zit nu net aan tafel, ik kreeg honger.’

‘Je vindt het toch niet erg, dat ik niet gebleven ben? Ik bedoel, ik kon toch weinig doen, en ik had dit al beloofd aan Roald.’

‘Nee, dat is wel goed, maar ik ben wel blij dat je belt.’

Bert zegt: ‘Weet je, ik vond het best moeilijk om weg te gaan. Ik mis je nu al. Maar vanavond ben ik weer terug. Hoe laat, dat kan ik nog niet zeggen, maar ik probeer zo snel mogelijk terug te komen!’

Haar hart smelt bijna, als ze het verlangen van Bert hoort om bij haar te willen zijn.

‘Dat zou fijn zijn, Bert. Ik mis je ook al!’

‘Ik zou nog wel verder willen praten, maar ik rij nu de straat in waar Ingrid woont, dus ik ga ophangen. Ik bel wel, als we weer op de terugweg zijn.’

‘Dat is goed. Zie je dan vanavond!’

Ze geeft de telefoon terug en Roald neemt het gesprek weer over. ‘Bert, laat het me even weten als jullie klaar zijn. Dan weet ik ongeveer hoe laat jullie terug komen.’

‘Dat zal ik doen. Moet ik nog iets tegen Ada en Ingrid zeggen?’

‘Zeg maar dat ik van ze houd. Maar eigenlijk weten ze dat, maar je weet het, vrouwen horen dat altijd graag!’

Bert lacht. ‘Ik zal het doorgeven, Roald.’

Roald hangt op en zegt: ‘Ze zijn net bij Ingrid, dus de reis heeft goed opgeschoten. Als het inladen van de spullen een beetje opschiet, dan konden ze wel eens sneller terug zijn, als we dachten.’

Ester zegt: ‘Dan hebben ze zeker goed doorgereden, Roald. Ze zijn 4 uur weg!’

‘Ik weet het, maar Bert is een goede chauffeur, hij weet wel hoe hij moet rijden.’

Ze gaan verder met eten en Roald en ook Ester zien genoegzaam toe hoe Samantha goed dooreet. Ze heeft echt honger en als ze nu goed eet, zal het snel beter met haar gaan.

Maar ook de rest eet goed door. Het is verbazingwekkend hoe snel de rijkelijk gevulde tafel leeg raakt. Niemand heeft dan ook nog honger. Guido wrijft over zijn buik.

‘Hoe komt het toch, dat het hier allemaal veel lekkerder smaakt, dan thuis?’

Roald lacht. ‘Ik denk dat het vooral komt, doordat mijn moeder dat heerlijke verse brood bakt.’

‘Misschien, ze heeft haar roeping als bakker gemist! Maar ook de rest smaakt gewoon beter. Maar misschien is het maar goed, dat ik hier niet ga wonen, want volgens mij zou ik moddervet worden!’

Ineke glimlacht van genoegen, ze doet ook haar best om wat te doen. Nu ze even niet kan schilderen, doet ze haar best om de rest het zo aangenaam mogelijk te maken. En dat doet ze buitengewoon goed. En iedereen schijnt dat ook te waarderen.

Roald zegt tegen iedereen: ‘Ik denk dat we mijn moeder maar een applaus moeten geven voor het heerlijke eten dat ze ons iedere dag voorzet.’

Ineke bloost en zegt: ‘Maar Ester helpt net zo hard mee, Roald. Ik doe het echt niet helemaal alleen!’

‘Dan ook een applaus voor Ester, mijn lieftallige verloofde!’

Lachend klapt iedereen in zijn handen. Het applaus is dan ook meer dan verdiend. Ineke en Ester blozen allebei, maar ze waarderen het wel.

Ester geeft Roald een zoen en een klein tikje op zijn hoofd. ‘Laat me niet meer zo blozen voor iedereen!’

Roald lacht. ‘Het is toch waar, Ester? Je helpt zeker zo hard mee, en dat mag best eens gewaardeerd worden.’

Ze geeft hem nog een zoen. Ze sluit haar ogen en zegt zachtjes tegen hem: ‘Waar heb ik jou toch aan verdiend? Je maakt me zo gelukkig!’

Roald streelt haar haren en zegt: ‘Dat kan ik ook zeggen, Ester. Waar heb ik jou toch aan verdiend?’

Ze geven elkaar nog een stevige zoen en dan staat Ester op om de tafel leeg te ruimen. Ze ziet de rest naar haar en Roald kijken. Ineke heeft een traan in haar oog en zegt: ‘Kijk maar eens goed, jongelui, dat is nu echte liefde. Geen twijfel over mogelijk!’

Daar is iedereen het over eens. Ineke is erg trots op haar zoon. Ze is heel erg blij, dat hij de liefde van zijn leven gevonden heeft. Dat het dan ook meteen drie vrouwen zijn, vindt ze niet eens erg. Voor Roald schijnt het te werken, en dat is goed genoeg voor haar.

Iedereen gaat weer aan de slag, de vrouwen blijven achter in de keuken, Roald weer achter zijn bureau en Johan en Guido gaan weer verder met de badkamer. Samantha kijkt het even aan in de keuken, maar geeft er dan toch de voorkeur aan om terug in bed te kruipen. Zo goed voelt ze zich dan toch niet.

Een half uur later komt Hilde voor de lessen met Roald. Roald maakt goede vorderingen met zijn lessen. Hij kan nu al enkele zinnen spreken en hij doet ook zijn best om het huiswerk, dat Hilde hem geeft, zo goed mogelijk te maken.

Ester komt even kijken, hoe Roald het doet. Ze heeft zijn vooruitgang ook wel gemerkt, Roald probeert ’s avonds zijn nieuwe taalkunsten regelmatig uit. Dat is soms amusant, als hij woorden verkeert uitspreekt. Maar hij doet het echt niet slecht, en ze zou er niet gek van opkijken, als hij over een half jaar bijna vloeiend Zweeds zou kunnen spreken.

Als Roald Ester ziet, zegt hij: ‘Jag älskar Esther’. Ester glimlacht. ‘Ik hou ook van jou, Roald!’

Roald is trots, dat hij dit kan zeggen. Hij heeft hier op geoefend. Hilde moet lachen om de trotse blik van Roald.

‘Je bent er nog lang niet, Roald, maar ik moet zeggen, als al mijn studenten zoveel vorderingen zouden maken, dan zouden hoge punten halen. Je doet het in ieder geval beter dan Henk, toen hij naar Zweden kwam en hij kon toen al een paar woordjes spreken.’

Ester laat de twee weer alleen en gaat weer naar de keuken. De dames zijn al klaar met het maken het beslag en wachten tot ze verder kunnen. Ineke heeft thee klaargemaakt en ze praten gezellig met elkaar.

Tegen half vier roept Ester de mannen weer om wat te komen drinken. Ze worden verrast door Ineke, die hun een nog steeds warme appeltaart voorschotelt. De mannen zijn aangenaam verrast, ook al hebben ze de heerlijke geuren uit de keuken wel geroken.

Ze bespreken de voortgang en de problemen, die ze ondervinden bij de bouw. Guido moet de afvoer en de waterleidingen al leggen, nu ze de spanten en het raamwerk van de wand van de badkamer al hebben staan. Heel erg veel stelt dat nog niet voor, het zijn slechts enkele balken, je kunt nog helemaal door de wand kijken.

Terwijl ze van hun koffie en gebak genieten, komt Samantha weer naar beneden. Ze heeft zich gedoucht en netjes aangekleed. Het gaat duidelijk een heel stuk beter met haar. Ze heeft de kleren, die ze van Bert gekregen heeft, aangetrokken, waardoor ze er nu best goed uitziet.

Maar ze is nog steeds wat zenuwachtig, ze kent de vrienden van Roald nog steeds niet erg goed.

Guido heeft als eerste punten bij haar gescoord met de opmerking: ‘Ik kan wel zien, waarom Bert verliefd op haar geworden is. Ze ziet er goed uit!’

Dat levert hem een lieftallige glimlach op. Roald zegt: ‘Ik vind dat Guido gelijk heeft. Je ziet er in deze kleren een stuk beter uit, Samantha.’

Ook de vrouwen zijn erg positief over haar en dat geeft haar goede moed. Als de koffiepauze voorbij is, gaat iedereen weer aan de slag. Nancy en Tricia gaan met de mannen mee, want ze kunnen nu helpen bij de bouw.

Ester blijft achter met Ineke en Samantha.

Verlegen vraagt Samantha aan Ester: ‘Ester, zou ik je om een gunst mogen vragen?’

‘Wat is er, Samantha?’

‘Ik heb je verteld over het leven, dat ik gehad heb in mijn jeugd. Ik heb nooit erg veel geluk gekend in mijn leven, maar nu is Bert in mijn leven gekomen. Dat gooit werkelijk mijn hele leven overhoop. Dat vind ik niet erg, want ik denk dat ik met Bert echt heel erg veel geluk heb.

Maar ik wil me mooi maken voor hem, maar ik heb nooit geleerd hoe ik dat moet doen. Ik was altijd meer een meisje in een mannenwereld, waar make-up niet nodig was, of zelfs niet gewenst. En ik heb ook nooit de aandrang gehad om het te leren. Maar nu is dat anders. Zou je me willen leren, hoe ik dat moet doen? Ik heb werkelijk geen idee.’

Ester glimlacht. ‘Natuurlijk, kom dan gaan we naar mijn kamer, dan leen ik je wel wat van mijn make-up. Heb je eigenlijk al wat make-up?’

Samantha schudt haar hoofd. Ester denkt even na en zegt: ‘Volgens mij heb ik mijn oude make-up spullen meegenomen. Geen idee waarom, ik gebruik het toch niet, maar van mij mag je ze wel hebben, dan hebben ze ten minste wel nog doel.’

Ze lopen samen naar boven, en Ester zoekt in een doos naar haar oude make-up spullen. Al snel vindt ze het. Het zit in een bijna versleten tasje, maar het zit wel boordevol.

‘Daar zal je wel genoeg aan hebben, Sam. Ik koop wel eens vaker wat om te proberen en als het me niet bevalt, dan doe ik het altijd in dit tasje. Eigenlijk zonde, maar zo gaat dat. Dus die mag je zo van me hebben. Kijk maar wat je er van wilt gebruiken, en wat je niet gebruikt, mag je ook best weggooien. Anders staat het toch alleen maar te staan.’

Samantha neemt het tasje dankbaar aan. Ze zegt: ‘Dank je, Ester. Maar dit is eigenlijk te veel! Ik weet niet veel van make-up, maar dit kost toch veel geld?’

‘Pff, maak je maar geen zorgen! Zoals ik al zei, ik gebruik het toch niet. Dus als jij het wel kan gebruiken, dan is dat goed genoeg voor mij. Ik hoef er niets voor terug.’

Samantha glimlacht lieflijk, en zegt: ‘In dat geval neem ik het graag aan. Maar ik zou je wel een ding willen vragen. Het is niets, maar voor mij heel erg belangrijk.’

‘Zeg het maar?’

‘Zou je me voortaan gewoon Samantha willen noemen en niet meer Sam? Ik wil afscheid nemen van mijn verleden. Ik ben nu niet meer Sam, ik ben Samantha!’

Ester glimlacht. ‘Natuurlijk, geen probleem, Samantha. Het is gewoon, dat je je zo bekend gemaakt hebt.’

‘Dank je, voor mij betekent het namelijk een wereld van verschil.’

Ester laat Samantha plaatsnemen voor een grote spiegel. Ze zegt: ‘Welke kleuren vind je zelf mooi?’

‘Geen idee! Daar heb ik nog nooit over nagedacht!’

Samantha bekijkt dan de verschillende kleuren in de doosjes. Ester helpt haar bij haar keuze, door uit te leggen, waar ze wat moet gebruiken. Ondanks dat vrijwel alles vreemd voor haar is, leert Samantha snel. Ze heeft in de schoonheidssalon ook wat opgedaan, hoe ze daar dingen doen. Ester leert haar de basistechnieken, en laat dan Samantha zichzelf opmaken. De eerste keer lijkt het nergens op en Samantha is de wanhoop nabij. Maar ze leert dan ook, hoe ze de make-up er weer af kan krijgen.

Na enkele wat mindere pogingen, lukt het Samantha dan om een aanvaardbare make-up aan te brengen. Ze is trots op zichzelf. Toch helpt Ester haar om de laatste puntjes op de I te zetten. Het resultaat mag er dan ook zijn, Samantha ziet er nu echt mooi uit. Subtiel opgemaakt, maar het valt toch net op. Ester doet dan ook nog nagellak op haar nagels om het compleet te maken.

‘Kijk eens aan, nu zie je er echt beeldig uit! Alleen je haren, dat kan nog net wat beter. Het ziet er niet slecht uit, maar met een paar haarspelden zou het je nog beter staan.’

Ester doet het haar voor en laat het resultaat aan Samantha zien. En inderdaad, dat maakt net het verschil. Ester haalt de spelden er weer uit en laat het Samantha nu zelf doen. Samantha leert echt snel, ze heeft het meteen door, hoe ze die spelden moet gebruiken.

Maar ze slaakt een zucht, als ze eindelijk klaar is.

‘Pff, dat duurt langer, dan ik gedacht heb! Wat een werk voor iets wat Bert waarschijnlijk toch niet zal opvallen…’

Ester glimlacht. ‘Als Bert dit niet opvalt, dan moet hij gestoord zijn, Samantha. Reken maar, dat hij het ziet. Hij zal er misschien niet meteen iets van zeggen, maar je merkt het wel aan zijn reacties. De manier waarop hij je vasthoudt, de manier waarop hij je kust. Daar doe je het toch voor, of niet?’

Samantha knikt, maar ze moet bijna huilen. Lachend zegt ze: ‘Daar moet ik dus ook aan wennen, dan de mascara kan uitlopen, als ik ga huilen!’

Ze schieten allebei in de lach. Ze praten allebei over hun ervaringen met mannen, en dan vooral over Bert en Roald. De details gaan nog al diep, en ze krijgen al snel meer waardering voor elkaar. Een vriendschap tussen de beide dames begint dan te ontluiken.

Het is al bijna avond, als ze weer naar beneden komen. Ineke bekijkt de beiden en zegt: ‘Jullie hadden nogal lol daarboven. Ik hoorden jullie af en toe hieronder lachen!’

‘Ach, soms moet je gewoon weer eens meisjesdingen met elkaar doen.’

Ineke glimlacht. Ze ziet dat de band tussen Ester en Samantha verandert is. Dat ziet ze graag, want haar schoondochter kan best wel een vriendin gebruiken, hier in dit kleine dorpje, waar ook Ester een vreemde is.

Dan geeft Ineke complimenten aan Samantha, dat ze er mooi uitziet met haar make-up. Samantha bloost en zegt: ‘Ik hoop dat Bert het ook zo mooi vindt.’

‘Natuurlijk doet hij dat, anders verdient die jongen een trap voor zijn gat! Maar ik ken Bert al langer, hij is een van de beste vrienden van Roald, ze kennen elkaar nog van de kleuterschool. En hij is een beetje zoals Roald, hij heeft oog voor details.

Maar hij is het stille type, waar Roald zijn mening meer open en bloot legt. Dus ben niet meteen teleurgesteld, als hij niet meteen wat zegt. Hij laat het je wel merken, dat hij het waardeert, daar ben ik absoluut zeker van!’

Als het avondeten opgediend wordt, komen de mannen de keuken binnen. Ze kijken verbaasd op, als ze Samantha daar in haar goede kleren zien zitten, nu volledig opgemaakt en met haar haren goed in model.

Nancy zegt: ‘Dus dat waren jullie aan het doen! Nou, Samantha! Als Bert dat niet meer opvalt, dan weet ik het ook niet meer!’

Guido knikt, hij is het helemaal met zijn vriendin eens. ‘Als Bert je daarvoor geen compliment geeft, geef ik hem persoonlijk een trap onder zijn kont!’

Samantha glimlacht, maar groeit met de minuut. Ze voelt zich hier zo ontzettend op haar plaats en op haar gemak, dat ze al snel los komt. Ze vertelt iedereen over het fantastische weekend, dat ze gehad heeft met Bert. Dat verhaal vindt iedereen wel mooi. Natuurlijk praat ze niet over de nachten met Bert, dat gaat ze niets aan.

En Ester praat over Roald. In korte tijd groeit Samantha uit naar een echte dame. Niets aan haar gedrag herinnert nog aan haar oude ik, die Sam was. Samantha blijkt een goedlachse en leuke vrouw te zijn.

Als ze ’s avonds allemaal in de woonkamer zitten, en gezellig om de houtkachel zitten, krijgt Samantha echt het gevoel, dat ze geaccepteerd wordt als een volwaardig lid van deze groep. Dat doet haar goed en het vormt dan ook haar nieuwe ik.

Roald ziet dat Ester en Samantha samen wat meer plezier hebben, en daar is hij blij om. Hij weet ook wel, dat Ester hier nog geen vrienden heeft, en iedere vriend, die ze kan krijgen, is goed voor haar.

Bert heeft net na het eten gebeld, dat ze al weer onderweg waren. Hij verwacht tegen middernacht terug te zijn. Roald heeft dat tegen Samantha gezegd, die het nieuws blozend aanhoorde. Het is overduidelijk, dat ze hem graag terug wil zien. Maar ze is niet de enige, die op de terugkomst van de verhuisploeg wacht. Tricia mist haar man, maar vooral Roald en Ester missen Ada en Ingrid. Pas sinds het telefoontje is dat gevoel om ze weer terug te zien, sterker geworden.

Het is een gezellige avond, waar iedereen wacht op de terugkomst van de verhuisploeg. Net na middernacht komen ze dan eindelijk weer thuis aan. Iedereen snelt naar buiten om hun geliefden te begroeten. Roald heeft snel de buitenverlichting aangedaan, zodat ze buiten beter kunnen zien.

Eerst rijdt de vrachtwagen het erf op en stopt voor het huis. Daar achter rijdt het autootje van Ingrid. Zodra de vrachtwagen stil staat, vliegt de deur van de cabine open en springt Bert eruit. Hij heeft Samantha zien staan, en wil nu niets liever, dan haar in zijn armen te houden. Hij rent op haar af, terwijl ze daar wat verlegen staat te kijken. Maar zodra ze hem ziet, is er geen houden meer aan. Ze rent op hem af, terwijl ze al huilend in zijn armen valt. Zodra ze elkaar raken, is de wereld weer compleet voor hun beiden.

Na een innige zoen, zegt Bert: ‘Ben je nu al weer beter?’

Samantha zegt: ‘Ik heb nog wat lichte koorts, maar dat zou nog weg moeten trekken. Maar ik ben er stukken beter aan, die medicijnen werkten vrij snel.’

‘Gelukkig! Je wilt niet weten, hoe erg ik me zorgen over je gemaakt heb!’

De mascara van Samantha begint uit te lopen en Bert zegt: ‘Volgens mij heb je met Ester gesproken.’

Samantha kijkt even verbaasd en zegt: ‘Hoezo?’ Dan beseft ze opeens, dat haar mascara is uitgelopen. Geschrokken pakt ze een zakdoekje en probeert de schade wat te beperken, maar daarmee maakt ze het alleen maar erger. Bert stopt haar pogingen en zegt: ‘Laat nu maar even, dadelijk kun je je wat opfrissen. Maar heb je dat echt voor mij gedaan? Het staat je best leuk, als heb je nu wat heel zwarte ogen…’

Samantha bloost. Het is toch best donker en toch heeft hij het gezien. Nu begrijpt ze de woorden van Ester pas goed. Al die moeite, die ze gedaan heeft om mooi voor hem te zijn, het is nu echt de moeite waard, nu hij het waardeert. En ze neemt zich echt voor om het nu ook vaker te doen. Ze begint zich nu steeds meer een vrouw te voelen, in plaats van het hulsel wat ze eerst was. Ze heeft nu echt het gevoel, dat ze echt leeft.

Maar ook Mark wordt enthousiast begroet door Tricia. Hij wordt door haar verrast, als ze hem om zijn nek vliegt en hem bedekt met kusjes. Ze heeft hem heel erg gemist, en in haar begint een nieuw vuur van liefde voor Mark te branden. Mark kan het voelen in haar vurige kus, en dat doet bij hem bij hem ook een nieuw vuur ontwaken.

Mark houdt ontzettend veel van Tricia, maar de laatste paar maanden leek hun relatie wat meer plichtmatig te worden. Ja, ze hadden wel seks, vooral omdat ze zo graag een kind wilden hebben. Maar het leek wel meer een plicht te zijn, dan dat er echte passie was. Nu lijkt het vuur tussen hun beiden weer op te laaien. Mark is dan ook blij, dat hij dit vuur bij Tricia lijkt te bespeuren.

Ada en Ingrid vieren hun feestje van hun terugkomst met Ester en Roald. Ze kussen elkaar innig, waarbij Ester zich niet schuwt ook haar zussen innig te kussen. Guido en Nancy kijken het met verbazing aan. Nancy zegt: ‘Nu begin ik te begrijpen, waarom Roald hun drie als een geheel ziet. Je kunt ze nu al niet uit elkaar halen, maar hij schijnt echt van ieder net zo veel te houden. En zij van hem, maar ook van elkaar. Maar het is en blijft een raar iets.’

Guido lacht. ‘Maar dan ook weer typisch Roald. Geen mens ter wereld zou zoiets echt kunnen doen, behalve hem.’

Nancy lacht ook. ‘Daar heb je ook weer gelijk in.’

Nadat iedereen begroet is, lopen ze naar binnen, want buiten is het al weer behoorlijk koud. En binnen brandt de kachel, waardoor het behaaglijk warm is.

Eenmaal binnen zegt Roald: ‘Jullie hadden het misschien al begrepen, maar dit zijn mijn andere twee liefdes, Ada en Ingrid.’

Ada en Ingrid zitten naast hem op de bank, Ester neemt even genoegen met een plaatsje naast Ingrid. Ze kan wel begrijpen, dat ze nu even kort bij Roald willen zijn.

Guido zegt: ‘En weet je nu ook wel, wie Ada is en wie Ingrid?’

Roald lacht. ‘Ja, dat weet ik. Ada zit hier rechts van me, en Ingrid zit links van me en naast haar zit Ester.’

Guido kijkt verbijsterd. ‘Dat jij ze uit elkaar kunt houden! Ik zou het echt niet kunnen! Zeker omdat ze zich ook nog eens gelijk kleden, ze zijn in alle opzichten echt een drieling!’

De drie zussen moeten lachen. Ingrid zegt: ‘Ja, dat is inderdaad wel grappig. Hoe ver we ook van elkaar af gewoond hebben, als we elkaar dan weer troffen, dan kon je erop rekenen, dat we alle drie hetzelfde aan hadden. Maar ja, we hebben ook dezelfde smaak in mannen, en we mogen echt van geluk spreken, dat Roald er geen moeite mee heeft, dat we hem met ons drieën samen mogen delen.’

Guido schiet in de lach. ‘Ik geloof je op slag, maar ik blijf het wat vreemd vinden. Maar als het voor jullie werkt, waarom dan ook niet? Ik moet zeggen, ik heb de afgelopen dagen Roald al verliefd zien kijken naar Ester, en dat was op zich al een wonder, maar nu jullie er ook nog bij zijn, is die blik, dat hij iets miste, verdwenen. Moeten jullie hem nu eens tussen jullie in zien zitten. Zijn glimlach krijg je niet eens meer met een honkbalknuppel van zijn gezicht!’

Roald glimlacht en zegt: ‘Wat wil je ook, als je van drie zulke heerlijke en lieve vrouwen mag houden. Ze zijn me stuk voor stuk allemaal even lief en ik heb echt de minuten geteld, totdat ze hier aankwamen.’

‘Dat is je aan te zien, Roald. Nu begrijp ik ook, waarom je zegt, dat je ze als een geheel ziet. Nu ik je samen met hun ziet, begrijp ik dat ook een beetje. Al zou ik nooit met je willen ruilen, een vrouw is meer dan genoeg problemen voor een man.’

Het levert Guido een klein tikje tegen zijn hoofd op van Nancy. ‘Hey, ben ik dan zo’n probleem voor je?’

Guido lacht. ‘Nee, maar het is wel zo, dat vrouwen behoorlijk anders zijn, dan mannen. Het vergt nogal wat, om je te schikken in jullie wensen en maniertjes. Maar begrijp me niet verkeerd, ik doe het graag, want dat is ook waarom ik ook zo van je houd. Maar dat wil niet zeggen, dat ik me soms de haren uit kop trek, als je weer eens een bepaalde reactie hebt, waarvan ik niet begrijp waarom je dat doet. Maar dat hoort er gewoon bij.’

De mannen knikken, Guido heeft dat goed verwoord. De vrouwen kijken verbaasd om zich heen, als ze de mannen Guido bijval geven. Tricia zegt dan: ‘Zijn we af en toe zo’n krengen dan?’

Tot ieders verbazing is het Ineke, die daarop antwoord geeft. ‘Ja, dat zijn we. En zelfs met regelmaat. We klagen soms wel over onze mannen, maar zelf zijn we geen haar beter. Ik heb door de jaren heen geleerd, hoe zeer ik soms Johan getergd heb, maar telkens weer onderging hij het zonder beklag.

Zo toont hij zijn werkelijke liefde voor me, en door de jaren heen leer je dan ook rekening met hem te hebben. Je stoort je niet meer zo erg aan zijn, voor mij ergerlijke eigenschappen, dat neem je gewoon voor lief, omdat hij het ook voor jou doet. En neem maar van deze oude vrouw aan, dat je soms twee keer moet denken, als je weer eens uitvliegt tegen je man.

Een man is een gewoontedier, zelden zal hij sommige dingen uit zich zelf doen. En als hij dat wel doet, moet je dat ook waarderen. Wij, vrouwen, zijn op dat vlak heel anders, voor ons is zoiets heel normaal.’

Dat geeft de vrouwen weer een nieuw inzicht over hun mannen.

Opeens zegt Ada: ‘Is dat nu je nieuwe monteur, die vrouw bij Bert? Bert had me al over haar verteld, maar ik kon me er niet zo’n beeld bij vormen.’

Roald glimlacht. ‘Ja, dat is Samantha. Ze heeft de kamer naast die van Ingrid gekregen, zodat ze hier op tijd kan zijn, en daarnaast heeft ze nog wat andere kleine probleempjes weg te werken. Bert wil morgen haar spullen gaan halen, ten minste dat zei hij me deze week.’

‘Oh, dus ze komt hier ook wonen? Maar goed dat ze duidelijk verliefd is op Bert, anders had ik misschien nog jaloers op haar moeten worden.’

Roald glimlacht. ‘Daar geloof ik dus niets van, Ada!’

Ada lacht. ‘Ik kan je dus echt niet voor de gek houden, Roald. Maar is ze dan zo goed als bouwvakker? Ik bedoel, nu ziet ze er niet bepaald uit als iemand, die zich uit kent met hout en andere bouwdingen.’

‘Neem maar van mij aan, dat ze haar kwaliteiten heeft op dat vlak, maak je maar geen zorgen. Maar je had haar moeten zien, toen ze kwam solliciteren. Toen zag ze er heel anders uit, maar dat leg ik je later wel eens uit, hoe dat komt.’

Samantha staat op en loopt op Ada en Ingrid af. Ze stelt zich netjes voor en zegt: ‘Ik ben Samantha Hugvard, ik ben allround timmervrouw, stukadoor en ik weet ook nog wel een en ander van het loodgieterswerk. Maar ik wil best uitleggen, waarom ik er nu anders uit zie, dan Roald en Ester me hebben leren kennen. Toen ik hier aankwam, had ik echt een ellendig leven achter me. In mijn leven heb ik maar weinig liefde gekend, laat staan rijkdom.

Maar hier werd ik met open armen ontvangen, met alle hartelijkheid, die Roald en Ester hebben. Ik kan ze daarvoor al niet hartelijk genoeg bedanken, want het heeft compleet mijn leven veranderd. En dat niet alleen, ik heb Bert ontmoet, en dat heeft zo mogelijk mijn leven nog meer op de kop gezet.

Door hem heb ik voor het eerst in mijn leven, het gevoel echt een vrouw te kunnen zijn. Dat is voor mij nog wel wat wennen, dat heb ik nooit kunnen zijn. Ten eerste had ik daar geen geld voor en daarnaast ben ik echt opgegroeid in een mannenwereld, waar ik niet echt mezelf kon zijn. Dus wat je nu ziet, is eigenlijk een vrouw van slechts 4 dagen oud. Dat is wat Roald en Ester, maar ook heel zeker Bert van me gemaakt hebben. En dat maakt me blij en trots.’

Het betoog van Samantha oogst veel respect, want het is niet zo gemakkelijk om je opeens bloot te geven aan vreemden.

Ada glimlacht en zegt: ‘Als Ester en Roald je vertrouwen en met open armen hebben ontvangen, dan heb ik geen reden om dat niet te doen. Van mij ben je van harte welkom!’.

Ze staat op en omhelst Samantha. Die was daarop niet voorbereid, ze schrikt even, maar is wel geroerd door de plotselinge omhelzing. Ook Ingrid staat op en omhelst Samantha.

‘Dat was moedig van je, om in het kort je leven te vertellen aan mensen, die je nauwelijks kent. Maar Ada heeft gelijk, als Ester en Roald je het vertrouwen schenken en je zo met open armen hebben ontvangen, waarom zouden wij het dan niet doen.’

Bij de omhelzing van Ingrid moet Samantha weer huilen. Lachend zegt ze: ‘Ik geloof niet, dat ik ooit zo veel gehuild heb, van geluk. Ik kan me niet herinneren, dat ik ooit zo emotioneel ben geweest als nu. Hoort dat ook bij het vrouw zijn?’

Ingrid glimlacht en zegt: ‘Ik kan me niet voorstellen, wat voor leven dat jij gehad moet hebben, dat je zoiets niet weet, Samantha. Maar ja, wij, vrouwen, zijn soms wel wat emotioneler dan mannen. Dus, ja, het hoort erbij!’

Samantha omhelst haar nog een keer, en nu is Ingrid daar niet op voorbereid. Samantha laat nu haar tranen gewoon vloeien, in plaats er tegen te vechten.

Ze snikt: ‘Ik zal er nu wel niet meer uitzien, maar mijn nieuwe ik bevalt me duizend keer beter, dan mijn oude ik. Ik ervaar nu dingen, die ik in heel mijn leven nog nooit heb ervaren. Het hebben van vrienden, je geliefd voelen. Dat is altijd voor mij onbekend geweest. Ja, mijn oom, die was aardig tegen me, en hij heeft me ook geholpen. Maar toen ik hem echt nodig had, gaf hij niet thuis.

En jullie geven me in slechts enkele dagen meer warmte, dan ik in mijn hele leven ervaren heb. Jullie kunnen je helemaal niet voorstellen, hoe goed dat voelt.’

Ingrid zegt geschokt: ‘Heb je dan nooit echt liefde gekend, Samantha?’

‘Helemaal geen liefde, dat is overdreven. Ik heb wel zo mijn momentjes geluk gehad, maar zoals dit, nee, nog nooit. En ik heb wel eens wat met een man gehad, maar die waren er meer op uit, om een keer seks te hebben, dan om een relatie te krijgen. Na een nacht waren ze weer verdwenen en gaven ze niet meer thuis. Dus heb ik de afgelopen 7 to 8 jaar geen enkele man meer gehad, omdat ik werkelijk dacht, dat ze me allemaal wilden misbruiken.

En toch viel ik meteen voor Bert, op het moment dat ik hem zag. Hij deed iets in me ontwaken, wat ik helemaal niet kende. Misschien omdat hij verder keer, dan wat hij zag, ik durf het niet te zeggen. Maar na dit weekend durf ik eindelijk te zijn, wat ik zou moeten zijn: Een echte vrouw. En of het wat wordt met Bert, dat zal de toekomst moeten uitwijzen, maar ik wil me er wel voor geven. ten minste, als Bert dat ook wil!’

Bert is ook opgestaan en zegt: ‘En dat wil Bert wel, Samantha! Ik heb je verteld over mijn leven, maar ook jij hebt in me een vuur laten aanwakkeren, dat niet meer zo snel geblust kan worden. We hebben allebei onze geschiedenis, hoewel die van jou misschien wel wat heftiger is, maar we weten allebei waar we aan beginnen. En ook voor mij geldt, het moment dat ik je zag, was ik al verkocht. En toen ik door de dag met je praatte, zag ik dat er veel meer in je zat, dan je misschien zelf van je wist. En ik ben blij, dat ik dat ook zo snel uit je kon halen. Je gaf je helemaal aan me over, en ik kan dan ook niets anders, dan mezelf aan je terug geven.’

Samantha omhelst hem dan stevig, en ze huilt flink. Er komen hevige emoties los bij haar. Opgekropte emoties van vele jaren zonder echte liefde. Ze heeft niet beseft, hoe ze hier naar gehunkerd heeft en nu ze het gevonden heeft, wil ze het niet meer loslaten. Bijna wanhopig klemt ze zich aan hem vast. Ze huilt zich leeg op zijn schouders en ze gaan dan zitten.

Maar ze heeft hiervoor wel flink wat krachten moeten gebruiken, die ze beter voor haar herstel had kunnen gebruiken. Al snel, nadat ze bij Bert op zijn schoot is gaan zitten, valt ze tegen hem in slaap. Bert zegt: ‘Ik denk dat ik haar maar beter naar bed kan brengen. Ik hoop wel, dat ze er geen sport van maakt, dat ik haar de hele tijd zo naar boven moet brengen! Dat kan mijn rug niet aan!’

Lachend tilt hij haar dan op, en in haar slaap klemt ze zich stevig aan hem vast. Bert brengt haar naar hun slaapkamer, maar dat is tevens het teken voor iedereen om te gaan slapen. Roald en Ester gaan naar hun eigen slaapkamer en Ingrid en Ada lijken hetzelfde te doen.

Het verbaast Ester, omdat ze wel verwacht had, dat ze meteen bij Roald zouden willen zijn. Maar al snel klinkt er geklop op de deur en komen Ada en Ingrid in hun nachthemd naar binnen. Ze kruipen bij Roald en Ester in bed, seks is nu niet aan de orde, Ze willen alleen dicht bij hun grote liefde zijn, en dat is Roald. Het bed is eigenlijk iets te klein, maar er hoeft niemand kou te lijden, en zeker niet nadat Ester snel nog een paar dekens heeft gepakt, waardoor iedereen genoeg dekens heeft. Ze slapen al snel in.

Een verdieping hoger is dat allerminst het geval. Mark en Tricia beleven een heftige nacht. Een hernieuwde verliefdheid is tussen de beiden ontluikt, en vanaf het moment, dat ze hun slaapkamer binnen zijn gekomen, is het al meteen raak.

Het begon ermee, dat Tricia Mark begon te zoenen, met al haar passie, die ze in zich had. En toen ze ook nog eens over zijn kruis wreef, was de toon voor die nacht al gezet. Mark houdt zich dan niet langer in. Vurig kust hij haar terug, terwijl hij haastig haar trui ophoog trekt.

Tricia laat hem begaan, maar ze vindt het wel zonde, dat hun kus onderbroken wordt. Ze wil niet nog een keer onderbroken worden, en trekt nu ook de trui van Mark uit. Mark op zijn beurt haakt haar bh los en even later vliegt die door de kamer.

Het is meer dan duidelijk, waar de beiden op uit zijn. Al zoenend en lopend belanden ze op het bed, waar ze zich snel ontdoen van hun laatste kledingstukken. Tricia is al zo geil, dat ze al helemaal nat is tussen haar benen. Ze wil maar een ding, en dat is Mark zijn pik tussen haar benen voelen. En Mark wil maar wat graag aan haar wensen voldoen. Zijn pik staat fier vooruit en vindt feilloos zijn weg tussen haar dijen. Met een zucht glijdt hij in haar natte grotje en begint hij stevig in haar te stoten. Niet snel, maar wel met harde stoten.

Precies zoals Tricia het graag heeft en hijzelf vindt dit ook erg prettig. Tricia kreunt hard als ze de krachtige stoten van Mark in zich voelt. Ze voelt een nieuwe passie in hem, die haar steeds geiler en vurige maakt. Dat het op deze hete en heftige manier van neuken niet lang duurt, voordat ze allebei klaarkomen, mag geen verrassing zijn. Met een harde gil komt Tricia klaar en Mark schiet met zijn laatste krachten zijn zaad diep in haar kutje.

Uitgeput laat hij zich op haar vallen. Hij hijgt in haar oor: ‘Schat, je was weer geweldig! Als ik niet beter zou weten, dan zou ik denken, dat je opnieuw verliefd op me bent geworden!’

Tricia giechelt en zegt: ‘Wie zegt, dat ik dat ook niet ben?’

Mark schiet in de lach. ‘Hoe dan ook, dit voelt weer zoals vroeger, toen we elkaar net kenden. Kunnen we proberen, dit zo vol te houden? Want dit was gewoon zalig!’

Tricia glimlacht. ‘Van mijn kant uit, wel, Mark! Waarom zijn we eigenlijk de passie voor elkaar verloren? Ik hou nog steeds waanzinnig veel van je, maar op de een of andere manier verliezen we het steeds.’

‘Ik hou ook waanzinnig veel van jou, Tric. Misschien dat mijn gesprek met Bert vandaag me vandaag meer duidelijk heeft gemaakt, hoeveel ik eigenlijk van je hou.’

Tricia lacht. ‘Ik heb eigenlijk hetzelfde met Ester gehad. Misschien moeten we vaker naar hier komen. Ik voel me hier zo ontspannen en gewoon goed.’

‘Misschien wel, Tric. Ik zou het niet erg vinden.’

Tricia kruipt dichter tegen hem aan, en doordat Mark nu weer haar naakte huid tegen zich aanvoelt, begint er zich tussen zijn benen wat te roeren. Tricia voelt het en zegt: ‘Krijg je nu al weer een stijve? Dat is lang geleden!’

Mark zegt: ‘Het kan me niet schelen, ik heb nog wel zin in een tweede ronde!’

Tot zijn verbazing duikt Tricia tussen zijn benen, en begint hem hartstochtelijk te pijpen. Dat heeft ze nog nooit eerder gedaan, dat vond ze altijd vies. Maar nu schijnt ze zich daaroverheen gezet te hebben. Maar ze stopt wel, als zijn pik weer de volle 18 centimeter bereikt heeft. Dan klimt ze op hem en begint ze hem te bereiden, waarbij ze haar heupen gebruikt om hem, maar ook zichzelf veel genot te geven.

‘Jezus, wat ben je geil vandaag! Ohh, dit ga ik nooit lang volhouden, Tric!’

Tricia grijnst. Ze is nog lang niet bereid om te gaan slapen. Ze denkt bij zichzelf: Als hij nu zelfs voor een tweede ronde kan, dan zit er misschien ook nog wel een derde ronde in. Om die reden neukt ze hem nu. Ze hebben dit wel eens eerder gedaan, maar toen was het niet zo geil als nu. Mark kneedt haar mooie stevige en royale borsten en dat maakt Tricia nog geiler. Ze weet dat Mark echt geilt op haar borsten, en als het even kan, zit hij daar ook aan. Dat is niet altijd even prettig, maar ze weet dat ze hem er altijd een groot plezier mee kan doen, als ze het toestaat. En als dat de manier is, om hun liefdesleven en hun relatie nieuw vuur in te blazen, dan heeft ze het er wel voor over.

Al snel voelt ze weer een orgasme opkomen, en ze raakt helemaal in trance. Mark begint haar nu mee te neuken, omdat hij ook bijna aan zijn hoogtepunt is. Tricia komt trillend en schokkend klaar en begraaft haar nagels diep in zijn armen. Dat doet pijn, maar dat doet Mark tevens weer in haar klaarkomen!

Als Tricia weer bij zinnen komt, ziet ze wat ze heeft aangericht. Ze verontschuldigt zich bij Mark: ‘Sorry, dat was niet de bedoeling!’

‘Geeft niet, Tric. Je was zo lekker bezig, dat was zo geil en ik moet eerlijk bekennen, dat ik nog nooit zo lekker ben klaargekomen, toen je me zo kneep. Geen idee waarom dat zo was, maar lekker was het wel.’

Ze gaat op hem liggen, terwijl Mark door haar haren streelt. ‘Je bent anders nooit zo fel in bed, Tric. Ik denk echt dat het goed is, dat we naar hier zijn gegaan. Je bent sexyer dan ooit, het lijkt wel weer of we weer 18 zijn!’

Tricia glimlacht. Zo liggen ze even en Tricia vraagt aan Mark: ‘Zou je nog een derde keer kunnen?’

Mark kijkt haar verbaasd aan. ‘Geen idee, maar ik denk dat je me wel een keer moet helpen.’

‘Goed, maar ik wil dat je nu eens wat anders uitprobeert.’

Mark kijkt haar verbaasd aan. ‘Wat wil je dan doen, Tricia?’

‘Nou ja, ik had het laatst met Silvia over ons seksleven. Je weet dat ik haar alles vertel en zij ook tegen mij. Ze had met Tom laatst anale seks gehad. En ondanks dat het de eerste keer wat pijn deed, vond ze het toch heel erg lekker. En ik wil dat ook eens uitproberen. En als het niets is, dan hebben we het in ieder geval geprobeerd!’

Mark is geschokt. Zo geil heeft hij Tricia nog nooit gezien. En alleen al de gedachte, dat hij haar een keer anaal mag nemen, doet zijn pik al weer steigeren als een paard. Hij heeft wel eens eerder pogingen ondernomen, door haar sterretje te masseren, maar daar stond ze nooit erg welwillend tegenover. Dus heeft hij het maar gelaten, in de veronderstelling, dat ze het niet wilde. En nu komt ze zelf met het voorstel om zich anaal te laten nemen.

Tricia voelt dat de pik van Mark al weer flink tot leven komt. Ze giechelt. ‘Volgens mij heb ik je ergens geil mee gemaakt, of niet, Mark?’

Ze streelt zijn pik en Mark heeft alweer het gevoel dat hij bijna klaarkomt. ‘Mijn God, Tricia! Hoe doe je dat toch! Je hebt me zo geil gekregen, dat ik alweer stijf ben! Maar ik sta te kijken, dat je nu anaal wilt laten neuken. Ik heb je jaren terug al eens zo ver willen krijgen, maar toen wees je dat af.’

Tricia glimlacht. ‘Toen was ik er misschien nog niet aan toe, Mark. Misschien moeten we eens wat meer spannendere avontuurtjes gaan beleven. Daarom wil ik dit eens gaan proberen, om ons liefdesleven weer wat nieuw leven in te blazen.’

Mark begrijpt het. Het geeft hem nieuwe moed. En hij onderneemt ook meteen actie. Nu komt het misschien toch eens van pas, dat hij wat porno heeft gekeken, waar met regelmaat een vrouw anaal genomen werd.

Die ervaring probeert hij nu om te zetten naar de praktijk. Hierdoor wordt Tricia verrast door hem. Ze voelt zijn vingers tussen haar benen, en kreunt zacht als hij zin vingers in haar natte spleet brengt. Maar ze is verrast als hij haar geil gebruikt om haar sterretje in te smeren. Ze verwacht dat hij dan al meteen zijn pik in stelling zal brengen en ze zet zich alvast schrap. Maar Mark neemt zich de tijd om haar voor te bereiden op zijn pik.

Hij fluistert in haar oor: ‘Je bent nog niet zo ver, ontspan je maar.’

Nieuwsgierig vraagt ze: ‘Je lijkt te weten wat je moet doen. Hoe weet je dat?’

Lachend zegt Mark: ‘Je weet toch dat ik regelmatig eens wat porno bekijk? Die ervaring probeer ik nu in praktijk om te zetten.’

Dat stelt haar gerust en ontspannen laat ze zich door hem masseren. Mark vingert nu haar kutje, maar ook masseert ook haar sterretje. Die is nog wat gespannen, en daarom duwt Mark nog geen vinger bij haar naar binnen. Als hij merkt, dat ze wat meer ontspant, zet hij door en duwt zijn wijsvinger bij haar naar binnen.

Dat veroorzaakt een klein gilletje bij haar, maar al snel kreunt ze van genot. Genot zoals ze nog niet eerder kende. Dit voelt eigenlijk nog helemaal zo slecht nog niet. Als Mark merkt, dat ze er klaar voor is, zet hij zijn eikel voor haar kontgaatje en drukt zachtjes, maar stevig zijn eikel tegen haar gaatje.

Hij ziet Tricia de pijn verbijten, maar ze geeft aan, dat hij door moet gaan. Als zijn eikel dan in haar gaatje zit, stopt hij even en laat haar wennen. Dan begint hij dieper door te duwen en begint haar zachtjes te neuken. Ze is zo krap, dat zijn pik nog harder wordt.

De pijn voor Tricia begint al snel af te nemen en gaat over in lust en genot. Als Mark dat merkt, begint hij haar harder te neuken. En doordat hij al twee keer is klaargekomen, duurt het even voordat Mark klaar komt. Tricia daartegen komt al snel een keer klaar en wat later nog een keer. Dan komt Mark met een harde kreun in haar kontje klaar. Hij is werkelijk uitgeput. Het is een lange dag geweest, en deze nacht heeft hem erg veel energie gekost. Hij valt op haar neer, met zijn pik nog steeds in haar en valt pardoes in slaap.

Dat vindt Tricia eigenlijk niet leuk, maar ze heeft er wel begrip voor. Ze trekt zelf haar kontje van zijn pik en zijn zaad komt door haar kontgaatje naar buiten. Ze gaat het bed uit, om zich wat te wassen in de badkamer.

Snel schiet ze een badjas aan en met een hand tussen haar benen sluipt ze naar de badkamer. Daar wast ze snel de sporen van hun wilde nacht uit, maar laat zo veel mogelijk sperma in haar kutje. Wie weet, is dit wel de nacht, waar ze zwanger van wordt!

Daarna kruipt ze weer langs Mark in bed en valt daarna snel in slaap.