1: Ieder Beestje heeft een Naampje.
-
Ik weet nog dat ik het heel erg vond toen het mij voor het eerst gevraagd werd.
,,Ben je gay, of zo?’’ Botter hadden woorden niet kunnen klinken. Tot dat moment had ik daar nooit bij stil gestaan. Zover ik wist was ik niet gay. Ik dacht op jongens te vallen, en niet op meisjes. De reden waarom mij dit gevraagd was, was het feit dat als ik uit ging ik eigenlijk nooit met een jongen ging dansen of laat staan zoenen. Dat wat de meeste van mijn vriendinnen wel deden. Ik ging al jaren met ze op stap en al jaren gedroeg ik me zo. Het hoefde van mij gewoon niet zo. Ik vond het leuk om een drankje te doen en gewoon gezellig met de vriendinnen te dansen of te kletsen. Maar ik had er liever geen jongens bij. Dan gedroeg de rest zich ook gelijk anders. Dat leek me ook reden genoeg om een beetje afstand te houden van de jongens. Maar nooit dacht ik gay te zijn. En het was nog wel een jongen ook, die het me vroeg. Het was ook geen lief bedoelde vraag. Hij had geprobeerd mij te versieren, maar slaagde daar niet in. En nadat ik hem voor de zoveelste keer had afgewezen, werd hij boos en snapte hij niet dat het ook aan hem kon liggen. Zo’n leuke jongen was hij niet. Maar nee, ik moest wel gay zijn, wilde ik niet met hem dansen en drinken…
-
Het betekende op zich niets. Het was een gefrustreerde uitlating van een gefrustreerd jongetje. Het zou me normaal gesproken koud laten. Maar dat deed het niet. Die avond was ik vroeg thuis. Ik had er niet zo’n zin meer in. Een paar vriendinnen probeerde mij nog wel te overtuigen te blijven, maar het hoefde van mij niet meer. Er was niets aan de hand, ik was gewoon niet zo lekker; had ik ze verteld. Dat kon best. Er was voor niemand ook maar een reden te bedenken om meer achter dit alles te zoeken. Ook niet voor mij, dacht ik nog. Ik was niet gay. Nooit geweest, en had ook niet die intentie. Maar elke keer hoorde ik het die jongen weer vragen. En dan steeds weer op die idiote manier. En dan weerklonk in het in m’n hoofd alsof ik het mezelf vroeg. Was ik gay? Ik begon te twijfelen. Wat een rot woord, was een van de eerste dingen die ik dacht. Gay, lesbisch, pot… Het riep alleen maar negativiteit op. Ik had er ook altijd een beetje op neer gekeken. Ik vond het niet normaal. En nog steeds niet. Jongens en meisjes hoorden gewoon samen. Maar waarom was ik dan niet samen met een jongen? Ik kreeg aandacht genoeg. Ik vond dat ik er best mocht wezen. Ik werd bijna dagelijks wel versierd of deden ze een poging tot. Daarom dacht ik ook altijd dat het wel goed zou komen, als ik er aan toe was. Want dat was ik blijkbaar nog niet. Nu negentien jaar oud en nog niet toe aan een vriendje. Ik vond dat niet erg. Maar zou ik dat tegen iemand zeggen, zouden ze dan ook niet vragen of ik gay was?
-
Thuis keek ik in de spiegel. Ik had een volle kop met haar. Donker en licht krullend tot aan m’n schouders. Ik vond het mooi. Alhoewel mijn beide ouders gewoon Nederlanders waren, had ik wel een heel licht tintje. Daar had ik verder nooit wat achter gezocht. Ik had ook donkere ogen, maar die had mijn moeder ook, net als het donkere haar. Ik was best wel knap, dacht ik. Zoiets moet je natuurlijk niet te hard zeggen. Maar nogmaals, ik had het bewijs gevonden in het aantal advances van de jongens. Ik was ook verder slank. Niet al te lang. Alles prima in verhouding voor mijn leeftijd. Ik deed aan paardrijden en deed ook graag aan hardlopen. Ik trok graag met m’n vriendinnen op, en gingen dan stappen, shoppen, of gewoon de stad in. We woonden niet heel ver van het strand af, en de bus die kant op was ook zo gepakt. Op ons boerendorp waren wij eigenlijk wel de verschijning. Er gebeurde hier nooit veel. Dus dan maar erop uit. En ik dacht gewoon goed bezig te zijn, te leven zoals een meisje van mijn leeftijd zou moeten leven. Dat ik niet perse een vriendje wilde en die ook nog nooit had gehad, vond ik niet erg. Ik zocht daar niets achter. Niemand eigenlijk. Dat gold toch voor zoveel meisjes. Ik denk dat mijn ouders maar wat blij zijn dat ik nog geen vriendje had. Maar wat als dat zo zou blijven? Wat als die jongen gelijk zou krijgen, en ik nooit met een vriendje thuis zou komen? Daar dacht ik liever niet aan. Maar ik was ook niet… gay. Ik was daar gewoon nog niet aan toe, en kom later heus wel met een vent thuis waar ze trots op konden zijn. Of niet. Ook goed, toch? Ik keek mezelf aan in de spiegel en wist het eigenlijk niet. Ik gooide wat water in m’n gezicht.
,,Niet zo aanstellen, Maddy. Het was maar een sukkeltje.’’ sprak ik mezelf toe. En zo was het.
-
Toch zou het vaker ter sprake komen. Ik zat twee weken later op het strand met mijn vriendin Kim. Dit was niet haar voornaam, maar aangezien zij van Koreaanse afkomst was, en haar voornaam wat vreemder was in onze taal, noemde iedereen haar gewoon Kim. Net als ik ook een normale meid die er mocht wezen. Kim was echt heel knap. En dat we hier alleen zaten was haast vreemd. Er was altijd wel een knulletje die haar wilde versieren. Maar nu dus een keer niet. We lagen ook wat afgelegen tegen de duinen aan en in een aangenaam zonnetje genoten we van de dag. We hadden het over van alles en nog wat en er leek ook niets aan de hand te zijn. Ik was niet meer mee uit geweest sinds die laatste keer en hoorde zojuist nog dat Kim gisteren een leuke jongen ontmoet had en daarmee ook gezoend had. Ik was natuurlijk wel nieuwsgierig en nadat ik haar een beetje belachelijk gemaakt had om die jongen, die helemaal niet zo knap was als dat ze net omschreven had, kwam ze een beetje venijnig uit de hoek.
,,Ik durf ten minste met een jongen te zoenen.’’ plaagde ze me omdat ze ook wel wist dat ik dat nog nooit gedaan had. Ik trok enkel m’n schouders op en zei haar net zo venijnig de volgende keer gewoon wat minder te drinken. Daar kon ze dan wel om lachen en snel was alles weer goed.
-
Toch vroeg ze zich af of er een reden was waarom ik de laatste paar keer niet meer mee was geweest. Ik deed het af als niets.
,,Vond het de laatste tijd gewoon niet meer zo leuk.’’ zei ik nonchalant, maar leek eigenlijk een verwijt te maken richting de groep.
,,Ligt het aan ons?’’ vroeg Kim dan ook verrast.
,,Nee! Helemaal niet. Wilde gewoon een keertje thuis zijn.’’ Maar daar begon ze kritisch van te kijken.
,,Komt het door wat die jongen zei?’’ vroeg ze me uit het niets. Ik keek haar verbaast aan en ontkende meteen.
,,Welke jongen?’’ vroeg ik haar dan ook. Maar Kim wist wel beter. Ze had het gehoord. Dat wist ik niet eens. Maar het schijnt dat die jongen het doorverteld had aan een paar vrienden, waarvan één de danspartner was van Kim die avond.
,,Hij zei dat je gezegd had dat je niet op jongens viel.’’ kreeg ik te horen. M’n mond viel open.
,,Dat heb ik helemaal nooit gezegd. Wat een eikel! Het was gewoon een sukkel en daarom wilde ik niks van hem. Wat een… idioot!’’ noemde ik hem luid. Kim moest er om lachen.
,,Dat dacht ik al.’’ zei ze lief gniffelend. ,,Kon me niet voorstellen dat je dat zou zeggen. Al is het wel een goeie truc om van iemand af te komen.’’ verzon ze door, alsof ze dat excuus ooit zelf eens zou gebruiken. Alsof zij ooit een jongen afwees…
-
,,Ik vind het niet erg hoor, maar ik heb me ook wel eens afgevraagd waarom je nooit iets deed. Ik bedoel; iedereen doet wel wat, maar je lijkt het niet eens leuk te vinden om met een jongen te praten.’’ begon ze daarna. Ik voelde me toch ietwat aangevallen.
,,Ja, heus wel. Maar niet tijdens het stappen, nee. Ze zijn allemaal aangeschoten en ze willen maar één ding.’’ dacht ik een goed argument te hebben.
,,Wil jij dat dan niet?’’ vroeg ze me.
,,Nee, natuurlijk niet. Jij wel?’’ vroeg ik haar terug. Kim haalde twijfelachtig haar schouders op.
,,Natuurlijk wil ik dat.’’ zei ze toen tot mijn verbazing. ,,Het is toch fijn om gewild te zijn en om intiem te zijn met iemand. Dat is juist zo spannend aan stappen. Daarom gaan we ook. En we hoeven echt niet te sletten, of zo, maar een beetje zoenen is wel het doel. Dacht dat je dat wel begreep.’’ zei ze me. Maar dat had ik nooit begrepen.
-
,,Maar waarom dan?’’ vroeg ik haar. Het werd voor haar al een stuk eerder duidelijk. Ik had ook gewoon naïef kunnen wezen, maar Kim kende me en had wel door dat er iets niet klopte.
,,Waarom niet? Als ik met een jongen zoen, wil ik al gouw meer. Dat is fijn, dan wordt je… je weet wel. Dan wil je.’’ noemde ze het. Geil; bedoelde ze. Dat durfde ze niet te zeggen. ,,En als jij dat niet hebt, is dat ook prima.’’ zei ze snel, maar ik merkte haar verwijt al op.
,,Er zijn zat meisjes die op onze leeftijd nog niets gedaan hadden.’’ zei ik haar snel. En dat klopte zeker. ,,Ik denk dat bijna niemand uit onze klas een jongen heeft gezoend.’’ Daar dacht Kim anders over. ,,Denk je dat Lara en dat groepje al iemand hebben gezoend. Zij zijn ook allemaal nog single.’’ stelde ik, en zette zo dat hele groepje weg als een en hetzelfde.
,,Klopt.’’ reageerde Kim rustig. ,,Maar dat is niet zo gek als je ziet hoe ze eruit zien.’’ klonk ze hard en zelfs arrogant. Dat vond ik naar van haar. ,,Jij bent niet als zij. Jij kan iedere jongen krijgen, dat weet ik zeker.’’ zei ze me fluisterend en ze keek me ook indringend aan. Ik vond het verwarrend.
-
,,Maar als ik dat nou niet wil.’’ zei ik haar stellig. Ze trok haar schouders op.
,,Dat moet je zelf weten. Maar als er een reden is, wil ik die wel graag weten als je beste vriendin.’’ Haar intentie was me niet geheel duidelijk. Ik kreeg het gevoel dat ze het toch liever ook niet had. Er was ook niets. Ik was niet gay. Ik was net als die andere meiden, alleen zag ik er anders uit. De vraag die ze me nog wel stelde klonk; of ik dacht dat als Lara en die anderen er zouden uitzien als ons, ze dan ook nog single zouden zijn. Dat was natuurlijk onmogelijk om te beantwoorden, en ik vond de arrogantie van Kim nu ook wel irritant worden.
,,Kunnen we het alsjeblieft ergens anders over hebben?’’ zuchtte ik uiteindelijk maar verslagen. Dat was goed, knikte ze. Maar we hadden het nergens meer over. Ik zette m’n zonnebril op, gaf m’n lichaam aan de zon en in stilte lagen we daar nog een uurtje in ongemak. In mijn hoofd spookte van alles rond. Ik vond dit niet leuk. Ik had het idee alsof iedereen wilde dat ik iemand anders was en ik niet gewoon kon doen wat ik wilde doen, namelijk: mezelf zijn. Dat was toch niet te veel gevraagd.
-
Maar wie was ik nog. Tot voor kort had ik nooit aan mezelf getwijfeld. En nu laat zelfs m’n beste vriendin me twijfelen. Het irriteerde me mateloos maar ik wilde het er niet meer over hebben. Ik wilde me niet laten kennen. Als ik dacht aan onze vriendengroep waren het inderdaad allemaal meiden zoals ons, die zeker wel enige populariteit opeiste door gewoon aanwezig te zijn. Kim was ook wel een beetje een tutje. En de rest ook. Ik ook dus. Liever mooi dan slim. Al had ik dat misschien iets minder. Niet dat ze dom waren, helemaal niet. Ik en Kim zaten beiden aan dezelfde studie dus de een slimmer noemen zou onzin zijn. Ik had nog wel even vanuit m’n ooghoeken naar haar gekeken. Als ik op meiden zou vallen, zou ik dan ook niet op haar moeten vallen? En was het bijvoorbeeld raar dat ik haar knap vond? Ze zag er gewoon heel goed uit. Maar dat wilde niet zeggen dat ik me tot haar aangetrokken voelde. Of wel? Nee, ik had nog nooit de intentie gehad meer dan vriendinnen te zijn met Kim of met welke meid dan ook. Alles wees erop dat ik gewoon normaal was en dat ik een goeie reden had niet zo intiem met jongens om te gaan. Maar waarom leek ik dat niet te kunnen accepteren?
-
Ik liet me die middag thuis toch verleiden naar wat onderzoek. Ik wilde er gewoon meer van weten zodat ik duidelijk kon stellen dat ik niet op meiden viel. Zo kwam ik wat vooroordelen tegen. Die kwamen me wel bekend voor. Dat er in een lesbisch stel altijd een mannetje en een vrouwtje moest zijn. Daar moest ik wel om lachen en zag het zo voor mer. Ik moest altijd aan Bob de Bouwer denken als ik aan een lesbische vrouw dacht. Echter werd mij al snel duidelijk gemaakt dat dit echt een vooroordeel was. Die typjes waren er heus wel, en eerlijk gezegd vond ik het logischer om te denken dat de meesten niet zo zouden zijn. Persoonlijk trok me zo’n figuur ook helemaal niet aan. Nee, dan keek ik liever naar een vrouw die eruit zag als Kim, bijvoorbeeld. Niet veel later realiseerde ik me dan ook dat ik misschien wel graag naar Kim keek. Maar of dat ook echt iets te maken had met aantrekking, vroeg ik me sterk af. Misschien was Kim wel bang dat ik haar leuk zou vinden, mocht het zo zijn. Hoe meer ik me er in begon te verdiepen hoe meer ik mezelf in de rol van de lesbische persoon plaatste. Het voelde onwennig en zelfs naar. Het klopte niet, maar ik deed het automatisch. Kon ik Kim leuk vinden op een andere manier dan als gewoon vriendinnen? En moest ik dat wel willen? Kim was gewoon Kim. En ik was ook gewoon nog mezelf. Nooit heb ik de neiging gehad haar leuk te vinden, en nu eigenlijk ook niet. Ik kwam ook iets tegen dat als je gay zou zijn, je iedereen leuk zou vinden. Ik begreep wel dat dat onzin was. Voor hetero’s gold dat toch ook niet. Ik was misschien niet zo’n voorstander van het hele concept, maar ik was ook weer niet zo erg om het te veroordelen. Die mensen waren ook maar gewoon wie ze waren. Zichzelf. En ik moest dat ook zijn. Niet zoals zij, maar gewoon mezelf zijn. Ik ben Maddy, ik ben hetero, en ik verlang gewoon niet zo naar een jongen. Ook al doet iedereen om me heen dat wel…
-