De Kunst Van Passie

Ik weet niet waarom ik nu al in zijn studio sta. We zouden alleen koffie drinken. Hij was een kwartier te laat, en ik vroeg me meteen af waarom ik zo’n moeite had gedaan met mijn haar, mijn nieuwe jurk en mijn dure schoenen als hij aan komt lopen in een loshangend geblokt overhemd met een verwassen zwart T-shirt. Die baard mag trouwens ook wel wat netter.

‘Ik zeg je, ik wil dat mijn kunst voor iedereen is.’ zegt hij lachend terwijl hij me een glas rode wijn aanrijkt. Dàt was het, ik zou naar zijn werk komen kijken. Ik kijk de kamer rond. Mancave, dat is hoe ik het kan beschrijven. Een vergane zwartleren bank, losliggende kleding en natuurlijk die schilderijen die werkelijk overal staan te drogen. En dan die tafels, krukken, stoelen vol met stapels schetsen. Ik pak er een paar op van de bank en leg ze op een stapeltje op de salontafel zodat ik kan zitten. Terwijl hij weg is om voor zichzelf wat te drinken in te schenken zie ik in de verwilderde maar kleurrijke tuin de oude fiets staan waarachterop ik nog geen half uur geleden alle verkeersdrempels in Amsterdam vervloekt heb voordat hij me liet afstappen voor zijn huis.

Mijn oog valt op één van de tekeningen die ik zojuist heb weggelegd. Het is een schets van een naakte dame, die lui op haar rug ligt op een dikke tak van een boom, één arm onder haar hoofd, de ander naar beneden bungelend, één been gebogen met de voet op de tak, de ander languit met de voet naar de dikke stam gericht. De vuurrode potloodkleur van haar lange krullende haren lijkt bijzonder goed te passen bij de tint groen van de bladeren, en hoewel slechts enkele zonnestralen zich over haar lichaam laten vallen, op een speelse manier langs ronde borsten en abnormaal brede dijen, lijkt deze vredige dame op te lichten in de tekening.

Ik pak het papier op, en bekijk het goed. Ik heb nauwelijks gemerkt dat hij naast me staat.

‘Dit is mooi!’ zeg ik, en ik meen het.

‘Dank je wel!’ zegt hij blij, en neemt een slok uit een flesje goedkoop bier en ploft naast mij op de bank. ‘Heb je zelf wel eens iets gemaakt?’ vraagt hij me.

‘Een schilderij bedoel je? Ik geloof niet dat ik sinds de basisschool nog een kwast in mijn hand heb gehad.’ zeg ik lachend. ‘Maar dat hing wél jaren op de koelkast! Maar nee, kunst ik niets voor mij.’

‘Kunst is voor iedereen!’ zegt hij, feller dan ik had verwacht. ‘Probeer het nog eens.’

‘Wat? Schilderen?’ zeg ik lachend.

Hij haalt zijn schouders op. ‘Waarom niet? Ik heb nog wel plek op mijn koelkast.’ Ik moet lachen. Alweer. Dat is precies waarom hij me meekreeg naar zijn studio.

‘Ik meen het!’ zegt hij. ‘Kom mee!’ en hij pakt het lege glas (is het al leeg?) uit mijn handen en zet het samen met zijn flesje op de enige lege plek die de tafel nog lijkt te hebben.

Hij neemt me mee naar de serre. In de glazen kamer staan zo mogelijk nog meer schilderijen. Overal staan kwasten en potten verf. Rondom de kamer ziet het groen van de begroeiing in de tuin. De zon schijnt door de kleine openingen van de van de bomen om ons heen, en de vlekken licht zorgen ervoor dat de enorme bende er zowaar gezellig uitziet. Ik nies van de chemische geuren van verf en oplosmiddelen, terwijl hij een half afgemaakt schilderij van een slanke hand met een vuurrode appel erin uit de ezel tilt en het voorzichtig tegen de muur zet. De verf is duidelijk nog nat, dat verklaart in ieder geval waarom hij zo laat was. Een nieuw, wit doek staat nu op de ezel.

Het geblokte houthakkershemd gaat uit, en hij bindt een doek om zijn hoofd om de donkere krullen uit zijn gezicht te houden, draait zich om en geeft me een kwast.

‘Ga je gang.’ zegt hij, en hij wijst naar het palet met alle kleuren klodders verf voor me.

Aarzelend pak ik het palet, en ik hou het met de kwast onhandig vast. Ik negeer zijn zachte gegniffel, en kijk naar het witte doek voor me. Ik voel zijn ogen langs me glijden. En zo sta ik zeker een minuut voor het doek voor ik het opgeef. Ik laat de kwast zakken, mijn schouders omlaag.’

‘Hoe weet jij nou wat je wilt maken?’ vraag ik hem, enigszins gefrustreerd. Ik voel me alsof ik gefaald heb. Geen prettig gevoel, ik ben het niet gewend.

Hij wrijft met een vinger zacht over mijn blote arm. ‘Alles kan inspiratie zijn.’ zegt hij. ‘Wat vind jij mooi?’

Wat vind ik mooi? De laatste kwartaalcijfers die zeggen dat we harder groeien dan we in acht jaar gedaan hebben? De miljoenendeal met die Chinese handelaar, over het staal dat we hem gaan leveren voor zijn nieuwe lijn luxe jachten? Het is triest dat ik geen beter antwoord heb.

‘Wat vind jij dan mooi?’ vraag ik hem daarom.

‘Vrouwen.’ zegt hij simpel, en hij kijkt me lachend aan met jongensachtige ogen, en zijn ogen volgen mijn hele lichaam naar beneden. Ik ben even van mijn stuk gebracht, probeer mijn waardigheid te herwinnen door met mijn ogen te rollen, maar ik voel mijn hart iets sneller slaan. Ik draai me terug naar het doek.

‘Ik schilder graag wat ik zie.’ zegt hij, terwijl ik hem dichterbij voel komen. Ik draai mijn hoofd. ‘Wat zie je?’ vraag ik. Hij kijkt me indringend aan.

‘Vuur.’ zegt hij, vlak naast mijn oor, en ik voel zijn adem in mijn nek. Hij legt een brede kwast in mijn hand, en doopt het samen met mij in de rode verf. Een paar grove vegen op het doek en ik voel zijn lippen in mijn nek, zachtjes langs mijn huid strijken, terwijl zijn vrije arm zich stevig om mijn buik trekt. Zijn lippen glijden naar beneden naar mijn schouders, en een rilling loopt over mijn rug. Hij zet nog een paar ogenschijnlijk willekeurige strepen. Eerst meer rood. Dan het oranje. Hij doopt mijn perfecte manicure samen met zijn grove vingers in een blik gele verf, en samen laten we het geel door de vlammen vloeien. En dan, gek genoeg, blauwe strepen met een dun penseel sierlijk tussen de kleuren aangebracht, kronkelend door de likkende vlammen. Het past.

Samen kijken we naar het resultaat, terwijl hij de doek van zijn hoofd trekt en er zijn handen mee schoonveegt, om het vervolgens in een hoek te gooien. Ik kan geen echte vormen in het schilderij ontdekken, maar toch is het onmiskenbaar vuur: heet, knetterend, rokend. Ik ben onder de indruk en ik wil het hem vertellen, maar hij kijkt peinzend met gefronst gezicht naar het doek.

‘Het klopt niet!’ zegt hij bijna boos ‘Er mist iets!’, en pakt het doek van de ezel, legt het op de al overvolle tafel, met het vuur naar de door groen onderbroken blauwe hemel gericht. Ik probeer te begrijpen wat hij bedoelt, en ik ga voor hem staan.

‘Wat mis je?’vraag ik onzeker. Hij kijkt op uit zijn overpeinzing, alsof hij me nu pas echt ziet staan. Zijn handen rusten nu zachtjes op mijn schouders. Ik ben een stuk kleiner.

‘Vuur’ antwoordt hij vlak naast mijn oor.

Ik voel zijn adem in mijn nek, zijn lippen in mijn hals en twee stevige armen die me tegen zich aantrekken, terwijl hij me zo zacht kust dat ik het alleen voel aan de warmte van zijn lichaam. Zijn handen glijden naar beneden, langs mijn beide zijden, en ze vinden de mijne, nog steeds nat van de gele verf. Ik draai me om en kijk naar zijn lachende gezicht, met de wenkbrauwen opgetrokken. Ik beantwoord zijn vraag met een licht knikje, en hij kust mijn mond. Lang, eerst beheerst maar steeds meer onbehouwen, terwijl zijn handen zich over mijn rug bewegen tot hij de rits in mijn nek vindt en die naar beneden haalt. Mijn peperdure Choo Long belandt op de grond naast de hoofddoek vol vlekken, en hij duwt me zachtjes naar beneden met mijn rug op het stoffige Perzische tapijt. T-shirt en korte broek zijn verdwenen terwijl hij zich boven mij stationeert. Ik ligt onder hem, vast, en hij bekijkt mij van boven tot beneden. Ik voel me naakt in de lingerie die ik aan heb. Een prettig soort naakt.

‘Je bent werkelijk prachtig.’ fluistert hij hees, en kust me opnieuw. Ik voel zijn gewicht op me drukken nu hij op me ligt, leunend op één arm en me strelend met zijn andere, vrije hand. Hij kust mijn mond, mijn nek, mijn buik en mijn dijen en automatisch open ik mijn benen als ik hem steeds zwaarder hoor ademen. Zijn hand verdwijnt onder mijn kanten broekje en hij laat een zacht ‘Hmm...’ ontsnappen als zijn vingers voelen dat ik net zo graag wil als hij. Een zachte kreun kan ik niet onderdrukken als hij het juiste plekje raakt en er gemakkelijk langs glijdt. Hij draait rondjes. Dan weer snel, dan weer langzaam. Hard drukkend, zacht wrijvend. Hij wrijft over mijn favoriete plekje, en als zijn lippen opnieuw mijn nek vinden lukt het me niet meer om mijn lichaam stil te laten liggen. Hij ligt nog tegen me aan en ik voel een stevige bobbel tegen mijn dij drukken. Ik streel het, terwijl hij mij streelt, en ik voel hem zachtjes en nauwelijks merkbaar ritmische bewegingen maken tegen mij aan. Ik voel dat ik steeds meer controle verlies. Ik ben er bijna. Ik wil nog niet! Ik wil meer!

Ik duw hem met moeite weg en kom overeind. Ik sta op en doe nu ook de laatste kledingstukken uit. Hij staat meteen voor me en duwt zijn heupen tegen mijn naakte lichaam terwijl hij mijn borsten grijpt met één hand en mijn billen met de andere. Hij kust mijn tepels, die fier overeind staan, zuigt eraan tot ik opnieuw roep om te stoppen. Als hij er zachtjes een tussen zijn tanden neemt slaak ik een kreetje. Ik voel zijn lippen krullen tot een lach, en zijn gezicht verschijnt voor het mijne, met zijn handen in mijn haar. Hij laat zich achterover vallen in een leren stoel, en wenkt me naar zijn schoot, maar ik heb een ander plan. Ik laat me op mijn knieën vallen en bevrijd zijn lid uit de strakke boxer en neem hem zachtjes tussen mijn lippen. Ik zuig erop, en nu hoor ik hem zachtjes kreunen. Ik heb er plezier in, hier ben ik goed in! Langzaam, maar steeds sneller en dieper neem ik hem in mijn mond, afgewisseld met wat kleine likjes of wat langzame handbewegingen als ik vind dat hij te snel begint te hijgen. Zachtjes stoot hij ook zelf in mijn mond, terwijl hij mijn haren vasthoudt met beide handen. Als hij, ogen gesloten, zijn hoofd naar achteren laat vallen met een zacht ‘Aah...’ klim ik bovenop hem, en laat zijn inmiddels keiharde penis in mij glijden. Ik blijf stil zitten, en kus hem. Hij kijkt me smekend aan.

Ik beweeg langzaam op en neer, en hij beweegt met me mee. Zij handen pakken hard mijn billen vast, mijn armen om zijn nek, zijn handen om mijn billen. Steeds sneller voelen we elkaar aan, en opnieuw voel ik dat ik bijna mijn hoogtepunt bereik.

‘Nee, stop!’ zegt hij ruw, met rauwe stem, en tilt me op met een kracht die ik niet verwacht had. Hij draait me om, en duwt me zachtjes voorover op de tafel, over mijn schilderij heen. Ik voel de natte verf tussen mijn borsten, terwijl ik met mijn billen omhoog wacht op wat komen gaat. Ik voel hem in me glijden, terwijl hij me op de tafel blijft duwen. Krachtig en ritmisch begint hij de stoten. Hij hijgt en ik kreun, terwijl hij me hard neemt bovenop het vuur dat hem niet goed genoeg was. Hij gaat hard, heel hard, en nu houd ik het niet meer. Ik kom klaar, terwijl hij hard doorstoot, totaal opgenomen in zijn eigen ritme, en ook voor hem duurt het niet lang meer voordat hij mijn heupen met beide handen pijnlijk hard vastpakt en nog één keer hard naar binnen ramt. Nu pas voel ik hoe erg ik zweet, en als hij me loslaat kom ik overeind. Ik bekijk mijn eigen slanke afdruk in de natte verf. Twee ronde borsten, een duidelijk herkenbare navel en de zijkant van mijn gezicht. Een beetje trots ben ik wel.

‘Kijk.’ Zegt hij tevreden. ‘Vuur!’

Wat een kunstenaar.