Als ik over haar schrijf, lijkt het allemaal te kloppen. Ik kan het niet uitleggen, en bijna al m'n verhalen gaan over haar. Soms verander ik de naam, maar bij deze heb ik dat niet gedaan. Het voelde niet juist.
-

Ik leefde eenvoudig. Ik had werk. Ik had een huis. Een klein appartementje dan. En ik had vrienden. Geen vriendin. Dat dan weer niet. Ik had een opleiding gedaan in de IT en daar ook een baan in gevonden in een ondersteunende functie op een kleine vestiging van een multinational in de olie-industrie. Ik had het goed. Deed nooit moeilijk. Al was ik wel op zoek naar een vriendin. Al een aantal jaar. Ik was zelf nu net 22 geworden. En ik had haar ook al ontmoet. Een jaartje of 5 geleden al. Niet dat ik sindsdien niet meer naar andere meisjes gekeken had, maar niemand kwam in de buurt van haar. Ze was 2 jaar jonger. Ze ging nog naar school. 2e jaar op het HBO ergens. We zaten nog op de middelbare school waar ik haar voor een periode moest helpen met wat vakken als examenstudent. Daar is ze me nog altijd dankbaar voor. Maar niet zo dankbaar als ik gehoopt had. Manon was een leuke en vlotte meid. Ze kwam soms wat verlegen over maar had altijd haar woordje klaar staan. En ze was mooi. Zo ontzettend mooi. En lief. Zo. Ontzettend. Lief. Maar ze was niet van mij. Ze was m’n beste vriend. Of ik meer van haar. Ze had zelf een vriend. Een leuke vriend nog wel. En die was weer wat ouder dan mij. Had een goeie baan en sinds kort hadden ze het erover om samen te gaan wonen. Nu mocht Manon dat nog niet van haar ouders zolang ze studeerde, en aangezien hij wat verder in het land woonde zag ik haar op een gemiddelde week meer dan dat hij deed. Maar desondanks werd ik nooit als een bedreiging gezien. Niet door hem, en zeker niet door haar. Soms was het schrijnend. Eigenlijk het enige smetje in mijn leven nu. Maar zonder haar wilde ik niet eens leven. En dat klinkt erg dramatisch, dat weet ik wel, maar als ze er niet was dan miste ik echt iets. Dat lege gevoel ging nooit weg. Als ze dan 2 weken op vakantie was, bijvoorbeeld, met haar ouders, ook dan ging het niet weg. Het werd alleen maar erger. En zeker nu ze niet meer met haar ouders op vakantie ging, maar met hem. Ruben. Ik haatte de naam door hem. Maar hij was wel aardig. Ik snapte Manon dan ook wel. Ik was maar een eenvoudige jongen. Ik had niet veel nodig en dat straalde ik misschien ook uit. Mijn ambities lagen nooit hoog, en dus had ik die al bereikt op deze leeftijd. Ik zat goed hier. En als Manon er niet was. Dan had ik m’n computer. Ik had ook wel vrienden. Maar die zag ik dan online. De headset draaide soms overuren. Iets waar ik me ontzettend voor schaamde tegenover Manon. Ik was een World of Warcraft nerdje. Dat wist ze wel. Maar dat mocht ze eigenlijk niet weten. Mijn kamer was dan ook ten alle tijden voorboden voor haar. Niet dat ze daar wat te zoeken had. Helaas niet. Ze probeerde me regelmatig wel mee te nemen als ze uitging met vriendinnen. Wat ook echt geen straf was. Ze had mooie en ook lieve vriendinnen. Maar dat was het probleem. Ze waren een beetje als haar. Succesvol. Zo benoemde ik dat dan maar. Ik wist er ook niet het goeie woord voor. Maar ze waren mooi, slim, en zagen er altijd uit alsof het zelfvertrouwen niet meer op kon. En ik ging dus ook niet meer mee. De eerste keer ging nog wel. Totdat ik alleen gelaten werd door Manon die wat drinken ging halen en ik genegeerd werd. Niet omdat ze gemeen waren. Nee, ik zeg net dat ze best wel aardig waren. Ze hadden me aangekeken en me een kans gegeven. Maar toen ik weg keek en stil bleef, was het voor hun gewoon niet meer interessant. Dat was alweer een aantal jaar terug, en nu kende ik ze eigenlijk alleen nog van de verhalen die ik dan via Manon hoorde. ,,Ga gewoon weer een keer mee.’’ Stelde ze dan weer voor de zoveelste keer voor terwijl ze me dan lief vragend aan keek. Dan bezweek ik bijna ter plekke voor haar. Bijna. ,,Ik maak me zorgen dat je helemaal alleen bent. En blijft.’’ Zei ze daarna echter en dan was ik te trots om me nog wat van haar aan te trekken. Ik had genoeg vrienden. Ook al kende ik de meesten niet van gezicht. Het telde wel. ,,Ik zit goed hier.’’ Zei ik dan rustig en nonchalant terwijl het mooiste en liefste meisje wat ik ken me weer voor de zoveelste keer mee uit vroeg. En ook al was het niet wij samen op een date, of iets in die zin, toch was zij de enige die mij maar aandacht bleef geven. Wat ik ook waardeerde. Maar zeker nu ze in een relatie zat, waren er duidelijke grenzen. Grenzen die voor mij duidelijk waren dan. Zij wist denk ik niet eens hoe ik over haar dacht. En dat al voor jaren. Zoals nu. Zaten we gewoon op de bank Game of Thrones te kijken. Daar schaamde ik me dan helemaal niet voor. Niet meer. Pas nadat ik ontdekte dat zij het ook leuk vond natuurlijk. Op gepaste afstand zat ze op de bank met opgetrokken benen. Haar schouders slank in een dun truitje met lange mouwen die riepen op een arm. In mijn ogen dan. Haar lange benen strak in de spijkerstof waar ik maar al te graag mijn hand over zou laten glijden. Waarom moest ze nou zo mooi en sexy zijn EN lief en slim? En bezet…
-
Op het einde van een avondje tv kijken lag ze soms meer dan dat ze zat. Dan raakte ze me soms aan met haar schouder. M’n knie dan wel, maar toch. Veel spannender werd het vaak niet, en dus greep ik elke kans om me gelukkig te wanen zolang we maar samen waren. ,,Wil je wat te drinken voor me pakken?’’ Kon ze dan zo lief smekend vragen dat ik alleen maar kon knikken. En dan pakte ik haar favoriete drankje en zag ik haar verheugd overeind krabbelen om me te bedanken. Groene IJsthee. Ik vond er niets aan. Had een koelkast vol voor haar. Maar dat wist ze niet verder. Dat hoefde ze ook niet te weten. ,,Je bent zo stil de laatste tijd.’’ Opperde ze toen voorzichtig. Ik stond nog voor haar en lachte het weg. ,,Nee, dat lijkt maar zo.’’ Knipoogde ik dan, en pakte een mandarijntje uit het kleine fruitschaaltje wat ik ooit van haar heb gehad, en liet me naast haar op de bank ploffen en begon het pellen. ,,Hmm, okay.’’ Merkte ze dan alleen op. Maar ik zag haar denken. Ze had ook gelijk als ze zoiets zei, en dat wisten we beiden. Ze bleef dan ook zo rechtop zitten op de rand van de bank terwijl ze haar ogen even rond de kamer liet gaan, maar niet mijn kant op. En dan kon ik kijken naar dat kaarsrechte figuurtje van haar. Ze had mooie borsten. Kleine borsten. Daar lag m’n voorkeur ook. Ze was mooi slank. En ze had prachtig lang donkerblond haar. Een lief gezichtje natuurlijk. Ook van de zijkant. Mooie lange benen. Een heerlijke kont. Ze was een paardenmeisje. Of geweest dan. Het lichaam had ze behouden gelukkig. Ze deed dan ook veel aan sporten. Het uiterlijk deed er toe. Ook de reden waarom ik was gaan sporten. Misschien kon ik toch indruk op haar maken. Maar zover was het nog niet gekomen. Maar plots keek ze me aan en ze zag me wakker schrikken. ,,Zie je wel. Er is iets.’’ Stelde ze dan bezorgd zonder echt door te hebben dat ik naar haar aan het staren was. ,,Mark, alsjeblieft. Zeg gewoon wat er is. Ik ben je beste vriend toch?’’ Ging ze dan door. En dit was nog maar het begin. Als Manon het idee had dat mij iets dwars zat ging ze net zo lang en ontzettend meedogenloos door totdat ik dan maar zei wat er was. En vaak loog ik dan over iets waar ze niets van af kon weten. Ik ging haar niet vertellen wat ik voor haar voelde, en dat dat zo intens was dat ik soms zo ongelukkig werd omdat ik het niet kon uiten. Maar nu hoefde ik geen leugen te vertellen. ,,Nou.’’ Begon ik dan zachtjes. ,,Ik ben bang dat je straks weg bent. Dat als je samen woont ik je niet meer zie.’’ Zei ik dan nuchter en probeerde geheel neutraal over te komen, wat ook wel lukte. ,,Jezus.’’ Lachte ze dan eerst lief. Ja, zij kon lief vloeken. ,,Dat is pas over 2 jaar, misschien wel langer.’’ Lachte ze dan door en ze keek me even lief aan. ,,Maar wel lief van je.’’ En ze wreef dan even kort en snel over m’n knie heen. ,,Ik ga je missen dan.’’ Zei ik dan alleen terug terwijl ik naar haar hand keek. Ik klonk doods. Alles behalve nuchter of neutraal. Ze haalde haar hand dan ook snel weg. Misschien was ze dat al van plan. Maar toch. Het leek even ongemakkelijk te worden. ,,Dan moet je nu niet zo doen, maar nog even van m’n genieten maar.’’ Stelde ze dan wat bijdehand en vrolijk draaide ze me weer de rug toe en liet ze zich tegen me aanvallen terwijl ze weer op Play drukte. Ik had enkel een shirtje aan met korte mouwen, maar nu kreeg ik het zo ontzettend warm dat het voelde alsof ik in een driedelig pak in de Sahara stond. Wist ze het dan niet? Nee, ze wist het niet. Ze wist niet dat hoe onschuldig ze hier nu ook lag, met een vinger draaiende door een lok van haar prachtige haren en met haar knieën opgetrokken, ze mij naar haar liet kijken en niet meer naar de tv. Maar misschien viel het ook wel niet meer op. Ik deed namelijk niet anders.
-
Ze was het hoogtepunt van mijn week. Ik werkte 4 dagen in de week. Diensten van 10 uur. Had ik zelf voor gekozen. En dan vrijdag vrij en altijd een lang weekend. De vrijdag avond kwam ze dan altijd langs. Dat was onze avond. Soms zagen we elkaar ook wel op andere dagen, maar de vrijdag was heilig. Meestal Game of Thrones. Vaak oude afleveringen. Gewoon alles door elkaar. We hadden zo onze en eigen favorieten. Soms een filmpje, soms een andere serie. Ik woonde op 3 hoog aan de dijk. En over de dijk konden we net de rivier zien als we een keertje buiten zaten. Als het lekker weer was, deden we dat ook nog wel eens. Dan genoot ik nog het meest van haar. Dan waren we gewoon samen. Ze was ook graag buiten. En zeker als het dan een warme en zwoele dag geweest was, kwam ze graag bij mij op het balkon zitten in een of ander prachtig zomerjurkje wat mij dan weer helemaal dol maakte. Met name licht roze stond haar goed. Maar eigenlijk stond alles haar goed. Dat er dan kersjes op afgebeeld waren droeg alleen maar bij aan de onschuld die ik haar nog altijd gaf. ,,Je moet weer een keertje mee.’’ Zei ze bijna elke vrijdagavond wel, en nu dus ook weer. ,,Ik weet dat je ze niet aardig vind, maar ze zijn veranderd. Echt waar. En Ruben komt ook. Dus je bent echt niet de enige jongen meer.’’ Zei ze dan deze keer. Alsof ik zo blij was dat Ruben kwam. Die kwam haar namelijk vanavond ook ophalen. ,,Je wilt toch niet alleen blijven?’’ Had ze er deze keer aan toegevoegd. Ik vond het nogal brutaal van haar om dit weer te stellen. En ik keek haar dan ook wat ondankbaar aan. ,,Je weet wat ik bedoel.’’ Maakte ze er dan van, en ze lachte het dan voorzichtig weg, waardoor ik het haar ook niet kwalijk kon nemen. Haar lach was betoverend. ,,Ik ben gewoon niet zo van het uitgaan. Dat weet je.’’ Bracht ik dan weer als excuusje op. ,,Weet ik. Maar deze keer is het anders.’’ Ging ze nu door. Ze stond op en draaide frivool mijn kant op. haar jurkje draaide een fractie van een seconde later mee en zo werden haar al blote benen nog net iets bloter. Voor een fractie van een seconde. Maar ik zag het. ,,En waarom is het deze keer anders?’’ Vroeg ik haar nog dromend en starende naar haar benen. Ze zag het niet eens. ,,Omdat…’’ En ze hield even in. ,,Ik iemand ken die je leuk vind.’’ Zei ze toen enthousiast en kinderlijk schoot ze in de lach van spanning. Aandoenlijk was ze dan ook nog eens. Maar ze had m’n interesse natuurlijk wel te pakken. Want ook al was zij de enige die telde, was het toch leuk om te horen. ,,Wie dan?’’ Vroeg ik dan ook nieuwsgierig. Ze gniffelde er even gemeen over. ,,Dan moet je mee.’’ Zei ze namelijk en het pesten was begonnen. Wat ze goed kon, omdat ik het goed toeliet. Ik vond het heerlijk om door haar gepest te worden. Het was dan ook meer plagen dan pesten. Ze was te lief om iemand te pesten. Maar ik draaide met m’n ogen en gaf zowaar toe. ,,Maar als ik het niets vind, ga ik weer naar huis.’’ Zei ik haar wel wat ongepast. ,,Je doet maar.’’ Lachte ze dan en ze ging weer zitten. Haar avond kon al niet meer stuk. Mijn avond ging nog stuk. We zouden morgen dan uitgaan. Ik had zowaar zin. Ik was vooral nieuwsgierig. En deze avond telde ik de minuten af totdat hij zou komen. Ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe opgewekt ze opsprong toen ze de bel hoorde. En dat wanneer ik dan binnenliep, ik al zag dat ze in zijn armen hing. Zijn hand op haar kont. En hun lippen tegen die van de ander aan gedrukt. ,,Hey Mark.’’ Werd me dan alleen gegroet en Manon pakte snel haar tas en verdween dan met Ruben alsof ik er niet toedeed. En ik deed er dus ook niet toe. Ik kon het dan niet verhelpen dat mijn gedachten afdwaalden naar een plek waar zij en hij de meest verschrikkelijke dingen met elkaar deden. In mijn hoofd dan. Ik had nooit het idee dat de gevoelens evenredig aan elkaar waren tussen hun. Zij was stapel op hem. Maar hij kon nog wel eens wat terughoudend doen naar haar. Hoopte daar een kans te pakken ooit. Maar ik had ook al wel eens moeten aanhoren dat ze van alles en nog wat uitspookten in bed. Dat hoorde ik dan niet van haar direct natuurlijk, maar dan een beetje via-via. Dat bespaarde ze me nog, maar evengoed… Verschrikkelijk. Pijnlijk. En dan zat ik alleen thuis. Wel echt alleen dan. Denkende aan haar met hem… en dan wilde ik tijdelijk altijd even dood. Maar nu ze me gezegd had dat ze iemand kende die interesse in me had, hoopte ik maar dat het iemand was die minstens zo mooi en lief was als Manon. Dat ik nu eindelijk iemand ging ontmoeten die me haar deed doen vergeten. Hoe wrang dat ook mocht klinken. Maar na zoveel jaar had ik al wel door dat het er niet inzat tussen haar en mij. Maar zolang er geen enkele andere optie was, bleef zij nog de enige voor mij.
-
Ik werd de volgende dag opgehaald. Het einde van de middag. Het was een heerlijke dag. Er was me door Manon opgedragen me netjes te maken. Ik had me geschoren en zelfs m’n haren, die wat aan de lange kant waren, had ik keurig naar achteren gekamd. Een net overhemdje en een bruine broek met nette schoenen. Ik verdiende best wel aardig en had ook zat mooie spullen. Maar qua kleding gaf ik de voorkeur aan een zwart shirtje in plaats van een overhemd wat ik moet strijken. Ik wilde geen moeite doen om goed voor te komen. Ik wilde dat mensen zagen wie ik was. Wie ik echt was. Maar gek genoeg wist tot nu toe alleen Manon nog wie ik echt was. En voor haar deed ik me nu netjes maken. Ik leek wel een hipster. Vandaar dat ik me snel geschoren had ook. Maar goed. Ik was er klaar voor. Ik vond het spannend. En ik had er zelfs zin in. Ik had niets te verliezen. Ik had de gehele dag zitten opscheppen tegen m’n game maatjes wat voor avond ik tegemoet ging. Er was me sterkte gewenst. Ook hun waren niet bepaald uitgaanstypjes en zaten net als ik liever achter de computer op een zaterdag avond dan ergens publiekelijk. Ik leunde over het balkon heen toen de zilverkleurige bolide van Ruben voorreed. Hij had het nog net iets beter dan mij. Behoorlijk beter. Hij toeterde, maar ik wachtte lekker totdat Manon uitstapte. Ze had een hoed op. En een grote zonnebril. Ik keek dan ook lachende naar beneden, en zij keek terug alsof ze werd uitgelachen. Wat ik ook deed. ,,Nou, nou.’’ Zei ik dan alleen. ,,Tuttig.’’ Voegde ik er nog aan toe. Ik zag haar ogen zelfs van deze afstand weg draaien en ze deed haar hoed af. ,,Kom nou maar.’’ Zei ze dan alleen geërgerd met een glimlach. Ze had een grote witte hoed op. Geen idee hoe je zoiets noemt. Het was ook niet haar idee verder. Zo’n zonnehoed met een zwarte band. Stond haar wel goed hoor, maar ik keek wel op. Ik wist dan ook nog niet waar we naartoe gingen. Beneden benaderde ik de auto en door het raampje groette Ruben me al gepast. ,,Ziet er strak uit, pik.’’ Zei hij dan vlug vanachter een minstens zo grote zonnebril, en zag dat er achterin nog 2 dames zaten. Dames die ik kende overigens. Manon ging achterin zitten, en zo moest ik dus naast Ruben gaan zitten. Maar deed dat liever dan achterin opgepropt te zitten met 2 mooie meiden waar ik geen goeie indruk op had achtergelaten. ,,Ja, je ziet er echt mooi uit.’’ Kreeg ik nog wel van Manon te horen wat alles goed maakte en enigszins verliefd lachte ik dan naar haar over m’n schouder heen en keek gelijk even naar de andere 2. ,,Hey, Samentha. Alles goed? En met jou Juul?’’ Vroeg ik ze dan opgewekt, en dit was al vriendelijker en spontaner dan ik ooit tegen ze geweest was. Ze leken dan ook aangenaam verrast en ik zag dat Manon genoot. Ik had soms wel eens het idee dat ze het haar taak had gemaakt om mij meer uit m’n schulp te laten kruipen. Maar ik zag er goed uit en ik voelde me goed. Dit was gewoon zelfvertrouwen. Ik merkte het al bij het omkleden. Voor de spiegel zag ik er gewoon een keer goed uit. Volwassen misschien zelfs wel. Eindelijk. Samentha en Juul, of Julianne, waren klasgenootjes van Manon sinds de basisschool. Ze doen sindsdien alles samen en zitten nog steeds bij elkaar in de klas. Wel bijzonder, maar ook een beetje vreemd. Heb ik altijd al zo gevonden. Maar des al niet te min waren ze wel gewoon leuk en aardig en als Manon dan ook in die zin. Samentha zat in het midden. Rechts van haar Manon. Ze leken wel een beetje op elkaar. Samentha was iets korter. Ze had lang haar net als Manon, maar dan een slag lichter. Meer een blondine. Qua postuur en figuur week ze ook niet zo af. Julianne was wel anders. Ook lang haar, maar dan donker van kleur, en eindigend in blond. Duidelijk geverfd natuurlijk, maar stond haar goed. Maar ook zeker qua figuur. Ondanks dat mijn voorkeur bij kleine borsten lag, was het geen straf om even naar Julianne te kijken die net als de andere 2 in een strak jurkje waren gekleed. Een zomers jurkje wel, maar dan wel van de nette variant. Blote benen natuurlijk. En ook iets van een hoedje in die zin. En bij Julianne dan net iets meer decolleté. Ik wist nog niet waar we naar toe gingen, maar was juist gekleed. Ik droeg het zelfde als Ruben in feite, maar net een ander kleurtje. Ruben was de vlotte coole jongen die veel verdiende en ook nog eens het mooie meisjes had. Waar ik gek genoeg nu nog niet heel erg jaloers op was.
-
Het was een kleine 20 minuten rijden naar de kust. Daar in een strandtent was een besloten feestje gaande met een barbecue. Buiten lagen nog gewoon strandgasten die wel langzaam afdropen nu het wat cooler werd. Het duurde niet lang, of ik was alleen. Vanuit de auto liepen Manon en Ruben klef hand in hand, en hield ik me gelijk al wat verder achter ze. Daarnaast leken Julianne en Samentha druk met elkaar in de weer te zijn, en daar durfde ik nu niet tussen te komen. Geen idee wat ik tegen ze zou moeten zeggen. Dat ze er mooi uitzien misschien. Maar dat is dan ook gelijk zo raar. Dus ik wilde al naar huis. Maar dat ging dus niet zo makkelijk. En dus stond ik buiten in een hoekje met een glaasje cola in m’n hand en verwonderde ik me aan de entourage van dit feestje. Het was van een collega van Ruben. Kakkers aan de top. Ik haatte kakkers. Zo was Manon ook helemaal niet. Ze kon wel zo zijn. Of zich zo voordoen ten minste. Maar zo was ze niet. En het stak dan ook een beetje haar zo te zien. Met zo’n kut tasje in haar hand al die tijd, en die hoed… Op een gegeven moment zag ik Julianne met Samentha ook naar buiten komen. Ze zagen me, maar gingen aan de andere kant van het terras aan een tafeltje staan. Het zei genoeg. Ik had me nog niet echt afgevraagd wie Manon nou voor mij op het oog had. Hun konden het niet zijn, dacht ik nog. Het was me nooit opgevallen dat 1 van hun ook maar een beetje interesse in me had getoond, en zelfs nu ik er goed uitzag, gebeurde het niet. Overigens bleek mijn gevonden zelfvertrouwen erg fragiel te zijn. Eenzaamheid kan funest zijn. Ik hoefde geen eten en ook geen alcohol. Ik wilde gewoon naar huis. Liep zo nu en dan wat rond, en was ook nog even naar het water gelopen. Het was ook zo dat veruit het grootste deel van de mensen op dit feestje aantrekkelijk waren. Ze hadden allemaal een bepaalde uitstraling waar ik zelf niet aan kon tippen. Dan maar liever alleen. Dan was je altijd de coolste persoon. Ik had Manon wel zien kijken. Ze leek dan ook te balen. Maar ook zij kwam me niet opzoeken. Ze week niet van zijn zijde af. Helaas. Het maakte de avond compleet. Een complete mislukkeling. Pas toen het donker was werd ik vergezeld. Door de gene waarvan ik dat liever niet had. ,,Yo, Markie.’’ Hoorde ik dan achter me, en nog voordat ik om kon kijken, had hij z’n hand op m’n schouder geslagen en stond hij met een arm om me heen naast me en keek hij met me mee over het nog volle terras. Het was echt een heerlijke avond, los van dit gedoe en alles hier. ,,Het is wat, he.’’ Zei hij dan en wenkte dan naar de overkant. In zijn ene hand een sigaret en in zijn andere hand een whiskyglaasje met sterke drank. Daarna rook ik het ook gelijk. Hij was dronken. ,,Blijf je slapen?’’ Vroeg ik hem dan eerst wat geïrriteerd en knikte naar z’n hand over m’n schouder waar dat glas zich bevond. ,,Ah, joh. Kan best.’’ Zei hij dan. Hij was wel aardig. Maar hij was ook een beetje fout. Een dodelijke combinatie voor meisjes zoals Manon. Een oudere succesvolle jongen met geld en maniertjes. Welke vrouw kan dat nu niet weerstaan… Ik haatte hem. ,,Maar vind je van Julianne?’’ Vroeg hij me toen zomaar, want die stonden aan de overkant nog. Wel met meer mensen nu, maar ons zicht was perfect. ,,Die tieten, he? Ooh, dat is toch niet normaal.’’ Zei hij dan gelijk al. Ik kon hem geen ongelijk geven, maar z’n opmerking was wel wat ongepast. Waar Manon en Samentha nog een jurkje hadden wat dan ook wel onderaan erg kort was, hadden ze het bij de hals nog redelijk netjes gehouden. Nu kon ik me wel voorstellen dat als je een voorgevel had zoals Julianne die had, je daar misschien geen reden voor zag, maar toch. Het trok de aandacht en in dit geval leek me dat niet positief. Maar toen begon het te dagen. Misschien was Julianne wel het meisje waar Manon het over heeft gehad. En vanaf dat moment ging ik haar wat meer in de gaten houden. Niet zo veel als Ruben dat deed, want dat was gewoon beschamend op een gegeven moment, maar ze had nu ook mijn aandacht. Al keek ze geen enkele keer deze kant op. Ze was dan ook omringd door andere jongens. Mannen. Ik maakte geen kans bij iemand als haar. Ik had hier niets te zoeken.
-
Maar toch stond ze niet veel later eindelijk naast mij. Die; die er toe deed. De hoed was af en het tasje had ze denk ik ook al weggeslingerd. ,,Dit zit echt voor geen meter.’’ Zei ze dan eerst. Ik lachte haar tegemoet met een gemeen gniffeltje en bekeek haar dan nog maar eens goed. Hier en daar brandde een fakkel en het vurige licht deed me haar verschijning nog meer doen bewonderen. ,,Het staat je wel goed.’’ Durfde ik zomaar te zeggen. ,,Ja, haat dit.’’ Zei ze dan alleen en ze had niet door dat ik het meende verder. Maar goed. Ze stond naast me. Het was even fris geworden, maar nu had ik het weer warm. ,,Heb je het niet koud?’’ vroeg ik haar toen wel. Blote benen, blote armen. Ze knikte dan ook. ,,Beetje.’’ Zei ze dan, en ze keek geërgerd naar de overkant waar Julianne en Samentha bezoek hadden gekregen van nog een extra jongen. Ik knoopte ondertussen m’n overhemdje los, en enigszins verbaast keek ze me niet veel later aan toen ik het over schouders gooide. Ongepast misschien, maar ik zorgde gewoon voor haar. In haar ogen dan. In mijn ogen was dit meer dan een simpel zorgzaam gebaar. ,,Soms, he…’’ Zuchtte ik dan en zag nu dat Ruben wel erg dicht op Julianne was gaan staan. Ik hield me verder stil. Dit was m’n kans. Maar wat moest ik zeggen dan? Ik moest nog mee terug met ze. ,,Heb je het verder wel naar je zin?’’ Vroeg ik haar dan maar luchtig en nu keek ze mij wat geërgerd aan. Ze zuchtte dan ook diep. ,,Zie je niet dat me dat dwars zit?’’ Vroeg ze me toen zelfs een beetje bazig. Alsof het mijn schuld was. Alsof ik er wat aan kon doen. Misschien wel. Ik wilde haar best vertellen dat al ik een vriendin zo mooi en sexy had als zij, ik haar nooit alleen zou laten met een andere jongen. Maar dat zei ik niet. Nee, ik keek wel uit. ,,Wat wil je dat ik zeg? Of doe?’’ Vroeg ik haar verontwaardigd terug. ,,Niets. Laat maar.’’ En ze droop meteen weer af. Stond ik dan in m’n witte T-shirtje. Weer alleen. ,,Mag ik nog een waturrtje?’’ Werd me gelijk gevraagd. Verrek. Het personeel liep er bij zoals ik nu. En ik had me de hele avond zo afzijdig gehouden dat een wat oudere dame mij nu om een watertje vroeg. Een kakkertje natuurlijk. Of kakkurr, zoals zij het waarschijnlijk zou zeggen. Met oud bedoelde ik overigens 30+. ,,Nee, ik werk hier niet.’’ Zei ik dan meteen. ,,Oh. Sorry.’’ Bracht ze dan wat pedant uit. ,,Wat doe je hier dan?’’ Werd me dan nog even neerbuigend gevraagd, alsof ik op geen andere manier een meerwaarde had hier. En nu was ik er echt wel een beetje klaar mee. Met deze avond. En met deze dame. Ze moest het maar ontgelden voor alles. Ik zag de 2 meisjes, waarvan 1 misschien voor mij was omringd door andere jongens, het meisje van m’n dromen was boos op me omdat haar klootzak van een vriendje haar geen aandacht gaf, en nu werd ik ook nog voor iets uitgemaakt. Of voor niets dus eigenlijk. ,,Ja, dat is een grappig verhaal.’’ Zei ik toen wat hard terug, wat ze niet verwacht had. Ze bleef dan ook even in ongemak wachten en keek me afwachtend aan. ,,Ik ben namelijk op zoek naar een geile milf, en ik denk dat ik die gevonden heb, niet? Tering jij hebt vast en zeker duizenden pikken afgetrokken, of niet soms?’’ Ging ik dan verder. Wat minder hard zodat alleen zij het zou horen natuurlijk. Haar ogen werden groot, en ik schaamde me nergens voor. Gespuis. Ze deden altijd wel alsof ze wat waren, maar ze waren niets. Ze schrok, en ze wist niet hoe te reageren. ,,Ja, ik heb gelijk, he.’’ Wreef ik dan nog even in. Ze keek geschrokken om haar heen en met een halfvol glas wijn liep ze snel weg. Ik had misschien geen gelijk, maar dit was wel leuk. Ze was wel knap overigens, dus misschien had ik ook wat anders kunnen zeggen. Maar deze hele avond kon me alleen nog maar gestolen worden nu, en dus maakte ik er na dit hoogtepunt ook maar een einde aan. Op je hoogtepunt stoppen.
-
,,Wacht, waar ga je naartoe?’’ Ik wilde net de duinen in lopen in het donker toen ik werd geroepen door een meisje wat met een overhemdje over haar schouders op me af kwam gelopen. In de ene hand een pietluttig handtasje, en in de andere een witte hoed. ,,Hey.’’ Zei ik enkel terug. Ze ging bijna door haar enkels op de hakjes die ze droeg, waarna ze die kwaad de duinen ingooide. ,,Kut.’’ Zei ze dan daarna, en ze zuchtte nog een keer geërgerd. ,,Ik haat m’n leven.’’ Zei ze toen, wat ik haar nog niet eerder had horen zeggen. Ik liep haar tegemoet en pakte haar hoed. ,,Wat doe je?’’ Vroeg ze dan alleen rustig. Ik keek even naar die hoed en deed haar daarna maar gewoon na en gooide net zoals zij haar hakjes de duinen in had gegooid deze hoed een boom in. ,,Oeps, kut.’’ Zei ik dan nonchalant en liep door. ,,Hey!’’ Riep ze dan enkel. ,,Wacht nou. Wat doe je?’’ ,,Nee, wat doe jij?’’ Vroeg ik dan fel terug. ,,Wie is dit. Waarom ben je hier? Met deze mensen en… Jezus, Manon. Zo ken ik je niet. Leuk hoor, een avondje stappen, maar dacht dat jij het ook echt leuk vond. Maar niet dus.’’ Ging ik aan een stuk fel door. ,,Waarom neem je mij mee, als je er zelf al geen kut aan vind?’’ Ze kwam mij nu tegemoet gelopen. ,,Ik weet het.’’ Zuchtte ze dan alleen. ,,Waarom pik je dit?’’ En ik wees in de richting van de strandtent en doelde overduidelijk op haar dronken vriendje, die ons nog moest terugrijden. Ze haalde dan ook alleen haar schouders op. Ik schudde m’n hoofd naar haar en draaide me weer om. ,,Wat ga je doen?’’ Vroeg ze me dan snel. ,,Het is maar 3 uur lopen.’’ Ik blufte natuurlijk wat maar ze pakte daarop wel m’n hand. ,,Doe nou niet zo.’’ Zei ze dan ook gelijk. Het was donker om ons heen, maar boven ons helder. Het was volle maan. En het licht blonk in haar ogen. ,,Wacht nou gewoon. Je hebt je date nog niet eens ontmoet.’’ Zei ze toen waar ik natuurlijk om in de lach schoot. ,,Manon, het is al middennacht geweest. Ik denk niet dat dat nog wat gaat worden, hoe dan ook.’’ Zei ik haar dan en het bleek dat zij nu ook blufte. ,,Okay, er was niemand.’’ Zei ze dan ook en ze kon me weer afkeurend zien schudden met m’n hoofd. ,,Waarom moest ik mee dan?’’ Vroeg ik haar dan nog een keer. ,,Nou, dat is toch leuk. Sorry hoor, dat ik vraag aan 1 van m’n beste vrienden om eens wat leuks te gaan doen.’’ En ze werd zelf ook weer een beetje bozig nu. ,,Nou, leuk hoor.’’ Zei ik dan nog flauw. Ze keek wel weg. Leuk was het ook niet. ,,Sorry.’’ Jammerde ze toen een beetje zielig. Als je goed luisterde kon je me dan horen breken voor haar. ,,Het geeft niet.’’ Zei ik dan ook veel te snel. ,,Ga alsjeblieft niet lopen.’’ Zei ze dan nog, en ik gaf meteen toe dat niet van plan te zijn. ,,Wilde gewoon even alleen zijn.’’ Zei ik haar maar. ,,Kunnen toch samen even alleen zijn dan? Ik hoef niet perse terug nu.’’ En ze lachte nu zelfs even weer. Ik had haar de hele avond nog niet zien lachen sinds we hier waren. ,,Samen alleen.’’ Knipoogde ik dan naar haar, en ze knikte. ,,Goed.’’
-
Ja, dat vond ik natuurlijk wel fijn. Ze was kwetsbaar. Ik ook. En dan waren we alleen op een nog warme nacht in de duinen. Ik had haar meegenomen naar een favoriete plek van mij. Vroeger kwam ik hier best vaak. Zij ook. Ze kende de plek dan ook. ,,Ja, hier lagen we vroeger altijd te chillen.’’ Zei ze dan enthousiast op een strookje zand boven op de duin een kleine honderd meter verder. En vroeger was hoogstens 2 jaar geleden, maar ik vatte haar. Ik ging zitten. En zij naast mij. Door het helmgras zag je net de zee, die de maan net zo fel weerspiegelde als de ogen van Manon zelf. ,,Ik mis je.’’ Zei ze me toen daar. ,,Daarom wil ik dat je mee gaat. Je bent niet de enige die aan de toekomst denkt.’’ Merkte ze dan verder op. Dat was lief. Ze pakte m’n arm met beide handen en legde haar hoofd tegen m’n schouder. Ze deed dingen met me. Alleen wist ze het nog altijd niet. ,,Het is al goed.’’ Zei ik dan en sloeg m’n arm nu om haar heen. Het was gedurfd maar het voelde goed. En vrienden konden dit ook bij elkaar doen natuurlijk. Ze zuchtte diep en liet zich verder tegen me aan vallen. We zwegen verder. Voor ruim een halfuur. Ze had haar ogen dicht en ik maakte me nu een keer zorgen om haar. Ik had me nooit echt zorgen hoeven te maken om haar. Ik had altijd wel het idee dat ze altijd het juiste deed en de juiste beslissingen nam. Maar nu bleek ze maar een jong meisje te zijn in een wereld vol onzekerheden. En dus was ze net als ieder ander. Ze was als ik. Ik was dan geen meisje in een wereld vol onzekerheden, maar je snapt me wel. Ik trok m’n arm niet veel later terug en ik realiseerde me eigenlijk nu pas hoe lang ik mezelf wel niet voor de gek aan het houden was. Ze opende haar ogen daarna. ,,Je hebt het koud he.’’ Zei ze dan nog zorgzaam. ,,Nee, hoor.’’ Ik had m’n handen in elkaar geklemd en leunden over m’n opgeheven knieën heen. ,,Wat dan?’’ Vroeg ze door. Ik ging het haar vertellen. Nu nog niet. Nog even wat moed bijeenrapen, maar dan zal ik ook echt eens eerlijk zijn. ,,He?’’ Vroeg ze dan zachtjes en ze pakte m’n arm weer. Het was dodelijk, zo lief en klef dat ze kon zijn dan. ,,Hoelang kennen we elkaar al?’’ Vroeg ik haar toen een beetje uit het niets. Ze keek me dan ook even nuchter aan. ,,Uhm, 6 jaar?’’ ,,Ja, zoiets.’’ Zei ik dan zachtjes, en keek bedachtzaam voor me uit. ,,Hoezo?’’ Vroeg ze gelijk wat ongeduldig. Ze wilde gewoon altijd alles van me weten. Zeker als ik wat bedachtzaam keek. ,,Weet je…’’ en ik stopte. Maar ze bleef stil deze keer. ,,Weet je hoe het is om ongeveer 6 jaar lang verliefd te zijn op iemand die je niet ziet staan?’’ Vroeg ik haar toen maar. Ik slikte en keek haar strak aan. Veel duidelijker kon m’n vraag niet zijn. ,,Oh.’’ Zei ze dan ook enkel en ze liet m’n arm nu los. Zo, ze wist het. ,,Ik wist dat dit een keer moest komen.’’ Zei ze toen tot mijn verrassing. Zo, ze wist het dus al langer? En ik keek haar ook wat verbaast aan. ,,Mark. Ik… ik geef heel veel om je, dat weet je, maar…’’ En daar kwam het dan. ,,Nee, niet waar.’’ Zei ik haar dan snel. ,,Dat doe je niet.’’ ,,Wel!’’ Zei zij dan gelijk weer fel, en ik lachte er om. ,,Je weet helemaal niet hoe het is als iemand van je houdt.’’ Zei ik haar toen. Toen keek ze helemaal verward. ,,Ik hou van Ruben en hij houdt van mij.’’ Zei ze nog altijd wat fel. Ik lachte er dan ook om. ,,Waar is Ruben? Oh ja! Bij je vriendin met de grote borsten waar hij niet over uitgepraat raakte.’’ Ik schrok van mezelf, maar liet haar dit niet merken. Ik was in vorm in het beledigen van mensen vanavond. Ze stond boos op en gaf me een trap. Ze had namelijk geen andere manier kunnen verzinnen om te antwoorden. Want die was er niet. Ik grijnsde totdat ze uit zicht was. Daarna liet ik m’n hoofd zakken en begon het balen. Ik zette mezelf ontzettend voor schut. Alle kaarten waren gespeeld aan mijn kant, en dus was ik klaar. In plaats van dat ik haar nou gewoon had uit laten praten, werd ik onzeker en koos ik het hazenpad op deze manier.
-
Maar er volgde wel een klein hoogtepuntje nog. Net toen ik wilde opstaan, kwam ik er achter dat ik niet de enige was die afzondering had gezocht. ,,Hierr?’’ Hoorde ik een bekende stem. Ik hield me schuil en kroop door het zand een stukje verder om te kijken naar de milf die ik net had ontmoet en had beledigd. Of ja, beledigd? Want zie hier. Een mooie dame in een strak jurkje die ordinair in de duinen tussen het hoge gras door haar knieën was gegaan voor 1 of andere bal met een leeg bierflesje in z’n hand. Nu zal ik mezelf niet bestempelen als een voyeur, maar ik bleef wel even kijken. Ten eerste was die vrouw echt lekker gewoon. Het was spannend. Het was afleiding. Wat een slet! Ongelofelijk, maar die jongen maakte geen schijn van kans en al zuigende kreeg ze waar ze voor was gekomen. Toen ik de jongen hoorde schelden, was ze klaar. Of was hij dan klaar. Ik vond het heerlijk om gelijk te krijgen en stapte dan ook brutaal uit de bosjes. Niemand meer die mij iets kon maken. En ik had niet eens gedronken! Ze keken beiden verschrikt op. ,,Ik wist het.’’ Zei ik dan alleen geniepig. ,,What the fuck dude. Rot op!’’ En ik kreeg gelijk een duw en viel achterover in het zand. ,,Nee, stop! Je maakt het alleen maar erger.’’ Klonk zij dan paniekerig. ,,Dadelijk vertelt hij het tegen je man. He, en dan?’’ hoorde ik hem toen verzopen uitbrengen. Z’n stem was schor. ,,Je bent getrouwd?’’ En ik begon nu echt hard te lachen wat er voor zorgde dat de best wel gespierde man op me af stapte en me een klap in m’n gezicht gaf. Daarna werd het donker. Een raar hoogtepunt misschien. Maar de blik in haar ogen met het besmeurde mondje was iets waar ik nog steeds van kon genieten. En maar doen alsof die mensen wat voorstelden. En dan zat ze daar in het zand vreemd te gaan met haar mond op een jongere pik dan die van haar man. Zo zag ik het dan voor me. Alsof ik geen problemen had nu. Want ik was gewoon knock-out. En toen ik wakker werd, was het licht. Een meeuw pikte zelfs aan m’n schoen. M’n hoofd deed zeer, zeg. En ik had niet eens gedronken... Achteraf bleek dat Manon me nog wel was wezen zoeken maar omdat ik was weggekropen had ze niet verder gezocht en me dus ook niet gevonden in het donker. M’n telefoon stond vol met berichtjes van haar. Eerst boze berichtjes, die later vervangen werden door bezorgde berichtjes, die dan weer vervangen werden door excuses. En dat omdat ik maar niet reageerde. Om dan met een zeer hoofd te lezen, terwijl je alleen in de vroege ochtend in duinen ligt, dat ze spijt had, en dat ze zelfs zei dat ik gelijk had, was het echte hoogtepunt wat ik er aan had overgehouden. Al was ze niet helemaal duidelijk, waar ik gelijk in had, was ze meer dan bereid om op de vroege zondag ochtend snel deze kant op te rijden om me op te halen nadat ik verteld had waar ik was.
-
Het was akelig stil op de parkeerplaats. Zeven uur in de ochtend. Hier en daar een hardloper of een ruiter. Voor de rest niemand. Alsof er gisteren geen groot feestje was geweest. Toen ik de zilveren bolide zag aan komen rijden, dook ik bijna weg. Ik ging liever lopen dan nu met Ruben in de auto te zitten. Maar Ruben was er helemaal niet bij. Ik zag alleen Manon zitten. Achter het stuur. Waarschijnlijk was ze gisteren avond ook de bob de geweest. Ze zwaaide voorzichtig. Ze kwam amper boven het grote stuur uit. Ik zwaaide terug en schaamde me meteen al voor alles van gisteren. Zo was ik normaal gesproken niet. En dus was ik niet mezelf gisteren. ,,Oh, mijn god. gaat het wel?’’ Met die heerlijke woorden kwam ze in lichte paniek de auto uit. En nog niet eens zozeer omdat ik de hele nacht dus op het strand had gelegen, maar ik scheen ook met een blauwoog rond te lopen. Ik had hier en daar wel iemand vreemd zien kijken bij het passeren, en m’n hoofd deed ook wel zeer. Maar ik had er zelf nog niet aan gevoeld. En nu ze het had gezegd, tastte ik natuurlijk gelijk m’n oogkas af en voelde ik de pijn. ,,Oh, jah…’’ Zuchtte ik dan dom dat ik was. ,,Luister Manon. Het spijt me echt zo erg. Van alles.’’ Zei ik haar maar eerst. ,,Nee, het geeft niet.’’ En ze keek zo ontzettend bezorgd naar m’n hoofd. ,,Je bent steenkoud.’’ Waar ik dan om lachte. ,,Jij draagt m’n overhemd.’’ En ik wees haar zo daar nu op. Ze droeg nog m’n overhemdje. ,,Oh, ja. Hier.’’ En ze trok het snel uit en gaf het aan mij, waarna ze het meteen zelf weer koud kreeg. Het was best fris. En ze droeg alleen een hemdje. Heerlijk om te zien. ,,Nee, hou maar.’’ Moest ik dan toch maar zeggen, en dankbaar trok ze het ook weer snel aan. Ze was een echte koukleum. ,,Kom, we gaan naar huis.’’ En ze reed me dan snel naar huis. Ik was stil geweest. Zij ook. Op een aantal keer vloeken op andere bestuurders na. Ze reed me niet naar mijn huis maar naar dat van haar. ,,Ruben ligt nog op bed, dus stil zijn.’’ Zei ze me dan, wat stak natuurlijk. Wat had hij zich van een slechte kant laten zien. Ze zuchtte ontmoedigd bij het opendraaien van de deur, en ze liet me binnen. ,,M’n ouders zijn niet thuis.’’ Meldde ze nog. Ik liep door de gang naar de woonkamer. Haar ouders waren rijk. Haar vader een advocaat en haar moeder was zelf ook accountant. Haar ouders waren ook altijd ontzettend blij als ze Ruben zagen. Op verjaardagen deed ik er in ieder geval niet toe. Ik wist ook niet goed wat ik hier nu deed. ,,Ik loop wel naar huis.’’ Zei ik haar dan ook vrij snel, en wat nerveus. ,,Laat me eerst naar je kijken, okay? Dan mag je gaan.’’ En ik had het idee dat ze ook niet helemaal content was met mij hier, maar dat het even moest. Ik ging aan de grote keukentafel zitten en Manon kwam een minuutje later met een verbandkoffertje aan en ging door haar knieën voor me. Als ze wist waar ik zelfs nu dan nog aan dacht, dan… Geen pijn die mij daar van kon weerhouden. Maar ze stond weer snel op en pakte ook nog een kompres uit de vriezer en wikkelde die in een klein handdoekje en drukte die vrij hard tegen m’n gezicht aan. ,,Au…’’ Liet ik dan ook uit. ,,Sorry.’’ Gniffelde ze dan nog lief. Ik keek haar met 1 oog aan en wat beschamend lachte ik terug naar haar. Het was duidelijk. Er was wat gebeurd vannacht en dus wat veranderd tussen ons. Zo duidelijk voelbaar. Ik durfde haar eigenlijk niet eens aan te kijken. Het werd nog erger toen Ruben naar beneden kwam. Hij droeg niet meer dan een boxershortje en ik begreep wel waarom Manon zicht tot hem voelde aangetrokken. Zo gespierd was ik niet. Tering, die armen van hem. En zijn blauwe knokkels op zijn rechter hand. Wacht. Maar toen realiseerde ik het me pas. Hij keek me niet aan. Hij hield zich stil. ,,Die sukkel was gevallen nog. Dronkenkoppie.’’ Zei Manon dan verliefd tegen hem. Maar ze wist het dus niet. Hij was het die ik gisteren gezien had in de duinen! Hij had me geslagen. Het was dan wel donker, maar het was hij. Ik wist het zeker. Bijna zeker dan. Het is dat die nu zo doet, dat ik een vermoeden kreeg. Hij was dronken gisteren. Overduidelijk. Misschien weet hij het niet meer. Maar zo gedroeg die zich niet. En ik dacht terug aan gisteren. Die vrouw was helemaal niet getrouwd. Hij zei niet; ‘Dadelijk vertelt hij het tegen je man. He, en dan?’ maar; ‘Dadelijk vertelt hij het tegen Manon.’ Het viel allemaal op z’n plek. Of niet. Ik had een zeer hoofd. Nadenken deed zelfs pijn. Maar gelukkig was Ruben lomp genoeg om voor uitsluitsel te zorgen. Toen Manon even later naar boven ging om te douchen en hij en ik dus alleen waren, maakte hij het me heel snel en heel goed duidelijk. ,,Als je het zegt, vermoord ik je.’’ Meer had die niet gezegd. Meer hoefde hij ook niet te zeggen. Hij klonk ook echt koelbloedig. En ik voelde me echt serieus door hem bedreigd. Zoals die keek. En hoe wrang is het dan om hem vervolgens naar boven te horen lopen en hem vanaf hier luid te horen vragen of Manon samen wilde douchen nog, nadat hij gemeld had dat ik al weg was. Gewoon om mij te pesten. Hij zag ook wel dat ik niet op een normale manier naar haar keek. Om dan te horen dat de deur open ging. Ik zorgde toen dat ik snel weg ging maar sloeg wel de deur hard dicht, dat Manon zich wie weet nog afvroeg of ik dat was of niet. Maar ik vond dit natuurlijk helemaal niets. Ik wilde haar niet bij hem hebben meer. En nu stonden ze te douchen samen. Ik kon aangifte doen. Er was een getuige, al weet ik niet of die voor mij zou pleiten door m’n eigen grote mond. Maar als ik dan dacht aan het verdriet wat het Manon zou geven, durfde ik eigenlijk niet meer verder te handelen. Ik werd radeloos. Alles stond opeens op z’n kop. Ik kon het allemaal ook niet echt geloven nog.
-
Geen minuut ging voorbij dat ik niet aan haar dacht. Al sinds ik haar kende, maar nu was het toch wel even anders. We hadden elkaar niet meer gesproken. Ik had toch min of meer gezegd dat ik verliefd op haar was, en tegelijkertijd dat zij dom was om te denken dat Ruben van haar hield. Het beste zou zijn als ik gewoon m’n handen van haar af zou trekken. Dat ik gewoon alleen was in m’n computerwereldje waar geweld niet voelbaar was. Want m’n gezicht deed nog een tijdje zeer. Maar ik kon haar niet zomaar loslaten. Want dat wilde ik niet. Mijn lichaam en geest verzette zich letterlijk tegen die gedachten. Ik werd er misselijk van. Een leven zonder Manon. Maar dat niet alleen. Ik vreesde een beetje voor haar. Voor haar leven dan. Niet dat ik dacht dat ze echt in levensgevaar was, maar meer figuurlijk. Als ik terug dacht dan was het wel vaker dat Manon niet helemaal content leek met de situatie tussen haar en Ruben. Meestal gaf hij haar dan wat en dan was het wel weer goed. Ze kon soms zo oppervlakkig zijn. Maar het idee dat ze ongelukkig gemaakt werd door dat figuur, wat mij nu ook nog bedreigd had, stond me zachtjes gezegd niet bepaald aan. Ik begon verbanden te trekken. Het werd me steeds duidelijker. Ze was helemaal niet op en top gelukkig. Zeker nu ik haar een tijdje niet zag of sprak, begon ik dat te zien. Gek zoals dat gaat. Als zij in de buurt was, of als ik zelfs alleen al een berichtje van haar kreeg, beschouwde ik haar ten alle tijden als een wonderlijk schepsel wat niets minder was dan perfectie in menselijke vorm. Op alle gebieden. Maar je kon zeggen dat Ruben het een en ander had losgeslagen. Dat beeld bijvoorbeeld. Ik vond het wrang en moeilijk. Ik had het er echt moeilijk mee. Ik leefde zowat als kluizenaar nu. Zij was de laatste tijd de enige reden geweest om nog contact te houden met de buitenwereld. En dat klinkt misschien wat dramatisch, maar ik had verder niemand. Mijn ouders heb ik nooit gekend. En geen broers of zussen, geen tantes of oom, en ook geen grootouders, als die er allemaal al zouden zijn. Ik verwachtte dan ook niet dat op een dag de deurbel ging. Ik had Manon en Ruben niet meer gezien sinds die vroege morgen bij haar thuis. En dat was nu zo’n 2 weken terug. Ik had een intercom, en ik had de hele nacht achter m’n computer gezeten dus brak vroeg wie er was. ,,Hey, met Samentha. Ik vroeg me af of ik je even kon spreken?’’ Dat kon wel, al zuchtte ik eerst wel even hard en hoorbaar. Wat niet de bedoeling was. Maar ik was moe en zat niet echt op haar te wachten. Maar ze kon doorlopen, en even later klopte ze dan boven op de deur. Ik keek nog door het gaatje en zag daar de veel te mooie Samentha staan. Te mooi voor mij. Maar dat was Manon ook al. Wat ongemakkelijk stapte ze binnen en keek ze even rond. Ik had niet van te voren opgeruimd. Uit mijn slaapkamer kwam muziek wat ik opgezet had, wat ze verbazingwekkend nog herkende ook, en daarbij het ijs gelijk brak. Communication Breackdown van Led Zepelin. Het had minder toepasselijk gekund, maar het was puur toeval. ,,Ik had geen Led Zepelin achter jou gezocht.’’ Zei ik haar dan eerst. ,,Ik wel achter jou.’’ Zei ze dan terug, waarna het even stil bleef, op de muziek na. ,,Uhm, maar buiten even zitten? Wil je wat drinken?’’ Vroeg ik haar omdat het binnen een bende was zodoende we niet echt konden zitten. Ik wel. maar ik wilde het haar niet aandoen. ,,Nee hoor, ik hoef niets. En is goed.’’ Antwoordde ze de vragen in een andere volgorde dan dat ik ze gesteld had. En dus stonden we even later buiten op het balkon. Het was nog vroeg en het licht deed pijn aan m’n ogen. Van binnen ging de muziek gewoon door, en ik zag dat ze mee tikte met haar vinger op de stalen rand wat de glazen scheiding omheinde. Ze keek naar buiten. Over de dijk heen en naar de auto’s die onder aan de dijk reden aan onze kant. ,,Mooi uitzicht.’’ Zei ze me nog. Maar ik hield me stil nog. Ik kon me niet voorstellen dat ze voor het uitzicht was gekomen. Ze draaide zich dan ook niet veel later mijn kant op en zag me naar haar kijken. Ook al was ze niet verwacht, iemand met zo’n uiterlijk is altijd welkom. Ze droeg een kort shirtje. Kort in de mouwen maar ook kort op haar lichaam. De buik bloot. Het was ook wel erg lekker weer. En een kort zwart broekje. Ze oogde wat jong nog zo, maar tegelijkertijd schaamde ik me zodoende voor m’n staargedrag dat ze ook wel wat seksualiteit uitstraalde. ,,Ik ben hier voor Manon.’’ Zei ze toen maar snel, en ik was vanaf dat moment meteen bij de les.
-
,,Ik maak me zorgen om haar.’’ Had ze zich voorzichtig geuit. Ik had haar gevraagd even te gaan zitten. Ik nam dit uiterst serieus, en dat zag ze denk ik ook wel. ,,Ik heb jullie vriendschap nooit zo goed begrepen. Maar ze kon zich geen betere vriend wensen als jij. Maar ze heeft het nooit meer over je. Ze mijdt je zelfs. En ons ook sinds kort. Er klopt iets niet.’’ Vertelde ze me toen. Dat van onze vriendschap kon ze ook niet begrijpen. Ik bedoel, dat begrepen we zelf nauwelijks nog. Dat andere baarde me meer zorgen. ,,Is ze niet bij Ruben?’’ Vroeg ik haar toen maar, nog zo neutraal als ik wezen kon. En ze knikte dan. ,,Ja, haar ouders zijn nog op vakantie, en hij zit sindsdien bij haar.‘’ Dat verklaarde voor mij al een hoop. ,,En wat zegt hij dan?’’ Vroeg ik haar en deed net alsof ik hem nog een goeie kerel vond. ,,Hij zegt niets. Hij is net zo.’’ Zij ze dan wat verbeten. ,,Ik denk dat het aan hem ligt.’’ Sprak ze zich daarna heel voorzichtig uit. Zachtjes zelfs. ,,Ik denk het ook.’’ Zei ik dan meteen. Te vlug misschien wel, en op een toon waaruit bleek dat ik hem verachtte. Ja, ik verachtte hem. Ze gniffelde naar me. ,,Hij leek zo… normaal te zijn.’’ Zei ze toen. ,,Maar dat is hij niet. En zij doet echt alles voor hem. Heb je gezien hoe ze er soms voor hem bijloopt?!’’ Vroeg ze me toen, compleet verontwaardigd. Ik lachte daar dan om. ,,Met die hoed en zo, bedoel je?’’ ,,Nee, dus.’’ Zei ze dan gelijk bijdehand en ze pakte haar telefoon. ,,Je hebt geen Insta, he?’’ Vroeg ze me dan ook wat vals, wat ongetwijfeld niet zo bedoeld was, en kreeg toen haar telefoon in m’n gezicht geduwd. ,,Ja, sorry hoor. Maar er zijn grenzen. En zo was ze helemaal niet.’’ Zei ze nog terwijl ik haar telefoon overnam en vervolgens de een na de andere, best wel geile, foto bekeek van haar. De meesten waren selfies. Ze zag er goed uit. Afgetraind. ,,En zo loopt ze ook over straat dan…’’ Hoorde ik Samentha dan zuchten en keek nog even hoe zij er nu bijliep. Het was niet hetzelfde, maar wel vergelijkbaar. Ik zag veel bikini foto’s. Allemaal gemaakt bij haar in de tuin aan het zwembad. Door Ruben waarschijnlijk. Het deed wel zeer. Maar ik trok me er niet zo heel veel van aan nog. ,,Als zij dit wilt.’’ Zuchtte ik alleen nonchalant en gaf toen haar telefoon terug. ,,Ja…’’ Zuchtte zij dan iets meer ontmoedigd. ,,Ik weet niet of dit is, wat ze wilt.’’ Voegde ze er nog wel aan toe en ze stond toen op. ,,Ik ga maar weer.’’ Ze had niet gekregen waar ze voor gekomen was, dacht ik toen. Dat was duidelijk. Ik kon haar niet helpen. Ik wist niet hoe. Maar ze was nog niet klaar. Ze liep naar binnen en ik dacht, die laat zichzelf wel uit. Maar, nee. Ik las haar verkeerd. ,,Laat je me nog uit, of…?’’ En ik stond dan ook vlug op en liep snel nog naar binnen. ,,Sorry.’’ Zei ik dan eerst wel. ,,Het zit me ook dwars, maar ik kan er niets aan doen. Het is lastig.’’ Gaf ik haar nog mee. Ze zuchtte er alleen door. Toen kwam ze op me afgelopen en omhelsde ze me even innig. Ik durfde haar niet terug te omhelzen, maar dat hoefde ook niet. Misschien deed ik het juist wel goed, en had ze toch steun of zo, als ze dat had gezocht. Ze lachte daarna even kort en leek in gedachten. ,,Weet je? Ze wilde ons nog koppelen laatst. Ik deed het niet omdat ik zag dat ze er niet helemaal achter stond. Maar achteraf had ik het misschien wel moeten doen. Wie weet wat er dan gebeurd zou zijn.’’ Zei ze toen voorzichtig en ze keek me enigszins wat verlegen aan. Dit kwam even binnen natuurlijk. ,,Echt?’’ Vroeg ik haar nog zachtjes, en moest toegeven dit wel fijn om te horen nu. Niet alleen dat deze Samentha daar eventueel wel voor open stond, maar ook dat Manon wat moeite leek te hebben met het idee. Of misschien stond Samentha er alleen voor open om Manon los te schudden. Ook goed natuurlijk. Samentha zou dus m’n date zijn op dat strandfeestje in andere woorden. Interessant. Maar het deed er nu niet meer toe.
-
Ik moest nog wel eens het huis uit natuurlijk. Voor boodschappen en zo. En toen zag ik met mijn ogen waar Samentha het over had. In het gangpad bij de beschuitjes zag ik haar plots staan achter een winkelkarretje. Ze zag me niet. En ik schrok toen ik haar zag. Gewoon het feit dat ik haar hier tegenkwam. Haar ouders waren dan ook niet thuis en ze moest zelf boodschappen doen. Net als ik dus. Ik wilde nog de andere kant oplopen, maar toen keek ze al mijn kant op. Met grote ogen, en evenveel schrik. Ze keek alleen. En ik ook. Doodse stilte om me heen. Terwijl we verre van alleen waren. Ik stak heel flauw wat vingers op als groet. En ze kwam toen mijn kant op gelopen, met het rammelende karretje. ,,Hey.’’ Zei ze toen zachtjes. En wat zag ze eruit. En dan eigenlijk in de positieve zin. Al leek ze zich ook heel ongemakkelijk te voelen. En dat was niet zo gek. Iedereen keek naar haar. Ze droeg een grijs linnen jurkje. Superstrak. Te strak misschien wel. Ik keek ook naar haar en haar lichaam. Haar blote benen en armen. Ik kon het niet helpen, maar ze leek het ook niet heel erg te vinden. Ze was het misschien wel gewend. ,,Jezus, Manon.’’ Zei ik dan alleen met een bepaalde ondertoon waaruit moest blijken dat ze er erg exhibitionistisch bijliep en ik dat niet perse goedkeurde, en ze keek meteen sip weg toen ik haar daarna eindelijk aankeek. Nu was ik niet positief namelijk. Het rokje stopte echt net onder haar billen. En eerlijk waar. Ze zag er fantastisch uit. Maar nogal ongepast natuurlijk. Zeker omdat ik ook haar tepels door de strakke grijze stof zag prikken. Al was het maar lichtelijk. ,,Wat doe je?’’ Vroeg ik toen alleen. Waar was ze nou mee bezig in hemelsnaam? Ze antwoordde niet. ,,Je snapt het niet.’’ Zei ze me alleen. Daar kon ik haar meteen gelijk in geven. ,,Nee, ik heb geen idee waar je mee bezig bent.’’ Zei ik haar dan ook wat streng zelfs. Ik bekeek haar nog een keertje. En als ik eerlijk was had ik wel een dubbel gevoel bij haar nu. Als ze van mij was en ze koos er al zelf voor om er zo bij te lopen, zou ik het huis met haar nooit meer verlaten. Ze droeg het zo goed. Zeker omdat ze ook zo onzeker overkwam tegelijkertijd. Schaamte. Maar goed. Er was ook dat andere gevoel. Wat mij liet denken dat ze de weg eigenlijk helemaal kwijt was. Dat ze er zelf niet zo bij zou willen lopen. Onmacht. Dit was niet de Manon waar ik nog onschuldig mee op de bank kon zitten en een filmpje mee kon kijken. ,,Draag je helemaal geen ondergoed?’’ Moest ik haar nog wel vragen. Omdat ik dat gewoon moest weten om wat voor reden dan ook. Ze keek me nog altijd niet aan en schudde haar hoofd dan ook. De stof was te strak en te dun. En nergens waren contouren te zien van een bh of zelfs een slipje. Ongelofelijk. In beide zinnen. Ik had het moeilijk niet opgewonden te raken. Ik wilde haar aanraken. Betasten. Zo zag ze er namelijk uit. Onder haar rokje zat dus niets. Als ze iets moest pakken van het onderste schap, stond ze gewoon naakt. Dus deed ze dat denk ik ook niet. ,,Ben je alleen? Want ik moet met je spreken.’’ Ging ik dan maar snel door voordat m’n gedachten te ver afdwaalden. ,,Hey Markie-Mark.’’ Hoorde ik toen al achter me en even later volgde de hand om m’n schouder die niet alleen sloeg maar daarna ook even kneep. Ik liet het niet merken. ,,Hey, Ruben. Hoe is het?’’ Vroeg ik hem dan nog. Maar ik zag Manon nu helemaal wegkwijnen. ,,Ja, goed man.’’ En hij ging naast haar staan en sloeg z’n arm over haar schouder en trok haar tegen haar aan. Die arm gleed daarna snel af naar haar kont en zo te horen verder. ,,Nee, doe nou niet!’’ Zuchtte Manon namelijk geërgerd en ze liep snel weg, en keek boos naar haar ‘lieve’ vriendje. Ik keek om en zag haar haar rokje goed doen. Dan keek ik naar Ruben die even aan z’n vinger rook. ,,Gatver, man.’’ Moest ik toen toch zeggen en wilde hem voorbij lopen. Hij sloeg me nog tegen m’n borst. ,,Je houdt je bek, he.’’
-
Dat laatste had hij nou net niet moeten doen. Ik twijfelde nog of ik hier iets mee moest, maar na het zien van zijn kuttekop niet meer. Het was ernstiger dat ik dacht. En toen ik thuis was, en even tot rust gekomen was, pakte ik m’n telefoon en begon ik haar berichtjes te sturen. Dat als er wat aan de hand was, ze me het best kon zeggen. Ze kon het me uitleggen als ze dat wilde. Ik veroordeelde haar geen moment en probeerde het allemaal open te houden. Ik kreeg bericht terug. Niet meteen dan. Die nacht pas. Ik sliep al, maar werd wakker door het geping van m’n telefoon. Het was net 2 uur geweest. ,,Hey.’’ Eerst. Ik pakte m’n telefoon en zei dat terug. Daarna zag ik dat ze begon te typen. En lang ook. Maar er volgde geen bericht. Het typen stopte even. Maar ze bleef online. Heerlijk. WhatsApp gaf zo altijd een idee van wat de ander aan het doen was. Dat ze haar tijd nam op dit tijdstip om misschien eindelijk te vertellen wat er echt aan de hand was en wat ze er van vond. En toen kreeg ik eindelijk bericht. ,,Luister vriend. Je moet kappen. Ik weet waar je woont en als ik je nog 1 keer tegen haar zie praten of zelfs over de telefoon, kom ik je halen. Ze is van mij. Niet van jou. En ze doet alles wat ik wil…’’ Het was een lang bericht. Dit was het neutrale deel van het bericht. Het ergste moest nog komen, maar ik had al wel door dat Ruben haar telefoon had afgepakt. ,,Na vanmiddag. Toen ging ze pas los. De blik in haar ogen als ze me pijpt is goud waard. Maar je kan het niet weten. Je zal het nooit weten. Hoe graag ze zich in haar keeltje laat neuken totdat de tranen haar ogen uit springen…’’ Ik werd gek. Maar het was een berichtje. Ik kon hem niet stoppen. Hij had het al gezegd. En het ging verder dan dat. ,,Van alle meisjes pijpt er geen zo als zij. En geloof me. Elke dag probeer ik wel een ander uit…’’ Maar las Manon dit nu dan niet, dacht ik eerst nog hoopvol op dit moment. ,,Somt zuigt ze het kutvocht van een ander er zo van af. Maar ze is zo dom dat ze het niet eens doorheeft. Misschien wel leuk om te weten dat ik je nog zag lopen. Ik reed een eindje verderop. En zij pijpte me terwijl we voorbijreden. Je bent helemaal niets. Haar mond, haar kut, en haar kontje zijn van mij. Dus laat haar met rust!’’ Ik was zo kwaad dat ik m’n telefoon tegen de muur aangooide. Met name door dit laatste stukje. ,,En maak je geen zorgen. Als jij dit leest, heb ik het al verwijderd.’’ Wat was ik kansloos zeg. En hij dan. En zij dan! Maar wie neemt nou de tijd om op dit tijdstip zo’n bericht te sturen:
*
‘’Luister vriend. Je moet kappen. Ik weet waar je woont en als ik je nog 1 keer tegen haar zie praten of zelfs over de telefoon, kom ik je halen. Ze is van mij. Niet van jou. En ze doet alles wat ik wil. Na vanmiddag. Toen ging ze pas los. De blik in haar ogen als ze me pijpt is goud waard. Maar je kan het niet weten. Je zal het nooit weten. Hoe graag ze zich in haar keeltje laat neuken totdat de tranen haar ogen uit springen. Van alle meisjes pijpt er geen zo als zij. En geloof me. Elke dag probeer ik wel een ander uit. Somt zuigt ze het kutvocht van een ander er van af. Maar ze is zo dom dat ze het niet eens doorheeft. Misschien wel leuk om te weten dat ik je nog zag lopen. Ik reed een eindje verderop. En zij pijpte me terwijl we voorbijreden. Je bent helemaal niets. Haar mond, haar kut, en haar kontje zijn van mij. Dus laat haar met rust. En maak je geen zorgen. Als jij dit leest, heb ik het al verwijderd.’’
*
Hij spoorde echt niet. Hij moest mij wel minstens zo erg haten als ik hem. Maar hij was me te slim af. Bijna dan. Want hij kon het berichtje wel uit haar telefoon halen, maar ik had meteen een screenshot gemaakt. Hij kon het verder ook niet uit de mijne halen. Ik durfde het alleen niet naar haar te sturen. Zeker nu niet. De volgende dag dacht ik slim te zijn en haar een belletje te geven. En dan kreeg ik te horen dat het nummer niet meer in gebruik was. Dit was echt niet best. Hij ging te ver. Misschien maakte ik het erger dan het was, maar achter alles voorspelde ik nu ellende.
-
Ik was er klaar mee. Ik wilde het eerst nog gewoon opgeven, maar ik realiseerde me dat als ik ooit ergens voor zou moeten strijden in mijn saaie leven, nu het moment was. Ik was de volgende dag vrij. Het was namelijk zaterdag. En dus reed ik, op de fiets, naar haar huis toe. Ik keek eerst even toe vanuit de bosjes. Een beetje eng misschien, maar ik zag zo dat niemand thuis was. Ook geen auto ook voor de deur. En dus besloot ik later terug te komen. Die avond. Was het ook wat donkerder en werd ik nog minder snel gezien. Een echt plan had ik niet. Ik twijfelde nog tussen een directe confrontatie waarbij ik alles op alles zou zetten, of misschien een manier vinden om Manon alleen te krijgen. Ze waren in ieder geval thuis die avond. Er brandde licht beneden en de zilveren auto stond voor de deur. Aan de voorkant waren de gordijnen dicht, maar ik zag schimmen zo nu en dan bewegen. Ik heb daar bijna een uur aan de overkant gestaan voordat ik durfde. Voordat ik ook geen beweging meer zag achter de gordijnen. Het was nu ook echt donker buiten. Laat al zelfs. Uur of tien ongeveer. Ik sloop dichterbij langs de auto. Ik kon ook gewoon de banden lekprikken. Een soort guerrilla voeren. Maar dat sloeg nergens op, toen ik er wat langer over nadacht. Wat schoot ik daar mee op? Ik dacht nu al dat hij het dan op haar zou verhalen op wat voor manier dan ook. Het was een groot losstaand huis met een aparte garage waar de auto voor stond en ik liep door naar de zijkant, waar geen gordijntje voor het raam hing. Ik keek dan stiekem naar binnen en dook snel weg toen ze zomaar voorbij liep. M’n hart ging tekeer. Ik wilde haar redden. Maar vroeg me nu toch weer af of ze wel gered wilde worden. Ze liep in een bikini door het huis. Ik zag hem op de bank liggen. Zonder broek. Ik zakte alweer door de grond. Misschien was ze wel die slet. Hij had een kleine piemel. Dat voelde toch als een overwinning ergens. Maar ze liep weer voorbij en nu zijn kant op en ging voor hem op haar knieën zitten. ,,Nee, niet doen…’’ Zuchtte ik nog triest, maar zag vervolgens hoe hij haar bikini topje los rukte en hoe hij haar borsten begon te bespelen met zijn handen. Ik keek tegen haar rug aan, en bleef kijken. Ik kon niet wegkijken. Die kutgrijns op z’n gezicht. Al wilde ik het nog zo graag. Maar ik had plots een steen in m’n hand. In mijn on-bewustzijn had ik blijkbaar al een plan gemaakt om dit te eindigen met een steen. Het zou een optie kunnen zijn... Maar zover zou ik het niet laten komen, en ik liet de steen dan ook vallen. Hij was gaan staan en drukte zichzelf tussen haar borsten. Ze moest zelf de borsten bijeen houden, die misschien wel niet groot genoeg waren voor zijn smaak en zijn bedoeling nu. Hij had zijn duim in haar mond en liet haar naar boven kijken. Het was vernederend. En ook wel opwindend natuurlijk, maar vooral vernederend. Voor haar, maar ook ergens wel voor mij. Ik begon te geloven dat ze dit wilde en dat ze zo makkelijk was hierin. En dan zat ik maar al die tijd filmpjes met haar te kijken, terwijl ik dit had kunnen doen. Als ik het had gedurfd dan. Hij schokte en trilde en toen zij haar gezicht snel afkeerde, zag ik een glimmend goedje op haar wang. Ze keek toch echt niet bepaald vrolijk of geil nu. Zeker niet toen hij hardhandig zijn hand op haar hoofd legde en hij zijn pik haar mond in forceerde, waarbij haar rug krom sloeg van de weerzin. Ik pakte die steen weer, maar bleef nog even kijken. De tranen stonden gewoon in m’n ogen. Hoe kon ze nou zo dom zijn. Zo hulpeloos. Dit was niet de slimme en leuke Manon die ik ooit had leren kennen. Die ik voor kort nog heb gezien. Toen hij haar daarna een klap in het gezicht gaf, omdat ze begon te kokhalzen, was het genoeg. Ik pakte de steen alsnog, liep naar de hoek, en verscholen achter wat bosjes in de voortuin gooide ik de steen door de ruit heen van zijn dure auto. Het was geen doordachte actie, en ik verstopte me dan ook weer snel. Het alarm ging net zo hard af als mijn hart, en binnen tien seconden stond hij dan buiten te vloeken en te tieren tegen alles en niemand. Manon volgde niet veel later. Ze had een vest aangetrokken maar voor de rest was ze nog behoorlijk naakt.
-
,,Ga naar binnen!’’ Schreeuwde hij dan tegen haar. Elke actie die hij beging was zo negatief ten opzichte van haar. En het maakte me alleen maar kwader. Maar ze bleef even staan, terwijl hij de straat op liep om te kijken of hij wat zag. Maar hij zag natuurlijk niets. ,,Manon!’’ Fluisterde ik dan zogenaamd hard haar kant op, en wenkte naar haar. Maar ze hoorde me niet. Hij schreeuwde dan ook weer tegen haar. ,,Ga naar binnen, godverdomme!’’ Ik zag haar beven van angst. En genoeg was genoeg. Ik had een tweede steen gevonden en slingerde die weer die kant op. Er sneuvelde weer een ruitje. Hij keek meteen mijn kant op en gespannen sprong ik uit de bosjes. ,,Genoeg!’’ Zei ik dan hard. Of eerder nerveus en gespannen en alles behalve zo stoer als dat ik wilde overkomen. ,,Mark! Nee.’’ Reageerde Manon als eerste. Ik keek haar aan en zag haar wanhoop verdubbelen. ,,Doe dit niet.’’ Zei ze dan zachtjes. ,,Ga naar huis en vergeet me.’’ Volgde er nog. Haar gevoel voor drama was ze in ieder geval nog niet kwijt. Ik wist niet wat ik hoorde. ,,Wat?!’’ Vroeg ik dan zachtjes maar totaal overrompeld. ,,Wil je dit dan?’’ Kon ik haar nog net vragen, maar toen kwam Ruben al rap dichterbij. Hij duwde haar eerst op de grond en stapte toen op mij af, en zonder waarschuwing klapte hij me weer in het gezicht. Misschien had ik dat moeten oefenen of zo. Dat ik een beetje kon vechten. Of in ieder geval dat ik wist hoe ik een klap moest incasseren. Want ik ging weer helemaal out. Meteen. Ik had ook het idee dat hij dit vaak deed. Misschien wel moest doen. Als hij haar maar niet zo sloeg. Niet dat ik dat ter plekken bedacht. Ik was namelijk out. Nee, ik werd pas wakker in het ziekenhuis. Ik hoorde het gepiep van de ECG en toen ik mijn ogen opende zag ik alleen een fel licht. En dat hield zo lang aan. Ik wist precies waar ik was en wat er gebeurd was. En ik was zo ontzettend bang dat die klap zo hard was dat dit het resultaat was. Dat ik enkel nog maar het felle licht zou zien wat ik nu zie. ,,Hij is wakker.’’ Hoorde ik toen een man rustig zeggen. Ik slikte. M’n mond was hartstikke droog. Ik wilde dood. Ik had gefaald. Ik had Manon niet kunnen redden. ,,Mag ik nu kijken dan? alsjeblieft, ik moet hem zien.’’ Hoorde ik toen jammerend van een eindje verder komen. En dat was Manon. ik hoorde nog veel meer mensen praten. Het was druk om me heen en in m’n hoofd. Maar haar stem kwam boven alles uit als een soort baken van rust. Haar voetstappen hoorde ik tussen alle andere voetstappen en toen ze aan m’n bed stond werd ik bevangen door een warmte die ik niet kon beschrijven. ,,Oh, Mark…’’ Hoorde ik haar dan snikken en ze pakte m’n hand. En m’n zicht kwam terug. Heel even geloofde ik er zelf in, maar het was niet zo dat door haar aanraking ik opeens weer kon zien. Ik keek ook niet in haar ogen maar in die van een zuster die net de lamp wegdraaide die nog op m’n gezicht stond. En die lamp was fel. Ik was nog niet helemaal er bij. Ik was m’n zicht helemaal niet kwijt. Ik was gewoon gedesoriënteerd. Heel erg. M’n hoofd deed dan ook weer zo veel zeer. Ik knipperde een paar keer opvallend hard met m’n ogen en wilde overeind komen toen ik mijn hand zag in die van haar. Maar dat lukte niet. Ik had verband om m’n hoofd. Het beperkte m’n zicht gedeeltelijk. Ik was echt helemaal de weg kwijt. Maar uiteindelijk keek ik haar toch aan. Ik kon geen adem meer halen. Zo leek het dan. De ECG deed gewoon z’n ding namelijk en ik haalde gewoon adem. Maar toen ik haar naar me zag kijken… een kleine glimlach vol geluk op haar gezicht en dan die grote groene ogen net zo vol van tranen. Ik slikte weer en wilde wel wat zeggen. ,,Hij moet rust houden.’’ Hoorde ik toen weer iemand anders. ,,Misschien kan je beter daar wachten.’’ En ze werd weg gestuurd. Ik probeerde in alle macht wat uit te brengen. Maar ik kwam niet verder dan: ,,Nee…” Heel zwak. Maar het werd gehoord. Ze draaide zich dan ook meteen om. Ik moest nu gewoon even sterk zijn. M’n armen trilden, maar ik kwam overeind. Ze hadden me in een hesje gehesen. Ik lag met anderen op een kamer zo te zien. Het leek allemaal dramatisch, maar naast Manon en een broeder die haar wilde wegsturen, keek niemand meer deze kant op. Ieder bed zijn drama. Maar zij lachte naar me. Manon kwam gelijk terug en ze ging zitten op een klapstoeltje naast het bed. De broeder leek het te begrijpen en ze mocht even blijven. Ze pakte m’n hand weer, wat heerlijk was, en zweeg. Ze zweeg gewoon, maar keek me onophoudelijk aan met die bezorgde glimlach die geen moment van haar gezicht verdween. Ze leek blij te zijn me zo te zien. Opgelucht. Alsof ze erger verwacht had. Ik lag niet veel later meer, maar zat half overeind en keek haar daarna onophoudelijk aan en probeerde terug te lachen. Maar dat deed zeer. Ik had mezelf niet gezien, maar ik had het idee dat ik er nogal gehavend uitzag. Buiten werd het donker en om ons heen steeds rustiger. Naast me een oudere vrouw, die ik nu kon zien nadat een hoop familie was geweest, en tegenover me een knul die er ook niet al te best uitzag. Ik had geen idee op welke afdeling ik lag. De IC misschien. Ik hoorde later pas wat er gebeurd was. Hoe dapper Manon geweest was. Nadat ik gevallen was; en ik viel met m’n hoofd op een stenenrand en had volgens de arts echt waanzinnig veel geluk gehad, ging Ruben nog even door. Hij had getrapt tegen m’n hoofd, m’n benen en m’n rug. Daar voelde ik niet zo veel pijn, al was ik ook wel wat gedrogeerd. Ik hoorde dit van de politie. Manon had om hulp geschreeuwd. Een buurman die net z’n hond aan het uitlaten was, toevallig een bully-type hond, kwam meteen en heeft haar en mij geholpen. Meerdere mensen uit de straat waren wel komen kijken, en hij was zelfs afgevoerd door de politie. Nu waren er ooggetuigen die wel aan mij kant konden staan. Manon die zomaar om hulp riep terwijl haar overheersende en dwingende vriendje op mij aan het in schoppen was. Dat vond ik dapper. Had dat ook zeker niet verwacht. Niet dat ik iets kon verwachten, ik was al lang weg toen. Gelukkig maar ook, zo te horen. ,,Je mag morgen naar huis. Wil je nog aangifte doen?’’ Manon zat toen nog naast me. En dat vond ik ook dapper. Het moet niet fijn zijn om dit nog eens aan te horen nadat ze voor haar ogen had zien gebeuren. Ik was al iets meer bij zinnen en ik keek naar haar voordat ik kon antwoorden. Bijna kwam het in me op om geen aangifte te doen. Omdat ik haar dan pijn zou doen. ,,Ja, dat doet hij!’’ Zei ze toen net op dat moment. En dus deed ik het ook. Daar te plekken nog.
-
,,Ik zie dat je alleen thuis woont.’’ Zei een andere arts de volgende ochtend. Ik had verschrikkelijk geslapen. Die vrouw naast me had een of andere aanval gehad en ik had net gehoord dat ze was overleden. Geen idee wat ze had, maar mij was zo een lot bespaard gebleven. Ze hadden mij aan het begin van de ochtend naar een andere afdeling gereden, en ik lag inderdaad op de IC. Maar ik werd ontslagen. Ik had echt geluk. Ook al wist ik niet hoe ernstig het ook echt was, ik had geluk dat ik naar een andere afdeling mocht in levende lijve. Daar was de arts mee bezig. Ik knikte dan ook naar hem. ,,Oh, hier ben je.’’ Hoorde ik toen opgelucht. ,,Ik kon je al niet meer vinden.’’ Ik keek om en zag daar Manon staan met een lange jas aan. Het regende buiten. Ze was meteen weer gekomen nu het mocht. Ze keek nog altijd zo bezorgd. Ik smolt daarvan. Daar had de arts vast en zeker niets voor. ,,Heb je geen familie waar je naar toe kan? Of die voor je kan zorgen?’’ Vroeg die dan door en negeerde haar, niet zoals ik. Ik schudde nu m’n hoofd. Ze pakte m’n hand snel. ,,Jawel, ik kan wel voor hem zorgen.’’ Zei ze toen, en ik had het idee dat m’n hart m’n borstkas zou exploderen op dat moment. Ik snapte er geen reet van. Laat ik dat voorop stellen. Maar dat ze dit zei. Dat ze dat wilde doen. ,,Nee.’’ Zei ik dan wat zwakjes, omdat ik het wel wilde ergens. Het leek niet praktisch. ,,Ik heb m’n ouders gebeld, en die zijn onderweg naar huis. Ik heb nog een paar dagen vrij. Dus ik kan prima even voor je uitkijken. Of is het slecht met hem?’’ Legde ze toen uit en eindigde ze met een verontrustte vraagstelling die mij ook wel interesseerde. De arts keek haar nu aan. Nu zag hij haar wel. ,,Je boft maar met een vriendin als deze.’’ Knipoogde hij dan naar ons. ,,En nee hoor. hij heeft gewoon rust nodig. Hij heeft geluk gehad met wat misplaatste klappen. Het komt wel goed. Zeker als hij iemand als jij heeft die voor hem zorgt.’’ Zei de dokter toen lief tegen Manon, die begon te blozen, en waarop ik even gek opkeek. ,,Zeg, uh… Ik zit er bij hoor.’’ Bracht ik dan plat uit. Niet dat Manon m’n vriendin was, maar zo voelde het ondertussen wel een beetje. En ik moest dan ook uitkijken dat ik dat niet ging geloven. Manon lachte namelijk lief terug naar meneer de dokter, en ze hoorde me amper nu. ,,Okay, naar huis dan maar.’’ Zei ik dan wat harder voordat ik de volgende domper tegemoet ging komen. ,,Nee, rustig aan. Kleed je even om, dan begeleid ik deze lieftallige ‘zuster-aan-huis’ naar het koffiezetapparaat.’’ Zei die dan zo. En die lul stak z’n arm uit. En die trut pakte die arm, en daar gingen ze dan. Waar sloeg dit nou weer op. Ik moet blij zijn dat ik naar huis mag, maar echt vrolijk werd ik nu niet. Dit ging opeens de verkeerde kant op weer. Ik was dan ook hartstikke stil toen ze me naar huis reed aan het einde van de ochtend. Ze keek om de zoveel meter even naar me. Ze maakte zich duidelijk zorgen om me. Maar het interesseerde me niet. Het was al te laat. Ik had al geloofd dat ze meer om me gaf dan vrienden om elkaar konden geven. Dat ze voor me wilde zorgen omdat ze gezien had hoeveel ik om haar gaf, en ze nu eindelijk om was. Maar nee, dat was dus niet zo. Ze was gewoon haar lieve zelf die ze tegen iedereen kon zijn. ,,Bedankt, ik red het wel zo. Je hoeft dit niet te doen.’’ Zei ik dan wat bot toen ze me uit de auto hielp. Ik had deze auto nog nooit gezien. Maar dat terzijde. Ze keek me aan of ze iets fout had gedaan, maar niet wist wat. En zo zat de situatie dan ook in elkaar. Ze was ontdaan door m’n toon. ,,Weet je het zeker?’’ Vroeg ze dan ook wat teneergeslagen. En wat een verschil met gisteren en vanochtend dan dat ze nu zo snel opgaf. Maar dat kwam omdat ik het nu tegen haar zei. Ik keek weg en trok m’n neus even op uit ongemak met de situatie. Ik ging het namelijk erger maken en vroeg me op dit moment nog af of ik dat lot kon wenden. Maar dat kon ik niet. Ik ging het zeggen. Al wilde ik niet. ,,Nee, ga maar. Je dokter wacht vast al ergens op je.’’ Zei ik dan zo ontzettend verveeld en ongenuanceerd. Dom gewoon. Ze trok haar hoofd echt een stukje terug en keek me daarna in ongeloof aan. Hoe kon ik nou zo tegen haar praten na alles? Ja, hoe dom kon je zijn? Het had misschien ook wel te maken met hoe ik Manon de laatste week heb leren kennen en gezien. Die beelden zou ik niet zo snel vergeten, en het was eerlijk gezegd het eerste waar ik aan dacht toen die dokter met haar begon te flirten. Echt zo dom. Ik ben echt zo ontzettend dom.
-
En alleen. Met pijn. En ik zat me toch een partij op te vreten. Ik wist niet of Ruben opgesloten zat of vrij rondliep. Of hij Manon zou opzoeken. Of mij misschien wel. En wat moest Manon nog van mij denken? Ik had haar net zo goed in die teringzooi kunnen laten zitten, als ik achteraf zo zou doen. Het sloeg nergens op. ,,Het spijt me.’’ Stuurde ik haar dan al snel. Maar ze had misschien haar telefoon nog niet eens terug, dus dat was ook kansloos. Ik was met moeite boven gekomen. Een lift hadden we niet. Geen buren die even kwamen kijken nu. Maar er werd eigenlijk meteen al aangebeld. Ik had net m’n telefoon weggelegd en ik stond voor de intercom. Daar stond ze alweer. Ze had op me gewacht… ,,Je mag van me denken wat je wilt. Maar je moet me nu binnen laten. Ik laat je niet zo achter.’’ Zei ze meteen fel voordat ik ook maar wat kon zeggen. Ik zei niets terug en deed de deur beneden open. Ik zei niets terug omdat de tranen me in de ogen sprongen. Ik wachtte haar boven op, en toen ze naar boven kwam durfde ik haar niet eens aan te kijken. Ik keek maar naar de grond. Boven aan de trap wachtte ze heel even en keek ze naar me. Ze had haar telefoon nog in haar handen. Het leek uren te duren, maar het was hoogstens een seconde. Ze kwam daarna op me af gelopen, pakte m’n hoofd met beide handen en trok ze me tegen haar aan. Ze wreef even liefkozend over m’n wangen en liet me haar daarna aankijken. ,,Het komt allemaal wel goed, joh.’’ Zei ze dan lief en ze begeleidde me naar binnen vervolgens, nadat ze met haar duim die enkele toonbare traan had weggeveegd van m’n gehavende gezicht. Ze kende me beter dan ik zelf. Ze deed vervolgens alsof ze thuis was. En zo kende ik haar. ,,Ga lekker op bed liggen. Ik pak wel wat te drinken.’’ En ze liep me voor naar m’n kamer. Even hoorde ik haar gniffelen toen ze mijn kamer zag. ,,Daarom mocht ik hier niet komen dus.’’ Zei ze dan, verwijzende naar de enorme poster van een mooie meid in bikini, en ze liep me alweer terug voorbij. Ik keek nog blozende naar haar en zag dat ze begon op te ruimen. Totdat ze mij zag kijken. ,,Nou, hup naar bed. Je hebt de dokter gehoord. Rust.’’ Zei ze dan en bij het noemen van de dokter trok ik m’n neus toch nog even op. Maar ik draaide me om. ,,Hij had me trouwens mee uit gevraagd. Als je dat perse nog wil weten?’’ Zei ze toen nog voorzichtig, omdat ik daar net toch een punt van har gemaakt. ,,Begrijp ik.’’ Zei ik dan alleen wat flauw en strompelde door. ,,Ik heb hem uitgelachen. Dat je het weet.’’ Zei ze dan bijna net zo terug, en ik hoorde haar gniffelen nadat ik m’n duim nog had opgestoken. Stiekem keek ik nog even om nu ik haar haar jas uit hoorde trekken. Ze had een trainingsbroek aan. Gelukkig. Dat was ik ook gewend aan haar. Maar haar buik was bloot. Ze droog een wit sporttopje met het Nike logo groot op haar borst. Ze zag er ook zo geweldig uit. Niet sletterig. Ik zag de contouren van haar buikspieren vanaf hier. Ze maakte wel indruk zo. Haar doen en laten. Haar uiterlijk en haar innerlijk. Ik ging liggen en hoorde haar dan rommelen en kroop net op tijd onder de dekens voordat ze binnenkwam en ze zou zien dat ik me had uitgekleed. Ondanks dat ik nog een beetje wazig in m’n hoofd was, en ik op meer plekken pijn had dan geen pijn, kroop er onder de dekens toch als snel iets langs m’n been wat ze niet mocht zien. ,,Wil je wat drinken?’’ Vroeg ze me lief en ze keek een beetje gek naar me omdat ik me wat gehaast onder de dekens had gewurmd. ,,Uhm, eigenlijk wil ik even gaan douchen.’’ Zei ik toen maar. Een HELE koude douche was nu opeens nodig. Ze deed dingen met me, die ik zelf nauwelijks nog zag aankomen. ,,Ja, ook goed hoor.’’ Zei ze dan zachtjes en ze wilde me uit bed helpen. ,,Nee, wacht laat maar.’’ Zei ik dan weer. Ik moest de woonkamer door om in de badkamer te komen. Ik droeg op het moment alleen een boxershort. Dus dat ging niet. ,,Nee, doe maar. Is toch lekker.’’ Zei ze dan en kwam alsnog dichterbij. ,,Ja, maar…’’ En ze ging door haar hurken en wilde de deken al een stukje wegtrekken. Gewoon om me te helpen overeind te komen. En dan lag ik daar met dat ding. Ik voelde me dan ook schuldig. ,,Wacht!’’ Zei ik dan snel. Ze keek nu wat bezorgder. ,,Wat is er nou?’’ Vroeg ze lichtelijk ontdaan. ,,Ik vind je heel lief. Dat je dit doet en zo. Maar ik wil niet dat je me zo ziet.’’ Zei ik dan, zonder verder uitleg te geven. Ze vatte het dan ook niet. Natuurlijk vatte ze dat dan niet. Ik zette me gewoon weer voor aap. Ik was niet altijd even vaardig met de beperkte sociale eigenschappen die ik nog had. ,,Ik ben opgewonden.’’ Fluisterde ik toen. Als een knurftje schoot ze toen in de lach. ,,Oh.’’ Zei ze dan en ze stond op. ,,Ik wacht buiten wel even.’’ Zei ze dan alsof het niets was maar ze durfde me niet aan te kijken verder. ,,Gekkie.’’ Zei ze dan nog wel. Ik was volgens mij echt knalrood. Maar ze wachtte buiten op het balkon totdat ik in de badkamer was. Ze begreep het misschien wel ergens. Al had ze ook gewoon even de andere kant op kunnen kijken.
-
Ik kon me nu pas echt goed bekijken. Ik haalde het verband van m’n hoofd en zag boven m’n rechter oogkas een grote wond zitten die dichtgelijmd was. Dat moest ik in ieder geval goed droog houden. Maar dat verband stonk ook. Ik stonk echt. Ik schaamde me voor dat ze me zo heeft moeten zien. Misschien heeft ze me wel geroken ook. Dat moest wel. Het riekt echt nog naar het ziekenhuis. Ik had wat pleisters op m’n armen en benen en die haalde ik er ook maar af. Het waren geen open wonden. Blauwe plekken en schaafwonden. Eerder van de val denk ik. Maar als ik eerlijk was kon ik me bij bijna alle wonden en blauwe plekken die ik had nauwelijks voorstellen hoe ik ze precies opgelopen had. Ik was er dan ook niet bij. En het water deed zo’n zeer. Het wendde wel. de pijn zorgde er in ieder geval voor dat ik niet zo opgewonden meer was. Het is toch echt nog een wonder dat ze hier was. Ze kwam vragen of ze wat te drinken mocht pakken. Natuurlijk mocht ze dat, maar ik zorgde altijd voor haar als ze hier was. Niets kwam ze dan te kort. Maar nu was ze hier voor mij. ,,Ik dacht dat jij dat niet lustte.’’ Hoorde ik haar dan ook verbaast vanuit de keuken roepen. Die smerige groene ijsthee had ze het dan over. ,,Nee, lust ik ook niet.’’ Lachte ik dan terug. Dan bleef het verder stil, maar ik kon haar voelen denken. Het was allemaal voor haar. Ik kon haar nooit alles geven maar als ik haar iets kon geven, dat deed ik het ook meteen goed. Ik strompelde niet veel later met een handdoek om m’n middel weer door de woonkamer, waar ik Manon op m’n kamer aantrof. Ze schrok van me. Ze had m’n computer aangezet en zat net op YouTube haar muziek op te zoeken. Het was voor het eerst dat er in dit huis Justin Bieber klonk. Maar alles voor haar. Maar ze keek naar me. Naar m’n kruis ook. ,,Oh god, sorry. Nu zie ik het nog...’’ Zei ze dan vlug en heel onwennig en ze liep met een rood hoofd weg, terwijl er nu niet veel meer te zien viel. Ik negeerde het eerst maar en kleedde me snel om en liep haar dan tegemoet. Ze was alweer aan het bellen en door. Ze leek even geen rust te kunnen vinden. Van hop naar her. Ook wel logisch ergens, al begreep nergens nog wat van. ,,Ik was niet hard hoor nu meer.’’ Zei ik haar zachtjes en verlegen. ,,Nee, weet ik.’’ Zei ze dan snel tussen haar gesprek door en suste me even daarna. Allemaal een beetje gek. Alles was gek nu. We hadden ook nog wel wat te bespreken misschien. Heel wat. ,,Dat was Samentha.’’ Zei ze later. Ik was op het balkon gaan zitten. Het regende en de zon scheen. Een regenboog in de verte. Ik was echt kapot. Manon liep me tegemoet. ,,Ze willen straks even komen kijken. Hoe het met je gaat. Dat is wel lief van ze, toch?’’ Vroeg ze me dan voorzichtig. Dat was zeker lief, maar ze vroeg het me nog omdat ik nou niet bepaald close was met haar vriendinnen of me ook maar op m’n gemak voelde bij ze. Maar ik knikte dat het goed was. Misschien konden ik en Samentha het nog hebben over de situatie rondom Manon en Ruben. Van binnen kwam het een na het andere onbekende popliedje m’n kamer uit en ik zei haar dat ik een beetje hoofdpijn kreeg. ,,Moet die uit?’’ Vroeg ze dan snel bezorgd. ,,Nee. Heb m’n eigen zooi nodig.’’ Wat ze niet meteen begreep. Ik kon alle muziek wel waarderen, maar niet altijd even lang. Ik kreeg ook niet echt hoofdpijn dus. Ik strompelde naar binnen. ,,Blijf nou zitten. Zeg wat je bedoelt. Ik pak het wel. Paracetamol?’’ En ze wilde me al stoppen. Kon ik haar misschien nog even plagen? ,,Nee, Human After All…’’ Pufte ik dan zogenaamd vermoeid, en ze stoof naar binnen en zocht de kastjes door. Ondertussen was ik achterlangs naar m’n kamer geslopen en volgden niet veel later de zware baslijnen van Daft Punk door de kamer. ,,Ah, veel beter.’’ Zuchtte ik dan, en ze keek me iets wat onbegrepen aan. ,,Dit is geen grapje, he?’’ Zei ze dan ook boos. En dan doelde ze niet op mijn ‘grap’, die niet eens grappig was verder, maar over mijn conditie. ,,Nee, weet ik. Maar dit is wel lekker, toch?’’ En ze schudde in het vervolg alleen wat teleurgesteld en liep naar m’n kamer en zette de pc zelfs zomaar uit. ,,Misschien kunnen we beter praten?’’ Kwam ze dan weer binnen. Bij haar kon het soms ook echt alle kanten op gaan. Maar het was nu wel een goed idee van haar. Nodig ook.
-
,,Dus…’’ Zuchtte ik als eerste. We zaten weer buiten. Het regende niet meer. De zon scheen. Zij zag er als een goddelijk wezen uit. Ik voelde me al een stukje beter. En dus was het leven misschien nog niet zo slecht. Maar dat was het wel. ,,Ruben? Waar the fuck ging dat allemaal over?’’ Stelde ik haar dan maar direct. Ze durfde me niet aan te kijken. Misschien wilde ze hier niet over praten, wat ik wel kon begrijpen, maar waar anders wilde ze het dan over hebben? ,,Ja, ik weet het.’’ Zuchtte ze dan alleen. ,,Ik weet het ook niet.’’ In het vervolg op dezelfde zuchtende toon. Ze krabbelde aan haar hoofd. ,,Ik vond het echt verschrikkelijk je zo te zien.’’ Zei ik haar dan maar op een ernstige toon. ,,Ja, het spijt me. Dat was niet m’n bedoeling.’’ Bracht ze dan onzeker in. ,,Nee, daar hoef je je excuses niet voor aan te bieden. Kom zeg. Maar, ik bedoel…’’ Ja, wat bedoelde ik dan eigenlijk. ,,Ik was je kwijt. Ik snapte het niet. Zomaar. Zo snel ook.’’ Zei ik haar dan snel. ,,Het was al een tijdje hoor. Maar de laatste tijd steeds erger inderdaad.’’ Ze durfde me nog altijd niet aan te kijken. Ik zag dat ze er aan kapot ging. ,,Hij had me een berichtje gestuurd die avond toen. Ik weet niet of je dat…’’ ,,Ik heb het gelezen.’’ Zei ze toen snel. ,,Meteen al. Hij had het me laten zien.’’ En ze slikte even. ,,Wat?’’ Kon ik alleen dom vragen. Nu keek ze weg. Ze slikte weer. Ik dacht dat ze ging huilen. ,,Het was gewoon allemaal heel erg.’’ Zei ze dan. ,,Ik kende mezelf ook niet. Maar ik wist het. Wat hij jou stuurde. Dat wist ik allemaal. Hij had er nooit een geheim van gemaakt. Ik… ik weet ook niet waarom ik het pikte.’’ Haar handen trilden helemaal. Ze huilde niet. Mijn mond viel open. Ik kon het niet bevatten. ,,Wist je ook dat hij me op het strand geslagen had?’’ Toen keek ze me snel aan. ,,Nee. Echt niet! Anders had ik het meteen gestopt.’’ Zei ze dan, wat ik dan al niet meer kon geloven. En zo keek ik haar dan ook aan. Ze keek dan onwennig weg en ze geloofde haarzelf denk ik ook niet. ,,Dus je wist dat hij dan diezelfde dag nog een ander had, bijvoorbeeld, en dan doe je al die vreselijke dingen alsnog?!’’ Vroeg ik haar nog voor de duidelijkheid, maar het klonk meer als een kwaad verwijt. Ze zakte dan ook ineen. Ik had haar nog nooit zo klein gezien. Nog kleiner dan toen in de supermarkt met haar grijze strakke jurkje. Ik veroordeelde haar. En dat had ik misschien niet moeten doen. Het was ook niet m’n bedoeling. Maar het kwam wel even binnen nu. ,,Sorry, zo bedoelde ik het niet.’’ Zei ik haar dan ook snel. En ik bleef naar haar kijken totdat ze me uiteindelijk aankeek. ,,Nee, het geeft niet. Ik kan het niet uitleggen. Zei ik al.’’ Bracht ze toen zachtjes en ook wat zieligjes uit. ,,Luister…’’ Begon ik toen weer, maar nam m’n tijd om het even goed door te denken. Ik ging weer wat zeggen wat het misschien erger maakte. Al bedoelde ik het ergens wel goed. ,,Ik begrijp het niet, nee.’’ Begon ik toen echt. ,,Maar…’’ En toen twijfelde ik toch weer, en moest er van slikken. ,,Nee, zeg maar.’’ Zei ze toen alweer lief, en ze pakte zelfs even m’n hand. Ze had wel door dat ik er voor haar was. ,,Je kan me echt alles zeggen. Ik heb liever dat je eerlijk bent over mij. Zeker nu.’’ Zei ze toen, maar het ging niet zozeer over haar. Of wel natuurlijk, maar niet in deze zin. Maar eigenlijk deed het er niet toe. Dat wat ik nu wilde zeggen. ,,Luister.’’ Begon ik toen alweer. ,,Je weet hoe ik over je denk. Ongeveer.’’ En toen onderbrak ze me alweer. ,,Ja, ik ben niets…’’ Zuchtte ze dan en ze liet m’n hand los. Die pakte ik meteen weer. Dat bedoelde ik helemaal niet. ,,Nee, luister nou!’’ En ze keek me verbaast aan. ,,Ik heb nooit iemand zo geweldig als jou leren kennen. Echt op alle vlakken. En ik geef ontzettend veel om je. Misschien wel meer dan dat zelfs.’’ Zei ik haar toen, maar ik klonk aarzelend en kwam ook niet goed uit m’n woorden. ,,Maar… toen ik je zag in de winkel. Ik dacht eerst andere dingen. Dingen waarna jij buiten zou moeten wachten als ik naar de badkamer zou moeten in m’n boxershort daarna, zeg maar…’’ Ik wist niet zo goed meer welk punt ik nog wilde maken aanvankelijk, maar ik ging maar gewoon door. Ze keek me nog altijd aan, al was het wel wat bezorgd. ,,Ik bedoel… vanuit mijn oogpunt was het dubbel. En van een kant begreep ik het wel. Je droeg het geweldig. Je bent ontzettend sexy. En waarom zou je daar niet van genieten op wat voor manier dan ook…’’ Ik dwaalde wat af nu. Ik hoorde haar zuchten en gniffelen. ,,En ik zag je voordat ik die steen gooide tussen zijn benen zitten.’’ Slikte ik daarna. Toen schrok ze wel even. Ze werd rood en keek weg. ,,Ik haatte hem. HEM. Jou niet. Ik wilde je redden. Maar ik wilde misschien ook in zijn schoenen staan op dat moment. Snap je? Ik was jaloers op hem. Ergens.’’ Biechtte ik op en vroeg ik haar dan snel. Ik hoopte maar dat zij m’n punt snapte, want dan kon ze het me uitleggen. Ze trok langzaam haar hand toch weer terug. ,,Ik denk niet dat je me snapt. Of ik jou.’’ Zei ze toen zachtjes. ,,Of misschien deels dan.’’ En ze legde het toen toch uit. ,,Ik deed het ook omdat ik het zelf spannend vond. Gewoon opwindend. Om zo behandeld te worden.. Hij was zo dominant. En ik had min of meer aan hem opgebiecht dat ik zoiets wel eens wilde proberen. Maar het liep uit de hand. Maar tegelijkertijd wilde ik ook meer.’’ Zei ze dan schamende, maar eerlijk. Ze zuchtte diep. Ik zag dit niet aankomen, maar was ergens blij dat ze het me gewoon echt eerlijk vertelde. ,,Ik ben de ergste.’’ Zei ze daarna. Ik was stil. Onder de indruk. ,,Ik…’’ En ze zuchtte en snoof even ontredderd. ,,Ik…’’ En toen zakte ze met haar gezicht in haar handen. Ze sprak zojuist enigszins met vertrouwen over de zaak, en nu dit. Ze begon te snikken. Te huilen. Ik slikte nu. God, wat moest ik hier nu mee. Hoe kon ik haar nog helpen. En wilde ze wel geholpen worden? Ze kwam misschien ook niet helemaal uit haar woorden net, en haar uitleg liet ik nog wel te wensen over, maar als ik het goed begreep was het haar eigen keuze geweest, dus? Min of meer dan. Ik stond op en ging voor haar zitten. Ik pakte maar haar handen, die ze meteen terug trok. ,,Nee!’’ snikte ze dan. Haar wangen waren overstroomt door haar tranen. Alsof het nu opeens allemaal los kwam. ,,Ik ben… je verdient me niet. Ik ben een slechte vriendin geweest.’’ Snikte ze door. Ik pakte haar handen weer en trok ze tegen me aan. Tegen m’n borst aan, wel te verstaan. Ze wilde me niet aankijken en ze deed ook echt haar best dat zo te houden. Ik trok haar aan haar armen langzaam van haar stoel af. ,,Nee, doe nou niet.’’ Zei ze nog zachtjes, maar echt weerstand bood ze niet. Ik liet me achterover vallen en trok haar op schoot. Ik had haar nu echt nog nooit zo klein gezien. Als een klein meisje huilde ze troosteloos en kroop ze tegen me aan. Ik was hier niet het slachtoffer. Ik kon me er wel iets van voorstellen. Wat ze wilde. Maar wat ze wilde, had ze niet gekregen. Hoe machteloos heeft ze zich op den duur wel niet moeten voelen. Het punt dat je de mensen om je heen kwijt denkt te zijn. Hetzelfde moment waarop een figuur als Ruben dan om zich heen kan slaan en de gekste dingen kan doen. Ik koesterde haar. Ik hoopte maar dat ik iets voor haar kon betekenen. Maar ik was niet voor haar wat ik wilde zijn. Noch, was ze dat voor mij. Onze relatie was al niet eenvoudig, maar het werd alleen maar ingewikkelder.
-
Ik had haar alle tijd en ruimte gegeven die ze nodig had daar op het balkon. Daar op mijn schoot. Ze had een kwartier op schoot gezeten. Nog nooit was ze fysiek zo dichtbij geweest. Ik vond het heerlijk om haar te kunnen troosten. Ik had achteraf ook het idee dat ik haar wel geholpen had door haar gewoon even naar me toe te trekken. Zolang ik zou leven, zou ze nooit alleen zijn. Tijdens het eten vertelde ze me dat ze de afspraak met haar vriendinnen alweer had afgezegd. Ze konden morgen komen van haar. Ze had de regie wat betreft mijn zorg nog altijd stevig in handen. Ik kon er alleen maar stom verliefd om lachen. We zouden samen zijn vanavond. En ze was ook echt van plan te blijven en voor me te blijven zorgen. We zaten op de bank daarna. En ze was tegen me aan gekropen met haar rug. In haar handen haar telefoon waar ze niet veel later haar Instagram opende. Ik probeerde niet mee te kijken maar ik zag de ene na de andere heerlijk foto van haar voorbij komen. Ze lachte er cynisch om. Duidelijk op zoek naar een reactie. Maar ik wist niet goed hoe te reageren. ,,Dus dit spreekt jou ook wel aan?’’ Vroeg ze toen maar refererende naar mijn biecht van vanmiddag, en ze liet een foto zien. Ik kon er nu niet meer onderuit. En deze foto viel nog wel mee. Ze droeg daar een strakke spijkerbroek en een wit bloesje. Dat dat bloesje dan boven open stond en ze haar zwarte bh toonde door met haar handen haar bloesje naar voren te trekken was zeker wel uitdagend, maar niet heel schokkend. Achteraf dan. Als je haar kende, was dit ook al best wel erg. Ze liep nooit te koop met haar uiterlijk. Altijd heel erg onzeker juist. Ik slikte weer eens en knikte toen toch maar. ,,Ik haal ze er allemaal maar van af. Het voelt wel goed om me zo te zien. Ik kreeg er zelfvertrouwen door. Maar nu schaam ik me. Zeker omdat iedereen het kan zien.’’ Zuchtte ze een beetje verveeld. Een tikkeltje arrogant zelfs. En ik waardeerde haar reactie. Ik vond het spijtig aan de ene kant, maar was blij dat ze er zo over dacht. Ze hoefde van mij niet preuts te zijn, maar er waren misschien wel grenzen overschreden. Door en voor haarzelf dan, bedoel ik. En alles verdween van haar pagina. Ze merkte zelf nog wel op dat de foto’s vast door andere al waren gedownload, maar echt iets heel schokkends stond er überhaupt niet op. Hier en daar misschien twee kleine puntjes die het vermoeden moesten geven dat ze in dat shirtje of jurkje geen bh droeg. Maar ze was nooit naakt. Niet helemaal dan. Ik vond het moeilijk. Maar ze maakte het me ook moeilijk. ,,Je mag ze hebben.’’ Zei ze daarna namelijk. ,,Soort goedmakertje.’’ Lachte ze dan naar me, zonder ook maar enige ondeugd, en ik keek gek op toen ze haar fotoalbum opende en ze de foto’s naar me ging mailen. Ik stopte haar ook niet. Het was een mooi cadeau, ook al was het erg ongepast. Ik was namelijk haar beste vriend, en meer niet. ,,Zullen we zo nog even naar het strand rijden?’’ Vroeg ze me dan meteen toen ze klaar was. Ik durfde geen nee te zeggen, en dus gingen we. Zij reedt. Het was de auto van haar buurman, had ze me gezegd. De tweede auto dan. Manon woonde in een rijke buurt natuurlijk, en de buurman met de hond bleek erg vriendelijk te zijn naar een mooie meid als Manon toe. Het was gek, maar hand in hand had ze me met wat haast het strand over gesleurd. Ze had haar jas niet meegenomen en ze had het volgens mij ook stikkoud. Maar het leek haar niet te deren. Het was ook niet lekker op het strand. Droog en donker. Meer niet. Geen ziel te bekennen en pikkedonker. Maar ik had dan ook niet begrepen waarom ze me nu naar het stand had meegenomen. Ik had niet begrepen waar ze vandaag na ons gesprek op het balkon mee bezig geweest was. En ik had dus echt totaal niet begrepen hoe erg ze er nog mee zat. Hoe laag ze zichzelf op het moment vond. Ik wist het niet. Ik zag het niet. En ik kon het me ook niet voorstellen. En tot nu toe had ze het misschien ook nog niet echt laten blijken. ,,Ik moet me wassen.’’ Had ze enkel wat dromerig uitgebracht terwijl ze over de donkere zee uitkeek, en ze rende toen zo het water in, en liet mij achter. Het was donker, en in het schuim van de golven zag ik haar nog wel. ,,Manon, doe nou niet.’’ Riep ik haar nog naïef na, waarna ze zich omdraaide. Ze stond misschien tot haar middel in het water nu. Ik zag haar denk ik lachen. Ik had het nog altijd niet door. ,,Je bent de enige die nog van me kan houden.’’ Zei ze toen weer wat dramatisch. haar stem kwam net boven het gekletter van het water uit. ,,En ik hou ook van jou. Maar ik denk dat het voor iedereen beter is als ik er niet zou zijn.’’ Haar stem was plots doods. En toen begon het een beetje te dagen. ,,Ik hou van je Mark. Maar ik krijg mezelf niet schoon. Ik voel me niet meer wie ik ben.’’ En nog voordat ik kon reageren liet ze zich achterover vallen in het ijskoude water. Ik schrok in eerste instantie, maar bleef even staan. Ze ging onder. Ik stapte toen toch maar aarzelend het water in. Ze maakte een grapje, denk ik. Gewoon om mij een hak te zetten. Al zou ik niet weten waarom en waarom op deze manier. Ik zag de grap dan ook niet. Ze bleef namelijk onder. En nu raakte ik paniek. Ze was gek. Dit kon ze niet menen. Ik raakte verder in paniek. Was dit een poging tot…? Nee, dat kon niet. Ze moet toch weten hoeveel ik van haar hou. Ze zegt het net nog. Dan laat ze me toch niet toekijken. Maar ze kwam niet boven. Ik rende als een gek het water in. Ik kon haar niet vinden. Ik begon te schreeuwen. Haar naam. En andere dingen. Te vloeken. En toen voelde ik haar tegen m’n been. De golven hadden haar tegen me aangespoeld. Ik pakte haar met beide handen vast en trok haar het koude water uit. Ze begon meteen te hoesten. Godver, ze was er gelukkig nog. Het leek misschien ook langer te duren, dan het daadwerkelijk deed. ,,Nee, laat me los!’’ Riep ze dan hard en ze sloeg me op m’n borst. Ondertussen brandde het zout over m’n hele lichaam. Maar ik liet haar niet los. Ik klemde haar tegen me aan. Ik keek haar furieus aan. Ze keek even terug en daarna meteen weg. En ze begon weer te huilen. Ze had het er dus echt veel moeilijker mee dan ze deed doen geloven. En ik kon het nog altijd niet geloven. Ze wilde er gewoon een einde aan maken. Ik hield haar stevig tegen me aan. Ze huilde maar. Het boeide me niet. ,,Laat me nou…’’ Had ze nog gejammerd, maar al snel lag haar hoofd op m’n borst. Huilende, maar met rust. ,,Snap je het dan echt niet?’’ Vroeg ik haar dan boos. Ik had haar het strand op gegooid en stond boven haar. ,,Zolang ik leef…’’ Maar ik maakte die zin niet af. ,,Je kan me niet alleen laten. Je mag me niet weer laten zitten. Ik heb alleen jou.’’ Zei ik dan zelf wat dramatisch en begon te hijgen. God, wat was het koud. En wat had ik een pijn. Ik viel op m’n knieën en zag haar toen verschrikt doen opkijken. Ze schrok denk ik ook van haar zelf. Maar ze zweeg verder, wat prima was. Even bijkomen maar en dan naar snel naar huis was mijn plan. ,,Ga je mee?’’ Vroeg ik haar dan droog en probeerde haar niet verder te veroordelen terwijl ik op het natte zand naar m’n rug rolde en ik haar hijgende en huilende zag toekijken hoe we als een stel debielen daar lagen te creperen van de kou. Maar ze knikte. Godzijdank knikte ze.
-
Rillend stonden we op de parkeerplaats waar zij mij een kleine drie weken geleden had opgehaald. ,,Geef me de sleutels.’’ Bibberde ik naar haar. ,,Zitten nog in de auto.’’ Zei ze dan zachtjes. Ze had ze laten zitten voor mij. Hoe kon ik anders thuis komen, als zij met sleutels en al ten onder was gegaan? Ik vond het heel wrang en het deed zeer te beseffen dat ze dit in enige mate toch had voorbereid. En dat ze dan zelfs aan mij gedacht had toch. Al was het maar beter dat we hier samen stonden. We hadden hiervoor nog niets tegen elkaar gezegd. Het was zo ontzettend koud. Ik stapte snel in. Zij bleef nog even buiten staan. Ik startte de motor en draaide de kachel aan. Ik zag haar twijfelen. En dus ging ik haar halen. ,,Alsjeblieft?’’ Zei ik haar dan alleen zachtjes smekende en ze knikte. Ze ging zitten en ze keek verbaast toe hoe ik me begon uit te kleden. ,,Wat doe je?’’ Vroeg ze dan ook. ,,Ik heb het zo koud.’’ Zei ik haar dan. ,,Je moet je natte kleren uit trekken.’’ Legde ik haar daarna uit. Het was misschien overdreven maar ik zat met m’n hoofd bij onderkoeling. Ik zag haar twijfelen. ,,Anders kleed ik je uit. Ik ga je niet verliezen. Op geen enkele manier.’’ Ik was bloed serieus en keek haar ernstig aan. Het leek net alsof ze dacht dat dit een truc was om haar uit de kleren te krijgen. Maar gelukkig besefte ze wel in wat voor situatie ze ons gebracht had, en dat dit natuurlijk geen grap meer was. Al lang niet meer. Zat ik dan in m’n onderbroek in een vreemde auto met het meisje van m’n dromen wat net een poging tot zelfmoord had gedaan. Of misschien was het eerder een hele luide schreeuw om aandacht. Ik vond het moeilijk te beoordelen. En ik keek toe hoe ze haar kleine topje uitdeed en hoe ze haar trainingsbroek, schoenen en schoenen ook uitdeed. De kachel blies wat warme lucht naar binnen maar uiteindelijk zaten we daar nog trillende. ,,Moeten we geen lichaamswarmte delen?’’ Vroeg ze me toen. Een droomvraag op dit moment. Maar ondanks alles zat ik met gesloten benen en met een reden. Niet om de lichaamswarmte van m’n benen bijeen te houden. ,,Uhm, ja, wel een goed idee.’’ Zei ik haar toch, en ik zag haar naar achteren klauteren. Naar de achterbank. Het was donker gelukkig en snel klauterde ik haar achterna en ging ik naast haar zitten en duwde m’n stijve snel weg. Daar zat ze vast niet op te wachten. Ik keek naar voren en blies in m’n handen. Ik voelde haar naar mij kijken. Met haar grote ogen. En ik keek terug en moest er van slikken. ,,Hou je echt van me?’’ Vroeg ze toen zachtjes terwijl er een koude rilling door haar lichaam schoot. ,,Dat weet je.’’ Zei ik haar dan alleen nors. Ze knikte. ,,Ik ook van jou.’’ Zei ze dan zachtjes en ze pakte m’n hand. Ik slikte weer en durfde haar niet aan te kijken. ,,Laten we maar naar huis gaan zo.’’ Zei ik toen snel. ,,Hopelijk even geen drama meer.’’ Lachte ik daarna, waarop ik ook een gniffeltje van haar terug kreeg. Ze zuchtte. ,,Tja.’’ Zei ze dan nog. Het waren wel even een paar pittige weken geweest zo. Maar uiteindelijk ervaarde ik enkel nog geluk nu ze zo hier m’n hand vast hield. En daar bleef het niet bij. ,,Kunnen we nog heel even blijven?’’ Vroeg ze me namelijk. Ze boog toen iets voorover en maakte haar bh los. ,,Die is ook nat.’’ Zei ze dan verlegen en mijn mond viel open. Ze klom toen zo op schoot bij me en keek me even glimlachend aan. ,,Ik krijg het warm van je.’’ Fluisterde ze toen lief. En ik van haar. Ze legde haar armen in m’n nek en ze drukte zichzelf tegen me aan. Het leek net alsof we niet doorhadden wat zich net had afgespeeld. Alsof dat er al niet meer toe deed. Zowel bij haar als bij mij. Het was misschien ook niet gelijk heel erotisch nu. Ik legde m’n handen op haar armen en begon haar warm te wrijven. Haar vel stond overeind van de kou en al snel omsloot ik haar meer in m’n armen en wreef ik over haar rug. Op m’n ledematen na, kreeg ik het heel snel warm nu. Ze legde haar hoofd in mijn nek en de mijne in haar hals. Haar natte haren voelden op een gegeven moment koel aan op m’n schouders. Een teken dat ik het in ieder geval echt warm had.
-
Ik weet niet wat haar nu weer dreef. Ik wist de laatste tijd überhaupt niet wat haar had gedreven. Ik kende haar, maar toch ook weer niet. Ik vond het soms beangstigend en het liet me ook op een moment als deze afvragen of wat ze wel deed, wel was wat ze wilde. Of ze het wel meende. Ze kuste me namelijk. Bij m’n oor op m’n wang. M’n handen en armen lagen stil op haar schouders en rug. Ik klemde haar echt tegen me aan. Ik sloot m’n ogen bij het voelen van haar lippen en zuchtte dan ook tevreden. ,,Je had zoveel beter voor me geweest.’’ Fluisterde ze toen zachtjes. Dat was fijn om te horen. ,,En nu is het te laat.’’ Voegde ze er daarna aan toe. En dat was minder fijn om te horen. Ik kuste haar terug. Op haar schouder. ,,Sinds ik je ken, is er geen dag voorbij gegaan dat ik niet naar je verlangde. En dat is niet veranderd.’’ Fluisterde ik licht fluisterend terug. Zij had mij ook flink in de houdgreep en meer dan fluisteren ging ook niet. Ze gniffelde. ,,Je bent lief.’’ Zei ze zachtjes. ,,Maar ik kan ook niet lief zijn.’’ Slikte ik terug, omdat dat misschien iets was wat ze niet in me kon zien, nu wetende dat ze zoiets misschien wel wilde… Maar ik dacht op zo’n moment dan puur aan mezelf. Geen idee wat ze precies bedoelde en misschien hoorde ik dan ook wel wat ik wilde horen in haar woorden. Ze maakte me altijd al een beetje van slag, maar nu was ik het spoor misschien wel helemaal bijster. Het voelde dan ook alsof er een vreemde op mijn schoot zat. Met ontbloot bovenlijf wel. Het kon erger. Maar het maakte het ook zo ontzettend moeilijk. Ik durfde haar nu helemaal nooit meer alleen te laten. Ik besefte ergens wel dat mijn problemen veruit de mindere waren naast die van haar. En al wilde ik haar wel helpen, wist ik niet of ik het kon. Maar ze zei dan ook verder niets. Ze gebruikte haar lippen voor het kussen. Daar was ze niet mee opgehouden en ik kreeg het steeds warmer. Te warm. Zeker toen ze een hand tussen onze lichamen in wurmde. Ik voelde haar tepels al een beetje prikken, en wist dat ze opgewonden was. ,,Ik was zo blind.’’ Fluisterde ze tussen de kusjes door en ze liet haar hand zo m’n boxershort in gaan. Ik zat er op, dus pakken kon ze hem niet. Maar ik kwam toch wat overeind. ,,Manon…’’ Hijgde ik dan verward. Ze keek me aan. Toch wel zwoel nu. ,,Ik heb het koud…’’ Fluisterde ze dan. ,,Warm me op met je…’’ En ze kneep haar ogen dicht en liet haar hand verder afdalen totdat ze me wel te pakken had. Ik was ontzettend hard toen ze hem er zo bij pakte en recht op liet staan. Ze liet hem daarna overigens gelijk weer los en legde beide haar handen in m’n nek. Ze duwde haar lichaam weer tegen de mijne aan en de hitte van mij mannelijkheid was zeker iets wat haar kon opwarmen zo, al had ik er misschien iets anders bij voorgesteld. Ze gniffelde wat stiekempjes. ,,Misschien gek.’’ Begon ze toen. ,,Maar we hebben altijd al een beetje afgevraagd hoe groot je bent.’’ Zei ze toen. Dat was inderdaad een beetje gek. ,,We?’’ Moest ik dan ook vragen. ,,Ja, ik en de meiden. Toen we vroeger naar het strand gingen zagen we natuurlijk al dat je… nou, je weet wel. Het was altijd een soort geheimpje van ons.’’ Lachte ze wat gegeneerd door. ,,Echt?’’ Vroeg ik dan nog hoopvol, en leefde hier ook echt wel een beetje van op gelijk. Dat voelde ze ook, aangezien die voor een seconde even opgepompt werd tussen ons lichaam in toen ik dat hoorde. ,,Ja, erg he. Zo oppervlakkig.’’ Zei ze dan nog met een valse lach. ,,Maar zij kennen jou dan ook niet verder.’’ Merkte ze nog eerlijk op. ,,Je maakt me gek.’’ Zei ik haar zachtjes en lachte naar haar terug. Ze glimlachte en keek toen verlegen tussen onze lichamen in. Ik had overigens een mooi beeld van haar borst zo en genoot in het weinige licht toch volop van wat ik kon zien. En dat deed zij zo te horen ook. ,,Dit wil je misschien niet horen. Maar dit haalde Ruben bij lange na niet.’’ En dat stak inderdaad. Ook al bracht ze het nog zo voorzichtig. Er reedt op dat moment een auto het parkeerterrein op en de lichten schenen de auto binnen voor een momentje. Ze vloog direct van me af en ik schrok ook erg. De auto stopte een eindje verderop en er stapte niemand uit. Misschien ook een stelletje wat de eenzaamheid op zocht. Ik klom snel naar voren en ging achter het stuur zitten. Ik zag haar snel haar bh aantrekken en toen kwam ze naast me zitten. De ramen waren overigens beslagen ondertussen. Het kwam misschien wel goed uit. Ik zat met vragen en had die liever eerder gesteld als we dit soort dingen gingen doen. Het was gek om in ons ondergoed naar huis te rijden. Maar onze kleren waren drijfnat nog. Ik zat met een volle, maar ze durfde er nu geen blik meer op te werpen. Misschien was ze wel echt geschrokken. Wakker geschrokken. En dan wist ze weer wie ik was, en wie zij was. Wat ze gedaan had.
-
Ze sliep bij me in bed. Ik in m’n boxershort. Maar ik schaamde me daar niet meer voor. We hadden zelfs samen gedoucht. Wel in ons ondergoed, maar ook dat was zeer intiem. Zonder kusjes. Ze had me gezegd eerst te douchen, maar na een paar minuten stond ze al naast me. Onze lichamen raakten elkaar wel aan, en ik kon m’n stijve niet meer voor haar verbergen, die ze dan ook met haar heup of buik raakte alsof het niets was. Een droom leek uit te komen, maar ze stapte wel met een extra deken om haar lichaam mijn bedje in. Naakt wel. haar ondergoed was nat. Maar de deken zorgde ervoor dat er geen lichamelijk contact meer was daarna. Ik durfde ook geen gebruik te maken van deze situatie. Want het voelde als misbruik. Ze lag met haar hoofd en haar natte haren op m’n borst en keek de andere kant op, als ze haar ogen nog open had dan. Ze had niets meer gezegd. Ik ook niet. Het kwam allemaal nog een keertje binnen. Bij mij dan. Door haar nu zo te zien. Ik sloot haar in m’n armen nadat het licht gedoofd was en we sliepen niet veel later. En die ochtend voelde ik geen pijn meer. Want ze lag nog steeds in m’n armen. Ze keek me nu aan. Ze was al wakker toen ik wakker werd. Ze lachte naar me. Ze leek onder de indruk. Ik was al onder de indruk. ,,Lekker geslapen?’’ Vroeg ze me zachtjes. Ik knikte. ,,Hoe voel je je?’’ Vroeg ze me daarna snel door. ,,Goed hoor.’’ Zei ik dan zachtjes terug. ,,Hoe voel jij je?’’ Vroeg ik haar daarna voorzichtig terug. Ze hield haar schouders eerst op. ,,Het gaat.’’ En ze keek daarna even weg. ,,Ik weet niet wat ik moet.’’ Zei ze daarna en ze keek me alweer aan. ,,Gewoon wat je wilt. Maak niet uit wat. Maar niet zoals gisterenavond op het strand. Dat mag niet meer.’’ Lachte ik naar haar omdat ik haar al naar mij zag lachen na m’n eerste woorden. ,,En wat als ik dingen met jou wil doen? Met m’n beste vriend? Kan dat eigenlijk wel?’’ Vroeg ze me toen iets wat ongepast en ze kwam overeind en liet de deken van haar schouders vallen en toonde me haar naakte bovenlichaam weer. Ik slikte en keek haar met grote ogen strak aan. ,,Is dat dan wat je wilt?’’ Vroeg ik dan nog, en moest nog een keer slikken waarbij ik m’n ogen liet afzakken naar haar perfecte kleine borsten. Maar ze zuchtte. ,,Ik weet het niet.’’ Zei ze dan en ze liet zich alweer zakken. Godver… Dacht ik ergens toch wel. ,,Je houdt hoe dan ook van me, niet?’’ Vroeg ze toen een beetje gemeen, waar ik nog serieus op wilde antwoorden. Maar toen ze dat zag, begon ze te lachen. ,,Ik wil graag overnieuw beginnen. Met jou, met m’n leven. Dingen anders doen. Maar niet gehaast. Niet na zo’n avond als gisteren.’’ Zei ze toen duidelijk. Ze was denk ik al een tijdje wakker, want ze leek er over nagedacht te hebben. ,,Vind je dat goed?’’ Vroeg ze me dan nog lief. Ik knikte en glimlachte wat verlegen naar haar. ,,Dat lijkt me een goed plan. Geen gekke dingen meer?’’ Vroeg ik haar nog wel. ,,Nee, voorlopig geen gekke dingen meer.’’ Zei ze dan en ze kroop op me af en kuste me toen wel, wat toch een beetje overhaast overkwam op mij. Alsnog. Maar het was kort en lief en zacht. Het was dus goed. Daarna stond ze op met de deken om haar zij en liep ze naar de kamer en kwam ze niet veel later in haar ondergoed m’n kamer weer binnen gelopen waar ze uit m’n kast wat kleren trok en zich daarin hulde in het vervolg. Alsof er niets gebeurd was. Alsof het zo normaal was dat ze zo door m’n kamer liep terwijl ik toekeek. Klaarblijkelijk wel. En ik ging niet protesteren nu. Al wist ik niet wat de toekomst ging brengen, had ik het idee dat het ergste er misschien wel opzat nu. En als ik haar nu wel goed wist af te lezen, kreeg ik het idee dat ze er al een stuk positiever tegen aan keek. En haar poging tot… was geen poging tot. Dat had ze gisteren in de auto onderweg naar huis al toegegeven. Ik wist niet of ik het moest geloven, maar ze gaf op een rare manier toe dat het een roep was om aandacht. Maar alles was raar gisteren. Ik had er dan ook niet wakker van gelegen en was gewoon blij dat ik haar in m’n armen had. voor m’n gevoel begon het nu pas.