De Anticlimax - 1

Ik wilde weer eens iets langs proberen te schrijven, en alhoewel ik erg twijfelde of dit moest plaatsen, doe ik het nu toch en ben ik erg benieuwd of dit iets leuks is geworden.

Ze stond naast me bij het stoplicht. Ik kende haar niet, maar had meteen de drang haar wel te willen kennen. En dit was nieuw. Tot nu toe had ik meisjes wel leuk gevonden, maar nog nooit de drang gehad er ook iets mee te doen. ,,Gaat die lekker?’’ vroeg ze me alleen met een glimlach en een gniffel, maar ik wist niet goed te reageren, en lachte zelf alleen wat nerveus terug. De mooiste meid die ik ooit op een fiets heb gezien, fietste vervolgens bij het groene licht door, waar ik nog even stom geslagen naast m’n zadel bleef staan. Spandex shorts en shirt hadden nog nooit zo goed gestaan op een lichaam. Haar glimlach en haar stem zou ik nooit meer vergeten. Haar lange staart die rustig op haar slanke rug bleef liggen, was het laatste waar ik m’n blik op wist te focussen voordat mijn droom abrupt werd gestopt door het irritante hoge getoeter van zo’n kut scootertje wat er langs wilde.

Mijn naam is Bor, en ik zit graag op de fiets. Het liefst deed ik het de hele dag door. Ik fietste naar school en weer terug. En als ik de middag of de avond vrij had, deed ik niets liever dan rondfietsen in de buurt. Kilometers maken. Ik wilde graag een prof worden, maar dat zat er waarschijnlijk niet in. Op mijn leeftijd reden de echte toppers al bij gesponsorde ploegen. Ik was nog maar net zestien, maar ik stond nuchter genoeg in het leven om dit al wel te realiseren. En dus deed ik het maar voor de lol. Al dreef ik mezelf wel steeds verder te gaan. Ik zou dit jaar ook voor het eerst met de plaatselijke rondes mee mogen doen nu ik weer een jaartje ouder was geworden.

Ik woonde aan de rand van een klein dorp wat deel uitmaakte van een grotere gemeente. Er lag wel bijna tien kilometer polder tussen de twee dorpen, maar toch. Die polder was m’n thuis. We woonden best landelijk, en ook wel ruim. Tussen de weilanden in en aan de voortuin het dorp met een klein maar gezellig centrum. Dit dorpje moest het van het grote industrieterrein hebben aan de andere kant, waar ook de rivier liep. Maar ook daar omringd door polders. Er was niets lekkerder dan op een warme zomerse dag rond te fietsen met de stilte om je heen door de polders en langs de rivier. Hoe warmer, hoe beter. De warmte dreef namelijk de mensen naar binnen en dan had ik de weg voor mezelf. Op hier en daar een andere wielrenner na.

Mijn fiets was al oud. Heel oud. Die had m’n vader ooit voor een paar tientjes van een verre neef gekocht. En dan hadden we het nog over guldens. Ik had voor maar twee tandwielen, en achter maar vijf. Erg hard ging ik dan vaak ook niet. Dat kon wel, maar dat kostte wel een hoop moeite om het vol te houden. Ik werd aan alle kanten ingehaald. En daar baalde ik zeer van. Met name de hobbyisten op de elektrische fietsen konden me dan ergeren. Ik wilde heel graag een nieuwe fiets, maar die kostte echt duizenden euro’s. En m’n vader ging me dat niet geven. ,,Je moet gewoon harder trappen. Zie het maar als een extra training.’’ zei hij dan wijselijk, maar altijd met een knipoog en een glimlach. En dan had hij gek genoeg ook altijd wel een punt gemaakt. Ik was twaalf toen ik begon en sindsdien ben ik al een heel eind gekomen. En ondertussen klampte ik al vaak aan bij andere renners die dan voorbij gezoefd kwamen. Als ik eenmaal in een wiel zat, lukte het wel aardig en ging m’n gemiddelde snel omhoog. Wie niet sterk is, moet slim zijn, zeggen ze dan.

Ik deed wel meer dan fietsen. Ik vond meer leuk. Had leuke vrienden waar ik vaak een balletje mee trapte en had het ook naar m’n zin op school. Ik was niet populair, maar viel ook zeker niet buiten de boot. Ik hing er een beetje tussen in. Ik had het idee dat mijn gezelschap altijd wel gewaardeerd werd, maar wist ook dat als ik er niet bij was, ik niet perse gemist werd. Dat gold voor m’n vrienden als m’n familie, maar ook in het algemeen op school. Ik was best lang. En door het fietsen ook heel erg slank. Niet zo graatmager als de profs. Dat wilde ik ook niet, en dat hoefde ook niet. Ik werd toch geen prof. Maar die combinatie maakte me wel opvallend. Ik was verder ook niet lelijk, denk ik. Gewoon een beetje normaal. M’n haar altijd netjes, en ook altijd beleefd in m’n omgang. Als ik mezelf met een woord zou moeten beschrijven, moet het wel ‘’nuchter’’ zijn. Al noemden m’n vrienden me vaak ‘’droog’’. Het kwam denk ik op het zelfde neer.

Ik had geen vriendin. Die wilde ik wel graag. Ik was nu toch op die leeftijd dat het me erg begon te interesseren. En misschien nam dat mijn huidige hobby binnenkort ook wel over. Ik kon gefascineerd raken door meisjes. De vormen en bewegingen lieten mij meerdere keren op een dag staren. Ik lette er wel op dat dit niet gezien werd, maar dit was ook tegelijkertijd een reden om juist te blijven fietsen. Met een helm en een grote sportbril op je kop ben je haast onherkenbaar. Dan kon je kijken wat je wilde, en die anonimiteit had je nergens anders. En mijn routes op de fiets gingen vaak ook langs huizen in de buurt en verderop waar ik van wist dat er een mooi meisje woonde. Meestal kwam ik er dan geen tegen, maar met zoveel adressen lukte het vaak ook wel. Al was het maar een glimp. Misschien kinderachtig, maar ik vond dat altijd wel spannend. Ik vroeg me best wel eens af wat een meisje van me zou vinden in zo’n pakje. Het liet niet altijd even veel voor de verbeelding over. Zeker niet als ik m’n gedachten even de vrije loop liet gaan onderweg. Ik was wel eens door rood gereden zodat andere wachtenden niet zouden zien dat ik opgewonden was. Het viel dan misschien toch niet altijd helemaal lekker te combineren.

Maar ik wist ergens al wel hoe sommigen over me zouden denken. Ik had een stiefzus die me vaak genoeg in zo’n pakje heeft zien lopen. Gewoon thuis. Toen ik twaalf was, was dit geen probleem. Toen ik iets ouder werd, merkte ik het ongemak op. Ook bij m’n ouders. Dat vond ik pas kinderachtig. Alleen was mijn stiefzus toevallig best wel lekker. M’n vrienden kwamen hier graag over de vloer om zelf een glimp van haar op te vangen. En terecht. Al zou ik mezelf nooit uitspreken over dit feit. Ik had Remy al wel eens betrapt op dat ze naar m’n kruis keek. Als ik dan door huis moest naar de schuur achter in de tuin waar ik m’n fiets hield. Ik vond dat ook best wel wat hebben. Ik voelde misschien ook wel wat voor haar, en ik fietste vaak als zij thuis was. Als ze op de bank of in de tuin lag, paradeerde ik graag even voorbij, al deed ik dan nog zo m’n best haar zelf te negeren. Het leek me onschuldig. Ik was nog maar zestien. Zij al twintig, namelijk. Het was gewoon die blik die het bijna verslavend maakte. Ze had iets ondeugends over zich, en tegelijkertijd voelde je dat het fout was. Ze kon toch niet zien dat ik het zag. M’n bril was zo donker. En dan vroeg ik me altijd af of dat nu perse door dat pakje kwam, of door iets anders. Maar als ik op school in normale kleding rondliep trok ik nergens zo’n blik als thuis van haar. Nee, ik trok ook alleen haar aandacht in het pakje.

Bij m’n buurmeisje durfde ik er niet zo brutaal bij te lopen. Ze zag me vaak wel voorbij fietsen. Ik moest door een small zanderig paadje tussen onze tuin en hun weiland naar de schuur. En vaak was ze wel ergens in de buurt te vinden. Naast ons stond nog een echte boerderij. Ze hadden koeien en schapen en nog wat andere dieren. Niet heel grootschalig, en het leek eerder voor de hobby te zijn. Volgens mij hadden ze ook wel eens van die groepen minder bedeelden die dan een dag hier kwamen werken. Ik vond dieren ontzettend boeiend en was gek op koeien. Die nieuwsgierigheid van die beesten was aanstekelijk en wekte altijd een glimlach op. Maar nog interessanter was het buurmeisje. Overigens een goeie vriendin van m’n stiefzus Remy. Haar naam was Milene en daar durfde ik wel wat vrijer verliefd over te denken. Wat een droom. En altijd vriendelijk. Niet echt een boerin, helemaal niet zelfs, maar wel gewoon nuchter. Dat hoorde er misschien ook wel bij. Bij ons dorp. Ze zwaaide altijd en vaak ook met een vriendelijke, woordelijke begroeting. En meestal kwam ze ook wel even naar het hek gelopen voor een praatje, waar ik dan op leunde vanaf m’n racefiets. Dan trok ik altijd net dat ene been wat op zodat ze juist niet m’n kruis kon zien. Gek zoals dat gaat. Ik hoopte altijd dat ze me leuk vond, maar ook zij zag me meer als een klein broertje. En misschien nog wel meer dan dat Remy dat deed.

Ik had het met vrienden vaak genoeg over meisjes. En we konden het ook wel over Remy hebben, maar liever niet. Het was toch een soort zus. Min of meer dan. Wij hadden achter in de tuin ook een zwembadje. Of zeg maar een zwembad. Daarin stond een ‘’zwembadje’’. Verhoogd van de rest. We hadden het echt wel heel goed hier. M’n vader en stiefmoeder werkte er ook hard voor. Ik was rijker dan m’n meeste vrienden. Of, ik bedoel, dat m’n ouders rijker waren dan de ouders van m’n vrienden. Zelf trachtte ik er niet zo veel om te geven. Maar ja, ik had het dan ook al. Maar dat beetje water in onze omheinde tuin was lekker. En daar waren we vaak te zien. Zeker in de zomer. Het lekkere weer trok ook Remy vaak naar het water. En als krokodillen lagen we soms dan al te wachten op onze prooi. Ik had twee vrienden waar ik veel beter mee om kon gaan dan met anderen, Matthias en Jelle, en daar mee was ik iets vrijer. We hadden er een sport van gemaakt om stiekem af te wachten tot het moment waarop zij zou komen. Vaak al in bikini, en vaak ook in de veronderstelling dat ze dan helemaal alleen was. Altijd schrok ze. Keer op keer. We lieten haar dan ook schrikken, om andere vermoedens voor ons afwachten al af te wenden. We gedroegen ons dan nog kinderlijk, al was onze intentie dat zeker niet.

Beter was het als bijvoorbeeld Milene of een andere knappe vriendin van Remy op bezoek was. Dan mochten we vaak ook blijven en werd het gezellig. Als ze alleen was, joeg ze of ons weg, of als ze er helemaal geen zin in had, ging ze gewoon weer naar binnen. Ze kon best wel een beetje een diva zijn. En soms voelde ik me rot als ik haar had laten schrikken. Maar ergens was het ook zeker meer dan waard.

Ik keek heel vaak naar Remy. Mijn kamer lag achter. En als ze dan lag te zonnen, hing ik vaak wel uit het raam. Remy had mooi, lang en bruin haar tot halverwege haar schouders. Grote groene ogen en een lief gezicht. Haar sproetjes vond ik schattig. Ze was best sportief ook, maar hield het wel bij een sportschool daarvoor. Ik vond het best. Ik fietste liever alleen, al leek het me ook leuk een keer wat met haar samen te doen. Heel close waren we namelijk niet. Ik kende haar eigenlijk niet, kon ik wel zeggen. Ik zag haar meer als een object. Steeds meer. Maar daar deed ze het misschien ook wel voor, al dat sporten. Ze had echt een fantastisch lichaam. Heel mooi slank. Van top tot teen. Geen grote borsten of zo, maar wel een lekkere kont. Als ik mocht kiezen, zou ik haar kiezen. Voor alles. Wanneer dan ook. Ik kende geen mooiere vrouw als Remy. Ze liet alle knappe meisjes van school eruit zien voor wat ze zijn. Namelijk nog meisjes. Misschien dat ik Milene wel knapper vond, als ik er over na denk. Maar dat had er meer mee te maken dat als ik aan Milene dacht, wat voor gedachtes ik dan ook had, ik me niet schuldig voelde. Ik ontwikkelde al snel bepaalde behoeftes tijdens het puberen en daar wist ik ook wel mee af te rekenen. Vaak begon ik dan met Remy in gedachten of had ze me getriggerd op de een of andere manier, vaak door gewoon te verschijnen. Maar als ik dan over haar fantaseerde, nam Milene het vaak over tegen het einde. Al was ze er vaak wel vanaf het begin bij. Het was leuk om zo te leven. Ik hield wel van die spanning. Die aantrekkelijkheid en het foute wat er een beetje bij hoorde als ik m’n stiefzus zag. Een vriend had ze zelf nog niet, al was ze wel een keer met een jongen thuis gekomen. Dat was gelukkig niets geworden. Ook Milene had geen vriend, en ik gaf mezelf altijd nog de kansen op iets wat kon, maar niet waarschijnlijk was.

,,Hey, wat vind je van Mia?’’ werd me uit het niets gevraagd door Jelle die door had dat ik een beetje zat te dagdromen bij Aardrijkskunde. Maar ik luisterde wel. We hadden een vrij hippe en jonge docent voor de klas staan en ze was best mooi. We mochten haar bij haar voornaam noemen. Mia was namelijk haar naam. Jelle vroeg het met een bepaalde uitdagende blik in zijn ogen dat hij al wel doorhad dat ik zeker zat te dromen hier en dat hij ook wist waarover. Fuck, Mia was niet best mooi, maar hartstikke knap. Ik leefde in een prachtige tijd. Mooie meiden in en voor de klas. Het kon niet beter. ,,Ja, wat denk je?’’ vroeg ik hem dan droogjes en hij begon te grijnzen. Jelle was een beetje een klootzak soms. Een echte mooiboy. Wel populair. Heel erg zelfs. Ongeveer even langs als dat ik was, en had blond haar wat hij vaak strak naar achteren kamde. Een playertje, al wist hij dat zelf nog niet echt. Hij hoefde nooit veel moeite te doen voor de aandacht van een mooi meisje. Nu ook niet. ,,Jelle? Let je op?’’ werd er streng door Mia gevraagd en de hele klas begon te lachen. ,,Maar natuurlijk.’’ zei hij dan hardop en helder en er kwam dan zelfs een glimlach van haar gezicht af. Pure magie. Ik wou dat ik het kon. Ik begon vaak te haperen als ik met een mooi meisje praatte, dus laat staan dat ik zoiets kon zeggen tegen een knappe docent zoals Mia. Ik kon het me niet voorstellen. Ik had geen idee waarom hij het vroeg verder. Iedere jongen vond Mia knap, met haar stralende gezicht, haar mooie volwassen lijf en haar lange gladde rossige haren.

Ik kon als ik uit school kwam altijd een stukje meefietsen met wat jongens, waaronder Matthias en Jelle, die soms dan helemaal meefietsten als ik ze zei dat Remy vrij was. Zij studeerde wel, maar leek soms meer thuis te zitten dan op school. En als ze niet thuis was, kon ik de laatste zeven kilometer alleen fietsen, en dat deed ik dan in een zwaardere versnelling. Uit het dorp kwamen wel meer klasgenoten maar niet heel veel. En het waren allemaal meisjes. Dat werkte gewoon niet. Ik fietste ze dan hard voorbij, als ik al niet op ze voor lag. Maar sinds kort had er eentje een scooter gekocht. Gekregen van Pappie. Ons dorp was in het algemeen gewoon wat rijker dan de andere helft aan de andere kant van de polder, zal ik maar zeggen. Eerst had ik er geen last van, ondanks dat ik een hekel had aan die stinkende dingen, maar het gebeurde nu dat ze opeens naast me kwam rijden. Zo’n Vespa ding. In het wit. Haar helm was roze. Op zich was het niet erg. Meer een principe kwestie wat opspeelde. Want ook dit meisje was behoorlijk knap. Elise was haar naam en echt zo’n trutje, zou je in eerste instantie denken. Maar eigenlijk was ze een beetje een alto. Maar dan lekker. Ik had gewoon een hekel aan scooters. En dat was het principe wat me dwars zat. Zeker als fietser.

,,Hey.’’ riep ze dan. Ik kon geen glimlach verzinnen en bleef voor me uit kijken en trapte hard door. ,,Waarom fiets je zo hard?’’ vroeg ze dan. Had ze nou op een fiets gezeten had ik waarschijnlijk niet uit m’n woorden gekomen, maar het feit dat ze op een scooter zat, maakte haar in mijn ogen zo onaantrekkelijk, dat ik zelf het lef had haar te negeren. ,,Dan niet, joh.’’ en ze karde snel door. Beter, dacht ik dan. Maar ik was dom. Ik kon het ook niet zo goed uitleggen. Want op school smolt ik van haar. Iedere jongen. Voor haar leeftijd had ze best wel flinke borsten. Niet uit verhouding, ondanks dat ze verder ongelofelijk slank was. Ze was namelijk ook best wel lang. Niet langer. Een roze helm en het kutgeluid van een klein motortje konden een hoop teweeg brengen en toen ze in de verte verdween, want dat ding ging een stuk harder dan ik op m’n normale fiets met de lichte tegenwind die er stond, voelde ik me steeds stommer. Het was voor het eerst dat ze tegen me gepraat had. Een van de leukste en spontaanste meisjes uit onze klas. En misschien wel de knapste. Ze was dan weliswaar geen fietser, maar dat kon nog wel komen, had ik moeten denken.

Mijn ouders waren vaak van huis. Altijd aan het werk. En dus waren wij vaak alleen thuis. Met het avondeten waren ze er vaak wel, maar daarna trokken ze zich terug in hun eigen studie, en ze hadden er beiden een, of moesten ze nog naar kantoor of op bezoek bij klanten. Ik had veel respect voor ze, maar wilde soms wel meer van ze zien. Het kon best eenzaam zijn. Remy was ook wel een beetje op zichzelf en leek liever alleen te zijn dan met mij wat te ondernemen. Al was het maar samen televisie kijken. En dus was ik vaak alleen op m’n kamer, of achter in de schuur. Daar had ik m’n eigen hok gecreëerd waar ik sleutelde aan m’n fiets. Niet dat ik er heel veel vanaf wist, en heel veel te sleutelen viel er ook niet te doen. Maar ik dacht graag interessant bezig te zijn zo. Maar niemand die het zag. Er hing nog een stikker op de houtendeur aan de voorkant die iedereen vertelde dat meisjes hier niet welkom waren. Dat vond ik erg stoer toen op die leeftijd, een paar jaar terug alweer. Nu vroeg ik me wel eens af of ik die nog wel moest laten hangen, en dacht zelfs dat die sticker het misschien lastig maakte voor Remy om mij te benaderen. Niet dat zij het type was wat zich liet vertellen wat te doen en wat niet. Het kwam misschien door het alleen zijn en m’n lichte voorliefde voor ludieke humor. Ik zag m’n eigen leven soms als een comedyshow. Ik nam het leven dan ook niet heel serieus. Tenzij ik op de fiets zat. Dan telde er maar een ding… Het vinden van dat ene meisje.

Ondanks dat ik overal mooie meisjes zag, die elke keer iets meer interesse in mij leken te hebben, zorgde ik er altijd voor dat als ik fietste, ik altijd dat ene stoplicht meenam op m’n route. En dus was ik dagelijks bij dat stoplicht te vinden. Een stoplicht wat bijna vijftien kilometer van ons huis vandaan lag… Maar nooit ontbrak het me aan motivatie. En ik wist dondersgoed dat de kans heel klein was dat ik ooit nog een keer dat meisje zou tegenkomen, die er zo goed uitzag in haar pakje. Ze leek een betere fietser te zijn. Haar fiets was in ieder geval beter. Die had ik ook onthouden. Mat zwart. Misschien legde zij wel rondjes van honderd kilometer af en was ze nu een keer toevallig hier in de buurt. De kans dat ik haar ooit nog zou zien, schatte ik dan ook niet hoog in. Maar het gaf niet. De droom leefde, en ik was nooit teleurgesteld als ik dan weer een keer terug was gekomen zonder succes. Zeker als het lekker weer was, en dan met name in de avond, kwam je vaak ook nog wel een paar andere mooie meiden tegen. Daar sprak ik dan niet tegen, en ik werd dan waarschijnlijk niet eens gezien, maar gewoon het feit dat ik weer wat gezien had, was fijn. Het zal wel bij het puberen horen. En dit was ook niet gek, leek me. Wat wel gek was, misschien, is dat ik het bijhield. Ik had een kaart van de regio en elke keer dat ik wat leuks had gezien, noteerde ik het. Zo was ik ook, min of meer, toevallig achter plekken en plaatsen gekomen waar ik bepaalde leuke meisjes uit m’n klas kon tegenkomen, naast de adressen van de meiden die ik al langer kende. Soms al vanaf de basisschool, bijvoorbeeld, als was het dan wel hier op het dorp. Fietsen was meer dan een sport voor me. Het was een manier om die spanning van het ouder worden en het andere geslacht op te zoeken, zonder dat ik er iets mee moest doen. Ik was onherkenbaar. Zo goed als. En dit werkte op een bepaalde manier voor me. Al een paar jaar. En natuurlijk wilde ik meer. Een vriendin, bijvoorbeeld, of gewoon eens een keer gekust worden, maar dat leek achter een drempel te liggen die ik voor nu nog als veel te hoog inschatte.

Matthias was in de buurt, had hij me zelf geappt. Dus had ik hem uitgenodigd en op een warme en zelfs zwoele zomeravond, lagen we lekker in de tuin te chillen. Ik kon met hem beter opschieten dan met Jelle. Jelle was meer met zichzelf bezig. Matthias kwam hier ook niet perse voor m’n zus. Niet dat hij het erg vond, dat ze er ook nu weer bij was, samen met Milene. Matthias was iets korter. Maar wel langer dan gemiddeld. Zwart haar, Beatles achtig kapsel. Hij voetbalde bij de vereniging hier niet ver vandaan. Waarom hier, en niet bij hem zelf op het dorp, wist ik verder niet. Maar als Jelle zei dat hij in de buurt was, was dat nooit toevallig. En bij Matthias wel. Matthias werd door de twee dames altijd als schattig bevonden, en dat vond hij niet erg. Hij was er nog niet veel mee bezig. Ik werd er wel eens jaloers van. Ik vroeg me ook wel eens af of die twee meiden nou zo naïef waren met ons in de buurt, dat ze dachten dat ze dan zomaar in een mooi badpak of bikini erbij konden lopen, of dat ze dat met een bepaalde lustopwekkende intentie deden. Lustopwekkend waren de twee zeker. Maar dat was misschien meer mijn fantasie. Een fantasie die Matthias niet eens leek te delen. Op tijd ging hij weer weg, en ik fietste mee, zodat ik daarna nog een laat rondje kon maken.

Ik fietste nu op m’n racefiets. En de scooter die voor me reed, was m’n prooi. Het was al best donker en had m’n bril op m’n helm gezet. Anders zag ik niets. Het achterlichtje van de scooter kwam steeds dichterbij, en toen ik er bijna was, kwam er een grote SUV hard voorbij gereden op het landelijke weggetje wat eigenlijk te smal was voor zulke auto’s. Het ging dan ook niet. Ik viel nog wel te passeren, maar de scooter voor me, wat een Vespa bleek te zijn, was zelf te breed en werd meegenomen in het kielzog van de passerende auto, waardoor die begon te zwenken en wat leidde in een smak op de grond. Nu reden we niet heel hard, maar toch stopte ik meteen. Ik schrok ook van wat ik had gezien, wie ik had gezien. En die auto reed ook gewoon door. ,,Kut, gaat het wel?’’ vroeg ik gehaast terwijl ik snel m’n fiets in de berm legde. Ik zag toen de roze helm en voelde me daarna helemaal kut. Het meisje was aan het huilen en ik zag meteen een schram die over de lengte van haar onderarmen liep. Ze lag voor de helft onder dat ding en ik trok die eerst maar weg, waarna ze plat op de weg kwam te liggen. ,,Elise.’’ riep ik haar toen zachtjes toe en ze keek op. Ze herkende m’n stem. Ze snikte nog. Haar helm had ook een flinke barst. ,,Kom.’’ en ik stak m’n armen uit en wilde haar overeind helpen. Ze twijfelde eerst nog. Gek, vond ik dat. Maar ze pakte m’n handen en ik trok haar overeind waar ze ter plekke met haar been begon te trekken. ,,Dat was een harde smak.’’ noemde ik het voorval dan maar. Ze zei niets. Ze leek verslagen te zijn. Geschrokken. En dat snapte ik wel. Het was aan de rand van het dorp en ik was een straat verwijderd van thuis. Zij woonden ietsjes verderop. ,,Kom, ik breng je wel thuis.’’ zei ik haar dan ook maar snel. Ze had haar helm nog op. Haar lange zeer donker blonde haren kwamen er onder vandaan. Haar helm zat scheef. Ze deed er niets aan. Ze leek niet in staat te zijn hier iets aan te doen.

,,M’n arm doet zo zeer. Moet ik niet naar het ziekenhuis?’’ vroeg ze terwijl ik haar scooter overeind zette. Misschien moesten we wel de politie bellen of inderdaad een ambulance, maar ik wist niet zo goed hoe. Moeilijk kon het niet zijn, maar toch. ,,Laar eens zien?’’ vroeg ik haar toen, en een trillende arm werd me voorgehouden. Ik pakte die met beide handen vast en keek er even goed naar. Het deed geen zeer toen ik het vastpakte. Niet dat ik er veel verstand van had, maar het leek me slechts een schaafwond en misschien iets van een kneuzing te zijn. Ik was zelf vaak genoeg onderuit gegaan en had alles al wel een keer ondervonden, van schaafwonden tot botbreuken. Ik leek haar echter niet heel erg gerust te stellen. ,,Kut, m’n ouders zijn ook niet thuis.’’ zei ze me daarop, en ik besloot haar over te halen met mij mee te gaan. ,,Ik woon hier om de hoek, ik heb wel iets.’’ zei ik dan gehaast. Ze keek me stil aan met grote ogen en al met al was het nogal een situatie om onder de indruk van te raken. Ze ging akkoord, en ik belde Remy op met de vraag of ze thuis was, wat ze was, en zei haar naar de schuur te komen.

Er brandde al licht toen ik met Elise over het zandpaadje liep. De fiets en scooter hadden we voor gelaten. Remy schrok toen ze Elise zag in deze staat. De twee kenden elkaar vast van gezicht, of iets dergelijks, en het was grappig om Remy zo bezorgd te zien. Elise keek even om haar heen naar alle troep terwijl ik uit een kluisje een verbanddoosje haalde. Een kraantje uit de muur moest maar even voldoen om het te spoelen, en met tegenzin liet ze zich door ons behandelen. Ik lapte mezelf hier ook vaak genoeg op. Het deed vast zeer, en alhoewel de tranen nog op haar wangen stonden, huilde ze niet meer. Ik en Remy leken wel een team zo. Ik verbond de arm van Elise en zei haar wel nog zoiets omslachtigs als: ,,Hou het wel even goed in de gaten nog.’’ en liep weer met haar mee naar voren. Ze had al die tijd niet zo veel gezegd en of ze nu echt zo blij was met deze zorg, wist ik niet zo zeker nu. Maar ik voelde me zelf best wel goed. Ik liep weer terug naar de schuur waar Remy nog wat aan het opruimen was en toen ze me zag vloog ze me in de armen. ,,Heb jij niets dan?’’ vroeg ze me, en het was duidelijk dat de situatie haar niet helemaal duidelijk was. Maar deze warme omhelzing vol van zorg en bezorgdheid was wel heel erg welkom. Ik legde haar snel uit dat ik niet zelf betrokken was bij het ongeluk, maar des al niet te min bleef ze me even bezorgd aankijken. En dat was nog steeds fijn. Ik deed er toe. Toch wel.

De volgende dag op school was Elise heel de dag bezig met uitleggen waarom haar arm in het verband zat. Ik was al lang blij dat ze er was en dat ze niets ernstigs had. Ik was ook maar een leek. Ik kreeg verder geen aandacht, en ze zei er ook niet heel veel over, als ik toevallig net in de buurt was. Pas op het einde van de dag toen ik naar huis fietste, en een beschadigde witte Vespa naast me kwam rijden, werd ik bedankt voor de moeite die ik had genomen. Nu negeerde ik haar niet, maar lachte ik terug en zei ik gewoon dan ik blij was wat te kunnen betekenen. Ergens voelde ik me wel een klein beetje een held, maar ik wist ook wel dat dit gevoel de situatie geen eer zou aandoen. ten slotte was ik gewoon nog steeds de nuchtere Bor. Maar we pasten de snelheden aan elkaar aan en toerden zo verder door de polders, waarna ze meereed tot aan mijn huis, zelfs nog even stopte, en na een slap wuivend handje pas weer doorreed. Ik moest er om glimlachen en voelde iets in m’n buik opspelen. Ik vond het ook rot dat ze doorreed en herkende dit gevoel eigenlijk niet zo heel goed. Maar als ik het goed had, waren dit vlinders? Ik vond Elise best leuk, dat durfde ik best toe te geven. En misschien wel leuker na gisterenavond. Maar verliefd? Dat kon niet. Ze was een scootermeisje.

,,Zo, kijk eens aan.’’ hoorde ik echter al vrij snel nieuwsgierig van de buren komen. Milene was ook vaker thuis dan van huis. Ook zij studeerde nog, maar vraag me niet wat. ,,Een vriendinnetje voor de kleine Bor?’’ ging ze dan kinderachtig door en ik lachte zogenaamd mee en wees haar zo op haar flauwheid in haar opmerkingen. Ze lachte daarna gemeend door en vroeg toen toch even wat meer geïnteresseerd door. ,,Ze is wel leuk.’’ had ik ergens laten vallen, en dat was het enige wat er op had kunnen wijzen dat ik haar inderdaad leuk vond. Ik moest de rest van de dag ook aan haar denken, en was daar een beetje van slag van geraakt. Of beter gezegd: van haar. En ik raakte een beetje in dubio. Want misschien was het wel zo slim om hier wat meer werk van te maken. Maar dat zou ook betekenen dat ik de hoop op moest geven die ik nog altijd had om iets te krijgen met Remy of Milene. En wat als die ene meid op de fiets ooit nog eens tegenkom? Ik durfde Milene eigenlijk niet helemaal eerlijk te vertellen dat Elise wel een leuk meisje was, en misschien wel het type meisje wat ik wilde. Stel je voor dat Milene dan die interesse in mij zou verliezen. Niet dat ze die had, maar in mijn wereld wel. Ik vond m’n tienerjaren overigens heel vaak verwarrend.

Matthias en Jelle wisten niet van dit voorval af. We hielden het voor ons. Net als dat we het voor ons hielden dat zij en ik nu bijna elke dag wel een stukje van de route samen aflegden. Alleen als een van de jongens mee fietste naar huis, karde ze me voorbij. Maar ik zorgde altijd dat ik eerder vertrok dan haar, en bijna altijd kwamen we elkaar dan op dezelfde plek tegen, en passeerde ze me of remde ze af. Elke keer stopte ze dan weer even bij me thuis, maar nooit durfde ik te vragen of ze binnen wilde komen of misschien een keer samen af te spreken. Ik had wel het idee dat ze er voor open stond, maar ik durfde simpelweg gewoon niet. Ik had daar geen reden voor. Ik wist dan gewoon niet de woorden te vinden. Het leek ook wel dat het moment dat ik van de fiets stapte ik het vermogen om te blijven praten was verloren. Op de fiets kletsten we toch heel wat af. Dat begon voorzichtig maar ondertussen wist ik al heel wat over haar. Veel meer dan de meesten op school ooit van haar zullen weten. Ik wist helemaal niet dat ze gitaar speelde en zelfs liedjes zong, dat ze enig kind was en ook ouders had die vaak niet thuis waren, dat ze verder ook uit een wat meer welvarende omgeving kwam, en dat we dus best wel wat overeenkomsten hadden. Ik speelde weliswaar geen gitaar en zong ook niet, maar qua artiesten die zij speelde en waar ik naar luisterde, kwamen we dan wel weer overeen. En elke keer voelde ik dan dat gevoel weer in m’n buik. En niet alleen als ze me thuis had afgezet maar ook als ik haar de volgende dag op school zag. In de ochtend reden we nooit samen. Gebeurde gewoon niet. Had geen bijzondere reden verder.

Ik had wel een reden om verliefd te worden op een meisje zoals Elise. Haar gezicht was sprekend. Misschien was ze wel meer een brunette dan donkerblond, als ik er over nadenk. Haar haar altijd lang en wild, vaak met een kuif die dan ergens halverwege haar rug eindigde. Ze had iets weg van een hippiemeisje. Het kon het zomerse weer zijn wat mij deed doen twijfelen over de haarkleur op zich, niet dat het uitmaakte. Ze had een vrij bleke huid, en dat de zon wellicht invloed had op haar haar, wilde niet zeggen dat die invloed had op haar huid. Het contrast met het toch wel donkere haar kwam naar voren. Haar wenkbrauwen en wimpers waren net zo donker, en haar ogen net zo bruin. Of misschien wel groen. Ik had wat moeite met kleuren, leek het wel. Haar bovenlip leek iets korter te staan dan haar onderlip waarop haar mond van nature een klein beetje openviel en haar hagelwitte tanden vrijwel altijd te zien waren. Zeker als ze lachte. Wat kon ze mooi lachen. En ook om mij, nog eens. Haar neus, precies in het midden van haar ronde gezicht, wipte ietsjes op. Allemaal kenmerken aan haar die ik erg aantrekkelijk vond. Ik viel vaak meer voor het gezicht van een meisje dan voor de rest, wat betreft het uiterlijk. Maar ik had het geluk dat de rest van Elise minstens zo aantrekkelijk was. Lange benen, een platte buik, en een goed gevulde borst. Allemaal in de verhoudingen die bij een meisje van haar leeftijd paste. Want ze was wel nog echt een meisje. Ook om te zien. Ze kon niet op tegen een Remy of Milene. Maar het had ook geen zin om die met elkaar te vergelijken. Het deed er simpelweg gewoon niet toe. Ze kleedde zich vaak simpel, maar toch wat uitdagend en tegelijkertijd stijlvol. Ze had het allemaal. De roze helm paste dan ook niet echt in het plaatje, net als die hele scooter, als je het mij vraagt. Maar toen ik het ook aan haar vroeg, bleek al snel dat die helm en die scooter inderdaad een cadeautje waren van haar ouders, zoals ik al had gedacht, en dat ze zeker niet het type was om iets ondankbaar te weigeren, omdat het niet haar stijl was. Ook daar kon ik wel respect voor opbrengen. Ze was gewoon een droom. En hoe meer ik me dat realiseerde, hoe moeilijker ik het vond om tegen haar te blijven praten. We hadden op den duur ook wel de oppervlakkigste onderwerpen gehad, en het werd toch echt tijd om elkaar beter te leren kennen. Ik zou naar alle waarschijnlijkheid niet heel snel meer de kans krijgen om zo vaak samen te zijn met een meisje zo mooi als Elise.

Remy had ook lucht gekregen van dat wat speelde. ,,Hoorde van Milene dat je een vriendinnetje hebt.’’ zei ze dan op een nog lichte avond terwijl ze in de deur van m’n kamer bleef staan. Ze zocht me anders nooit op en haar toon was bepaald niet enthousiast. Ik lag gewoon op bed, te appen met Elise, onder anderen, en draaide me om en zag m’n stiefzus dan wat vertwijfeld staan kijken. ,,Ik heb geen vriendin.’’ zei ik dan alleen wat doods, en was eigenlijk een beetje geschrokken dat ze daar stond. Ze zag er mooi uit. Ondanks dat ik nu Elise in m’n leven had, kon ik de vrouwen in m’n leven die ik al had, niet uitbannen. Zeker niet in gedachten. ,,Elise toch? Dat meisje van die arm.’’ ging ze dan onderzoekend door. ,,Ze is m’n vriendin niet.’’ lachte ik dan wat verbijtend, alsof ik zelf al niet geloofde ooit maar een vriendin te kunnen krijgen zo leuk als ik Elise vond. En dat was Remy opgevallen, en ze stapte iets dichterbij. ,,Nou, kan toch. Lijkt me een aardig meisje. En na wat je voor haar hebt gedaan…’’ insinueerde ze dan, op een totaal andere toon als dat ze begon. ,,Wat dan?’’ vroeg ik nog onwetende. ,,Nou, dat was toch heel wat. Zo zorgzaam heb ik je nog nooit gezien.’’ zei ze dan. Maar ze zag me überhaupt al nauwelijks. Ik haalde dan ook m’n schouders op. ,,Je hebt echt wel wat te bieden hoor. Je moet niet zomaar opgeven.’’ ging ze dan door op een wat medelijd opwekkende toon, en ik raakte op dit moment ontzettend geïrriteerd. Uit het niets. En uit het niets begon ik tegen haar te snauwen. ,,Doe niet of je me kent! Laat me.’’ riep ik dan hard haar kant op en keek er zelfs boos bij. Ze slikte even en leek kort onder de indruk te zijn. Ze haalde echter niet veel later haar schouders op, en liet me. ,,Dan niet, joh.’’ zei ze ongeïnteresseerd, en ik merkte dat m’n hart harder sloeg dan ooit. Waar dat vandaan kwam, wist ik echt niet. Ik ben nooit zo’n vervelende onvatbare puber geweest, die liever dwars lag, zoals ik me nu wel gedroeg.

Het leidde er wel toe dat ik een stap verder durfde te gaan. Of dat haar intentie was geweest, wist ik niet. Maar het eerste volgende weekend had ik Elise gevraagd af te spreken met mij, en zaten we samen op de bank tv te kijken. We waren helemaal alleen thuis. Remy was stappen. En we waren nog nooit zo lang samen geweest. Er was niets op tv, maar daar lette ik toch niet op. Ze zat tegen me aan en had m’n arm vast. Voelde magisch. Ik was stik nerveus. Ze zag er mooi uit, rook lekker, en leek zeker te weten dit alles erg leuk te vinden. Ze leek zich in ieder geval erg op haar gemak te voelen. En toch konden we niet praten. Ik had haar alleen gevraagd of ze wat wilde drinken. Dat wilde ze niet, en dus kon ik een halfuur later nog een keer dezelfde vraag stellen. Meer kwam er niet uit me. En dit bedoelde ik als ik twijfelde of ik wel waardig was voor iemand zo mooi als Elise. Maar zij vond van wel. ,,Ben blij dat je me vroeg.’’ zei ze namelijk na een uurtje. Ik keek naar haar en gaf haar een glimlach terwijl ze hoopvol naar mij terug keek. Maar ik keek daarna weer naar de tv. Wat mankeerde mij?! ,,Jij ook?’’ vroeg ze me daarna nog zacht.

Dit was de eerste keer dat ik haar onzeker zag. Want het leek wel alsof ik twijfelde aan dit alles. Maar dat was echt niet zo. ,,Ja, nee, ik ook.’’ zei ik toen snel, en ik zuchtte wat nerveus. Ze zakte daarna wat in elkaar en staarde vervolgens ook maar naar de televisie, want echt overtuigend kwam ik niet over. Ik zat het flink te verkloten hier. Ik zuchtte nog een keer en pakte toen maar gewoon haar hand. ,,Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat moet laten blijken.’’ zei ik haar dan en keek haar aan met een glimlach. Ze lachte toen gelukkig meteen terug. En ze deed nog iets veel beters. ,,Ik wel.’’ gniffelde ze namelijk lief, en ze sloot haar ogen en naderde dichterbij dan dat ik me had kunnen voorstellen. De tien seconden die volgden, de tien seconden waarin ze uit het niets haar lippen tegen de mijne drukten, gingen door me heen met een ervaring van puur geluk. Ik sloot m’n ogen ook maar, en trok tegelijkertijd van verbazing m’n wenkbrauwen wat op om niet veel later in de glunderende ogen van dit mooie meisje naast me te kijken, die nog vrolijker lachte dan zojuist. Ik nam heel diep adem en liet de lucht langzaam uit me vloeien in het vervolg.

Ze gniffelde er om, en pakte m’n arm weer en kneep er lieflijk in en trok zichzelf tegen me aan. De rest van de tijd hier op de bank werd er alsnog niet gepraat. Maar dat hoefde opeens ook niet meer. Ik was waanzinnig opgewonden, op allerlei manieren, en wilde het liefst haar nog een keer zoenen. En ik zou er best mee wegkomen ook, als ik het maar durfde. Maar het was niet perse nodig. We hadden gekust, mijn allereerste kus, en ik kon niet gelukkiger zijn. Ik liet me wat tegen haar aanvallen en bracht m’n gezicht dichter bij de hare, in de hoop dat zij me misschien zelf nog een keer zou kussen. Maar dat deed ze niet. Ze leek m’n intentie wel door te hebben, door de manier waarop ze gniffelde toen ik naderde. Nee, ze stelde in plaats daarvan voor een wandeling te maken, aangezien ze het meer dan met me eens was dat er niets op tv viel te zien.

Ik nam haar mee over het zandpaadje verder naar achteren. Voorbij de schuur. Tussen alle weilanden liep hier niet alleen een slootje, maar ook een zanderig paadje. Met name in de zomer was dit goed begaanbaar. Elise kende dit niet. En dat voor een dorpsgenoot. In de stallen zag je nog licht branden. Daar brandde altijd licht. Ik zat een beetje stom te vertellen dat ik koeien leuk vond, en ze lachte me dan ook lieflijk uit. ,,Maar ik vind jou ook heel leuk.’’ zei ik haar dan ongeduldig en wat ongemakkelijk. ,,Oh, dus ik ben ook een koe?’’ haalde ze hier uit en lachte ze dan eerst hard, en leek niet door te hebben wat ik zojuist in m’n ongemak had uitgekraamd. Ik kon er wel om lachen, maar deed het niet. Ik voelde me eerder een beetje lullig. En toen ze dat zag, veranderde haar toon meteen en gaf ze me een zacht porretje op m’n schouder. ,,Ik jou ook hoor. Ik kus niet zomaar een jongen.’’ zei ze dan toch en stelde me gerust. ,,Je bent m’n eerste.’’ slikte ik toen niet snel genoeg in en dus was het hoorbaar. Ze glimlachte er om. Hier in het donker op een windstille avond waarop de sterren helderder leken te schenen dan ooit te voren. ,,Heb jij al eerder…?’’ wilde ik haar vragen en abrupt antwoordde ze nog voordat ik m’n vraag kon afmaken. ,,Nee. Je bent ook mijn eerste kus.’’ zei ze dan verlegen en ik zag nu haar ongemak. ,,…gezoend?’’ kwam er dan nog uit. Moest ik dat nu perse vragen en weten?? Nee, natuurlijk niet. ,,Oh.’’ zei ik dan ook alleen wat sullig. ,,Maar was niet echt een zoen toch?’’ vroeg ze me daarna snel, en ik voelde de spanning meteen stijgen. ,,Niet?’’ vroeg ik dan voorzichtig. ,,Nee.’’ zei ze dan simpel, en keek even over het land heen en daarna weer naar mij met een voorzichtige glimlach. ,,Meer een kus.’’ verklaarde ze daarna rustig. ,,Niet goed?’’ vroeg ik haar toen daarop. ,,Jawel. Heel goed zelfs.’’ lachte ze dan voorzichtig maar ik zag dat ze meer wilde. En dat wilde ik haar best geven. Een echte zoen had ze het over. Niet een lullig kusje. Alhoewel haar kus wel de avond had gered in mijn ogen.

Ze draaide zich naar me toe. Ik keek nog een fractie over haar heen, naar de woning van m’n buurmeisje, en daarna trok ze toch m’n volledige aandacht door m’n handen te pakken. Ze ging op haar tenen staan en het werd me bijna te warm. Haar lichaam leunde iets tegen me aan, en nu ze haar lippen weer tegen m’n mond drukte, bewogen haar handen langzaam langs m’n armen omhoog en legde ze die in m’n nek. Ik kuste terug. Meer niet. Ik hield m’n handen stijf naast m’n lichaam. Haar buik drukte tegen m’n kruis aan en ik wist zeker dat ze iets moest voelen daar. En dat vond ik doodeng. Maar misschien voelde ze wel niets. Ik sloot m’n ogen ook, en voelde haar lippen in de hoeken iets optrekken en haar glimlach liet me licht ontspannen. Haar lippen drukten nog altijd zacht en lief tegen die van mij aan. Maar ze pakte me iets steviger beet in m’n nek en trok me iets meer naar beneden, onder begeleiding van een gniffeltje omdat ik bijna struikelde in het vervolg, en toen deed ze het...

Ze drukte haar tong m’n mond in. Even werd het leeg in m’n hoofd. Maar m’n handen vonden haar heupen en ik opende m’n mond iets meer. Het was superongemakkelijk. Maar dan wel op een goeie manier. We hadden dit duidelijk nog nooit gedaan en de smaak die ik proefde, had ik niet verwacht. Haar tong was zacht en vochtig. Net als de mijne, stel ik me voor. Het stelde natuurlijk helemaal niet zo veel voor, maar het voelde alsof ik de eerste man op de maan was. En dat de maan dan raar symbool stond voor een plek waar nog geen man geweest is…? Wat klopte, maar wat ook een beetje raar was, dat zoiets op dit moment in me naar boven kwam, en wat me ook altijd is bij gebleven. Maar ik was wel in controle. Ik zuchtte zachtjes en bewoog m’n tong ook voorzichtig haar mond in. We drukten elkaar zo wat heen en weer. Maar ze was hier beter in dan ik. De manier waarop ze die ene keer heel zachtjes tegen m’n bovenlip aan likte, waarna ze stopte en me een ontzettend zwoele blik gaf, deed me ever vergeten dat we nog maar zestien waren.

Ik had haar slanke heupen stevig vast. Haar lichaam hield ik tegen het mijne aan en haar rug was licht naar achteren gekromd. Haar borsten werden hierdoor iets naar voren gestuwd en moest er toch even naar kijken, dat wat haar rode wangen gaf, en mij ook in het vervolg. ,,Ik voel je ding.’’ fluisterde ze toen opeens uit het niets, en ze werd nog roder. Toch een meisje nog. ,,Oh sorry!’’ zei ik dan hardop en hield haar meteen van me af en draaide me om en drukte mijn ‘ding’ meteen een andere kant op zodat die niet meer voelbaar was. Het lukte niet echt, maar ik hoorde alweer zacht gelach van achter m’n rug vandaan komen. ,,Geeft toch niet.’’ zei ze dan zachtjes daarna. Ik keek over m’n schouder en zag haar met een hand voor haar mond nog wat nalachen. Ik voelde me een stumper. ,,Sorry.’’ zei ik dan nog een keer. Ik wilde me niet omdraaien omdat ik me nog schaamde, maar ze pakte m’n hand en ze draaide me zelf om en deed een stap dichterbij zonder dat ze haar blik op mijn kruis liet vallen. ,,Ben blij dat ik wat je doet… wat me je doe.’’ zei ze dan fluisterend, maar ook nog met schaamte op haar gezicht niet goed uitkomende met haar woorden, en ik keek haar vriendelijk verlegen aan en bood nog een keer m’n excuses aan. Maar dit was gewoon magisch. Ik voelde me zo vrij en zo lekker. Opgelucht zelfs.

Elise leek ook niet te kunnen stoppen met glimlachen en glunderen en kreeg ook weer snel haar eigen kleur terug, terwijl we daar een paar minuten zwijgend naar elkaar stonden te kijken. Ze had m’n beide handen vast en in haar ogen probeerde ik haar geluk te bewijzen. En ik hoopte maar dat ze echt gelukkig was op dit moment. Zo zag ze er wel uit. En ik voelde me ook gelukkig door dit alles, dus waarom zij niet? Ik had nog steeds het gevoel dat dit misschien wel een toevalstreffer was. Ik kon het nog altijd niet geloven. Dat was wel iets wat ik aan mezelf moest veranderen, want het hield me zelfs op het moment zelf bezig. ,,Ik vind je echt heel leuk.’’ zei ik haar dan nog maar snel, voordat ze het zou vergeten. Ze lachte er dan ook om en keek even verlegen weg. ,,Ik jou ook. Echt heel erg.’’ zei ze dan wel en haar woorden konden niet meer gemeend overkomen. Ik wilde haar gelijk maar verkering vragen dan, maar zover kwam ik niet. ,,Misschien moeten we wel iets rustiger aan doen.’’ zuchtte ze net voordat ik wilde beginnen, en daarbij zou ik het zeker niet nu gaan vragen. ,,Oh.’’ reageerde ik alleen wat terneergeslagen, want dit kwam nogal uit een onverwachte hoek. ,,Nee, ik bedoel gewoon dat ik het nog voor me wil houden, zeg maar.’’ ging ze dan wat minder zeker door. ,,Nee, okay.’’ zei ik dan alleen droog. Maar ik wist me eigenlijk geen houding aan te nemen nu. Ze zuchtte even gefrustreerd daardoor. ,,Oh, nee, je begrijpt me verkeerd.’’ zei ze dan. Blijkbaar?

,,Het is al laat.’’ zei ze toen maar snel daarna, en dat hielp ook al niet, omdat ik misschien wel wat uitleg verlangde. ,,Ik heb van het weekend een optreden. En ik wil dat je komt kijken.’’ zei ze daarna echter, wat wel hielp. ,,Okay.’’ antwoordde ik dan nerveus. Een optreden nog wel. Ik was benieuwd. ,,Er komt ook familie en wat vrienden. En ik weet niet of je daar aan toe bent al? Maar je mag ook wat meer op de achtergrond blijven als je wilt.’’ ging ze dan door. Hierdoor wist ik ook niet of ik daar al aan toe was, want het ging dan opeens toch best snel zo. Of miste ik wat? Ik kreeg juist het idee dat zij er misschien nog niet klaar voor was. Ik vond dit helemaal niets. Ik vond haar opeens moeilijk te volgen. Net nog, lekker zoenend onder de sterren, en nu al deze verwarring. Als we onze stem waren verloren tijdens dat zoenen, was het allemaal anders gelopen.

Maar het was goed zo. De herinnering leefde nog volop de dagen hierna, en dan vooral van de zoen. Op school vermeden we elkaar, maar hadden we wel veel oogcontact. Eerst vond ik dit wat onwennig, maar het werd al snel spannend. Er zaten nog vijf schooldagen tussen dit weekend en het volgende weekend. Schooldagen waarin ik hunkerde naar wat contact met haar en waar ik moeite had alles verborgen te houden voor Matthias, Jelle en de andere jongens. Maar op de maandag, en vier dagen daarna, fietsten we dat laatste stukje samen naar huis waar ik elke dag tegen de jongens zei dat Remy er toch niet was, en kusten we dan heel even voor op straat. Toen waren m’n twijfels weer weg en vond ik het best alles even geheim te houden, zodra ik zou blijven krijgen, wat ik van haar verlangde. Haar aandacht na school met als kers op de taart haar lippen op die van mij.

Op de avond van dat optreden was het wel even anders. In een kleine theater, een paar dorpjes verderop, werd een soort openpodium georganiseerd. Ik wist dat Elise kon zingen en gitaar speelde, maar ze had het nog nooit laten horen. Ik vond het echt superknap dat ze dit zomaar deed. Het was vandaag ongelofelijk warm geweest. Heel de week al zaten we tegen een hittegolf aan, en nu was het nog steeds zwoel en benauwd. Zeker ook binnen. Er waren best wel wat mensen. Ik was hier nog nooit geweest en moest het even opzoeken. Het was nog bijna een uur fietsen en kwam bezweet aan van de inspanning en vooral van de zenuwen, en zag Elise net met haar vermoedelijke vader voorbij lopen. Ik wist niet hoe haar ouders er uit zagen. Ik zwaaide nog, waarop de meneer beleefd gedag zei, maar Elise reageerde niet eens. Misschien de spanning, dacht ik nog. Ik stapte binnen en herkende niemand. Ik voelde me zowaar klein, terwijl ik overal met kop en schouders bovenuit stak. In de letterlijke zin alleen. Ik was haar ook zo kwijt. Maar er werd over haar gepraat. Buiten de zaal al. Ook over de rest, maar zij viel toch vooral op. Alsof ze al naam voor zichzelf aan het maken was. Ik keek wel even gek op toen de eerste twee acts bestonden uit hardrockbandjes, in een kleine, veel te warme en muffe zaal. Maar ik was niet de enige die op keek. Het gemiddelde publiek hier, kon ik toch als bekakt omschrijven. Ik voelde me dan ook niet echt op m’n plaats hier, ondanks dat m’n eigen ouders er zo tussen zouden kunnen staan. Het waren allemaal optredende kinderen van het menselijk publiek hier, zo leek het. Al kwamen er later ook volwassenen en zelfs ouderen aan bod. Toen wist ik het ook niet meer. Maar iedereen leek elkaar wel te kennen. Behalve ik. Ik voelde me totaal niet op m’n gemak. Iets onheilspellends leek in de lucht te hangen, en ik voelde het.

Het werd stil. Het duurde altijd even voordat de volgende act begon, maar er stapte na een uur een mooi en knap meisje het podium op en alle blikken werden meteen naar haar getrokken. Ik moest er even van slikken. Er kwam een jongen haar achterna gelopen. Een oudere jongen. Een knappe jongen. Lachend leken ze een onderonsje te hebben waarna er een omhelzing volgde. Dat vond ik niets. Toen ze ook nog een kus op haar wang van hem kreeg en ik dacht haar even dromerig te zien kijken, was ik er eigenlijk al klaar mee. Ik wilde naar huis. Maar durfde niet weg te lopen.

Alle positieve gevoelens die ik had overgehouden aan het vorige weekend, waren bij deze van de aardbodem verdwenen, en ik had het gevoel alsof ik naar een meisje keek, wat ik wel wilde kennen, maar dat eigenlijk niet deed. Dit was een wereld en een deel van haar leven, wat ik niet kende. Ik hoorde hier niet thuis, en het feit dat ze me gevraagd heeft, maar me vervolgens nog geen aandacht heeft gegeven, en een ander wel, deed me op verschillende gebieden doen twijfelen. Misschien was ik wel niet die jongen die ze ‘’echt heel leuk’’ vond, maar zij ze dat omdat ze het zielig vond, bijvoorbeeld. En heeft ze me om die reden ook hiernaartoe mee gevraagd. Of misschien schaamde ze zich wel heel erg voor mij. En wilde ze het daarom geheim houden en gaf ze me ook daarom geen aandacht. Of wat als ze gewoon een vriend heeft. En dat ik een foutje was. Of nog erger, dat ze me er gewoon naast wil houden voor erbij. Ik weet niet waar ik de tijd vandaan haalde om dit alles te verzinnen, maar het gebeurde allemaal in een fractie van een seconde en voelde me al wit wegtrekken. Ik kon niet blijven. Ik was niets voor haar.

Ze stond daar. Ze was duidelijk gespannen. Geen gitaar te zien. Haar jurkje liet haar ogen als een mooie jonge vrouw, in plaats van een mooi jong meisje. Ik keek nog eens om me heen en dacht dat ik misschien ook wel m’n best had moeten doen me iets meer op te doffen. Ze keek me toch even aan. Een korte glimlach volgde op haar gezicht en ik kreeg het er warm van. Ik vond het eng. Ik was wat in de war. De muziek begon niet veel later te spelen. Ik herkende het niet. Maar het was een rustig deuntje, iets wat zwoel, en het deed me denken aan een warm land, en het verklaarde haar outfit. ,,Oh, girl from ipanema.’’ hoorde ik toen zacht naast me. In de tekst die volgde bleek dat de titel van het liedje te zijn. Ik kende het dus niet, maar ik was meteen betoverd. Elise had toch een vrij lichte stem. Maar nu ze zong, leek ze wel heel iemand anders te zijn. ‘’Smokey’’ hoorde ik iemand anders haar stem omschrijven. Alsof ze al fans had. Daar stond niet dat meisje uit m’n klas, die wel mooi was, maar vaak ook knullig en naïef kon overkomen. Hier stond een mooie jonge vrouw met een stem en een verschijning die de hele zaal in een andere wereld liet wanen. Langzaam maar zeker, bewoog ik me meer naar de achtergrond, naar de uitgang, terwijl haar stem door de zaal bleef klinken als een stem van een vreemde. Maar wel een stem die je het liefst zou blijven willen horen. Haar heupen bewogen langzaam en volgden haar zwoele stem moeiteloos, en werden zo zelf zwoel. Ik kon het niet aan. Ze keek steeds naar die hoek waar ook die andere jongen stond, en niet naar mij. Daar ging ik pas echt kapot aan. Ik realiseerde me nu meer dan ooit dat ik nog maar een jongen was. En dat wat daar stond te zingen, die prachtige engel, veel te hoog voor me gegrepen was. Ik weet niet waarom ze me gevraagd had, als ze de hele tijd naar een ander wilde lonken. Maar elke man die naar haar keek, kon ik bijna horen denken. En elke man hier stelde ongetwijfeld meer voor dan ik, en kon ook meer met haar. En zij met hun. Ik was haar verloren, zoals iedereen zich in haar verloor…

Misschien was het zwak van me. Maar dit, plus het feit dat ze het al geheim wilde houden, deed mijn hoop op iets serieus met haar vervliegen. Ik stapte de zaal uit, met zweet op m’n voorhoofd. Ik ging echt niet lekker. Ik haastte me naar buiten en dook de hoek om uit het zicht van alles en iedereen die voorbij kon komen lopen. Daar in de bosjes, kwam het eruit. Alles. De spanning, zal ik het maar gewoon noemen. Al leek de spanning wel een beetje op het avondeten van die dag. Het luchtte iets op, maar niet heel veel. Ik wist dat dit geen normale reactie was. Dit alles niet. En dat ik er waarschijnlijk ook niet goed aan deed om zomaar weg te lopen met de gedachten dat dit nu al voorbij was. Misschien was het de leeftijd, m’n eigen naïviteit, waardoor ik nog niet doorhad dat ik een grote fout aan het begaan was. Maar de emoties die door me heen gingen, herkende ik simpelweg niet, en ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan. Hoe vaak ik wel niet terugdenk, en wenste dat ik het toch anders gedaan had. Maar ik greep terug naar wat bekend voor me was. Dat wat me altijd al rust had gegeven. En dus fietste ik tot in de diepe nacht door. Alleen op de weg. Het was een uur naar huis, maar ik deed er vier uur over. Ik wilde niet echt naar huis. Daar had ik niets. Dan zou ik vast aan haar denken. Dat wat ik nu ook de hele tijd deed, maar dan toch anders.

Ik begon mezelf te haten toen ik dacht aan het meisje op de fiets bij het stoplicht. Ze had opeens een gezicht gekregen. En haar was lang en donker geworden. Haar glimlach herkende ik opeens, en een bril droeg ze nu niet. Ik keek recht in de ogen van Elise. Voor m’n gevoel had de herinnering aan dat meisje symbool gestaan voor het meisje wat mijn vrouw moest worden. En nu kon ik me opeens niet meer herinneren hoe ze echt uitzag, maar zag ik het meisje wat ik had laten zitten door weg te lopen in mijn angst. Betekende dit dat Elise dat het meisje moest zijn wat m’n vrouw moest worden, of kwam dit gewoon doordat ik het allemaal even niet meer wist? Dat wist ik verder ook niet. Ik wist niets. Ik kon niets. Ik deed niets.

Ik had vijf gemiste oproepen en een scala aan berichten, die zich allemaal op mijn verdwijning focuste, en allemaal van een enkele persoon. De laatste oproep was van 02:14, en zo laat was ze nog opgebleven. Haar laatste bericht luidde: ,,laat alsjeblieft wat van je horen’’ en toen ik dat las rond een uur of vier en ik eindelijk van de fiets was gestapt, maar nog altijd niet thuis was, kon ik wel janken. En toch… kon ik het niet. Ik kon niet geloven dat ze echt om me gaf. En ik geloofde wel dat ze beter af was zonder mij. Zij had haar leven al voor zich liggen. Zij was er misschien al. Ze had succes, en zo niet, dan kwam dat nog wel. Zij was perfect. Niets kon haar overkomen. Ja, een verkeerde keuze in een jongen. En die verkeerde keuze wilde ik niet zijn. Dat wilde ik haar niet aandoen. En terwijl ik dit alles redeneerde, wist ik dondersgoed dat het allemaal niet waar was. Ik verzon dit gewoon om een confrontatie uit de weg te gaan. Ik wilde niet horen dat er een ander was. En ik wilde al zeker niet dat als ze zich na een paar jaar dit ook zou realiseren, dat ze me dan alsnog aan de kant zou zetten. En ik wist dat ik nog wel terug kon. Dit waren nog mijn gedachten die niet uitgesproken waren. En zolang dat zo zou blijven, hierbij, kon ik het misschien nog redden, als ik de tijd zou nemen. Tijd die ik wellicht niet zou krijgen, maar dat is aan een ander. En dus had ik niet alles in eigen hand meer.

Toen ik thuis aankwam, brandde er nog licht. M’n ouders waren een weekendje weg, en ik dacht dat Remy gezegd had dat ze vanavond thuis zou blijven, dus keek ik wel gek op. Als ze maar niemand had uitgenodigd… en zeker geen jongen… Ik stapte stil binnen en was echt kapot moe. Ik ging op de bank liggen en hoorde een fractie later iemand naar beneden lopen. Remy keek me verbaast aan. ,,Waar was je?’’ vroeg ze met grote ogen en een hoge stem. ,,Elise was hier. Helemaal in tranen.’’ zei ze daarna. Ik sloot m’n ogen, en kon zelf ook wel janken nu. ,,Ze heeft een ander.’’ zei ik dan verbeten, en zuchtte. Ik zag Remy hier toch wat verslagen op reageren. ,,Zei ze nog wat?’’ vroeg ik haar nog wel, en ze schudde haar hoofd. ,,Nee, alleen dat je verdwenen was en haar negeerde.’’ legde ze uit, en ik krabbelde even aan m’n voorhoofd. ,,Ze is…’’ en ik zuchtte en draaide me op m’n buik en verstopte me maar in het bankkussen. Remy kwam naast me zitten en ze aaide over m’n rug. ,,Je bent steenkoud.’’ constateerde ze dan, maar een reactie van mijn kant bleef verder uit. Maar soms kan je beter niets zeggen. Het lokte haar uit om zichzelf op me te leggen en ze wreef me warm over haar schouders terwijl ze haar wang op m’n rug legde om me wat gerust te stellen. Dus zo voelde het om een zus te hebben, dacht ik nog even. Had het toch nog wat opgeleverd.

,,Ik ben nog maar een jongen. En zij is al een vrouw. Je had haar moeten zien. En die jongen was ook al echt een man.’’ legde ik dan toch niet veel later uit. Ze hoorde me eerst aan, en begon toen toch de boel een beetje te verdraaien, verhoudingsgewijs tussen haar en mij. ,,Ik weet dat we nooit echt broer en zus zijn geweest.’’ begon ze namelijk. Iets waar ik op knikte, maar meer niet. ,,Maar dat komt omdat ik je vaak op een andere manier zie.’’ ging ze dan door. Ik zat nog met m’n hoofd bij Elise en hoorde alles maar voor de helft. ,,Je bent geen jongen. Straks niet meer. Volgens mij ben je al best wel een man.’’ zei ze toen uiterst voorzichtig en iets wat verward keek ik haar hier op aan. Ze haalde haar schouders voorzichtig op. ,,Misschien haat je me wel door dat ik dit zeg, maar ik ben blij dat het niets is geworden.’’ ging ze door, wat toch opmerkelijk was, en inderdaad niet echt heel aardig. ,,Ik kijk graag naar je. En jij ook naar mij. Dat vind ik ook erg fijn.’’ hoorde ik aan en ging wat meer rechtop zitten en begon Elise nu heel snel te vergeten. ,,Ik weet dat het niet kan, maar soms zou ik willen dat het wel kon. Zeker nu. Al is het maar om je te troosten.’’ alsof ik nog niet genoeg verwarring op een avond had doorstaan, deed Remy er nog een schepje bovenop. Ze keek me met haar grote groene ogen aan en ik wist me geen houding aan te nemen en keek maar stom terug met m’n mond iets open en m’n keel die probeerde te slikken, maar dat niet leek te kunnen. Haar hand vond m’n knie, en haar andere hand vond m’n borst. Beiden gleden ze naar het zelfde punt en voelde ik een paar handen die m’n kruis hadden gevonden. Nu slikte ik wel. Dit was m’n stiefzus. Waar ik stiekem zeker nog wel wat voor voelde, maar wat ik nog altijd niet eens in m’n stoutste dromen kon waarmaken.

,,Sorry, dit kan echt niet, he?’’ zei ze toen snel en ze trok haar handen net zo snel weg en liep rood aan. ,,Nee…’’ zuchtte ik zacht van de indruk. Maar ik dacht iets heel anders; tuurlijk kon dit! Maar dus niet in het echt. ,,Fuck, sorry.’’ schold ze nog fel, maar zacht, en ze stond op. Ik keek even om me heen. Was dit nou echt gebeurd? Maar Remy liep weg naar boven en ik zag haar deze avond niet meer. M’n hart ging tekeer. Het werd buiten alweer licht en ik zou toch niet meer kunnen slapen nu. Door Remy voelde ik me wel iets minder kut. Nu het niets is geworden met Elise, had ik misschien wel iemand anders gevonden. Wat kon mij het schelen dat het m’n stiefzus is. Als zij nu zelf zegt graag naar mij te willen kijken, heb ik daar echt geen moeite meer mee. Zoiets kon snel gaan. Even dacht ik dan ook dat alles opgelost was bij deze.

Ze kwam om uitleg vragen, de middag erop. Een heel ongemakkelijk gesprek volgde, en ik wist dat Remy stiekem meeluisterde vanaf een verdieping hoger. Ik bleef in de deur staan en vroeg Elise ook niet binnen te komen. ,,Je snapt het niet.’’ had ze alleen gezegd, toen ik over die andere jongen begon. Weer snapte ik het niet. Ik was ook zo dom… Maar zij gaf weer geen uitleg verder, en erger nog, ontkende ook totaal niet dat zij dan wat zou hebben met die jongen. ,,Aangezien ik het toch niet zal snappen, is het me wel duidelijk. Het was leuk.’’ en deed zo de deur dicht. Als een baas!!! Nee, niet bepaald. Niet als een baas… Ik liet m’n hoofd meteen zakken en zag door het vertroebelde glas haar silhouet nog even blijven staan. Net als dat ze waarschijnlijk dat van mij nog even zag staan. Ik had een hoop vragen maar wilde die niet stellen omdat ik bang was voor de antwoorden. Ik was gewoon nog te jong voor een relatie, voor een meisje, en moest misschien nog even wachten met dit alles totdat ik me wat volwassener wist te gedragen. Je houdt er alleen zo’n vreemde nasmaak aan over. Zo’n ‘wat als’ situatie. Hadden we dit een jaar later gedaan, was het dan wel goed gekomen? Nee, dat was te makkelijk. Want ik realiseerde me al snel dat het allemaal aan mij had gelegen en dat ik natuurlijk veel te snel conclusies had getrokken. Dat kon je zo zien. Maar ik niet op het moment zelf. En dus was het voorbij. Dit was mijn eerste ‘vriendinnetje’ waar ik m’n eerst kus en zoen mee heb gehad. Elise, die ik elke dag nog zag op school, maar die nooit meer voorbij gescooterd kwam, spookte bijna elke minuut wel door m’n hoofd heen. En ik hoopte altijd nog dat dit niet het laatste zou zijn, wat tussen haar en mij zou spelen. Maar de tijd ging het ons leren.

Wat Remy bezielde, wist ik echt niet. De weken hierna, waarin ik echt ongeluk ervaarde, gaf ze niet thuis. Ze zag me ongetwijfeld zo nu en dan wegkwijnen in wat verdriet moest zijn. Maar het was duidelijk dat ze zich schaamde voor wat ze had gedaan. En dat deed ik ook. Nee, ze was absoluut niet m’n zus. Dat was wel duidelijk. Ik was weer terug bij af. Fietsen, voetballen en chillen in de tuin met m’n vrienden was weer wat m’n leven moest vullen. Alleen Jelle vroeg zich zo nu en dan af of Remy nog thuis woonde. Want zij, en Milene, kwamen er nooit meer bij zitten. Maar het leven ging door.

(Ik schrijf dit soort verhalen graag, maar vraag me altijd af in hoeverre zoiets ook echt leuk is om te lezen. Laat het me weten! Ook als het niet boeiend is. Dan hoor ik ook graag waar het wel boeide en waar niet. :))