Verder gebeurde in Gorinchem die dag weinig bijzonders: ontwerpen, tekeningen checken, overleggen met diverse mensen, telefoontjes, mails… Tot er rond twee uur een mail van Theo aan ‘all users DT’ binnenkwam. Hij verwachtte iedereen om 16:00 in de grote kantine op de 1e verdieping ‘voor wat huishoudelijke mededelingen’.

En om half drie kwam Joline bij mij bureau binnen. “Kees, Angelique en ik kregen een mail van Theo; hij wil om vier uur de kantine gebruiken en wil dat wij bij zijn verhaal zijn. Weet jij wat hij wil gaan zeggen?” Ze oogde wat nerveus. “Waarschijnlijk gaat hij zeggen dat hij iedereen, die hem ’s morgens met drie zoenen begroet, op staande voet ontslaat.”

Joline schudde haar hoofd. “Doe niet zo flauw. Weet jij het?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Maar denk even na: Henk viert zijn aanblijven bij het Piratenteam, jij en Angelique doen ’s morgens vroeg wel hele vreemde dingen met onze geliefde directeur, iedereen binnen DT weet dat we op onze tenen lopen… Eén en één is twee. En jullie wil hij voorstellen als nieuwe gezichten binnen het bedrijf. Dus: maak je niet sappel, behalve om één ding: hij zou jullie wel eens terug kunnen pakken voor die actie van vanochtend…”

Joline kleurde. “Hmmm… Ik zal Angelique voorbereiden.” Ik grinnikte. “Doe maar. Anders gaat dat arme kind af als een gieter. By the way: heb jij al met Gonnie en consorten gepraat?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Wilde ik doen nadat het nieuws officieel bekend was gemaakt. Morgen zal het dus plaatsvinden, denk ik.” “Wel zo netjes richting Theo. Ik ga Fred eens bellen. Eens polsen of hij al een besluit heeft genomen. Dan kan ik dat meteen aan Theo vertellen.”

Ik pakte meteen de telefoon. “Foxtrot, hier 22Bravo, over.” Ik gebruikte mijn radiocode uit Afghanistan. Fred pikte het meteen op. “Hier Foxtrot, over.” “Hier 22Bravo… Reactie thuisfront?” Een lach weerklonk. “Positief. Dus: maandag en dinsdag heb ik vrij.” “Mooi. Maandag 09:00 melden bij de receptie. Adres volgt via mail. En maandagavond bij ons eten.” Hij grinnikte. “Roger.” Ik sloot af met: “22B, uit.”

We verbraken de verbinding en ik keek Joline aan. “Zijn jullie altijd zo beknopt?” “Als we de radiotelefonieprocedure volgen wel. Als we onder elkaar zijn… ach, dan kan het nog wel eens uitlopen en luidruchtig zijn…” Ze lachte. “Ja, dat heb ik gemerkt… Enfin, jij kunt Theo weer blij maken.” Ik stond op. “En dat ga ik nú dan ook doen, schoonheid. Eens kijken of ik een deel van de schande die jij vanochtend hebt veroorzaakt, uit kan wissen.” Ze stoof op. “Schande? Hij vroeg er zelf om, verdorie. En dat laten wij niet op ons zitten…” Ze stak haar neus in de lucht. “Ik ga boven dingen klaarzetten. Anders moeten jullie je borrel uit de fles drinken…” Ze gaf me een snelle zoen en verdween.

Ik printte een foto van Fred en mij uit en liep naar Theo’s kantoor. Die zat te typen. “Theo, heb je even tijd?” Hij bromde: “Ik ben een toespraak aan het voorbereiden, Kees. Rotwerk. Niet mijn ding, verdorie.” Ik zei: “Nou, dan zet je toch wat steekwoorden op een kladje en ga je voor de vuist weg? Dat doe je altijd al en dat gaat prima. Kappen met die onzin.” Hij keek me aan. “Misschien heb je gelijk… Wat heb je op je lever?” Ik ging zitten.

“Theo, wat dacht je van 110 kilo allround ICT-er?” Hij schudde meteen zijn hoofd. “Als ik dat ‘allround’ letterlijk moet nemen: Nee, dank je wel Kees. Hij of zij mag nog zo briljant zijn, maar ik heb geen behoefte aan een potentiële hartpatiënt onder mijn personeel.” Ik grinnikte. “Allround kun je ook overdrachtelijk opvatten, baas. En over die 110 kilo heb ik niet gelogen, kijk maar.” Ik liet hem de foto van Fred zien. In sporttenue, naast mij tijdens een sportles ergens op de kazerne. Theo keek even naar de foto. “Wie is dit? Sylvester Stallone twee punt nul?” Ik moest even lachen.

“Nee, dat ben ik, een paar jaar geleden. Maar die vent naast me: dat is mijn mitrailleurschutter uit Afghanistan. Na terugkomst ging hij naar de KMS, werd onderofficier met als specialisme ICT en cyber. Heeft een behoorlijk aantal pittige opleidingen op dat gebied gevolgd, maar omdat hij onderofficier is, blijft hij qua waardering zwaar achter. Ik heb ‘m van de week gepolst over de job van ICT-er bij ons en zojuist antwoord gekregen: hij wil volgende week eens komen verkennen. Systemen bekijken, sfeer proeven, you name it.”

Theo keek me aan. “Denk jij dat hij geschikt is voor DT?” Ik knikte. “Hij is geen ‘nerd’. Hij is zowel soft- als hardwarematig een genie, denkt sneller dan Bill Gates, is in staat om het ene moment softwarematig diep in een systeem te duiken en het volgende moment voor iemand een paar draadjes door een muur te trekken. En die gaatjes boort hij desnoods met z’n eigen vingers. Doorzetter. Geen acht-tot-vijf-mentaliteit. Fijne collega. En bovendien: een goed gevoel voor humor.”

Theo keek me aan. “Kees, als jij hem geschikt acht, staat hij al met één voet binnen. Maar ik wil ‘m volgende week wel even spreken.” “Is goed; maandag komt hij verkennen, eventueel met uitloop tot dinsdag. We kunnen hem meteen aan het werk zetten door ‘m te vragen of hij van buitenaf in ons systeem kan inbreken. Dat zal hem misschien een half uurtje kosten, maar dan weten we waar onze zwakke plekken in de beveiliging zitten.” Theo knikte. “Goed plan. Moest sowieso. En denk er aan: dat hoeft niet gratis. Maandag om half een mag je ‘m binnen sturen. Ik zal een stevige stoel neer laten zetten… Oh ja, morgen om acht uur ’s avonds zijn Joline en jij welkom bij ons thuis. Gertie ziet ernaar uit. En nu wegwezen, ik moet een kladje met steekwoorden vullen.”

Ik vertrok en ging nog even aan het werk, maar om vijf voor vier kwam Frits me halen. “Hé, Kees, naar boven. Baas-borrel-praat. Ik weet niet in welke volgorde.” Eenmaal boven ging ik bij het Piraten-team zitten. Joline en Angelique stonden achter de bar. Theo pakte een glas en liep naar voren. “Heeft iedereen wat te drinken? Mooi. Lui, het is tijd voor wat mededelingen…” In het kort schetste hij de situatie van DT: druk, veel opdrachten en weinig capaciteit, iedereen loopt op z’n tenen.

“Kortom: tijd voor uitbreiding. Eén: ik wil een extra ontwerpteam samenstellen. Volgende week. Elk team levert één man, de plaatsvervanger komt uit het Piratenteam en de teamleider komt van buiten. Naam volgt. De lege plaatsen in de teams worden opgevuld door nieuwe mensen.

Twee: het is zonde als mijn dure ingenieurs zich moeten bezig houden met zaken als ICT, inkoop en PR. Daar gaan we ook een nieuw team voor samenstellen: een backoffice voor de broodnodige ondersteuning. De teamleider hebben we al. Mevrouw Boogers, kunt u even naar voren komen?”

Joline bloosde en liep naar Theo. “Deze dame kennen jullie als charmante receptioniste. Wat een aantal van jullie niet weten is het feit dat zij Bachelor Economie is en op weg naar haar Master. Recent heeft zij Kees op het financiële vlak bijna onderuit gehaald toen hij oefende voor de presentatie voor ons meest recente project. En ze wist er inhoudelijk geen lor van. Ik zat erbij, keek ernaar en kreeg vorige week een brainwave toen ik zat te denken aan de leiding voor ons nieuwe Backoffice. Ik heb haar voor deze job gevraagd. Gelukkig zei ze ja. Joline, ik zal je op gepaste wijze welkom heten.”

Hij trok haar naar zich toe en gaf haar drie zoenen. “Zo mevrouw, die had je nog tegoed van die streek van vanmorgen.” Joline werd nóg roder en de aanwezigen begonnen te lachen. Theo hief zijn hand op. “Dames, heren, we zijn er nog niet. Achterin de zaal staat nóg iemand die ik naar voren wil roepen: mevrouw Jacobs, wilt u ook even komen? En gelieve ditmaal gewoon te lopen.” Angelique grinnikte en liep naar Theo. “Dames, heren: dit is met ingang van volgende week onze nieuwe receptioniste: Angelique. Jawel, DT krijgt een eigen receptie. En deze dame zwaait daar streng de scepter.” Dames, welkom bij de club!” Onder applaus liepen ze naar achteren.

“We zijn er nog niet: Kees heeft een ex-collega waarmee hij op missie is geweest bereid gevonden om volgende week hier eens rond te neuzen als ICT-er.” Geroezemoes ontstond en Theo grijnsde breed. “Als u maandag een vent van twee meter tien ziet rondlopen bij DT: dat is ’m. En van Kees vernam ik dat hij wel in is voor een geintje. Verder zijn er een aantal kandidaten voor een HRM en een KAM-functionaris en heeft Joline al een paar gegadigden voor PR en inkoop. Maar die sollicitatieprocedures lopen nog. Kortom: het wordt ook bij ons backoffice volle bak. Gelukkig heb ik een aantal kantoren extra kunnen huren, nu onze buren zijn vertrokken.

Dames en heren de managements-samenvatting is: we groeien. Dat is goed. Maar we groeien uit ons jasje, dus moeten we ons jasje wat ruimer maken. Ik verwacht van jullie dat we het ‘familie-gevoel’ van DT handhaven. We zijn even allemaal belangrijk voor ons mooie bedrijf. Ontwerpers, inkoop, calculatie, teamleiders en ik ook, want ik betaal ten slotte de drank van vandaag. Dames, heren, tot zover mijn praatje. Neem nog een drankje, klets even gezellig met elkaar en zorg dat je de file voor bent. Joline, Angelique: dank voor de snelle service dat we hier terecht konden.”

De aanwezigen keken elkaar aan en het geroezemoes begon weer. Frits trok aan m’n arm. “Kees: wie wordt de nieuwe plaatsvervanger?” “Ik weet het niet, Frits. Dat is Theo z’n beslissing, oefen ik geen invloed op uit. Jullie kunnen het allemaal.” Hij keek me strak aan en zei: “Kees, ik weet één ding zeker: er zijn geen vrijwilligers.” Ik gaf een klap op zijn schouder. “Ik weet ‘t. En dat zie ik als groot compliment. Maar iemand moet het doen.” We liepen richting de bar. Ik zag Joline met Gonnie praten en ik keek Angelique dus aan. “Gefeliciteerd dame. Heeft u een alcoholvrij biertje voor deze twee Piraten?” Een halfuurtje later was de zaal vrijwel leeg. Theo, Klaas en ik hielpen de dames om de zaal weer netjes te maken en om vijf uur zaten we in de auto.

Joline keek me aan. “Wát een dag, zeg. Even bijkomen hoor. Maak me maar wakker als we Veldhoven binnenrijden.” Ik keek haar aan en ze onderschepte mijn blik. “Jij voert iets in je schild, meneer Jonkman! Voor de draad ermee!” Ik gniffelde. “Jij wilt vanavond dus goeie sex, begrijp ik?” “WÁT?” “Lieve Freule, vanochtend heb ik uit uw eigen mond de volgende tekst vernomen: ‘Met het uitzicht op een goeie vrijpartij slaap ik altijd goed.’ Einde citaat. Aan aangezien je nu aanstalten maakte om even goed te slapen, concludeer ik daaruit dat ik vanavond aan de bak moet. Da’s niet erg hoor, maar ik wil het graag even zeker weten, zodat ik geestelijk en lichamelijk erop in kan stellen…” Joline snoof minachtend. “Ha! Alsof jij daar veel tijd voor nodig hebt. Ik hoef mijn rok maar een paar centimeter hoger op te tillen dan normaal en jij staat al klaar om me te bespringen. Neem een ander in de maling…”

Ze keek me aan en knipoogde. “Als je me nu even lekker laat doezelen, zal ik zien wat we voor elkaar kunnen betekenen vanavond. Dus: niet te hard rijden, geen onverwachte bewegingen, rustig remmen en kalm optrekken. En zet Bach maar aan. De man heeft prima slaapliedjes geschreven.” Ze schoof haar stoel naar achteren, pikte een kussen van de achterbank en deed haar ogen dicht. Even later had ik “Das Wohltemperierte Klavier” in de playlist opgezocht en vulden zachte pianoklanken de cabine van de Volvo. “Prima slaapliedjes, zoals ik al zei…” mompelde Joline. De barbaar.

Eenmaal in Veldhoven aangekomen gingen we eerst boodschappen doen: Joline moest nog even naar een drogist en ik ging de supermarkt in. Vandaag bestond het diner uit boerenkoolstamppot met verse worst en een toetje. Eenmaal weer in de auto vroeg Joline: “Wat eten we vanavond?” “Wat dacht de freule van een echte boerenmaaltijd? Boerenkoolstamppot met verse worst? En een lekker toetje uit een bakje van de koeling?” Joline antwoordde geaffecteerd: “Een boerenmaaltijd? Ik weet niet of mijn delicate gestel dat kan verteren, hoor. De adel is wat beter gewend…” “Dan heeft de adel vanavond mooi pech, want het keukenpersoneel gaat zich er makkelijk van af maken. De kok mag ook wel eens een dagje rustig aan doen, hoor.” Ze lachte. “Ik zal het er maar mee doen dan. Mits er morgen kaviaar op het menu staat.”

Ik schudde mijn hoofd. “Mooi niet. Morgenavond eten we bij een Italiaan in Gorinchem, aan de Grote Markt. Dit voordat wij ons richting Arkel spoeden om daar onze opwachting te maken bij meneer uw toekomstig directeur en zijn echtgenote.” Ze keek verschrikt op. “Oh ja, dat is waar ook! Maar… Ik kan daar toch moeilijk in m’n receptionisten-uniform aankomen?”

Ik zuchtte diep. “Mevrouw Bogers. Moet ik uitgerekend u er op wijzen dat we ook douches in ons bedrijfsgebouw hebben? Morgen nemen wij ieder een weekendtas met nette kleren mede, gaan om 16:30 even douchen, en verlaten het pand om 17:00. Dan hoeft u niet in ‘receptionisten-uniform’ bij Theo en z’n echtgenote aan te komen, en ik niet in lumberjack-overhemd en spijkerbroek. U ziet, aan alles is gedacht. Ik zal u zelfs een voorstel doen wat u aan mag trekken: uw uiterst kostbare combinatie uit Arnhem: blauw-oranje met wit ceintuur. Die staat u bijzonder fraai.”

Ondertussen waren we bij de flat aangekomen en ik reed de auto de garage in. Boven gekomen begon ik met koken. Toen de braadlucht van de worst de keuken vulde, kwam Joline naar me toe. “Hé Kees, dit ruikt wel héél lekker… Ik heb honger!” “Nog tien minuten geduld meisje. Dan staat er een dampend bord met boerenkool voor je neus. Je mag zelf het kuiltje voor je jus graven.” Ze gaf me een zoen. “Als wederdienst zal ik me dan even omkleden in werkkleding. Dat is wat makkelijker bij het graven.” En ze verdween in de slaapkamer.

Terwijl ik de stamppot stond te stampen, hoorde ik de slaapkamerdeur opengaan en naaldhakken over de vloer naar me toe komen. “Zo dame, je kunt zo meteen beginnen met graven…” Ik voelde twee handen in mijn broek verdwijnen, keek om en zag twee lachende ogen. “Ik had niet verteld waarnaar ik zou gaan graven…” Ik draaide me verder om. Joline had een shirt aangedaan met wat meer knoopjes los dan op straat verstandig was en een strakke hotpants aan. Haar lange benen waren nu volle lengte te bewonderen en haar naaldhakken gaven ze nog meer lengte. Een lichtbruine panty gaf haar benen een erotische uitstraling.

“Wauw… Wat ben jij van plan, mooie dame?” Ze kuste me en zei toen: “Even graven. Misschien een kuiltje in de jus, maar ook ergens anders naar. Iemand heeft me verteld dat hier ergens een mooie schat op te graven is, dus daar ga ik vanavond naar op zoek.” “Als dit jouw werkkleding is, dan wordt het wel héél interessant om straks het backoffice van DT te gaan bezoeken…”

Ik greep haar onder haar billen, tilde haar op en zette haar op de bar en duwde haar achterover, zodat ze languit op de bar lag. Ze glimlachte en trok een lang been op. “Wilde je eten of…?” Ik probeerde met een hand in één van haar broekspijpen te komen, maar die waren te strak. “Mevrouw, u ligt hier aanstootgevend sensueel op mijn bar te liggen. Dit verstoort mijn bedrijfsvoering.” Ze kwam overeind en ik hielp haar weer van de bar af. “Aangezien ‘sex’ in de piramide van Mazlov onder ‘eten’ staat, zullen we eerst maar even eten.” Ze lachte verleidelijk. “Maar na het eten, meneer Jonkman, ga ik graven!”

Ik zette twee borden op de bar. “Hier, lekker ding, eten. Veel energie, heb je wellicht nodig.” Tijdens het eten wreef ze opvallend vaak met haar benen tegen de mijne. En toen ik het toetje wilde pakken weigerde ze. “Nee, Kees. Het was heerlijk, maar ik heb nu zin in andere dingen. Mee jij!” Ze pakte mijn hand en trok me de badkamer in. “Uitkleden!” Ze zette de kraan van het bad aan. “Wij gaan lekker in bad. Samen. Lekker vrijen. Daar ben ik voor in de stemming. En jij gaat doen wat ik wil.”

Ik kleedde me uit en Joline keek toe. “Ga in het bad liggen.” Haar stem was hees. Ik gehoorzaamde. Het waterpeil was nog niet hoog. Joline trok haar shirt, schoenen en hotpants uit en kwam naast me liggen. “Kus me…” Ik wilde ondertussen niets liever en zette mijn lippen zachtjes op de hare. Meteen schoot haar tong in mijn mond en wreef ze haar lichaam tegen me aan. Ze klemde een been van mij tussen de hare en begon tegen me op te wrijven. Even liet ze mijn mond los. “Ik ben zo geil, Kees… Laat me lekker even m’n gang gaan. Ik moét nu klaarkomen… Lekker tegen jou aan… Het boeit nu niet of ik kletsnat wordt… Mág ik?” Ze keek me vragend aan.

“Ga lekker je gang, schat. Ik hou van je, dat weet je toch?” Ik trok haar op me en met een kreun sloot ze haar benen weer om de mijne. “Lekker… Ik voel hoe hard je bent… Kom dat door mij?” Ik moest lachen. “Door wie zou het anders moeten komen, opwindende mevrouw? Jij ligt hier vrijwel naakt tegen me aan en doet hele lekkere dingen met me. Niemand anders.”

Ze draaide zich op haar rug bovenop me, pakte mijn hand en leidde hem naar haar poesje. “Voel me, Kees! Verwen mijn lekkere poesje! En mijn borsten…” Ze gromde toen ik net naast haar poesje begon te strelen. “Op m’n poesje! En zo meteen er lekker in…” Nu betastte ik haar en ze begon tegen mijn hand aan te rijden. Ze draaide haar hoofd iets. “Kees, doorgaan nu! Harder!” Haar ademhaling ging stotend en ik betastte haar warme poesje nu stevig. “En nu ín m’n panty… Vinger me! Met twee vingers, lekker diep. Maak me klaar!”

Ze spreidde haar benen en mijn hand gleed in haar panty. Ik voelde over haar natte kut en haar reactie was duidelijk: “Kom, er in! Vinger me!” Ik gleed met een vinger naar binnen en even later kwam er een tweede bij. Joline verstarde even, toen ik met mijn andere hand haar clit bewerkte. Toen begon ze te trillen en een seconde daarna kwam ze kreunend klaar. Haar kut liep over en schokkend onderging ze een heftig orgasme. Toen ik m’n vingers terug wilde trekken hield ze me tegen. “Nee schat, nog niet… Ik ben er nog niet… Doorgaan!” Ik bewoog mijn vingers voorzichtig in haar, op zoek naar haar G-spot. “Iets dieper, Kees… Nog iets….JA, DAAR!!”

Ze hield mijn pols vast en bepaalde het tempo waarin ik haar moest strelen. Toen hief ze haar heupen op en met een lange kreun spoot ze haar geil naar buiten! “Jaaaa….. Dat is lekker….” Toen ze ontspande, was het water al weer wat hoger; we werden nu allebei door het water omspoeld. Ze keek me aan en kuste me.

“Daar was ik aan toe, Kees… Heerlijke sex met jou. En nu even rustig aan. Even bijkomen, dan mag jij.” Omdat het water nu hoger stond, drukte ze niet meer zo zwaar op me. Daardoor kreeg mijn jongeheer wat meer de ruimte en die maakte daar dan ook gebruik van om te groeien. Joline voelde dat natuurlijk. “Even graven…” zei ze met een ondeugende blik op haar gezicht, en legde mijn paal tussen haar benen. “Zo, nu kan ik ten minste zien waar hij is. Anders komt hij misschien op verboden plekjes…” “En wat noem jij ‘verboden plekjes’, mevrouw?” Ze keek me aan. “Dat plekje wat we gisteren hebben besproken en waarvoor ik zojuist wat smeermiddel heb gekocht, Kees.” Ik streelde zachtjes over haar borsten.

“Je bent lief. Ik zal dat plekje met rust laten totdat jij er klaar voor bent, schat.” Ze bromde genietend. “Waar je nu bent, zijn géén verboden plekjes. Daar mag je heerlijk mee doorgaan…” Ze legde haar handen op de mijne en bepaalde het tempo waarin ik haar borsten streelde. Ik voelde haar tepels groeien en kneep er zachtjes in. “Lekker…” klonk het zachtjes en ze trok een been op en legde dat op de rand van het bad. “Zo, nu heb je ten minste iets om naar te kijken. En, als je wilt, om te strelen.”

Ze pakte mijn paal, drukte die tegen haar poesje en begon er tegenaan te schuiven. “Dit houd ik niet lang vol, schoonheid”, mompelde ik. Ze draaide haar hoofd en kuste me. “Dat is ook niet de bedoeling… Je moet het net zolang volhouden tot ik klaarkom. En dat duurt niet zo lang meer… Dit is lekker! En ik wil je zo meteen zien spuiten. Dát vind ik geil!” Ze streelde mijn paal nu intens, en ik streelde met mijn ene hand een borst en met de andere haar poesje. “Kom, vinger me weer lekker, Kees…”, hijgde ze, “ik ben er bijna!”

Twee vingers van mij verdwenen weer in haar poesje en ik begon haar snel te vingeren. “Haaaahhhhh…. Kees, ik kommmm….” Ze tilde haar heupen boven water uit en bewoog haar bekken intensief tegen mijn vingers in. “Ik kom! NU…. Oh, wat lekker…” Ze spoot haar geil hard uit haar openstaande poesje. Ik bleef haar vingeren, waardoor haar orgasme bleef duren.

“Kóm Kees… Jij ook! Kom maar lekker klaar, spuit het over me heen! Geef me je sperma!” Ze hitste me op. Ik drukte mijn heupen ook omhoog, totdat mijn paal boven water kwam. “Ik ga komen, Joline… Mag ik?” “Toe dan! Ik wil het zien! Spuit over me heen!” Mijn ballen kookten over en de eerste straal spoot recht omhoog en kwam op haar buik terecht. Joline trok mijn paal iets naar zich toe: de twee en derde straal kwamen op haar buik en op haar borsten, de vierde vlak bij haar poes. “Wat is dat geil om te zien…”

Ze streelde met een vinger over mijn paal en haalde het laatste restje zaad er af. Met een ondeugend gezicht likte ze haar vingers af. “Lekker toetje…” giechelde ze. Ik voelde een heerlijke loomheid over me heenkomen. De combinatie van een heerlijk orgasme, een mooie vrouw tegen me aan en warm badwater liet me even wegdoezelen. Joline lag ook stil tegen me aan. Zo dommelden we even weg. Het geluid van water wat door de overloopopening liep maakte me wakker en ik zette de kraan uit.

We lagen nog even lekker te genieten, totdat Joline zei: “Kom Kees, eruit met je luie lichaam. Even afspoelen, afdrogen en daarna een lekker toetje. Anders blijven we de hele avond in bad liggen dobberen.” Ze ging staan en stak haar hand uit. “Kóm!” Ik bleef lekker liggen. “Zonde van al dit warme water om er niet langer van te genieten…”

Joline deed een greep naar de kranen en zette de koude wagenwijd open. “Ik zal het water even laten afkoelen, meneertje!” De douchekop, nog steeds onder water, begon uit water te produceren. Ik pakte hem, en richtte hem op Joline. “Ik zal jou even laten afkoelen, mevrouwtje!” Ik zette het ding in de massagestand, zodat de straal hard en pulserend werd. Joline gilde. “Néé! Doe dat ding weg, etterbak!” Ze sprong het bad uit, dook de douche in en deed deze dicht. Ik deed de kraan uit, trok de stop uit het bad en ging bij haar in de douche staan.

“Je vriendje nooit meer plagen hé? Want dan krijg je het meteen retour…” Ze mopperde wat onverstaanbaars. “Wat zei je schat?” “Ik zei dat je op Rob lijkt! Die was ook altijd zo van het ‘poets – wederpoets’ Hoogst irritant.” Ik omarmde haar. “Dat zie ik maar als compliment. Overigens heb ik nieuws voor je: Theo is ook uit datzelfde hout gesneden, heb je vanmiddag gemerkt.” Ze gniffelde. “Ik ben benieuwd of hij me morgen ook met drie zoenen verwelkomt. Waar zijn vrouw bij is…” Ik keek haar aan. “Anders geef jij hem toch drie zoenen? En dan zeg: ‘zullen we deze gewoonte maar aanhouden, Theo?’ of zoiets… Neem ik zijn vrouw wel voor mijn rekening.” Ze proestte het uit. “Kun je ontslagen worden nog voordat je eerste werkdag begint? Zullen we maar niet doen. Kom, en nu even afspoelen. En lief zijn voor elkaar.”

Ze deed haar panty uit. “Hé, wat jammer. Ik dacht dat je die de hele avond zou aanhouden…” “Er zijn er nog meer waar deze vandaan kwam, meneer Jonkman. En nee, die ga ik vanavond niet meer aantrekken. Ik ga me zo meteen omkleden in een absoluut vormeloos huispak, kruip na het toetje op de bank met een goed boek en om tien uur gaan we lekker slapen.” Na even afgespoeld te zijn, kleedden we ons weer aan: Joline in een inderdaad absoluut niet-elegant soort pyjama en ik in een joggingpak. En na het toetje gingen we lekker op de bank zitten: Joline met een boek en ik zette het acht uur journaal aan.

Na de gebruikelijke ellende in het buitenland kwam het Nederlands nieuws aan bod. In Utrecht had de politie een ‘omvangrijk drugsnetwerk opgerold’ Er waren motoren, geld en auto’s in beslag genomen. Bij het horen van de plaats Utrecht was ons beider aandacht gespitst. De beelden lieten echter weinig zien, behalve dat Joline op een gegeven moment zei: “Dat is de motor van Holtinge die daar in die trailer wordt geladen! Zou hij eindelijk…?” Ze keek me hoopvol aan. Ik pakte mijn telefoon. “Dat gaan we eens navragen bij de bron.” Ik SMSte Fred met alleen de woorden ‘Sitrep H?’ Joline keek mee. “Wat betekent sitrep?” “Situation Report. Dat snapt hij wel.”

Binnen de minuut kwam het antwoord. “J. kan gerust zijn. Gr F.” Ik keek Joline aan. “Hij is dus in verzekerde bewaring gesteld. Vrij vertaald: in de lik. Behind bars. Op water en brood.” Joline slaakte een zucht van verlichting. “Héééérlijk! Die klootzak eindelijk van de straat. Bedank Fred maar!” Ik gniffelde en SMSte: “J. gaat je maandag zoenen!” Een blozende smilie was het antwoord. “Ik ga ‘m zeker zoenen, reken maar van yes!” Joline lachte breed. “Da’s mooi… Hij staat om half negen voor de deur en meldt zich bij jou, schat.” Ik moest even lachen. “Goed dat Angelique hem niet hoeft te zoenen… die zou een ladder nodig gehad hebben!” Ze stompte me. “Niet zo geringschattend over mijn personeel meneer Jonkman!”

Ik zocht TV Utrecht op Internet op. Daar hadden ze iets meer nieuws en beelden. We zagen niet alleen de BMW van Holtinge ingeladen worden, maar ook, in een flits, hemzelf. Boeien om, luid vloekend tegen de politie toen hij uit de voordeur geleid werd. Weliswaar was zijn gezicht geblurrd, maar zijn lichaamsbouw en zijn schoenen waren duidelijk te herkennen. Joline knikte. “Ja, dat is ‘m… Niet te geloven dat ik daar ooit smoorverliefd op was…”

Ik keek haar aan en zei droog: “Ach schat, dat zeg je over een paar maanden ook over mij.” Ze keek me aan, haar ogen schoten vuur. “Kees! Láát dat! Een geintje: prima. Maar vergelijk jezelf nóóit meer met dat lompe stuk vreten, begrepen?” Ik schrok van haar reactie. “Hé… Sorry, ik wilde een grapje maken. Niet gelukt dus, want ik kijk in dezelfde woedende ogen als een paar weken geleden op een vrijdagavond rond tien uur op een parkeerplaats bij een zeker bedrijfsgebouw in Gorinchem…” Haar ogen begonnen te lachen. “Ja. En terecht. Als jij zulke stomme opmerkingen gaat maken word ik boos op je. Because I can’t handle the fact that you’re acting like that bloody fool, om in het maar even in het Engels uit te drukken.” Ze trok me naar zich toe. “Kees rules my waves en zo.” Ze giechelde. “Dat heb je me vanavond weer laten voelen…”

Ze zweeg even. “Is het ongepast om een borrel te drinken op het feit dat er iemand voor jaren de bak in gaat?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Zeker niet als diegene met een groot mes op zak op weg was naar jouw flatje om je mores te leren. Dus… Wat wil je drinken?” “Geef mij maar een lekker glas Bailey’s. Daar slaap ik ook goed op.” Even later stonden er twee glazen met de bruine drank op tafel.

Joline pakte haar glas: “Op een lange tijd van rust, omdat die klootzak achter tralies zit.” “Amen”, gromde ik. We zaten lekker tegen elkaar aan en dronken langzaam ons glas leeg. “Joline…” Ze humde als antwoord. “Hou je er rekening mee dat jij wellicht ook verhoord wordt in verband met Holtinge?” Ze veerde op. “Hoezo?” Haar ogen stonden fel. “Omdat jij met hem in verband gebracht kan worden.”

Ze spoog de woorden bijna uit: “Die vier weken?” Ik knikte. “Ja, die vier weken. Mensen hebben jullie samen gezien en hem kennende zal hij er alles aan doen om jou mee te sleuren in zijn ellende. Misschien moet je morgen politie Utrecht gaan bellen. Preventief, voordat hij zijn mond opendoet. Kun je wellicht nog iets bijdragen aan het onderzoek.” Ze keek aarzelend, knikte toen. “Oké, doe ik.”

“Mooi. En nu gaan we maffen, dame. Je hebt je slaapmiddeltje braaf ingenomen, dus…” Een kwartier later lagen we in bed. Joline kroop tegen me aan en al snel sliep ik in…