Ik zag haar bij de lift. De grijze postduif! Ja, zo noemden sommige mannen op kantoor haar. De grijze postduif! Altijd haar haren in een knotje, bijna altijd een grijs getint mantelpakje. Ze heette Anja (Zie de serie “De buurman”) en was de eerste secretaresse van Meneer Verheyen, de eigenaar van een groot supermarkt keten. Ik wist dat ze heel wat in de melk te brokkelen had. De baas was nogal op haar gesteld. Bij zakelijke gesprekken was ze altijd aanwezig. Alleen wij, wij mannen, wij vonden haar te zakelijk. Er straalde zo weinig vrouwelijkheid van haar uit.

“Dag mevrouw,” groette ik haar terwijl we samen op de lift wachtten.

Ze keek naar me op. Met heldere ogen keek ze me aan en groette terug: “Dag… Paul, geloof ik?”

“Ja mevrouw, Paul.”

“Als ik me niet vergis, werk jij op de afdeling Verkoop?”

“Inderdaad mevrouw.” Toen de liftdeuren open gingen liet ik haar galant als eerste naar binnen gaan. We waren de enigen. Beiden moesten we op de bovenste verdieping zijn. We hadden maar even tijd om wat te kletsen. Ze vroeg of ik het naar mijn zin had. Ik antwoordde daar positief op en toen vroeg ik haar of zij het ook naar haar zin had. Ze keek me verbaasd aan. “Ja, prima. Het is hard werken, dat wel. Maar wat aardig dat je daar naar vraagt. Dat heeft nog nooit iemand gedaan.”

Glimlachend stapten we samen uit de lift. Ik liep met haar mee naar haar kantoor. Ze vroeg me: “Moet je soms op kantoor zijn?”

“Nee,” antwoordde ik, “ik breng u slechts naar de deur.”

“Wat aardig van je. Dank je wel.”

Net wilde ze de deurknop pakken, toen ik er min of meer spontaan uitflapte: “Misschien kunnen we samen straks lunchen?”

“Lunchen?” Even dacht ze na. “Ja, dat lukt wel. Hoe laat is jouw lunchtijd?”

“Van 12 tot 1, mevrouw.”

“Goed, dan zie ik je in de kantine. Tot straks Paul.” En weg was ze.

Ik liep naar mijn eigen afdeling. Straks lunchen met Anja! Hoe heb ik het durven vragen? Het kwam er spontaan uit. Ze wordt dan wel de grijze postduif genoemd, maar het korte moment vertelde me dat er veel meer achter haar schuil ging. Wij, de kantoormensen, wij zien alleen maar het uiterlijk.

Rond 11 uur kreeg ik een telefoontje van Anja. "Ik ben er tussen kwart over 12 en half 1.”

Ik antwoordde haar dat ik op haar zou wachten. 20 over 12 stapte ze de kantine binnen. Ze kwam regelrecht naar mijn tafeltje. We besloten eerst het eten te halen. Toen we terug aan tafel zaten, had ik, en dat moet ik eerlijk bekennen, een goed gevoel. Er waren wat collega’s die verbaasd keken, maar al snel hun interesse verloren. Het gebeurt wel vaker dat er tijdens de lunch met een medewerker wordt gesproken. Aanvankelijk spraken we uitsluitend over het werk. Anja was op de een of andere manier blij dat ik haar ook vragen stelde. Dat gebeurde normaliter nooit. Langzaam werden we wat persoonlijker. Ze vertelde dat ze getrouwd was en dat haar man Leo heette. Ze hadden geen kinderen. Leo was huisman. Hij had geen baan en zorgde voor het huis. Hij deed de boodschappen, kookte, deed de was en zo.

“Dan heb je maar een geweldige man,” zei ik, “er zijn er niet zo veel die dat doen.”

Ze knikte, maar ik zag dat ik wat geraakt had. “Ja, hij is een geweldige man. Ik heb niets te klagen wat dat betreft.” Ik keek haar aan en er viel een stilte. Anja sloeg haar ogen neer.

“Wat dat betreft, zeg je?”

Ineens zuchtte ze. Zachtjes zei ze: “Het is bijna 1 uur. Heb je het druk?”

“Valt wel mee.”

“Goed, wacht even.” Ze belde naar de afdeling Verkoop: “Ik ben nog in gesprek met Paul. Hij komt wat later.” Ze wachtte even. “Goed. Daar praten we later over. Ik bel u straks.” Daarop belde ze af.

Op mijn verbaasde blik zei Anja: “Ik sprak met Kees Verscheer, je chef. We kunnen nog even verder praten, als je wil.”

Dat was een regelrechte uitnodiging en antwoordde: “Ja, dat wil ik.”

Natuurlijk konden we niet in de kantine blijven. Daarom gingen we regelrecht naar haar kantoor. Ik moet zeggen dat het er heel fraai was. Groot bureau, een zitje met 4 comfortabele stoelen, vloerbedekking en schilderijen aan de muur. We gingen zitten. Maar de stemming was veranderd. We voelden het beiden.

“Ik weet dat je me wat meer wilde vertellen over je persoonlijk leven. Maar het werk, de kantine, de sfeer. Mag ik je iets voorstellen?”

Ze knikte.

“Heb je tijd om na het werk met mij ergens te gaan eten?”

Ze keek verbaasd. “Voor de 2de keer nodig je me uit? Waarom?”

“Omdat ik u erg aardig vind. Omdat u mij meer wilde vertellen. Omdat ik voel dat u mij ook wel mag.”

Nu lachte ze en herhaalde: “U mij ook wel mag! Dat klinkt grappig, maar het is waar, je hebt gelijk. Maar laten we afspreken dat je me buiten het werk voortaan met ‘je’ aanspreekt. Laat dat ‘u’ maar weg! En noem me, ook buiten het werk, gewoon maar Anja. Behalve scretaresse ben ik ook gewoon vrouw, hoor.”

“Dat weet ik maar al te goed en, zoals ik al zei, een heel aardige vrouw.”

Ze glimlachte. Ik zag haar al lang niet meer als een grijze postduif. Anja ontpopte zich meer en meer als een echte vrouw. Toen zei ze: “Ja, ik ga graag met je eten naar het werk. Waar zullen we heen gaan?”

“Wat dacht je van ‘De 5 Ruiters?”

“Lijkt me prima. Zullen we om 7 uur daar afspreken?”

Daarmee was de ontmoeting ten einde. Ik liep naar mijn eigen afdeling terug. Een hoofd vol gedachten. Vanavond ga ik met de secretaresse van de baas uit eten. Vanavond zie ik Anja. Hoe zou dat zijn?

‘s Avonds was ik op tijd in ‘De 5 Ruiters’. Een restaurant net buiten de stad en vernoemd naar een oude legende. Anja was er nog niet. Natuurlijk had ik gereserveerd. Een tafeltje achterin en enigszins beschut door een enorme plantenbak. Op het terras voor het restaurant wachtte ik met een kopje koffie haar op. Iets na zevenen stopte een taxi. Anja stapte uit. Ze droeg nu een jurk. Voor het eerst zag ik haar in iets anders dan een mantelpakje. Ze zag me direct. Er kwam een glimlach op haar gezicht. Ze kwam naar me toe. Ik was al gaan staan en toen ze bij me was, pakte ik haar bij haar schouders en gaf haar 2 zoenen alsof we al jaren vrienden waren! Ze keek verbaasd, maar weerde niet af. Ik liet m’n koffie maar staan. We gingen naar binnen, naar onze gereserveerde tafel.

Anja zat tegenover mij. Ik keek haar aan. Ze zag er zo anders uit. Er was niets meer over van de grijze postduif in haar eeuwige mantelpakje. Haar haren droeg ze los. Haar make-up was verfijnd. Ze straalde een en al vrouwelijkheid uit. Zelf droeg ik een nette combinatie met stropdas. Ik vroeg me af hoe jong ze was. De ober dacht dat we een paar waren die iets te vieren had. Hij stak de kaars die op de tafel stond aan. Hij liet me de wijn keuren. We kregen alle respect. Het was prima verzorgd.

Al snel kwamen we weer in gesprek. Het voelde vertrouwelijk aan. We spraken met elkaar op een manier dat het leek alsof we al jaren vrienden waren. Ik zei het al eerder. We waren enorm op elkaar gericht. Eigenlijk heel vreemd: ‘s ochtends ontmoet je elkaar voor de ‘eerste’ keer en ‘s avonds zit je al samen heel knus in een restaurant te eten. Onze gesprekken werden al snel weer persoonlijk. Ze vertelde me dat ze 36 jaar was. Haar man was jonger. Dit was het moment voor mij om verder te gaan op wat ze eerder zei.

Zachtjes zei ik: “Tijdens de lunch vertelde je me dat je een geweldige man hebt. En je voegde er aan toe wat betreft het huishouden.”

“Ja,” zei ze, “dat is ook zo.”

“Maar jij bent altijd aan het werk!”

“Dat is ook zo. Het bedrijf loopt goed. We hebben altijd veel te doen. Vaak red ik het op de dag niet en werk ik over of ik werk ‘s avonds thuis.”

“Maar Anja, ik kan me zo voorstellen dat je man daar niet altijd blij mee is.”

“Ach, maak je over Leo maar geen zorgen. Hij komt wel aan z’n trekken.”

Ik keek haar een moment indringend aan en vroeg: “Wat bedoel je daar mee?”

Ze zei eerst niets. Toen zuchtte ze en zei: “Ik denk dat hij een vriendin heeft.”

Als antwoord legde ik mijn hand over haar hand en wachtte. Ze trok haar hand niet weg en vervolgde: “Een vrouw voelt zo iets. Hij heeft weinig interesse om met me te vrijen. Hij heeft geen moeite als ik apart slaap wat wel eens gebeurt als ik het erg druk heb. Of als ik op kantoor slaap. Geen probleem voor hem.”

“Heb je het er met hem over gehad?”

“Nee Paul, ik begrijp het wel . Het is goed zo. We groeien al jaren steeds verder uit elkaar. We leiden steeds meer ons eigen leven.”

“Meen je dat, Anja? Meen je het echt dat je begrijpt dat hij misschien zijn plezier ergens anders heeft?”

“Ja, dat meen ik. Dat was niet zo in het begin, het is zo gegroeid. Hij is een goede man, Paul, maar de hartstocht is er niet meer. Al heel lang niet meer.”

Ze keek me recht aan: “Paul, jij weet toch net zo goed als ik dat relaties soms ophouden te bestaan?”

Ik glimlachte. “Je hebt gelijk. Je vindt het toch niet erg als ik je zeg dat ik in één dag jou heb leren kennen als een geweldige vrouw. En niet alleen geweldig, maar ook prachtig.”

Ze voelde zich gevleid. Dat was duidelijk. “Weet je Anja, je bent nu zo anders dan op kantoor. Daar ben je zo zakelijk, maar nu, ja, ik weet niet zo goed hoe ik het zeggen moet. Je bent.. je bent…zo anders!”

“Is dat zo, Paul? Ik voel me nu heel ontspannen, heel relaxed. Dat komt door jou, denk ik. Ik voel in alles dat je een goede man bent. Ik voel me prettig bij jou. En dat meen ik.”

“Anja toch!” Spontaan stond ik op. Liep om de tafel naar haar toe, boog me over haar heen en omhelde haar. “Dank je wel,” fluisterde ik zachtjes in haar oor. Daarna ging ik weer zitten. Voor de ober was dit blijkbaar een signaal om discreet naar ons toe te komen. Hij glimlachte bemoedigend naar Anja, pakte de fles wijn en schonk ons bij. “Kan ik nog iets voor u doen?”

“Nee, dank u. Op dit moment niet.” Even discreet liep hij weg.

Het was al kwart over 9 toen we klaar waren. We rekenden af en liepen naar buiten. We hadden beiden geen jas bij ons. Het was niet echt koud, maar toch zag ik hoe Anja even rilde. Als een echte gentleman trok ik mijn jasje uit en sloeg die over haar schouders. Snel liepen we naar mijn auto. De motor starten, de verwarming aan.

“Wil je al naar huis,” vroeg ik.

“Nee,” antwoordde ze kort.

“Wat wil je?” vroeg ik

“Met jou mee, maakt niet uit waar naar toe.”

“Zullen we naar mijn huis gaan dan?”

“Graag,” antwoordde ze.

Ja, dat antwoordde ze echt. Ze gaf onverbloemd aan dat ze met mij mee wilde naar mijn huis. Wat er stond te gebeuren, laat zich raden. Ik kon het niet nalaten haar even te knuffelen.

“Zet nog even de motor uit, wil je?”

Toen de motor uit was, was het ineens erg stil. Ze pakte haar telefoon. Toen legde ze haar hand op mijn dijbeen en zei: “Leo, ik blijf vannacht op kantoor slapen. Ik heb nog veel te doen.”

Heerlijke Anja! Ondeugende Anja! Stoute Anja!

“Dus we rijden naar je kantoor?” plaagde ik haar.

“Nee, naar jouw kantoor natuurlijk.”

We waren zo bij mijn flat. Ik heb een ruime flat. Bescheiden, maar smaakvol ingericht. Anja waardeerde het. Zodra we binnen waren gooide ze m’n jasje over een stoel. Ze draaide zich naar mij toe. Zonder een woord te zeggen, sloeg ze haar armen om mijn hals en kuste me. direct een lange warme kus. Ik voelde haar tong die zich een weg naar mijn mond zocht. Ze proefde fris. Haar kus was vol verlangen en hartstocht. In mijn armen hield ik een vrouw die veel te kort kwam in haar huwelijksleven. Toen we loslieten, hijgden we samen. “Dat was fijn,” zei ze. Ze pakte mijn hand en trok me naar de bank, maar ik weerde haar voorzichtig af en zei: “Zullen wat te drinken pakken en dan naar mijn ‘kantoor’ gaan? Ze lachte. Ik trok haar mee naar de keuken. Daar had ik nog een half volle fles wijn staan. Voor ik de glazen kon pakken, omhelsde ze me weer. Opnieuw een lange kus. Daarna nam ik haar mee naar mijn slaapkamer. Naast het bed hield ze de glazen op. Ik schonk in. “Een toost op jou, zei ik, maar Anja verbeterde mij en antwoordde: “Een toost op ons.” We dronken en zetten de glazen weg. Voor de derde keer sloeg ze haar armen om m’n hals, voor de derde keer een lange zoen.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en streelde haar rug. Ik voelde hoe ze haar lichaam nu tegen mijn kruis aandrukte. Mijn stijve moest ze wel voelen of beter, wilde ze natuurlijk voelen. Ik vond het lipje van de rits en trok die langzaam naar beneden. De rits eindigde net boven haar kont. Ze wurmde zich uit haar jurk. Ze droeg een mooie bh. Ik kan niet anders zeggen. Daarop trok Anja mijn stropdas los en knoopte mijn overhemd open. Ik trok het uit. Ze bekeek mijn borst en haar handen streelde mijn tepels. Toen ze opkeek, maakte ik haar bh los. Haar borsten waren vrij. Niet al te groot, maar zeker ook niet klein. Haar bruine tepels stonden rechtop. Ik pakte haar borsten en wreef met mijn duimen over de harde tepels. Daarna duwde ik haar voorzichtig op het bed. Ze keek hoe ik haar slipje uittrok. Haar kutje was kaal en ik zag vocht glinsteren tussen haar schaamlippen. Ik knielde neer en begon liefdevol haar kutje te likken. Mijn handen hielden haar benen vast. Ik likte haar schaamlippen en zocht daarna de opening. Langzaam ging ik omhoog. Toen ik haar klitje beroerde ging ere en siddering door haar heen. Opnieuw realiseerde ik me hoeveel ze tekort moest zijn gekomen. Ik zal haar uitgebreid verwennen, nam ik me voor. Weer likte ik haar klitje terwijl ik haar aankeek. Ze keek me verlangend aan en zei met omfloerste stem: “Het is zo lekker. Niet stoppen.”

Dat was ik ook niet van plan. Uitgebreid likte ik haar en toen ik twee vingers in haar stak, merkte ik hoe nat ze was. Ik vingerde haar met gekromde vingers terwijl ik haar uitgebreid bleef beffen. Ze genoot. Toen opende ik met mijn andere hand haar kutje. Haar klitje lag vrij. Ik nam het voorzichtig tussen mijn lippen en zoog er op. Alsof er een elektrische schok door haar heen ging! Ze spande haar rug, kneep haar benen samen en kreunde luid. Ik liet niet los. Haar orgasme diende zich aan. Ineens riep ze: “Ik kom, o god, ik kom.” Ze klemde mijn hoofd en vingers pijnlijk vast. “Ja, ja, ja.” Toen ontspande ze. Ik trok mijn vingers uit haar. Heel lichtjes likte ik haar schaamlippen. Toen ging ik staan. Ik opende mijn lange broek en trok die uit. Daarop ging Anja zitten. Ze trok mijn slip naar beneden. Ze keek en fluisterde: “Wat is die hard!” Ze trok me op bed en op haar. Nee, ze ging me niet pijpen. Ze wilde geneukt worden, ze wilde mij in haar voelen. Ik stopte mijn lul in haar. Daarop klemde ze haar benen om mijn rug. Ik begon haar diep te neuken. Het leek wel alsof zij onmiddellijk een volgend orgasme kreeg. Ik hoefde me niet in te houden. Al snel zei ik: “Ik ga komen.”

“Kom in me,” antwoordde ze, “Ik wil je voelen.”

Daarop liet ik me gaan. Diep in haar kwam ik klaar. Het duurde even voor ze me losliet. Ik ging naast haar liggen. Ze kroop als een jonge kat tegen me aan. “Het was fijn, dank je wel,” zei ze. Ik glimlachte en rageerde: “Maar ik heb nog lang niet genoeg.” We namen uitgebreid de tijd. We streelden elkaars lichaam, we kusten en dronken van de wijn. Het was al bijna 11 uur, maar aan slaap hadden we geen behoefte.

Naakt lagen we tegen elkaar aan. Ik rook haar lichaam. Ze rook lekker. Ineens zei Anja: “Dat was lang geleden. Ik was bijna vergeten hoe lekker vrijen is.”

Het duurde niet lang of ik voelde haar hand weer tussen mijn benen. Ze streek met een nagel over mijn lul, die direct weer tot leven kwam. Ik hief haar gezicht naar me op en zei: “Je hebt al weer zin?”

“Ja, alles kriebelt en jeukt.” Ze lachte spontaan. Een open lach van een onspannen vrouw. En dit is dezelfde die wij op kantoor de grijze postduif noemen. Ik kuste haar lachende mond. De hartstocht sloeg direct toe. Diep stak ze haar tong in mijn mond. Ik greep haar bij haar borsten. Masseerden ze, kneedden ze en streelden ze. Ik liet haar mond los en bukte me naar haar tepels. Ik zoog ze in mijn mond. Ze kreunde van genot. Het was niet alleen het horen, het genot was ook duidelijk te zien op haar gezicht. Toen ik haar losliet, duwde ze me achterover. direct nam ze mijn lul in haar mond. Ze wist hoe het moest. Mijn god, wat kon zij lekker pijpen! Het was dat ik al een keer klaar gekomen was, anders zou het moeilijk voor me zijn me te beheersen. Toen kroop ze op me. Ze duwde mijn lul in haar. Ze was zo nat. Ik hoefde niets te doen. Zij was het die me bereed, zij bepaalde het tempo. Ik hield haar vast en genoot van de lust op haar gezicht. Ze voerde het tempo op. Ineens liet ze zich op me vallen. “Ik kom,” hijgde ze bij mijn oor. Ik voelde haar kutspieren verstrakken. Ze klemde zich zo aan me vast. De spanning in haar lichaam, de ontspanning er na.

We lagen nog een poosje wakker. Gewoon fijn in elkaars armen. We spraken nauwelijks maar lieten ons drijven op onze gevoelens. Eindelijk vielen we in slaap. Rond 6 uur werd ik wakker. Met open ogen lag Anja naar me te kijken. Toen ze zag dat ik wakker was – misschien heeft ze me wel stiekem wakker gemaakt – kuste ze m’n wang. “Goede morgen, Paul. “

“Goede morgen, Anja.” Ik rook koffie. Op het nachtkastje stonden twee bekers. We gingen zitten. Anja bedekte haar borsten met het laken. In stilte dronken we onze koffie. Ineens streelde Anja mijn wang en zei: “Paul, het was ontzettend fijn met jou. Je hebt me weer vrouw laten zijn. Zo voel ik het. Maar…..”

Even hield ze in. Toen vervolgde ze: “Maar het blijft maar bij één keer.”

Ik trok mijn wenkbrauwen op. Dit had ik niet verwacht. Anja herhaalde: “Maar één keer. Dat begrijp je toch wel!”

Nee, ik begreep het niet, maar antwoordde zonder veel overtuiging: “Ja.”

“Paul, ik meen het. Het was heerlijk, maar een tweede keer kan niet.”

“Kan niet of wil je niet?”

“Eh..kan niet natuurlijk. Ik ben wel een getrouwde vrouw.”

Ik knikte. Ik was er eigenlijk niet zo van overtuigd dat ze het meende. Ik dacht meer dat ze de veilige weg koos. Ik zette de bekers weg. Anja zat in kleermakerszit. Ik ging dichter naar mijn toe en spreidde mijn benen links en rechts van haar. Toen nam ik haar gezicht in mijn handen en kuste zachtjes haar lippen. Daarop liet ik haar los en legde mijn handen op haar dijbenen. Ze keek mij ernstig aan. Daarop pakte ze mij vast. Ze drukte haar lippen op de mijne. Net als de eerste keer voelde ik haar tong. Ze was nog net zo verlangend als gisteren. Toch leidde het niet tot sex. We stonden op. Douchen, aankleden. Anja vroeg of ik een taxi wilde bellen. Bij de deur klemde ze zich nog eenmaal hartstochtelijk tegen me aan en verliet daarop het huis. Ik zwaaide haar niet na. Ik ruimde alles op en bracht de slaapkamer weer in orde. Toen viel mijn oog op een schelp. Een schelp die ik al jaren aan een koordje heb hangen. Een idee kwam in mij op.