Het is drie uur in de nacht, kan de slaap maar niet vatten, na onze geweldige vrijpartij in de schuur waren we terug naar binnen gegaan. Iedereen was al naar bed waarop Jolijn besloot dat ze wel bij mij bleef slapen. Had nog twee keer mijn zaad diep in haar gespoten. Lang had ik ten slotte niet meer met Jolijn, iedere minuut, iedere seconde die we samen konden doorbrengen zouden we zoveel mogelijk benutten. Kijk naar Jolijn, ze is diep in slaap, denk terug aan de woorden van Peter, hoe hij tegen me sprak, denk daar maar eens aan als je, je pik straks in haar kutje steekt. Kan er niks aan doen, ook al denk ik aan de woorden, mijn pik springt weer overeind. Me op me zij draaiend, zie ik dat Jolijn inmiddels op haar rug ligt, haar benen iets geopend. Mijn opwinding gaat met me aan de loop en voor ik het wel en goed besef, lig ik weer tussen de benen van Jolijn. Papa kreunt ze, als ik me in haar dring. Mmmm….papaaaaa……

Al snel gaat ze mee in me ritme en als ik mijn zaad voor de zoveelste keer in haar spuit uit ze een klein gilletje, laat me met mijn volle gewicht op haar zakken. Dit is voor haar iets overweldigends. Ohhh pappie….kreunt ze. Voel hoe ze onder mij weer begint te bewegen, je gunt me geen rust meisje, hijg ik al likkend aan haar oorschelp. Jij mij ook niet, hoe ze het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar ze duwt haar bekken iets omhoog en ik voel hoe mijn apparaat weer in sterkte toeneemt. We smelten keer op keer samen die nacht. Tegen zes uur in de ochtend rollen we uitgeput en oververmoeid van elkaar af. Kan niet meer, hoor ik haar kreunen, ben bekaf. Voor mij geldt hetzelfde. Ze hijst zichzelf uit het bed, geeft me nog een laatste tongzoen en verdwijnt dan uit het zicht.

Liggend op mijn rug, denk ik terug aan deze geweldige nacht. Lekker was het, nee dat is niet eens het juiste woord. Al liggend denk ik terug aan alles wat er is gebeurd die dag, dan schiet opeens de belofte mij te binnen die ik heb gedaan aan Jill en Jennifer dat ik nog zou kijken bij Janna. Shit helemaal vergeten, maar dat doe ik straks wel, als ik een beetje ben bij geslapen. Hij sluit zijn ogen, als hij zich op zijn zij heeft gedraaid. Dan hoort hij een ijselijke gil, hij springt zijn bed uit, trekt een boxer aan en rent richting het geluid. Jill staat in de deuropening van de logeerkamer, Jennifer komt ook aangelopen en ziet al gelijk wat eraan de hand is, ze rent terug naar haar kamer en belt met haar mobiele telefoon het alarmnummer.

Jill opzij duwend loop ik de logeerkamer in en zie Janna hevig transpirerend in het bed liggen, haar ademhaling is zwak, heel erg zwak. Jill kijkt me aan, ben je niet meer bij haar wezen kijken zoals je Jen en mij beloofd had. Nee, beken ik, het is me ontglipt. Ontglipt, hoor ik haar zeggen, donder op papa, Janna is gewoon niet belangrijk genoeg meer voor je. Jennifer komt terug de kamer ingelopen en kijkt mij niet aan, de ambulance is onderweg Jill.

Nog geen vijf minuten later horen we een sirene aankomen, Jennifer haast zich naar beneden om de deur open te doen, ik haast me naar mijn slaapkamer om wat kleren aan te trekken. Nu wel moeite doen zeker hoor ik Jill honend vanuit de deuropening zeggen, laat dat ook maar zitten, Jen en ik gaan wel met haar mee. Nee, zeg ik op vastberaden toon. Ja, luidt het antwoord van Jill. Aan de kant geduwd door mijn twee dochters zie ik hoe het ambulance personeel Janna op een brancard legt en vervolgens haastig met haar naar beneden gaan. Kom dadelijk met de auto, zeg ik tegen Jennifer. Doe geen moeite, hoor ik haar tot mijn verbazing zeggen.
Niet wetend wat te doen, blijf ik nu maar staan. Jolijn is ook uit haar bed gekomen door de commotie en kijkt me verbaasd aan. Zou je nog bij haar gaan kijken dan, vraagt ze aan mij. Ja, dat had ik beloofd aan Jen en Jill, maar ik was nogal afgeleid. Kan jij toch niks aan doen, ze slaat een arm om me heen. Jill en Jennifer kijken ons woedend aan. Het is me wel duidelijk waar jij door werd afgeleid, snauwt ze naar mij, vervolgens krijgt ook Jolijn een snibbig antwoord van Jill.

Dan verdwijnen ze uit het zicht, Jolijn neemt me mee terug naar boven, kom zegt ze laten we ons aankleden dan gaan we ook naar het ziekenhuis. Marjolein, Sietske en Peter nemen de andere kinderen onder hun hoede. Papa, je moet je niet schuldig voelen, hoor ik haar zeggen het had ook Jill en Jen kunnen overkomen dat ze het vergeten waren. Haar woorden doen me goed, maar toch voel ik me enorm schuldig, wie weet heeft ze de hele nacht wel zo gelegen.

In het ziekenhuis aangekomen, zien we Jill en Jennifer nergens, bij de informatie balie informeren we naar de stand van zaken betreft Janna mijn dochter. Ze ligt momenteel in de operatie kamer, maar u kunt wel naar de kraamafdeling gaan, daar zijn u andere twee dochters ook. Operatie kamer, wat is er dan aan de hand, vraag ik bezorgd. Misschien dat u dat beter aan een dokter kunt vragen op de afdeling, hoor ik de vrouw zeggen.

Bezorgt rennen we allebei naar de lift toe, al snel zijn we op de vierde verdieping. Jill en Jen zien ons aankomen en staan als twee woedende kemphanen tegenover ons. Zo hebben jullie toch de moeite kunnen vinden om te komen, zeggen ze tegen ons. Een arts komt aangelopen en zegt, ruzie maken doen jullie maar ergens anders. Jen en Jill kijken de arts aan, hoe gaat het met onze zus, vraagt Jennifer. Het kindje is geboren, een meisje. Jitske, zegt Jill. Is ze gezond. Ja, ze is gezond, maar ze ligt nog wel even in de couveuse. Met jullie zus gaat het minder goed, we hebben haar baarmoeder in zijn geheel moeten verwijderen. De ontsteking was al te ver gevorderd, hoor ik de arts verder praten. Momenteel ligt ze op de uitslaapkamer, we houden haar een tijdje in slaap tot haar lichaam is aangesterkt, ze is veel afgevallen haar lichaam was al aan het opgeven. Hoe bedoelt u opgeven, vraag ik bezorgd. Het is wel duidelijk dat u oudste dochter veel kinderen heeft gebaard, naar mijn mening misschien wel teveel horen we de arts zeggen. Een deel van haar eierstok was ontstoken en dat gedeelte is losgeraakt en in de baarmoeder gekomen waar het nog allemaal een beetje erger is geworden, het feit dat Jitske het zo goed doet, staan we verbaasd van te kijken. Het had geen dag langer moeten duren, horen we de arts zeggen. Laat me op een stoel zakken, mijn handen ondersteunen mijn hoofd, voel me nog schuldiger dan voorheen. Wie weet had ik Janna kunnen behoeden voor ergere pijn als ik niet zo bezig was geweest met Jolijn.

Begin te snikken, zo schuldig dat ik me voel. Meneer, ik voel de hand van de arts op mijn schouder, dit had u niet kunnen zien aankomen. Misschien antwoord ik naar hem, misschien wel ken mijn dochter door en door en ik had beter op moeten letten. Mogen we Jitske zien, hoor ik Jolijn vragen. Natuurlijk, antwoord de man, loopt u maar met ons mee. Jolijn trekt me tot ongenoegen van Jill en Jen overeind van het stoeltje en met zijn vieren lopen we naar ons kleine zusje.

Ze is voor haar maand te vroeg vrij aan de forse kant, misschien is dat ook wel haar geluk, horen we de arts zeggen. Als ze kleiner was geweest, minder ontwikkelt was, was het hoogst waarschijnlijk heel anders geweest. Kijk naar het kleintje, ze is mooi, heel mooi, opnieuw lopen er tranen over mijn wangen, nu van blijdschap om dit kleine wezentje. Jill en Jennifer schieten snel enkele foto’s op hun mobiele telefoons die ze daarna weer gelijk uit moeten zetten van de arts. Momenteel kunnen jullie hier niet veel doen, zou zeggen ga naar huis en kom einde van de middag, begin avond weer terug.

Doen we, zegt Jill vastberaden en dan stapt ze als eerste weer naar buiten. Met zijn vieren lopen we naar de lift die ons naar de begane grond brengt en naar buiten. We staan nog niet buiten of ik krijg verrassend van Jennifer nu de volle laag over me heen. Hef mijn handen naar de hemel, ik weet het dames ik had inderdaad bij Janna moeten kijken, maar laten we blij zijn dat het zo is afgelopen, het kon ook veel erger zijn. Het kon inderdaad veel erger zijn, zegt Jill als jij, ze wijst naar mij helemaal was verdronken in Jolijn. Jij, richt ze zich nu tot Jolijn, dacht dat je helemaal niks meer van papa wilde weten, heb je een mooie act zitten opvoeren of zo. Hou op, zeg ik tegen Jill, hier bereik je helemaal niks mee. Bepaal ik zelf wel, hoor ik haar zeggen, als ik haar verrot wil schelden dan doe ik dat. Prima dan heb je bij deze huisarrest, zeg ik tegen haar, ben nog altijd je vader. Ja, wat voor een vader….hoor ik haar zeggen op een sarcastische manier.

Ze stappen met zijn allen in de auto bij Johan, de spanning is om te snijden. Er wordt geen woord gesproken. Bij het huis aangekomen komen de anderen naar buiten. Jolijn heeft de hand vast van Johan als ze Eric ziet staan. Ook hij heeft dit gezien en hij stapt in zijn auto. Eric wacht, wacht even… Jolijn maakt zich los van Johan en rent richting Eric. Eric heeft een waas voor zijn ogen, hij had gehoopt, ja waar had hij eigenlijk op gehoopt hij weet het niet, maar in ieder geval niet Jolijn te zien die haar vaders hand vast hield. Hij rijdt weg en ziet in de achteruitkijkspiegel hoe Jolijn achter hem aanrent. Hij draait de weg op, snel kijkt hij nog een keer in zijn achteruitkijkspiegel en dan ziet hij hoe Jolijn wordt geschept door een vrachtwagen en eronder verdwijnt. Zo snel als hij kan zet hij zijn auto aan de kant en springt eruit, richting de vrachtwagen rennend roept hij haar naam Jolijn….Jolijn…Jolijnnnn…..

De anderen hebben ook de klap gehoord en rennen geschrokken naar de weg, al snel is er een politiewagen ter plaatse die iedereen op afstand probeert te houden. Jill en Jennifer houden elkaar stevig vast, ze weten niet precies wat er is gebeurd, maar ze zien Eric in paniek om de vrachtwagen heen rennen en hun zusjes naam roepen.

Eric ziet haar eindelijk liggen, hij duikt onder de vrachtwagen, wat hij ziet bevalt hem niet maar hij probeert zich kranig te houden. Ik hou van je, hoort hij haar gorgelen, ik had voor jou gekozen Eric, niet voor mijn vader. Sttt….zegt hij tegen haar. Zorg jij voor Fenna, dat het haar aan niks ontbreekt, dat ze weet wie ik ben. Jolijn hou op met die rare dingen te zeggen, je overleeft dit gewoon. Nee, hoort hij haar stem zeggen die steeds verder weg zakt. Hij is over me heen gereden, ik voel me niet zo goed. Dat begrijp ik liefje, maar je moet volhouden hulp is onderweg. Hou vol Jolijn, hou vol.

Haar ogen vallen dicht, haar ademhaling gaat steeds trager en stopt uiteindelijk helemaal. Nee, Jolijn niet doen, niet doen. Blijf hier, blijf bij mij, bij Fenna. Ambulance personeel komt ook onder de vrachtwagen en ze vragen aan Eric hoe het gaat, ik denk dat ze dood is, zegt hij hun aankijkend met tranen in zijn ogen. De man voelt aan haar pols en die is er niet, de defibrillator wordt opgeladen en in de tussen tijd knippen ze haar hemdje kapot, het apparaat wordt aangebracht en ze krijgt een eerste schok toegediend. Niks te zien op de monitor, weer wordt het apparaat opgeladen en weer krijgt het levenloze lichaam van Jolijn een schok toegediend, ze wachten even, maar weer niks, voor een derde keer wordt het opgeladen en weer krijgt ze een schok ze wachten en dan is er een kleine hartslag te zien op de monitor. Eric haalt opgelucht adem, maar het is maar van korte duur, het heeft nog geen twee minuten geduurd of de eindeloze piep is weer te horen, weer laden ze het apparaat en weer krijgt Jolijn een schok, er gebeurt niks nog twee keer laden ze het apparaat en dan komt er weer een kleine hartslag in beeld. Ze moet hier zo snel mogelijk weg, hoort hij de mensen van de ambulance zeggen. Terwijl ze haar in de krappe ruimte onder de vrachtwagen op een draagbare brancard leggen stopt haar hart er weer mee. Eric bekijkt het met lede ogen. Keer op keer wordt het apparaat geladen maar dit keer komt haar hart niet meer op gang, het is gedaan. Het spijt ons, richt de ambulance man zich tot Eric we hebben er alles aan gedaan maar het houdt een keer op. Wilt u nog één keer proberen, smeekt hij. Ze proberen het nog een keer en warempel weer is er een hartslag te zien. De trauma helikopter is inmiddels opgeroepen en land in weiland van een boer nog geen tweehonderd meter verderop. Eric kruipt met de mensen van de ambulance onder de vrachtwagen vandaan die Jolijn nu op een brancard leggen. Snel wordt ze in de ambulance gereden naar de wachtende helikopter. Eric loopt naar zijn vader, ze gaat dood papa, ik voel het. Ze was al drie keer dood. Ga mee zoon, ga met haar mee. Haastig rent hij naar het weiland en kan nog net in de helikopter stappen. Onderweg naar het ziekenhuis stopt haar hart er tot nog twee keer mee, maar weten ze het gelukkig weer op gang te krijgen. In het ziekenhuis aangekomen, zien de artsen met wat voor puinhoop ze te maken krijgen, het is onbegonnen werk. Ze roepen Eric erbij en weer stopt haar hart ermee. Hij huilt tranen met tuiten, hij houdt haar vast, hij weet het is voorbij.

Johan, Jill, Jennifer haasten zich naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen, zien ze niemand, als ze vragen naar de toestand van Jolijn, gaat een arts hun voor naar een onderzoekskamer. De arts opent voorzichtig de deur. Met zijn drieën zien ze dat Eric met een gebogen hoofd naast het bed zit. Hij heeft haar hand vast, maar voor de rest zijn alle apparaten uit.

Eric kijkt op, hij maakt plaats voor Jill, Jennifer en Johan, zij moeten immers ook afscheid nemen van hun zus en dochter. Hij loopt naar de uitgang van het ziekenhuis en daar ziet hij zijn vader, in zijn armen draagt hij zijn dochter. Hij neemt Fenna over van zijn vader en zegt tegen haar, vanaf nu moeten wij het saampjes rooien meisje, maar we gaan mama niet vergeten, zal je aan mama blijven herinneren, dat je weet wat een fantastische vrouw ze is/was.

Sietske loopt naar Eric en Fenna en neemt hem mee aan zijn arm naar een bankje. Lieverd, zegt ze hem aankijkend, zal ik Fenna even van je overnemen. Nee, mama het is goed zo, ik weet dat je het goed bedoeld, maar Fenna is het enige wat me nu nog bindt met Jolijn.